WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(druga izba)
z dnia 13 listopada 2014 r.(*)
Służba publiczna – Postępowanie w sprawie naboru i mianowania dyrektora zarządzającego agencji regulacyjnej – Europejska Agencja Leków (EMA) – Dwuetapowe postępowanie w sprawie naboru – Preselekcja w Komisji – Mianowanie przez zarząd EMA – Obowiązek wybrania przez zarząd EMA dyrektora zarządzającego spośród kandydatów wyłonionych przez Komisję – Skarga o stwierdzenie nieważności – Skład komisji preselekcyjnej – Łączenie funkcji członka komisji preselekcyjnej oraz członka zarządu EMA – Kandydaci będący członkami zarządu EMA umieszczeni na liście kandydatów wyłonionych przez Komisję – Mianowanie kandydata będącego członkiem zarządu EMA – Obowiązek bezstronności – Naruszenie – Stwierdzenie nieważności – Skarga o odszkodowanie lub zadośćuczynienie – Krzywda dająca się oddzielić od niezgodności z prawem stanowiącej podstawę stwierdzenia nieważności – Dowód – Brak
W sprawie F‑2/12
mającej za przedmiot skargę wniesioną na podstawie art. 270 TFUE, mającego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a,
Emił Christow, zamieszkały w Sofii (Bułgaria), reprezentowany przez adwokatów M. Ekimdżiewa, K. Bonczewą i G. Czerniczerską,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej początkowo przez J. Curralla i D. Stefanowa, a następnie przez J. Curralla i N. Nikołową, działających w charakterze pełnomocników,
oraz
Europejskiej Agencji Leków (EMA), reprezentowanej początkowo przez V. Salvatore i T. Jabłońskiego, a następnie przez J. Curralla i N. Nikołową, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
SĄD DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ (druga izba),
w składzie: M.I. Rofes i Pujol (sprawozdawca), prezes, K. Bradley i J. Svenningsen, sędziowie,
sekretarz: J. Tomac, administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 17 października 2013 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W piśmie, które wpłynęło do sekretariatu Sądu w dniu 9 stycznia 2012 r., E. Christow wnosi, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności szeregu decyzji wydanych przez Komisję Europejską w ramach postępowania w sprawie naboru dyrektora zarządzającego Europejskiej Agencji Leków (EMA) oraz decyzji zarządu EMA z dnia 6 października 2011 r. o mianowaniu tego dyrektora zarządzającego, a po drugie, o zadośćuczynienie za krzywdę, której doznał z racji wydania tych decyzji.
Ramy prawne
2 Artykuł 64 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiającego wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiającego Europejską Agencję Leków (Dz.U. L 136, s. 1) stanowi:
„Dyrektor zarządzający powoływany jest przez zarząd, na wniosek Komisji, na okres pięciu lat na podstawie listy kandydatów zaproponowanych przez Komisję po opublikowaniu wezwania do współpracy [zaproszenia do składania podań o zatrudnienie] w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i w innych miejscach. Przed mianowaniem kandydat nominowany przez zarząd jest zapraszany do niezwłocznego stawienia się przed Parlamentem […] i do odpowiedzenia na pytania zadane przez jego członków […]”.
3 Artykuł 65 rozporządzenia nr 726/2004 stanowi:
„1. Zarząd składa się z przedstawicieli każdego państwa członkowskiego, dwóch przedstawicieli Komisji oraz dwóch przedstawicieli wyznaczonych przez Parlament […].
[…]
Członkowie zarządu są powoływani w taki sposób, aby zagwarantować najwyższ[y] poziom[…] kwalifikacji specjalistycznych, szeroki katalog odpowiedniego doświadczenia [zakres doświadczenia w odpowiedniej dziedzinie] i [jak] najszerszą reprezentację geograficzną w ramach Unii Europejskiej.
2. Członkowie zarządu są powoływani na podstawie ich odpowiedniego [specjalistycznego] doświadczenia w zarządzaniu oraz, gdzie jest to właściwe, doświadczeni[a] w dziedzinie produktów leczniczych stosowanych u ludzi lub weterynaryjnych produktów leczniczych.
3. Każde państwo członkowskie i Komisja powołuj[ą] swoich członków zarządu, a także ich zastępców, któr[zy] zastępuj[ą] członka pod jego nieobecność [i głosują w jego imieniu].
[…]
7. Zarząd uchwala swój regulamin.
[…]”.
4 Artykuł 66 rozporządzenia nr 726/2004 stanowi, że zarząd EMA powołuje dyrektora zarządzającego.
5 Artykuł 75 rozporządzenia nr 726/2004 stanowi:
„Personel [EMA] podlega zasadom i rozporządzeniom [przepisom] stosowanym wobec urzędników i innych pracowników Wspólnot Europejskich. W stosunku do swojego personelu [EMA] korzysta z uprawnień przekazanych organowi powołującemu.
Zarząd przyjmuje odpowiednie [niezbędne] przepisy wykonawcze w uzgodnieniu z Komisją”.
6 Na podstawie art. 65 ust. 7 rozporządzenia nr 726/2004 zarząd EMA przyjął w dniu 13 grudnia 2007 r. swój regulamin, który następnie uległ szeregowi zmian. W brzmieniu z dnia 10 grudnia 2009 r., mającym zastosowanie do sporu, art. 11 ust. 3 regulaminu stanowi:
„Na każdym posiedzeniu członkowie [zarządu] zgłaszają posiadanie jakiegokolwiek osobistego interesu, który może być uznany za szkodzący ich niezależności w odniesieniu do punktów znajdujących się w porządku obrad. Zgłaszane w ten sposób informacje są podawane do publicznej wiadomości”.
7 Wytyczne Komisji SEC(2009) 27/2 z dnia 12 stycznia 2009 r. w sprawie wyboru i mianowania dyrektorów agencji regulacyjnych, wykonawczych i wspólnych przedsięwzięć (zwane dalej „wytycznymi”) [tłumaczenie nieoficjalne, podobnie jak wszystkie cytaty z tych wytycznych poniżej] określają poszczególne etapy postępowania w sprawie naboru dyrektorów do większości agencji Unii Europejskiej. W odniesieniu do agencji regulacyjnych, w tym EMA, stanowią one, że dyrektor zarządzający powoływany jest przez zarząd z listy kandydatów zaproponowanych przez Komisję.
8 Punkt 7 wytycznych, zatytułowany „Preselekcja”, stanowi:
„W typowych przypadkach, gdy Komisja odpowiada za sporządzenie [»]short list[«] kandydatów […], postępowanie preselekcyjne prowadzi komisja preselekcyjna, która powinna wskazać kandydatów o najwyższych kwalifikacjach i przekazać projekt listy komitetowi doradczemu ds. mianowania […].
Nadzorująca [dyrekcja generalna] powołuje komisję preselekcyjną na wniosek wydziału zasobów ludzkich nadzorującej [dyrekcji generalnej]. Członkowie wybrani z Komisji mianowani są przez dyrektora generalnego.
7.1 Komisja preselekcyjna
– Członkowie
Komisja preselekcyjna składa się z trzech urzędników spośród wyższej kadry kierowniczej Komisji, którzy powinni mieć przynajmniej tę samą grupę zaszeregowania i poziom odpowiedzialności co dyrektor agencji.
Z reguły w skład komisji preselekcyjnej wchodzą:
– dyrektor generalny nadzorującej [dyrekcji generalnej] lub zastępca dyrektora generalnego tej [dyrekcji generalnej], który jej przewodniczy;
– jeden dyrektor z nadzorującej [dyrekcji generalnej];
– jeden dyrektor z innej dyrekcji generalnej, w miarę możliwości o profilu pokrewnym nadzorującej [dyrekcji generalnej], posiadający w miarę możliwości wiedzę specyficzną dla sektora działalności agencji;
[…]
– Obserwator
Jeżeli zarząd lub Rada [Unii Europejskiej] mianują dyrektora, mogą one wyznaczyć obserwatora na swojego przedstawiciela w komisji preselekcyjnej.
[…]
7.2 Rozpatrywanie kandydatur
[…]
7.2.1 Badanie kryteriów kwalifikacji i ustalenie siatki ocen przez komisję [preselekcyjną]
Komisja preselekcyjna ustala check[-]list i bada kryteria kwalifikacji.
Komisja preselekcyjna ustala również siatkę ocen na podstawie kryteriów wyboru określonych w ogłoszeniu o naborze. Siatka umożliwia porównanie profilu kandydata z konkretnymi kompetencjami wymaganymi na stanowisku, podanymi do wiadomości w ogłoszeniu o naborze.
[…]
Po przeprowadzeniu oceny komisja preselekcyjna opracowuje listę wstępnie wyłonionych kandydatów, których uznała za najpełniej odpowiadających poszukiwanemu profilowi i spełniających wymogi kwalifikacji określone w ogłoszeniu o naborze.
[…]
7.2.4 Sprawozdanie komisji preselekcyjnej
Komisja preselekcyjna sporządza pełne sprawozdanie zawierające szczegółowe informacje z każdej rozmowy kwalifikacyjnej, jakościową ocenę wszystkich kandydatów, a także projekt listy kandydatów, których uznaje ona za najlepiej kwalifikujących się na stanowisko.
Tekst sprawozdania sporządza przewodniczący komisji preselekcyjnej […].
Sekretariat komisji przekazuje sprawozdanie do sekretariatu generalnego jako przewodniczącego [komitetu doradczego ds. mianowania], do sekretariatu [komitetu doradczego ds. mianowania], do [Dyrekcji Generalnej ds. Personelu i Administracji] i do [członka Komisji] odpowiedzialnego za nadzorującą [dyrekcję generalną].
[…]”.
