POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ (druga izba)
z dnia 22 maja 2014 r.(*)
Artykuł 32 § 1 regulaminu postępowania – Niezgodność z prawidłowym administrowaniem wymiarem sprawiedliwości – Wykluczenie przedstawiciela strony z postępowania
W sprawie F‑58/13
mającej za przedmiot skargę wniesioną na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a,
Luigi Marcuccio, były urzędnik Komisji Europejskiej, zamieszkały w Tricase (Włochy), reprezentowany przez A, abogado,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez Ch. Berardis‑Kayser oraz G. Gattinarę, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
SĄD DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba),
w składzie: M.I. Rofes i Pujol, prezes, K. Bradley (sprawozdawca) i J. Svenningsen, sędziowie,
sekretarz: W. Hakenberg,
wydaje niniejsze
Postanowienie
1 Na mocy art. 32 § 1 regulaminu postępowania, jeżeli Sąd uzna między innymi, „że zachowanie osoby reprezentującej stronę przed Sądem […] godzi w powagę Sądu lub jest niezgodne z wymogami prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości”, informuje o tym zainteresowanego. Z tych samych powodów „może w każdym czasie, po wysłuchaniu zainteresowanego, na podstawie postanowienia wykluczyć go z postępowania. Postanowienie to podlega natychmiastowemu wykonaniu”.
Wcześniejsze spory reprezentowanej strony
2 Tytułem wstępu należy uściślić, że strona skarżąca, reprezentowana w niniejszej sprawie przez A, wniosła, począwszy od 2002 r., do różnych sądów Unii Europejskiej szczególnie wysoką liczbę skarg przeciwko swojemu byłemu pracodawcy, Komisji Europejskiej, zarówno w postępowaniu w pierwszej instancji, jak i w postępowaniu odwoławczym. Do dnia dzisiejszego skarżący wytoczył ponad 190 powództw.
3 W przeważającej większości skargi te zostały odrzucone jako oczywiście bezzasadne lub oczywiście niedopuszczalne. Sam Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie omieszkał zauważyć w trzech postanowieniach z dnia 28 lutego 2013 r., Komisja/Marcuccio (C‑432/08 P‑DEP, C‑513/08 P‑DEP i C‑528/08 P‑DEP), „szczególnie wysokiej liczby oraz systematycznego charakteru skarg wnoszonych przez L. Marcuccia do różnych sądów Unii”. W postanowieniu z dnia 21 października 2013 r., Marcuccio/Komisja (T‑226/13 P, pkt 42), Sąd Unii Europejskiej wskazał na „postępowanie skarżącego, którego celem jest systematycznie i niezmiennie obieranie drogi sądowej” w zakresie, w jakim podnosi on „bez jakiegokolwiek rozróżnienia” zarzuty i argumenty, które sąd Unii „na podstawie utrwalonego orzecznictwa” może jedynie odrzucić jako oczywiście bezzasadne lub oczywiście niedopuszczalne. Sąd Unii Europejskiej stwierdził również w pkt 44 tego samego postanowienia, że „zachowanie skarżącego utrudnia niepotrzebnie sprawne postępowanie sądowe przed Sądem [Unii Europejskiej], co w sposób nieproporcjonalny szkodzi prawidłowemu administrowaniu wymiarem sprawiedliwości”.
4 W piśmie, które zostało wysłane w dniu 7 grudnia 2012 r. za pośrednictwem faksu i którego oryginał zainteresowany otrzymał w dniu 4 stycznia 2013 r., Sąd, bardzo zaniepokojony tą sytuacją, zwrócił uwagę ówczesnego przedstawiciela skarżącego na „rolę adwokata jako pomocnika wymiaru sprawiedliwości, któremu prawo powierza zadanie reprezentowania strony skarżącej w poszanowaniu obowiązujących norm proceduralnych” i który „w pierwszej kolejności powinien unikać wnoszenia powtarzających się skarg, które w wielu przypadkach będą musiały następnie zostać odrzucone jako oczywiście bezzasadne lub oczywiście niedopuszczalne”. W tym samym piśmie Sąd podniósł ponadto, że mogą pojawiać się wątpliwości co do tego, czy wszystkie skargi wniesione przez L. Marcuccia zostały sporządzone przez adwokata.
