Language of document : ECLI:EU:F:2013:41

WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ (druga izba)

z dnia 21 marca 2013 r.

Sprawa F‑94/11

Markus Brune

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Konkurs otwarty – Stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie niewpisania na listę rezerwy kadrowej – Wykonanie wyroku mającego powagę rzeczy osądzonej – Zasada legalności – Zarzut niezgodności z prawem decyzji o ponownym przeprowadzeniu konkursu

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której M. Brune żąda po pierwsze stwierdzenia nieważności decyzji, przekazanej mu do wiadomości pismem przewodniczącego komisji konkursowej z dnia 11 lutego 2011 r. w sprawie niewpisania go na listę rezerwy kadrowej konkursu otwartego EPSO/AD/26/05.

Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. M. Brune pokrywa własne koszty oraz zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Komisję.

Streszczenie

1.      Skargi urzędników – Akt niekorzystny – Pojęcie – Czynność przygotowawcza – Decyzja komisji konkursowej o ponownym przeprowadzeniu konkursu – Wyłączenie – Akt podlegający zaskarżeniu wyłącznie w drodze zarzutu przy okazji skargi na decyzję w sprawie niewpisania kandydata na listę rezerwy kadrowej

(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)

2.      Skargi urzędników – Wyrok stwierdzający nieważność – Skutki – Obowiązek podjęcia działań zapewniających wykonanie wyroku – Zakres – Uwzględnienie zarówno uzasadnienia, jak i sentencji wyroku – Stwierdzenie nieważności decyzji komisji konkursowej w sprawie niewpisania kandydata na listę rezerwy kadrowej – Ponowne przeprowadzenie konkursu w stosunku do jednego kandydata – Sposoby właściwego wykonania

(art. 266 TFUE; regulamin pracowniczy, art. 27)

3.      Skargi urzędników – Wyrok stwierdzający nieważność – Skutki – Obowiązek podjęcia działań zapewniających wykonanie wyroku – Uznanie administracyjne – Możliwość prowadzenia dialogu z osobą poszkodowaną

(art. 266 TFUE)

1.      Decyzja informująca niesłusznie wykluczonego z konkursu kandydata o ponownym przeprowadzeniu konkursu i uściślająca sposoby bezpośrednio związane z tym ponownym przeprowadzeniem procedury konkursowej nie stanowi aktu niekorzystnego, lecz akt przygotowujący decyzję, wydawaną po zakończeniu procedury, o wpisaniu lub o niewpisaniu kandydata na listę rezerwy kadrowej konkursu. W rezultacie dany kandydat nie może wnieść skargi bezpośrednio na tę decyzję przygotowawczą, lecz wyłącznie może podważyć ją w drodze zarzutu przy okazji skargi na decyzję w sprawie niewpisania na listę rezerwy kadrowej.

(zob. pkt 37)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawy połączone T‑17/90, T‑28/91 i T‑17/92 Camara Alloisio i in. przeciwko Komisji, 15 lipca 1993 r., pkt 42

2.      W następstwie wyroku stwierdzającego nieważność danego aktu dana instytucja jest zobowiązana, na podstawie art. 266 TFUE, podjąć działania konieczne dla wyeliminowania skutków stwierdzonej niezgodności z prawem, co w przypadku aktu, który już został wykonany, oznacza przywrócenie w sytuacji prawnej skarżącego stanu sprzed wydania aktu.

Instytucja, w celu zastosowania się do ciążącego na niej na podstawie art. 266 TFUE obowiązku, powinna podjąć konkretne działania mogące usunąć niezgodność z prawem, której dopuszczono się wobec danej osoby. Tym samym, aby uwolnić się od tego obowiązku, nie może powoływać się na praktyczne trudności, z jakimi mogłoby się wiązać przywrócenie skarżącego w sytuacji prawnej, w jakiej znajdował się przed wydaniem aktu, którego nieważność została stwierdzona. Wyłącznie pomocniczo, w sytuacji, gdy wykonanie wyroku stwierdzającego nieważność napotka na większe przeszkody, dana instytucja może wywiązać się ze swych obowiązków, wydając decyzję, która może zapewnić słuszne wynagrodzenie strat wynikających dla zainteresowanego z decyzji, której nieważność została stwierdzona.

W tym względzie, o ile do danej instytucji należy ustalenie, jakich środków wymaga wykonanie wyroku stwierdzającego nieważność, to przysługujące jej uznanie jest ograniczone koniecznością przestrzegania sentencji i uzasadnienia wyroku, jaki zobowiązana jest wykonać, a także przepisów prawa Unii. Tym samym pozwana instytucja powinna w szczególności unikać sytuacji, w której podjęte działania byłyby w takim samym zakresie nieprawidłowe jak te wskazane w wyroku stwierdzającym nieważność.

Jednakże, co się tyczy konkursu otwartego, zorganizowanego w celu utworzenia rezerwy kadrowej, administracja może poszukiwać słusznego rozwiązania w szczególnym wypadku kandydata niezgodnie z prawem wykluczonego z konkursu. Tym samym, jeśli chodzi o zorganizowany w celu utworzenia rezerwy kadrowej konkurs otwarty, w którym egzaminy były obarczone wadami, prawa kandydata są właściwie chronione, gdy organ powołujący podejmuje się ponownego przeprowadzenia w stosunku do niego konkursu mającego na celu utworzenie rezerwy kadrowej, bowiem takie ponowne przeprowadzenie konkursu oznacza przywrócenie sytuacji takiej, jaka miała miejsce przed zajściem okoliczności, których niezgodność z prawem została stwierdzona przez sąd. Natomiast nie można przyjąć sytuacji polegającej na wpisaniu skarżącego na listę rezerwy kadrowej konkursu bez ponownego złożenia egzaminu ustnego, nie naruszając przy tym nie tylko zasady równego traktowania, zasady obiektywizmu oceny i ogłoszenia o konkursie, lecz również art. 27 regulaminu pracowniczego.

(zob. pkt 58–60, 63, 67)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 144/82 Detti przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 14 lipca 1983 r., pkt 33; sprawa C‑242/90 P Komisja przeciwko Albani i in., 6 lipca 1993 r., pkt 13

Sąd Pierwszej Instancji: sprawy połączone T‑32/89 i T‑39/89 Marcopoulos przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 22 czerwca 1990 r., pkt 44; sprawa T‑84/91 Meskens przeciwko Parlamentowi, 8 października 1992 r., pkt 78; sprawa T‑372/00 Campolargo przeciwko Komisji, 23 kwietnia 2002 r., pkt 109 i przytoczone tam orzecznictwo; sprawa T‑119/99 Hoyer przeciwko Komisji, 5 grudnia 2002 r., pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo; sprawa T‑283/03 Recalde Langarica przeciwko Komisji, 13 września 2005 r., pkt 50, 51

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑15/05 Andres i in. przeciwko EBC, 24 czerwca 2008 r., pkt 132 i przytoczone tam orzecznictwo

3.      Ponieważ administracja podejmuje działanie jednostronnie, to do niej należy ustalenie, jakich środków wymaga wykonanie wyroku stwierdzającego nieważność. W związku z tym administracja może, lecz nie musi, podjąć dialog z osobą poszkodowaną wskutek popełnionej niezgodności z prawem w celu osiągnięcia porozumienia oferującego tej osobie słuszne odszkodowanie.

(zob. pkt 71)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: ww. sprawa Meskens przeciwko Parlamentowi, pkt 80; sprawa T‑91/95 De Nil i Impens przeciwko Radzie, 26 czerwca 1996 r., pkt 34