WYROK SĄDU (pierwsza izba)
z dnia 7 marca 2018 r.(*)
REACH – Opłata należna za rejestrację substancji – Ulga przyznana MŚP – Weryfikacja przez ECHA oświadczenia dotyczącego rozmiaru przedsiębiorstwa – Decyzja nakładająca należność administracyjną – Zalecenie 2003/361/WE – Przekroczenie pułapów finansowych – Pojęcie „powiązanego przedsiębiorstwa”
W sprawie T‑855/16
Fertisac, SL, z siedzibą w Atarfe (Hiszpania), reprezentowana przez adwokata J. Gomeza Rodrigueza,
strona skarżąca,
przeciwko
Europejskiej Agencji Chemikaliów (ECHA), reprezentowanej przez E. Maurage’a, J.P. Trnkę oraz M. Heikkilä, działających w charakterze pełnomocników, wspieranych przez adwokatów C. Garcię Molyneux i L. Tosoniego,
strona pozwana,
mającej za przedmiot skargę wniesioną na podstawie art. 263 TFUE, zmierzającą do stwierdzenia nieważności decyzji ECHA SME(2016) 5150 z dnia 15 listopada 2016 r., w której ECHA stwierdziła, że skarżąca nie spełnia przesłanek pozwalających na skorzystanie z opłaty ulgowej przewidzianej dla średnich przedsiębiorstw, i nakazała jej uiszczenie należności administracyjnej, a także faktur nr 10060160 i nr 10060161 wystawionych przez ECHA i załączonych do decyzji SME(2016) 5150,
SĄD (pierwsza izba),
w składzie: I. Pelikánová, prezes, P. Nihoul (sprawozdawca) i J. Svenningsen, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 Skarżąca, Fertisac, SL, jest spółką prawa hiszpańskiego, która prowadzi działalność polegającą na produkcji substancji podlegających obowiązkowi rejestracji w Europejskiej Agencji Chemikaliów (ECHA) na mocy rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniającego dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. 2006, L 396, s. 1).
2 W dniu 30 listopada 2010 r. skarżąca zgłosiła do rejestracji, na podstawie rozporządzenia nr 1907/2006, substancję chemiczną.
3 W trakcie postępowania rejestracyjnego skarżąca oświadczyła, że jest średnim przedsiębiorstwem w rozumieniu zalecenia Komisji 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. w sprawie definiowania mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw (Dz.U. 2003, L 124, s. 36). Złożenie tego oświadczenia pozwoliło jej skorzystać z obniżki opłaty należnej na podstawie art. 6 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006.
4 Za rejestrację ECHA wystawiła fakturę na kwotę 16 275 EUR odpowiadającą opłacie należnej od średniego przedsiębiorstwa w ramach, jak ma to miejsce w niniejszym przypadku, wspólnego przedłożenia informacji, za ilość powyżej 1000 ton. Chodzi o fakturę nr 10024865.
5 Pismem z dnia 27 sierpnia 2013 r. ECHA poinformowała skarżącą, że jej oświadczenie dotyczące posiadanego przez nią statusu małego i średniego przedsiębiorstwa (MŚP) było przedmiotem procedury weryfikacji. Wezwała skarżącą do przedstawienia dowodów pozwalających wykazać jej status średniego przedsiębiorstwa.
6 W dniu 15 listopada 2016 r., po wymianie korespondencji i dokumentów, ECHA wydała decyzję SME(2016) 5150. W decyzji tej ECHA uznała, że skarżąca jest dużym przedsiębiorstwem i nie może skorzystać z opłaty ulgowej przysługującej MŚP w rozumieniu zalecenia 2003/361.
7 W decyzji SME(2016) 5150 zostało stwierdzone, że skarżąca jest zobowiązana do zapłaty, po pierwsze, kwoty odpowiadającej różnicy między kwotą uiszczonej już opłaty a kwotą opłaty mającej zastosowanie do dużych przedsiębiorstw, a po drugie, należności administracyjnej odpowiadającej 2,5-krotności korzyści finansowej uzyskanej wskutek zadeklarowania nieprawidłowej wielkości przedsiębiorstwa.
