Προσφυγή της 31ης Ιανουαρίου 2006 - Larsen κατά Επιτροπής
(Υπόθεση F-11/06)
Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική
Διάδικοι
Προσφεύγων: Holger Larsen (Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο) κ.λπ. [Εκπρόσωποι: S. Orlandini, A. Coolen, J.-N. Louis, E. Marchal, δικηγόροι]
Καθής: Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.
Αιτήματα του προσφεύγοντος
Ο προσφεύγων ζητεί από το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης:
να ακυρώσει την απόφαση που εξέδωσε στις 2 Μαρτίου 2005 η διευθύντρια του Γραφείου Διαχειρίσεως και Εκκαθαρίσεως των Ατομικών Δικαιωμάτων περί μειώσεως των αποδοχών του προσφεύγοντος από την 1η Μαΐου 2005·
να υποχρεώσει την καθής να καταβάλει στον προσφεύγοντα το επίδομα στέγης το οποία δικαιούται από την ημερομηνία που αυτό έπαυσε να του καταβάλλεται, προσαυξημένο με τόκους που θα υπολογισθούν σύμφωνα με το βασικό επιτόκιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας προσαυξημένο κατά δύο ποσοστιαίες μονάδες·
να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.
Ισχυρισμοί και κύρια επιχειρήματα
Ο προσφεύγων, μόνιμος υπάλληλος που υπηρετεί στην Αντιπροσωπία της Επιτροπής στο Λονδίνο, ελάμβανε από την 1η Οκτωβρίου 2002 επίδομα στέγης, κατ' εφαρμογήν του άρθρου 14α του παραρτήματος VII του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως και των κανονισμών 6/66/Ευρατόμ και 121/66/ΕΟΚ
1. Δεδομένου ότι το εν λόγω άρθρο καταργήθηκε με τη μεταρρύθμιση του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως, με απόφαση που εξέδωσε στις 2 Μαΐου 2005, η Επιτροπή έπαυσε να καταβάλλει στον προσφεύγοντα το ως άνω επίδομα.
Προς στήριξη της προσφυγής του, ο προσφεύγων επικαλείται καταρχάς την παραβίαση των άρθρων 62 του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως και 19 του παραρτήματος XIII του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως. Ο προσφεύγων ισχυρίζεται ιδίως ότι κακώς εφάρμοσε η καθής το τελευταίο από τα προαναφερθέντα άρθρα σύμφωνα με την ερμηνεία που υιοθέτησε το Σώμα των προϊσταμένων διοικήσεως στις 14 Οκτωβρίου 2004, η οποία εξαίρεσε το επίδομα στέγης από τα στοιχεία των αποδοχών που εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής των μεταβατικών μέτρων τα οποία καθορίσθηκαν με το εν λόγω άρθρο. Μια τέτοια ερμηνεία, κατά τον προσφεύγοντα, δεν είναι σύννομη, στο μέτρο που αποδυναμώνει την ισχύ της εγγυήσεως του ονομαστικού εισοδήματος στην οποία αποσκοπεί η επίμαχη διάταξη.
Εξάλλου, ο προσφεύγων υποστηρίζει ότι η προσβαλλόμενη απόφαση παραβιάζει την αρχή της ισοδυνάμου αγοραστικής δυνάμεως των υπαλλήλων των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, όπως αυτή ορίζεται από τα άρθρα 64 και 65 του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως.
____________1 - Κανονισμοί 6/66/Ευρατόμ, 121/66/ΕΟΚ των Συμβουλίων, της 28ης Ιουλίου 1966, περί καθορισμού καταλόγου των τόπων για τους οποίους είναι δυνατόν να χορηγηθεί αποζημίωση στεγάσεως, καθώς και περί του ανωτάτου ποσού και του τρόπου χορηγήσεως αυτής της αποζημιώσεως (ΕΕ ειδ. έκδ. 01/τ. 0001, σ. 97).