WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ (druga izba)
z dnia 11 grudnia 2008 r.
Sprawa F-113/06
Didier Bouis i in.
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Służba publiczna – Urzędnicy – Tak zwany awans „z drugiej puli” – Postępowanie w sprawie awansu za 2005 r. – Przyznanie punktów pierwszeństwa – Przepisy przejściowe – Ogólne przepisy wykonawcze do art. 45 regulaminu pracowniczego – Równość traktowania – Dopuszczalność
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której D. Bouis i trzech innych urzędników Komisji żąda zasadniczo stwierdzenia nieważności decyzji o nieprzyznaniu im za lata 2003 i 2004 punktów pierwszeństwa, którymi dysponuje każda z dyrekcji generalnych, ani punktów pierwszeństwa w uznaniu za pracę w interesie instytucji, oraz stwierdzenia nieważności decyzji o niewpisaniu ich nazwisk na listę osiągnięć i na listę urzędników awansowanych do grupy zaszeregowania A*13 w postępowaniu w sprawie awansu za 2005 r.
Orzeczenie: Skarga zostaje odrzucona. Każda ze stron pokrywa własne koszty.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny – Odmowa wpisu na listę urzędników z największymi osiągnięciami – Czynność przygotowawcza – Niedopuszczalność
(regulamin pracowniczy, art. 45, 90, 91)
2. Urzędnicy – Skarga – Interes prawny
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
3. Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny – System awansowania wprowadzony przez Komisję – Decyzja w sprawie przyznania określonych kategorii punktów awansu – Czynność przygotowawcza – Decyzja w sprawie ustalenia całkowitej liczby punktów przyznanych urzędnikom – Decyzja zaskarżalna
(regulamin pracowniczy, art. 45, 90, 91)
4. Urzędnicy – Awans – Przejście na inny system
(regulamin pracowniczy, art. 45 ust. 1 akapit pierwszy)
1. Lista osiągnięć i decyzja o niewpisaniu na nią nazwiska danego urzędnika są czynnościami przygotowawczymi, poprzedzającymi końcową decyzję w sprawie przyznania awansów i niezbędnymi do jej wydania. Oznacza to, że decyzja o niewpisaniu nazwiska urzędnika na listę osiągnięć nie może stanowić przedmiotu niezależnej skargi, lecz jej zgodność z prawem wciąż można zakwestionować w ramach skargi na ostateczną decyzję organu powołującego w sprawie przyznania awansów.
(zob. pkt 32, 33)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑134/02 Tejada Fernández przeciwko Komisji, 9 kwietnia 2003 r., RecFP s. I‑A‑125, II‑609, pkt 18; sprawa T‑311/04 Buendía Sierra przeciwko Komisji, 19 października 2006 r., Zb.Orz. s. II‑4137, pkt 96–98
2. Urzędnik nie może występować w interesie prawa lub instytucji i nie może podnosić na poparcie swojej skargi o stwierdzenie nieważności zarzutów innych niż o charakterze osobistym. Z tego względu w oczywisty sposób niedopuszczalna jest skarga urzędnika mająca na celu stwierdzenie nieważności listy urzędników awansowanych do wyższej grupy zaszeregowania w ramach postępowania w sprawie awansu w zakresie, w jakim lista ta nie zawiera nazwiska skarżącego, w sytuacji gdy skarżący nie wykazał, na czym polega jego osobisty interes we wniesieniu skargi. Odnosi się to do sytuacji, w której urzędnik poprzestał na przedstawieniu liczby punktów pierwszeństwa, które przyznano mu w danym postępowaniu w sprawie awansu, nie przedkładając przy tym w swoich pismach jakichkolwiek konkretnych informacji, które pozwoliłyby ustalić, iż miał on prawo do ubiegania się o awans w omawianym postępowaniu w sprawie awansu i że żądane stwierdzenie nieważności stworzy mu możliwość otrzymania awansu, biorąc pod uwagę jego osobistą sytuację, a zwłaszcza liczbę punktów awansu uzyskaną sumarycznie i w każdej z kategorii punktów, jak również próg awansowania określony dla odpowiedniej grupy zaszeregowania, obowiązujący w danym postępowaniu w sprawie awansu.
(zob. pkt 34–39)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 85/82 Schloh przeciwko Radzie, 30 czerwca 1983 r., Rec. s. 2105, pkt 14
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑134/96 Smets przeciwko Komisji, 10 grudnia 1997 r., Rec. s. II‑2333, pkt 47; sprawa T‑434/04 Milbert i in. przeciwko Komisji, 22 listopada 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑2‑273, II‑A‑2‑1423, pkt 31–33
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑34/05 Lebedef i in. przeciwko Komisji, 14 czerwca 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑33, II‑A‑1‑105, pkt 21
3. W ramach ustanowionego przez Komisję systemu awansowania indywidualne decyzje w sprawie przyznania określonych kategorii punktów awansu, wydawane zanim organ powołujący ostatecznie ustali całkowitą liczbę punktów uzyskanych przez każdego z urzędników, stanowią czynność przygotowawczą, poprzedzającą ostateczną decyzję w sprawie ustalenia całkowitej liczby punktów i niezbędną do jej wydania. Odnosi się to między innymi do przyznawania przez dyrektorów generalnych, na podstawie wewnętrznych unormowań Komisji, punktów pierwszeństwa, którymi dysponuje każda z dyrekcji generalnych, czy też do przyznawania przez organ powołujący na wniosek komitetów ds. awansów punktów pierwszeństwa w uznaniu za pracę w interesie instytucji, także na podstawie wspomnianych unormowań. W decyzjach tych organ powołujący nie zajmuje ostatecznego stanowiska względem zainteresowanych urzędników.
