OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

EVGENIEGO TANCHEVA

przedstawiona w dniu 3 października 2018 r.(1)

Sprawa C‑236/17 P

Canadian Solar Emea GmbH

Canadian Solar Manufacturing (Changshu), Inc.

Canadian Solar Manufacturing (Luoyang), Inc.

CSI Cells Co. Ltd

CSI Solar Power (China), Inc.

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Odwołanie – Dumping – Przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i kluczowych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej – Cła ostateczne – Rozporządzenie (UE) nr 1168/2012 – Natychmiastowe stosowanie – Związek przyczynowy – Inne znane czynniki – Wysokość cła antydumpingowego

Spis treści

1.        W niniejszym odwołaniu Canadian Solar Emea GmbH (zwana dalej „CSE”), Canadian Solar Manufacturing (Changshu), Inc. [zwana dalej „CSM (Changshu)”], Canadian Solar Manufacturing (Luoyang), Inc. [zwana dalej „CSM (Luoyang)”], CSI Cells Co. Ltd (zwana dalej „CSI Cells”) i CSI Solar Power (China), Inc. (zwana dalej „CSI Solar Power”) (zwane dalej łącznie „Canadian Solar” lub „wnoszącą odwołanie”)(2) wnoszą do Trybunału o uchylenie wyroku Sądu(3), którym oddalił on skargę o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1238/2013 (zwanego dalej „spornym rozporządzeniem”)(4).

2.        Niniejsze odwołanie podnosi w szczególności kwestię proceduralną, a mianowicie problem natychmiastowego stosowania rozporządzenia (UE) nr 1168/2012(5), które zmieniło art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 (zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”)(6) w ten sposób, że w sytuacji, w której postępowanie antydumpingowe dotyczy przywozu towarów z kraju nieposiadającego gospodarki rynkowej, a producent objęty takim postępowaniem składa wniosek o traktowanie na zasadach rynkowych (zwany dalej „wnioskiem o MET”), termin na rozstrzygnięcie tego wniosku (zwanego dalej „rozstrzygnięciem wniosku o MET”) został wydłużony z trzech do ośmiu miesięcy od rozpoczęcia postępowania. Niniejsze odwołanie podnosi także kwestię materialnoprawną, a mianowicie problem tego, czy w sytuacji, w której czynniki inne niż przywóz towarów po cenach dumpingowych przyczyniają się do szkody ponoszonej przez przemysł unijny, wysokość cła antydumpingowego należy ustalić na poziomie wyrównującym wyłącznie szkodę przypisaną przywozowi towarów po cenach dumpingowych.

I.      Ramy prawne

A.      Rozporządzenie podstawowe

3.        Artykuł 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, zatytułowany „Stwierdzenie istnienia dumpingu”, stanowi:

„a)      […]

b)      W odniesieniu do postępowań antydumpingowych dotyczących przywozu z Chińskiej Republiki Ludowej, Wietnamu i Kazachstanu oraz z jakiegokolwiek kraju o gospodarce nierynkowej, któr[y] jest członkiem WTO w dniu rozpoczęcia postępowania, wartość normalna jest określana zgodnie z ust. 1–6 w wypadku wykazania, na podstawie właściwie uzasadnionych wniosków przedstawianych przez jednego lub wielu producentów poddanych postępowaniu oraz zgodnie z kryteriami i procedurami określonymi w lit. c), że warunki gospodarki rynkowej przeważają w stosunku do tego producenta lub producentów pod względem produkcji i sprzedaży podobnego, odnośnego towaru. Jeśli wyżej wspomniana sytuacja nie będzie miała miejsca, stosuje się zasady określone w lit. a).

c)      Wniosek na mocy lit. b) składa się w formie pisemnej oraz zawiera wystarczające dowody, że producent działa w warunkach gospodarki rynkowej, to jest w takich warunkach, gdzie:

–        decyzje przedsiębiorstw dotyczące cen, kosztów i nakładów, włączając na przykład surowce, koszty technologii i pracy, produkcję, sprzedaż i inwestycje, podejmowane są w odpowiedzi na sygnały rynkowe odzwierciedlające podaż i popyt oraz bez poważnej ingerencji w tym zakresie ze strony państwa, a koszty ważniejszych nakładów właściwie odzwierciedlają wartości rynkowe,

–        przedsiębiorstwa posiadają jeden wyraźny zestaw podstawowej dokumentacji księgowej, która jest niezależnie kontrolowana zgodnie z międzynarodowymi standardami księgowości oraz jest stosowana pod każdym względem,

–        koszty produkcji i sytuacja finansowa przedsiębiorstw nie podlegają znaczącym wahaniom, wynikającym z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki, w szczególności w odniesieniu do amortyzacji środków trwałych, innych odpisów, wymiany barterowej oraz płatności poprzez rekompensatę długów,

–        rozpatrywane przedsiębiorstwa podlegają przepisom ustawowym dotyczącym upadłości i własności, które gwarantują pewność i stabilność prawną działania tych przedsiębiorstw, oraz

–        przeliczenie kursów walutowych dokonywane jest według kursów rynkowych.

Ustalenia, czy producent spełnia wyżej wymienione kryteria, dokonuje się w terminie trzech miesięcy od rozpoczęcia postępowania, po przeprowadzeniu szczególnych konsultacji z Komitetem Doradczym oraz po umożliwieniu przedsiębiorstwom wspólnotowym przedstawienia uwag. Ustalenie takie pozostaje w mocy w trakcie całego postępowania”.

4.        Artykuł 3 rozporządzenia podstawowego, zatytułowany „Ustalenie szkody”, stanowi:

„[…]

6.      Należy wykazać, na podstawie dowodów zebranych w sprawie w odniesieniu do ust. 2, że przywóz towarów po cenach dumpingowych powoduje szkodę w rozumieniu niniejszego rozporządzenia. Obejmuje to w szczególności wykazanie, że wielkości lub poziomy cen, ustalone na podstawie ust. 3, wywierają wpływ na przemysł wspólnotowy, zgodnie z ust. 5, oraz że wpływ ten można uznać za istotny.

7.      Inne niż przywóz produktów po cenach dumpingowych znane czynniki, w tym samym czasie powodujące szkodę dla przemysłu wspólnotowego, również poddaje się ocenie w celu stwierdzenia, czy spowodowana przez nie szkoda nie została przypisana przywozowi towarów po cenach dumpingowych na podstawie ust. 6. Czynniki, które można w tym kontekście poddać ocenie, to m.in. wielkość i ceny przywożonych towarów niesprzedanych po cenach dumpingowych, zmniejszenie popytu, zmiana struktury konsumpcji, restrykcyjne praktyki handlowe i konkurencja między producentami z krajów trzecich i producentami wspólnotowymi, postęp technologiczny, wyniki wywozu i wydajność przemysłu wspólnotowego.

[…]”.

5.        Artykuł 9 rozporządzenia podstawowego, zatytułowany „Zakończenie bez wprowadzenia środków, nałożenie ceł ostatecznych”, stanowi w ust. 4:

„Jeżeli ostatecznie ustalone fakty wykazują istnienie dumpingu i spowodowanej nim szkody oraz interes Wspólnoty wymaga interwencji zgodnie z art. 21, Rada, na wniosek Komisji i po zasięgnięciu opinii Komitetu Doradczego, nakłada ostateczne cło antydumpingowe. Rada przyjmuje wniosek, chyba że w terminie miesiąca od jego złożenia zostanie on odrzucony zwykłą większością głosów przez Komisję [chyba że w terminie miesiąca od złożenia wniosku przez Komisję zostanie on odrzucony przez Radę zwykłą większością głosów]. W przypadku obowiązywania cła tymczasowego propozycję działań ostatecznych przedkłada się nie później niż jeden miesiąc przed wygaśnięciem tego cła. Kwota cła antydumpingowego nie przekracza stwierdzonego marginesu dumpingu, ale powinna być niższa od tego marginesu, jeżeli mniejsze cło spowoduje usunięcie szkody dla przemysłu wspólnotowego”.

B.      Rozporządzenie nr 1168/2012

6.        Artykuł 1 rozporządzenia nr 1168/2012 stanowi:

„W rozporządzeniu (WE) nr 1225/2009 wprowadza się następujące zmiany:

1)      w art. 2 ust. 7 wprowadza się następujące zmiany:

a)      w lit. c) w przedostatnim zdaniu wyrazy »dokonuje się w terminie trzech miesięcy od rozpoczęcia postępowania” otrzymują brzmienie „dokonuje się co do zasady w terminie siedmiu miesięcy, lecz w żadnym wypadku nie później niż w terminie ośmiu miesięcy od rozpoczęcia postępowania«;

b)      dodaje się literę w brzmieniu:

»d) W przypadku gdy Komisja ograniczyła zakres swojego badania zgodnie z art. 17, ustalenie na podstawie lit. b) i c) niniejszego ustępu dotyczy jedynie stron objętych badaniem i wszystkich producentów korzystających z indywidualnego traktowania na podstawie art. 17 ust. 3.«;

[…]”.

7.        Zgodnie z art. 2 rozporządzenia nr 1168/2012:

„Niniejsze rozporządzenie stosuje się do wszystkich nowych dochodzeń oraz do wszystkich dochodzeń będących w toku w dniu 15 grudnia 2012 r.”.

II.    Okoliczności powstania sporu

8.        CSM (Changshu), CSM (Luoyang), CSI Cells i CSI Solar Power to producenci eksportujący produkt, którego dotyczy postępowanie. CSE importuje odnośny produkt na terytorium Unii Europejskiej od wspomnianych wyżej i innych dostawców.

9.        W dniu 6 września 2012 r. Komisja wszczęła postępowanie antydumpingowe dotyczące przywozu modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów pochodzących z Chin(7).

10.      Ze względu na potencjalnie dużą liczbę producentów eksportujących z państwa, którego dotyczy postępowanie, w pkt 5.1 lit. a) zawiadomienia o wszczęciu postępowania wspomniano o możliwości zastosowania kontroli wyrywkowej zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego. W dniu 21 września 2012 r. Canadian Solar dostarczyła Komisji informacje w celu dokonania przez Komisję doboru próby producentów eksportujących. Próba producentów eksportujących wybranych przez Komisję składała się z siedmiu grup przedsiębiorstw(8). Canadian Solar nie została włączona do tej próby.

11.      W dniu 13 listopada 2012 r. Canadian Solar złożyła wniosek o MET zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego.

12.      W dniu 12 grudnia 2012 r. przyjęto rozporządzenie nr 1168/2012(9).

13.      W dniu 3 stycznia 2013 r. Komisja poinformowała Canadian Solar, że jej wniosek o MET nie zostanie rozpatrzony.

14.      W dniu 4 czerwca 2013 r. Komisja przyjęła rozporządzenie nr 513/2013, na podstawie którego na przywóz odnośnego produktu z Chin nałożono tymczasowe cło antydumpingowe(10).

15.      W dniu 2 grudnia 2013 r. Rada przyjęła sporne rozporządzenie, na mocy którego nałożono ostateczne cło antydumpingowe na przywóz odnośnego produktu z Chin. W art. 1 tego rozporządzenia Rada nałożyła cło antydumpingowe w wysokości 41,3% na przywóz fakturowany przez współpracujące przedsiębiorstwa wymienione w załączniku I do tego rozporządzenia. W tym wykazie znajdowały się CSM (Changshu), CSM (Luoyang), CSI Cells i CSI Solar Power. W art. 3 spornego rozporządzenia zwolniono z cła nałożonego w art. 1 przywóz produktów fakturowanych przez przedsiębiorstwa wymienione w załączniku do decyzji wykonawczej Komisji 2013/707/UE(11).

16.      Decyzja 2013/707 została przyjęta przez Komisję w dniu 4 grudnia 2013 r. W decyzji tej Komisja przyjęła zmienione zobowiązanie złożone przez Chińską Izbą Gospodarczą ds. Przywozu i Wywozu Maszyn i Produktów Elektronicznych oraz grupę producentów eksportujących, wymienionych w załączniku do tej decyzji. W tym wykazie znajdowały się CSM (Changshu), CSM (Luoyang), CSI Cells i CSI Solar Power.

17.      W dniu 4 czerwca 2015 r. Komisja przyjęła rozporządzenie wykonawcze (UE) 2015/866, na mocy którego wycofano przyjęcie zobowiązania w odniesieniu do CSM (Changshu), CSM (Luoyang), CSI Cells i CSI Solar Power(12).

III. Postępowanie przed Sądem i zaskarżony wyrok

18.      W dniu 28 lutego 2014 r. Canadian Solar wniosła skargę o stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia.

19.      W zaskarżonym wyroku Sąd oddalił sześć zarzutów i nie uwzględnił skargi.

20.      W szczególności(13) Sąd oddalił zarzut piąty, dotyczący naruszenia art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego, zgodnie z którym rozstrzygnięcie wniosku o MET musi nastąpić w terminie trzech miesięcy od wszczęcia postępowania. Rozporządzenie nr 1168/2012, które zmieniło art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego w ten sposób, że trzymiesięczny termin został wydłużony do ośmiu miesięcy, rzeczywiście stosuje się do wszystkich dochodzeń będących w toku w dniu 15 grudnia 2012 r. Miało więc zastosowanie również do decyzji Komisji z dnia 3 stycznia 2013 r. oddalającej wniosek o MET złożony przez Canadian Solar. Fakt, że Komisja nie zachowała pierwotnego trzymiesięcznego terminu, nie doprowadził do powstania ostatecznie ukształtowanej sytuacji, co stałoby na przeszkodzie zastosowaniu rozporządzenia nr 1168/2012. Niezachowanie tego terminu, w ocenie Sądu, nie sprawiło też, że sporne rozporządzenie automatycznie stało się niezgodne z prawem.

21.      Sąd oddalił również zarzut szósty, zgodnie z którym instytucje naruszyły art. 3 rozporządzenia podstawowego, nie dokonując odrębnej oceny szkody spowodowanej przywozem towarów po cenach dumpingowych oraz szkody spowodowanej przez inne znane czynniki, a w konsekwencji także art. 9 ust. 4 tego rozporządzenia, ustalając cło antydumpingowe w wysokości wyrównującej również szkodę spowodowaną przez te inne czynniki. Sąd przypomniał, że zgodnie z art. 3 ust. 6 oraz 7 rozporządzenia podstawowego Rada i Komisja (zwane dalej „instytucjami”) są zobowiązane, po pierwsze, zbadać, czy szkoda poniesiona przez przemysł unijny wynika z przywozu towarów po cenach dumpingowych (analiza zwana przypisaniem), oraz, po drugie, sprawdzić, czy inne niż przywóz produktów po cenach dumpingowych znane czynniki nie powodują przerwania związku przyczynowego między szkodą poniesioną przez przemysł unijny a przywozem po cenach dumpingowych (analiza zwana nieprzypisywaniem). Wynika z tego, że ustalając wysokość cła antydumpingowego, instytucje muszą wziąć pod uwagę wyniki zarówno analizy zwanej przypisaniem, jak i analizy zwanej nieprzypisywaniem. W przeciwnym razie istniałoby ryzyko, że cło wyrówna skutki szkód spowodowanych przez czynniki inne niż przywóz towarów po cenach dumpingowych. W niniejszej sprawie instytucje należycie oceniły skutki innych znanych czynników, które przyczyniły się do powstania szkody poniesionej przez przemysł unijny. Prawidłowo ustaliły, że skutki te były nieznaczne oraz że, w konsekwencji, nie powodowały przerwania związku przyczynowego między szkodą poniesioną przez przemysł unijny a przywozem towarów po cenach dumpingowych. W związku z tym wysokość cła antydumpingowego ustalono prawidłowo.

