WYROK TRYBUNAŁU (ósma izba)
z dnia 15 maja 2019 r.(*)
Odwołanie – Służba publiczna – Emerytury i renty – Przeniesienie uprawnień emerytalnych nabytych w krajowym systemie emerytalnym do systemu emerytalnego Unii Europejskiej – Odliczenie aprecjacji zaistniałej między datą wniosku o przeniesienie uprawnień a datą rzeczywistego przeniesienia
w sprawie C‑132/18 P
mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 56 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wniesione w dniu 15 lutego 2018 r.,
Komisja Europejska, reprezentowana przez G. Gattinarę, B. Mongina oraz L. Radu Bouyon, działających w charakterze pełnomocników,
strona skarżąca,
w której drugą stroną postępowania jest:
Sabine Tuerck, zamieszkała w Woluwe-Saint-Pierre (Belgia), reprezentowana przez adwokatów S. Orlandiego i T. Martina,
strona skarżąca w pierwszej instancji,
TRYBUNAŁ (ósma izba),
w składzie: F. Biltgen, prezes izby, J. Malenovský (sprawozdawca) i C.G. Fernlund, sędziowie,
rzecznik generalny: H. Saugmandsgaard Øe,
sekretarz: A. Calot Escobar,
uwzględniając pisemny etap postępowania,
podjąwszy, po wysłuchaniu rzecznika generalnego, decyzję o rozstrzygnięciu sprawy bez opinii,
wydaje następujący
Wyrok
1 Komisja Europejska wnosi w odwołaniu o uchylenie wyroku wydanego przez Sąd Unii Europejskiej w dniu 5 grudnia 2017 r. w sprawie Tuerck/Komisja (T‑728/16, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”, EU:T:2017:865), którym stwierdził on nieważność decyzji Komisji z dnia 10 grudnia 2015 r. dotyczącej potwierdzenia przeniesienia do systemu emerytalnego Unii Europejskiej uprawnień emerytalnych nabytych przez Sabine Tuerck przed podjęciem służby w Unii (zwanej dalej „sporną decyzją”).
Ramy prawne
2 Artykuł 11 ust. 2 załącznika VIII do Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) stanowi:
„W odniesieniu do urzędnika [Urzędnik], który podejmuje służbę w Unii po:
– zakończeniu służby w administracji rządowej albo w organizacji krajowej lub międzynarodowej,
lub
– wykonywaniu działalności zawodowej na podstawie zatrudnienia lub na własny rachunek;
po powołaniu, ale przed nabyciem uprawnień do wypłaty emerytury za wysługę lat […], [uprawniony jest] do wpłacenia na rzecz Unii wartości kapitałowej uaktualnionej z datą faktycznego przekazania praw nabytych do emerytury za wysługę lat z tytułu takiej służby lub działalności.
W takim przypadku organ powołujący każdej instytucji, w której urzędnik pełni służbę, uwzględniając wynagrodzenie podstawowe urzędnika, wiek oraz kurs wymiany walut z datą zastosowania przekazania, ustala na mocy ogólnych przepisów wykonawczych liczbę lat służby uprawniających do emerytury za wysługę lat, które podlegają zaliczeniu na podstawie systemu emerytalnego Unii w odniesieniu do poprzedniego okresu pracy, w oparciu o przekazany kapitał po odliczeniu kwoty stanowiącej aprecjację kapitału między datą zastosowania transferu a datą rzeczywistego transferu.
[…]”.
3 Artykuł 7 decyzji Komisji C(2011) 1278 wersja ostateczna z dnia 3 marca 2011 r. w sprawie przyjęcia ogólnych przepisów wykonawczych do art. 11 i 12 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego (zwanej dalej „OPW”) przewiduje w szczególności:
„W celu obliczania liczby dodatkowych lat na podstawie art. 11 ust. 2 i 3 załącznika VIII regulaminu pracowniczego:
1. Podlegająca zaliczeniu liczba lat służby uprawniających do emerytury jest obliczana na podstawie podlegającej przeniesieniu kwoty odpowiadającej uprawnieniom nabytym [przez wnioskującego urzędnika] […], po odliczeniu kwoty stanowiącej aprecjację kapitału między datą wpłynięcia wniosku o przeniesienie uprawnień a datą rzeczywistego przeniesienia.
