WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ (pierwsza izba)
z dnia 5 grudnia 2012 r.(*)
Służba publiczna – Konkurs otwarty – Ogłoszenie o konkursie EPSO/AD/147/09 – Utworzenie listy rezerwowej administratorów posiadających obywatelstwo rumuńskie – Biegła znajomość języka urzędowego Rumunii – Węgierskojęzyczna mniejszość zamieszkująca w Rumunii – Niedopuszczenie do egzaminu ustnego – Zasady równego traktowania i niedyskryminacji – Zakres
W sprawie F‑29/11
mającej za przedmiot skargę wniesioną na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a,
BA, zamieszkała w Wezembeek‑Oppem (Belgia), reprezentowana początkowo przez adwokatów S. Orlandiego, A. Coolena, J.N. Louisa oraz É. Marchala, a następnie przez adwokatów S. Orlandiego, A. Coolena, J.N. Louisa, É. Marchala oraz D. Abreu Caldasa,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej początkowo przez B. Eggers oraz P. Pecha, działających w charakterze pełnomocników, a następnie przez B. Eggers, działającą w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
SĄD DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba),
w składzie: H. Kreppel, prezes, E. Perillo (sprawozdawca) i R. Barents, sędziowie,
sekretarz: J. Tomac, administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 10 lipca 2012 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 Pismem, które wpłynęło do sekretariatu Sądu w dniu 21 marca 2011 r., BA wniosła niniejszą skargę o stwierdzenie nieważności decyzji dyrektora Europejskiego Urzędu Doboru Kadr (EPSO) z dnia 10 grudnia 2010 r. oddalającej jej odwołanie oraz decyzji komisji konkursowej dla konkursu EPSO/AD/147/09 o niedopuszczeniu jej do egzaminu ustnego w ramach tego konkursu.
Ramy prawne
2 Artykuł 1d regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) w wersji znajdującej zastosowanie w niniejszej sprawie stanowi:
„1. W stosowaniu niniejszego regulaminu pracowniczego zakazuje się wszelkich przejawów dyskryminacji ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię lub przekonania, poglądy polityczne i inne, przynależność do mniejszości narodowej, status majątkowy, urodzenie, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną.
[…]
5. Jeżeli osoby objęte niniejszym regulaminem pracowniczym, które uważają się za pokrzywdzone na skutek naruszenia określonej powyżej zasady równego traktowania, przedstawią okoliczności wskazujące na ich bezpośrednią lub pośrednią dyskryminację, obowiązek udowodnienia, że nie nastąpiło naruszenie zasady równego traktowania, spoczywa na instytucji. Niniejszy przepis nie ma zastosowania w postępowaniu dyscyplinarnym.
6. Przy stosowaniu zasady niedyskryminacji oraz zasady proporcjonalności należy zapewnić, by wszelkie ograniczenia tych zasad opierały się na obiektywnych i uzasadnionych podstawach oraz służyły osiągnięciu zgodnych z prawem celów w ramach ogólnego interesu polityki kadrowej. Cele te mogą w szczególności uzasadniać ustalanie wieku przymusowego przejścia w stan spoczynku oraz wieku minimalnego do uzyskania świadczeń emerytalnych za wysługę lat”.
3 Artykuł 27 regulaminu pracowniczego stanowi:
„Przy zatrudnianiu dąży się do pozyskania do służby urzędników spełniających najwyższe wymogi w zakresie kwalifikacji, wydajności i uczciwości, rekrutowanych spośród obywateli państw członkowskich Unii z uwzględnieniem możliwie szerokiego zasięgu geograficznego. Żadne stanowiska nie mogą być rezerwowane dla obywateli określonego państwa członkowskiego”.
4 Artykuł 28 regulaminu pracowniczego stanowi:
„Na urzędnika może zostać powołany jedynie ten, kto:
a) jest obywatelem jednego z państw członkowskich Unii i korzysta z pełni praw obywatelskich; organ powołujący może odstąpić od wymogu posiadania takiego obywatelstwa;
[…]
f) wykazuje biegłą znajomość jednego z języków Unii oraz zadowalającą znajomość innego języka Unii w zakresie niezbędnym dla wykonywania swoich obowiązków”.
5 Zgodnie z art. 1 ust. 1 załącznika III do regulaminu pracowniczego:
„1. Ogłoszenia o konkursach sporządzane są przez organ powołujący po konsultacji ze Wspólnym Komitetem.
Muszą one określać:
[…]
f) w odpowiednich przypadkach, znajomość języków wymaganą w związku ze szczególnym charakterem podlegających obsadzeniu stanowisk;
[…]”.
6 Artykuł 1 rozporządzenia Rady nr 1 z dnia 15 kwietnia 1958 r. w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (Dz.U. 17, s. 385) w brzmieniu mającym zastosowanie w niniejszej sprawie stanowi:
„Językami urzędowymi i językami roboczymi instytucji Unii są języki: angielski, bułgarski, czeski, duński, estoński, fiński, francuski, grecki, hiszpański, irlandzki, litewski, łotewski, maltański, niemiecki, niderlandzki, polski, portugalski, rumuński, słowacki, słoweński, szwedzki, węgierski i włoski”.
7 Artykuł 2 rozporządzenia nr 1 przewiduje:
„Dokumenty kierowane do instytucji przez państwo członkowskie lub osobę podlegającą jurysdykcji państwa członkowskiego są sporządzane w jednym z języków urzędowych, do wyboru przez nadawcę. Odpowiedź jest sporządzana w tym samym języku”.
8 Zgodnie z art. 3 rozporządzenia nr 1:
„Dokumenty kierowane przez instytucję do państwa członkowskiego lub osoby podlegającej jurysdykcji państwa członkowskiego są sporządzane w języku tego państwa”.
9 Artykuł 6 rozporządzenia nr 1 stanowi:
„Instytucje mogą określić szczegółowe zasady stosowania systemu językowego w swych regulaminach”.