IV.    Postępowanie przed Trybunałem i żądania stron

22.      W niniejszym odwołaniu Canadian Solar wnosi do Trybunału o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia w zakresie, w jakim dotyczy ono wnoszącej odwołanie, lub o skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd. Canadian Solar wnosi również do Trybunału o obciążenie Rady kosztami postępowania poniesionymi przez wnoszącą odwołanie i przez nią samą, zarówno w pierwszej instancji, jak i w postępowaniu odwoławczym, lub, w przypadku skierowania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd, o orzeczenie, że o kosztach postępowania w pierwszej instancji i w postępowaniu odwoławczym ostatecznie rozstrzygnie Sąd. Wreszcie Canadian Solar wnosi do Trybunału o orzeczenie, że pozostałe strony postępowania odwoławczego pokrywają własne koszty.

23.      Rada twierdzi, że Trybunał powinien oddalić odwołanie i obciążyć Canadian Solar kosztami postępowania odwoławczego oraz postępowania przed Sądem.

24.      Komisja twierdzi, że Trybunał powinien oddalić odwołanie i obciążyć Canadian Solar kosztami postępowania.

25.      Komisja wniosła odwołanie wzajemne. Żąda, aby Trybunał uchylił zaskarżony wyrok i stwierdził niedopuszczalność skargi w pierwszej instancji lub, tytułem żądania ewentualnego, stwierdził jej bezprzedmiotowość, lub, tytułem dalszego żądania ewentualnego, stwierdził, że jest ona bezzasadna, i zmienił interpretację związku przyczynowego przedstawioną w zaskarżonym wyroku w odniesieniu do zarzutu szóstego. Ponadto Komisja żąda, aby Trybunał obciążył Canadian Solar kosztami postępowania.

26.      Canadian Solar wnosi do Trybunału o oddalenie odwołania wzajemnego. Żąda ponadto, aby Trybunał obciążył Komisję kosztami poniesionymi przez Canadian Solar i przez nią samą, zarówno w pierwszej instancji, jak i w postępowaniu odwoławczym, a także aby orzekł, że Rada pokrywa własne koszty.

27.      Rada żąda, aby Trybunał uchylił zaskarżony wyrok i stwierdził niedopuszczalność skargi w pierwszej instancji lub, tytułem żądania ewentualnego, stwierdził jej bezprzedmiotowość, lub, tytułem dalszego żądania ewentualnego, stwierdził, że jest ona bezzasadna, i zmienił interpretację związku przyczynowego przedstawioną w zaskarżonym wyroku w odniesieniu do zarzutu szóstego. Ponadto Rada żąda, aby Trybunał obciążył Canadian Solar kosztami postępowania.

28.      Na rozprawie w dniu 20 czerwca 2018 r. Canadian Solar, Rada i Komisja przedstawiły swoją argumentację ustnie.

V.      Ocena zarzutów odwołania

29.      Canadian Solar podnosi w odwołaniu cztery zarzuty. Zgodnie z życzeniem Trybunału poprzestanę w niniejszej opinii na zbadaniu zarzutów trzeciego i czwartego.

30.      W ramach zarzutu trzeciego Canadian Solar podnosi, że Sąd naruszył prawo, uznając, iż rozporządzenie nr 1168/2012 ma zastosowanie do dochodzenia, którego dotyczy niniejsze postępowanie, a niedokonanie przez instytucje rozstrzygnięcia wniosku o MET nie powodowało wadliwości spornego rozporządzenia. W ramach zarzutu czwartego Canadian Solar twierdzi, że Sąd naruszył prawo, pozwalając instytucjom na ustalenie cła antydumpingowego w wysokości wyrównującej nie tylko szkodę spowodowaną przez przywóz po cenach dumpingowych, ale także szkodę spowodowaną przez inne znane czynniki, oraz niesłusznie przenosząc ciężar dowodu w odniesieniu do skutków innych czynników.

A.      W przedmiocie zarzutu trzeciego odwołania

1.      Argumentacja stron

31.      W ramach zarzutu trzeciego Canadian Solar kwestionuje ustalenia Sądu zawarte w pkt 152–154, 157 oraz 159–170 zaskarżonego wyroku.

32.      Zarzut ten dzieli się na dwie części.

33.      W ramach pierwszej części zarzutu trzeciego Canadian Solar twierdzi, że Sąd naruszył prawo, uznając, iż rozporządzenie nr 1168/2012 ma zastosowanie. W tym względzie Canadian Solar argumentuje, po pierwsze, że rozporządzenie nr 1168/2012 weszło w życie w dniu 15 grudnia 2012 r., tj. po upływie w dniu 12 grudnia 2012 r. terminu trzech miesięcy, w jakim należało dokonać rozstrzygnięcia wniosku o MET zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego w jego pierwotnym brzmieniu. Po drugie, przepisy prawa materialnego co do zasady nie mają zastosowania do sytuacji powstałych przed ich wejściem w życie. Upływ wspomnianego wyżej trzymiesięcznego terminu doprowadził do powstania ostatecznie ukształtowanej sytuacji, w związku z czym rozporządzenie nr 1168/2012, jako przepis prawa materialnego, nie ma zastosowania. Po trzecie, stosowanie rozporządzenia nr 1168/2012 do będących w toku dochodzeń tylko w sytuacji, w której wymieniony trzymiesięczny termin nie upłynął przed dniem 15 grudnia 2012 r., nie prowadzi do wykładni contra legem. Jeżeli miano by ją uznać za wykładnię contra legem, Canadian Solar podnosi, że art. 2 rozporządzenia nr 1168/2012 jest nieważny w zakresie, w jakim dotyczy on wnoszącej odwołanie, lub też nie może skutecznie stosować się do sytuacji wnoszącej odwołanie, ponieważ narusza zasady pewności prawa i niedziałania prawa wstecz.

34.      W ramach drugiej części zarzutu trzeciego Canadian Solar podnosi, że Sąd naruszył prawo, uznając, że niedokonanie rozstrzygnięcia wniosku o MET nie powoduje wadliwości spornego rozporządzenia. Ponieważ rozporządzenie nr 1168/2012 nie miało zastosowania, Komisja miała obowiązek dokonać rozstrzygnięcia wniosku o MET. Niedokonanie tego rozstrzygnięcia spowodowało wadliwość spornego rozporządzenia, a Canadian Solar nie może zaskarżyć tego zaniechania.

35.      Rada podnosi, że pierwsza część zarzutu trzeciego jest niedopuszczalna, a niezależnie od tego bezzasadna. Po pierwsze, argument wnoszącej odwołanie, że rozporządzenie nr 1168/2012 nie miało zastosowania, ponieważ trzymiesięczny termin przewidziany w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego w jego pierwotnym brzmieniu upłynął, zanim rozporządzenie nr 1168/2012 weszło w życie, jest niedopuszczalny, gdyż ogranicza się do powtórzenia argumentu podniesionego przed Sądem. W każdym razie argument ten jest bezzasadny, ponieważ art. 2 rozporządzenia nr 1168/2012 wyraźnie stanowi, że rozporządzenie to stosuje się do wszystkich dochodzeń będących w toku w dniu 15 grudnia 2012 r., a dochodzenie antydumpingowe, którego dotyczy niniejsze postępowanie, w dniu 15 grudnia 2012 r. nadal było w toku. Po drugie, argument wnoszącej odwołanie, że upływ wspomnianego wyżej trzymiesięcznego terminu doprowadził do powstania ostatecznie ukształtowanej sytuacji, jest bezzasadny. Zgodnie z orzecznictwem, gdyby Komisja dokonała rozstrzygnięcia wniosku o MET w tym terminie, można by go zmienić na późniejszym etapie dochodzenia. Po trzecie, niedopuszczalny jest argument wnoszącej odwołanie, zgodnie z którym art. 2 rozporządzenia nr 1168/2012 jest nieważny, ponieważ wnosząca odwołanie nie podniosła przed Sądem zarzutu niezgodności z prawem art. 2 tego rozporządzenia na podstawie art. 277 TFUE.

36.      Jeżeli chodzi o drugą część zarzutu trzeciego, Rada twierdzi, że jest on bezzasadny. Rozstrzygnięcie wniosku o MET można zmienić po jego przyjęciu. Ponadto niniejsze postępowanie jest wyraźnym dowodem na to, że zaniechanie dokonania rozstrzygnięcia wniosku o MET można zaskarżyć.

37.      Komisja utrzymuje, że pierwsza część zarzutu trzeciego jest niedopuszczalna, a w każdym razie bezzasadna. Po pierwsze, argument wnoszącej odwołanie, że rozporządzenie nr 1168/2012 nie miało zastosowania, ponieważ trzymiesięczny termin przewidziany w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego w jego pierwotnym brzmieniu upłynął, zanim rozporządzenie nr 1168/2012 weszło w życie, jest niedopuszczalny, ponieważ wnosząca odwołanie próbuje po prostu ponownie poddać ocenie kwestię, którą podniosła już wcześniej przed Sądem. W każdym razie argument ten jest bezzasadny, ponieważ art. 2 rozporządzenia nr 1168/2012 stanowi, że rozporządzenie stosuje się do wszystkich dochodzeń będących w toku, niezależnie od tego, czy ten trzymiesięczny termin upłynął przed wejściem w życie tego rozporządzenia. Po drugie, argument wnoszącej odwołanie, zgodnie z którym w momencie upływu trzymiesięcznego terminu znalazła się ona w ostatecznie ukształtowanej sytuacji, jest niedopuszczalny, ponieważ ogranicza się jedynie do powtórzenia argumentu podniesionego przed Sądem. W każdym razie argument ten jest bezzasadny, ponieważ w chwili upływu trzymiesięcznego terminu nie zostały skonkretyzowane żadne prawa. Po trzecie, argument wnoszącej odwołanie dotyczący nieważności art. 2 rozporządzenia nr 1168/2012 jest niedopuszczalny, ponieważ jest to nowy zarzut – przed Sądem Canadian Solar nie podniosła zarzutu niezgodności z prawem art. 2 rozporządzenia nr 1168/2012 na podstawie art. 277 TFUE. W każdym razie argument ten jest bezzasadny. Rozporządzenie nr 1168/2012 podlegało natychmiastowemu zastosowaniu, ponieważ upływ trzymiesięcznego terminu nie doprowadził do powstania ostatecznie ukształtowanej sytuacji.

38.      Komisja podnosi, że druga część zarzutu trzeciego jest bezzasadna. Po pierwsze, niedokonanie przez Komisję rozstrzygnięcia wniosku o MET nie spowodowało wadliwości spornego rozporządzenia, ponieważ rozporządzenie nr 1168/2012 miało zastosowanie do sytuacji wnoszącej odwołanie, a zatem Komisja nie była zobowiązana do dokonania rozstrzygnięcia wniosku o MET. Po drugie, Canadian Solar miała możliwość zaskarżenia zaniechania przez Komisję dokonania rozstrzygnięcia wniosku o MET, ponieważ wniosła niniejszą skargę.

39.      Canadian Solar twierdzi, że zarzut dotyczący nieważności art. 2 rozporządzenia nr 1168/2012 jest dopuszczalny. Istotnie, zarzut ten został podniesiony przed Sądem, a Sąd zbadał go w pkt 154–170 zaskarżonego wyroku. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem fakt, że zarzut ten nie został formalnie podniesiony jako zarzut niezgodności z prawem, nie ma znaczenia.

2.      Ocena

40.      W ramach pierwszej części zarzutu trzeciego Canadian Solar twierdzi, że Sąd naruszył prawo, uznając, iż rozporządzenie nr 1168/2012 ma zastosowanie. W ramach drugiej części zarzutu trzeciego Canadian Solar utrzymuje, że Sąd naruszył prawo, uznając, iż zaniechanie przez instytucje dokonania rozstrzygnięcia wniosku o MET nie spowodowało wadliwości spornego rozporządzenia.

a)      W przedmiocie dopuszczalności

41.      Rada podnosi, że pierwsza część zarzutu trzeciego jest w części niedopuszczalna. Komisja twierdzi, że ta pierwsza część jest niedopuszczalna w całości(14).

42.      Po pierwsze, zarówno Rada, jak i Komisja kwestionują dopuszczalność argumentu wnoszącej odwołanie, zgodnie z którym rozporządzenie nr 1168/2012 nie ma zastosowania, gdyż trzymiesięczny termin przewidziany w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego w pierwotnym brzmieniu upłynął, zanim rozporządzenie nr 1168/2012 weszło w życie. Wynika to z faktu, że zdaniem Rady i Komisji argument ten stanowi jedynie powtórzenie argumentu podniesionego przed Sądem.

43.      Moim zdaniem zarzut niedopuszczalności należy oddalić. W ramach tego argumentu Canadian Solar kwestionuje zastosowanie przez Sąd przepisu przejściowego zawartego w art. 2 rozporządzenia nr 1168/2012. W tym celu wskazała, że uważa, iż prawo narusza w szczególności pkt 152 zaskarżonego wyroku. W punkcie tym Sąd stwierdził, że rozporządzenie nr 1168/2012 miało zastosowanie, ponieważ „nie przewiduje żadnego wyjątku w odniesieniu do toczących się dochodzeń, w przypadku których termin podjęcia decyzji o przyznaniu MET na mocy art. 2 ust. 7 lit. c) akapit drugi rozporządzenia podstawowego […] już upłynął”. Tym samym Canadian Solar nie zmierza do uzyskania jedynie ponownego zbadania skargi złożonej w Sądzie(15).

44.      Po drugie, Komisja podnosi, że argument wnoszącej odwołanie, zgodnie z którym w chwili upływu wspomnianego wyżej trzymiesięcznego terminu znalazła się ona w ostatecznie ukształtowanej sytuacji, jest niedopuszczalny, ponieważ ogranicza się do powtórzenia argumentu podniesionego przed Sądem.

