WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(trzecia izba)
z dnia 30 stycznia 2013 r.
Sprawa F‑87/11
Kari Wahlström
przeciwko
Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej (Frontex)
Służba publiczna – Członek personelu tymczasowego – Nieprzedłużenie umowy zawartej na czas określony – Artykuł 8 WZiPW – Postępowanie – Naruszenie istotnych wymogów proceduralnych – Właściwość
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy art. 106a traktatu EWEA, w której K. Wahlström żąda stwierdzenia nieważności decyzji dyrektora zarządzającego Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej (Frontex) z dnia 10 grudnia 2010 r., doręczonej w dniu 16 grudnia 2010 r. o nieprzedłużeniu zawartej ze skarżącym umowy o pracę na czas określony w charakterze członka personelu tymczasowego.
Orzeczenie: Stwierdza się nieważność decyzji. Frontex pokrywa własne koszty oraz zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez K. Wahlströma.
Streszczenie
1. Skargi wnoszone przez urzędników – Termin – Rozpoczęcie biegu terminu – Doręczenie – Pojęcie – Decyzja wysłana listem poleconym za potwierdzeniem odbioru – Domniemanie doręczenia
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
2. Urzędnicy – Personel tymczasowy – Zatrudnienie – Przedłużenie umowy zawartej na czas określony – Wewnętrzna wytyczna Frontexu w tym zakresie – Skutki prawne
(warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 8)
3. Urzędnicy – Personel tymczasowy – Zatrudnienie – Przedłużenie umowy zawartej na czas określony – Postępowanie – Naruszenie istotnych wymogów proceduralnych – Nieprawidłowość mogąca stanowić podstawę stwierdzenia nieważności – Przesłanki
(warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 8)
1. Jeśli decyzja zostaje doręczona w drodze listu poleconego za potwierdzeniem odbioru, to uważa się, że jej adresat zapoznał się z nią poprzez złożenie podpisu na potwierdzeniu odbioru. Jednakże może się zdarzyć, że pocztowe potwierdzenie odbioru listu poleconego nie może zostać podpisane przez jego adresata, w przypadku gdy ten, nieobecny w miejscu swego zamieszkania w chwili przybycia doręczyciela poczty, nie podejmuje żadnych działań, a w szczególności nie odbiera listu w okresie, w którym listy są zwykle przechowywane przez służby pocztowe.
W takim wypadku należy uznać, że decyzja została należycie doręczona adresatowi w dniu upływu okresu przechowywania listu przez służby pocztowe. Gdyby dopuścić bowiem, że poprzez powstrzymanie się od wszelkich działań, a w szczególności poprzez nieodebranie listu poleconego we wspomnianym terminie adresat mógłby przeciwstawić się prawidłowemu doręczeniu decyzji przekazanej w drodze listu poleconego, z jednej strony gwarancje związane z tym sposobem doręczenia zostałyby znacznie osłabione, mimo że stanowi on szczególnie niezawodny i obiektywny sposób doręczenia aktów administracyjnych. Administracja zostałaby wobec tego zmuszona do korzystania z innych sposobów doręczenia – albo mniej niezawodnych, takich jak doręczenie w drodze listu zwykłego, albo bardziej kosztownych, takich jak doręczenie przez komornika. Z drugiej strony adresatowi przysługiwałaby pewna swoboda w ustaleniu momentu rozpoczęcia biegu terminu do wniesienia skargi, mimo że termin ten nie powinien zależeć od stron i musi spełniać wymogi pewności prawa i prawidłowej administracji wymiarem sprawiedliwości.
Niemniej jednak domniemanie, że adresatowi doręczono decyzję w dniu upływu zwykłego okresu przechowywania listu poleconego przez służby pocztowe, nie ma bezwzględnego charakteru. Jego zastosowanie zależy bowiem od przedstawienia przez administrację dowodu na prawidłowe doręczenie listem poleconym, w szczególności poprzez złożenie zawiadomienia o próbie doręczenia w ostatnim miejscu zamieszkania wskazanym przez adresata. Ponadto powyższe domniemanie można podważyć, ponieważ adresat może próbować dowieść, iż nie był w stanie, w szczególności ze względów zdrowotnych lub w przypadku siły wyższej niezależnej od jego woli, zapoznać się skutecznie z pozostawionym awizo.
(zob. pkt 38–40)
Odesłanie:
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑25/10 AG przeciwko Parlamentowi, 16 grudnia 2010 r., pkt 41, 43, 44
2. Zakomunikowaną całości personelu decyzję instytucji lub innego organu Unii mającą na celu zapewnienie urzędnikom i pracownikom, których to dotyczy, identycznego traktowania w dziedzinie, w której wspomniana instytucja lub wspomniany organ dysponuje szerokim zakresem swobodnego uznania przyznanym jej lub jemu przez regulamin pracowniczy, należy uznać za pomocniczą regułę postępowania, którą administracja sama sobie narzuciła i od której – o ile wyraźnie nie przedstawi powodów skłaniających ją do tego – nie może odstąpić pod rygorem naruszenia zasady równego traktowania.
Wytyczne, które ustanawiają określoną liczbę reguł w dziedzinie odnawiania umów o pracę z członkami personelu tymczasowego w ramach Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej, stanowią takie właśnie wewnętrzne wytyczne.
(zob. pkt 56, 57)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑92/96 Monaco przeciwko Parlamentowi, 9 lipca 1997 r., pkt 46
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawy połączone F‑99/07 i F‑45/08 Bernard przeciwko Europolowi, 7 lipca 2009 r., pkt 79 i przytoczone tam orzecznictwo
3. W przypadku gdy w ramach skargi na decyzję dyrektora zarządzającego Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej o nieprzedłużeniu umowy o pracę z członkiem personelu tymczasowego stwierdzony brak właściwości dotyczy nie samego autora zaskarżonej decyzji, czyli dyrektora zarządzającego, a osób, z którymi zgodnie z wytycznymi Agencji należało się skonsultować w procesie odnowienia umowy o pracę z członkiem personelu tymczasowego, czyli oceniającego i zatwierdzającego, taka nieprawidłowość formalna nie może zostać poddana sankcji w postaci stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, chyba że zostanie dowiedzione, iż wspomniana nieprawidłowość formalna mogła wpłynąć na treść decyzji.
Otóż jest tak wówczas, gdy nie można wykluczyć, że oceniający i zatwierdzający, prawidłowo ustaleni i wezwani do wypowiedzenia się w przedmiocie wyników zawodowych danego członka personelu tymczasowego, mogli przyczynić się do powstania innych lub inaczej umotywowanych możliwości co do przedłużenia umowy tego ostatniego.
(zob. pkt 58, 59)
Odesłanie:
Trybunał: sprawy połączone od 209/78 do 215/78, 218/78 van Landewyck i in. przeciwko Komisji, 29 października 1980 r., pkt 47
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑212/97 Hubert przeciwko Komisji, 9 marca 1999 r., pkt 53