ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ (δεύτερο τμήμα)

της 12ης Δεκεμβρίου 2013

Υπόθεση F‑133/12

Luigi Marcuccio

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Υπαλληλική υπόθεση – Υπάλληλοι – Εξωσυμβατική ευθύνη της Ένωσης – Αποζημίωση για τη ζημία που προκλήθηκε από την εκ μέρους του θεσμικού οργάνου αποστολή προς τον δικηγόρο του προσφεύγοντος επιστολής σχετικά με τα δικαστικά έξοδα που βαρύνουν τον προσφεύγοντα – Προσφυγή-αγωγή εν μέρει προδήλως απαράδεκτη και εν μέρει προδήλως αβάσιμη – Άρθρο 94 του Κανονισμού Διαδικασίας»

Αντικείμενο:      Προσφυγή-αγωγή ασκηθείσα δυνάμει του άρθρου 270 ΣΛΕΕ, το οποίο έχει εφαρμογή στη Συνθήκη ΕΚΑΕ βάσει του άρθρου 106α της Συνθήκης αυτής, με την οποία ο L. Marcuccio ζητεί, αφενός, την ακύρωση της αποφάσεως με την οποία η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απέρριψε το αίτημα αποκαταστάσεως της ζημίας που προκλήθηκε από την αποστολή στον δικηγόρο που τον εκπροσωπεί από τον Ιούνιο του 2007 ενώπιον των δικαιοδοτικών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: δικηγόρος του προσφεύγοντος ή δικηγόρος του) επιστολής σχετικά με την πληρωμή των δικαστικών εξόδων σε 24 υποθέσεις με ισχύ δεδικασμένου, στις οποίες ο L. Marcuccio καταδικάστηκε στα δικαστικά έξοδα της Επιτροπής, και, αφετέρου, να υποχρεωθεί η Επιτροπή να του καταβάλει αποζημίωση.

Απόφαση:      Η προσφυγή-αγωγή απορρίπτεται ως, εν μέρει, προδήλως απαράδεκτη και, εν μέρει, προδήλως αβάσιμη. Ο L. Marcuccio φέρει τα δικαστικά έξοδά του και καταδικάζεται στα δικαστικά έξοδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ο L. Marcuccio καταδικάζεται να καταβάλει στο Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης το ποσό των 2 000 ευρώ.

Περίληψη

1.      Υπαλληλικές προσφυγές – Αγωγή αποζημιώσεως – Αίτημα περί ακυρώσεως της προ της ασκήσεως αγωγής αποφάσεως με την οποία απορρίφθηκε η αίτηση αποζημιώσεως – Αίτημα που δεν είναι αυτοτελές σε σχέση με τα αιτήματα περί αποζημιώσεως

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 91)

2.      Ένδικη διαδικασία – Έξοδα διαδικασίας – Έξοδα στα οποία υποβλήθηκε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης λόγω καταχρηστικώς ασκηθείσας προσφυγής υπαλλήλου – Καταδίκη του υπαλλήλου στην απόδοση των εν λόγω εξόδων

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 94)

1.      Το αίτημα ακυρώσεως πράξεως η οποία περιέχει τη λήψη θέσεως θεσμικού οργάνου για θέματα αποζημιώσεως κατά την προ της ασκήσεως της αγωγής φάση της διαδικασίας δεν μπορούν να εκτιμηθούν αυτοτελώς σε σχέση προς τα αγωγικά αιτήματα, καθόσον η πράξη αυτή έχει αποκλειστικά ως αποτέλεσμα την παροχή της δυνατότητας στον υπάλληλο να υποβάλει στο Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης τα εν λόγω αιτήματα.

(βλ. σκέψη 32)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ: 14 Οκτωβρίου 2004, T‑256/02, I κατά Δικαστηρίου, σκέψη 47 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία

2.      Δυνάμει του άρθρου 94 του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, αν το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης υποβλήθηκε σε έξοδα που θα μπορούσαν να αποφευχθούν, ιδίως αν η προσφυγή έχει χαρακτήρα προδήλως καταχρηστικό, μπορεί να καταδικάσει τον διάδικο που τα προκάλεσε στην εν όλω ή εν μέρει πληρωμή τους, χωρίς όμως το καταβλητέο ποσό να μπορεί να υπερβεί τα 2 000 ευρώ.

Συντρέχει περίπτωση προδήλως καταχρηστικής προσφυγής όταν ο προσφεύγων επιλέγει τη δικαστική οδό χωρίς καμία έγκυρη δικαιολογία και όταν έχει ήδη, σε πλείονες υποθέσεις, προβάλει παρόμοιους, αν όχι ταυτόσημους, ισχυρισμούς και αιτιάσεις με τους ισχυρισμούς και τις αιτιάσεις που προβάλλει προς στήριξη της συγκεκριμένης προσφυγής, οι ισχυρισμοί δε αυτοί έχουν απορριφθεί με διάταξη, σε όλες τις υποθέσεις του προσφεύγοντος, είτε ως προδήλως απαράδεκτοι είτε ως προδήλως στερούμενοι νομικού ερείσματος.

(βλ. σκέψεις 52 έως 54)