45.      Ten zarzut niedopuszczalności moim zdaniem również należy oddalić. W ramach tego argumentu Canadian Solar kwestionuje powołanie się przez Sąd w pkt 157 zaskarżonego wyroku na orzecznictwo odnoszące się do natychmiastowego zastosowania nowych przepisów. Zgodnie z tym orzecznictwem przepisy materialne, w przeciwieństwie do przepisów proceduralnych, nie mają zastosowania do sytuacji ukształtowanych przed ich wejściem w życie. Canadian Solar twierdzi, że obowiązek Komisji dotyczący rozstrzygnięcia wniosku o MET stanowi przepis materialny. W związku z powyższym wnosząca odwołanie kwestionuje ustalenie Sądu, zawarte w pkt 159–162 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którym upływ wspomnianego wyżej trzymiesięcznego terminu nie doprowadził do powstania w odniesieniu do niej ostatecznie ukształtowanej sytuacji. Tym samym Canadian Solar nie zmierza do uzyskania zwyczajnego ponownego zbadania skargi złożonej w Sądzie.

46.      Po trzecie, Rada i Komisja kwestionują dopuszczalność argumentu wnoszącej odwołanie, zgodnie z którym art. 2 rozporządzenia nr 1168/2012 jest nieważny w zakresie, w jakim dotyczy Canadian Solar. Wnosząca odwołanie nie podniosła przed Sądem zarzutu niezgodności z prawem art. 2 rozporządzenia nr 1168/2012. W związku z tym argument ten stanowi nowy argument i jako taki jest niedopuszczalny.

47.      Moim zdaniem ten zarzut niedopuszczalności należy oddalić.

48.      To prawda, że Canadian Solar nie powołała się przed Sądem wyraźnie na art. 277 TFUE(16).

49.      Jednak w skardze wniesionej do Sądu Canadian Solar argumentowała, że „interpretowanie [rozporządzenia nr 1168/2012] w ten sposób, że ma ono zastosowanie do toczących się dochodzeń, w przypadku których strony mają prawo do uzyskania rozstrzygnięcia ich wniosku o MET w terminie trzech miesięcy, naruszałoby uzasadnione oczekiwania zainteresowanych stron w ramach dochodzenia”. W związku z tym zarzut niezgodności z prawem był – w sposób dorozumiany, lecz jasny – zawarty w skardze wniesionej do Sądu. W konsekwencji zarzut niedopuszczalności oparty na rzekomej nowości zarzutu niezgodności z prawem należy oddalić(17).

50.      Co więcej, pragnę zauważyć, że w pkt 154 i 167 zaskarżonego wyroku Sąd orzekł, że „nawet jeśli [zarzut piąty, dotyczący naruszenia art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego] należałoby rozumieć w ten sposób, że skarżący podnoszą, iż rozporządzenie nr 1168/2012 jest niezgodne z prawem”, trzeba by go oddalić, ponieważ zasada pewności prawa odnosi się jedynie do sytuacji ukształtowanych przed wejściem w życie nowego przepisu, a to nie dotyczy sytuacji wnoszącej odwołanie. Zgodnie z orzecznictwem wnosząca odwołanie może podnieść zarzuty, których podstawą jest zaskarżony wyrok i których przedmiotem jest zakwestionowanie jego zasadności pod względem prawnym, niezależnie od tego, czy wnosząca odwołanie podniosła te zarzuty przed Sądem(18).

51.      W związku z tym uważam, że pierwsza część zarzutu trzeciego jest dopuszczalna.

b)      Co do istoty

1)      Wprowadzenie

52.      Na wstępie pragnę zaznaczyć, że producentowi z kraju nieposiadającego gospodarki rynkowej można przyznać traktowanie na zasadach rynkowych (zwane dalej „MET”) zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego. W tym przypadku wartość normalną oblicza się zgodnie z zasadami stosowanymi w państwach o gospodarce rynkowej. Nie oblicza się jej w oparciu o ceny obowiązujące w warunkach gospodarki rynkowej w analogicznym państwie trzecim, jak zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) wspomnianego rozporządzenia ma to miejsce w przypadku producentów, w sprawie których toczy się to samo postępowanie, ale którym nie przyznano MET(19).

53.      Jak wspomniano w pkt 2 powyżej, rozporządzenie nr 1168/2012 zmieniło art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego w ten sposób, że rozstrzygnięcia wniosku o MET „dokonuje się co do zasady w terminie siedmiu miesięcy, lecz w żadnym wypadku nie później niż w terminie ośmiu miesięcy od rozpoczęcia postępowania”. Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego w jego pierwotnym brzmieniu rozstrzygnięcia wniosku o MET dokonywało się w terminie trzech miesięcy od rozpoczęcia postępowania.

54.      Ponadto rozporządzenie nr 1168/2012 ograniczyło obowiązek instytucji w zakresie rozstrzygania wniosków o MET. W przypadku gdy, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego, Komisja zdecydowała się ograniczyć dochodzenie do reprezentatywnych prób przedsiębiorstw(20), instytucje są obecnie zobowiązane dokonać rozstrzygnięcia jedynie w sytuacji, kiedy wniosek o MET został złożony przez producenta objętego próbą lub producenta, dla którego obliczono indywidualny margines dumpingu zgodnie z art. 17 ust. 3 tego rozporządzenia. W swoim pierwotnym brzmieniu art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego nie ograniczał obowiązku instytucji w zakresie rozstrzygania wniosków o MET.

55.      Chciałbym również zwrócić uwagę, że trzymiesięczny termin przewidziany w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego w jego pierwotnym brzmieniu okazał się „nierealny, w szczególności w postępowaniach, w których kontrola wyrywkowa [jest] stosowana […]”(21), i w praktyce Komisja nie zawsze go przestrzegała(22). Sytuacja ta skłoniła Komisję do zaproponowania w 2011 r. wydłużenia tego terminu do sześciu miesięcy(23). Trzymiesięczny termin został jednak wydłużony dopiero po orzeczeniu Trybunału w sprawie Brosmann(24). W wyroku tym Trybunał orzekł, że w przypadku zastosowania kontroli wyrywkowej instytucje są zobowiązane zbadać wszystkie wnioski o MET złożone przez nieobjętych próbą przedsiębiorców w terminie trzech miesięcy od wszczęcia dochodzenia(25). Ponieważ wyrok ten nałożył na Komisję „niewspółmierne obciążenie administracyjne”(26), uznano za właściwe wydłużenie terminu rozstrzygnięcia wniosku o MET do ośmiu miesięcy, przeciwdziałając w ten sposób skutkom wyroku w sprawie Brosmann (z tego powodu rozporządzenie nr 1168/2012 uważa się za „poprawkę wymierzoną w wyrok w sprawie Brosmann”)(27).

56.      W niniejszej sprawie Canadian Solar złożyła wniosek o MET w dniu 6 września 2012 r. O tym, że wniosek nie zostanie uwzględniony, poinformowano ją w dniu 3 stycznia 2013 r., tj. (i) po upływie trzymiesięcznego terminu, o którym mowa w pkt 53 powyżej, w dniu 6 grudnia 2012 r. oraz (ii) po wejściu w życie rozporządzenia nr 1168/2012 w dniu 15 grudnia 2012 r. Canadian Solar nie była ujęta w próbie. Nie przyznano jej też korzyści, o której mowa w art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

2)      W przedmiocie pierwszej części zarzutu trzeciego

57.      W ramach pierwszej części zarzutu trzeciego Canadian Solar twierdzi, że Sąd naruszył prawo, uznając, iż rozporządzenie nr 1168/2012 ma zastosowanie.

58.      Uważam, że rozporządzenie nr 1168/2012 ma zastosowanie do dochodzenia, które doprowadziło do przyjęcia spornego rozporządzenia.

59.      Po pierwsze, art. 2 rozporządzenia nr 1168/2012 stanowi, że rozporządzenie to stosuje się do „wszystkich dochodzeń będących w toku w dniu 15 grudnia 2012 r.”(28).

60.      Dochodzenie antydumpingowe rozpoczyna się od publikacji zawiadomienia o rozpoczęciu czynności zgodnie z art. 5 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Dochodzenie wszczęte zgodnie z art. 5 tego rozporządzenia kończy się albo podjęciem ostatecznych środków na podstawie art. 9 ust. 4 tego rozporządzenia(29), albo decyzją o zakończeniu czynności bez podjęcia środków na podstawie art. 9 ust. 2 tego samego rozporządzenia(30). W związku z tym dochodzenie należy uznać za „będące w toku” w rozumieniu art. 2 rozporządzenia nr 1168/2012 do czasu podjęcia albo ostatecznych środków, albo decyzji na podstawie art. 9 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

61.      W niniejszej sprawie dochodzenie rozpoczęło się w dniu 6 września 2012 r. publikacją zawiadomienia o rozpoczęciu czynności i zakończyło przyjęciem spornego rozporządzenia w dniu 2 grudnia 2013 r. W związku z tym w chwili wejścia w życie rozporządzenia nr 1168/2012 w dniu 15 grudnia 2012 r. nadal było „w toku”.

62.      Kwestia tego, czy dany producent w kraju nieposiadającym gospodarki rynkowej działa w warunkach gospodarki rynkowej i powinno mu się w związku z tym przyznać MET, stanowi tylko jeden etap dochodzenia, którego celem jest sprawdzenie, czy spełnione są warunki nałożenia ceł antydumpingowych, tj. czy istnieje dumping i spowodowana nim szkoda, a interes Unii wymaga interwencji. Po dokonaniu rozstrzygnięcia wniosku o MET lub upływie terminu na dokonanie tego rozstrzygnięcia dochodzenie nadal jest w toku w odniesieniu do wszystkich przedsiębiorstw, które są nim objęte, w tym producenta, który złożył wniosek o MET (ponieważ wciąż należy ocenić wartość normalną, a także inne warunki nakładania ceł antydumpingowych). Z tego względu nie ma znaczenia, że trzymiesięczny termin, w którym należało dokonać rozstrzygnięcia wniosku o MET zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego w jego pierwotnym brzmieniu, upłynął w dniu 6 grudnia 2012 r., a więc zanim rozporządzenie nr 1168/2012 weszło w życie w dniu 15 grudnia 2012 r. Ważne jest to, że rozporządzenie nr 1168/2012 weszło w życie przed przyjęciem spornego rozporządzenia.

63.      Po drugie, art. 2 rozporządzenia nr 1168/2012 stanowi, że rozporządzenie stosuje się do „wszystkich dochodzeń będących w toku”(31). Nie wprowadza rozróżnienia między dochodzeniami, w przypadku których trzymiesięczny termin na dokonanie rozstrzygnięcia wniosku o MET zgodnie z pierwotnym brzmieniem art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego upłynął, a dochodzeniami, w przypadku których termin ten nie upłynął.

64.      Po trzecie, nie można uwzględnić argumentu wnoszącej odwołanie, zgodnie z którym rozporządzenie nr 1168/2012 stanowi przepis prawa materialnego i jako takie nie ma zastosowania do sytuacji ukształtowanych przed jego wejściem w życie, takich jak sytuacja Canadian Solar.

65.      Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że zasada pewności prawa z reguły sprzeciwia się temu, by początek obowiązywania aktu prawa Unii przypadał przed datą jego publikacji. W drodze wyjątku dopuszczalne jest jednak odstępstwo od tej reguły, jeżeli wymaga tego zamierzony cel i jeżeli uzasadnione oczekiwania zainteresowanych osób są należycie respektowane(32). W związku z powyższym choć nowego przepisu nie stosuje się do sytuacji prawnych powstałych i ostatecznie zakończonych pod rządami dawnej ustawy, stosuje się go do przyszłych skutków tych sytuacji oraz do nowych sytuacji prawnych(33). Inaczej jest tylko – i to z zastrzeżeniem zasady niedziałania wstecz aktów prawnych – jeżeli wraz z nowym przepisem zostają wydane przepisy szczególne, które określają konkretnie jego warunki stosowania w czasie(34).

66.      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przepisy proceduralne powinno się na ogół stosować do wszystkich postępowań będących w toku w momencie ich wejścia w życie(35), w odróżnieniu od przepisów materialnych, które – w celu zachowania zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań – są zazwyczaj interpretowane w ten sposób, że dotyczą stanów faktycznych powstałych przed ich wejściem w życie tylko wtedy, gdy z brzmienia tych przepisów, ich celu lub ich struktury jednoznacznie wynika, że należy im przypisać taki skutek(36).

67.      Przede wszystkim wydaje mi się, że art. 1 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1168/2012, który wydłuża termin na dokonanie rozstrzygnięcia wniosku o MET z trzech do ośmiu miesięcy, jest przepisem proceduralnym. Przepis ten nie ma bowiem wpływu na prawo producentów do złożenia wniosku o MET czy też na warunki uzyskania MET. W związku z tym uważam, że art. 1 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1168/2012 ma zastosowanie do sytuacji prawnych, które nie zostały jeszcze ostatecznie ukształtowane, kiedy rozporządzenie weszło w życie w dniu 15 grudnia 2012 r.

68.      Należy zatem ustalić, czy w niniejszym przypadku sytuacja Solar Canadian była wcześniej ukształtowana, zanim rozporządzenie nr 1168/2012 weszło w życie (w przeciwieństwie do sytuacji, która w dniu 15 grudnia 2012 r. miałaby wciąż charakter tymczasowy).

69.      Przykład sytuacji „wcześniej ukształtowanej” w chwili wejścia w życie nowego przepisu można znaleźć w wyroku w sprawie Varec(37). W wyroku tym Trybunał stwierdził, że prawo oferenta do ochrony informacji poufnych zawartych w ofercie „zostało skonkretyzowane” w chwili złożenia oferty w ramach przetargu. W związku z tym dyrektywa 2004/18/WE(38), która weszła w życie po złożeniu tej oferty, nie miała zastosowania(39).

70.      Przykład sytuacji, która miała wciąż charakter tymczasowy w chwili wejścia w życie nowego przepisu, można znaleźć w wyroku Trybunału w sprawie Pokrzeptowicz-Meyer(40). Umowy o pracę na czas określony zawartej przed datą wejścia w życie nowego przepisu – w sytuacji, w której okres zatrudnienia kończy się po tej dacie – nie można uznać za sytuację ukształtowaną wcześniej. W rzeczywistości „zawarcie umowy o pracę na czas określony nie wyczerpuje swoich skutków prawnych w dniu jej podpisania – przeciwnie, dalej regularnie wywołuje skutki przez cały okres jej obowiązywania”(41). W związku z tym nowy przepis miał zastosowanie.

71.      Inny przykład sytuacji, która w chwili wejścia w życie nowego przepisu wciąż miała charakter tymczasowy, można znaleźć w wyroku w sprawie Moravia Gas Storage(42). Zgodnie z dyrektywą 2003/55/WE(43) i dyrektywą 2009/73/WE(44), która uchyliła dyrektywę 2003/55, istotne elementy nowej infrastruktury gazowej mogą na wniosek zostać zwolnione z obowiązku zapewnienia osobom trzecim dostępu na podstawie umowy. Właściwy organ krajowy przyznaje zwolnienie i zgłasza je Komisji, która może zażądać, aby zainteresowane państwo członkowskie zmieniło lub cofnęło decyzję w sprawie przyznania zwolnienia. Uznano, że decyzja ta nie stwarza sytuacji ukształtowanej wcześniej, ponieważ Komisja może żądać jej zmiany lub cofnięcia. W związku z tym dyrektywa 2009/73, która weszła w życie po przyjęciu i zgłoszeniu rozpatrywanej decyzji w sprawie przyznania zwolnienia, ale zanim Komisja nakazała zainteresowanym państwom członkowskim cofnięcie tej decyzji, miała zastosowanie(45).

