ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

(πρώτο τμήμα)

της 8ης Απριλίου 2008

Υπόθεση F-134/06

Giovanni Bordini

κατά

Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων

«Υπαλληλική υπόθεση – Υπάλληλοι – Συντάξεις – Διορθωτικός συντελεστής – Κράτος μέλος διαμονής – Έννοια της διαμονής – Έννοια της κύριας διαμονής – Δικαιολογητικά έγγραφα»

Αντικείμενο: Προσφυγή-αγωγή ασκηθείσα δυνάμει των άρθρων 236 ΕΚ και 152 ΕΑ, με την οποία ο G. Bordini ζητεί, αφενός, να ακυρωθεί η απόφαση της Επιτροπής της 25ης Ιανουαρίου 2006 περί μη εφαρμογής του διορθωτικού συντελεστή του Ηνωμένου Βασιλείου στη σύνταξή του, καθώς και να ακυρωθεί, εφόσον παρίσταται ανάγκη, η απόφαση της 18ης Αυγούστου 2006, με την οποία απορρίφθηκε η ένστασή του της 19ης Απριλίου 2006, και, αφετέρου, να υποχρεωθεί η Επιτροπή να καταβάλει, επί των ποσών που οφείλονται βάσει της αναδρομικής εφαρμογής του διορθωτικού συντελεστή του Ηνωμένου Βασιλείου στη σύνταξή του από την 1η Απριλίου 2004, τόκους με το ισχύον για την οικεία περίοδο επιτόκιο που καθορίζει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για τις κύριες πράξεις αναχρηματοδοτήσεως, προσαυξημένο κατά δύο μονάδες.

Απόφαση: Απορρίπτει την προσφυγή. Η Επιτροπή φέρει, πέραν των δικών της εξόδων, το ήμισυ των εξόδων στα οποία υποβλήθηκε ο G. Bordini για την άτυπη συνάντηση της 5ης Ιουνίου 2007. Ο G. Bordini φέρει τα δικαστικά έξοδά του, εκτός από το ήμισυ των εξόδων στα οποία υποβλήθηκε για την άτυπη συνάντηση της 5ης Ιουνίου 2007.

Περίληψη

Υπάλληλοι – Συντάξεις – Διορθωτικός συντελεστής

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 82)

Η έννοια της διαμονής, κατά το άρθρο 82 του παλαιού Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων (ΚΥΚ), το οποίο προέβλεπε ότι στις συντάξεις εφαρμόζεται ο διορθωτικός συντελεστής που έχει καθορισθεί για τη χώρα στην οποία ο δικαιούχος της συντάξεως αποδεικνύει ότι έχει τη διαμονή του, αναφέρεται στον τόπο που αποτελούσε πράγματι το κέντρο των συμφερόντων του πρώην υπαλλήλου, δηλαδή τον τόπο, τον οποίο ο ενδιαφερόμενος επέλεξε, με τη βούληση να του προσδώσει μόνιμο χαρακτήρα, ως μόνιμο ή σύνηθες κέντρο των συμφερόντων του και στον οποίο λογίζεται ότι πραγματοποιεί τις δαπάνες του. Εξάλλου, η έννοια της διαμονής συνεπάγεται, ανεξαρτήτως του αμιγώς ποσοτικού στοιχείου του χρονικού διαστήματος κατά το οποίο το πρόσωπο βρισκόταν στο έδαφος της μιας ή της άλλης χώρας, πέραν του πραγματικού γεγονότος της διαμονής σε κάποιον τόπο, την πρόθεση προσδόσεως σ' αυτό το γεγονός χαρακτήρα συνέχειας απορρέουσας από τις βιοτικές συνήθειες και τη ανάπτυξη κανονικών κοινωνικών σχέσεων. Αυτή η έννοια της διαμονής αποτελεί ιδιαίτερη έννοια της κοινοτικής δημόσιας διοικήσεως και δεν συμπίπτει κατ’ ανάγκη με τις εθνικές αντιλήψεις γι’ αυτόν τον όρο.

(βλ. τις σκέψεις 69 και 86)

Παραπομπή:

ΠΕΚ: 4 Ιουνίου 2003, T‑124/01 και T‑320/01, Del Vaglio κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2003, σ. I‑A‑157 και II‑767, σκέψεις 70 και 71 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία, και 72, 12 Σεπτεμβρίου 2005, T‑320/04, Διονυσσοπούλου κατά Συμβουλίου, που δεν έχει δημοσιευθεί στη Συλλογή, σκέψη 39, 27 Σεπτεμβρίου 2006, T‑416/04, Κοντούλη, κατά Συμβουλίου, Συλλογή Υπ.Υπ. 2006, σ. I‑A‑2‑181 και II‑A‑2‑897, σκέψη 71