8 Do decyzji tej zostały załączone dwie faktury – faktura nr 10060160 na kwotę 6975 EUR i faktura nr 10060161 na kwotę 17 437 EUR (zwane dalej „zaskarżonymi fakturami”).
Postępowanie i żądania stron
9 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 7 grudnia 2016 r. skarżąca wniosła rozpatrywaną niniejszym skargę.
10 W odrębnym piśmie złożonym w tym samym dniu skarżąca wystąpiła z wnioskiem o zawieszenie wykonania decyzji SME(2016) 5150 i zaskarżonych faktur. Postanowieniem z dnia 10 marca 2017 r., Fertisac/ECHA (T‑855/16 R, niepublikowanym, EU:T:2017:155) prezes Sądu oddalił ten wniosek i pozostawił rozstrzygnięcie o kosztach sądowi wydającemu orzeczenie kończące postępowanie w sprawie.
11 ECHA złożyła odpowiedź na skargę w sekretariacie Sądu w dniu 17 marca 2017 r.
12 Skarżąca nie złożyła repliki, w związku z czym pisemny etap postępowania został zamknięty w dniu 16 maja 2017 r.
13 Żadna ze stron nie wniosła o przeprowadzenie rozprawy w terminie określonym w art. 106 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem. Na podstawie art. 106 § 3 regulaminu postępowania Sąd (pierwsza izba) postanowił orzec bez przeprowadzania ustnego etapu postępowania.
14 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji SME(2016) 5150;
– uznanie jej statusu MŚP;
– stwierdzenie nieważności zaskarżonych faktur;
– obciążenie ECHA kosztami postępowania.
15 ECHA wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie, że żądanie stwierdzenia nieważności zaskarżonych faktur jest niedopuszczalne;
– oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności decyzji SME(2016) 5150;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
W przedmiocie dopuszczalności
W przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności zaskarżonych faktur
16 W żądaniu trzecim skarżąca wnosi do Sądu o stwierdzenie nieważności zaskarżonych faktur.
17 ECHA podnosi przeciwko temu żądaniu zarzut niedopuszczalności, wskazując, że zaskarżone faktury nie są aktami zaskarżalnymi.
18 W tym względzie należy przypomnieć, że tylko akty wywołujące wiążące skutki prawne mogące naruszać interesy skarżącego poprzez istotną zmianę jego sytuacji prawnej stanowią akty mogące być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności (wyroki: z dnia 11 listopada 1981 r., IBM/Komisja, 60/81, EU:C:1981:264, pkt 9; z dnia 12 września 2006 r., Reynolds Tobacco i in./Komisja, C‑131/03 P, EU:C:2006:541, pkt 54; z dnia 6 grudnia 2007 r., Komisja/Ferriere Nord, C‑516/06 P, EU:C:2007:763, pkt 27).
19 Ponadto ustalenie, czy akt, którego dotyczy zarzut nieważności, może być przedmiotem skargi, wymaga wzięcia pod uwagę jego istoty, forma zaś jest tu co do zasady bez znaczenia (wyroki: z dnia 11 listopada 1981 r., IBM/Komisja, 60/81, EU:C:1981:264, pkt 9; z dnia 18 listopada 2010 r., NDSHT/Komisja, C‑322/09 P, EU:C:2010:701, pkt 46, 47).
20 W niniejszym przypadku decyzją SME(2016) 5150 ECHA zobowiązała skarżącą do zapłaty salda opłaty mającej zastosowanie do dużych przedsiębiorstw oraz należności administracyjnej. W decyzji tej ECHA wyjaśniła, że kwoty odpowiadające tym dwóm pozycjom zostały wskazane w załączonych fakturach, w tym przypadku – w zaskarżonych fakturach. Decyzja SME(2016) 5150 i załączone do niej zaskarżone faktury mają tę samą datę. Zostały wysłane do tego samego adresata – skarżącej – w jednej przesyłce.
21 W tym względzie należy przypomnieć, że ogólnie rzecz biorąc, załączniki są uznawane przez orzecznictwo za część dokumentu, do którego są załączone, z tym skutkiem, że moc normatywna, która jest im przyznana, jest taka sama jak moc właściwa dla postanowień stanowiących treść dokumentu.
22 To orzecznictwo zostało wypracowane w szczególności w odniesieniu do dyrektyw, do których załączniki były analizowane nie jako rozłączne od tych aktów, lecz przeciwnie, jako stanowiące ich integralną część, tak samo jak postanowienia zawarte w tych dyrektywach (zob. wyrok z dnia 15 kwietnia 2008 r., Impact, C‑268/06, EU:C:2008:223, pkt 58 dotyczący porozumienia ramowego zawartego w załączniku do dyrektywy).
23 Z akt sprawy wynika, że przywołane przez ECHA orzecznictwo dotyczące aktów przyjętych przez nią w wyniku procedury weryfikacyjnej, odróżnia faktury od decyzji i dąży do wskazania wśród tych aktów tego, który określa podstawowe obowiązki strony skarżącej.
24 Orzecznictwo to jest jednak związane z sytuacjami, w których zostało wypracowane. W trzech sprawach, na które powołuje się ECHA i w których temat ten został przez Sąd poruszony, faktury nie były w rzeczywistości załączone do decyzji, do których się odnosiły, lecz zostały wystawione przez ECHA osobno, niekiedy w odstępie kilku dni, tak iż są postrzegane jako odrębne akty. Jako że sytuacja ta mogła mieć wpływ na dopuszczalności skargi, Sąd musiał wskazać wśród tych odrębnych aktów ten, który zmieniał sytuację prawną skarżącej, jak wymaga tego orzecznictwo (wyroki: z dnia 2 października 2014 r., Spraylat/ECHA, T‑177/12, EU:T:2014:849, pkt 21; z dnia 15 września 2016 r., La Ferla/Komisja i ECHA, T‑392/13, EU:T:2016:478, pkt 56; z dnia 15 września 2016 r., K Chimica/ECHA, T‑675/13, EU:T:2016:480, pkt 27).
25 Niniejsza sprawa przedstawia się inaczej, ponieważ nic w stanie faktycznym sprawy nie oddziela decyzji SME(2016) 5150 od zaskarżonych faktur, które, rozpatrywane łącznie, stanowią jeden akt złożony z dwóch części, mianowicie części administracyjnej [właściwa decyzja SME(2016) 5150] i część rachunkowa (załączone do niej zaskarżone faktury), który to jeden akt stanowi stwierdzenie przez ECHA faktu, iż wymagane przez prawo dowody nie zostały przedstawione, i wyraża jej wolę wyciągnięcia z tego konsekwencji poprzez nałożenie na skarżącą zobowiązań finansowych.
26 Ten jeden akt (zwany dalej „zaskarżoną decyzją”) wywołuje wiążące skutki prawne mogące wpłynąć na interesy skarżącej, zmieniając w istotny sposób jej sytuację prawną, ponieważ zobowiązuje go do zrezygnowania ze statusu MŚP, którego skarżąca się domaga.
27 Konsekwencją zaskarżonej decyzji jest bowiem to, że skarżąca nie może skorzystać z opłaty ulgowej przysługującej MŚP i że musi zapłacić saldo opłaty mającej zastosowanie do dużych przedsiębiorstw oraz należność administracyjną przewidzianą w przepisach w takiej sytuacji.
28 Jako powodująca takie skutki, zaskarżona decyzja może być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności, z czego wynika, że podniesiony przez ECHA zarzut niedopuszczalności, jako skierowany przeciwko żądaniu stwierdzenia nieważności zaskarżonych faktur, musi zostać oddalony.