10 Artykuł 8 rozporządzenia nr 1 przewiduje:
„Jeśli w państwie członkowskim funkcjonuje kilka języków urzędowych, stosowanie języka, na wniosek państwa zainteresowanego, zostaje określone zgodnie z ogólnymi zasadami wynikającymi z ustawodawstwa tego państwa.
[…]”.
11 Zgodnie z art. 2 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 401/2004 z dnia 23 lutego 2004 r. wprowadzającego, ze względu na przystąpienie Cypru, Republiki Czeskiej, Estonii, Węgier, Łotwy, Litwy, Malty, Polski, Słowacji i Słowenii, szczególne tymczasowe środki rekrutacji urzędników Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 67, s. 1):
„Do dnia 31 grudnia 2010 r. przeprowadza się ogólne konkursy w celu rekrutacji urzędników posługujących się jednym z 11 obecnych języków urzędowych jako językiem podstawowym; konkursy takie obejmują jednocześnie wszystkie te języki”.
12 Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1760/2006 z dnia 28 listopada 2006 r. wprowadzające szczególne tymczasowe środki rekrutacji urzędników Wspólnot Europejskich w związku z przystąpieniem Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej (Dz.U. L 335, s. 5) stanowi:
„[…]
(1) Ze względu na zbliżające się przystąpienie Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej powinny zostać przyjęte szczególne tymczasowe środki stanowiące odstępstwa od regulaminu pracowniczego […].
(2) Biorąc pod uwagę wielkość krajów przystępujących i liczbę osób potencjalnie zainteresowanych, środki te, mimo iż mają charakter tymczasowy, powinny obowiązywać przez dłuższy okres. Data 31 grudnia 2011 r. wydaje się odpowiednim terminem ich wygaśnięcia.
(3) Biorąc pod uwagę, że planowana rekrutacja powinna być możliwa jak najszybciej po przystąpieniu, niniejsze rozporządzenie powinno zostać przyjęte przed datą przystąpienia,
[…]
Artykuł 1
1. Niezależnie od przepisów art. 4 akapity drugi i trzeci, art. 7 ust. 1, art. 27 akapit drugi i art. 29 ust. 1 lit. a) i b) regulaminu pracowniczego, do dnia 31 grudnia 2011 r. wolne stanowiska mogą być obsadzane, w ramach przyznanego limitu, uwzględniając względy budżetowe, przez powołanie obywateli Bułgarii i Rumunii po dacie rzeczywistego przystąpienia tych państw.
2. Powołania dotyczą:
a) wszystkich grup zaszeregowania, po dacie rzeczywistego przystąpienia;
b) z wyjątkiem urzędników najwyższego szczebla (dyrektorzy generalni lub stanowiska równoważnej rangi w grupach zaszeregowania AD 16 i AD 15 oraz dyrektorzy lub stanowiska równoważnej rangi w grupach zaszeregowania AD 15 lub AD 14), po konkursach przeprowadzanych na podstawie kwalifikacji i testów [świadectw posiadanych kwalifikacji oraz egzaminów], jak określono w załączniku III do regulaminu pracowniczego.
[…]”.
13 W dniu 21 stycznia 2009 r. zostało opublikowane ogłoszenie o konkursie otwartym EPSO/AD/147/09, zorganizowanym przez EPSO i mającym w szczególności na celu ustanowienie rezerwy kadrowej dla naboru administratorów (AD 5) obywatelstwa rumuńskiego w dziedzinie europejskiej administracji publicznej (Dz.U. C 14 A, s. 1), ze sprostowaniem ogłoszonym w dniu 13 marca 2009 r. (Dz.U. C 59 A/2, s. 2) (zwane dalej „ogłoszeniem o konkursie”).
14 Tytuł I B pkt 2 lit. c) ogłoszenia o konkursie, zatytułowany „Umiejętności językowe”, przewiduje:
„Język główny (język 1)
Kandydaci powinni posiadać:
[…]
– biegłą znajomość języka rumuńskiego […]
Drugi język (język 2)
Kandydaci powinni posiadać zadawalającą znajomość języka niemieckiego, angielskiego lub francuskiego.
[…]”.
15 Tytuł III pkt 1 ogłoszenia o konkursie, zatytułowany „Egzamin pisemny – ocena”, przewiduje:
„Egzaminy pisemne a) i b) będą przeprowadzone w językach niemieckim, angielskim lub francuskim (język 2).
a) Egzamin składający się z serii pytań wielokrotnego wyboru mających na celu ocenienie szczegółowej wiedzy kandydatów w danej dziedzinie.
[…]
b) Egzamin dotyczący wybranego tematu z danego profilu […].
c) Sporządzenie krótkiej notatki w głównym języku kandydata (język 1), przedstawiającej argumenty i wnioski z części b) egzaminu pisemnego. Ta część egzaminu ma na celu sprawdzenie znajomości języka głównego kandydata, zarówno pod kątem stylu, jak i sposobu przedstawienia treści.
Punktacja w tym egzaminie wynosi od 0 do 10 punktów (wymagane minimum: 8 punktów).
[…]”.
16 Ponadto załącznik do ogłoszenia o konkursie wyjaśnia:
„[…]
Wniosek o ponowne sprawdzenie
Wniosek o ponowne sprawdzenie należy złożyć w formie pisma z uzasadnieniem w terminie 10 dni kalendarzowych od dnia wysłania drogą elektroniczną pisma z informacją o decyzji […]”.
Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu
17 Strona skarżąca, posiadająca obywatelstwa rumuńskie i węgierskie, należy do mniejszości węgierskiej w Rumunii.
18 Jako obywatelka Rumunii strona skarżąca zgłosiła swoją kandydaturę w zorganizowanym przez EPSO konkursie otwartym EPSO/AD/147/09 mającym w szczególności na celu ustanowienie rezerwy kadrowej dla naboru administratorów obywatelstwa rumuńskiego w dziedzinie „Europejskiej administracji publicznej”. Po zaliczeniu testów wstępnych strona skarżąca została dopuszczona do egzaminów pisemnych.
19 Pismem z dnia 21 kwietnia 2010 r. EPSO przesłało stronie skarżącej jej wyniki z egzaminów pisemnych. Otrzymała ona oceny wyższe od wymaganej liczby punktów w odniesieniu do egzaminów a) i b), w których posługiwano się wybranym przez kandydata językiem 2 (niemieckim, angielskim lub francuskim), co do którego w ogłoszeniu o konkursie wymagana była „zadawalająca znajomość”. Strona skarżąca otrzymała natomiast wykluczającą z konkursu ocenę 6/10 z egzaminu c), w którym posługiwano się językiem 1 (rumuńskim), co do którego w ogłoszeniu o konkursie wymagana była „biegła znajomość”.
20 W odpowiedzi na złożony w dniu 21 kwietnia 2010 r. wniosek o ponowne sprawdzenie pismem z dnia 18 czerwca 2010 r. EPSO poinformowało stronę skarżącą, że po ponownym sprawdzeniu jej pracy z egzaminu pisemnego c) komisja konkursowa utrzymała w mocy decyzję o niedopuszczeniu jej do egzaminu ustnego.
21 E‑mailem z dnia 7 lipca 2010 r. strona skarżąca złożyła wniosek o ponowne zbadanie jej sytuacji, gdyż uważa się ona za ofiarę dyskryminacji ze względu na to, że musiała zdawać egzamin pisemny c) w języku rumuńskim, a nie węgierskim, będącym jej językiem ojczystym.
22 Pismem z dnia 20 września 2010 r., zarejestrowanym przez EPSO w następnym dniu, strona skarżąca wniosła zażalenie na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego, w którym zakwestionowała decyzję komisji konkursowej o przyznaniu jej oceny 6/10 z egzaminu pisemnego c) oraz zgodność z prawem ogłoszenia o konkursie.
23 Pismem z dnia 10 grudnia 2010 r. (zwanym dalej „decyzją oddalającą zażalenie”) dyrektor EPSO, działający w charakterze organu powołującego, oddalił zażalenie strony skarżącej.
Żądania stron
24 Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji oddalającej zażalenie;
– w razie potrzeby, stwierdzenie nieważności decyzji komisji konkursowej o przyznaniu stronie skarżącej skutkującej wykluczeniem z konkursu oceny 6/10 z egzaminu pisemnego c);
– przeprowadzenie nowego egzaminu pisemnego c);
– obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.
25 Komisja wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie strony skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
Przedmiot skargi
26 W swoim pierwszym żądaniu strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji oddalającej zażalenie.
27 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem żądanie stwierdzenia nieważności formalnie skierowane przeciwko decyzji w sprawie oddalenia zażalenia skutkuje, w przypadku gdy decyzja jest pozbawiona autonomicznej treści, zaskarżeniem do Sądu aktu, na który zażalenie zostało złożone (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 17 stycznia 1989 r. w sprawie 293/87 Vainker przeciwko Parlamentowi, pkt 8).
28 W niniejszej sprawie zażalenie z dnia 20 września 2010 r., oddalone przez organ powołujący w dniu 10 grudnia 2010 r., zostało złożone na decyzję komisji o przyznaniu stronie skarżącej oceny 6/10 z egzaminu pisemnego c). Decyzja oddalająca zażalenie pozbawiona jest autonomicznej treści w zakresie, w jakim ogranicza się do utrzymania w mocy decyzji z dnia 18 czerwca 2010 r., wydanej po ponownym sprawdzeniu przez komisję, przy czym jej uzasadnienie co prawda w sposób pogłębiony, niemniej jednak stanowi pod względem merytorycznym jedynie powtórzenie uzasadnienia pierwszej decyzji (wyrok Sądu z dnia 1 lipca 2010 r. w sprawie F‑45/07 Mandt przeciwko Parlamentowi, pkt 43).
29 Ponadto w sytuacji gdy strona, której wniosek o dopuszczenie do konkursu przeprowadzanego przez instytucje Unii został oddalony, domaga się ponownego rozpatrzenia tej decyzji w oparciu o konkretny przepis wiążący administrację, to aktem niekorzystnym w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego czy też, w razie potrzeby, art. 91 ust. 1 tego regulaminu jest decyzja komisji konkursowej wydana po ponownym rozpatrzeniu sprawy (wyrok Sądu z dnia 1 lipca 2010 r. w sprawie F‑40/09 Časta przeciwko Komisji, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo).
30 W niniejszej sprawie zgodnie z załącznikiem do ogłoszenia o konkursie w dniu 21 kwietnia 2010 r. strona skarżąca wniosła o ponowne rozpatrzenie decyzji komisji konkursowej o niedopuszczeniu jej do egzaminu ustnego.
31 Pismem z dnia 18 czerwca 2010 r. EPSO odpowiedziało stronie skarżącej, że komisja zebrała się w dniu 11 czerwca 2010 r. i zdecydowała o podtrzymaniu oceny 6/10 uzyskanej przez stronę skarżącą z egzaminu pisemnego c) oraz o utrzymaniu w mocy decyzji o niedopuszczeniu jej do egzaminu ustnego.
32 Decyzja z dnia 18 czerwca 2010 r., przekazana stronie skarżącej w tym samym dniu, stanowi w niniejszej sprawie akt niekorzystny w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego.
33 Wobec powyższego niniejszą skargę należy uważać za skargę o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 18 czerwca 2010 r. wydanej po ponownym sprawdzeniu (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).
W przedmiocie dopuszczalności
Argumenty stron
34 Komisja twierdzi zasadniczo, że skarga jest oczywiście niedopuszczalna. Strona skarżąca zaskarżyła decyzję o niedopuszczeniu jej do kolejnego etapu konkursu nie ze względu na oczywisty błąd w ocenie przy sprawdzaniu egzaminu pisemnego c), ale wyłącznie ze względu na to, że podczas tego egzaminu nie mogła posługiwać się językiem węgierskim, to znaczy swoim językiem ojczystym. Ponieważ ogłoszenie o konkursie nakazuje, by egzamin ten odbywał się wyłącznie w języku rumuńskim, to ono stanowi faktycznie decyzję wywołującą niekorzystne skutki dla strony skarżącej. Jako że nie wniosła ona skargi w wyznaczonym terminie liczonym od publikacji ogłoszenia o konkursie, działania strony skarżącej są objęte przedawnieniem.