72.      Uważam, że sytuacja Canadian Solar w chwili wejścia w życie rozporządzenia nr 1168/2012 miała nadal charakter tymczasowy.

73.      Wynika to z faktu(46), że w chwili upływu trzymiesięcznego terminu na dokonanie rozstrzygnięcia wniosku o MET zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego w pierwotnym brzmieniu nie zostało skonkretyzowane żadne prawo.

74.      Zgodnie z orzecznictwem niezachowanie tego trzymiesięcznego terminu może spowodować stwierdzenie nieważności rozporządzenia przyjętego po zakończeniu postępowania tylko wtedy, gdy istnieje możliwość, że z powodu tej nieprawidłowości wspomniane postępowanie mogło było doprowadzić do innego wyniku. Nie można stwierdzić nieważności tego rozporządzenia tylko z tego względu, że Rada i Komisja nie wypowiedziały się w tym terminie(47). Z powyższego wynika, że instytucje mogą skutecznie dokonać rozstrzygnięcia wniosku o MET po upływie trzymiesięcznego terminu określonego w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego w jego pierwotnym brzmieniu (jeżeli opóźnienie to nie miało wpływu na wynik postępowania). Ponadto wynika z tego także, że upływ tego trzymiesięcznego terminu nie oznaczał automatycznego przyznania Canadian Solar MET ze względu na bezczynność Komisji.

75.      Co więcej, jeśli Komisja dokonałaby rozstrzygnięcia wniosku o MET w terminie trzech miesięcy, rozstrzygnięcie to mogłoby zostać zmienione na dalszym etapie postępowania, po upływie tego terminu(48). Wynika z tego, że w chwili upływu trzymiesięcznego terminu nie powstaje ostatecznie ukształtowana sytuacja. Podobnie w sprawie Moravia Gas Storage przyczyną braku ostatecznie ukształtowanej sytuacji w chwili przyjęcia krajowej decyzji w sprawie zwolnienia było to, że Komisja mogła nadal zakwestionować tę decyzję na późniejszym etapie postępowania(49).

76.      W konsekwencji Sąd nie naruszył prawa, stwierdzając w pkt 159–166 zaskarżonego wyroku, że Canadian Solar znalazła się w sytuacji o charakterze tymczasowym, kiedy rozporządzenie nr 1168/2012 weszło w życie.

77.      Tym samym, zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 66 powyżej, wydłużenie terminu na dokonanie rozstrzygnięcia wniosku o MET przewidziane w art. 1 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1168/2012 miało zastosowanie do dochodzenia, które doprowadziło do przyjęcia spornego rozporządzenia.

78.      Ponadto art. 1 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1168/2012 stanowi, że w przypadku zastosowania kontroli wyrywkowej instytucje są zobowiązane dokonać rozstrzygnięcia tylko w sytuacji, gdy wniosek o MET składają producenci objęci próbą lub producenci, dla których obliczono indywidualny margines dumpingu zgodnie z art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Instytucje nie są zobowiązane rozpatrywać wniosków o MET składanych przez producentów nieobjętych próbą – takich jak wnosząca odwołanie – chyba że obliczono dla nich indywidualny margines dumpingu zgodnie z art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego(50).

79.      Uważam, że art. 1 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1168/2012 stanowi przepis prawa materialnego, ponieważ pozbawia on producentów nieobjętych próbą prawa do zbadania ich wniosków o MET, chyba że obliczono dla nich indywidualny margines dumpingu zgodnie z art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Jako przepis prawa materialnego, zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 66 powyżej, nie powinien on mieć zastosowania do sytuacji, które w chwili jego wejścia w życie nadal miały charakter tymczasowy, takich jak sytuacja Canadian Solar(51). Zgodnie z tym samym orzecznictwem miał on jednak zastosowanie, ponieważ z brzmienia art. 2 rozporządzenia nr 1168/2012 wyraźnie wynika, że „niniejsze rozporządzenie”, to znaczy wszystkie jego przepisy, stosuje się do „wszystkich dochodzeń będących w toku w dniu 15 grudnia 2012 r.”.

80.      W konsekwencji art. 1 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1168/2012 miał zastosowanie do dochodzenia, które doprowadziło do przyjęcia spornego rozporządzenia.

81.      Sąd słusznie stwierdził w pkt 166 zaskarżonego wyroku, że skoro w dniu 15 grudnia 2012 r. Canadian Solar była w sytuacji o charakterze tymczasowym, rozporządzenie nr 1168/2012 miało zastosowanie.

82.      Po czwarte, nie można uwzględnić zarzutu niezgodności z prawem podniesionego przez wnoszącą odwołanie wobec art. 2 rozporządzenia nr 1168/2012. Canadian Solar uważa, że przepis ten narusza zasady pewności prawa i niedziałania prawa wstecz. Jednak zgodnie z orzecznictwem zasada pewności prawa nie sprzeciwia się temu, by początek obowiązywania aktu prawa Unii Europejskiej w drodze wyjątku przypadał przed datą jego publikacji, jeżeli respektowane są uzasadnione oczekiwania zainteresowanych osób(52). Zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań ogólnie nie sprzeciwia się temu, aby nowe przepisy miały zastosowanie do przyszłych skutków sytuacji, które powstały pod rządami wcześniejszych przepisów(53), a w niniejszej sprawie Canadian Solar nie wyjaśniła, dlaczego uznanie przez Sąd w pkt 168 zaskarżonego wyroku, że w chwili wszczęcia dochodzenia wnosząca odwołanie mogła i powinna była przewidzieć przyjęcie rozporządzenia nr 1168/2012, było błędne. W konsekwencji Sąd nie naruszył prawa, orzekając w pkt 154 zaskarżonego wyroku, że rozporządzenie nr 1168/2012 było zgodne z prawem.

83.      Zarzut niezgodności z prawem podniesiony przez wnoszącą odwołanie i pierwszą część zarzutu trzeciego odwołania powinno się w mojej ocenie oddalić.

3)      W przedmiocie drugiej części zarzutu trzeciego odwołania

84.      W ramach drugiej części zarzutu trzeciego odwołania Canadian Solar twierdzi, że Sąd naruszył prawo, uznając, że niedokonanie przez instytucje rozstrzygnięcia wniosku o MET nie spowodowało wadliwości spornego rozporządzenia.

85.      Moim zdaniem drugą część zarzutu trzeciego należy oddalić.

86.      Po pierwsze, z pkt 77 powyżej wynika, że instytucje nie były zobowiązane dokonać rozstrzygnięcia w terminie trzech miesięcy przewidzianym w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego w pierwotnym brzmieniu, ponieważ zastosowanie miał ośmiomiesięczny termin określony w rozporządzeniu nr 1168/2012. W konsekwencji niedokonanie przez instytucje rozstrzygnięcia z zachowaniem pierwszego z wymienionych terminów nie może powodować wadliwości spornego rozporządzenia. Sąd nie naruszył prawa, uznając w pkt 163 zaskarżonego wyroku, że niezachowanie przez instytucje tego terminu nie spowodowało wadliwości spornego rozporządzenia.

87.      Ponadto moim zdaniem instytucje nie były zobowiązane do dokonania rozstrzygnięcia wniosku o MET złożonego przez Canadian Solar. Wynika to z faktu, że, jak wskazano w pkt 80 powyżej, zastosowanie miał art. 1 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1168/2012, który zmienił art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego w ten sposób, że rozstrzygnięcia należy dokonać tylko w odniesieniu do wniosków o MET złożonych przez producentów objętych próbą lub producentów, dla których obliczono indywidualny margines dumpingu. Ponieważ Canadian Solar nie została włączona do próby i nie obliczono dla niej indywidualnego marginesu dumpingu, instytucje nie były zobowiązane do dokonania rozstrzygnięcia jej wniosku o MET. W konsekwencji Sąd słusznie stwierdził w pkt 170 zaskarżonego wyroku, że Canadian Solar nie przysługiwało prawo do tego, aby jej wniosek o MET został rozpatrzony. W związku z tym niedokonanie przez instytucje tego rozstrzygnięcia nie mogło spowodować wadliwości spornego rozporządzenia.

88.      Po drugie, nie można uwzględnić argumentu wnoszącej odwołanie, zgodnie z którym nie może ona zaskarżyć niedokonania przez Komisję rozstrzygnięcia wniosku o MET. Canadian Solar zaskarżyła to zaniechanie w ramach skargi o stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia i zostało ono należycie zbadane przez Sąd w pkt 149–170 zaskarżonego wyroku, a obecnie jest zaskarżone przed Trybunałem i stanowi przedmiot niniejszej opinii.

89.      W konsekwencji Sąd nie naruszył prawa, uznając, że niedokonanie przez instytucje rozstrzygnięcia wniosku o MET złożonego przez Canadian Solar nie powoduje wadliwości spornego rozporządzenia.

90.      Uważam, że zarzut trzeci należy oddalić.

B.      W przedmiocie zarzutu czwartego odwołania

1.      Argumentacja stron

91.      Zarzut czwarty dzieli się na dwie części.

92.      W ramach pierwszej części zarzutu czwartego odwołania Canadian Solar twierdzi, że Sąd naruszył prawo, powalając instytucjom w pkt 205–217 zaskarżonego wyroku na ustalenie cła antydumpingowego w wysokości wyrównującej nie tylko szkodę przypisaną przywozowi towarów po cenach dumpingowych, lecz również szkodę przypisaną innym znanym czynnikom. W tym względzie Canadian Solar twierdzi, po pierwsze, że ustalając wysokość cła antydumpingowego, instytucje muszą pominąć skutki tych innych czynników nawet wtedy, kiedy nie powodują one przerwania związku przyczynowego między szkodą poniesioną przez przemysł unijny a przywozem towarów po cenach dumpingowych. W przeciwnym razie przemysłowi unijnemu przyznano by ochronę wykraczającą poza to, co konieczne. W związku z powyższym Sąd niesłusznie orzekł, że instytucje muszą pominąć skutki tych innych czynników tylko wtedy, kiedy powodują one przerwanie związku przyczynowego. Po drugie, Sąd błędnie uznał, że ustalając wysokość cła antydumpingowego, instytucje nie były zobowiązane do pominięcia skutków trzech innych znanych, konkretnych czynników (a mianowicie zakupu odnośnego produktu przez producentów z Unii Europejskiej w celu odsprzedaży na rynku Unii Europejskiej jako produktu własnego, ograniczenia systemu wsparcia ze strony państw członkowskich oraz kryzysu finansowego), ponieważ te trzy czynniki nie spowodowały przerwania łańcucha przyczynowego.

93.      W ramach drugiej części zarzutu czwartego Canadian Solar twierdzi, że Sąd dopuścił się naruszenia prawa, rozstrzygając w pkt 202 i 205 zaskarżonego wyroku, że to wnosząca odwołanie musiała wykazać ilościowe skutki czynników innych niż przywóz towarów po cenach dumpingowych.

94.      Rada utrzymuje, że pierwszą część zarzutu czwartego należy oddalić jako bezzasadną, i wnosi do Trybunału o zastąpienie uzasadnienia zawartego w pkt 191–193 zaskarżonego wyroku uzasadnieniem, zgodnie z którym ustalenie szkody zgodnie z art. 3 rozporządzenia podstawowego i obliczenie marginesu szkody zgodnie z art. 9 ust. 4 tego rozporządzenia to dwie odrębne kwestie.

95.      W razie nieuwzględnienia powyższego Rada podnosi, że pierwszą część zarzutu czwartego należy oddalić jako w części niedopuszczalną, a w całości bezzasadną. Po pierwsze, Rada twierdzi, że argument wnoszącej odwołanie, zgodnie z którym Sąd błędnie uznał, iż skutki trzech innych znanych czynników wymienionych w pkt 92 powyżej są nieznaczne, jest niedopuszczalny, gdyż dotyczy kwestii faktycznej. Po drugie, Rada utrzymuje, że pierwsza część zarzutu czwartego jest bezzasadna, ponieważ – wbrew twierdzeniom Canadian Solar – Sąd nie uznał, iż instytucje są zobowiązane do określenia cła antydumpingowego w wysokości wyrównującej wyłącznie szkodę przypisaną przywozowi towarów po cenach dumpingowych. Sąd nie dopuścił się również błędu, stwierdzając, że skutki wyżej wymienionych trzech innych znanych czynników są nieznaczne.

96.      Ponadto Rada twierdzi, że druga część zarzutu czwartego jest bezzasadna.

97.      Komisja utrzymuje, że pierwsza część zarzutu czwartego jest bezprzedmiotowa lub – w razie nieuwzględnienia powyższego – bezzasadna. Jest ona bezprzedmiotowa, ponieważ Sąd nie orzekł, że przy ustalaniu wysokości cła antydumpingowego instytucje mają obowiązek przeprowadzić analizę zwaną przypisaniem i analizę zwaną nieprzypisywaniem. W razie nieuwzględnienia powyższego – jeżeli Trybunał miałby uznać, że Sąd orzekł jednak, iż należy przeprowadzić te analizy w celu ustalenia wysokości cła antydumpingowego – Komisja podnosi, że Sąd naruszył prawo, i żąda w tym względzie zmiany uzasadnienia(54).

98.      Komisja twierdzi, że druga część zarzutu czwartego jest bezzasadna. Wynika to w szczególności z faktu, że pierwsza część tego zarzutu jest bezzasadna.

2.      Ocena

99.      W ramach zarzutu czwartego odwołania Canadian Solar twierdzi, że Sąd naruszył prawo, zezwalając instytucjom na ustalenie cła antydumpingowego w wysokości wyrównującej nie tylko szkodę przypisaną przywozowi towarów po cenach dumpingowych, lecz również szkodę przypisaną innym znanym czynnikom, a także niesłusznie przenosząc ciężar dowodu.

a)      W przedmiocie dopuszczalności

100. Jak wspomniano w pkt 92 powyżej, Canadian Solar twierdzi, że Sąd błędnie uznał, iż ustalając wysokość cła antydumpingowego, instytucje nie były zobowiązane do pominięcia skutków trzech innych znanych, konkretnych czynników, ponieważ te inne czynniki nie spowodowały przerwania łańcucha przyczynowego między szkodą poniesioną przez przemysł unijny a przywozem towarów po cenach dumpingowych. Rada twierdzi, że argument ten jest niedopuszczalny, ponieważ dotyczy kwestii faktycznej.

