WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ

(pierwsza izba)

z dnia 16 stycznia 2007 r.

Sprawa F‑115/05

Philippe Vienne i in.

przeciwko

Parlamentowi Europejskiemu

Urzędnicy – Obowiązek wspomagania ciążący na administracji – Odmowa – Przeniesienie uprawnień emerytalnych nabytych w Belgii

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której P. Vienne i 163 innych urzędników i członków personelu tymczasowego Parlamentu żąda stwierdzenia nieważności decyzji Parlamentu oddalającej ich wnioski o udzielenie pomocy na podstawie art. 24 regulaminu pracowniczego oraz naprawienia szkody spowodowanej tą decyzją.

Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Każda za stron ponosi własne koszty.

Streszczenie

Urzędnicy – Emerytury – Uprawnienia emerytalne nabyte przed podjęciem służby we Wspólnotach – Przeniesienie do systemu wspólnotowego

(regulamin pracowniczy urzędników, art. 24 akapit pierwszy; załącznik VIII, art. 11 ust. 2 i załącznik XIII, art. 26 ust. 3; rozporządzenie Rady nr 723/2004)

Instytucja nie może oddalić wniosku złożonego na podstawie art. 24 regulaminu pracowniczego, w którym urzędnik ubiega się o jej wsparcie techniczne i finansowe celem sprawdzenia, w pierwszej kolejności, czy ma on indywidualny interes w żądaniu ponownego przeniesienia uprawnień emerytalnych nabytych przed podjęciem służby we Wspólnotach w belgijskim systemie emerytalnym na ogólnie korzystniejszych warunkach nowej ustawy wydanej przez to państwo członkowskie, a następnie celem uzyskania – w danym przypadku – ponownego przeniesienia, uzasadniając to tym, że wniosek ten wymierzony jest w jeden z jej aktów, jeśli instytucja ta nie wyraziła w żaden sposób odmowy cofnięcia początkowej decyzji o przeniesieniu. Wprawdzie przeniesienie rozumiane jest jako proces, na który składa się wydanie na wniosek zainteresowanego kolejno dwóch decyzji: przez krajowy organ zarządzający systemem emerytalnym, który sporządza obliczenie nabytych uprawnień, a następnie przez instytucję wspólnotową, która ustala, przy uwzględnieniu tych uprawnień, liczbę lat służby uprawniających do emerytury uwzględnionych we wspólnotowym systemie emerytalnym tytułem przeniesionych uprawnień. Jednakże okoliczność, że realizacja celu, dla którego wniosek o pomoc został przedstawiony, może zakładać cofnięcie aktu instytucji, niekoniecznie oznacza, w szczególności jeśli instytucja jest skłonna go cofnąć, że ubiegano się o pomoc przeciwko aktowi wydanemu przez instytucję, co powoduje, że wniosek taki nie mieści się w zakresie przedmiotowym art. 24 regulaminu pracowniczego, który przewiduje obronę urzędników przed działaniami osób trzecich, a nie przed aktami samej instytucji. Wniosek o cofnięcie decyzji można uznać za wymierzony w akt, o którego cofnięcie wnosi się tylko wówczas, gdy instytucja w każdym przypadku wyklucza jego cofnięcie.

Instytucja ta nie może również oddalić takiego wniosku z uzasadnieniem, że nie została stwierdzona niezgodność nowej ustawy belgijskiej z prawem wspólnotowym. Bowiem obowiązek wspomagania ciążący na instytucji nie jest uzależniony od spełnienia warunku, by niezgodne z prawem działanie, ze względu na które urzędnik ubiega się o pomoc, było wcześniej stwierdzone orzeczeniem sądowym. Taki warunek stałby w sprzeczności z samym przedmiotem wniosku o pomoc w wielu przypadkach, w których jest on właśnie przedstawiany celem uzyskania stwierdzenia w drodze skargi sądowej wspieranej przez instytucję, że działania te są niezgodne z prawem, ponieważ pojęcie „działanie” oznacza fakty lub akty, których niezgodność z prawem się podejrzewa, lecz nie jest to jeszcze stwierdzone. Obowiązek wsparcia istnieje tylko w obliczu działań, które mogą racjonalnie być rozumiane jako naruszające prawa urzędników, a sąd wspólnotowy musi sprawdzić zatem sposób rzeczywisty charakter naruszenia, które ma według urzędnika ubiegającego się o ochronę ze strony instytucji względem niego miejsce, lecz wystarczy tylko, by uprawdopodobnił on rzeczywisty charakter takiego naruszenia.