Biorąc powyższe pod uwagę, ostateczna decyzja organu powołującego w sprawie ustalenia całkowitej liczby punktów uzyskanych przez każdego z urzędników, z którą można się zapoznać w indywidualnych aktach dotyczących awansu, składa się z szeregu ostatecznych decyzji w sprawie przyznania poszczególnych kategorii punktów awansu, które jako takie figurują w indywidualnych aktach dotyczących awansu. Jakkolwiek wspomniane ostatnio decyzje również należy uznać za decyzje przygotowawcze i uprzednie względem decyzji w sprawie ustalenia całkowitej liczby punktów, a co za tym idzie, nie mogą one wszczynać biegu terminu do złożenia zażalenia, niemniej stanowią one decyzje ustalające w sposób ostateczny sytuację zainteresowanego urzędnika w zakresie danej kategorii punktów.
W tych okolicznościach należy uznać, że urzędnik, żądając na końcowym etapie postępowania w sprawie awansu stwierdzenia nieważności indywidualnych decyzji o nieprzyznaniu mu ani punktów pierwszeństwa, którymi dysponuje każda z dyrekcji generalnych, ani punktów pierwszeństwa w uznaniu za pracę w interesie instytucji za dwa lata poprzedzające omawiane postępowanie w sprawie awansu, zamierzał z pewnością zakwestionować całkowitą liczbę uzyskanych punktów, a jego skargi nie można odrzucić jako niedopuszczalnej z tego tylko powodu, że formalnie skarga nie była skierowana przeciwko decyzji w sprawie ustalenia całkowitej liczby punktów.
(zob. pkt 64–68)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: ww. sprawa Buendía Sierra przeciwko Komisji, pkt 96, 97
4. Ograniczenia związane z przejściem do innego sposobu zarządzania, jeśli chodzi o karierę urzędników, mogą wymagać od organu administracji tymczasowego odejścia, w pewnych granicach, od ścisłego stosowania przepisów i zasad mających charakter stały, stosowanych zwykle do rozpatrywanych sytuacji. Jednakże takie odejście powinno być uzasadnione istotną potrzebą związaną z przejściem do innego systemu i nie może wykraczać, zarówno pod względem czasu trwania, jak i zakresu, poza to, co jest niezbędne do zapewnienia spójnego przejścia z jednego systemu do drugiego.
W ramach pierwszego postępowania w sprawie awansu pod rządami nowego systemu awansowania opartego na wyrażaniu osiągnięć w ujęciu liczbowym, ustanowionego wewnętrznym uregulowaniem Komisji określającym środki przejściowe mające zapewnić odejście od starego systemu, gdy przewidziano przyznawanie urzędnikom grupy zaszeregowania A 12 rozmaitych rodzajów punktów pierwszeństwa za rok poprzedzający wspomniane postępowanie w sprawie awansu, lecz Komisja postanowiła tymczasowo ograniczyć przyznawanie punktów pierwszeństwa, nie można uznać, że ograniczenie tego rodzaju stanowi przekroczenie uprawnień przysługujących organowi administracji w odniesieniu do tymczasowej organizacji zmian zasad dotyczących awansowania urzędników. Organ administracji poprzestaje bowiem na ustaleniu granicy, do jakiej należy uwzględniać wcześniej uznane osiągnięcia.
Choć teoretycznie można sobie wyobrazić inny system, organ administracji nie jest w tym względzie do niczego zobowiązany. Zmiana obowiązujących metod awansowania urzędników ma bowiem w założeniu na celu zaradzenie określonym niedogodnościom wynikającym ze stosowania dawnych zasad. Nieodłącznym elementem takiego procesu reform, którego konieczność podlega szerokiemu zakresowi uznania organu administracji, jest zatem przyjęcie określonej daty, od której ocena osiągnięć urzędników zaczyna odbywać się na nowych podstawach.
(zob. pkt 79–81, 85)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 62/75 de Wind przeciwko Komisji, 1 lipca 1976 r., Rec. s. 1167, pkt 17
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑557/93 Rasmussen przeciwko Komisji, 13 lipca 1995 r., RecFP s. I‑A‑195, II‑603, pkt 20; sprawa T‑30/02 Leonhardt przeciwko Parlamentowi, 11 lutego 2003 r., RecFP s. I‑A‑41, II‑265, pkt 51, 55, 56; sprawa T‑393/04 Klaas przeciwko Parlamentowi, 3 maja 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑2‑103, II‑A‑2‑465, pkt 56; ww. sprawa Buendía Sierra przeciwko Komisji, pkt 213, 220