101. Moim zdaniem ten zarzut niedopuszczalności należy oddalić.

102. Kwestia tego, czy skutek konkretnego, znanego czynnika innego niż przywóz towarów po cenach dumpingowych można uznać za „nieznaczny”, a przez to niepowodujący przerwania związku przyczynowego między szkodą poniesioną przez przemysł unijny a przywozem towarów po cenach dumpingowych, jest kwestią kwalifikacji prawnej okoliczności faktycznych, a nie kwestią faktyczną. Jako taka może ona zostać zbadana przez Trybunał(55).

b)      Co do istoty

1)      W przedmiocie części pierwszej zarzutu czwartego odwołania

i)      Wprowadzenie

103. Artykuł 3 ust. 1 rozporządzenia podstawowego wymaga, aby szkoda poniesiona przez przemysł unijny była „istotna”. Zgodnie z art. 3 ust. 2 tego rozporządzenia, aby ustalić, czy przemysł unijny poniósł istotną szkodę, należy uwzględnić, po pierwsze, wielkość przywozu towarów po cenach dumpingowych i jego wpływ na ceny w Unii Europejskiej oraz, po drugie, wpływ tego przywozu na przemysł unijny.

104. W odniesieniu do wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na przemysł unijny art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego wymaga wykazania, że wielkości lub poziomy cen tego przywozu „wywierają wpływ na przemysł [unijny] […] oraz że wpływ ten można uznać za istotny”. Analiza ta znana jest jako „przypisanie”(56).

105. Ponadto czynniki inne niż przywóz towarów po cenach dumpingowych mogą przyczynić się do powstania szkody poniesionej przez przemysł unijny. Przykładowo, zgodnie ze spornym rozporządzeniem, kryzys finansowy i jego wpływ na dostęp do finansowania miały określony wpływ na sytuację unijnego przemysłu fotowoltaicznego, który jest kapitałochłonny(57). Zgodnie z art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego inne niż przywóz produktów po cenach dumpingowych znane czynniki „poddaje się ocenie w celu stwierdzenia, czy spowodowana przez nie szkoda nie została przypisana przywozowi towarów po cenach dumpingowych na podstawie ust. 6”. Analiza ta znana jest jako „nieprzypisywanie”(58).

106. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem to do instytucji należy zbadanie, czy skutki tych innych czynników mogły przerwać związek przyczynowy pomiędzy omawianym przywozem a szkodą poniesioną przez przemysł unijny. Do nich należy również zapewnienie, by szkoda spowodowana tymi innymi czynnikami nie została uwzględniona w ramach określania szkody w rozumieniu art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego i by w konsekwencji nałożone cło antydumpingowe nie wykroczyło poza to, co konieczne do wyeliminowania szkody spowodowanej przywozem towarów po cenach dumpingowych. Jednakże jeśli instytucje uznają, że – pomijając te czynniki – szkoda spowodowana przez przywóz towarów po cenach dumpingowych jest istotna zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, można stwierdzić, że zaistniał związek przyczynowy pomiędzy tym przywozem a szkodą poniesioną przez przemysł unijny(59).

107. W ramach pierwszej części zarzutu czwartego odwołania Canadian Solar twierdzi, że Sąd naruszył prawo, pozwalając instytucjom w pkt 205–217 zaskarżonego wyroku na ustalenie cła antydumpingowego w wysokości wyrównującej nie tylko szkodę przypisaną przywozowi towarów po cenach dumpingowych, lecz także szkodę przypisaną innym znanym czynnikom.

ii)    Czy cło antydumpingowe powinno wyrównywać wyłącznie szkodę przypisaną przywozowi po cenach dumpingowych, bez szkody przypisanej innym znanym czynnikom?

108. Uważam, że przy ustalaniu wysokości cła antydumpingowego instytucje nie muszą uwzględniać wyników analizy zwanej nieprzypisywaniem, przeprowadzonej zgodnie z art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego.

109. Po pierwsze, wynika to z brzmienia art. 3 ust. 6 i 7 oraz art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

110. Analizę zwaną przypisaniem i analizę zwaną nieprzypisywaniem, o których mowa w pkt 104 i 105 powyżej, przeprowadza się w celu upewnienia się, że szkoda poniesiona przez przemysł unijny jest spowodowana przywozem towarów po cenach dumpingowych, co stanowi jeden z warunków zastosowania cła antydumpingowego, obok istnienia dumpingu, szkody i unijnego interesu wymagającego interwencji(60). Artykuł 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego stanowi bowiem, iż wykazanie, „że przywóz towarów po cenach dumpingowych powoduje szkodę w rozumieniu niniejszego rozporządzenia”, obejmuje wykazanie, że wielkości lub poziomy cen przywozu towarów po cenach dumpingowych „wywierają wpływ” na przemysł unijny, to znaczy, że szkodę poniesioną przez przemysł unijny należy przypisać przywozowi towarów po cenach dumpingowych. Natomiast art. 3 ust. 7 tego rozporządzenia wymaga wykazania, że szkoda przypisana czynnikom innym niż przywóz produktów po cenach dumpingowych „nie została przypisana [temu] przywozowi”, czy też, posługując się słowami Trybunału i Sądu, wykazania, że skutki tych innych czynników nie mogły przerwać związku przyczynowego pomiędzy szkodą poniesioną przez przemysł unijny a przywozem towarów po cenach dumpingowych(61).

111. Zgodnie z art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego związek przyczynowy między szkodą poniesioną przez przemysł unijny a przywozem towarów po cenach dumpingowych uznaje się za wykazany, jeżeli szkoda przypisana przywozowi towarów po cenach dumpingowych jest „istotna”. Pod tym względem nie ma znaczenia, że istnieje szkoda przypisana czynnikom innym niż przywóz towarów po cenach dumpingowych, jeżeli szkoda przypisana przywozowi towarów po cenach dumpingowych jest istotna(62).

112. Wysokość cła antydumpingowego, zgodnie z ostatnim zdaniem art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, musi spowodować „usunięcie szkody dla przemysłu [unijnego]”. Zdanie to należy interpretować w związku z odesłaniem do „spowodowanej [dumpingiem] szkody”, zawartym w pierwszym zdaniu tego przepisu(63). W związku z tym cło antydumpingowe musi usunąć szkodę „spowodowaną” przywozem towarów po cenach dumpingowych w rozumieniu art. 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego. Z powyższego wynika, że cło antydumpingowe może usunąć szkodę przypisaną czynnikom innym niż przywóz towarów po cenach dumpingowych, jeżeli szkoda przypisana przywozowi towarów po cenach dumpingowych jest istotna, ponieważ w takim przypadku szkodę poniesioną przez przemysł unijny uznaje się za „spowodowaną” przywozem towarów po cenach dumpingowych.

113. Gdyby powyższe nie było zamierzeniem prawodawcy Unii, art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego wymagałby, aby cło antydumpingowe usunęło szkodę „przypisaną” przywozowi towarów po cenach dumpingowych, zamiast odnosić się do „spowodowanej nim szkody”. W tym względzie zwracam uwagę, że sformułowanie „przypisany” jest użyte w art. 3 ust. 7 tego rozporządzenia, natomiast nie pojawia się w jego art. 9 ust. 4. Ponadto zauważam, że ten drugi przepis nie odwołuje się do pierwszego.

114. Potwierdza to orzecznictwo przytoczone w pkt 106 powyżej. Zgodnie z nim instytucje są zobowiązane zapewnić, by szkoda spowodowana innymi znanymi czynnikami nie została uwzględniona w ramach określania szkody w rozumieniu art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego. Ponieważ, jak wyjaśniono powyżej, przepis ten odnosi się do wykazania istnienia związku przyczynowego między szkodą poniesioną przez przemysł unijny a przywozem towarów po cenach dumpingowych, oznacza to, że – zgodnie z powołanym orzecznictwem – instytucje są zobowiązane zapewnić, by szkoda spowodowana innymi znanymi czynnikami nie została uwzględniona w ramach ustalania związku przyczynowego. Orzecznictwo to nie wymaga od instytucji zapewnienia, by szkoda przypisana tym innym czynnikom nie została uwzględniona w ramach ustalania cła antydumpingowego. Chciałbym podkreślić, że Trybunał i Sąd, stwierdzając, że cło antydumpingowe nie może wykraczać „poza to, co konieczne do wyeliminowania szkody spowodowanej przez przywóz po cenach dumpingowych”, dodają przy tym, że dla ustalenia związku przyczynowego wystarczy, jeśli szkoda przypisana przywozowi po cenach dumpingowych jest istotna(64).

115. Po drugie, to prawda, że zgodnie z orzecznictwem art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego zmierza do tego, by zapewnić, że przemysłowi unijnemu nie zostanie udzielona ochrona wykraczająca poza to, co konieczne(65). Z powyższego nie wynika jednak, że cło antydumpingowe powinno wyrównywać wyłącznie szkodę przypisaną przywozowi po cenach dumpingowych.

116. Należy się w tym względzie odwołać do opinii rzecznik generalnej V. Trstenjak w sprawie Moser Baer(66). Sprawa ta dotyczyła stwierdzenia nieważności rozporządzenia nakładającego ostateczne cło wyrównawcze na przywóz nagrywalnych płyt kompaktowych pochodzących z Indii(67). Rada zbadała wpływ innego znanego czynnika, mianowicie ponoszenia rzekomo nadmiernych opłat licencyjnych przez producentów z Unii Europejskiej, i uznała, że ten inny czynnik nie przerywał związku przyczynowego między szkodą poniesioną przez przemysł unijny a przywozem towarów po cenach subsydiowanych. Wynikało to z faktu, że, po pierwsze, te opłaty licencyjne były ponoszone nie tylko przez producentów z Unii Europejskiej, ale także przez producentów eksportujących z Indii, oraz, po drugie, istniały jeszcze zanim przywóz towarów po cenach subsydiowanych stał się istotny. Rzecznik generalna V. Trstenjak zgodziła się z Radą, że związek przyczynowy nie został przerwany ze względu na opłaty licencyjne. Jednak w jej ocenie z powyższego niekoniecznie musiało wynikać, że cło antydumpingowe było zgodne z prawem. Istotnie, posługując się słowami rzecznik generalnej V. Trstenjak, „może być wskazane przy obliczaniu poziomu usunięcia szkody wzięcie pod uwagę czynników, które wprawdzie nie prowadzą do przerwania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy przywozami subsydiowanymi a szkodą, ale mogą mieć wpływ na wielkość poziomu usunięcia szkody”(68).

117. Na poparcie tego twierdzenia rzecznik generalna V. Trstenjak odwołała się do reguły „lesser-duty” określonej w ostatnim zdaniu art. 15 ust. 1 rozporządzenia nr 2026/97 czy też – w odniesieniu do środków antydumpingowych – w ostatnim zdaniu art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Zgodnie z tym ostatnim przepisem(69) „kwota cła antydumpingowego nie przekracza stwierdzonego marginesu dumpingu, ale powinna być niższa od tego marginesu, jeżeli mniejsze cło spowoduje usunięcie szkody dla przemysłu [unijnego]”. Dlatego też margines szkody stosuje się do określenia stawki cła antydumpingowego (wyrównawczego) w sytuacji, kiedy margines dumpingu (subsydium) jest wyższy niż margines szkody. Zdaniem rzecznik generalnej V. Trstenjak, ponieważ „celem reguły »lesser-duty« jest […] nieprzyznawanie przemysłowi [unijnemu] ochrony wychodzącej poza konieczny zakres”, przy obliczaniu poziomu cła wyrównawczego, jak wspomniano w poprzednim punkcie, można wziąć pod uwagę czynniki inne niż przywóz towarów po cenach subsydiowanych(70).

118. Jednak w sprawie Moser Baer rzecznik generalna V. Trstenjak uznała, że Rada nie miała obowiązku uwzględnić wpływu opłat licencyjnych przy obliczaniu poziomu usunięcia szkody, ponieważ te opłaty licencyjne ponosili nie tylko producenci z Unii Europejskiej, lecz także producenci eksportujący z Indii(71).

119. W wyroku w sprawie Moser Baer Trybunał uznał, po pierwsze, że związek przyczynowy między szkodą a przywozem po cenach subsydiowanych nie został przerwany ze względu na opłaty licencyjne, ponieważ czynnik ten miał miejsce, zanim przywóz po cenach subsydiowanych stał się znaczny, oraz, po drugie, że te opłaty licencyjne nie miały wpływu na obliczenie podcięcia cenowego, ponieważ wpływały zarówno na ceny w Unii Europejskiej, jak i na ceny przywozu(72).

120. W rezultacie Trybunał nie odniósł się do celu reguły „lesser-duty” zgodnie z analizą przedstawioną w pkt 116 i 117 powyżej. Trybunał mógłby, co prawda, poprzestać na stwierdzeniu, że związek przyczynowy nie został przerwany, nie przechodząc do sprawdzenia, czy rzekomo nadmierne opłaty licencyjne miały wpływ na poziom podcięcia cenowego. Jednak w sprawie Moser Baer było oczywiste, że inny znany czynnik nie miał wpływu na poziom podcięcia cenowego.

121. Podzielam stanowisko rzecznik generalnej V. Trstenjak(73), zgodnie z którym celem reguły „lesser-duty” jest zapewnienie, że przemysłowi [unijnemu] nie zostanie przyznana ochrona wychodząca poza konieczny zakres. Jednak art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego wymaga, aby cło antydumpingowe opierało się na marginesie szkody jedynie w sytuacji, kiedy margines ten jest mniejszy niż margines dumpingu. Zastosowanie takiej reguły „lesser-duty” zapewnia, że przyznana ochrona nie przekracza koniecznego zakresu.

122. Chciałbym również zauważyć, że art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego nie wymaga, aby cło antydumpingowe usuwało wyłącznie szkodę przypisaną przywozowi towarów po cenach dumpingowych. Jak wskazano w pkt 113 powyżej, przepis ten wymaga usunięcia szkody spowodowanej przywozem towarów po cenach dumpingowych, nie zaś szkody przypisanej przywozowi towarów po cenach dumpingowych. Artykuł 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego nie odsyła też do art. 3 ust. 7 tego rozporządzenia.

123. Po trzecie, muszę podkreślić, że wnosząca odwołanie nie przytacza ani jednej sprawy, w której stwierdzono by nieważność cła antydumpingowego z powodu tego, że wyrównuje szkodę przypisaną czynnikowi innemu niż przywóz towarów po cenach dumpingowych. Wyrok w sprawie Allied Corporation(74), na który Canadian Solar powołała się w pierwszej instancji i w odwołaniu wzajemnym, nie podważa przedstawionego powyżej rozumowania.

124. W wyroku w sprawie Allied Corporation Trybunał stwierdził nieważność rozporządzenia nakładającego ostateczne cło antydumpingowe z powodu tego, że Rada, która ustaliła, iż do szkody poniesionej przez przemysł unijny przyczyniły się czynniki inne niż przywóz towarów po cenach dumpingowych, nie sprawdziła, czy wysokość nałożonego cła antydumpingowego była „konieczna w celu usunięcia szkody”(75).

