Language of document : ECLI:EU:F:2008:124

ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ (τρίτο τμήμα)

της 8ης Οκτωβρίου 2008

Υπόθεση F-44/07

Florence Barbin

κατά

Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

«Υπαλληλική υπόθεση – Υπάλληλοι – Προαγωγή – Διαδικασία που ισχύει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για τη χορήγηση μόρια αξιολογήσεως – Παράνομος χαρακτήρας του πρακτικού οδηγού που έχει εκδοθεί προς ρύθμιση της διαδικασίας αυτής – Συγκριτική εξέταση των προσόντων»

Αντικείμενο: Προσφυγή ασκηθείσα δυνάμει των άρθρων 236 ΕΚ και 152 ΕΑ, με την οποία η F. Barbin ζητεί την ακύρωση της αποφάσεως του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της 16ης Οκτωβρίου 2006, με την οποία χορηγήθηκε στην προσφεύγουσα ένα μόνο μόριο αξιολογήσεως για το έτος προαγωγών 2005.

Απόφαση: Η προσφυγή απορρίπτεται. Κάθε διάδικος φέρει τα δικαστικά του έξοδα.

Περίληψη

1.      Υπάλληλοι – Προαγωγή – Συγκριτική εξέταση των προσόντων

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρα 43 και 45)

2.      Ένσταση ελλείψεως νομιμότητας – Έκταση – Πράξεις κατά των οποίων μπορεί να προβληθεί η ένσταση ελλείψεως νομιμότητας

(Άρθρο 241 ΕΚ)

1.      Η συγκριτική εξέταση των προσόντων για τη χορήγηση σε υπάλληλο μορίων αξιολογήσεως μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο στο πλαίσιο της γενικής διευθύνσεως στην οποία έχει τοποθετηθεί, λόγω του περιορισμένου αριθμού μορίων που διαθέτει κάθε γενική διεύθυνση και λαμβανομένου υπόψη του γεγονότος ότι κάθε προαγώγιμος υπάλληλος διευθύνσεως ή υπηρεσίας ανταγωνίζεται όλους τους άλλους υπαλλήλους της διευθύνσεώς του ή της υπηρεσίας του για τη χορήγηση περιορισμένου αριθμού μορίων αξιολογήσεως. Η γενική διεύθυνση που ορίζεται για τη χορήγηση των μορίων αξιολογήσεως είναι αυτή στην οποία ο υπάλληλος διάνυσε τη μακρότερη περίοδο τοποθετήσεως κατά τη διάρκεια του έτους αναφοράς.

(βλ. σκέψεις 44 και 45)

Παραπομπή:

ΠΕΚ: 8 Μαρτίου 2006, T‑289/04, Λαντζώνη κατά Δικαστηρίου, Συλλογή Υπ.Υπ. 2006, σ. I‑A‑2‑39 και II‑A‑2‑171, σκέψεις 68 και 69· 27 Σεπτεμβρίου 2006, T‑156/05, Λαντζώνη κατά Δικαστηρίου, Συλλογή Υπ.Υπ. 2006, σ. I‑A‑2‑189 και II‑A‑2‑969, σκέψεις 52 και 53

2.      Η ένσταση ελλείψεως νομιμότητας πρέπει να περιορίζεται σε ό,τι είναι απαραίτητο για την επίλυση της διαφοράς. Η πράξη γενικής ισχύος της οποίας προβάλλεται η έλλειψη νομιμότητας πρέπει να έχει άμεση ή έμμεση εφαρμογή στην υπόθεση που αποτελεί το αντικείμενο της προσφυγής και πρέπει να υφίσταται άμεσος νομικός δεσμός μεταξύ της προσβαλλομένης ατομικής αποφάσεως και της εν λόγω γενικής πράξεως.

(βλ. σκέψη 61)

Παραπομπή:

ΔΕΚ: 31 Μαρτίου 1965, 21/64, Macchiorlati Dalmas κατά Ανωτάτης Αρχής, Συλλογή τόμος 1965-1968, σ. 51· 13 Ιουλίου 1966, 32/65, Ιταλία κατά Συμβουλίου και Επιτροπής, Συλλογή τόμος 1966-1968, σ. 429

ΠΕΚ: 26 Οκτωβρίου 1993, T‑6/92 και T-52/92, Reinarz κατά Επιτροπής, Συλλογή 1993, σ. II‑1047, σκέψη 57· 3 Φεβρουαρίου 2000, T‑60/99, Townsend κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2000, σ. I‑A‑11 και II‑45, σκέψη 53

ΔΔΔ: 28 Ιουνίου 2006, F‑19/05, Sanchez Ferriz κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2006, σ. I‑A‑1‑41 και II‑A‑1‑135, σκέψη 57