Προσωρινό κείμενο

ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
(πρώτο τμήμα)

της 23ης Μαΐου 2016

Υπόθεση F‑65/09 DEP

Luigi Marcuccio

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Υπαλληλική υπόθεση – Διαδικασία – Καθορισμός των δικαστικών εξόδων»

Αντικείμενο:      Αίτημα καθορισμού των δικαστικών εξόδων που υπέβαλε η Επιτροπή κατόπιν της αποφάσεως του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της 23ης Νοεμβρίου 2010, Marcuccio κατά Επιτροπής (F‑65/09, EU:F:2010:149), που εκδόθηκε στην υπόθεση υπ’ αριθ. F‑65/09.

Απόφαση:      Το συνολικό ποσό των δικαστικών εξόδων που πρέπει να αποδώσει ο Luigi Marcuccio στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο πλαίσιο της υποθέσεως F‑65/09 ορίζεται στα 5 000 ευρώ. Στο ποσό αυτό προστίθενται τόκοι υπερημερίας που τρέχουν από την κοινοποίηση της παρούσας διατάξεως μέχρι την καταβολή του ποσού, με επιτόκιο υπολογιζόμενο βάσει του οριζόμενου από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα επιτοκίου για τις βασικές πράξεις της αναχρηματοδοτήσεως, όπως ισχύει την πρώτη ημέρα του μήνα λήξεως της προθεσμίας πληρωμής, προσαυξημένο κατά 3,5 μονάδες.

Περίληψη

1.      Ένδικη διαδικασία – Δικαστικά έξοδα – Καθορισμός των εξόδων – Καθορισμός με βάση ακριβή στοιχεία προσκομισθέντα από τον αιτούντα ή, ελλείψει τέτοιων στοιχείων, κατά δίκαιη κρίση του δικαστή της Ένωσης – Χαρακτήρας της αμοιβής δικηγόρου ως κατ’ αποκοπήν αμοιβής – Δεν ασκεί επιρροή στην εξουσία εκτιμήσεως του δικαστή

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 105, στοιχείο γʹ)

2.      Ένδικη διαδικασία – Δικαστικά έξοδα – Καθορισμός των εξόδων –Έξοδα που μπορούν να αναζητηθούν – Αναγκαία έξοδα στα οποία υποβλήθηκαν οι διάδικοι – Έννοια – Αμοιβή που καταβάλλεται από θεσμικό όργανο στον δικηγόρο του – Εμπίπτει

(Οργανισμός του Δικαστηρίου, άρθρο 19, εδ. 1, και παράρτημα I, άρθρο 7 § 1)

1.      Ο δικαστής της Ένωσης δεν είναι αρμόδιος να προσδιορίζει τις αμοιβές που οφείλουν οι διάδικοι στους δικηγόρους τους, αλλά το ποσό μέχρι του οποίου μπορούν να αναζητηθούν οι αμοιβές αυτές από τον διάδικο που καταδικάστηκε στα δικαστικά έξοδα. Ο αιτών οφείλει να προσκομίσει συγκεκριμένα στοιχεία προκειμένου να εκτιμηθεί αν ήταν απαραίτητα τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε λόγω της διαδικασίας. Ομοίως, ο κατ’ αποκοπήν χαρακτήρας της αμοιβής δεν επηρεάζει την εκτίμηση του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης σχετικά με το ποσό που πρέπει να αποδοθεί για τα δικαστικά έξοδα, δεδομένου ότι ο δικαστής βασίζεται στα κριτήρια που έχει θέσει η νομολογία και στα ακριβή στοιχεία που πρέπει να προσκομίσουν οι διάδικοι. Η έλλειψη τέτοιων πληροφοριακών στοιχείων δεν εμποδίζει μεν το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης να καθορίσει, κατά δίκαιη εκτίμηση, το ποσό των δυναστικών εξόδων που μπορούν να αναζητηθούν, του επιβάλλει, ωστόσο, κατ’ ανάγκην, να προβεί σε αυστηρή εκτίμηση όσον αφορά τις αξιώσεις του αιτούντος την απόδοση των εξόδων.

(βλ. σκέψεις 24, 30 και 34)

Παραπομπή:

ΔΕΕ: διάταξη της 17ης Φεβρουαρίου 2004, DAI κατά ARAP κ.λπ., C‑321/99 P‑DEP, μη δημοσιευθείσα, EU:C:2004:103, σκέψη 23

ΓΔΕΕ: διατάξεις της 31ης Μαρτίου 2011, Tetra Laval κατά Επιτροπής, T‑5/02 DEP και T‑80/02 DEP, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2011:129, σκέψη 68, και της 28ης Μαΐου 2013, Marcuccio κατά Επιτροπής, T‑278/07 P-DEP, EU:T:2013:269, σκέψη 16

ΔΔΔΕΕ: διατάξεις της 10ης Νοεμβρίου 2009, X κατά Κοινοβουλίου, F‑14/08 DEP, EU:F:2009:149, σκέψη 22· της 26ης Απριλίου 2010, Schönberger κατά Κοινοβουλίου, F‑7/08 DEP, EU:F:2010:32, σκέψη 24, και της 27ης Σεπτεμβρίου 2011, De Nicola κατά ΕΤΕπ, F‑55/08 DEP, EU:F:2011:155, σκέψεις 40 και 41

2.      Κατά τον καθορισμό του ποσού των αποδοτέων εξόδων ο δικαστής της Ένωσης λαμβάνει υπόψη όλες τις περιστάσεις της υποθέσεως έως τον χρόνο εκδόσεως της διατάξεως περί καθορισμού των δικαστικών εξόδων, συμπεριλαμβανομένων εξόδων που ήταν αναγκαία στο πλαίσιο της διαδικασίας καθορισμού των δικαστικών εξόδων.

Συναφώς, όπως προκύπτει από το άρθρο 19, πρώτο εδάφιο, του Οργανισμού του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έχει εφαρμογή για τη διαδικασία ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης δυνάμει του άρθρου 7, παράγραφος 1, του παραρτήματος I του εν λόγω Οργανισμού, τα θεσμικά όργανα δύνανται να ζητούν τη συνδρομή δικηγόρου. Η δικηγορική αμοιβή εμπίπτει, επομένως, στην έννοια των αναγκαίων δικαστικών εξόδων της διαδικασίας, χωρίς να υποχρεούται το θεσμικό όργανο να αποδείξει ότι η συνδρομή του δικηγόρου ήταν αντικειμενικώς δικαιολογημένη. Συνεπώς, μολονότι η εκ μέρους θεσμικού οργάνου προσφυγή στις υπηρεσίες δύο εκπροσώπων και εξωτερικού δικηγόρου δεν ασκεί επιρροή επί της φύσεως των δικαστικών αυτών εξόδων ως δυναμένων να αναζητηθούν, εξόδων των οποίων η απόδοση δεν μπορεί κατ’ αρχήν να αποκλεισθεί, αυτή δύναται να έχει αντίκτυπο επί του καθορισμού του τελικού ποσού των εξόδων της διαδικασίας το οποίο θα ανακτηθεί.

(βλ. σκέψεις 26 και 27)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ: διατάξεις της 23ης Μαρτίου 2012, Kerstens κατά Επιτροπής, T‑498/09 P‑DEP, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2012:147, σκέψεις 15 και 20, και της 28ης Μαΐου 2013, Marcuccio κατά Επιτροπής, T‑278/07 P-DEP, EU:T:2013:269, σκέψη 14