W przedmiocie żądania uznania statutu MŚP
29 W żądaniu drugim skarżąca wnosi do Sądu o uznanie jej statusu MŚP.
30 W tym względzie należy przypomnieć, że w odniesieniu do skargi o stwierdzenie nieważności złożonej na podstawie art. 263 TFUE właściwość sądów Unii Europejskiej jest ograniczona do kontroli zgodności z prawem. Jeżeli skarga jest zasadna, sądy Unii orzekają, na mocy art. 264 TFUE, o nieważności danego aktu. Do instytucji, organu lub jednostki administracyjnej, których akt został uznany za nieważny, należy wówczas podjęcie środków zapewniających wykonanie wyroku, zgodnie z art. 266 TFUE.
31 Z tych okoliczności wynika, że w przypadku gdy do Sądu zostanie skierowane żądanie kwestionujące opłatę i należność administracyjną wymagane od przedsiębiorstwa w wyniku błędu co do zadeklarowanej wielkości, Sąd nie może wypowiedzieć się w przedmiocie uznania tego przedsiębiorstwa za MŚP, ponieważ takie stwierdzenie oznaczałoby, że sam zastępuje ECHA z naruszeniem wyżej wymienionych postanowień traktatu FUE (zob. podobnie wyrok z dnia 15 grudnia 2005 r., Infront WM/Komisja, T‑33/01, EU:T:2005:461, pkt 171; postanowienie z dnia 16 grudnia 2016 r., Groupement pastoral de Oust i in./Komisja, T‑663/16, niepublikowane, EU:T:2016:759, pkt 13).
32 Jak z tego wynika, żądanie drugie jest niedopuszczalne, ponieważ jego cel wykracza poza granice właściwości przyznanej Sądowi w ramach skargi o stwierdzenie nieważności.
Co do istoty
33 Na poparcie skargi przeciwko zaskarżonej decyzji skarżąca podnosi dwa zarzuty. W ramach zarzutu pierwszego podnosi ona, że uznając ją za duże przedsiębiorstwo, ECHA błędnie interpretuje art. 2 ust. 1 załącznika do zalecenia 2003/361, który określa kryteria definiujące MŚP. Zarzut drugi dotyczy błędnej wykładni zalecenia 2003/361 w zakresie, w jakim ECHA kwalifikuje jako „powiązane przedsiębiorstwa” trzy przedsiębiorstwa.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego błędnej interpretacji pułapów przewidzianych w art. 2 ust. 1 załącznika do zalecenia 2003/361
34 W zarzucie pierwszym skarżąca podnosi, że nigdy nie zatrudniała więcej niż 250 osób i że wobec tego nie może być uznana za duże przedsiębiorstwo. Odsyła w tej kwestii do art. 2 ust. 1 załącznika do zalecenia 2003/361, określającego warunki, które muszą być spełnione, aby przedsiębiorstwo zostało zakwalifikowane jako MŚP.
35 ECHA kwestionuje argumentację skarżącej.
36 W tym względzie należy wskazać, że zgodnie z zaskarżoną decyzją skarżącą należy uznać za duże przedsiębiorstwo, ponieważ zgodnie z otrzymanymi informacjami pułapy ustalone w załączniku do zalecenia 2003/361 zostały przekroczone.
37 Z dokumentu zatytułowanego »Informe de cálculo de PYME« (raport obliczeniowy dla MŚP) załączonego do zaskarżonej decyzji wynika, że ECHA uzasadniła decyzję o uznaniu skarżącej za duże przedsiębiorstwo faktem, iż w okresach obrachunkowych 2008 i 2009 roczna suma bilansowa, którą należy uwzględnić przy obliczaniu wielkości przedsiębiorstwa, przekroczyła 43 mln EUR, a jej obroty roczne przekroczyły 50 mln EUR.