Instytucja natomiast może słusznie uznać, że nie zaistniało naruszenie praw skarżącego uzasadniające pomoc. Różnica traktowania urzędników, którzy przenieśli swoje uprawnienia emerytalne przed wejściem w życie nowej ustawy belgijskiej czy po jej wejściu, nie jest bowiem sama w sobie dyskryminująca, pod rygorem uniemożliwienia jakiejkolwiek zmiany ustawy. Zakładając nawet, że skarżący jest dyskryminowany, to nieuzasadniona różnica traktowania nie jest spowodowana nową ustawą jako taką, lecz skutkami prawnymi tej ustawy w związku z art. 26 ust. 3 załącznika XIII regulaminu pracowniczego, wprowadzonym rozporządzeniem nr 723/2004 zmieniającym regulamin pracowniczy urzędników oraz warunki zatrudnienia innych pracowników, który to regulamin przejściowo przyznał prawo składania – w terminie sześciu miesięcy od dnia wejścia w życie rozporządzenia nr 723/2004 – wniosku o przeniesienie lub ponowienia wniosku o przeniesienie trzem kategoriom urzędników, którzy ze względu na złożenie wniosku po upływie terminu lub decyzję o niewnoszeniu o przeniesienie lub niepotwierdzenie wniosku nie przenieśli uprawnień emerytalnych, co nie może być rozumiane jako działanie osoby trzeciej w rozumieniu art. 24 regulaminu pracowniczego.

Ponadto w takich okolicznościach zainteresowany nie może skutecznie podnosić zarzutu obowiązku staranności na decyzję oddalającą jego wniosek, gdyż obowiązek ten nie może zmusić instytucji do zaniechania stosowania warunków, jakim regulamin pracowniczy poddaje jej wsparcie. Nie jest również zasadne podnoszenie naruszenia zasady pacta sunt servanda, ponieważ nie wykazano istnienia żadnej umowy czy porozumienia, których instytucja by nie dotrzymała, ani zasady patere legem quam ipse fecisti, ponieważ regulamin pracowniczy nie stanowi aktu uchwalonego przez instytucję jako organ powołujący, lecz przez prawodawcę wspólnotowego.

Wreszcie zarzut podniesiony na oddalenie tego wniosku, że zmiana ustawy belgijskiej spowodowała nierówne traktowanie urzędników wspólnotowych, którzy przenieśli swoje uprawnienia emerytalne nabyte w Belgii, w zależności od tego, czy wnieśli o przeniesienie tych uprawnień przed wejściem w życie nowej ustawy, czy po jej wejściu, jest nieskuteczny. Zarzut dotyczący naruszenia zasady równego traktowania jest bowiem skuteczny tylko wtedy, gdy istnieje domniemanie, że instytucja wspomogła innych urzędników i pracowników, którzy znajdowali się w takiej samej sytuacji jak skarżący.

(zob. pkt 35, 36, 38–41, 43, 44, 51, 52, 54–56, 59, 63, 70, 80, 96, 97)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑81/96 Apostolidis i in. przeciwko Komisji, 10 lipca 1997 r., RecFP s. I‑A‑207 i II‑607, pkt 90 i przytoczone tam orzecznictwo; sprawa T‑213/99 Verheyden przeciwko Komisji, 14 grudnia 2000 r., RecFP s. I‑A‑297 i II‑1355, pkt 28; sprawa T‑136/03 Schochaert przeciwko Radzie, 8 lipca 2004 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑215 i II‑957, pkt 49

Sąd do spraw Służby Publicznej, sprawa F‑92/05 Genette przeciwko Komisji, 16 stycznia 2007 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze