ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
(δεύτερο τμήμα)

της 11ης Απριλίου 2016

Υπόθεση F‑77/15

Richard Zink

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Υπαλληλική υπόθεση – Υπάλληλοι – Επίδομα αποδημίας – Διοικητικό σφάλμα με συνέπεια τη μη καταβολή του επιδόματος αποδημίας επί πλείονα έτη –Βλαπτική πράξη – Εκκαθαριστικά σημειώματα αποδοχών τα οποία δεν αντανακλούν ληφθείσα απόφαση – Άρθρο 82 του Κανονισμού Διαδικασίας – Λόγος απαραδέκτου δημοσίας τάξεως – Πλημμέλεια της προ της ασκήσεως της προσφυγής διαδικασίας – Αίτηση υπό την έννοια του άρθρου 90, παράγραφος 1, του ΚΥΚ – Εύλογη προθεσμία»

Αντικείμενο:      Προσφυγή ασκηθείσα δυνάμει του άρθρου 270 ΣΛΕΕ, το οποίο έχει εφαρμογή στη Συνθήκη ΕΚΑΕ βάσει του άρθρου 106α της Συνθήκης αυτής, με την οποία ο Richard Zink ζητεί την ακύρωση της αποφάσεως της 23ης Ιουλίου 2014 του Γραφείου διαχειρίσεως και εκκαθαρίσεως των ατομικών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (PMO) περί περιορισμού της αναδρομικής καταβολής του επιδόματος αποδημίας η οποία είχε παραλειφθεί εσφαλμένως από την 1η Σεπτεμβρίου 2007 σε περίοδο πέντε ετών από την ημερομηνία κατά την οποία ανακαλύφθηκε το εν λόγω σφάλμα.

Απόφαση:      Η προσφυγή απορρίπτεται. Ο Richard Zink φέρει τα δικαστικά έξοδά του και καταδικάζεται στα δικαστικά έξοδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Περίληψη

1.      Υπαλληλικές προσφυγές – Βλαπτική πράξη – Έννοια – Εκκαθαριστικό σημείωμα αποδοχών – Εμπίπτει γενικώς στην έννοια για τους σκοπούς της ασκήσεως προσφυγής – Εκκαθαριστικό σημείωμα αποδοχών το οποίο δεν περιέχει το επίδομα αποδημίας εξαιτίας διοικητικού σφάλματος – Δεν εμπίπτει – Εκκαθαριστικό σημείωμα αποδοχών το οποίο δεν αντανακλά απόφαση χρηματικής φύσεως

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρα 90 και 91)

2.      Υπαλληλικές προσφυγές – Προηγούμενη διοικητική ένσταση – Διοικητική ένσταση κατά της μη καταβολής επιδόματος – Αδράνεια της Διοικήσεως η οποία δεν ισοδυναμεί με άρνηση χορηγήσεως – Απαράδεκτο

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρα 90 και 91)

3.      Υπαλληλικές προσφυγές – Προθεσμίες – Αίτημα αποζημιώσεως απευθυνόμενο σε θεσμικό όργανο – Τήρηση εύλογης προθεσμίας – Παραβίαση – Δικαιολογία αντλούμενη από τις δύσκολες συνθήκες εργασίας – Απαράδεκτη – Δικαιολογία αντλούμενη από εξαιρετική κατάσταση η οποία εμπόδισε τον ενδιαφερόμενο να αντιληφθεί το σφάλμα της Διοικήσεως και την άσκηση εκ μέρους του αιτήσεως – Παραδεκτή

(Οργανισμός του Δικαστηρίου, άρθρο 46· Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 90 § 1)

1.      Μολονότι το εκκαθαριστικό σημείωμα αποδοχών δεν έχει, εκ της φύσεώς του και λόγω του αντικειμένου του, αυτό καθαυτό, τα χαρακτηριστικά βλαπτικής πράξεως, καθώς μεταφράζει απλώς σε οικονομικούς όρους το περιεχόμενο προγενέστερων αποφάσεων νομικού χαρακτήρα οι οποίες αφορούν την κατάσταση του υπαλλήλου, εντούτοις σε επίπεδο διαδικασίας, το εκκαθαριστικό αυτό σημείωμα μπορεί να αποτελεί πράξη που παράγει συγκεκριμένες έννομες συνέπειες έναντι του αποδέκτη του. Επομένως, η κοινοποίηση του εκκαθαριστικού σημειώματος αποδοχών συνεπάγεται την έναρξη των προθεσμιών υποβολής διοικητικής ενστάσεως και ασκήσεως προσφυγής κατά διοικητικής αποφάσεως οσάκις από το εν λόγω σημείωμα προκύπτει σαφώς η ύπαρξη και το περιεχόμενο της αποφάσεως αυτής. Υπό τις συνθήκες αυτές, τα εκκαθαριστικά σημειώματα αποδοχών που είναι δηλωτικά των οικονομικών δικαιωμάτων μπορεί να συνιστούν βλαπτικές πράξεις, κατά των οποίων δύναται να υποβληθεί διοικητική ένσταση και, ενδεχομένως, να ασκηθεί προσφυγή.