38 Aby ocenić zgodność zaskarżonej decyzji z prawem, należy przypomnieć, że przepisy mające zastosowanie w tej dziedzinie odsyłają do zalecenia 2003/361 dla potrzeb zdefiniowania MŚP. Rozporządzenie nr 1907/2006 w art. 3 pkt 36 wskazuje bowiem, że MŚP są to przedsiębiorstwa małych i średnich rozmiarów „zdefiniowane w zaleceniu [2003/361]”. Ponadto rozporządzenie Komisji (WE) nr 340/2008 z dnia 16 kwietnia 2008 r. w sprawie opłat i należności wnoszonych na rzecz ECHA na mocy rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 (Dz.U. 2008, L 107, s. 6) przewiduje w art. 2, że małe przedsiębiorstwo jest to „małe przedsiębiorstwo w rozumieniu zalecenia [2003/361]”.
39 Zalecenie 2003/361, stosowane na podstawie rozporządzenia nr 1907/2006 i rozporządzenia nr 340/2008, zawiera załącznik, którego tytuł I dotyczy „[d]efinicji [MŚP] przyjęt[ej] przez Komisję”. Zgodnie z art. 2 ust. 1 tego załącznika „[n]a kategorię przedsiębiorstw mikro, małych i średnich (MŚP) składają się przedsiębiorstwa, które zatrudniają mniej niż 250 osób, i których obroty roczne nie przekraczają 50 mln EUR, i/lub których roczna suma bilansowa nie przekracza 43 mln EUR”.
40 Z art. 2 ust. 1 załącznika do zalecenia 2003/361 wynika, że te dwa kryteria są ustalone w celu określenia, czy przedsiębiorstwo może być uznane za MŚP, przy czym jedno z nich dotyczy cech finansowych przedsiębiorstwa, natomiast drugie dotyczy liczby osób zatrudnionych w tym przedsiębiorstwie.
41 Według skarżącej pułapy przewidziane przez każde z tych kryteriów muszą być przekroczone, aby przedsiębiorstwo nie mogło być uznane za MŚP, natomiast przekroczenie pułapu przewidzianego przez tylko jedno kryterium nie powoduje wykluczenia z kategorii MŚP. Spośród tych kryteriów kryterium dotyczące liczby zatrudnionych osób jest zdaniem skarżącej szczególnie istotne, co miałby potwierdzać motyw 4 zalecenia 2003/361. W niniejszym przypadku skarżąca nigdy nie przekroczyła pułapu przewidzianego przez to kryterium.
42 W tym względzie należy wskazać, że zgodnie z orzecznictwem kryterium dotyczące liczby zatrudnionych osób i kryterium dotyczące cech finansowych powinny być stosowane, w badanych tu uregulowaniach, w sposób kumulatywny.
43 Sąd orzekł tak w postanowieniu z dnia 16 września 2015 r., Calestep/ECHA (T‑89/13, EU:T:2015:711, pkt 40), które w sposób szczególny dotyczyło wykładni art. 2 ust. 1 załącznika do zalecenia 2003/361, który to przepis stanowił sedno argumentacji przedstawionej przez skarżącą.
44 To orzeczenie Sądu było zgodne z orzecznictwem wypracowanym w wyroku z dnia 8 lipca 2004 r., Dalmine/Komisja (T‑50/00, EU:T:2004:220, pkt 285, 286), dotyczącym równoważnego przepisu zawartego w zaleceniu Komisji 96/280/WE z dnia 3 kwietnia 1996 r. w sprawie definicji małych przedsiębiorstw (Dz.U. 1996, L 107, s. 4), które poprzedziło, w tym samym przedmiocie, zalecenie 2003/361 i zawierało w istocie podobnie przedstawione kryterium dotyczące liczby zatrudnionych osób i kryterium dotyczące cech finansowych przedsiębiorstwa.
45 Orzecznictwo wynikające z postanowienia z dnia 16 września 2015 r., Calestep/ECHA (T‑89/13, EU:T:2015:711) jest oparte na terminach użytych w zaleceniu 2003/361, ponieważ spójnik „i” jest interpretowany jako wyrażający, dla autora aktu, zamiar „połączenia”, a zatem skumulowania wymienionych w nim kryteriów, bez przedstawiania ich jako możliwości do rozważenia w ramach alternatywy (postanowienie z dnia 16 września 2015 r., Calestep/ECHA, T‑89/13, EU:T:2015:711, pkt 40).
