Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-851/14, Slovak Telekom / Komisja, wniesione w dniu 22 lutego 2019 r. przez Slovak Telekom, a.s.
(Sprawa C-165/19 P)
Język postępowania: angielski
Strony
Wnoszący odwołanie: Slovak Telekom, a.s. (przedstawiciele: D. Geradin, Rechtsanwalt, R. O’Donoghue, QC)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Solvanet, a.s.
Żądania wnoszącego odwołanie
uchylenie wyroku Sądu, w całości lub w części;
stwierdzenie nieważności decyzji, w całości lub w części;
ewentualnie uchylenie lub dalsze zmniejszenie grzywien nałożonych na ST;
obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania i postępowania przed Sądem.
Zarzuty i główne argumenty
Zarzut pierwszy — naruszenie prawa lub oczywiste błędy albo brak uzasadnienia co do odmowy sprzedaży:
Część pierwsza zarzutu: wnosząca odwołanie twierdzi, że ustalenia Sądu, w myśl których warunki z wyroku Bronner dotyczące odmowy dostępu na podstawie art. 102 TFUE nie mają zastosowania, jeżeli istnieje obowiązek regulacyjny ex ante dotyczący dostępu, są nieprawidłowe. Ponadto argument Sądu, zgodnie z którym warunek z wyroku Bronner dotyczący „niezbędności nie musi być spełniony, ponieważ uregulowanie ex ante uznało już „potrzebę dostępu do pętli lokalnej [wnoszącej odwołanie]ˮ i że wobec tego Komisja nie musiała już (ponownie) badać „niezbędności” na podstawie art. 102, narusza prawo.
Część druga zarzutu: wnosząca odwołanie twierdzi, że ustalenia Sądu, w myśl których wyrok Trybunału w sprawie TeliaSonera stanowi potwierdzenie tezy, iż odmówienie sprzedaży przez skarżącą nie wymaga wykazania, iż spełnione są warunki z wyroku Bronner, stanowią naruszenie prawa.
Część trzecia zarzutu: wnosząca odwołanie twierdzi, że ustalenia Sądu, w myśl których należy odróżnić wyrok Trybunału w sprawie Clearstream od sprawy skarżącej, ponieważ, w odróżnieniu od wnoszącej odwołanie, nie dotyczyła ona dawnego monopolu państwa ani regulacyjnego obowiązku ex ante dotyczącego dostępu, stanowią naruszenie prawa.
Część czwarta zarzutu: wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo lub popełnił oczywisty błąd albo dopuścił się braku uzasadnienia, stwierdzając, że dorozumiana odmowa dostępu nie musi być mniej poważna niż rzeczywista odmowa dostępu i że każdy przypadek wymaga osobnej oceny.
Część piąta zarzutu: wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo lub popełnił oczywisty błąd albo dopuścił się braku uzasadnienia, stwierdzając, że okoliczność, iż skarżąca jest dawnym monopolem państwowym stanowi podstawę prawną, aby w niniejszej sprawie nie stosować warunków z wyroku Bronner.
Zarzut drugi – wnosząca odwołanie twierdzi, że ustalenie przez Sąd, iż Komisja nie naruszyła jej prawa do obrony, nie ujawniając wnoszącej odwołanie metodologii, zasad i danych dotyczących obliczenia długoterminowych średnich kosztów przyrostowych (zwanych dalej „LRAICˮ) i nie zezwalając wnoszącej odwołanie na złożenie uwag przed wydaniem zaskarżonej decyzji w terminie, który umożliwiłby wnoszącej odwołanie skorzystanie z prawa do obrony, stanowi naruszenie prawa.
Zarzut trzeci – wnosząca odwołanie twierdzi, że uzasadnienie przez Sąd oddalenia jej dostosowań „optymalizacyjnych” narusza prawo, ponieważ stanowi niewłaściwe zastosowanie pojęcia równie skutecznego operatora (zwanego dalej „RSOˮ) w szczególnym kontekście niniejszej sprawy.
____________