9 Punkt 8 wytycznych, zatytułowany „Postępowanie przed komitetem doradczym ds. mianowania […] i rozmowa kwalifikacyjna z [członkiem/członkami Komisji]”, brzmi następująco:
„Ze względu na rolę odgrywaną przez Komisję w postępowaniach w sprawie mianowania dyrektorów [komitet doradczy ds. mianowania], będący gwarantem jakości naboru wyższej kadry kierowniczej, ma za zadanie przedstawić Komisji listę kandydatów uznanych za najlepiej kwalifikujących się na stanowisko dyrektora agencji.
[…]
8.1 Skład [komitetu doradczego ds. mianowania]
Do celów selekcji dyrektorów agencji […] skład [komitetu doradczego ds. mianowania] stanowią następujący członkowie:
– dyrektor generalny ds. personelu i administracji, który mu przewodniczy;
– szef gabinetu [członka Komisji] odpowiedzialnego za sprawy personelu i administracji;
– stały sprawozdawca [komitetu doradczego ds. mianowania];
– sprawozdawca wyznaczony do postępowania w sprawie naboru;
– zastępca sekretarza generalnego;
– dyrektor generalny nadzorującej [dyrekcji generalnej] […];
[…]
8.2 Opinia [komitetu doradczego ds. mianowania] i etap oceny zintegrowanej […]
8.2.1 [Pierwszy] etap postępowania [komitetu doradczego ds. mianowania]: opinia wstępna
a) Postępowanie
Sekretariat [komitetu doradczego ds. mianowania] przekazuje sprawozdanie i projekt listy kandydatów sporządzony przez komisję preselekcyjną zainteresowanym członkom [komitetu doradczego ds. mianowania], aby wypowiedzieli się oni w trybie procedury pisemnej.
Możliwe są trzy scenariusze:
– zatwierdzenie wniosków sprawozdania przez [komitet doradczy ds. mianowania], w tym listy kandydatów przedłożonej przez komisję preselekcyjną;
– zatwierdzenie wniosków sprawozdania przez [komitet doradczy ds. mianowania] z wprowadzeniem zmian do listy kandydatów przedłożonej przez komisję preselekcyjną. [Komitet doradczy ds. mianowania] może zastrzec sobie prawo dodania do listy komisji preselekcyjnej kandydatów, którzy przeszli rozmowę kwalifikacyjną z tą komisją, lecz nie zostali przez nią wyłonieni, albo usunięcia z niej kandydatów;
– sprzeciw [komitetu doradczego ds. mianowania] lub jednego z jego członków wobec wniosków sprawozdania preselekcyjnego. W tym przypadku sekretariat [komitetu doradczego ds. mianowania] może wezwać przewodniczącego komisji preselekcyjnej do udzielenia wyjaśnień na piśmie lub dodatkowych informacji. Jeżeli sprzeciw zostanie podtrzymany, [komitet doradczy ds. mianowania] może dodać punkt porządku obrad na jednym ze swoich cotygodniowych posiedzeń, dotyczący listy wyłonionych wstępnie kandydatów. W celu omówienia sprawozdania komisji preselekcyjnej zaprasza się na nie dyrektora generalnego nadzorującej [dyrekcji generalnej] i sprawozdawcę.
Po zatwierdzeniu przez [komitet doradczy ds. mianowania] sprawozdania i projektu listy kandydatów wyłonionych przez komisję preselekcyjną ów komitet wydaje wstępną opinię.
b) Przekazanie informacji kandydatom
Sekretariat [komitetu doradczego ds. mianowania] wzywa wyłonionych kandydatów do odbycia rozmowy kwalifikacyjnej z [komitetem doradczym ds. mianowania], a także do przystąpienia do testów oceny zintegrowanej […].
Jednocześnie sekretariat [komitetu doradczego ds. mianowania] doręcza opinię wydaną przez [komitet doradczy ds. mianowania] kandydatowi lub kandydatom zaproszonym na rozmowę kwalifikacyjną lub rozmowy kwalifikacyjne z komisją preselekcyjną, lecz niewyłonionym przez [komitet doradczy ds. mianowania] do odbycia rozmowy kwalifikacyjnej.
8.2.2 Etap oceny zintegrowanej
Kandydaci wyłonieni w celu odbycia rozmowy kwalifikacyjnej z [komitetem doradczym ds. mianowania] zostają wezwani na testy oceny zintegrowanej przeprowadzane przez zewnętrzną firmę doradczą z zakresu rekrutacji […].
8.2.3 [Drugi] etap postępowania [komitetu doradczego ds. mianowania]: opinia końcowa
[Komitet doradczy ds. mianowania] przesłuchuje kandydatów znajdujących się na liście, którą sporządził on w ramach opinii wstępnej.
W następstwie rozmów kwalifikacyjnych [komitet doradczy ds. mianowania] wydaje końcową opinię w postaci projektu listy kandydatów, których profil wydaje się mu najbardziej odpowiedni na stanowisko dyrektora agencji, zawierającą w miarę możliwości nazwiska kilku kandydatów. Opinia [komitetu doradczego ds. mianowania], podpisana przez przewodniczącego, zostaje przekazana do gabinetów [członka Komisji] odpowiedzialnego za sprawy personelu i administracji oraz [członka Komisji] nadzorującej [dyrekcji generalnej], jako dokument stanowiący podstawę do przeprowadzenia rozmów kwalifikacyjnych.
[…]
8.3 Przesłuchanie przez [członka lub członków Komisji]
[Członek lub członkowie Komisji] nadzorującej [dyrekcji generalnej] przesłuchują kandydatów wyłonionych przez [komitet doradczy ds. mianowania] w końcowej opinii.
[Członek Komisji] odpowiedzialny za sprawy personelu i administracji również może, jeżeli sobie tego życzy, przesłuchać wyłonionych kandydatów lub dowolnych innych kandydatów, którzy jego zdaniem mogą zostać wybrani. W tym celu opiera się on na opublikowanych kryteriach wyboru i na powszechnie przyjętych zasadach rządzących mianowaniem urzędników wyższej kadry kierowniczej Komisji.
[…]”.
10 Punkt 10 wytycznych, zatytułowany „Przyjęcie short[-]list kandydatów i mianowanie przez organ powołujący”, brzmi następująco:
„10.1 Przyjęcie propozycji
Gdy [członek lub członkowie Komisji] odpowiedzialni za nadzorującą [dyrekcję generalną] przesłuchają kandydatów, zwracają się oni do gabinetu [członka Komisji] odpowiedzialnego za sprawy personelu i administracji o przedłożenie Komisji listy wyłonionych kandydatów.
Komisja przyjmuje listę kandydatów w ramach różnych spraw administracyjnych i budżetowych […]; lista ta zostaje przekazana organowi powołującemu przez [członka Komisji] odpowiedzialnego za nadzorującą [dyrekcję generalną] […].
[…]
10.3 Rozmowa kwalifikacyjna kandydatów z organem powołującym
Organ powołujący – w przypadku większości agencji […] jest to zarząd – przesłuchuje kandydatów znajdujących się na liście wyłonionych kandydatów […].
10.4 Przesłuchanie w Parlamencie
Jeżeli rozporządzenie podstawowe tak stanowi, przed mianowaniem kandydat wybrany przez zarząd może zostać poproszony o złożenie oświadczenia przed właściwą komisją lub właściwymi komisjami Parlamentu […] i udzielenie odpowiedzi na pytania ich członków.
Obecnie dyrektorzy siedmiu następujących agencji muszą zostać przesłuchani przez Parlament przed mianowaniem: […] [EMA] […].
10.5 Mianowanie kandydatów przez organ powołujący
W następstwie rozmów kwalifikacyjnych i ewentualnie przesłuchania przed właściwą komisją lub właściwymi komisjami Parlamentu […] organ powołujący mianuje wybranego przez siebie kandydata na stanowisko dyrektora agencji.
[…]”.
11 Ogłoszenie o naborze na stanowisko dyrektora wykonawczego [zarządzającego] Europejskiej Agencji Leków (EMA) (grupa zaszeregowania AD 15) COM/2010/10286 (Dz.U. C 296 A, s. 1, zwane dalej „spornym ogłoszeniem o naborze”) stanowi:
„[…]
Oferujemy [oferowane stanowisko]
Dyrektor wykonawczy jest prawnym przedstawicielem [EMA] i współtworzy jej zewnętrzny wizerunek. Odpowiada przed zarządem.
[…]
Procedura wyboru i mianowania
Na potrzeby procedury wyboru [postępowania w sprawie naboru] powołana zostanie komisja kwalifikacyjna [preselekcyjna]. Komisja zaprosi na rozmowę kwalifikacyjną kandydatów o profilu najpełniej odpowiadającym wymaganiom. Dokonując wyboru, komisja będzie kierować się osiągnięciami kandydatów istotnymi z punktu widzenia stanowiska, a także wymienionymi wyżej kryteriami [według określonych wyżej kryteriów]. Kandydaci zakwalifikowani przez komisję kwalifikacyjną [preselekcyjną] zostaną następnie zaproszeni na rozmowę z Komitetem Konsultacyjnym ds. Mianowania [komitetem doradczym ds. mianowania] Komisji […] i będą musieli pozytywnie przejść testy w centrum oceny [zintegrowanej], przeprowadzane przez zewnętrznych konsultantów ds. naboru. Kandydaci zakwalifikowani przez [komitet doradczy ds. mianowania] zostaną zaproszeni na rozmowę z odpowiednimi komisarzami.
Po tych rozmowach Komisja sporządzi listę wybranych wstępnie kandydatów najpełniej odpowiadających poszukiwanemu profilowi, która zostanie przekazana zarządowi EMA. Zarząd przeprowadzi rozmowę z kandydatami i mianuje spośród nich dyrektora. Umieszczenie kandydata na liście nie gwarantuje zatrudnienia.