125. Jednak w sprawie Allied Corporation Rada ustaliła cło antydumpingowe na poziomie marginesu dumpingu, nie sprawdzając, czy margines szkody był niższy od marginesu dumpingu. W konsekwencji stwierdzono nieważność zaskarżonego rozporządzenia ze względu na to, że Rada nie sprawdziła, czy reguła „lesser-duty” miała zastosowanie. Nieważności tego rozporządzenia nie stwierdzono natomiast z powodu tego, że przy określaniu wysokości cła antydumpingowego Rada nie pominęła szkody przypisanej innym znanym czynnikom.

126. Dodam, że w sprawie Gold East Paper Sąd oddalił zarzut oparty na tym, że „instytucje Unii nie upewniły się, że szkoda dająca się przypisać czynnikom innym niż dumping nie była brana pod uwagę przy ustalaniu poziomu cła nałożonego wobec ich przywozu”, na podstawie tego, iż – ponieważ instytucje „poddały ocenie wpływ innych znanych czynników, które mogły spowodować szkodę dla przemysłu Unii, i stwierdziły, że żaden z nich nie mógł przerwać związku przyczynowego między przywozem […] po cenach dumpingowych i szkodą poniesioną przez przemysł Unii” – „wypełniły […] warunki niezbędne” do podjęcia omawianych środków ochronnych(76).

127. Po czwarte, dla pełności wywodu, pragnę zwrócić uwagę, że z żadnego ze sprawozdań Organu Rozstrzygania Sporów (zwanego dalej „ORS”) Światowej Organizacji Handlu (zwanej dalej „WTO”) wspomnianych przez Radę i Komisję(77) nie wynika, iż w Porozumieniu w sprawie wykonania artykułu VI Układu Ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (zwanym dalej „porozumieniem antydumpingowym WTO”) czy też w Porozumieniu WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych przewidziano wymóg, aby pomijać szkodę przypisaną czynnikom innym niż przywóz towarów po cenach dumpingowych (subsydiowanych) przy określaniu wysokości cła antydumpingowego (wyrównawczego). Canadian Solar nie przedstawiła też na to przykładów(78). W konsekwencji interpretacja ORS uzasadniałaby stwierdzenie zawarte w pkt 108 powyżej.

128. Jednak moim zdaniem przy ocenie zgodności z prawem spornego rozporządzenia nie należy powoływać się na te sprawozdania ORS.

129. Zgodnie z orzecznictwem zgodność z prawem aktu Unii Europejskiej może być badana w świetle porozumień WTO tylko w dwóch sytuacjach. Chodzi, po pierwsze, o sytuację, w której Unia miała zamiar wykonać szczególny obowiązek przyjęty w ramach tych porozumień, i po drugie, o przypadek, w którym odnośny akt prawa Unii wyraźnie odsyła do konkretnych postanowień tych porozumień(79). Chciałbym zwrócić uwagę, że zgodnie z orzecznictwem przepisy rozporządzenia podstawowego należy interpretować, o ile jest to możliwe, w sposób zgodny z odpowiednimi postanowieniami porozumienia antydumpingowego(80). Jednak może tak być tylko w przypadku, gdy te pierwsze są wyrazem zamiaru prawodawcy Unii w zakresie wykonania tych drugich lub wyraźnie odsyłają do tych drugich(81).

130. Artykuł 3 ust. 7 i art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego nie odsyłają wyraźnie do porozumienia antydumpingowego WTO. Jednak, z uwagi na podobne brzmienie, art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego można uznać za przepis wykonujący art. 3.5 porozumienia antydumpingowego WTO(82). Niemniej jednak art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego nie można uznać za wyraz zamiaru prawodawcy Unii w zakresie wykonania art. 9 porozumienia antydumpingowego WTO. Istotnie, podczas gdy w świetle porozumienia antydumpingowego WTO reguła „lesser-duty” jest jedynie „pożądana”, w świetle rozporządzenia podstawowego ma ona charakter obowiązkowy(83).

131. Dochodzę do wniosku, że instytucje, określając wysokość cła antydumpingowego, nie mają obowiązku brać pod uwagę wyników analizy zwanej nieprzypisywaniem wykonywanej na podstawie art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego. Nie mają obowiązku ustalać tego cła w wysokości wyrównującej wyłącznie szkodę przypisaną przywozowi towarów po cenach dumpingowych, bez szkody przypisanej innym znanym czynnikom.

132. Rozważę teraz, czy Sąd orzekł, że przy ustalaniu wysokości cła antydumpingowego instytucje są zobowiązane uwzględnić wyniki analizy zwanej nieprzypisywaniem przeprowadzonej w celu ustalenia związku przyczynowego między szkodą poniesioną przez przemysł unijny a przywozem towarów po cenach dumpingowych.

iii) Czy w zaskarżonym wyroku Sąd orzekł, że przy ustalaniu wysokości cła antydumpingowego instytucje są zobowiązane uwzględnić wyniki analizy zwanej nieprzypisywaniem?

133. Canadian Solar twierdzi, że Sąd naruszył prawo, stwierdzając w pkt 205–217 zaskarżonego wyroku, że skutki innych znanych czynników należy wziąć pod uwagę w celu ustalenia wysokości cła antydumpingowego tylko wtedy, kiedy przerywają związek przyczynowy między szkodą poniesioną przez przemysł unijny a przywozem towarów po cenach dumpingowych. Zdaniem wnoszącej odwołanie te inne czynniki należy brać pod uwagę niezależnie od tego, czy przerwały związek przyczynowy.

134. Natomiast Komisja twierdzi, że Sąd naruszył prawo, stwierdzając w pkt 184–195 zaskarżonego wyroku, że skutki innych znanych czynników należy wziąć pod uwagę w celu określenia wysokości cła antydumpingowego, i zwraca się do Trybunału o zmianę uzasadnienia wyroku w tym zakresie. Komisja powtarza ten argument w ramach trzeciego zarzutu odwołania wzajemnego i wnosi do Trybunału o „zmianę interpretacji związku przyczynowego w rozumieniu art. 3 rozporządzenia podstawowego, przedstawionej przez Sąd w odniesieniu do zarzutu szóstego podniesionego w pierwszej instancji”(84).

135. W pkt 178–196 zaskarżonego wyroku Sąd przedstawił zasady ustalania związku przyczynowego między szkodą poniesioną przez przemysł unijny a przywozem towarów po cenach dumpingowych, a także zasady określania cła antydumpingowego. W pkt 197–218 Sąd zastosował te zasady w niniejszej sprawie. Zbadam, po pierwsze, czy Sąd – jak podnosi Komisja – naruszył prawo, przedstawiając wspomniane zasady, oraz, po drugie, czy Sąd, jak twierdzi Canadian Solar, naruszył prawo przy ich stosowaniu.

136. Uważam, że chociaż Sąd naruszył prawo, przedstawiając zasady dotyczące określania wysokości cła antydumpingowego, to nie wyciągnął z tych ustaleń żadnych wniosków natury faktycznej lub prawnej dla niniejszej sprawy. W związku z tym pierwszą część zarzutu czwartego należy oddalić.

137. W pierwszej kolejności zwracam uwagę, że w pkt 182–186 zaskarżonego wyroku Sąd przypomniał orzecznictwo przytoczone w pkt 106 powyżej, stwierdzając, że instytucje są zobowiązane zapewnić, by szkoda spowodowana innymi znanymi czynnikami nie została uwzględniona w ramach określania szkody w rozumieniu art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, tak aby nałożone cło antydumpingowe nie wykroczyło poza to, co konieczne do wyeliminowania szkody spowodowanej przywozem towarów po cenach dumpingowych. Jednak w pkt 185 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, że „instytucje muszą przy określaniu wysokości cła antydumpingowego brać pod uwagę wyniki [analizy zwanej nieprzypisywaniem]”(85).

138. Następnie Sąd przypomniał regułę „lesser-duty” ustanowioną w ostatnim zdaniu art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Stwierdził w pkt 191 zaskarżonego wyroku, że „instytucje muszą w kontekście [art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego] uwzględniać wnioski, do których doszły w odniesieniu do analizy zwanej przypisaniem i analizy zwanej nieprzypisywaniem. W przeciwnym razie, jak podkreślono w pkt 192 tego wyroku, istnieje ryzyko, że nałożone środki antydumpingowe będą wykraczać poza to, co jest konieczne w świetle ich celu, jakim jest usunięcie szkodliwych skutków dumpingu. Ponadto Sąd stwierdził w pkt 193 zaskarżonego wyroku, że było to spójne z praktyką decyzyjną instytucji.

139. Moim zdaniem Sąd naruszył prawo, uznając w pkt 185, 191 i 192 zaskarżonego wyroku, że instytucje są zobowiązane do uwzględnienia wyników analizy zwanej przypisaniem i analizy zwanej nieprzypisywaniem przy ustalaniu wysokości cła antydumpingowego. Wynika to z pkt 131 powyżej.

140. Zwracam również uwagę, że zawarte w pkt 193 zaskarżonego wyroku twierdzenie Sądu, zgodnie z którym instytucje w rzeczywistości uwzględniły wynik analizy zwanej przypisaniem i analizy zwanej nieprzypisywaniem przy określaniu wysokości cła w trzech sprawach wymienionych w tym punkcie(86), jest nieścisłe. Motywy podane w tych sprawach, do których odniósł się Sąd, rzeczywiście wskazywały na to, że Komisja i Rada zdecydowały się określić poziom usunięcia szkody w odniesieniu do podcięcia ceny, a nie zaniżenia cen, ponieważ do szkody poniesionej przez przemysł unijny przyczyniły się czynniki inne niż przywóz po cenach dumpingowych(87). W decyzji i rozporządzeniach przytoczonych w pkt 193 zaskarżonego wyroku nic nie wskazuje jednak na to, że szkodę przypisaną tym innym czynnikom pominięto przy określaniu wysokości cła antydumpingowego. Wręcz przeciwnie – dwukrotnie stwierdzono, że precyzyjne określenie zakresu przyczynienia się tych innych czynników jest trudne(88).

141. Jednak nawet jeśli w pkt 185, 191, 192 i 193 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył prawo, z utrwalonego orzecznictwa wynika, że jeśli w uzasadnieniu wyroku Sądu dopuszczono się naruszenia prawa Unii, lecz jego sentencja jest zasadna w świetle innych względów prawnych, odwołanie musi zostać oddalone(89). W związku z tym zbadam teraz, czy Sąd naruszył prawo, stosując w pkt 197–218 zaskarżonego wyroku zasady ustalania wysokości cła antydumpingowego przedstawione w pkt 185, 191, 192 i 193 tego wyroku.

142. W drugiej kolejności zwracam uwagę, że w pkt 206 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, iż w każdym razie instytucje w rzeczywistości nie uwzględniły innych znanych czynników przy ustalaniu szkody. W pkt 207–215 Sąd potwierdził, że instytucje zbadały wpływ innych znanych czynników, i podtrzymał ich wniosek, zgodnie z którym wpływ tych innych czynników albo był przypadkowy lub co najwyżej marginalny (zakup odnośnego produktu przez producentów z Unii Europejskiej w celu jego odsprzedaży w Unii Europejskiej jako produktu własnego, przywóz z Tajwanu, wpływ cen surowców)(90), albo ograniczony (cięcia w taryfach gwarantowanych)(91), albo też czynniki te miały określony wpływ, który nie przerywał jednak związku przyczynowego (kryzys finansowy)(92). W pkt 216 i 217 Sąd orzekł, że instytucje prawidłowo uznały, iż wpływ tych innych czynników był nieznaczny, a tym samym nie przerywał związku przyczynowego między szkodą poniesioną przez przemysł unijny a przywozem towarów po cenach dumpingowych. Sąd stwierdził zatem, że „ocena instytucji [dokonana] zgodnie z art. 9 ust. 4 rozporządzenia [podstawowego]” również była prawidłowa.

143. Wydaje mi się, że Sąd ograniczył się do zbadania, czy instytucje słusznie stwierdziły, iż inne znane czynniki nie przerwały związku przyczynowego między szkodą poniesioną przez przemysł unijny a przywozem towarów po cenach dumpingowych. Stwierdziwszy, że ustalenia instytucji były prawidłowe, Sąd nie przystąpił do zbadania, czy przy ustalaniu wysokości cła antydumpingowego instytucje powinny były pominąć skutki tych innych czynników, nawet jeśli nie przerwały one związku przyczynowego. Tak więc z ustaleń zawartych w pkt 185 i 191–193 zaskarżonego wyroku Sąd nie wyciągnął dla niniejszej sprawy żadnych wniosków natury faktycznej lub prawnej. Zwracam również uwagę, że w pkt 201 zaskarżonego wyroku Sąd orzekł, iż instytucje nie są zobowiązane do ilościowego określenia skutków innych znanych czynników, co stanowiłoby warunek wstępny, jeśli należałoby uwzględnić te inne czynniki przy określaniu poziomu cła antydumpingowego.

144. Dochodzę do wniosku, że chociaż Sąd błędnie uznał, że przy określaniu poziomu cła antydumpingowego instytucje są zobowiązane do uwzględnienia wyników analizy zwanej przypisaniem i analizy zwanej nieprzypisywaniem przeprowadzanych dla celów wymienionych w art. 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego, to jednak słusznie orzekł, że w niniejszej sprawie w celu określenia poziomu cła antydumpingowego nie trzeba było uwzględniać innych znanych czynników, o których mowa.

145. Dla pełności wywodu zwracam również uwagę, że w odniesieniu do kwestii tego, czy inne znane czynniki, o których mowa, przerwały związek przyczynowy między szkodą poniesioną przez przemysł unijny a przywozem towarów po cenach dumpingowych, Canadian Solar nie twierdziła, że instytucje dopuściły się oczywistego błędu w ocenie(93).

146. W konsekwencji należy oddalić część pierwszą zarzutu czwartego i uwzględnić żądanie Komisji dotyczące zmiany uzasadnienia.

2)      W przedmiocie drugiej części zarzutu czwartego odwołania

147. W ramach drugiej części zarzutu czwartego odwołania Canadian Solar podnosi, że Sąd naruszył prawo, orzekając w pkt 202 i 205 zaskarżonego wyroku, że to wnosząca odwołanie musi wykazać ilościowe skutki innych znanych czynników.

148. Moim zdaniem drugą część zarzutu czwartego należy oddalić. Jest ona bezprzedmiotowa, ponieważ z pkt 131 powyżej wynika, że instytucje nie są zobowiązane do ustalania cła antydumpingowego na poziomie wyrównującym wyłącznie szkodę przypisaną przywozowi towarów po cenach dumpingowych.

149. Dochodzę do wniosku, że zarzut czwarty i całe odwołanie należy oddalić.

VI.    W przedmiocie kosztów

150. Zgodnie z art. 184 § 2 regulaminu postępowania, jeżeli odwołanie jest bezzasadne, Trybunał rozstrzyga o kosztach.

151. Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 tego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Canadian Solar przegrała sprawę, a Rada zażądała zwrotu kosztów, Canadian Solar powinna zostać obciążona kosztami poniesionymi przez Radę.