5 W obliczu braku odpowiedzi ze strony przedstawiciela skarżącego czy nawet jakiegokolwiek ustosunkowania się do tego pisma, a także tego, że liczba skarg w dalszym ciągu rosła, Sąd został zmuszony zwrócić się pismem z dnia 16 kwietnia 2013 r. do dziekana rady adwokackiej w Lecce (Włochy), do której należał wspomniany przedstawiciel, celem wyrażenia ubolewania nad zachowaniem tego przedstawiciela i wezwania dziekana tej rady do podjęcia niezbędnych kroków dla zaradzenia sytuacji szczególnie szkodzącej funkcjonowaniu Sądu oraz rozpoznawaniu innych spraw. Pismo to również pozostało bez odpowiedzi.
6 Jakiś czas po przesłaniu tego pisma skarżący wyznaczył A do obrony swoich interesów. Okazało się, że w okresie czterech miesięcy, od czerwca do września 2013 r., A wniósł do Sądu w imieniu L. Marcuccia niniejszą skargę, jak również cztery inne skargi (zarejestrowane, odpowiednio, pod sygnaturami F‑62/13, F‑65/13, F‑89/13 i F‑90/13), aktywnie przyczyniając się w ten sposób do kontynuowania przez skarżącego zachowania skrytykowanego przez trzy sądy Trybunału Sprawiedliwości.
7 Sąd, uznając, że sposób, w jaki A wywiązuje się w niniejszej sprawie ze swojej roli adwokata z punktu widzenia obowiązków zachowania powagi i dbałości, a także służenia radą i informacją, związanych z wypełnianiem jego funkcji pomocnika wymiaru sprawiedliwości, jest niezgodny z wymogami prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości, oraz zamierzając w tych okolicznościach zastosować względem niego art. 32 § 1 regulaminu postępowania, pismem z dnia 4 grudnia 2013 r. poinformował A o zamiarze zastosowania tego przepisu i zwrócił się do niego o przekazanie mu jego uwag, aby mógł przedstawić swoje stanowisko.
8 Pismem z dnia 23 grudnia 2013 r. A zaprzeczył, że uchybił on w niniejszym wypadku obowiązkowi powagi i dbałości, twierdząc, że stanowisko Sądu opiera się wyłącznie na „insynuacjach”, niepopartych obiektywnymi i odpowiednimi dowodami, a tym samym stanowi wyłącznie owoc „niezrozumienia i pobieżnej oceny okoliczności sprawy” oraz może być postrzegane jako „zaledwie ukryta próba zastraszenia” „obrońców” skarżącego. Zdaniem A „groźby”, które pojawiły się w piśmie z dnia 4 grudnia 2013 r., nie były „owocem zrównoważonej i obiektywnej oceny faktów i okoliczności bezpośrednio związanych z [jego] działalnością zawodową”, lecz „pewnego rodzaju […] »prewencyjnej« (i negatywnej)” opinii na temat korzystania przez skarżącego „z jego praw jako strony w procesie”.
W odniesieniu do naruszenia prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości
9 A podniósł, że „spośród 192 skarg wniesionych przez [skarżącego], począwszy od 2002 r., jedynie na pięciu z nich […] widnieje [jego] podpis” i że nie ma on „nic wspólnego” z pozostałymi skargami. Skarżący zwrócił się bowiem do niego o poprowadzenie pięciu przedmiotowych spraw z powodów, które „nie są mu znane”, i nie do niego należy ich „krytykowanie”. To z pisma Sądu z dnia 4 grudnia 2013 r. A „dowiedział się o liczbie” sporów pomiędzy skarżącym a Komisją.
10 Następnie A uznał, że twierdzenie, zgodnie z którym dokumenty, na których widnieje jego podpis, mogły nie być przez niego zredagowane, jest nie tylko „w wysokim stopniu oszczercze” i „ryzykowne”, lecz także „nierozważne i bezzasadne”.
11 Wreszcie A uważa, że „uwagi” Sądu dotyczące jego „roli są tak bardzo niejasne i ogólne”, że nie pozwalają mu na „jakąkolwiek obronę”.
12 Należy jednak zauważyć, że w swoich uwagach A nie kwestionuje w żaden sposób ani faktu, że skłonność skarżącego do obierania systematycznie i niezmiennie drogi sądowej może szkodzić prawidłowemu działaniu wymiaru sprawiedliwości, ani okoliczności, że jego własne zachowanie przyczynia się bezpośrednio do kontynuacji skrytykowanego zachowania skarżącego.
