ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
(δεύτερο τμήμα)
της 15ης Φεβρουαρίου 2012
Υπόθεση F‑113/10
AT
κατά
Εκτελεστικού Οργανισμού«Εκπαίδευσης, Οπτικοακουστικών Θεμάτων και Πολιτισμού»
«Υπαλληλική υπόθεση — Έκτακτος υπάλληλος — Έκθεση αξιολογήσεως — Οριστικός χαρακτήρας — Προθεσμία ασκήσεως προσφυγής — Εκπρόθεσμη άσκηση — Πρόωρη καταγγελία συμβάσεως ορισμένου χρόνου λόγω επαγγελματικής ανεπάρκειας — Δικαστικός έλεγχος — Πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως»
Αντικείμενο: Προσφυγή-αγωγή ασκηθείσα δυνάμει του άρθρου 270 ΣΛΕΕ, το οποίο έχει εφαρμογή στη Συνθήκη ΕΚΑΕ βάσει του άρθρου 106α της Συνθήκης αυτής, με την οποία ο AT ζητεί, κατ’ ουσίαν, την ακύρωση της εκθέσεώς του αξιολογήσεως για την περίοδο από 1ης Ιουνίου έως 31 Δεκεμβρίου 2008 και της αποφάσεως του Εκτελεστικού Οργανισμού «Εκπαίδευσης, Οπτικοακουστικών Θεμάτων και Πολιτισμού» (EACEA), της 12ης Φεβρουαρίου 2010, περί πρόωρης καταγγελίας της συμβάσεως εργασίας ορισμένου χρόνου του προσφεύγοντος-ενάγοντος, καθώς και να υποχρεωθεί ο EACEA στην καταβολή αποζημιώσεως για την υλική ζημία και στη χρηματική ικανοποίηση της ηθικής βλάβης την οποία ισχυρίζεται ότι υπέστ.
Απόφαση: Η προσφυγή-αγωγή απορρίπτεται. Ο προσφεύγων-ενάγων φέρει το σύνολο των δικαστικών εξόδων.
Περίληψη
1. Υπάλληλοι — Προσφυγή — Προηγούμενη διοικητική ένσταση — Προθεσμίες — Σημείο αφετηρίας — Γνώση του περιεχομένου αποφάσεως εκ μέρους του αποδέκτη της — Βάρος αποδείξεως — Απόδειξη προκύπτουσα από επιστολή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που συνέταξε ο ενδιαφερόμενος
(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 90 § 2· Καθεστώς που εφαρμόζεται επί του λοιπού προσωπικού, άρθρο 46)
2. Υπάλληλοι — Έκτακτοι υπάλληλοι — Προσφυγή — Προσφυγή στρεφόμενη κατά αποφάσεως περί καταγγελίας συμβάσεως — Λόγος ακυρώσεως αντλούμενος από το μη σύννομο εκθέσεως βαθμολογίας η οποία δεν αμφισβητήθηκε εμπροθέσμως — Δεν επιτρέπεται
(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρα 90 και 91)
3. Υπάλληλοι — Έκτακτοι υπάλληλοι — Καταγγελία συμβάσεως ορισμένου χρόνου λόγω επαγγελματικής ανεπάρκειας — Εξουσία εκτιμήσεως της διοικήσεως — Έκταση — Πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως — Βάρος αποδείξεως
1. Κατά το άρθρο 90, παράγραφος 2, του ΚΥΚ, του οποίου την εφαρμογή στους εκτάκτους υπαλλήλους προβλέπει το άρθρο 46 του Καθεστώτος που εφαρμόζεται επί του λοιπού προσωπικού, οι ενστάσεις πρέπει να υποβάλλονται εντός προθεσμίας τριών μηνών από την ημέρα της κοινοποιήσεως της αποφάσεως στον αποδέκτη, όχι όμως αργότερα από την ημέρα κατά την οποία ο ενδιαφερόμενος λαμβάνει γνώση της αποφάσεως, αν πρόκειται για μέτρο ατομικού χαρακτήρα.
Η απόδειξη της ημερομηνίας ενάρξεως της προθεσμίας εναπόκειται στον διάδικο που προβάλλει υπέρβαση της εν λόγω προθεσμίας. Συναφώς, αν η απόδειξη αυτή δεν μπορεί να προκύψει από απλές ενδείξεις βάσει των οποίων μπορεί κανείς να σκεφθεί ότι η απόφαση παρελήφθη από τον προσφεύγοντα σε ημερομηνία προγενέστερη από αυτή που προβάλλει, η απόδειξη του χρονικού σημείου κατά το οποίο αυτός έλαβε γνώση της αποφάσεως αυτής μπορεί να προκύψει από περιστάσεις άλλες πέραν της επίσημης κοινοποιήσεως της εν λόγω αποφάσεως. Μπορεί μεταξύ άλλων να προκύψει από επιστολή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από την οποία προκύπτει αναμφίβολα ότι ο προσφεύγων έλαβε γνώση της εν λόγω αποφάσεως πριν από την προβαλλόμενη ημερομηνία.