152. W myśl art. 140 § 1 regulaminu postępowania, mającego także zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 tego regulaminu, państwa członkowskie i instytucje interweniujące w sprawie pokrywają własne koszty. W niniejszej sprawie Komisja, działająca w charakterze interwenienta w pierwszej instancji, pokrywa własne koszty.

VII. Wnioski

153. Uważam zatem, że Trybunał powinien:

–        oddalić odwołanie;

–        orzec, że Canadian Solar Emea GmbH, Canadian Solar Manufacturing (Changshu), Inc., Canadian Solar Manufacturing (Luoyang), Inc., CSI Cells Co. Ltd oraz CSI Solar Power (China), Inc., pokrywają koszty Rady Unii Europejskiej;

–        orzec, że Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

1      Język oryginału: angielski.

2      Pięć spółek wnoszących odwołanie to spółki należące do grupy Canadian Solar.

3      Wyrok z dnia 28 lutego 2017 r., Canadian Solar Emea i in./Rada, T‑162/14, niepublikowany, EU:T:2017:124 (zwany dalej „zaskarżonym wyrokiem”).

4      Rozporządzenie z dnia 2 grudnia 2013 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe oraz stanowiące o ostatecznym poborze cła tymczasowego nałożonego na przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2013, L 325, s. 1).

5      Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie zmiany rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 2012, L 344, s. 1).

6      Rozporządzenie z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 2009, L 343, s. 51).

7      Zawiadomienie o wszczęciu postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw i płytek) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2012, C 269, s. 5).

8      Zobacz motyw 14 rozporządzenia Komisji (UE) nr 513/2013 z dnia 4 czerwca 2013 r. nakładającego tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw i płytek) pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej i zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 182/2013 poddające rejestracji przywóz tych produktów pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2013, L 152, s. 5).

9      Zobacz pkt 6 i 7 powyżej.

10      Zobacz przypis 8 powyżej.

11      Decyzja z dnia 4 grudnia 2013 r. potwierdzająca przyjęcie zobowiązania złożonego w związku z postępowaniem antydumpingowym i postępowaniem antysubsydyjnym dotyczącym przywozu modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej na okres obowiązywania środków ostatecznych (Dz.U. 2013, L 325, s. 214).

12      Rozporządzenie z dnia 4 czerwca 2015 r. w sprawie wycofania przyjęcia zobowiązania w odniesieniu do trzech producentów eksportujących zgodnie z decyzją wykonawczą 2013/707 (Dz.U. 2015, L 139, s. 30).

13      Zgodnie z wnioskiem Trybunału poprzestanę na zbadaniu trzeciego i czwartego zarzutu odwołania (zob. pkt 29 poniżej), które kwestionują dokonaną przez Sąd ocenę podniesionych przed nim zarzutów piątego i szóstego. W związku z tym nie dokonam streszczenia oceny Sądu w odniesieniu do pierwszych czterech zarzutów.

14      Nie kwestionuje się dopuszczalności drugiej części zarzutu trzeciego.

15      Wyroki: z dnia 19 stycznia 2017 r., Komisja/Total i Elf Aquitaine, C‑351/15 P, EU:C:2017:27, pkt 30–34; z dnia 9 listopada 2017 r., SolarWorld/Rada, C‑204/16 P, EU:C:2017:838, pkt 23, 24.

16      Canadian Solar nie powołuje się też wyraźnie na art. 277 TFUE w odwołaniu wniesionym do Trybunału.

17      Wyroki: z dnia 16 lutego 2017 r., Antrax It/EUIPO – Vasco Group (termosyfony do grzejników), T‑828/14 i T‑829/14, EU:T:2017:87, pkt 30; z dnia 5 października 2017 r., Mabrouk/Rada, T‑175/15, EU:T:2017:694, pkt 126;; z dnia 14 grudnia 2017 r., Campo i in./ESDZ, T‑577/16, niepublikowany, EU:T:2017:909, pkt 26.

18      Wyroki: z dnia 29 listopada 2007 r., Stadtwerke Schwäbisch Hall i in./Komisja, C‑176/06 P, niepublikowany, EU:C:2007:730, pkt 17; z dnia 16 czerwca 2016 r., Evonik Degussa i AlzChem/Komisja, C‑155/14 P, EU:C:2016:446, pkt 55; z dnia 28 lutego 2018 r., Komisja/Xinyi PV Products (Anhui) Holdings, C‑301/16 P, EU:C:2018:132, pkt 90.

19      Zgodnie z art. 9 ust. 5 akapit drugi rozporządzenia podstawowego producentowi z kraju nieposiadającego gospodarki rynkowej można również przyznać indywidualne traktowanie i stosować do jego przywozu indywidualne cło antydumpingowe.

20      Zgodnie z art. 9 ust. 6 zdanie pierwsze rozporządzenia podstawowego cło antydumpingowe nakładane na producentów, którzy dokonali zgłoszenia zgodnie z art. 17 tego rozporządzenia, ale nie zostali objęci próbą, nie może przekroczyć średniego ważonego marginesu dumpingu stwierdzonego dla producentów objętych próbą. Producenci nieobjęci próbą mogą jednak zażądać obliczenia indywidualnych marginesów dumpingu zgodnie z art. 17 ust. 3 tego rozporządzenia. Do ich przywozu stosuje się wówczas indywidualne cła antydumpingowe zgodnie z art. 9 ust. 6 zdanie ostatnie tego rozporządzenia.

21      Zobacz motyw 6 rozporządzenia nr 1168/2012.

22      Zobacz F. Graafsma, E. Vermulst, The EU’s „Anti-Brosmann Amendment”: Back to the Future – Part II, Global Trade and Customs Journal, tom 8 (2013), nr 6, s. 150.

23      Zobacz pkt 1 tytułu 24 załącznika do wniosku Komisji z dnia 7 marca 2011 r. dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego niektóre rozporządzenia dotyczące wspólnej polityki handlowej w odniesieniu do procedur przyjmowania niektórych środków [COM(2011) 82wersja ostateczna].

24      Wyrok z dnia 2 lutego 2012 r., Brosmann Footwear (HK) i in./Rada, C‑249/10 P, EU:C:2012:53.

25      Wyrok z dnia 2 lutego 2012 r., Brosmann Footwear (HK) i in./Rada, C‑249/10 P, EU:C:2012:53, pkt 36, 39.

26      Zobacz motyw 2 rozporządzenia nr 1168/2012.

27      Zobacz przypis 22 powyżej.

28      Wyróżnienie własne.

29      Zobacz motyw 18 rozporządzenia podstawowego, który stanowi, że „[…] w przypadku gdy mają zostać wprowadzone środki, niezbędne jest zakończenie postępowania […]”, oraz art. 8 ust. 5 tego rozporządzenia, który stanowi, że „jeżeli w wyniku konsultacji przyjęto zobowiązania i w Komitecie Doradczym nie zgłoszono ani jednego sprzeciwu, postępowanie zostaje zakończone” (wyróżnienie własne).

30      Artykuł 9 ust. 2 rozporządzenia podstawowego stanowi, że „jeżeli po przeprowadzeniu konsultacji okaże się, że środki ochronne nie są konieczne i żaden z członków Komitetu Doradczego nie zgłasza sprzeciwu, postępowanie lub inne czynności w sprawie zostają zakończone” (wyróżnienie własne).

31      Wyróżnienie własne.

32      Wyrok z dnia 22 grudnia 2010 r., Bayerischer Brauerbund, C‑120/08, EU:C:2010:798, pkt 40.

33      Wyroki: z dnia 10 lipca 1986 r., Licata/KES, 270/84, EU:C:1986:304, pkt 31; z dnia 6 lipca 2010 r., Monsanto Technology, C‑428/08, EU:C:2010:402, pkt 66.

34      Wyroki: z dnia 29 stycznia 2002 r., Pokrzeptowicz-Meyer, C‑162/00, EU:C:2002:57, pkt 49, 50; z dnia 7 listopada 2013 r., Gemeinde Altrip i in., C‑72/12, EU:C:2013:712, pkt 22; z dnia 26 marca 2015 r., Komisja/Moravia Gas Storage, C‑596/13 P, EU:C:2015:203, pkt 32.

35      Wyroki: z dnia 14 lutego 2008 r., Varec, C‑450/06, EU:C:2008:91, pkt 27; z dnia 8 lipca 2010 r., Komisja/Włochy, C‑334/08, EU:C:2010:414, pkt 60; z dnia 29 marca 2011 r., ThyssenKrupp Nirosta/Komisja, C‑352/09 P, EU:C:2011:191, pkt 88; z dnia 11 grudnia 2012 r., Komisja/Hiszpania, C‑610/10, EU:C:2012:781, pkt 45; z dnia 21 września 2017 r., Feralpi/Komisja, C‑85/15 P, EU:C:2017:709, pkt 27.

36      Wyroki: z dnia 29 stycznia 2002 r., Pokrzeptowicz-Meyer, C‑162/00, EU:C:2002:57, pkt 49; z dnia 11 grudnia 2008 r., Komisja/Freistaat Sachsen, C‑334/07 P, EU:C:2008:709, pkt 44; z dnia 16 grudnia 2010 r., Stichting Natuur en Milieu i in., C‑266/09, EU:C:2010:779, pkt 32; z dnia 14 lutego 2012 r., Toshiba Corporation i in., C‑17/10, EU:C:2012:72, pkt 51; z dnia 26 marca 2015 r., Komisja/Moravia Gas Storage, C‑596/13 P, EU:C:2015:203, pkt 33; z dnia 6 października 2015 r., Komisja/Andersen, C‑303/13 P, EU:C:2015:647, pkt 50.

37      Wyrok z dnia 14 lutego 2008 r., C‑450/06, EU:C:2008:91.

38      Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz.U. 2004, L 134, s. 114).

39      Wyrok z dnia 14 lutego 2008 r., Varec, C‑450/06, EU:C:2008:91, pkt 29. Zobacz także opinia rzecznik generalnej E. Sharpston w sprawie Varec, C‑450/06, EU:C:2007:643, pkt 31.

40      Wyrok z dnia 29 stycznia 2002 r., C‑162/00, EU:C:2002:57.

41      Wyrok z dnia 29 stycznia 2002 r., Pokrzeptowicz-Meyer, C‑162/00, EU:C:2002:57, pkt 52.

42      Wyrok z dnia 26 marca 2015 r., Komisja/Moravia Gas Storage, C‑596/13 P, EU:C:2015:203.

43      Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylająca dyrektywę 98/30/WE (Dz.U. 2003, L 176, s. 57).

44      Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/73/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylająca dyrektywę 2003/55/WE (Dz.U. 2009, L 211, s. 94).

45      Wyrok z dnia 26 marca 2015 r., Komisja/Moravia Gas Storage, C‑596/13 P, EU:C:2015:203, pkt 43–45. Zobacz także opinia rzecznik generalnej J. Kokott w sprawie Komisja/Moravia Gas Storage, C‑596/13 P, EU:C:2014:2438, pkt 70.

46      Zobacz pkt 69 powyżej oraz wyrok z dnia 16 grudnia 2010 r., Stichting Natuur en Milieu i in., C‑266/09, EU:C:2010:779, pkt 34.

47      Wyrok z dnia 4 lutego 2016 r., C & J Clark International, C‑659/13 i C‑34/14, EU:C:2016:74, pkt 140, 141.

48      Wyroki: z dnia 1 października 2009 r., Foshan Shunde Yongjian Housewares & Hardware/Rada, C‑141/08 P, EU:C:2009:598, pkt 110–112; z dnia 8 listopada 2011 r., Zhejiang Harmonic Hardware Products/Rada, T‑274/07, niepublikowany, EU:T:2011:639, pkt 39; z dnia 11 września 2014 r., Gold East Paper i Gold Huasheng Paper/Rada, T‑443/11, EU:T:2014:774, pkt 74.

49      Zobacz pkt 71 powyżej.

50      Moim zdaniem Canadian Solar kwestionuje natychmiastowe zastosowanie nie tylko wydłużenia terminu na dokonanie rozstrzygnięcia wniosku o MET, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1168/2012, lecz także art. 1 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia, który zwalnia instytucje z obowiązku dokonania rozstrzygnięcia wniosków o MET składanych przez producentów nieobjętych próbą. Canadian Solar twierdzi bowiem w odwołaniu, że „obowiązek Komisji w zakresie rozstrzygnięcia wniosku o MET stanowi przepis materialny, a nie proceduralny”, a zatem obowiązek ten – jako wynikający z przepisu materialnego – nie może mieć zastosowania do sytuacji istniejących przed jego wejściem w życie. Canadian Solar wyraźnie odsyła w tym względzie do art. 2 ust. 7 lit. d) rozporządzenia podstawowego (zob. pkt 6 powyżej). Zwracam również uwagę, że w skardze wniesionej do Sądu Canadian Solar stwierdziła, że instytucje naruszyły art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego poprzez „zaniechanie (i) rozpatrzenia wniosku o MET [złożonego przez Canadian Solar] oraz (ii) dokonania rozstrzygnięcia wniosku o MET w terminie trzech miesięcy od wszczęcia dochodzenia” (wyróżnienie własne).

51      Zobacz pkt 72 powyżej.

52      Zobacz wyrok z dnia 22 grudnia 2010 r., Bayerischer Brauerbund, C‑120/08, EU:C:2010:798, pkt 40 i orzecznictwo przytoczone w pkt 65 i 66 powyżej. Jak zauważyła rzecznik generalna J. Kokott, nie chodzi tutaj o problem skutku wstecznego, ale raczej o kwestię zastosowania nowych przepisów w momencie ich wejścia w życie (opinia rzecznik generalnej J. Kokott w sprawie Komisja/Moravia Gas Storage, C‑596/13 P, EU:C:2014:2438, pkt 36, 43).

53      Wyrok z dnia 29 stycznia 2002 r., Pokrzeptowicz-Meyer, C‑162/00, EU:C:2002:57, pkt 55.

54      Komisja powtarza ten argument w ramach trzeciego zarzutu odwołania wzajemnego i wnosi do Trybunału o „zmianę interpretacji związku przyczynowego w rozumieniu art. 3 rozporządzenia podstawowego, przedstawionej przez Sąd w odniesieniu do zarzutu szóstego podniesionego w pierwszej instancji”.

55      Wyrok z dnia 1 października 2014 r., Rada/Alumina, C‑393/13 P, EU:C:2014:2245, pkt 15–19.

56      Wyroki: z dnia 6 września 2013 r., Godrej Industries i VVF/Rada, T‑6/12, EU:T:2013:408, pkt 62; z dnia 18 listopada 2014 r., Photo USA Electronic Graphic/Rada, T‑394/13, niepublikowany, EU:T:2014:964, pkt 65, 66; z dnia 11 lipca 2017 r., Viraj Profiles/Rada, T‑67/14, niepublikowany, EU:T:2017:481, pkt 40.