13 W swoich uwagach w odpowiedzi na pismo z dnia 4 grudnia 2013 r. A ogranicza się zasadniczo do podkreślenia okoliczności, że po tym, jak zastąpił poprzedniego przedstawiciela skarżącego ‒ co miało miejsce wkrótce po tym, jak Sąd zwrócił się z pismem do izby adwokackiej w Lecce ‒ do Sądu wpłynęło jedynie pięć skarg, na których widnieje jego podpis, i utrzymuje jednocześnie, że nic nie wiedział o pozostałych sprawach.
14 Tymczasem powyższa okoliczność nie może usprawiedliwiać zachowania A w świetle prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości.
15 Po pierwsze bowiem, pięć przedmiotowych skarg zostało wniesionych w okresie zaledwie czterech miesięcy, od czerwca do września 2013 r.
16 Po drugie, A przyznaje, że był przedstawicielem L. Marcuccia u boku innego adwokata w sprawie F‑56/09. Tymczasem w wyroku kończącym postępowanie w tej sprawie wskazano na szereg innych skarg dotychczas wniesionych przez zainteresowanego oraz zwrócono uwagę na fakt, że przedstawił on znaczą liczbę żądań i wygórowanych roszczeń odszkodowawczych. Należy również stwierdzić, że o ile prawdą jest, że A powołuje się na swój wpis do izby adwokackiej w Madrycie (Hiszpania) do celów reprezentowania swojego klienta w niniejszej sprawie oraz wskazuje w swoim piśmie, iż jest członkiem izby adwokackiej w Mediolanie (Włochy) jedynie „incydentalnie”, o tyle nie zmienia to faktu, że w chwili wniesienia skargi podał on adres do doręczeń pism procesowych w Galatone (Włochy), mieście położonym w obrębie terytorialnym izby adwokackiej w Lecce, który stanowi w tym przypadku zarazem adres poprzedniego adwokata skarżącego, wraz z którym A korzysta ponadto z tej samej linii telefonicznej i faksu. W tych okolicznościach stwierdzenie A, zgodnie z którym dowiedział się on o liczbie sporów zapoczątkowanych przez L. Marcuccia wyłącznie z pisma sekretariatu Sądu z dnia 4 grudnia 2013 r., jest w sposób oczywisty pozbawione wiarygodności.
17 Jeżeli należałoby przyjąć, że A mógł nie uzmysławiać sobie liczby sporów między swoim klientem a Komisją w przeszłości, to trzeba byłoby zatem uznać, że uchybił on swoim obowiązkom zawodowym, nie dowiadując się o okolicznościach, jakie towarzyszyły skargom wniesionym przez niego w imieniu L. Marcuccia, podczas gdy orzeczenia wydane w przedmiocie licznych skarg jego klienta są łatwo dostępne pod nazwiskiem tego ostatniego na stronie internetowej Trybunału w rubryce „Orzecznictwo”. W rzeczywistości z pobieżnej analizy opisu stanu faktycznego zawartego w skardze wyraźnie wynika, że A nie mógł nie wiedzieć o wcześniejszych skargach swojego klienta do sądów Unii.
18 Okoliczność, że niniejsza skarga, na której widnieje podpis A, opiera się, po pierwsze, na okolicznościach prawie identycznych z okolicznościami stanowiącymi podstawę skargi w sprawie F‑67/12 Marcuccio/Komisja, i po drugie, na tych samych zarzutach, objawia szczególną skłonność skarżącego do obierania systematycznie i niezmiennie drogi sądowej. Tymczasem skarga w sprawie F‑67/12 została odrzucona jako oczywiście bezzasadna postanowieniem z dnia 6 lutego 2013 r., a więc na długo przed wniesieniem niniejszej skargi. Odwołanie wniesione od tego postanowienia zostało następnie odrzucone ww. postanowieniem z dnia 21 października 2013 r., Marcuccio/Komisja, jako w części oczywiście niedopuszczalne, a w części oczywiście bezzasadne. Skarżący został obciążony zapłatą 2000 EUR na podstawie art. 90 regulaminu postępowania przed Sądem Unii Europejskiej, ponieważ uznano, że odwołanie stanowi nadużycie.