Kandydaci mogą zostać zaproszeni na dodatkowe rozmowy lub testy poza wymienionymi powyżej.
Przed mianowaniem wybrany kandydat składa oświadczenie przed Parlamentem […] i udziela odpowiedzi na pytania zadawane przez członków tej instytucji.
[…]
Ważne informacje dla kandydatów
Przypomina się kandydatom, że prace wszystkich komisji kwalifikacyjnych są tajne. Zabronione są próby nawiązania przez kandydatów bezpośredniego bądź pośredniego kontaktu z członkami komisji kwalifikacyjnej oraz prośby o nawiązanie takiego kontaktu w ich imieniu.
[…]”.
Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu
12 Skarżący był członkiem zarządu EMA od stycznia 2007 r. do kwietnia 2009 r. jako przedstawiciel państwa członkowskiego, którego jest obywatelem.
13 W dniu 10 grudnia 2009 r. A, członek zarządu EMA, został przezeń wyznaczony do reprezentowania go jako obserwator w komisji preselekcyjnej, zgodnie z pkt 7.1 wytycznych. Na podstawie tego samego przepisu komisja preselekcyjna składa się z trzech urzędników wyższej kadry kierowniczej Komisji, którzy powinni mieć przynajmniej tę samą grupę zaszeregowania i poziom odpowiedzialności co dyrektor EMA.
14 W dniu 15 stycznia 2010 r. Komisja opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej ogłoszenie o naborze na stanowisko dyrektora zarządzającego (grupa zaszeregowania AD 14) Europejskiej Agencji Leków (EMEA) (Dz.U. C 9 A, s. 1). Oferowane stanowisko było stanowiskiem członka personelu tymczasowego w grupie zaszeregowania AD 14, a termin składania podań wyznaczono na dzień 17 lutego 2010 r. Skarżący zgłosił swoją kandydaturę w dniu 16 lutego 2010 r.
15 W dniu 31 marca 2010 r. komisja preselekcyjna przeanalizowała otrzymane kandydatury zgodnie z pkt 7.2.1 wytycznych. Jednocześnie komisja ta uznała, że ogłoszenie o naborze było niewystarczająco rozpropagowane. Następnie Komisja zdecydowała się opublikować ponownie ogłoszenie o naborze.
16 E‑mailem zastępcy kierownika wydziału zasobów ludzkich Dyrekcji Generalnej (DG) ds. Zdrowia i Konsumentów Komisji (zwanej dalej „DG SANTE”) z dnia 14 czerwca 2010 r. skarżący został powiadomiony, że postępowanie w sprawie naboru zostanie wszczęte ponownie w celu szerszego rozpropagowania i że około dnia 25 czerwca 2010 r. zostanie ponownie opublikowane ogłoszenie o naborze, w którym wyznaczony będzie czterotygodniowy termin na zgłoszenie kandydatur. W tym samym e‑mailu wyjaśniono, że skarżący nie musi ponownie zgłaszać kandydatury, gdyż zachowuje ona swoją ważność.
17 W dniu 12 września 2010 r. skarżący zwrócił się e‑mailem do zastępcy kierownika wydziału zasobów ludzkich DG SANTE, aby dowiedzieć się o losy swojej kandydatury. Następnego dnia zastępca kierownika powiadomił go, że będzie informowany o toku postępowania.
18 W dniu 7 października 2010 r. zebrał się zarząd EMA. Na tym posiedzeniu, w którym uczestniczyli miedzy innymi B i C, jako, odpowiednio, przewodniczący i członek zarządu oraz członek zarządu, przyjęto decyzję o wszczęciu postępowania w sprawie naboru dyrektora zarządzającego EMA, w której wyszczególniono kolejne etapy tej procedury i wspomniano, że zostanie ona opublikowana na stronie internetowej EMA.
19 W dniu 30 października 2010 r. Komisja opublikowała sporne ogłoszenie o naborze. Kandydaci mieli spełniać te same kryteria wyboru i kwalifikacji co określone w poprzednim ogłoszeniu o naborze, z wyjątkiem jednego kryterium wyboru. O ile bowiem pierwsze ogłoszenie o naborze stanowiło, że od kandydatów wymaga się „udokumentowanego doświadczenia w zarządzaniu pracownikami na wysokim szczeblu w środowisku międzynarodowym”, o tyle sporne ogłoszenie o naborze wymagało „udokumentowanego doświadczenia w zarządzaniu dużymi zespołami na wysokim szczeblu; doświadczenie zdobyte w środowisku międzynarodowym [było] dodatkowym atutem”.
20 Skarżący został poinformowany o publikacji spornego ogłoszenia o naborze e‑mailem zastępcy kierownika wydziału zasobów ludzkich DG SANTE z dnia 3 listopada 2010 r. W e‑mailu tym zastępca kierownika zasugerował, by skarżący jeszcze raz wysłał dokumenty potwierdzające, które dołączył do swojego podania wysłanego w związku z pierwszym ogłoszeniem o naborze, aby zaktualizować swoje dane zawodowe, co skarżący uczynił pismem z dnia 23 listopada 2010 r., które dotarło do Komisji następnego dnia.
21 W dniu 1 listopada 2010 r. B zgłosił swoją kandydaturę na stanowisko dyrektora zarządzającego. W dniu 23 listopada tego samego roku zrobił to również C.
22 W niniejszym przypadku komisja preselekcyjna składała się z przewodniczącego i trzech innych członków. Funkcję przewodniczącego komisji preselekcyjnej powierzono dyrektor generalnej DG SANTE, która jako dyrekcja generalna nadzorująca EMA miała zadanie nadzorowania jej działalności. Dwóch z trzech pozostałych członków było urzędnikami DG SANTE, a trzeci – urzędnikiem Dyrekcji Generalnej ds. Badań Naukowych i Innowacji. Przewodnicząca komisji preselekcyjnej, czyli w tym wypadku D, oraz jeden z dwóch urzędników DG SANTE byli również członkami zarządu EMA jako przedstawiciele Komisji, zgodnie z art. 65 ust. 3 rozporządzenia nr 726/2004.
23 W dniu 12 stycznia 2011 r. komisja preselekcyjna przeanalizowała otrzymane 62 kandydatury na stanowisko dyrektora zarządzającego EMA. Na zakończenie badania kandydatur komisja preselekcyjna postanowiła zaprosić dziewięciu kandydatów, w tym skarżącego, na rozmowę kwalifikacyjną. Jeden z tych dziewięciu kandydatów został jednak odrzucony przez komisję preselekcyjną przed odbyciem rozmowy kwalifikacyjnej.
24 W dniu 8 lutego 2011 r. skarżący oraz siedmiu pozostałych wyłonionych kandydatów odbyli rozmowę kwalifikacyjną z komisją preselekcyjną. Komisja używała przy tym przygotowanej przez siebie siatki oceny.
25 Po zakończeniu rozmów kwalifikacyjnych ośmiu kandydatów zostało ocenionych w skali do 100 i sklasyfikowanych w porządku rosnącym przyznanej punktacji. Skarżący otrzymał najniższą punktację, czyli 61 na 100 punktów. Pozostałych siedmiu kandydatów otrzymało od 69 do 85 punktów na 100.
26 W dniu 7 marca 2011 r. komisja preselekcyjna sporządziła sprawozdanie, podając w nim informacje na temat każdego z przesłuchanych kandydatów, i postanowiła rekomendować kandydatury czterech kandydatów, którzy uzyskali najlepszy wynik (od 75 do 85 punktów na 100), wśród których znaleźli się B i C.
27 Otrzymawszy sprawozdanie komisji preselekcyjnej, komitet doradczy ds. mianowania Komisji (zwany dalej „KDM”) zbadał z kolei dokumentację dotyczącą otrzymanych 62 kandydatur na stanowisko dyrektora zarządzającego EMA. Po tym badaniu KDM wydał w dniu 14 marca 2011 r. opinię wstępną, o której mowa w pkt 8.2.1 wytycznych. Zgodnie z opinią wstępną KDM do przystąpienia do testów oceny zintegrowanej oraz na rozmowę kwalifikacyjną z KDM należało zaprosić jedynie czterech kandydatów rekomendowanych przez komisję preselekcyjną. Pismem z tego samego dnia sekretarz pełniący obowiązki KDM poinformował skarżącego, że KDM postanowił postąpić zgodnie z opinią komisji preselekcyjnej, według której inni kandydaci zaprezentowali wyższy poziom kompetencji i doświadczenia, tak jak tego wymagało sporne ogłoszenie o naborze, i w związku z tym nie zapraszać go na rozmowę kwalifikacyjną.
28 Czterech rekomendowanych przez komisję preselekcyjną kandydatów po przejściu testów oceny zintegrowanej zostało wezwanych na rozmowę kwalifikacyjną z KDM, która odbyła się w dniu 7 kwietnia 2011 r. W tym samym dniu KDM wydał opinię, w której uznał, że czterej rekomendowani przez komisję preselekcyjną kandydaci spełniają warunki niezbędne do pełnienia funkcji dyrektora zarządzającego EMA.
29 Członek Komisji odpowiedzialny za sprawy zdrowia i ochrony konsumentów (zwany dalej „komisarzem nadzorującym”) przeprowadził rozmowę kwalifikacyjną z czterema kandydatami rekomendowanymi przez komisję preselekcyjną i KDM. Następnie DG ds. Zasobów Ludzkich i Bezpieczeństwa wystąpiła do członków Komisji, w porozumieniu z przewodniczącym Komisji i komisarzem nadzorującym, z propozycją zarekomendowania tych czterech kandydatów zarządowi EMA.