35 Strona skarżąca uważa, że ogłoszenie o konkursie nie jest zasadniczo aktem niekorzystnym, i uważa, że w niniejszej sprawie ogłoszenie o konkursie nie wyklucza jej bezpośrednio z egzaminów. Twierdzi natomiast, że może powołać się na nieprawidłowości, jakie wystąpiły w przebiegu konkursu, w tym nieprawidłowości, których przyczyny można doszukiwać się w ogłoszeniu o konkursie, przy okazji skargi na niekorzystną dla niej decyzję indywidualną, i że w związku z tym dopuszczalne jest zakwestionowanie przez nią ogłoszenia o konkursie w sposób incydentalny.
36 Ponadto w decyzji oddalającej zażalenie organ powołujący podniósł, że zażalenie jest niedopuszczalne z powodu naruszenia terminów przewidzianych w regulaminie pracowniczym. Strona skarżąca powzięła wiadomość o zaskarżonej decyzji w dniu 18 czerwca 2010 r. i powinna była złożyć zażalenie najpóźniej w dniu 18 września 2010 r., a nie w dniu 20 września 2010 r.
37 Strona skarżąca powołuje się na art. 100 ust. 2 akapit pierwszy regulaminu postępowania, zgodnie z którym „[j]eżeli koniec terminu przypada w sobotę, niedzielę albo w dniu święta urzędowego, termin upływa następnego dnia roboczego”. Ponieważ dzień 18 września 2010 r. przypadał w sobotę, strona skarżąca twierdzi, że skarga jest dopuszczalna, ponieważ zażalenie zostało złożone w poniedziałek 20 września 2010 r., to jest w pierwszym dniu roboczym następującym po upływie tego terminu.
38 W odpowiedzi Komisja nie twierdzi, że zażalenie zostało wniesione po upływie terminu.
Ocena Sądu
39 Zważywszy na szczególny charakter postępowania w sprawie naboru, które stanowi złożony cykl czynności administracyjnych, składający się z szeregu ściśle powiązanych ze sobą decyzji, skarżący ma prawo powołać się na nieprawidłowości, jakie wystąpiły w przebiegu konkursu, w tym nieprawidłowości, których przyczyny można doszukiwać się w samej treści ogłoszenia o konkursie, przy okazji skargi na późniejszą decyzję indywidualną, taką jak decyzja o niedopuszczeniu do egzaminów (wyrok Trybunału z dnia 11 sierpnia 1995 r. w sprawie C‑448/93 P Komisja przeciwko Noonan, pkt 19; wyrok Sądu z dnia 14 kwietnia 2011 r. w sprawie F‑82/08 Clarke i in. przeciwko OHIM, pkt 79).
40 W takim postępowaniu nie można bowiem wymagać od skarżącego, by wnosił skargi w liczbie odpowiadającej liczbie aktów, które mogą być dla niego niekorzystne (ww. wyrok w sprawie Komisja przeciwko Noonan, pkt 17).
41 Ponadto Trybunał orzekł, iż nie należy wprowadzać rozróżnienia w zależności od stopnia jasności i precyzji ogłoszenia o konkursie (ww. wyrok w sprawie Komisja przeciwko Noonan, pkt 19).
42 Trybunał wyjaśnił, że ogłoszenie o konkursie może wyjątkowo stanowić również przedmiot skargi o stwierdzenie nieważności, gdy poprzez ustanowienie warunków wykluczających kandydaturę skarżącego stanowi decyzję dla niego niekorzystną w rozumieniu art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego (ww. wyrok w sprawie Clarke i in. przeciwko OHIM, pkt 79).
43 Innymi słowy, nawet przyjmując jedynie czysto teoretycznie, że ogłoszenie o konkursie może być podważane przez stronę skarżącą w drodze skargi o stwierdzenie nieważności, okoliczność ta sama w sobie nie prowadzi do utraty przez stronę skarżącą prawa do zaskarżenia spornej decyzji ani do niedopuszczalności zarzutów zmierzających, w razie potrzeby, do podważenia zgodności z prawem ogłoszenia o konkursie.
44 Ponadto zażalenie nie zostało złożone z przekroczeniem terminu.
45 Ponieważ decyzja komisji konkursowej wydana po ponownym sprawdzeniu stanowi akt niekorzystny, to również od wydania tej decyzji po ponownym sprawdzeniu rozpoczyna się bieg terminu do złożenia zażalenia i wniesienia skargi (ww. wyrok w sprawie Časta przeciwko Komisji, pkt 27).
46 Jest bezsporne pomiędzy stronami, że strona skarżąca dowiedziała się o zaskarżonej decyzji w dniu 18 czerwca 2010 r. i że zażalenie na tę decyzję zostało wniesione w dniu 20 września 2010 r.
47 Tymczasem art. 100 ust. 2 akapit pierwszy regulaminu postępowania, do którego odwołuje się strona skarżąca, nie ma zastosowania do postępowania poprzedzającego wniesienie skargi.
48 W braku w samym regulaminie pracowniczym norm szczególnych dotyczących terminów, o których mowa w art. 90 tego regulaminu, należy odwołać się do rozporządzenia Rady (EWG, Euratom) nr 1182/71 z dnia 3 czerwca 1971 r. określającego zasady mające zastosowanie do okresów, dat i terminów (Dz.U. L 124, s. 1) (postanowienie Sądu z dnia 8 lipca 2009 r. w sprawie F‑62/08 Sevenier przeciwko Komisji, pkt 27). Artykuł 3 ust. 4 tego rozporządzenia przewiduje, że jeśli ostatni dzień terminu przypada w dniu ustawowo wolnym od pracy, w niedzielę lub w sobotę, termin wygasa wraz z upływem ostatniej godziny następnego dnia roboczego.
49 Ponieważ w niniejszej sprawie ostatni dzień terminu przypadał w sobotę 18 września 2010 r., termin wygasł w dniu 20 września 2010 r. A zatem zażalenie nie zostało złożone z przekroczeniem terminu.