19 W świetle powyższego zostało wystarczająco wykazane, że swoim zachowaniem A bez rozróżnienia przyczynił się w niniejszej sprawie do podtrzymywania pieniactwa skarżącego, które, biorąc pod uwagę szczególnie wysoką liczbę skarg wnoszonych do sądów Unii, która to liczba nie mogła umknąć uwadze adwokata dochowującego zwykłej staranności, okazało się szczególnie szkodzące prawidłowemu administrowaniu wymiarem sprawiedliwości.
20 Pismo A z dnia 23 grudnia 2013 r. wymaga ponadto następujących komentarzy. W piśmie tym twierdzi on, że „[r]ozważania podające w wątpliwość to, że dokumenty, na których widniał [jego] podpis, zostały przez niego zredagowane, są nie tylko w wysokim stopniu oszczercze, lecz także nierozważne i bezzasadne” oraz że „jest niespotykane, żeby [Sąd] wygłaszał tak poważne i nierozważne twierdzenia bez dokonania jakiejkolwiek weryfikacji lub dostarczenia [jakichkolwiek] dowodów na poparcie takiego stanowiska”.
21 W tym względzie Sąd stwierdza, że:
– pkt 14, 17, 24, 25, 28, 32‒38 i 42 skargi w niniejszej sprawie są całkowicie identyczne jak, odpowiednio, pkt 4, 7, 14, 15, 18, 26‒32 i 36 skargi wniesionej w sprawie F‑67/12 Marcuccio/Komisja przez poprzedniego adwokata skarżącego;
– poza niewielkimi zmianami pkt 13, 16, 18, 20, 22, 26 (druga połowa), 27 (pierwsza linijka), 29, 30, 31, 39 (dodanie czterech linijek), 40 (pierwsze zdanie) i 41 (uzupełnienia) są zasadniczo identyczne jak, odpowiednio, pkt 3, 6 [zdanie pierwsze i pkt c)], 8, 9, 13, 16, 17, 19 (pierwsze cztery linijki), 24, 25, 33, 34 i 35 skargi w sprawie F‑67/12.
22 Z powyższego wynika, że z wyjątkiem dodania lub odjęcia kilku zdań cała część prawna uzasadnienia skargi (a mianowicie pkt 26‒42) w niniejszej sprawie, a także znaczna część opisu stanu faktycznego (pkt 1‒25) jest bądź identyczna, bądź zasadniczo identyczna z uzasadnieniem prawnym oraz opisem stanu faktycznego wcześniej wniesionej skargi, w ramach której skarżący nie był reprezentowany przez A. W tych okolicznościach wydaje się bardzo prawdopodobne, że A, wbrew swoim twierdzeniom, nie zredagował skargi w niniejszej sprawie.
23 A oświadcza także w swoim piśmie, że „rozważania [przedstawione przez Sąd] wydają się wskazywać […] na pewnego rodzaju przesądzenie o wyniku [będących w toku przed Sądem postępowań], stanowiąc ocenę, która wydaje się zapowiadać wyraźnie ich odrzucenie bez dokonania właściwego badania istoty sprawy, co stanowi rażące naruszenie wspólnych zasad związanych z tradycjami konstytucyjnymi państw członkowskich”.
24 W kwestii tej wystarczy stwierdzić, że owo oświadczenie A nie ma oparcia w faktach. Wykluczenie przedstawiciela prawnego strony z postępowania na podstawie art. 32 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej zobowiązuje bowiem wprawdzie tę stronę do zmiany przedstawiciela prawnego, lecz w żaden sposób nie wpływa na ocenę, jakiej Sąd do spraw Służby Publicznej dokona w przedmiocie istoty sprawy, którą w dalszym ciągu będzie rozpoznawał, dopóki wspomniana strona od niej nie odstąpi.
25 W tych okolicznościach Sąd stoi na stanowisku, że w świetle zarówno treści skargi wniesionej w niniejszej sprawie, jak i jej kontekstu należy zastosować w tym wypadku art. 32 § 1 regulaminu postępowania i wykluczyć A z postępowania oraz przekazać odpis niniejszego postanowienia właściwym organom hiszpańskim i włoskim, którym podlega zainteresowany.
Z powyższych względów
SĄD DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba)
postanawia, co następuje:
1) A zostaje wykluczony z postępowania zgodnie z art. 32 § 1 regulaminu postępowania.
2) Odpis niniejszego postanowienia zostaje przekazany właściwym organom hiszpańskim i włoskim, którym podlega A.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 22 maja 2014 r.
W. Hakenberg | | M.I. Rofes i Pujol |