(βλ. σκέψεις 38 και 39)
Παραπομπή:
ΔΔΔΕΕ: 7 Οκτωβρίου 2009, F‑101/08, Παππάς κατά Επιτροπής, σκέψεις 43, 44 και 51 έως 53
2. Η παροχή δυνατότητας σε έκτακτο υπάλληλο ο οποίος δεν αμφισβήτησε την έκθεση βαθμολογίας του εντός των ανατρεπτικών προθεσμιών των άρθρων 90 και 91 του ΚΥΚ να προσβάλει την έκθεση αυτή παρεμπιπτόντως επ’ ευκαιρία προσφυγής ασκηθείσας κατά αποφάσεως περί καταγγελίας συμβάσεως, προπαρασκευαστικό στάδιο της εκδόσεως της οποίας υπήρξε η εν λόγω έκθεση, δεν συνάδει προς τις αρχές που διέπουν τα ένδικα βοηθήματα που προβλέπει ο ΚΥΚ, θίγει τη σταθερότητα του συστήματος αυτού και συνιστά παραβίαση της αρχής της ασφάλειας δικαίου από την οποία διαπνέεται.
(βλ. σκέψη 70)
Παραπομπή:
ΓΔΕΕ: 29 Φεβρουαρίου 1996, T‑547/93, Lοpes κατά Δικαστηρίου, σκέψη 128· 27 Σεπτεμβρίου 2006, T‑156/05, Λαντζώνη κατά Δικαστηρίου, σκέψη 103
3. Ένα σφάλμα εκτιμήσεως είναι πρόδηλο οσάκις μπορεί να γίνει αντιληπτό ευχερώς και να εντοπιστεί βάσει των κριτηρίων από τα οποία ο νομοθέτης έχει εξαρτήσει την έκδοση της αποφάσεως της διοικήσεως που αποτελεί αντικείμενο προσφυγής. Προκειμένου να αποδείξει την ύπαρξη ενός τέτοιου σφάλματος, ο προσφεύγων οφείλει να προσκομίσει επαρκή αποδεικτικά στοιχεία προς αναίρεση του βασίμου των εκτιμήσεων στις οποίες στηρίχθηκε η διοίκηση. Τα στοιχεία αυτά δεν είναι συνεπώς επαρκή αν η αμφισβητούμενη εκτίμηση της διοικήσεως μπορεί να γίνει δεκτή ως αληθής ή έγκυρη. Τούτο ισχύει ιδίως οσάκις η επίμαχη απόφαση είναι πλημμελής λόγω σφαλμάτων εκτιμήσεως τα οποία, ακόμη και αν θεωρηθούν συνολικά, είναι ήσσονος σημασίας οπότε δεν μπορούσαν να είναι καθοριστικά για τη διοίκηση.
Στο πλαίσιο της απολύσεως εκτάκτου υπαλλήλου λόγω επαγγελματικής ανεπάρκειας, τα αποδεικτικά στοιχεία θεωρούνται ανεπαρκή ιδίως οσάκις η απόφαση περί καταγγελίας της συμβάσεως του υπαλλήλου εγκρίθηκε με ομοφωνία, αν η απόφαση ουδέποτε αμφισβητήθηκε, αν ο υπάλληλος αποτέλεσε αντικείμενο συνεχούς και προσεκτικής πλαισιώσεως, παρακολουθήσεως και αξιολογήσεως εκ μέρους των προϊσταμένων του και αν διαπιστώθηκε ότι η απόδοσή του και οι ικανότητές του παρέμεναν ανεπαρκείς και αντιμετώπιζε δυσκολίες να τηρήσει το επίπεδο συνεργασίας που απαιτούσαν τα καθήκοντά του. Επιπλέον, ο υπάλληλος, καίτοι μπορεί λυσιτελώς να υποστηρίξει ότι δεν μπόρεσε να ασκήσει ικανοποιητικά τα καθήκοντά του λόγω ηθικής παρενοχλήσεως ή να ισχυριστεί ότι αυτός που τον παρενόχλησε ηθικώς μετέσχε στην κατάρτιση ή στην έκδοση της αποφάσεως που τον αφορά με σκοπό να τον βλάψει, οφείλει ωστόσο, εν πάση περιπτώσει, να συνοδεύσει τους ισχυρισμούς του με στοιχεία που να τους πιστοποιούν.
(βλ. σκέψεις 73 έως 77, 82 και 84)
Παραπομπή:
ΔΕΕ: 23 Νοεμβρίου 1978, 56/77, Agence eurοpéenne d’intérims κατά Επιτροπής, σκέψη 20
ΓΔΕΕ: 8 Μαΐου 1996, T‑19/95, Adia interim κατά Επιτροπής, σκέψη 49· 12 Δεκεμβρίου 1996, T‑380/94, AIUFFASS και AKT κατά Επιτροπής, σκέψη 59· 12 Φεβρουαρίου 2008, T‑289/03, BUPA κ.λπ. κατά Επιτροπής, σκέψη 221· 21 Μαΐου 2008, T‑495/04, Belfass κατά Συμβουλίου, σκέψη 63· 6 Ιουλίου 2000, T‑139/99, AICS κατά Κοινοβουλίου, σκέψη 39
ΔΔΔEE: 24 Φεβρουαρίου 2010, F‑2/09, Menghi κατά ENISA, σκέψεις 70 και 71· 24 Μαρτίου 2011, F‑104/09, Canga Fanο κατά Συμβουλίου, σκέψη 35