50 Wobec powyższego skargę należy uznać za dopuszczalną.
Co do istoty
51 Strona skarżąca wyjaśnia, że na poparcie swojej skargi podnosi zarzuty naruszenia:
– zasad równego traktowania i niedyskryminacji;
– art. 1d ust. 1, 5 i 6 regulaminu pracowniczego;
– art. 2 TUE;
– art. 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”);
– art. 3, 4, 5, 10 i 19 Konwencji ramowej o ochronie mniejszości narodowych, podpisanej w Strasburgu w dniu 1 lutego 1995 r. (zwanej dalej „konwencją ramową”).
W przedmiocie zarzutów dotyczących naruszenia zasad równego traktowania i niedyskryminacji oraz naruszenia art. 1d ust. 1, 5 i 6 regulaminu pracowniczego
52 Oba te zarzuty należy zbadać łącznie.
– Argumenty stron
53 Strona skarżąca twierdzi, że fakt, iż nie mogła zdawać egzaminu pisemnego c) w swoim głównym języku, a mianowicie węgierskim, stanowi według niej naruszenie zasad równego traktowania i niedyskryminacji.
54 Strona skarżąca przypomina, że jej językiem ojczystym i językiem głównym jest węgierski, będący językiem urzędowym Unii Europejskiej. Choć nie jest on językiem urzędowym Rumunii, węgierski jest jednak językiem komunikacji, którego stosowanie zostało uznane przez ten kraj w stosunku do mniejszości węgierskiej. Tym samym Rumunia dostosowała się do realizowanego przez instytucje europejskie celu ochrony mniejszości narodowych. Strona skarżąca uważa, że na przestrzeni lat mniejszość węgierska w Rumunii regularnie nabywała nowe prawa, w tym prawo członków tej mniejszości do edukacji w języku węgierskim. Strona skarżąca podkreśla, że otrzymała świadectwa ukończenia szkół podstawowej, średniej i wyższej w języku węgierskim oraz że jej dyplom ukończenia studiów przyznaje jej w Rumunii te same prawa, jakie przysługują osobom, które otrzymały ten sam dyplom w języku rumuńskim.
55 W konsekwencji fakt, że nie mogła zdawać egzaminu pisemnego c) w języku węgierskim, obiektywnie stawiał ją w niekorzystnej sytuacji w porównaniu z innymi obywatelami odbywającymi edukację szkolną i uniwersytecką w języku rumuńskim.
56 Strona skarżąca uważa, że w okolicznościach niniejszej sprawy należałoby zaoferować kandydatom możliwość wyboru pomiędzy językami używanymi w Rumunii, ponieważ chodzi o języki urzędowe Unii.
57 Na poparcie tego argumentu strona skarżąca twierdzi, że ogłoszenie o konkursie otwartym EPSO/AD/53/06 (Dz.U. C 172 A, s. 3), zastrzeżonym dla obywateli cypryjskich na podstawie art. 2 rozporządzenia nr 401/2004, nakładało obowiązek biegłej znajomości języka greckiego jako języka głównego, dopuszczając jednocześnie wyjątkowo dla obywateli cypryjskich, których głównym językiem nie jest grecki, możliwość wyboru jednego z języków urzędowych Unii, przy czym w tym wypadku drugi język nie mógł pokrywać się z wybranym językiem głównym.
58 Zdaniem strony skarżącej źródłem dyskryminacji jest również to, że w przypadku udziału w konkursie będącym przedmiotem niniejszej sprawy Komisja nałożyła jednocześnie wymóg przynależności państwowej oraz języka zainteresowanego państwa członkowskiego. Strona skarżąca uważa, że jeśli konieczny był nabór osób posługujących się językiem rumuńskim, nie należało ograniczać go jedynie do osób posiadających obywatelstwo rumuńskie. Jeśli natomiast celem było zatrudnienie obywateli rumuńskich, jedynym kryterium powinno być kryterium przynależności państwowej.
59 Strona skarżąca podkreśla, że zgodnie z art. 1d regulaminu pracowniczego do Komisji powinno należeć w każdym razie wykazanie, po pierwsze, że decyzja o przeprowadzeniu egzaminu pisemnego c) w języku rumuńskim nie stanowi naruszenia zasady równego traktowania, oraz po drugie, że ewentualne ograniczenie tej zasady jest obiektywnie i racjonalnie uzasadnione.
60 W odniesieniu do kwestii, czy odmienne traktowanie jest uzasadnione między innymi wskazanym przez Komisję celem osiągnięcia rozsądnej równowagi geograficznej, strona skarżąca uważa, że nie można wykluczać kandydatów rumuńskich należących do mniejszości węgierskiej z tego powodu, iż Rumunia nie zgłosiła węgierskiego jako języka urzędowego na podstawie rozporządzenia nr 1.
61 Strona skarżąca uważa, że Komisja nie wyjaśniła, w jakim zakresie potrzeby służby wymagają wyłącznego stosowania języka rumuńskiego przez powołanych na urzędników laureatów konkursu EPSO/AD/147/09.
62 Ponadto należy wprowadzić rozróżnienie pomiędzy „interesem służby” i „ogólnym interesem polityki kadrowej”. Gdyby zatrudnienie rumuńskich urzędników było uzasadnione koniecznością porozumiewania się ze środowiskami gospodarczymi i społecznymi państw członkowskich, należałoby zatrudnić osoby należące do mniejszości węgierskiej w celu komunikowania się z podmiotami gospodarczymi i społecznymi powiązanymi z tą mniejszością.
63 Wreszcie strona skarżąca wyjaśnia, że spełnia wymagania art. 28 regulaminu pracowniczego, który jej zdaniem nie stawia żadnego warunku znajomości języka przynależności państwowej urzędnika.
64 Komisja sądzi natomiast, że strona skarżąca nie była ofiarą żadnej nierówności traktowania, a w każdym razie warunki językowe konkursu są uzasadnione interesem służby, odpowiadają celom interesu ogólnego w ramach polityki kadrowej oraz są proporcjonalne.
