Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 4 kwietnia 2019 r. w sprawie T-108/17, ClientEarth/Komisja, wniesione w dniu 14 czerwca 2019 r. przez ClientEarth
(Sprawa C-458/19 P)
Język postępowania: angielski
Strony
Wnosząca odwołanie: ClientEarth (przedstawiciel: A. Jones, barrister)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Europejska Agencja Chemikaliów
Żądania wnoszącej odwołanie
Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:
uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-108/17;
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd; lub, tytułem żądania ewentualnego,
uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-108/17; oraz
uznanie skargi o stwierdzenie nieważności za dopuszczalną i zasadną oraz stwierdzenie w konsekwencji nieważności zaskarżonej decyzji; a w każdym wypadku
obciążenie Komisji kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez interwenientów, zarówno w pierwszej instancji, jak i w postępowaniu odwoławczym.
Zarzuty i główne argumenty
Zarzut pierwszy: Naruszenie prawa poprzez uznanie, że skarga wniesiona do Sądu „może dotyczyć jedynie zgodności z prawem decyzji w sprawie wniosku o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej, a nie wystarczającego lub niewystarczającego charakteru wniosku o udzielenie zezwolenia” oraz że „zarzuty i argumenty wniesionej do Sądu skargi o stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie oddalenia wniosku o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej mogą zostać uznane za dopuszczalne jedynie w zakresie, w jakim zarzuty te i argumenty zostały już podniesione przez stronę skarżącą we wniosku o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej”, a także poprzez odrzucenie na tej podstawie jako niedopuszczalnych niektórych części skargi o stwierdzenie nieważności wniesionej przez wnoszącą odwołanie.
Zarzut drugi: Naruszenie prawa poprzez zastosowanie zbyt wysokich standardów dowodowych w odniesieniu do organizacji pozarządowych (NGO), które podejmują działania na podstawie art. 10 i 12 rozporządzenia z Aarhus1 .
Zarzut trzeci: Naruszenie prawa poprzez orzeczenie, że ograniczenie produkowanej lub wykorzystywanej ilości pierwotnej SVHC2 poprzez zastosowanie zamiast niej wtórnej wersji SVHC może stanowić funkcję zgodną z rozporządzeniem REACH3 i podstawę odpowiedniej analizy rozwiązań alternatywnych.
Zarzut czwarty: Naruszenie prawa poprzez uznanie oceny zgodności przewidzianej w art. 60 ust. 7 rozporządzenia REACH za czysto formalną, nie wymagając sprawdzenia, czy informacje dostarczone przez wnioskodawcę rzeczywiście spełniają wymogi art. 62 i załącznika I.
Zarzut piąty: Naruszenie prawa poprzez interpretację art. 60 ust. 4 w ten sposób, że pozwala on na ustalenie równowagi między ryzykiem a korzyściami bez posiadania informacji dotyczących ryzyka, które spełnia wymogi załącznika I.
Zarzut szósty: Naruszenie prawa poprzez orzeczenie, że „w świetle art. 60 ust. 2 i art. 62 ust. 4 lit. d) rozporządzenia nr 1907/2006 należy stwierdzić, że jedynie dane odnoszące się do swoistych właściwości substancji, które zostały włączone do załącznika XIV do rozporządzenia nr 1907/2006, są istotne dla oceny ryzyka, o której mowa w art. 60 ust. 4 zdanie pierwsze”.
Zarzut siódmy: Naruszenie prawa przez Sąd przy wykładni zasady ostrożności.
____________
1 Rozporządzenie (WE) nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. w sprawie zastosowania postanowień Konwencji z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska do instytucji i organów Wspólnoty (Dz.U. 2006, L 264, s. 13).
2 Substance of very high concern (substancja wzbudzająca szczególnie duże obawy).
3 Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. 2006, L 396, s. 1).