57      Zobacz motywy 301–306 spornego rozporządzenia oraz motywy 211 i 212 rozporządzenia nr 513/2013.

58      Wyroki: z dnia 25 października 2011 r., CHEMK i KF/Rada, T‑190/08, EU:T:2011:618, pkt 172; z dnia 11 września 2014 r., Gold East Paper i Gold Huasheng Paper/Rada, T‑443/11, EU:T:2014:774, pkt 311. Zobacz orzecznictwo przytoczone w przypisie 56 powyżej.

59      Wyroki: z dnia 3 września 2009 r., Moser Baer India/Rada, C‑535/06 P, EU:C:2009:498, pkt 88, 90, 91; z dnia 19 grudnia 2013 r., Transnational Company „Kazchrome” i ENRC Marketing/Rada, C‑10/12 P, niepublikowany, EU:C:2013:865, pkt 24, 25; z dnia 16 kwietnia 2015 r., TMK Europe, C‑143/14, EU:C:2015:236, pkt 36, 37; z dnia 4 lutego 2016 r., C & J Clark International, C‑659/13 i C‑34/14, EU:C:2016:74, pkt 169; z dnia 12 grudnia 2014 r., Crown Equipment (Suzhou) i Crown Gabelstapler/Rada, T‑643/11, EU:T:2014:1076, pkt 107; z dnia 11 lipca 2017 r., Viraj Profiles/Rada, T‑67/14, niepublikowany, EU:T:2017:481, pkt 40, 41; z dnia 23 kwietnia 2018 r., Shanxi Taigang Stainless Steel/Komisja, T‑675/15, niepublikowany, EU:T:2018:209, pkt 109.

60      Zobacz art. 1 ust. 1 i art. 21 rozporządzenia podstawowego.

61      Zobacz orzecznictwo przywołane w pkt 106 powyżej.

62      Zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 106 powyżej, można bowiem stwierdzić, że zaistniał związek przyczynowy, jeżeli – pomijając inne czynniki – szkoda spowodowana przez przywóz towarów po cenach dumpingowych jest istotna.

63      Artykuł 9 ust. 4 zdanie pierwsze rozporządzenia podstawowego stanowi, że można nałożyć ostateczne cło antydumpingowe, „jeżeli ostatecznie ustalone fakty wykazują istnienie dumpingu i spowodowanej nim szkody” (wyróżnienie własne).

64      Wyroki: z dnia 3 września 2009 r., Moser Baer India/Rada, C‑535/06 P, EU:C:2009:498, pkt 88, 90, 91; z dnia 19 grudnia 2013 r., Transnational Company „Kazchrome” i ENRC Marketing/Rada, C‑10/12 P, niepublikowany, EU:C:2013:865, pkt 24, 25; z dnia 16 kwietnia 2015 r., TMK Europe, C‑143/14, EU:C:2015:236, pkt 36, 37; z dnia 11 lipca 2017 r., Viraj Profiles/Rada, T‑67/14, niepublikowany, EU:T:2017:481, pkt 62, 63.

65      Wyroki: z dnia 19 grudnia 2013 r., Transnational Company „Kazchrome” i ENRC Marketing/Rada, C‑10/12 P, niepublikowany, EU:C:2013:865, pkt 39; z dnia 11 lipca 2017 r., Viraj Profiles/Rada, T‑67/14, niepublikowany, EU:T:2017:481, pkt 62.

66      Opinia rzecznik generalnej V. Trstenjak w sprawie Moser Baer India/Rada, C‑535/06 P, EU:C:2008:532.

67      Fakt, że sprawa ta dotyczy nałożenia ceł wyrównawczych, a nie antydumpingowych, nie ma znaczenia. Artykuł 8 ust. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 2026/97 z dnia 6 października 1997 r. w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1997, L 288, s. 1), który miał zastosowanie w sprawie Moser Baer, pokrywa się bowiem z art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego. W odniesieniu do art. 15 ust. 1 rozporządzenia nr 2026/97 zob. przypis 69 poniżej.

68      Opinia rzecznik generalnej V. Trstenjak w sprawie Moser Baer India/Rada, C‑535/06 P, EU:C:2008:532, pkt 171 (wyróżnienie własne).

69      Odsyłam do art. 9 ust. 4 zdanie ostatnie rozporządzenia podstawowego, mimo że w sprawie Moser Baer zastosowanie miało rozporządzenie nr 2026/97. Wynika to z tego, że niniejsza sprawa dotyczy środków antydumpingowych, a nie ceł wyrównawczych. Artykuł 15 ust. 1 zdanie ostatnie rozporządzenia nr 2026/97 brzmi następująco: „kwota cła wyrównawczego nie może przekraczać kwoty subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, z których, jak stwierdzono, korzystają eksporterzy, ustalonej zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, lecz powinna być niższa niż całkowita kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, jeżeli takie niższe opłaty celne są odpowiednie do usunięcia szkody dla wspólnotowego przemysłu”.

70      Opinia rzecznik generalnej V. Trstenjak w sprawie Moser Baer India/Rada, C‑535/06 P, EU:C:2008:532, pkt 171.

71      Opinia rzecznik generalnej V. Trstenjak w sprawie Moser Baer India/Rada, C‑535/06 P, EU:C:2008:532, pkt 176.

72      Wyrok z dnia 3 września 2009 r., Moser Baer India/Rada, C‑535/06 P, EU:C:2009:498, pkt 92, 93.

73      Zobacz pkt 117 powyżej.

74      Wyrok z dnia 23 maja 1985 r., Allied Corporation i in./Rada, 53/83, EU:C:1985:227.

75      Wyrok z dnia 23 maja 1985 r., Allied Corporation i in./Rada, 53/83, EU:C:1985:227, pkt 19.

76      Wyrok z dnia 11 września 2014 r., Gold East Paper i Gold Huasheng Paper/Rada, T‑443/11, EU:T:2014:774, pkt 313, 318 (wyróżnienie własne). W pkt 318 tego wyroku Trybunał stwierdził, co następuje: „instytucje Unii […] poddały ocenie wpływ innych znanych czynników, które mogły spowodować szkodę dla przemysłu Unii, i stwierdziły, że żaden z nich nie mógł przerwać związku przyczynowego między przywozem z Chin po cenach dumpingowych i szkodą poniesioną przez przemysł Unii […]. Instytucje Unii wypełniły więc warunki niezbędne do podjęcia spornych środków” (wyróżnienie własne).

77      Rada i Komisja odwołały się do sprawozdań ORS dotyczących: (i) sprawy „Wspólnoty Europejskie – cła antydumpingowe na przewody rurowe i łączniki rur z żeliwa ciągliwego z Brazylii (WT/DS219/AB/R)”, pkt 180–195; (ii) sprawy „Unia Europejska – Środki antydumpingowe dotyczące niektórych rodzajów obuwia z Chin (WT/DS405/R)”, pkt 7.487–7.489 oraz (iii) sprawy „Unia Europejska – Środki wyrównawcze dotyczące niektórych rodzajów politetraftalanu etylenu z Pakistanu (WT/DS4886/R)”, pkt 7.133–7.140. Wydaje mi się, że ustalenia ORS zawarte w tych punktach dotyczą związku przyczynowego między dumpingiem (lub subsydiami) a szkodą w rozumieniu art. 3.5 porozumienia antydumpingowego WTO (lub art. 15.5 Porozumienia WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych), nie zaś określenia wysokości cła antydumpingowego (lub cła wyrównawczego).

78      W odpowiedzi na odwołanie wzajemne Canadian Solar odwołuje się do sprawozdania ORS dotyczącego sprawy „Stany Zjednoczone – Ostateczne środki ochronne dotyczące rur ze stali węglowej wysokiej jakości przeznaczonych do budowy rurociągów, spawanych obwodowo z Korei (WT/DS202/AB/R)”. W pkt 252 tego sprawozdania ORS stwierdził, że „tylko odpowiedni udział w ogólnej szkodzie [musi być] przypisany zwiększonemu przywozowi”, a to „informuje o dopuszczalnym zakresie, w jakim można zastosować środek ochronny”. Podkreślam jednak, że ta sprawa dotyczy środków ochronnych, a nie środków antydumpingowych, oraz że w rozporządzeniu podstawowym nie ma odpowiednika art. 5.1 porozumienia WTO w sprawie środków ochronnych, który stanowi, że „członek będzie stosował środki ochronne tylko w zakresie niezbędnym dla zapobieżenia lub naprawienia poważnej szkody oraz dla ułatwienia przystosowania strukturalnego”. Jeśli chodzi o powołanie się przez Canadian Solar na pkt 257 tego sprawozdania, powtarzam, że Canadian Solar nie podała przykładu sprawozdania ORS dotyczącego środków antydumpingowych, w którym wystąpiłoby podobne ustalenie.

79      Wyroki: z dnia 16 lipca 2015 r., Komisja/Rusal Armenal, C‑21/14 P, EU:C:2015:494, pkt 40, 41; z dnia 4 lutego 2016 r., C & J Clark International, C‑659/13 i C‑34/14, EU:C:2016:74, pkt 87.

80      Wyrok z dnia 19 grudnia 2013 r., Transnational Company „Kazchrome” i ENRC Marketing/Rada, C‑10/12 P, niepublikowany, EU:C:2013:865, pkt 54.

81      Zobacz w tej kwestii wyrok z dnia 27 września 2007 r., Ikea Wholesale, C‑351/04, EU:C:2007:547, pkt 35.

82      Artykuł 3.5 porozumienia antydumpingowego WTO stanowi: „[…] Władze dokonają również analizy wszelkich, poza dumpingiem, znanych czynników, które w tym samym czasie wyrządzają szkodę krajowemu przemysłowi, a szkody wyrządzone przez takie inne czynniki nie będą przypisane faktowi dumpingu. Czynniki, które mogą być istotne w tym względzie, obejmują m.in. wielkość i ceny przywożonych towarów niesprzedanych po cenach dumpingowych, spadek popytu lub zmiany w strukturze konsumpcji, restrykcyjne praktyki handlowe obcych i krajowych producentów, konkurencję między nimi, rozwój technologii, działalność wywozową i produktywność krajowego przemysłu”. Zobacz wyrok z dnia 19 grudnia 2013 r., Transnational Company „Kazchrome” i ENRC Marketing/Rada (C‑10/12 P, niepublikowany, EU:C:2013:865, pkt 54).

83      Zobacz L. Rovegno, H. Vandenbussche, Anti-dumping practices in the EU: a comparative analysis of rules and application in the context of the WTO, w: Liberalising Trade in the EU and the WTO: a legal comparison, eds. S. Gaines, B. Egelund Olsen i K. Engsig Sørensen, Cambridge University Press, Cambridge 2012, s. 440. L. Rovegno i H. Vandenbussche zwracają uwagę, że „w przeciwieństwie do innych krajów korzystających ze środków antydumpingowych, takich jak USA i Kanada, cła antydumpingowe Unii Europejskiej nie muszą koniecznie odpowiadać całkowitemu marginesowi dumpingu, jeżeli niższe cło jest wystarczające, aby wyeliminować istotną szkodę poniesioną przez przemysł krajowy. […] [Między rokiem 1989 a 2009] prawie każdego roku średnie wysokości ceł antydumpingowych w Unii Europejskiej były o wiele niższe niż w USA. W porównaniu z Kanadą były na mniej więcej tym samym poziomie na początku badanego okresu, ale również niższe pod jego koniec” (s. 445).

84      W niniejszej opinii nie odnoszę się do kwestii tego, czy żądanie zmiany uzasadnienia podniesione przez Komisję jest dopuszczalne, ponieważ w mojej ocenie należy odnieść się do niej razem z żądaniem zmiany uzasadnienia podniesionym w odwołaniu wzajemnym, a niniejsza opinia ogranicza się do zbadania dwóch zarzutów odwołania (zob. pkt 29 powyżej). Jednak dla pełności wywodu stwierdzam, że żądanie zmiany uzasadnienia podniesione przez Komisję w odpowiedzi na odwołanie jest w mojej ocenie dopuszczalne. Wynika to z faktu, że można je postrzegać jako odpowiedź na zarzut czwarty podniesiony przez wnoszącą odwołanie (wyrok z dnia 9 listopada 2017 r., TV2/Danmark/Komisja, C‑649/15 P, EU:C:2017:835, pkt 61).

85      Wyróżnienie własne.

86      Decyzja Komisji 91/392/EWG z dnia 21 czerwca 1991 r. w sprawie przyjęcia zobowiązań podjętych w związku z postępowaniem antydumpingowym dotyczącym przywozu określonych rur azbestowo-cementowych pochodzących z Turcji oraz zakończenia dochodzenia (Dz.U. 1991, L 209, s. 37); rozporządzenie Komisji (WE) nr 2376/94 z dnia 27 września 1994 r. nakładające tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz odbiorników telewizji kolorowej pochodzących z Malezji, Chińskiej Republiki Ludowej, Republiki Korei, Singapuru i Tajlandii (Dz.U. 1994, L 255, s. 50); rozporządzenie Rady (WE) nr 710/95 z dnia 27 marca 1995 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz odbiorników telewizji kolorowej pochodzących z Malezji, Chińskiej Republiki Ludowej, Republiki Korei, Singapuru i Tajlandii oraz stanowiące o ostatecznym poborze nałożonego cła tymczasowego (Dz.U. 1995, L 73, s. 3); rozporządzenie Rady (WE) nr 1331/2007 z dnia 13 września 2007 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz dicyjanodiamidu (DCD) pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2007, L 296, s. 1).

87      Zobacz motywy 28 i 29 decyzji 91/392; motyw 141 rozporządzenia nr 2376/94; motyw 49 rozporządzenia nr 710/95 oraz motywy 128–132 rozporządzenia nr 1331/2007.

88      Zgodnie z motywem 28 decyzji 91/392 „interpretacja – a przede wszystkim ilościowe określenie – skutku [przywozu po cenach dumpingowych] jest nieprecyzyjna ze względu na obecność innych czynników działających w tym samym czasie” [tłumaczenie nieoficjalne]. Motyw 128 pkt (i) rozporządzenia nr 1331/2007 stanowi, że „nie jest możliwe dokładne określenie udziału [przywozu po cenach dumpingowych i innych znanych czynników]”.

89      Wyrok z dnia 29 marca 2011 r., ThyssenKrupp Nirosta/Komisja, C‑352/09 P, EU:C:2011:191, pkt 136.

90      Zobacz pkt 207, 211, 213 zaskarżonego wyroku.

91      Zobacz pkt 212 zaskarżonego wyroku.

92      Zobacz pkt 214 zaskarżonego wyroku.

93      Wyroki: z dnia 19 grudnia 2013 r., Transnational Company „Kazchrome” i ENRC Marketing/Rada, C‑10/12 P, niepublikowany, EU:C:2013:865, pkt 22; z dnia 16 kwietnia 2015 r., TMK Europe, C‑143/14, EU:C:2015:236, pkt 34; z dnia 10 września 2015 r., Bricmate, C‑569/13, EU:C:2015:572, pkt 46; z dnia 2 czerwca 2016 r., Photo USA Electronic Graphic/Rada, C‑31/15 P, niepublikowany, EU:C:2016:390, pkt 63.