65 Po pierwsze, Komisja podkreśla, że należy odróżnić „języki Unii”, to jest języki używane na podstawie rozporządzenia nr 1, od „języków używanych w państwie członkowskim”. Na podstawie art. 27 i 28 regulaminu pracowniczego i rozporządzenia nr 1 żaden kandydat przystępujący do konkursu nie może bowiem wymagać posługiwania się podczas egzaminów pisemnych tego konkursu innym językiem niż języki Unii właściwe na podstawie rozporządzenia nr 1.
66 Ponadto instytucjom przysługuje szeroki zakres swobodnego uznania przy określaniu języków urzędowych używanych przez ich organy, a w konsekwencji przy wyborze języków, których znajomość może być wymagana od kandydatów przystępujących do konkursu. Ponadto w tym względzie art. 1 ust. 1 lit. f) załącznika III do regulaminu pracowniczego umożliwia właśnie organowi powołującemu określenie znajomości języków wymaganej w związku ze szczególnym charakterem podlegających obsadzeniu stanowisk.
67 Ponadto Komisja powołuje się na okoliczność, że do tej pory Rumunia nie zgłosiła języka węgierskiego jako innego języka Unii na podstawie art. 8 rozporządzenia nr 1.
68 Komisja przypomina, że konkurs EPSO/AD/147/09 jest „konkursem związanym z rozszerzeniem”, organizowanym właśnie na podstawie rozporządzenia nr 1760/2006, które to na potrzeby zatrudnienia obywateli rumuńskich w okresie przejściowym stanowi odstępstwo od zasad regulaminu pracowniczego, w szczególności od art. 27, zakazującego zastrzegania wolnych stanowisk dla obywateli określonego państwa członkowskiego. Konieczne było bowiem jak najszybsze zatrudnienie personelu rumuńskiego znającego język rumuński w celu zaspokojenia potrzeb służby wynikających z przystąpienia Rumunii, a w szczególności w celu porozumiewania się w języku Unii używanym w kontaktach z Rumunią.
69 W tych okolicznościach Komisja twierdzi, że wymóg znajomości języka rumuńskiego w spornym ogłoszeniu o konkursie odpowiada celom o ogólnym charakterze wynikającym z zastosowania wprowadzającego odstępstwo rozporządzenia nr 1760/2006 i jest obiektywnie uzasadniony interesem służby, w świetle w szczególności art. 1 ust. 1 lit. f) załącznika III do regulaminu pracowniczego.
70 Komisja wyjaśnia wreszcie, że od kandydatów przystępujących do wspomnianego konkursu wymaga się dobrej, a nie doskonałej znajomości języka rumuńskiego, co rumuńskim kandydatom posługującym się innym językiem ojczystym niż rumuński daje de facto możliwość uzyskania pomyślnego wyniku z egzaminu pisemnego c).
– Ocena Sądu
71 Na wstępie należy zauważyć, że w swojej replice strona skarżąca twierdzi, iż rozporządzenie nr 1, na którym Komisja opiera większą część swojej argumentacji, nie może naruszać postanowień traktatów, jakiejkolwiek innej nadrzędnej zasady prawa lub jakiejkolwiek ogólnej zasady prawa.
72 Tymczasem zakładając nawet czysto teoretycznie, że taki zarzut niezgodności z prawem ma ścisły związek z zażaleniem oraz że nie jest złożony z przekroczeniem terminu, stwierdzić należy, iż nie zawiera on żadnej wskazówki pozwalającej Sądowi na zbadanie jego zasadności.
73 Na podstawie art. 35 § 1 lit. e) regulaminu postępowania skarga powinna wskazywać przywołane zarzuty i argumenty co do prawa i stanu faktycznego. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem elementy te winny być na tyle jasne i precyzyjne, by umożliwiały stronie pozwanej przygotowanie obrony, a Sądowi rozstrzygnięcie w przedmiocie skargi, jeśli zajdzie taka potrzeba, bez dodatkowych informacji. W celu zagwarantowania pewności prawa i prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości, aby skarga była dopuszczalna, konieczne jest, by istotne okoliczności faktyczne i prawne, będące podstawą jej złożenia, wynikały w sposób spójny i zrozumiały z samej treści skargi (wyrok Sądu z dnia 15 lutego 2011 r. w sprawie F‑76/09 AH przeciwko Komisji, pkt 29).
74 W związku z tym w braku jakichkolwiek wskazówek dotyczących powodów, dla których rozporządzenie nr 1 miałoby naruszać postanowienia traktatów, podniesiony przez stronę skarżącą zarzut niezgodności z prawem rozporządzenia nr 1 jest niedopuszczalny w świetle art. 35 § 1 lit. e) regulaminu postępowania.
75 W odniesieniu do zarzutu dotyczącego naruszenia zasady równego traktowania i zasady niedyskryminacji przypomnieć należy, że zasada równego traktowania jako ogólna zasada prawa Unii wymaga, aby podobne sytuacje nie były traktowane w odmienny sposób, a odmienne sytuacje nie były traktowane jednakowo, chyba że takie traktowanie jest obiektywnie uzasadnione (wyrok Trybunału z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie C‑127/07 Arcelor Atlantique et Lorraine i in., pkt 23). Podobnie naruszenie zasady równego traktowania, mającej zastosowanie do prawa służby publicznej Unii, następuje w przypadku, gdy dwie kategorie osób pozostające w służbie Unii, których sytuacja faktyczna i prawna nie przedstawia zasadniczych różnic, są traktowane odmiennie i gdy takie odmienne traktowanie nie jest obiektywnie uzasadnione (wyrok Sądu z dnia 25 lutego 2010 r. w sprawie F‑91/08 Pleijte przeciwko Komisji, pkt 36).
76 Ponieważ strona skarżąca uznaje, że w tym przypadku nastąpiło naruszenie zasady równego traktowania ze względu na jednakowe traktowanie odmiennych sytuacji, należy zbadać, czy rozpatrywane sytuacje są odmienne pod kątem faktycznym i prawnym.