30 W dniu 20 kwietnia 2011 r. Komisja podjęła formalną decyzję o zaproponowaniu zarządowi EMA listy czterech kandydatów rekomendowanych przez komisję preselekcyjną i KDM (zwaną dalej „decyzją Komisji z dnia 20 kwietnia 2011 r.”).
31 W dniu 5 maja 2011 r. zarząd EMA odbył nadzwyczajne posiedzenie w celu wybrania nowego dyrektora zarządzającego EMA. Na tym posiedzeniu procedura w sprawie naboru dyrektora zarządzającego, którą przyjęto w dniu 7 października 2010 r., została zmieniona, a czterej proponowani przez Komisję kandydaci zostali przesłuchani. Ponieważ nie zdołano dojść do porozumienia w sprawie wyłonienia jednej osoby, postanowiono, że zarząd EMA zbierze się ponownie w następnym miesiącu w celu rozstrzygnięcia, którego z czterech proponowanych przez Komisję kandydatów należy wybrać.
32 Pismem z dnia 27 maja 2011 r., zarejestrowanym przez Komisję w dniu 9 czerwca 2011 r., skarżący wniósł zażalenie „na sposób, w jaki konkurs toczył się [przed Komisją]”.
33 W dniu 8 czerwca 2011 r. zarząd EMA wybrał C na stanowisko dyrektora zarządzającego EMA.
34 W dniu 13 lipca 2011 r. C został przesłuchany przez Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności Parlamentu.
35 Pismem z dnia 22 września 2011 r. przewodniczący Parlamentu powiadomił EMA, że w następstwie rozmowy kwalifikacyjnej przeprowadzonej z C przez wspomnianą komisję Parlament akceptuje mianowanie C na nowego dyrektora zarządzającego EMA.
36 W drodze decyzji Komisji z dnia 6 października 2011 r. zażalenie skarżącego, złożone pismem z dnia 27 maja 2011 r., zostało oddalone.
37 W drodze decyzji również wydanej w dniu 6 października 2011 r. zarząd EMA mianował C dyrektorem zarządzającym (zwanej dalej „decyzją zarządu z dnia 6 października 2011 r.”).
38 Pismem z dnia 6 stycznia 2012 r., wysłanym tego samego dnia faksem i pocztą, skarżący złożył zażalenie do organu upoważnionego do zawierania umów EMA na decyzję zarządu z dnia 6 października 2011 r.
39 We wniosku, który wpłynął do sekretariatu Sądu w dniu 9 stycznia 2012 r., skarżący wniósł w trybie postępowania w przedmiocie środków tymczasowych o zawieszenie wykonania decyzji zarządu z dnia 6 października 2011 r. Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych został oddalony w drodze postanowienia z dnia 20 marca 2012 r. Christow/Komisja i EMA (F‑2/12 R, EU:F:2012:35).
40 W drodze decyzji organu upoważnionego do zawierania umów EMA z dnia 16 maja 2012 r. zażalenie z dnia 6 stycznia 2012 r. zostało oddalone.
Żądania stron i przebieg postępowania
41 Skarżący wnosi w skardze do Sądu w istocie o:
– stwierdzenie nieważności decyzji komisji preselekcyjnej, podanej mu do wiadomości listownie pismem z dnia 14 marca 2011 r., o sporządzeniu listy czterech kandydatów, na której nie został umieszczony;
– stwierdzenie nieważności decyzji KDM z dnia 14 marca 2011 r. o zaproszeniu na rozmowę kwalifikacyjną tylko czterech kandydatów umieszczonych na liście komisji preselekcyjnej;
– stwierdzenie nieważności „decyzji [KDM] z dnia 14 marca 2011 r.” o poparciu rekomendacji komisji preselekcyjnej;
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 20 kwietnia 2011 r.;
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 6 października 2011 r. oddalającej zażalenie z dnia 27 maja 2011 r.;
– stwierdzenie nieważności decyzji zarządu z dnia 6 października 2011 r.;
– zasądzenie stosowanego naprawienia doznanej krzywdy;
– obciążenie Komisji i EMA kosztami postępowania administracyjnego i sądowego;
– ponowne przeprowadzenie „konkursu”, z poszanowaniem zgodnych z prawem procedur.
42 W odpowiedzi na skargę Komisja wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącego wszystkimi kosztami postępowania.
43 W odpowiedzi na skargę EMA wnosi do Sądu o:
– odrzucenie skargi jako oczywiście niedopuszczalnej;
– lub, w przypadku stwierdzenia dopuszczalności skargi, oddalenie skargi jako bezzasadnej;
– obciążenie skarżącego kosztami postępowania.
44 Miała miejsce druga wymiana pism procesowych, ograniczona do zarzutu niedopuszczalności podniesionego przez Komisję i EMA. W duplice EMA odstąpiła od pierwszego żądania, zmierzającego do stwierdzenia oczywistej niedopuszczalności skargi.
45 Pismami sekretariatu z dnia 23 lipca 2013 r. strony zostały wezwane do udzielenia odpowiedzi w ramach środków organizacji postępowania. Strony spełniły to żądanie w wyznaczonym terminie.
46 W odpowiedzi w ramach środków organizacji postępowania skarżący wskazał, że w trzecim żądaniu stwierdzenia nieważności wnosi on w rzeczywistości do Sądu o stwierdzenie nieważności decyzji KDM o poparciu rekomendacji komisji preselekcyjnej przyjętej w dniu 7 kwietnia 2011 r., a nie w dniu 14 marca 2011 r., jak omyłkowo podał w skardze.
47 W odpowiedzi w ramach środków organizacji postępowania Komisja przedłożyła szereg dokumentów sporządzonych w językach innych niż język postępowania, których nie przekazano do tamtej pory skarżącemu. Skarżący był w stanie zapoznać się przed rozprawą tylko z częścią tych dokumentów, w związku z czym Sąd, na wniosek skarżącego zgłoszony na rozprawie, wezwał Komisję do dostarczenia najpóźniej do dnia 18 listopada 2013 r. tłumaczenia na język bułgarski lub, w odpowiednim razie, na angielski niektórych dokumentów dołączonych przez nią do jej odpowiedzi w ramach środków organizacji postępowania, a w szczególności niektórych fragmentów wytycznych.
48 Na rozprawie skarżący przedstawił również dodatkowe dowody, które Sąd postanowił włączyć do akt. Na koniec rozprawy Sąd postanowił nie zamykać ustnego etapu postępowania.
49 Pismem z dnia 18 listopada 2013 r. Komisja spełniła żądanie dostarczenia Sądowi niektórych tłumaczeń.
50 Pismem z dnia 16 grudnia 2013 r. skarżący przedstawił uwagi do pisma Komisji z dnia 18 listopada 2013 r.
51 Pismem sekretariatu z dnia 30 stycznia 2014 r. Komisja i EMA zostały wezwane do udzielenia odpowiedzi na pismo skarżącego z dnia 16 grudnia 2013 r., co Komisja uczyniła pismem z dnia 13 lutego 2014 r.
52 W dniu 5 marca 2014 r. Sąd zamknął ustny etap postępowania.
Co do prawa
1. W przedmiocie żądania wydania nakazu
53 W odniesieniu do żądania dziewiątego, aby Sąd nakazał ponowne przeprowadzenie postępowania w sprawie naboru dyrektora zarządzającego EMA, należy przypomnieć utrwalone orzecznictwo, zgodnie z którym w gestii Sądu nie leży wydawanie instytucjom Unii nakazów, niezależnie od ogólnego obowiązku, zawartego w art. 266 TFUE, by instytucja wydająca akt, którego nieważność stwierdzono, podjęła niezbędne środki celem wykonania wyroku stwierdzającego nieważność (wyrok Pleijte/Komisja, F‑91/08, EU:F:2010:13, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo).
54 Powyższe żądanie skarżącego stanowi żądanie wydania nakazu, w związku z czym należy je odrzucić jako niedopuszczalne.
2. W przedmiocie żądań stwierdzenia nieważności
W przedmiocie dopuszczalności
Argumenty stron
55 Komisja uważa, że trzy pierwsze żądania są niedopuszczalne, ponieważ trzy zaskarżone decyzje stanowią wewnętrzne akty przygotowawcze decyzji Komisji z dnia 20 kwietnia 2011 r., a więc nie są zaskarżalnymi aktami niekorzystnymi. Komisja utrzymuje, że z kolei żądanie piąte dotyczy decyzji, która nie jest autonomicznym aktem zaskarżalnym. Żądanie szóste natomiast, skierowane przeciwko decyzji zarządu z dnia 6 października 2011 r., jest niedopuszczalne, gdyż skierowane jest przeciwko Komisji, podczas gdy rzeczona decyzja przyjęta została przez EMA, a nie Komisję.
56 Skarżący odpiera, że zgodnie ze spornym ogłoszeniem o naborze Komisja jest obowiązana przestrzegać zaleceń komisji preselekcyjnej i KDM. W związku z tym decyzje podjęte przez komisję preselekcyjną i KDM, których stwierdzenia nieważności skarżący żąda w pierwszych trzech żądaniach, są dla Komisji wiążące i nie stanowią aktów przygotowawczych decyzji Komisji z dnia 20 kwietnia 2011 r. Skarżący dodaje, że wprawdzie Komisja mogła postąpić wbrew decyzjom komisji preselekcyjnej i KDM, gdyby stwierdziła oczywisty błąd w ocenie i sporządziła stwierdzającą to opinię z uzasadnieniem, niemniej w niniejszym przypadku, mimo wystąpienia oczywistego błędu w ocenie, Komisja nie sporządziła takiej opinii. W związku z tym w okolicznościach niniejszej sprawy należy uznać, że trzy pierwsze żądania stwierdzenia nieważności są dopuszczalne.
