WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ (trzecia izba)

z dnia 21 marca 2013 r.

Sprawa F‑111/11

Chris van der Aat

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Wynagrodzenie – Coroczne dostosowanie wynagrodzeń i emerytur urzędników i innych pracowników – Artykuły 64, 65, 65a regulaminu pracowniczego – Załącznik XI do regulaminu pracowniczego – Rozporządzenie (UE) nr 1239/2010 – Współczynniki korygujące – Urzędnicy zatrudnieni w Isprze

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której skarżący żądają zasadniczo stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Europejskiej, w której zastosowano wobec nich rozporządzenie Rady (UE) nr 1239/2010 z dnia 20 grudnia 2010 r. w sprawie dostosowania ze skutkiem od dnia 1 lipca 2010 r. wynagrodzeń i emerytur urzędników i innych pracowników Unii Europejskiej oraz współczynników korygujących stosowanych w odniesieniu do wynagrodzeń i emerytur (Dz.U. L 338, s. 1), w zakresie, w jakim ustala na 92,3% współczynnik korygujący, który znajduje zastosowanie do wynagrodzenia personelu zatrudnionego w prowincji Varese (Włochy) (zwany dalej „współczynnikiem korygującym dla Varese”).

Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Skarżący pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję. Rada Unii Europejskiej, występująca w charakterze interwenienta, pokrywa własne koszty.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Wynagrodzenie – Współczynniki korygujące – Rozporządzenia wykonawcze do regulaminu pracowniczego – Uzasadnienie – Obowiązek – Zakres

(regulamin pracowniczy, art. 64, 65, załącznik XI; rozporządzenie Rady nr 1239/2010)

2.      Urzędnicy – Wynagrodzenie – Współczynniki korygujące – Ustalenie – Kontrola sądowa – Granice

(regulamin pracowniczy, art. 64, 65, załącznik XI)

3.      Postępowanie sądowe – Skarga wszczynająca postępowanie – Wymogi formalne – Zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów – Odesłanie do strony internetowej – Niedopuszczalność

(regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 34 § 4)

1.      Uzasadnienie rozporządzenia dotyczącego ustalenia współczynników korygujących stosowanych w odniesieniu do wynagrodzeń urzędników może się ograniczać do wskazania, po pierwsze, całościowej sytuacji, która doprowadziła do jego przyjęcia, a po drugie, ogólnych celów, jakim ma służyć, oraz nie powinno dotyczyć technicznych aspektów zasad obliczania. W tym względzie uzasadnienie rozporządzenia nr 1239/2010 w sprawie dostosowania ze skutkiem od dnia 1 lipca 2010 r. wynagrodzeń i emerytur urzędników i innych pracowników Unii dotyczące art. 64, 65 regulaminu pracowniczego oraz jego załącznika XI, które to przepisy precyzują warunki, na jakich każdego roku waloryzuje się współczynniki korygujące, mimo że zwięzłe, jest wystarczające w świetle powyższych uwag.

(zob. pkt 23, 24)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawy połączone T‑544/93 i T‑566/93 Abello i in. przeciwko Komisji, 7 grudnia 1995 r., pkt 89; sprawa T‑175/97 Bareyt i in. przeciwko Komisji, 8 listopada 2000 r., pkt 75

2.      W zakresie ustalania lub rewizji współczynników korygujących załącznik XI do regulaminu pracowniczego powierza Europejskiemu Urzędowi Statystycznemu (Eurostatowi) obowiązek obliczenia, w porozumieniu z organami statystycznymi państw członkowskich, parytetów gospodarczych oraz sprawdzenia, czy stosunki między współczynnikami korygującymi właściwie ustalają ekwiwalenty siły nabywczej. W tym względzie brzmienie art. 64, 65 regulaminu pracowniczego i załącznika XI do regulaminu pracowniczego oraz stopień złożoności tej dziedziny wymagają szerokiego zakresu uznania co do czynników i okoliczności, które należy wziąć pod uwagę przy ustalaniu lub rewizji współczynników korygujących.

W związku z tym dokonana przez sąd Unii ocena określenia i wyboru danych podstawowych i metod statystycznych stosowanych przez Eurostat w zakresie ustalania wniosków dotyczących współczynników korygujących powinna ograniczyć się do kontroli przestrzegania zasad określonych w przepisach regulaminu pracowniczego, braku oczywistych błędów w ocenie stanu faktycznego, na którym opiera się ustalenie współczynników korygujących, oraz braku nadużycia władzy.

Należy podkreślić ponadto, że uczestnicy postępowania, którzy zamierzają podważyć informacje i metody stosowane w celu ustalenia współczynników korygujących, są zobowiązani do przedstawienia argumentów mogących wykazać, że został popełniony oczywisty błąd.

A zatem w dziedzinie, w której ocen można dokonywać jedynie w przybliżeniu, ustalenie zwykłej różnicy między zróżnicowaniem zmiany cen w Brukseli i w innym miejscu zatrudnienia a zmianą współczynnika korygującego przyjętego dla tego miejsca zatrudnienia nie jest wystarczające do stwierdzenia istnienia oczywistego błędu w ocenie. Aby tak było, rozpatrywana różnica powinna być szczególnie istotna.

W każdym wypadku, nawet przy założeniu, że udałoby się wykazać istnienie błędów dotyczących przedstawionego w sprawozdaniu Eurostatu stosunku między cenami świadczeń opieki zdrowotnej stosowanymi w Brukseli oraz tymi stosowanymi w innym miejscu zatrudnienia, należałoby jeszcze wykazać również, że z uwagi na znaczenie łącznych skutków tych błędów cały współczynnik korygujący dla tego ostatniego miejsca zatrudnienia jest w sposób oczywisty błędny.

(zob. pkt 43–46, 54, 77)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: ww. sprawa Abello i in. przeciwko Komisji, pkt 53, 55, 56, 79; sprawy połączone T‑201/00 i T‑384/00 Ajour i in. przeciwko Komisji, 25 września 2002 r., pkt 46–49

3.      Na mocy art. 34 § 4 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej do Sądu nie należy wyszukiwanie w Internecie dokumentów, które nie zostały załączone do pism procesowych.

(zob. pkt 73)