46 Jak słusznie zaznaczyła ECHA w swoich pismach, zgodnie z motywem 4 zalecenia 2003/361 „[k]ryterium [zatrudnienia] jest niewątpliwie w dalszym ciągu jednym z najważniejszych i musi być stosowane jako kryterium główne; wprowadzenie kryterium finansowego jest niemniej jednak koniecznym uzupełnieniem, mającym na celu ogarnięcie rzeczywistej skali i efektywności działania przedsiębiorstwa oraz jego pozycji w porównaniu z jego konkurencją” (postanowienie z dnia 16 września 2015 r., Calestep/ECHA, T‑89/13, EU:T:2015:711, pkt 41).
47 To kumulatywne zastosowanie jest zgodne ze sprawozdaniem [SEC(1992) 351 wersja ostateczna] Komisji dla Rady z dnia 29 kwietnia 1992 r. w sprawie definicji MŚP wykorzystywanych w działaniach wspólnotowych, które to sprawozdanie poprzedziło wydanie zalecenia 96/280, które zresztą w motywie siódmym zawiera do niego odesłanie.
48 W owym sprawozdaniu Komisja Europejska opowiedziała się za użyciem definicji opartej na połączeniu kryteriów – w szczególności kryteriów liczby zatrudnionych osób, rocznych obrotów i sumy bilansowej – ponieważ jej zdaniem pojedyncze kryterium nie daje zadowalającej definicji MŚP.
49 Wreszcie należy wskazać, że opłata ulgowa przyznana MŚP ma na celu uwzględnienie szczególnej sytuacji, w jakiej znajdują się te przedsiębiorstwa w stosunku do sytuacji dużych przedsiębiorstw. Jako przeznaczona dla szczególnej kategorii podmiotów gospodarczych i mająca charakter środka stanowiącego odstępstwo, ulga ta powinna być interpretowana, zgodnie z warunkami dotyczącymi jej stosowania, w sposób rygorystyczny.
50 Wykładni tej nie podważa argument skarżącej, zgodnie z którym kryterium związane z liczbą zatrudnionych osób, rozpatrywane osobno, byłoby jednak decydujące, gdyby wierzyć art. 4 ust. 2 załącznika do zalecenia 2003/361, do którego odsyła poradnik zatytułowany „Jak określić kategorię wielkości przedsiębiorstwa” dostępny na stronie internetowej ECHA.
51 W tym względzie należy wskazać, że przepis przywołany przez skarżącą dotyczy sytuacji, w której w trakcie wyjątkowego roku przedsiębiorstwo przekracza jeden z wymienionych w nim pułapów, które to przedsiębiorstwo może wówczas, w drodze odstępstwa od zasady, zachować status MŚP, pod warunkiem że to przekroczenie będzie ograniczone do jednego okresu obrachunkowego.
52 Przepis ten nie zmienia zasady, zgodnie z którą, aby być zakwalifikowanym jako MŚP, przedsiębiorstwo nie może przekroczyć pułapów dotyczących liczby zatrudnionych osób i określonych cech finansowych, tylko wprowadza wyjątek ograniczony do okoliczności, których istnienia skarżąca w niniejszym przypadku nie wykazała.
53 Z powyższych rozważań wynika, że uznając skarżącą za duże przedsiębiorstwo, ECHA nie popełniła błędu w interpretacji kryteriów określonych w art. 2 ust. 1 załącznika do zalecenia 2003/361.
54 W świetle tych uwag zarzut pierwszy należy oddalić.
W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego błędnej interpretacji pojęcia „powiązanego przedsiębiorstwa” zawartego w zaleceniu 2003/361
55 W ramach zarzutu drugiego skarżąca twierdzi, że nie należy do grupy „powiązanych przedsiębiorstw” i że w konsekwencji, aby określić jej wielkość, należy wziąć pod uwagę wyłącznie jej dane oraz dane jej „przedsiębiorstw partnerskich”, które wskazała w korespondencji z ECHA w trakcie procedury weryfikacji jej oświadczenia, to jest przedsiębiorstwo Ibérica de Gestión Inmobiliaria y Arrendaticia SL oraz przedsiębiorstwo Agroquimes SL.