57 Skarżący, odnosząc się do żądania piątego, dotyczącego stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 6 października 2011 r. oddalającej jego zażalenie z dnia 27 maja 2011 r., twierdzi, że decyzja ta zawiera uzasadnienie decyzji komisji preselekcyjnej o nieumieszczeniu go na liście wyłonionych wstępnie kandydatów. Ta decyzja Komisji zawiera również opis okoliczności faktycznych, które nie były mu znane, zanim nie otrzymał pisma pełniącego obowiązki sekretarza KDM z dnia 14 marca 2011 r., przez co uzupełnia ona decyzję KDM z dnia 14 marca 2011 r. o postąpieniu zgodnie z opinią komisji preselekcyjnej i poparciu jej rekomendacji. Skarżący uważa następnie, że decyzja Komisji z dnia 6 października 2011 r. oddalająca zażalenie ma charakter autonomiczny i winna podlegać kontroli zgodności z prawem, której powinien dokonać Sąd.
Ocena Sądu
58 Odnosząc się w pierwszej kolejności do trzech pierwszych żądań, należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w przypadku aktów bądź decyzji, których wydanie następuje w kilku etapach, w szczególności po zakończeniu postępowania wewnętrznego, aktami zaskarżalnymi są co do zasady jedynie te akty, które w sposób definitywny określają stanowisko instytucji względem skarżącego, z wyłączeniem aktów pośrednich, które służą jedynie przygotowaniu wydania ostatecznej decyzji. Jakkolwiek te ostatnie mogą wpłynąć na treść późniejszego aktu ostatecznie określającego stanowisko instytucji, nie mogą one być przedmiotem niezależnej skargi i należy je kwestionować w ramach argumentów na poparcie skargi na ten akt (zob. wyroki N/Parlament, F‑71/08, EU:F:2009:150, pkt 28; Pleijte/Komisja, EU:F:2010:13, pkt 27; postanowienie Possanzini/Frontex, F‑61/11, EU:F:2012:146, pkt 42, 43).
59 W niniejszym przypadku Sąd pragnie, po pierwsze, przypomnieć, że art. 64 rozporządzenia nr 726/2004 stanowi, iż dyrektor zarządzający EMA mianowany jest przez zarząd EMA na podstawie listy kandydatów zaproponowanych przez Komisję. Po drugie, Sąd zauważa, że zgodnie z wytycznymi postępowanie w sprawie naboru dyrektora zarządzającego EMA przebiega dwufazowo. Pierwsza faza ma miejsce w Komisji i dzieli się na szereg etapów. Na początek powołuje się komisję preselekcyjną w celu sporządzenia projektu listy kandydatów, którzy zostali uznani za kwalifikujących się najlepiej na stanowisko. Następnie ten projekt listy przekazywany jest do zaopiniowania do KDM. KDM wydaje opinię wstępną na temat kandydatów wstępnie wyłonionych przez komisję preselekcyjną, po czym sam sporządza listę kandydatów, która może się różnić od listy ułożonej przez komisję preselekcyjną. Wyłonieni przez KDM kandydaci, po przejściu oceny zintegrowanej w zewnętrznej firmie doradczej z zakresu rekrutacji, są przesłuchiwani przez KDM. Po tych rozmowach kwalifikacyjnych KDM wydaje ostateczną opinię z listą kandydatów, których uzna za najodpowiedniejszych. Ta ostateczna opinia KDM służy jako dokument, na którego podstawie nadzorujący komisarz i, w odpowiednim razie, członek Komisji odpowiedzialny za sprawy personelu i administracji prowadzą rozmowy kwalifikacyjne. Wreszcie nadzorujący komisarz i, w odpowiednim razie, członek Komisji odpowiedzialny za sprawy personelu i administracji przesłuchują kandydatów wyłonionych przez KDM w ostatecznej opinii lub – w przypadku członka Komisji odpowiedzialnego za sprawy personelu i administracji – dowolnych innych kandydatów, którzy ich zdaniem mogą zostać wybrani. Następnie nadzorujący komisarz przekazuje Komisji listę wyłonionych kandydatów, a następnie Komisja ma za zadanie przyjąć listę rekomendowanych przez siebie kandydatów, którą nadzorujący komisarz przekazuje organowi powołującemu, czyli w tym przypadku zarządowi EMA.
60 Druga faza toczy się przed zarządem EMA. Po przesłuchaniu kandydatów umieszczonych na liście przekazanej przez Komisję zarząd EMA wybiera jednego z nich. Wyłoniony kandydat proszony jest następnie o złożenie oświadczenia przed właściwą komisją Parlamentu. Gdy Parlament wyrazi zgodę na kandydata wyłonionego przez zarząd EMA, zarząd EMA mianuje tego kandydata dyrektorem zarządzającym.
61 Z art. 64 rozporządzenia nr 726/2004, na podstawie którego przyjęto wytyczne, wynika więc, że zarząd EMA może wybrać dyrektora zarządzającego wyłącznie spośród kandydatów zaproponowanych przez Komisję. Zatem to decyzja Komisji z dnia 20 kwietnia 2011 r. o przyjęciu listy czterech kandydatów, których należy rekomendować zarządowi EMA, określiła stanowisko Komisji i ramy przysługującej zarządowi EMA swobody wyboru, ostatecznie wykluczając skarżącego z udziału w kolejnych etapach postępowania w sprawie naboru. Zatem decyzja Komisji z dnia 20 kwietnia 2011 r. stanowi akt niekorzystny w stosunku do skarżącego (zob. analogicznie wyrok Pleijte/Komisja, EU:F:2010:13, pkt 28).
62 Tymczasem z wytycznych wynika również, że KDM nie jest związany listą kandydatów wyłonionych wstępnie przez komisję preselekcyjną przy sporządzaniu swojej własnej listy kandydatów do przesłuchania i że może nie przesłuchać wyłonionych wstępnie kandydatów lub, przeciwnie, przesłuchać kandydatów, których nie ma na liście przygotowanej przez komisję preselekcyjną. Podobnie, także zgodnie z wytycznymi, członkowie Komisji odpowiedzialni za sporządzenie listy kandydatów przedkładanej Komisji też nie są związani listą kandydatów wyłonionych przez KDM, gdyż członek Komisji odpowiedzialny za sprawy personelu i administracji może poddać przesłuchaniu dowolnych innych kandydatów, którzy jego zdaniem mogą zostać wybrani.
63 Wynika z tego, że decyzja komisji preselekcyjnej dotycząca przyjęcia listy czterech rekomendowanych kandydatów, decyzja KDM z dnia 14 marca 2011 r. o zaproszeniu na rozmowę kwalifikacyjną jedynie tych czterech kandydatów rekomendowanych przez komisję preselekcyjną oraz decyzja KDM z dnia 7 kwietnia 2011 r. o poparciu rekomendacji komisji preselekcyjnej nie określały w żaden sposób stanowiska Komisji i stanowiły akty przygotowawcze decyzji Komisji z dnia 20 kwietnia 2011 r. Zatem zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 58 niniejszego wyroku trzy pierwsze żądania, zmierzające do stwierdzenia nieważności tych decyzji, należy odrzucić jako niedopuszczalne.
64 Odnosząc się w drugiej kolejności do żądania piątego, zmierzającego do stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 6 października 2011 r. oddalającej zażalenie z dnia 27 maja 2011 r., z utrwalonego orzecznictwa wynika, że zażalenie administracyjne i jego oddalenie – w sposób wyraźny lub dorozumiany – stanowią integralną część złożonej procedury i są jedynie wstępną przesłanką wniesienia sprawy do sądu. W tych okolicznościach skarga, nawet jeżeli formalnie skierowana jest przeciwko oddaleniu zażalenia, skutkuje przedłożeniem ocenie sądu aktu niekorzystnego, którego dotyczyło zażalenie, chyba że oddalenie zażalenia ma inny zakres niż akt, na który zażalenie zostało wniesione. W szeregu spraw sąd orzekał już, że decyzja oddalająca w wyraźny sposób zażalenie może ze względu na swoją treść nie stanowić decyzji potwierdzającej akt podważany przez skarżącego. Jest tak w przypadku decyzji oddalającej zażalenie, w której ponownie zbadano sytuację skarżącego w świetle nowych okoliczności prawnych lub faktycznych, lub decyzji, która zmienia albo uzupełnia decyzję wydaną pierwotnie. W takich przypadkach oddalenie zażalenia stanowi akt podlegający kontroli sądu, który bierze go pod uwagę przy ocenie zgodności z prawem zaskarżonego aktu, a nawet uznaje za akt niekorzystny zastępujący akt zaskarżony (wyroki: Adjemian i in./Komisja, T‑325/09 P, EU:T:2011:506, pkt 32; Arguelles Arias/Rada, F‑122/12, EU:F:2013:185, pkt 38).
65 Jako że w systemie regulaminu pracowniczego zainteresowany powinien złożyć zażalenie na decyzję, z którą się nie zgadza, i wnieść skargę na decyzję oddalającą to zażalenie, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, że skarga jest dopuszczalna niezależnie od tego, czy jest wniesiona przeciwko samej decyzji będącej przedmiotem zażalenia, decyzji o oddaleniu zażalenia, czy przeciwko obu tym decyzjom łącznie, o ile zażalenie i skarga zostały wniesione w terminach określonych w art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”). Jednak zgodnie z zasadą ekonomii procesowej sąd może postanowić, iż nie ma potrzeby rozstrzygania żądań dotyczących konkretnie decyzji o oddaleniu zażalenia, jeżeli stwierdzi, że nie mają one autonomicznej treści i w rzeczywistości pokrywają się z żądaniami dotyczącymi decyzji, na którą wniesiono zażalenie (zob. podobnie wyrok Vainker/Parlament, 293/87, EU:C:1989:8, pkt 7, 8). W szczególności może tak się zdarzyć, jeżeli sąd stwierdzi, że decyzja oddalająca zażalenie, na przykład dlatego, że jest dorozumiana, wyłącznie potwierdza decyzję będącą przedmiotem zażalenia, a tym samym stwierdzenie nieważności tej drugiej decyzji nie wywrze na sytuację prawną zainteresowanej osoby żadnego innego skutku niż wypływający ze stwierdzenia nieważności pierwszej z nich (wyroki: Adjemian i in./Komisja, EU:T:2011:506, pkt 33; Arguelles Arias/Rada, EU:F:2013:185, pkt 39).
