Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 12 lipca 2018 r. w sprawie T-41/17, Lotte Co. Ltd przeciwko Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), wniesione w dniu 18 września 2018 r. przez Nestlé Unternehmungen Deutschland GmbH
(Sprawa C-580/18P)
Język postępowania: niemiecki
Strony
Wnoszący odwołanie: Nestlé Unternehmungen Deutschland GmbH (przedstawiciel: Dr. A. Jaeger-Lenz, Rechtsanwältin, C. Elkemann, Rechtsanwältin, Dr. A. Lambrecht, Rechtsanwalt)
Druga strona postępowania: Lotte Co. Ltd, Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej
Żądania wnoszącego odwołanie
uchylenie wyroku Sadu (dziewiąta izba) z dnia 12 lipca 2018 r. (T-41/17) i oddalenie skargi na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) z dnia 28 października 2016 r. (sprawa R 050/016–5);
posiłkowo po uchyleniu wyroku Sądu przekazanie mu sprawy celem ponownego rozpoznania;
obciążenie skarżącej (Lotte Co. Ltd) kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Wnosząca odwołanie podnosi następujące zarzuty:
Sąd błędnie skorzystał z przysługującej mu na podstawie art. 65 ust. 3 rozporządzenia nr 207/20091 kompetencji o charakterze reformatoryjnym, mimo że Izba Odwoławcza nie dokonała wystarczających ustaleń o charakterze faktycznym w odniesieniu do częstości i trwałości używania znaku. Było to niekorzystne dla interesów wnoszącej odwołanie, ponieważ ustalenia Sądu nie były wystarczające i nie uwzględniały istotnych dowodów. Gdyby odpowiednie ustalenia zostały dokonane już przez Izbę Odwoławczą, skarżąca mogłaby je podważyć we wniesionej do Sądu skardze.
Sąd oparł swoją ocenę „rzeczywistego używania” w rozumieniu art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009 w znacznej mierze na fakcie, że obroty dowiedzione za pomocą faktur są zbyt niskie w porównaniu z obrotami wynikającymi z oświadczenia złożonego pod przysięgą. Sąd powinien jednak stwierdzić przynajmniej obiektywnie reprezentacyjne dla danej branży możliwości produkcyjne i dystrybucyjne. Z punktu widzenia zakresu używania rzeczywiste subiektywne warunki poszczególnych przedsiębiorstw nie powinny odgrywać żadnej roli. Dodatkowo używanie znaku towarowego należy uznać za rzeczywiste, nawet jeżeli nie jest istotne pod względem ilościowym; nie istnieją konkretnie określone progi minimalne. Nie należy przeprowadzać oceny strategii handlowej i komercjalnego sukcesu danego towaru. Istotne jest jedynie to, czy dochodzi do czysto symbolicznego używania.
Sąd dokonał także błędnej pod względem prawnym wykładni kryterium „rzeczywistego używania” zgodnie z art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ oparł się, dokonując uproszczenia, na wielkości całego rynku, z pominięciem charakterystycznych dla danej branży zdolności produkcyjnych i dystrybucyjnych oraz stopnia dywersyfikacji przedsiębiorstwa na konkretnym rynku.
Sąd przeinaczył okoliczności faktyczne dotyczące rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego, ponieważ pominął zawarte w oświadczeniu złożonym pod przysięgą decydujące informacje dotyczące trwałości w czasie używania tego znaku.
Okoliczność, że Sąd przy dokonywaniu oceny używania pozwalającego na utrzymanie praw do znaku oparł się na subiektywnych okolicznościach dotyczących licencjobiorcy wnoszącej odwołanie, a w szczególności na rozmiarze działalności oraz zdolności produkcyjnej i dystrybucyjnej tego licencjobiorcy, narusza ogólną zasadę równego traktowania.
Naruszenie ogólnej zasady równego traktowania wynika także z tego, że Sąd odbiegł od wcześniejszych wyroków Sądu i Trybunału, w których Sąd i Trybunał uznały istnienie rzeczywistego używania w podobnych przypadkach.
____________
1 Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (wersja skodyfikowania) (Dz.U. 2009, L 78, s. 1).