Language of document :

Αναίρεση που άσκησε στις 29 Ιανουαρίου 2019 το Βασίλειο της Ισπανίας κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (ένατο πενταμελές τμήμα) στις 15 Νοεμβρίου 2018 στην υπόθεση T-399/11 RENV, Banco Santander και Santusa κατά Επιτροπής

(Υπόθεση C-65/19 P)

Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική

Διάδικοι

Αναιρεσείον: Βασίλειο της Ισπανίας (εκπρόσωπος: M. A. Sampol Pucurull)

Λοιποί διάδικοι στην αναιρετική διαδικασία: Banco Santander, S.A. και Santusa Holding, S.L. και Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Παρεμβαίνοντες πρωτοδίκως υπέρ του αναιρεσείοντος: Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και Ιρλανδία

Αιτήματα

Το αναιρεσείον ζητεί από το Δικαστήριο:

να δεχθεί την αίτηση αναιρέσεως και να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 15ης Νοεμβρίου 2018 στην υπόθεση T-399/11 RENV Banco Santander, S.A. και Santusa Holding, S.L. κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής1 ,

να ακυρώσει το άρθρο 1, παράγραφος 1, της προσβαλλόμενης απόφασης, στο μέτρο που η απόφαση 2011/282/ΕΕ της Επιτροπής, της 12ης Ιανουαρίου 2011, σχετικά με τη φορολογική απόσβεση χρηματοοικονομικής υπεραξίας για τη συμμετοχή σε ξένο μετοχικό κεφάλαιο αριθ. C 45/07 (πρώην NN 51/07, πρώην CP 9/07) εφαρμοσθείσα από την Ισπανία2 , έκρινε ότι το επίμαχο φορολογικό μέτρο αποτελεί κρατική ενίσχυση και

να καταδικάσει την αναιρεσίβλητη στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Η αίτηση αναιρέσεως στηρίζεται σε έναν και μόνο λόγο αναιρέσεως, ο οποίος, κατά το αναιρεσείον, πρέπει να οδηγήσει στην αναίρεση της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης. Η Ισπανία υποστηρίζει ότι το Γενικό Δικαστήριο παρέβη το δίκαιο της Ένωσης, κατά την έννοια του άρθρου 58 του Οργανισμού του Δικαστηρίου, καθόσον ερμήνευσε εσφαλμένως το άρθρο 107, παράγραφος 1, της Συνθήκης και, ειδικότερα, την έννοια του επιλεκτικού χαρακτήρα των κρατικών ενισχύσεων στην οποία αναφέρεται το άρθρο αυτό. Αυτός ο μόνος λόγος αναιρέσεως μπορεί να διακριθεί σε τέσσερα μέρη:

Πρώτον, η Ισπανία ισχυρίζεται ότι το Γενικό Δικαστήριο έσφαλε, καθώς προσδιόρισε ένα πλαίσιο αναφοράς του φορολογικού μέτρου το οποίο δεν συμπίπτει με εκείνο της προσβαλλόμενης απόφασης.

Δεύτερον, η Ισπανία ισχυρίζεται ότι η προσβαλλόμενη απόφαση υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο, καθόσον δεν έκρινε ότι η φορολογική μεταχείριση της χρηματοοικονομικής υπεραξίας αποτελεί μέτρο γενικού χαρακτήρα ή αυτοτελές ή ίδιον πλαίσιο αναφοράς.

Τρίτον, η Ισπανία υποστηρίζει ότι η απόφαση υπέπεσε επίσης σε πλάνη περί το δίκαιο, επειδή δεν καθόρισε ορθώς τον σκοπό του πλαισίου αναφοράς και διεξήγαγε κατά τρόπο εσφαλμένο τη συγκριτική εξέταση που απαιτείται σύμφωνα με την αναιρετική απόφαση World Duty Free3 (υπόθεση C-20/15 P και C-21/15 P).

Τέταρτον, η πλάνη κατά τον προσδιορισμό ενός συστατικού στοιχείου του πλαισίου αναφοράς συνεπάγεται πλάνη περί το δίκαιο κατά την κατανομή του βάρους αποδείξεως.

____________

1 Απόφαση της 15 Νοεμβρίου 2018, Banco Santander και Santusa κατά Επιτροπής (T-399/11 RENV, EU:T:2018:787).

2 ΕΕ 2011, L 135, σ. 1.

3 Απόφαση της 21ης Δεκεμβρίου 2016, Επιτροπή κατά World Duty Free Group κ.λπ. (C-20/15 P και C-21/15 P, EU:C:2016:981).