56 ECHA kwestionuje argumentację skarżącej.
57 W tym względzie należy wskazać, że aby dojść do tego wniosku, ECHA oparła się na całości danych dotyczących przede wszystkim samej skarżącej, następnie „przedsiębiorstwa partnerskiego” Agroquimes i wreszcie trzech innych przedsiębiorstw uznanych za „przedsiębiorstwa powiązane” ze skarżącą, czyli Ibérica de Gestión Inmobiliaria y Arrendaticia, Constantino Gutiérrez SA oraz Medifer Liquids SL.
58 Skarżąca nie przeczy, że Agroquimes może być uznane za „przedsiębiorstwo partnerskie”, ale odrzuca pomysł, że trzy inne przedsiębiorstwa mogą być rozważane jako „powiązane” ze skarżącą w rozumieniu przepisów prawa.
59 W odniesieniu do tej kwestii należy przypomnieć, że art. 3 ust. 3 załącznika do zalecenia 2003/361 określa kryteria pozwalające ustalić warunki, w jakich można dokonać zakwalifikowania jako „przedsiębiorstwa powiązane” i „przedsiębiorstwa partnerskie”.
60 Co się tyczy pierwszej kwalifikacji, art. 3 ust. 3 akapit pierwszy załącznika do zalecenia 2003/361 przewiduje, że „»[p]owiązane przedsiębiorstwa« to przedsiębiorstwa, które mają którekolwiek z następujących relacji ze sobą nawzajem: a) przedsiębiorstwo ma większość praw głosu akcjonariuszy lub wspólników w innym przedsiębiorstwie”. Ponadto art. 3 ust. 3 akapit trzeci załącznika do zalecenia 2003/361 przewiduje, że „[p]rzedsiębiorstwa pozostające w którejkolwiek z relacji opisanych w pierwszym akapicie za pośrednictwem jednego lub więcej innych przedsiębiorstw […] są także uważane za powiązane”.
61 Co się tyczy drugiej kwalifikacji, art. 3 ust. 2 akapit pierwszy załącznika do zalecenia 2003/361 stanowi, że „przedsiębiorstwami partnerskimi” są wszystkie przedsiębiorstwa, które nie zostały zakwalifikowane jako „przedsiębiorstwa powiązane” i między którymi zachodzi następujący stosunek: przedsiębiorstwo (przedsiębiorstwo działające na rynku wyższego szczebla) posiada, samodzielnie lub łącznie z co najmniej jednym przedsiębiorstwem, 25% lub więcej kapitału lub praw głosu w innym przedsiębiorstwie (przedsiębiorstwie działającym na rynku niższego szczebla).
62 Zgodnie z art. 6 ust. 2 akapit pierwszy załącznika do zalecenia 2003/361, jeżeli przedsiębiorstwo ma przedsiębiorstwa „partnerskie” lub przedsiębiorstwa „powiązane”, określenie danych, dla potrzeb oceny kryteriów, jest oparte na sprawozdaniach finansowych i innych danych przedsiębiorstwa lub, w przypadku ich występowania, skonsolidowanych sprawozdaniach finansowych przedsiębiorstwa lub skonsolidowanych sprawozdaniach finansowych, w których przedsiębiorstwo jest ujęte przez konsolidację.
63 Na mocy art. 6 ust. 2 akapit drugi załącznika do zalecenia 2003/361 owo określenie danych wymaga uwzględnienia danych „przedsiębiorstw partnerskich” znajdujących się w jego bezpośrednim sąsiedztwie na rynku wyższego lub niższego szczebla względem rozpatrywanego przedsiębiorstwa, proporcjonalnie do udziału procentowego w kapitale lub prawach głosu, z uwzględnieniem większej z tych pozycji.