Ωστόσο, όταν, λόγω σφάλματος της διοικήσεως κατά την κωδικοποίηση μέσω πληροφορικού συστήματος των εκ του ΚΥΚ δικαιωμάτων υπαλλήλου, δεν καταβλήθηκε σε αυτόν το επίδομα αποδημίας, καίτοι το δικαίωμα του υπαλλήλου στο εν λόγω επίδομα επιβεβαιώθηκε ρητώς από το οικείο θεσμικό όργανο κατόπιν της επανεντάξεως του υπαλλήλου στην υπηρεσία του οργάνου, τα εκκαθαριστικά σημειώματα αποδοχών του εν λόγω υπαλλήλου δεν αντανακλούν, μετά από απόσπαση, από τον χρόνο της προαναφερθείσας επιβεβαιώσεως, καμία απόφαση οικονομικής φύσεως, δεν μεταβάλλουν τη νομική του κατάσταση ούτε καθορίζουν οριστικά τη θέση του θεσμικού οργάνου.

Συνεπώς, μη αντανακλώντας απόφαση της αρμόδιας για τους διορισμούς αρχής του οικείου θεσμικού οργάνου, τα εν λόγω εκκαθαριστικά σημειώματα δεν δύνανται να συνεπάγονται την έναρξη της προθεσμίας υποβολής διοικητικής ενστάσεως.

(βλ. σκέψεις 34 και 37 έως 40)

Παραπομπή:

ΔΕΕ: απόφαση της 27ης Ιουνίου 1989, Giordani κατά Επιτροπής, 200/87, EU:C:1989:259, σκέψη 13

ΠΕΚ: απόφαση της 19ης Σεπτεμβρίου 2008, Chassagne κατά Επιτροπής, T‑253/06 P, EU:T:2008:386, σκέψη 139

ΓΔΕΕ: διάταξη της 13ης Σεπτεμβρίου 2013, Conticchio κατά Επιτροπής, T‑358/12 P, EU:T:2013:525, σκέψη 23 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία

ΔΔΔΕΕ: διάταξη της 22ας Ιουλίου 2015, van Oudenaarden κατά Κοινοβουλίου, F‑139/14, EU:F:2015:64, σκέψη 29 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία

2.      Όσον αφορά την υποβολή προηγούμενης διοικητικής ενστάσεως βάσει του άρθρου 90, παράγραφος 2, του ΚΥΚ σχετικά με τη μη καταβολή επιδόματος σε υπάλληλο, η προϋπόθεση η σχετική με την ύπαρξη βλαπτικής αποφάσεως δεν πληρούται οσάκις η μη καταβολή του εν λόγω επιδόματος δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκην ότι το εν λόγω θεσμικό όργανο αρνήθηκε το δικαίωμα αυτό στον ενδιαφερόμενο.

(βλ. σκέψη 35)

Παραπομπή:

ΔΕΕ: απόφαση της 22ας Σεπτεμβρίου 1988, Canters κατά Επιτροπής, 159/86, EU:C:1988:432, σκέψη 7

3.      Όσον αφορά αίτηση αποζημιώσεως που υποβάλλει σε θεσμικό όργανο υπάλληλος που έχει αποσπαστεί σε αντιπροσωπεία της Ένωσης ζητώντας την αποκατάσταση των ζημιογόνων συνεπειών τεχνικού σφάλματος των υπηρεσιών του θεσμικού οργάνου, όσο δύσκολες και εάν υπήρξαν οι συνθήκες εργασίες του, ο εν λόγω υπάλληλος δεν δύναται να τις επικαλεστεί, στην περίπτωση παρελεύσεως της εύλογης προθεσμίας για την υποβολή αιτήσεως κατά το άρθρο 90, παράγραφος 1, του ΚΥΚ σκοπούσας στη διόρθωση των συνεπειών του εν λόγω σφάλματος εάν δεν αποδεικνύει ότι αντιμετώπισε μια εξαιρετική κατάσταση η οποία τον εμπόδισε να αντιληφθεί το εν λόγω σφάλμα και να υποβάλει την αίτηση αυτή.

(βλ. σκέψη 48)

Παραπομπή:

ΔΔΔΕΕ: διάταξη της 13ης Ιουλίου 2010, Allen κ.λπ. κατά Επιτροπής, F‑103/09, EU:F:2010:88, σκέψη 38, και απόφαση της 13ης Απριλίου 2011, Sukup κατά Επιτροπής, F‑73/09, EU:F:2011:40, σκέψη 83