66 W niniejszym przypadku Sąd stwierdza, że skarżący nie wskazał w zażaleniu z dnia 27 maja 2011 r. kwestionowanych przez siebie aktów. Z akt wynika zaś, że w następstwie pisma pełniącego obowiązki sekretarza KDM z dnia 14 marca 2011 r. informującego skarżącego w szczególności, iż nie został on zaproszony na rozmowę kwalifikacyjną, skarżący nie otrzymał do wiadomości decyzji KDM z dnia 7 kwietnia 2011 r., w której KDM zatwierdził projekt listy czterech kandydatów zaproponowanych przez komisję preselekcyjną, ani decyzji Komisji z dnia 20 kwietnia 2011 r. W dniu 27 maja 2011 r. skarżący wiedział więc jedynie, z ww. pisma z dnia 14 marca 2011 r., że nie został wstępnie wyłoniony przez komisję preselekcyjną, że KDM nie zaprosi go na rozmowę kwalifikacyjną i że wedle KDM jego kandydatura upadła.
67 Należy zatem uznać, że skarżący kwestionuje w zażaleniu z dnia 27 maja 2011 r. decyzję, w drodze której został wykluczony z pierwszej fazy postępowania w sprawie naboru, czyli tej, która odbywała się w Komisji. Skoro decyzja komisji preselekcyjnej dotycząca przyjęcia projektu listy czterech wyłonionych wstępnie kandydatów, decyzja KDM z dnia 14 marca 2011 r. o zaproszeniu na rozmowę kwalifikacyjną jedynie tych czterech kandydatów umieszczonych na projekcie listy komisji preselekcyjnej oraz decyzja KDM z dnia 7 kwietnia 2011 r. o postąpieniu zgodnie z opinią komisji preselekcyjnej i poparciu jej rekomendacji stanowią akty przygotowawcze decyzji Komisji z dnia 20 kwietnia 2011 r. (zob. pkt 63 niniejszego wyroku), należy rozumieć, jak zresztą przyznaje Komisja w piśmie z dnia 2 września 2013 r. przedłożonym w ramach środków organizacji postępowania, że w zażaleniu tym skarżący kwestionuje decyzję Komisji z dnia 20 kwietnia 2011 r.
68 W tym względzie Sąd zwraca uwagę, że decyzja Komisji z dnia 6 października 2011 r. oddalająca zażalenie z dnia 27 maja 2011 r. zawiera wyjaśnienia, w szczególności dotyczące stanu faktycznego, na temat aktów przygotowawczych decyzji Komisji z dnia 20 kwietnia 2011 r., a także uzasadnienia, na podstawie którego Komisja przyjęła omawianą decyzję. Należy zatem uznać, że Sąd powinien zbadać żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 20 kwietnia 2011 r. w kształcie doprecyzowanym w decyzji z dnia 6 października 2011 r. oddalającej zażalenie z dnia 27 maja 2011 r. (zob. podobnie wyrok Eveillard/Komisja, T‑258/01, EU:T:2004:177, pkt 31, 32).
69 Odnosząc się w trzeciej kolejności do żądania szóstego, zmierzającego do stwierdzenia nieważności decyzji zarządu z dnia 6 października 2011 r., jest ono w rzeczy samej niedopuszczalne, ponieważ skierowane jest przeciwko Komisji, gdyż nie jest ona autorem tej decyzji.
Co do istoty
70 Najpierw należy zbadać żądanie czwarte, zmierzające do stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 20 kwietnia 2011 r., a następnie żądanie szóste, dotyczące decyzji zarządu z dnia 6 października 2011 r.
W przedmiocie żądania czwartego, zmierzającego do stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 20 kwietnia 2011 r.
71 Na poparcie żądania stwierdzenia nieważności skarżący podnosi cztery zarzuty formalnie przedstawiane jako oparte, odpowiednio, na:
„[–] naruszeniu art. 30 regulaminu pracowniczego, naruszeniu art. 3 załącznika III do regulaminu pracowniczego, nadużyciu władzy, nadużyciu proceduralnym oraz naruszeniu zasad przejrzystości, bezstronności, braku konfliktu interesów, dobrej administracji, równości i podziału kompetencji;
[–] naruszeniu art. 27 [regulaminu pracowniczego], nieprzestrzeganiu procedury naboru, naruszeniu ram prawnych nadanych poprzez opublikowanie [spornego] ogłoszenia o naborze, naruszeniu zasady podziału kompetencji […], naruszeniu zasad bezstronności, dobrej administracji, obiektywizmu oceny, braku konfliktu interesów, […] równości i nienadużywania władzy;
[–] naruszeniu zasad podziału kompetencji, równości, nienadużywania władzy i nadużyciu proceduralnym;
[–] oczywistym błędzie w ocenie”.
72 W świetle analizy uzasadnienia zarzutu pierwszego Sąd stwierdza, że pod zarzutem tym kryje się podnoszone przez skarżącego naruszenie zasad składu komisji preselekcyjnej. Zarzut dzieli się na dwie części. Część pierwsza dotyczy powoływania parzystej liczby członków komisji preselekcyjnej; druga oparta jest na łączeniu funkcji członka zarządu EMA i członka komisji preselekcyjnej.
73 Sąd stwierdza również, że w zarzucie drugim skarżący podnosi, po pierwsze, naruszenie prawa, ponieważ komisja preselekcyjna nie wykluczyła z urzędu dwóch kandydatów będących członkami zarządu EMA, a po drugie, naruszenie spornego ogłoszenia o naborze, ponieważ komisja preselekcyjna popełniła nieprawidłowości przy ustalaniu kryteriów oceny, badaniu podań kandydatów i rozmowie kwalifikacyjnej ze skarżącym.
74 Podobnie z pism skarżącego wynika, że w zarzucie trzecim skarżący kwestionuje twierdzenie Komisji, iż mogła ona nie zatwierdzić projektu listy ułożonej przez komisję preselekcyjną i zażądać jej zmiany. Należy więc rozumieć, że zarzut ten oparty jest na naruszeniu prawa ze względu na to, że Komisja sądziła, iż nie musi postępować zgodnie z decyzją komisji preselekcyjnej o sporządzeniu projektu listy kandydatów, których należy rekomendować.
75 W zarzucie czwartym skarżący podnosi, że popełniono oczywisty błąd w ocenie co do jego umiejętności, wskutek czego wolano wybrać innych niż on kandydatów.
76 Sąd zbada najpierw część drugą zarzutu pierwszego, dotyczącą łączenia funkcji członka zarządu EMA i członka komisji preselekcyjnej.
– Argumenty stron
77 Skarżący utrzymuje, że fakt, iż przewodnicząca komisji preselekcyjnej, D, a także inny członek komisji preselekcyjnej, E, są jednocześnie członkami zarządu EMA, spowodował powstanie u nich konfliktu interesów oraz naruszył obowiązującą członków komisji preselekcyjnej zasadę bezstronności, tym bardziej w niniejszym przypadku, ponieważ dwóch innych członków zarządu EMA, czyli B i C, złożyło kandydatury. Tym samym, wybierając na członków komisji preselekcyjnej członków zarządu EMA, Komisja dopuściła, wbrew zasadzie dobrej administracji, do faworyzowania wspomnianych kandydatur B i C.
78 Skarżący dodaje, że ze względu na powołanie dwóch członków zarządu EMA na członków komisji preselekcyjnej to właśnie członkowie zarządu EMA „brali pod lupę” poszczególne kandydatury i przepytywali kandydatów na etapie preselekcji, choć nie byli do tego uprawnieni, jako że ta faza postępowania toczy się w Komisji, a nie w zarządzie. Zastępując oceną dwóch członków zarządu EMA ocenę komisji preselekcyjnej, Komisja nadużyła władzy i procedury oraz naruszyła zasady równego traktowania, dobrej administracji i podziału kompetencji między zarządem EMA i komisją preselekcyjną.
79 Komisja odpiera, że nie istnieje żaden przepis prawa zakazujący powołania członka zarządu EMA na członka komisji preselekcyjnej. Nie ma też przepisów zakazujących członkom zarządu EMA złożenia kandydatury na stanowisko dyrektora zarządzającego EMA. Zatem fakt, że dwóch członków zarządu EMA zostało powołanych na członków komisji preselekcyjnej i dokonywało analizy i wstępnej selekcji kandydatów, w tym B i C, będących również członkami zarządu EMA, nie stanowił naruszenia żadnych przepisów prawa.
