Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 2 kwietnia 2020 r. w sprawie T-571/17, UG / Komisja, wniesione w dniu 9 czerwca 2020 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-249/20 P)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Mongin, L. Radu Bouyon, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: UG

Żądania wnoszącego odwołanie

uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej (ósma izba) z dnia 2 kwietnia 2020 r., wydanego w sprawie T-571/17, UG / Komisja;

przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;

rozstrzygnięcie o kosztach poniesionych w pierwszej instancji i w postępowaniu odwoławczym w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy: przeinaczenie okoliczności faktycznych (pkt 64–71 zaskarżonego wyroku)

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, przeinaczenie podlega kontroli Trybunału, jeżeli ocena istniejących dowodów wydaje się oczywiście błędna. Takie przeinaczenie musi w sposób oczywisty wynikać z dokumentów znajdujących się w aktach.

W pierwszej części zarzutu Komisja podnosi, że konkluzji Sądu, zgodnie z którą organ upoważniony do zawieranie umów (OUZU) wyznaczył UG zbyt krótki termin na zaradzenie nienależytemu wykonywaniu obowiązków zawodowych, zaprzeczają dowody zawarte w aktach sprawy. OUZU nie wymagał od UG spełnienia wszystkich celów określonych w sprawozdaniu z oceny za 2015 r. oraz przywrócenia w ciągu trzech miesięcy relacji opartych na zaufaniu ze swoimi współpracownikami.

Zgodnie z drugą częścią zarzutu, Sąd niesłusznie skoncentrował swoje badanie na kwestii nieusprawiedliwionych nieobecności i nie uwzględnił powtarzającego się charakteru kilku aspektów nienależytego wykonywania obowiązków zawodowych, stwierdzonych w decyzji z dnia 17 października 2016 r. i w piśmie z dnia 8 września 2016 r.

2.    Zarzut drugi: naruszenie prawa (pkt 72–77 zaskarżonego wyroku)

Sąd stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji z uwagi na błąd dotyczący okoliczności faktycznych, nie wykazując jednak, że błąd ten był „oczywisty”. Tymczasem OUZU dysponuje szerokim zakresem uznania w odniesieniu do rozwiązania stosunku pracy, a kontrola Sądu ogranicza się do sprawdzenia, czy nie wystąpił oczywisty błąd w ocenie lub nadużycie władzy. Sąd stwierdził w zaskarżonej decyzji błąd, który dotyczył tylko jednego z aspektów nienależytego wykonywania obowiązków zawodowych, na które OUZU zwrócił uwagę UG. Omawiany błąd nie był „oczywisty” i w związku z tym nie mógł doprowadzić do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji.

____________