WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(druga izba)

z dnia 7 listopada 2013 r.

Sprawa F‑52/12

Maria Luisa Cortivo

przeciwko

Parlamentowi Europejskiemu

Służba publiczna – Urzędnicy – Emerytury i renty – Współczynnik korygujący – Państwo członkowskie miejsca zamieszkania – Pojęcie – Główne miejsce zamieszkania – Miejsce zamieszkania w dwóch państwach członkowskich – Dokumenty potwierdzające – Uzasadnione oczekiwania

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której M.L. Cortivo żąda w szczególności stwierdzenia nieważności decyzji, na mocy których organ powołujący Parlamentu Europejskiego ustalił ze skutkiem wstecznym na dzień 1 stycznia 2010 r. jej główne miejsce zamieszkania w Luksemburgu (Luksemburg) i uchylił stosowanie współczynnika korygującego (zwanego dalej „CC”) dla Francji.

Orzeczenie:      Skarga zostaje odrzucona. Maria Luisa Cortivo pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Parlament Europejski.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Emerytury i renty – Współczynnik korygujący – Współczynnik korygujący państwa głównego miejsca zamieszkania emeryta – Pojęcie głównego miejsca zamieszkania – Przesłanki stosowania – Ograniczona swoboda administracji – Kontrola sądowa – Zakres

(regulamin pracowniczy, załącznik XIII, art. 20)

2.      Urzędnicy – Emerytury i renty – Współczynnik korygujący – Współczynnik korygujący państwa głównego miejsca zamieszkania emeryta – Ciężar dowodu spoczywający na emerytowanym urzędniku – Środki dowodowe

(regulamin pracowniczy, załącznik XIII, art. 20)

3.      Urzędnicy – Zasady – Ochrona uzasadnionych oczekiwań – Coroczna weryfikacja głównego miejsca zamieszkania emerytowanych urzędników korzystających ze współczynnika korygującego większego od 100 – Naruszenie – Brak

1.      Aby miejsce, w którym zamieszkuje emerytowany urzędnik, mogło zostać uznane nie tylko za jego miejsce zamieszkania, lecz również za jego główne miejsce zamieszkania w rozumieniu art. 20 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, większe znaczenie należy przypisać kilku elementom pojęcia głównego miejsca zamieszkania, czyli okoliczności fizycznego zamieszkiwania w danym miejscu, nadającej mu charakter faktycznego zamieszkiwania, rozwojowi zwykłych stosunków społecznych i dokonywaniu bieżących wydatków z zamiarem przyznania stałego charakteru i ciągłości okoliczności pozostawania w tym miejscu.

Przepisy art. 20 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego nie przyznają administracji zakresu uznania przy przyznawaniu prawa do stosowania współczynnika korygującego, lecz dają mu ograniczoną swobodę w tym sensie, że bezwzględny charakter wyżej wymienionych przepisów oznacza, że administracja jest zobowiązana przyznać dane uprawnienie, jeśli stwierdzi, że przesłanki przewidziane przez dane przepisy zostały spełnione. Wynika z tego, że sąd Unii sprawuje pełną kontrolę sądową w sytuacji, gdy bada okoliczności faktyczne ustalone przez administrację i ich kwalifikację w celu udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy przesłanki, od których uzależnione jest przyznanie prawa do zastosowania danego współczynnika korygującego, zostały spełnione.

(zob. pkt 40, 41)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑416/04 Kontouli przeciwko Radzie, 27 września 2006 r., pkt 74, 75

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑134/06 Bordini przeciwko Komisji, 8 kwietnia 2008 r., pkt 89

2.      Ciężar dowodu, jeśli chodzi o główne miejsce zamieszkania, spoczywa na emerytowanym urzędniku, a właściwa instytucja, dokonując oceny przedstawionych w tym celu dowodów i przeprowadzając, jeśli zajdzie taka konieczność, kontrolę, powinna unikać nadużywania wspomnianego przepisu.

W celu podania uzasadnienia dla głównego miejsca zamieszkania zainteresowany może odwołać się do wszystkich składających się na nie okoliczności faktycznych i przedstawić wszelkie środki dowodowe, jakie uzna za użyteczne.

(zob. pkt 42, 43)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawy połączone T‑124/01 i T‑320/01 Del Vaglio przeciwko Komisji, 4 czerwca 2003 r., pkt 75

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑100/08 Petrilli przeciwko Komisji, 4 maja 2010 r., pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo

3.      Na ochronę uzasadnionych oczekiwań, która stanowi jedną z podstawowych zasad prawa Unii, może powoływać się każdy, u kogo administracja, udzielając wyraźnych, bezwarunkowych i spójnych zapewnień pochodzących z uprawnionych i wiarygodnych źródeł, wzbudziła uzasadnione oczekiwania. Ponadto zapewnienia te winny być ogólnie zgodne z przepisami regulaminu pracowniczego i obowiązującymi przepisami.

System kontroli, który wymaga od emerytowanych osób korzystających ze współczynnika korygującego większego od 100 corocznego wypełniania oświadczeń w celu weryfikacji, czy podczas poprzedniego roku kalendarzowego zachowały one swe główne miejsce zamieszkania w państwie, w odniesieniu do którego stosuje się współczynnik korygujący, i czy przyznanie tego współczynnika korygującego było uzasadnione w tym roku kalendarzowym, z definicji nie może powodować powstania uzasadnionych oczekiwań w zachowaniu prawa do współczynnika korygującego.

(zob. pkt 85–87)

Odesłanie:

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑73/09 Sukup przeciwko Komisji, 13 kwietnia 2011 r., pkt 89