77 Wprawdzie jest bezsporne pomiędzy stronami postępowania, że językiem ojczystym i językiem głównym strony skarżącej posiadającej obywatelstwa rumuńskie i węgierskie jest rzeczywiście węgierski, jednakże język ojczysty i główny strony skarżącej nie jest językiem państwowym Rumunii. Jak przyznaje sama strona skarżąca, węgierski nie został również prawnie uznany w rumuńskim porządku prawnym za język urzędowy. W tym względzie w toku rozprawy Komisja przedłożyła Sądowi dokumenty dotyczące niektórych rumuńskich aktów ustawodawczych związanych między innymi z prawami i obowiązkami osób należących do poszczególnych licznych mniejszości narodowych w Rumunii. Jednym z tych aktów jest w szczególności rumuńska ustawa nr 188/1999, której art. 54, dotyczący naboru urzędników, stanowi, że aby sprawować urząd publiczny w Rumunii, należy spełnić następujące warunki: „a) posiadać rumuńskie obywatelstwo oraz mieć stałe miejsce zamieszkania w Rumunii; b) znać język rumuński w mowie i piśmie”. Ponadto okoliczność, że węgierski jest językiem urzędowym Unii, jest w niniejszym przypadku bez znaczenia, ponieważ chodzi o „konkurs związany z rozszerzeniem”, na podstawie rozporządzenia nr 1760/2006 wyjątkowo zastrzeżony tylko dla obywateli danego państwa członkowskiego. To zresztą właśnie ze względu na posiadanie rumuńskiego obywatelstwa strona skarżąca zgłosiła swoją kandydaturę i została dopuszczona do udziału we wspomnianym konkursie. Z powyższego wynika, że sytuacja strony skarżącej nie różni się od sytuacji innych kandydatów w omawianym konkursie.
78 Ponadto konkurs EPSO/AD/147/09 różni się wyraźnie od konkursu EPSO/AD/53/06, organizowanego wyłącznie dla obywateli cypryjskich, który to strona skarżąca przywołuje na poparcie swojej argumentacji. Zgodnie z art. 2 rozporządzenia nr 401/2004 należało bowiem przeprowadzić konkursy otwarte w celu naboru urzędników posługujących się jako językiem głównym jednym z jedenastu języków urzędowych obowiązujących w dniu wydania rozporządzenia nr 401/2004; konkursy te obejmowały jednocześnie wszystkie te języki. Ponieważ jednym z języków urzędowych Republiki Cypryjskiej jest turecki, który jednak nie jest językiem urzędowym Unii, jak wyjaśniła Komisja na rozprawie, należało przewidzieć język alternatywny dla greckiego, będącego drugim językiem urzędowym tego państwa członkowskiego. Wybrano wówczas język angielski, który również był jednym z trzech języków do ewentualnego wyboru na drugim egzaminie pisemnym. W okolicznościach omawianej sprawy Komisja zobowiązana była zapewnić przeprowadzenie konkursów otwartych zgodnie z warunkami określonymi przez prawodawcę Unii w rozporządzeniu nr 401/2004. Tymczasem żaden podobny do art. 2 rozporządzenia nr 401/2004 przepis nie znalazł się w rozporządzeniu nr 1760/2006, na podstawie którego przeprowadzony został będący przedmiotem niniejszej sprawy konkurs EPSO/AD/147/09.
79 W każdym razie nawet jeśli konieczność zdawania egzaminu pisemnego c) w języku rumuńskim mogłaby działać na niekorzyść strony skarżącej w porównaniu do kandydatów, których językiem ojczystym jest rumuński, przypomnieć należy, że odmienne traktowanie, uzasadnione obiektywnymi, racjonalnymi i proporcjonalnymi do zamierzonego celu kryteriami, nie stanowi naruszenia zasady równego traktowania. W tym względzie przypomnieć należy również, że do kryteriów mogących służyć jako uzasadnienie odmiennego traktowania urzędników należy interes służby (ww. wyrok w sprawie Pleijte przeciwko Komisji, pkt 57).
80 Rozporządzenie nr 1760/2006, którego zgodność z prawem nie została zakwestionowana w trakcie niniejszego postępowania, stanowi podstawę prawną zezwalającą, wyjątkowo oraz w drodze odstępstwa od mających zastosowanie norm zawartych w regulaminie pracowniczym, na rekrutację obywateli rumuńskich w drodze zastrzeżonych dla nich konkursów. Wprawdzie rozporządzenie nr 1760/2006, w przeciwieństwie do rozporządzenia nr 401/2004, nie zawiera żadnej wskazówki dotyczącej wyboru języka, bezsporne jest jednak, że Rumunia wskazała wyłącznie język rumuński jako język urzędowy w rozumieniu rozporządzenia nr 1. Ponadto zgodnie z konstytucją rumuńską język rumuński jest jedynym językiem urzędowym tego państwa.
81 W związku z tym wprowadzenie wymogu dotyczącego egzaminu w języku rumuńskim w konkursie EPSO/AD/147/09 należy uznać za zgodne z prawem, uzasadnione wymogami wyższego rzędu wynikającymi właśnie z przystąpienia Rumunii do Unii Europejskiej. Omawiane wymogi opierają się zatem na obiektywnych i racjonalnych kryteriach, zaś odmienne traktowanie podczas przeprowadzania „konkursu związanego z rozszerzeniem”, ograniczone do okresu przejściowego następującego po przystąpieniu tego państwa do Unii, jest proporcjonalne do zamierzonego celu.
82 Z powyższego wynika, że służby administracyjne Unii, takie jak EPSO, powołane na podstawie rozporządzenia ustanawiającego wyłączenie, takiego jak rozporządzenie nr 1760/2006, do organizowania konkursów zastrzeżonych dla obywateli Rumunii jako państwa przystępującego do Unii nie mogą, bez naruszenia zasady równego traktowania, używać innego języka niż tylko jedynego języka urzędowego tego kraju podczas niektórych pisemnych egzaminów rekrutacyjnych zmierzających właśnie do sprawdzenia biegłej znajomości tego języka. Inaczej rzecz by się miała w sytuacji, gdyby to państwo członkowskie, w odniesieniu do jego udziału w działaniu instytucji Unii, na podstawie art. 1 rozporządzenia nr 1 oficjalnie uznało język mniejszości występującej na jego terytorium, który nie będąc językiem urzędowym tego państwa, jest jednakże językiem urzędowym Unii.
