WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba)
z dnia 12 marca 2009 r.
Sprawa F-104/06
Joséphine Arpaillange i in.
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Służba publiczna – Personel kontraktowy – Zatrudnienie – Zaszeregowanie – Dawni eksperci indywidualni – Dyplom – Doświadczenie zawodowe – Zarzut niezgodności z prawem
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której J. Arpaillange i czterech innych członków personelu kontraktowego Komisji żądają w szczególności stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie zaszeregowania wydanych przez organ upoważniony do zawierania umów, wynikających z ich umów o pracę.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Każda ze stron pokrywa własne koszty.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Personel kontraktowy – Zaszeregowanie – Pracownicy należący do grupy funkcyjnej IV
(warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 79 ust. 2, art. 86)
2. Urzędnicy – Równość traktowania – Odmienne traktowanie różnych kategorii pracowników w zakresie gwarancji wynikających z regulaminu pracowniczego oraz świadczeń zabezpieczenia społecznego – Brak dyskryminacji
3. Urzędnicy – Skarga – Wniosek o odszkodowanie związany z wnioskiem o stwierdzenie nieważności – Oddalenie wniosku o stwierdzenie nieważności powodujące oddalenie wniosku o odszkodowanie
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
1. Z art. 79 ust. 2 warunków zatrudnienia innych pracowników wynika, że organowi przysługuje uznanie administracyjne przy ustalaniu lat doświadczenia zawodowego wymaganych do celów zaszeregowania personelu kontraktowego. Ponieważ art. 86 WZIP ustanawia tylko trzy grupy zaszeregowania dla personelu kontraktowego, o którym mowa w art. 3a, należącego do grupy funkcyjnej IV, między dolną a górną granicą lat doświadczenia zawodowego wymaganych dla każdej z trzech grup zaszeregowania istnieje z konieczności duży rozrzut. Tym samym jednakowe traktowanie członków personelu kontraktowego, których sytuacja różni się pod względem długości okresu doświadczenia zawodowego, jest nierozerwalnie związane z systemem podziału na trzy grupy zaszeregowania personelu kontraktowego, o którym mowa w art. 3a, należącego do grupy funkcyjnej IV.
(zob. pkt 48, 50, 52)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑213/00 CMA CGM i in. przeciwko Komisji, 19 marca 2003 r., Rec. s. II‑913, pkt 405–410
2. Z uwagi na to, że prawodawca wspólnotowy ma swobodę tworzenia nowych kategorii pracowników, odpowiadających uzasadnionym potrzebom administracji wspólnotowej, a odmiennego traktowania przez regulamin pracowniczy różnych kategorii osób zatrudnionych przez Wspólnoty Europejskie, czy to w charakterze samych urzędników, czy to w ramach poszczególnych kategorii pracowników podlegających warunkom zatrudnienia innych pracowników, nie można podważyć, ponieważ definicja każdej z powyższych kategorii odpowiada uzasadnionym potrzebom administracji wspólnotowej i stałemu lub czasowemu charakterowi zadań, które dana kategoria ma wypełniać, nie można uznać za dyskryminację faktu, iż pod względem przewidzianych regulaminem pracowniczym gwarancji i świadczeń zabezpieczenia społecznego niektóre z kategorii osób zatrudnionych przez Wspólnoty mogą korzystać z gwarancji lub świadczeń, które nie przysługują innym kategoriom. W szczególności personel kontraktowy, o którym mowa odpowiednio w art. 3a i 3b WZIP, należy do różnych kategorii personelu, w szczególności w tym sensie, że druga z tych grup personelu nie może, w odróżnieniu od pierwszej grupy, zawierać umów o pracę na czas nieokreślony, co powoduje w szczególności zróżnicowanie zaszeregowania i, co za tym idzie, różny poziom wynagrodzenia.
(zob. pkt 60, 61, 63, 97)
Odesłanie:
Trybunał: sprawy połączone od 118/82 do 123/82 Celant i in. przeciwko Komisji, 6 października 1983 r., Rec. s. 2995, pkt 22
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑121/97 Ryan przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, 30 września 1998 r., Rec. s. II‑3885, pkt 98, 104; sprawa T‑415/06 P De Smedt przeciwko Komisji, 9 listopada 2007 r., Zb.Orz.SP s. I‑B‑1‑0000, II‑B‑1‑0000, pkt 54, 55
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑59/05 De Smedt przeciwko Komisji, 19 października 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑109, II‑A‑1‑409, pkt 71, 76
3. W skargach urzędników żądania naprawienia szkody winny zostać oddalone, jeśli są ściśle związane z żądaniami stwierdzenia nieważności, które same zostały odrzucone jako niedopuszczalne albo oddalone jako bezzasadne.
(zob. pkt 137)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑330/03 Liakoura przeciwko Radzie, 10 czerwca 2004 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑191, II‑859, pkt 69; sprawy połączone T‑155/03, T‑157/03 i T‑331/03 Cwik przeciwko Komisji, 13 grudnia 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑411, II‑1865, pkt 207