80 Komisja dodaje, że gdy chodzi o mianowanie dyrektora zarządzającego agencji w wysoce specjalistycznej dziedzinie, komisja preselekcyjna musi składać się z zajmujących wysokie stanowiska ekspertów w tej dziedzinie. Tym samym w niniejszym przypadku członkowie komisji preselekcyjnej należeli do wyższego kierownictwa DG SANTE i innej dyrekcji generalnej o profilu naukowym Komisji, czyli Dyrekcji Generalnej ds. Badań Naukowych i Innowacji, i to właśnie fakt przynależności do wyższej kadry kierowniczej Komisji i posiadania niezbędnych kwalifikacji i doświadczenia powodował, że niektórzy członkowie komisji preselekcyjnej wchodzili również w skład zarządu EMA. Eksperci mogący zasiadać w komisji preselekcyjnej należeli do wąskiego grona i nie ma w tym nic dziwnego, że znali, poprzez opinię środowiska lub osobiście, tego czy innego kandydata. W niniejszym przypadku powołanie D i E, odpowiednio, dyrektor generalnej i urzędnika DG SANTE, będących jednocześnie członkami zarządu EMA i ekspertami w tej dziedzinie, na członków komisji preselekcyjnej było więc obiektywnie uzasadnione, a wręcz konieczne. Zdaniem Komisji okoliczność ta nie wystarczy zaś sama to tego, by stwierdzić stronniczość lub konflikt interesów, czy też w ogóle jakąś nieprawidłowość. Tego rodzaju zarzut można wysunąć, tylko przedstawiając dokładne dowody nieprawidłowości i jej wpływu na postępowanie w sprawie naboru, których to dowodów skarżący nie dostarczył.
– Ocena Sądu
81 W sprawach konkursów zostało już orzeczone, że szeroki zakres uznania, jakim dysponują komisja konkursowa lub komisja ds. naboru w kwestii sposobów przeprowadzania i szczegółowej treści egzaminów ustnych, jakim są poddani kandydaci, powinien być równoważony skrupulatnym przestrzeganiem zasad dotyczących organizacji tych egzaminów (wyroki: Girardot/Komisja, T‑92/01, EU:T:2002:220, pkt 24; Christensen/Komisja, T‑336/02, EU:T:2005:115, pkt 38).
82 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w trakcie egzaminów ustnych komisja konkursowa powinna zapewnić warunki równego traktowania i obiektywizmu przy ocenie wszystkich egzaminowanych kandydatów (wyrok Pantoulis/Komisja, T‑290/03, EU:T:2005:316, pkt 90).
83 Wprawdzie w niniejszej sprawie komisja preselekcyjna nie jest komisją konkursową, a jej opinia nie jest wiążąca dla KDM ani dla Komisji, jednak orzecznictwo to może mieć zastosowanie w niniejszym przypadku, ponieważ komisja preselekcyjna miała na celu, podobnie jak komisja konkursowa, wybór najlepszych kandydatów spośród tych, którzy ubiegali się o stanowisko w następstwie spornego ogłoszenia o naborze, i dysponowała szerokim zakresem uznania co do organizacji testów preselekcyjnych (zob., w odniesieniu do komisji ds. naboru w wewnętrznej procedurze naboru, wyrok CG/EBI, F‑115/11, EU:F:2014:187, pkt 60).
84 W konsekwencji, zgodnie z zasadami dobrej administracji i równego traktowania, na Komisji spoczywał obowiązek zapewnienia właściwej organizacji pierwszego etapu postępowania w sprawie naboru, które miało przebiegać przed komisją preselekcyjną. Wymagało to posiadania przez wszystkich wyznaczonych przez Komisję członków komisji preselekcyjnej niezbędnego stopnia niezależności, tak aby nie można było podać w wątpliwość ich obiektywizmu (zob. wyrok CG/EBI, EU:F:2014:187, pkt 61).
85 Ponadto należy wskazać, że zasada dobrej administracji, z którą wiąże się obowiązek starannego i bezstronnego zbadania przez właściwą instytucję wszystkich istotnych elementów danego przypadku, zapisana jest w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, która od wejścia w życie w dniu 1 grudnia 2009 r. traktatu z Lizbony ma taki sam walor prawny jak traktaty i która w art. 41, zatytułowanym „Prawo do dobrej administracji”, stanowi, że każdy ma prawo do bezstronnego rozpatrzenia jego sprawy przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii.
86 Sąd powinien więc sprawdzić, czy komisja preselekcyjna została utworzona i funkcjonowała w sposób prawidłowy, przy poszanowaniu w szczególności spoczywającego na niej obowiązku bezstronności, gdyż stanowi on jedną z zasad rządzących pracami komisji konkursowej i, analogicznie, komisji preselekcyjnych, które podlegają kontroli sądu Unii (zob., w odniesieniu do komisji konkursowych, postanowienie Meierhofer/Komisja, F‑74/07 RENV, EU:F:2011:63, pkt 62).
87 W niniejszej sprawie, po pierwsze, z pkt 7.2 wytycznych wynika, że komisja preselekcyjna rozpoczyna postępowanie w sprawie naboru od zbadania przy pomocy check‑listy, czy kandydaci spełniają kryteria kwalifikacji, a następnie, na podstawie kryteriów wyboru zawartych w ogłoszeniu o naborze, sporządza siatkę oceny pozwalającą zestawić profil kandydatów z poszukiwanym profilem i konkretnymi kompetencjami wymaganymi w tym ogłoszeniu. Po przeprowadzeniu tej oceny komisja preselekcyjna opracowuje listę wstępnie wyłonionych kandydatów, których uznała za najpełniej odpowiadających poszukiwanemu profilowi, i zaprasza ich na rozmowę kwalifikacyjną. Po rozmowach kwalifikacyjnych przekazuje ona KDM pełne sprawozdanie zawierające informacje z każdej rozmowy kwalifikacyjnej, jakościową ocenę wszystkich, przesłuchanych lub nie, kandydatów, a także projekt listy kandydatów, których uznaje za najlepiej kwalifikujących się na stanowisko. Po drugie, z art. 64 rozporządzenia nr 726/2004 i pkt 10.3 wytycznych wynika, że z kolei zarząd EMA obowiązany jest dokonać wyboru dyrektora zarządzającego spośród kandydatów zaproponowanych przez Komisję.
88 Zatem komisja preselekcyjna ma kompetencje do rekomendowania KDM szeregu kandydatów, zaś podjęcie decyzji w sprawie mianowania dyrektora zarządzającego EMA należy do zarządu EMA. W związku z tym rodzi się pytanie, czy D i E, będący jednocześnie członkami komisji preselekcyjnej, czyli organu przedkładającego propozycję, i członkami zarządu EMA, czyli organu decyzyjnego, dochowali obowiązku bezstronności, zważywszy na wyraźnie odmienne kompetencje komisji preselekcyjnej i zarządu EMA.
89 W tym względzie Sąd stwierdza, że wprawdzie projekt listy kandydatów rekomendowanych przez komisję preselekcyjną nie jest wiążący ani dla KDM, ani dla Komisji, jednak ten projekt listy, a także ocena jakościowa wszystkich kandydatów, którą komisja preselekcyjna zawiera w swoim sprawozdaniu, mają niewątpliwie znaczenie dla dalszego biegu postępowania preselekcyjnego, ponieważ, po pierwsze, KDM musi je wziąć pod uwagę, a po drugie, nadzorujący komisarz przesłuchuje, zgodnie z pkt 8.3 wytycznych, jedynie tych kandydatów, którzy zostali wyłonieni przez KDM w końcowej opinii. Niezaprzeczalnie więc komisja preselekcyjna wywiera decydujący wpływ na ostateczną listę kandydatów proponowanych przez Komisję zarządowi EMA.
90 Podobnie Sąd stwierdza, po pierwsze, że członkowie komisji preselekcyjnej będący też członkami zarządu EMA mogą następnie zagłosować na posiedzeniu zarządu, osobiście lub przez swojego zastępcę, za mianowaniem jednego z kandydatów wyłonionych przez Komisję. Sąd wskazuje, po drugie, że członkowie zarządu EMA mogą odgrywać szczególnie istotną rolę w trakcie narady zarządu, bez względu na to, czy korzystają z prawa głosu, i że w każdym razie są w bezpośrednim kontakcie z innymi członkami zarządu.
91 W świetle powyższego należy uznać, że łączenie funkcji członka komisji preselekcyjnej i członka zarządu EMA może narazić na szwank bezstronność i obiektywizm osób, których to łączenie stanowisk dotyczy.
92 Zatem, nie przesądzając o treści narad, które toczyły się w gronie członków komisji preselekcyjnej, i o stanowiskach prezentowanych przez poszczególnych członków tej komisji, w tym D i E, należy uznać, że D i E przez sam fakt zasiadania w komisji preselekcyjnej naruszyli obowiązek bezstronności. W konsekwencji, jako że każdy z członków komisji preselekcyjnej powinien posiadać niezbędny stopień niezależności, aby obiektywizm komisji preselekcyjnej jako całości nie został narażony na szwank, należy uznać, że obowiązek bezstronności komisji preselekcyjnej jako całości został naruszony.
93 Wniosku tego nie podważają argumenty Komisji.
94 Odnosząc się, po pierwsze, do argumentu, że członkowie zarządu EMA, których powołano na członków komisji preselekcyjnej, nie reprezentowali w żadnym wypadku zarządu EMA w komisji preselekcyjnej i nie działali w jego imieniu, gdyż zarząd EMA był faktycznie reprezentowany w komisji preselekcyjnej w osobie obserwatora, którym był w tym przypadku A, wystarczy stwierdzić, że udział A w pracach komisji preselekcyjnej w charakterze obserwatora nie jest kwestionowany przez skarżącego. Tymczasem, jak już orzeczono w pkt 92 niniejszego wyroku, sam fakt, że D i E, będąc członkami zarządu EMA, zasiadali w komisji preselekcyjnej, stanowił naruszenie ciążącego na nich obowiązku bezstronności. Ponadto z akt sprawy wynika, że D uczestniczyła w posiedzeniach zarządu EMA w dniach 5 maja i 8 czerwca 2011 r., których przedmiotem było mianowanie nowego dyrektora zarządzającego EMA, a więc brała udział w przesłuchaniu czterech kandydatów zaproponowanych w decyzji Komisji z dnia 20 kwietnia 2011 r., a także w naradach prowadzących do mianowania C. To pokazuje, że skarżący słusznie wątpił z bezstronność, z jaką D przewodniczyła pracom komisji preselekcyjnej.