83 Poza tym określenie wymogu „biegłej znajomości języka rumuńskiego” jako języka głównego konkursu będącego przedmiotem niniejszej sprawy, który to jest zastrzeżony dla obywateli rumuńskich, nie ma charakteru arbitralnego ani nie jest oczywiście niezgodne z interesem służby.
84 Sąd orzekł już bowiem, że jeżeli potrzeby służby lub stanowiska tego wymagają, organ administracji może zasadnie sprecyzować języki, których biegła lub zadowalająca znajomość jest wymagana (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 5 kwietnia 2005 r. w sprawie T‑376/03 Hendrickx przeciwko Radzie, pkt 26; wyrok Sądu z dnia 29 czerwca 2011 r. w sprawie F‑7/07 Angioi przeciwko Komisji, pkt 90 i przytoczone tam orzecznictwo).
85 Tymczasem, jak wskazała Komisja w trakcie niniejszego postępowania, znajomość języka rumuńskiego jest przydatna, a nawet konieczna ze względu na to, że zatrudnieni na tej podstawie administratorzy biorą udział w różnych zadaniach „w obrębie instytucji oraz, w razie potrzeby, w powiązaniu ze środowiskami gospodarczymi i społecznymi państw członkowskich i innymi instytucjami [Unii]”. Wyjaśnienia te uzasadniają w sposób obiektywny i racjonalny wprowadzenie wymogu egzaminu w języku rumuńskim w ramach jednego z pierwszych „konkursów związanych z rozszerzeniem” zorganizowanych po przystąpieniu Rumunii do Unii Europejskiej.
86 W konsekwencji z powyższych uwag wynika, że na podstawie rozporządzenia nr 1760/2006 administracja miała prawo zorganizować konkurs otwarty w części jedynie dla obywateli rumuńskich oraz w interesie służby wymagać od tych kandydatów biegłej znajomości ich własnego języka państwowego, to jest rumuńskiego, będącego jedynym językiem urzędowym Rumunii zgodnie z rozporządzeniem nr 1.
87 W związku z tym nie ma podstaw, aby sądzić, że wymaganie biegłej znajomości języka rumuńskiego w ramach konkursu będącego przedmiotem niniejszej sprawy było oczywiście niezgodne z interesem służby lub prowadziło do zróżnicowania o charakterze arbitralnym.
88 Należy zatem oddalić zarzuty dotyczące naruszenia zasad równego traktowania i niedyskryminacji oraz naruszenia art. 1d ust. 1, 5 i 6 regulaminu pracowniczego.
W przedmiocie zarzutów opartych na naruszeniu art. 2 TUE, art. 21 karty oraz art. 3, 4, 5, 10 i 19 konwencji ramowej
89 O ile skargę można rozumieć w ten sposób, że zarzuca Komisji naruszenie art. 2 TUE i art. 21 karty poprzez nałożenie wymogu przeprowadzenia egzaminu w języku rumuńskim w ramach konkursu EPSO/AD/147/09, w braku jakiejkolwiek dyskryminacji (zob. pkt 75–88 powyżej) należy oddalić ten zarzut jako bezzasadny, bez konieczności rozpatrywania podniesionej podczas rozprawy kwestii, czy art. 2 TUE może mieć bezpośrednią skuteczność i powodować powstanie prawa podmiotowego po stronie strony skarżącej.
90 Co się tyczy zawartego w skardze odniesienia do art. 3, 4, 5, 10 i 19 konwencji ramowej, przypomnieć należy, że na podstawie art. 35 § 1 lit. e) regulaminu postępowania skarga powinna wskazywać przywołane zarzuty i argumenty co do prawa i stanu faktycznego. W celu zagwarantowania pewności prawa i prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości, wskazanych w pkt 73 niniejszego wyroku, aby skarga była dopuszczalna, konieczne jest, by istotne okoliczności faktyczne i prawne, będące podstawą jej złożenia, wynikały w sposób spójny i zrozumiały z samej treści skargi.
91 Tym samym w świetle regulaminu postępowania nie można uznać za wystarczające samego odniesienia w skardze do art. 3, 4, 5, 10 i 19 konwencji ramowej ze względu na brak jakichkolwiek argumentów w tym zakresie. Odniesienie to należy zatem odrzucić jako niedopuszczalne.
W przedmiocie żądania trzeciego
92 Strona skarżąca wnosi do Sądu zasadniczo o nakazanie Komisji przeprowadzenia nowego egzaminu pisemnego c).
93 Ponieważ sąd Unii nie jest właściwy w zakresie kierowania nakazów pod adresem instytucji (wyrok Sądu z dnia 5 lipca 2011 r. w sprawie F‑46/09 V przeciwko Parlamentowi, pkt 63 i przytoczone tam orzecznictwo), żądanie w tym przedmiocie należy uznać za niedopuszczalne.
94 Mając na uwadze powyższe rozważania, należy oddalić skargę w całości jako bezzasadną.
W przedmiocie kosztów
95 Zgodnie z art. 87 § 1 regulaminu postępowania, z zastrzeżeniem odmiennych przepisów rozdziału ósmego tytułu drugiego wspomnianego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Na podstawie art. 87 § 2, jeżeli wymagają tego względy słuszności, Sąd może zdecydować, że strona przegrywająca sprawę zostanie obciążona tylko częścią kosztów, a nawet że nie zostanie nimi obciążona w ogóle.
96 Z uzasadnienia niniejszego wyroku wynika, że strona skarżąca przegrała sprawę. Ponadto Komisja w swych żądaniach wyraźnie wniosła o obciążenie strony skarżącej kosztami postępowania. Okoliczności niniejszego przypadku nie uzasadniają zastosowania przepisów art. 87 § 2 regulaminu postępowania, a zatem strona skarżąca zostaje obciążona kosztami własnymi oraz kosztami poniesionymi przez Komisję.
Z powyższych względów
SĄD DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) BA pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 5 grudnia 2012 r.