64 Do danych tych ECHA musi również dodać, w całości, na mocy art. 6 ust. 2 akapit trzeci załącznika do zalecenia 2003/361, dane dotyczące przedsiębiorstw bezpośrednio lub pośrednio „powiązanych”, jeżeli nie zostały uwzględnione przez konsolidację w sprawozdaniach finansowych.
65 Po przypomnieniu tych reguł należy przeanalizować sytuację rozpatrywanych przedsiębiorstw, aby określić ich status i zbadać, w jakim stopniu ich dane powinny zostać uwzględnione w procedurze weryfikacji oświadczenia skarżącej.
66 W tym względzie należy potwierdzić konkluzję przyjętą przez ECHA w odniesieniu do trzech przedsiębiorstw uznanych przez nią za „przedsiębiorstwa powiązane” ze skarżącą.
67 Konkluzja ta opiera się, w odniesieniu do przedsiębiorstwa Ibérica de Gestión Inmobiliaria y Arrendaticia, na jego rocznych sprawozdaniach finansowych, z których wynika, jak zaznacza ECHA, że posiadało ono 69,996% kapitału zakładowego skarżącej w okresach obrachunkowych 2009 i 2010. Ze względu na posiadanie większości kapitału zakładowego skarżącej przedsiębiorstwo to mogło zostać uznane za spółkę dominującą skarżącej, w związku z czym należało uwzględnić całość charakteryzujących je danych w obliczeniach dokonanych w celu sprawdzenia statusu skarżącej, jak zostało to określone w zaleceniu 2003/361. W niniejszym przypadku roczne sprawozdania finansowe spółki dominującej zostały przekazane ECHA przez skarżącą w wiadomości elektronicznej z dnia 12 września 2013 r.
68 W odniesieniu do dwóch pozostałych przedsiębiorstw, mianowicie Constantino Gutiérrez i Medifer Liquids, ECHA wskazała, że pierwsze z nich posiadało 89,10% kapitału zakładowego Ibérica de Gestión Inmobiliaria y Arrendaticia i 100% kapitału drugiego z nich. Stwierdzenie to opierało się na skonsolidowanych sprawozdaniach finansowych Constantino Gutiérrez za okres obrachunkowy od dnia 1 lipca 2010 r. do dnia 30 czerwca 2011 r., przedstawionych przez skarżącą w dniu 16 września 2013 r. w wiadomości elektronicznej.
69 Ponieważ wspomniane udziały procentowe przekraczają próg przypomniany w pkt 60 powyżej, który pozwala stwierdzić, że dane podmioty stanowią „przedsiębiorstwa powiązane” w rozumieniu zalecenia 2003/361, ECHA mogła uznać, że Constantino Gutiérrez i Medifer Liquids były również „przedsiębiorstwami powiązanymi” ze skarżącą podczas procesu rejestracji substancji będącego przedmiotem niniejszej sprawy.
70 Na podstawie art. 6 ust. 2 akapit trzeci załącznika do zalecenia 2003/361 ECHA musiała połączyć, tak jak to uczyniła, dane trzech przedsiębiorstw wskazanych w ten sposób jako „przedsiębiorstwa powiązane”, mianowicie Ibérica de Gestión Inmobiliaria y Arrendaticia, Constantino Gutiérrez oraz Medifer Liquids w całości, dla potrzeb obliczeń dokonywanych w ramach weryfikacji statusu skarżącej.
71 W świetle powyższych rozważań należy oddalić zarzut drugi, a w konsekwencji skargę w całości.
W przedmiocie kosztów
72 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, zgodnie z żądaniem ECHA należy obciążyć ją kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania w przedmiocie środków tymczasowych.
Z powyższych względów
SĄD (pierwsza izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Fertisac, SL zostaje obciążona kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania w przedmiocie środków tymczasowych.
Pelikánová | Nihoul | Svenningsen |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 7 marca 2018 r.
Podpisy