Language of document :

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 27 czerwca 2019 r. w sprawie T-20/17, Węgry / Komisja, wniesione w dniu 6 sierpnia 2019 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-596/19 P)

Język postępowania: węgierski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Bottka i P.-J. Loewenthal)

Druga strona postępowania: Węgry, Rzeczpospolita Polska

Żądania wnoszącego odwołanie

uchylenie wyroku Sądu (dziewiąta izba) z dnia 27 czerwca 2019 r. w sprawie T-20/17, Węgry / Komisja,

oddalenie zarzutów drugiego i trzeciego podniesionych przez Węgry w skardze złożonej w Sądzie, w ramach których państwo to podniosło naruszenie obowiązku uzasadnienia i nadużycie władzy, a także obciążenie Węgier wszelkimi kosztami postępowania w pierwszej instancji i w postępowaniu odwoławczym,

pomocniczo przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania w przedmiocie niezbadanych do tej pory zarzutów i stwierdzenie, że orzeczenie w przedmiocie kosztów nastąpi w orzeczeniu kończącym sprawę.

Zarzuty i główne argumenty

W ramach zarzutu pierwszego Komisja podnosi, że Sąd naruszył art. 107 ust. 1 TFUE, stwierdzając, że progresywna struktura stawek węgierskiego podatku od reklam nie jest selektywna. Zarzut ten opiera na trzech aspektach:

Po pierwsze, Sąd błędnie stwierdził w pkt 78-83 zaskarżonego wyroku, że Komisja, ustalając system referencyjny, niesłusznie wykluczyła progresywne stawki węgierskiego podatku od reklam. Wbrew stanowisku Sądu, podejście przyjęte przez Komisję w decyzji jest zgodne z orzecznictwem. W konsekwencji Sąd naruszył prawo przy określaniu systemu referencyjnego.

Po drugie, Sąd błędnie stwierdził w pkt 84-90 zaskarżonego wyroku, że Komisja błędnie określiła cel podatku od reklam, w stosunku do którego należy dokonać porównania. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału decydujący dla oceny porównywalności jest wyłącznie przedmiot podatkowy środka, to znaczy cel podatkowy określony przez zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego. Inne cele, takie jak zdolność finansowa, mają znaczenie jedynie dla oceny, czy rozróżnienie dokonane w ramach podatku jest obiektywnie uzasadnione, pod warunkiem że cele te są powiązane z charakterem podatku. W konsekwencji błędem prawnym jest to, że dokonując oceny porównywalności Sąd przyjął jako decydujące kryterium rzekomy cel redystrybucji podatku od reklam.

Po trzecie błędne jest stanowisko Sądu zawarte w pkt 91-105 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którym Komisja błędnie uznała, że cel redystrybucji nie uzasadnia progresywnego, opartego na obrocie charakteru podatku. Stwierdzenie Sądu, że węgierski podatek od reklamy jest niedyskryminujący i służy celowi redystrybucji, opiera się na błędnym założeniu, że przedsiębiorstwa o wysokich obrotach są siłą rzeczy bardziej rentowne niż przedsiębiorstwa o niższych obrotach. Na podstawie tego błędnego rozumowania Sąd naruszył prawo przyjmując cel, który nie jest częścią charakteru podatku, by uzasadnić rozróżnienie spowodowane przez podatek. Ponadto, poprzez to błędne założenie, Sąd niezgodnie z prawem przerzucił ciężar dowodu i zobowiązał Komisję do wykazania, że progresywne stawki podatkowe nałożone przez węgierski podatek od reklam nie mogą uzasadniać jego rzekomego celu, jakim jest redystrybucja.

W ramach zarzutu drugiego Komisja podnosi, że Sąd naruszył art. 107 ust. 1 TFUE, stwierdzając, że możliwość odliczenia 50 % przeniesionych strat nie ma charakteru selektywnego. Po pierwsze, środek ten jest niezgodny z systemem referencyjnym, do którego rzekomo należy, ponieważ umożliwia odliczenie strat podatnikom zobowiązanym do zapłaty podatku obrotowego, co nie odzwierciedla rentowności przedsiębiorstwa. Po drugie, wbrew stanowisku Trybunału, środek nie jest niedyskryminujący i nie zależy od zbiegów okoliczności. Natomiast podmioty korzystające ze środka dotyczącego poprzedniego roku podatkowego były możliwe do zidentyfikowania w momencie wprowadzenia podatku.

____________