95 Kolejny argument Komisji, zgodnie z którym fakt, iż tylko dwóch spośród 35 członków tworzących zarząd EMA było również członkami komisji preselekcyjnej, nie pozwala utrzymywać, że członkowie zarządu EMA zastąpili swoją oceną ocenę komisji preselekcyjnej, również jest nie do przyjęcia. Nawet gdyby ani D, ani E nie uczestniczyli w posiedzeniach zarządu EMA w dniach 5 maja i 8 czerwca 2011 r., to i tak uczestniczyli oni w posiedzeniach komisji preselekcyjnej i mogli, jako jej członkowie, wywierać wpływ na ocenę poszczególnych kandydatów przez pozostałych członków komisji preselekcyjnej.
96 Należy również odrzucić argument Komisji, że powołanie D i E na członków komisji preselekcyjnej było obiektywnie uzasadnione, a wręcz niezbędne, ponieważ oboje byli ekspertami w tej dziedzinie. Jak bowiem Komisja przyznała na rozprawie, powołanie do komisji preselekcyjnej ekspertów niebędących członkami zarządu EMA nie było niemożliwe. Ponadto Sąd wskazuje, że wytyczne pozwalały na uniknięcie tego, by członkowie komisji preselekcyjnej byli również członkami zarządu EMA. Punkt 7.1 wytycznych zezwala bowiem, po pierwsze, by nadzorująca dyrekcja generalna wybierała członków komisji preselekcyjnej spośród szeregu wyższej kadry kierowniczej, stanowiąc, że w skład komisji preselekcyjnej wchodzi dyrektor generalny lub zastępca dyrektora generalnego nadzorującej dyrekcji generalnej, dyrektor z nadzorującej dyrekcji generalnej oraz dyrektor z innej dyrekcji generalnej. Po drugie, przepis ten stanowi również, że członków komisji preselekcyjnej powołuje się „[z] reguły” spośród wspomnianych wyżej urzędników. Zatem jeżeli okaże się, jak w niniejszym przypadku, że wymienione w pkt 7.1 wytycznych osoby, czyli dyrektor generalny, zastępca dyrektora generalnego i jeden dyrektor nadzorującej dyrekcji generalnej, są już członkami zarządu danej agencji, to na członków komisji preselekcyjnej można powołać inne osoby.
97 Podobnie należy odrzucić argument Komisji, że żaden przepis nie zakazuje, by członkowie zarządu EMA nie byli powoływani na członków komisji preselekcyjnej. Łączenie tych dwóch funkcji w ręku jednej osoby stanowi bowiem naruszenie, jak właśnie stwierdził Sąd, obowiązku bezstronności komisji preselekcyjnej, a więc jest niezgodne z art. 41 karty.
98 Wreszcie argument Komisji, zgodnie z którym art. 11a regulaminu pracowniczego stanowi gwarancję bezstronności członków komisji preselekcyjnej, również jest nietrafny. Choć bowiem rzeczywiście zgodnie z art. 11a regulaminu pracowniczego urzędnik nie może zajmować się sprawami, które dotyczą go osobiście, co mogłoby wpłynąć na jego niezależność, i rzeczywiście z akt sprawy wynika, że A oraz jeden z członków komisji preselekcyjnej nie brali udziału w rozmowie kwalifikacyjnej z jednym kandydatem, to jednak D i E, mimo treści art. 11a regulaminu pracowniczego, nie sprzeciwili się powołaniu ich na członków komisji preselekcyjnej, brali udział w rozmowach kwalifikacyjnych wszystkich kandydatów, a D nie zgłosiła zgodnie z art. 11 ust. 3 regulaminu zarządu istnienia potencjalnie szkodliwego dla jej niezależności interesu osobistego na posiedzeniach zarządu EMA w dniach 5 maja i 8 czerwca 2011 r.
99 Z powyższych względów część drugą zarzutu pierwszego, dotyczącą łączenia funkcji członka zarządu EMA i członka komisji preselekcyjnej, należy uznać za zasadną.
100 W konsekwencji żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 20 kwietnia 2011 r. należy uwzględnić bez potrzeby badania części pierwszej zarzutu pierwszego i pozostałych zarzutów.
W przedmiocie żądania szóstego, zmierzającego do stwierdzenia nieważności decyzji zarządu z dnia 6 października 2011 r.
101 Z art. 64 rozporządzenia nr 726/2004, na podstawie którego wydano wytyczne, wynika, że zarząd EMA mógł mianować dyrektorem zarządzającym EMA jedynie jednego z kandydatów wstępnie wyłonionych i umieszczonych na liście przyjętej w drodze decyzji Komisji z dnia 20 kwietnia 2011 r. Stało się tak w niniejszym przypadku, gdyż decyzją zarządu z dnia 6 października 2011 r. mianowano C, który był na liście przyjętej w decyzji Komisji z dnia 20 kwietnia 2011 r. Skoro Sąd orzekł w poprzednim punkcie, że należy stwierdzić nieważność decyzji Komisji z dnia 20 kwietnia 2011 r., należy uznać, że powinna również zostać stwierdzona nieważność decyzji zarządu z dnia 6 października 2011 r.
102 W związku z tym żądanie stwierdzenia nieważności decyzji zarządu z dnia 6 października 2011 r. również należy uwzględnić.
3. W przedmiocie żądania odszkodowawczego
Argumenty stron
103 Skarżący uważa w istocie, że decyzja Komisji z dnia 20 kwietnia 2011 r. i decyzja zarządu z dnia 6 października 2011 r. wyrządziły mu krzywdę, której jednak nie oszacował.
104 Komisja i EMA wnoszą o oddalenie żądania odszkodowawczego jako bezzasadnego.
Ocena Sądu
105 Orzeczono już, że stwierdzenie nieważności aktu obciążonego wadą niezgodności z prawem może samo w sobie stanowić stosowne i co do zasady wystarczające naprawienie każdej krzywdy, jaką taki akt mógł spowodować. Nie jest tak jednak, gdy strona skarżąca wykaże, iż doznała krzywdy dającej się oddzielić od niezgodności z prawem stanowiącej podstawę stwierdzenia nieważności i niemożliwej do naprawienia w pełni przez stwierdzenie nieważności aktu (wyrok Michail/Komisja, T‑49/08 P, EU:T:2009:456, pkt 88).
106 Ze względu na to, że stwierdzono nieważność decyzji Komisji z dnia 20 kwietnia 2011 r. i decyzji zarządu z dnia 6 października 2011 r., Sąd powinien przeprowadzić takie badanie.
107 W niniejszym przypadku skarżący w ogóle nie rozwinął argumentów na poparcie żądania odszkodowawczego. Istnienie krzywdy dającej się oddzielić od niezgodności z prawem stanowiącej podstawę stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 20 kwietnia 2011 r. i decyzji zarządu z dnia 6 października 2011 r., niemożliwej do naprawienia w pełni przez stwierdzenie nieważności obu tych decyzji, nie wynika też z jego pism. Sąd uznaje zatem, że wszelka krzywda, jakiej skarżący mógł doznać z racji niezgodności z prawem tych decyzji, została stosownie i wystarczająco naprawiona poprzez stwierdzenie ich nieważności.
108 Z powyższego wynika, iż nie można uwzględnić żądania odszkodowawczego.
W przedmiocie kosztów
109 Na mocy art. 101 regulaminu postępowania, z zastrzeżeniem odmiennych przepisów rozdziału 8 tytułu 10 tego regulaminu, strona przegrywająca sprawę pokrywa własne koszty oraz, na żądanie strony przeciwnej, zostaje obciążona kosztami przez nią poniesionymi. Na mocy art. 102 tego regulaminu postępowania, jeżeli wymagają tego względy słuszności, Sąd może orzec, że strona przegrywająca sprawę pokrywa własne koszty i zostaje obciążona tylko częścią kosztów poniesionych przez stronę przeciwną, a nawet że nie zostaje nimi obciążona w ogóle.
110 Z uzasadnienia niniejszego wyroku wynika, że skarga została w zasadniczej części uwzględniona, czyli że Komisja i EMA są stronami przegrywającymi sprawę. Ponadto skarżący wyraźnie wniósł o obciążenie Komisji i EMA kosztami. Okoliczności niniejszej sprawy nie dają podstaw do zastosowania przepisów art. 102 regulaminu postępowania, w związku z czym Komisja i EMA powinny ponieść własne koszty, w tym koszty postępowania w przedmiocie środków tymczasowych, oraz zostać obciążone w równych częściach kosztami poniesionymi przez skarżącego, w tym kosztami poniesionymi przez niego w postępowaniu w przedmiocie środków tymczasowych.
Z powyższych względów
SĄD DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ (druga izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji Komisji Europejskiej z dnia 20 kwietnia 2011 r., w której przedstawia ona zarządowi Europejskiej Agencji Leków listę czterech kandydatów rekomendowanych przez komisję preselekcyjną i zatwierdzonych przez komitet doradczy ds. mianowania.
2) Stwierdza się nieważność decyzji Europejskiej Agencji Leków z dnia 6 października 2011 r. o mianowaniu dyrektora zarządzającego.
3) W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.
4) Komisja Europejska i Europejska Agencja Leków pokrywają własne koszty i zostają obciążone po połowie całością kosztów poniesionych przez E. Christowa.
Rofes i Pujol | Bradley | Svenningsen |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 13 listopada 2014 r.