W przypadku gdy instytucja krajowa lub międzynarodowa nie jest w stanie podać wartości uprawnień emerytalnych na dzień wpłynięcia wniosku, przekazywaną kwotę pomniejsza się o odsetki zwykłe według stopy [3,1%] za okres trwający od dnia wpłynięcia wniosku do chwili rzeczywistego przeniesienia.
[…]”.
Okoliczności powstania sporu
4 Sabine Tuerck rozpoczęła służbę w instytucji Unii w dniu 1 marca 2004 r., po zakończeniu pracy w organie administracji niemieckiej.
5 W dniu 27 maja 2010 r. złożyła ona, na podstawie art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego, wniosek o przeniesienie do systemu emerytalnego Unii wartości kapitałowej odpowiadającej uprawnieniom emerytalnym nabytym przez nią przed podjęciem służby w Unii.
6 W dniu 29 kwietnia 2013 r. Urząd Administracji i Wypłacania Należności Indywidualnych (PMO) przekazał ten wniosek do Deutsche Rentenversicherung Bund (federalnego zakładu ubezpieczeń emerytalnych, Niemcy, zwanego dalej „DRV”) jako krajowej instytucji odpowiedzialnej za system emerytalny, w którym zostały nabyte przedmiotowe uprawnienia emerytalne.
7 W dniu 5 maja 2015 r. DRV poinformował PMO, że na dzień rejestracji wniosku S. Tuerck podlegająca przeniesieniu wartość kapitałowa nabytych przez nią uprawnień emerytalnych wynosiła 141 652,07 EUR.
8 W dniu 22 czerwca 2015 r. PMO przedstawiło S. Tuerck propozycję doliczenia lat uprawniających do emerytury podlegających uwzględnieniu w systemie emerytalnym Unii na podstawie kwoty wskazanej przez DRV, mianowicie 3 lat, 8 miesięcy i 29 dni. Zainteresowana wyraziła zgodę na tę propozycję.
9 W dniu 10 grudnia 2015 r. PMO poinformowało S. Tuerck o wydaniu spornej decyzji, mocą której, na podstawie art. 7 OPW, ostatecznie doliczono 3 lata i 4 miesiące służby w oparciu o wysokość praw nabytych wyrażającą się kwotą 126 048,05 EUR. Kwota ta została uzyskana poprzez pomniejszenie wartości kapitałowej przekazanej tymczasem przez DRV, mianowicie 146 714,33 EUR, o kwotę 20 666,28 EUR, to jest kwotę odzwierciedlającą aprecjację nabytych przez S. Tuerck uprawnień emerytalnych między dniem wpłynięcia jej wniosku a dniem rzeczywistego przeniesienia kapitału do systemu emerytalnego Unii. Odliczenie to nastąpiło poprzez zastosowanie do rzeczonej wartości kapitałowej odsetek według stopy 3,1% rocznie w trakcie rozpatrywanego okresu.
Postępowanie przed Sądem i zaskarżony wyrok
10 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 14 października 2016 r. S. Tuerck wniosła skargę o stwierdzenie nieważności spornej decyzji.
11 Na poparcie swoich żądań skarżąca podnosiła dwa zarzuty, z których pierwszy dotyczył naruszenia art. 7 ust. 1 OPW, a drugi – naruszenia art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego.
12 Sąd uznał zasadność pierwszego z zarzutów podniesionych przez S. Tuerck i z tego powodu zaskarżonym wyrokiem stwierdził nieważność spornej decyzji.
Żądania stron przed Trybunałem
13 Komisja w odwołaniu wnosi do Trybunału o:
– uchylenie zaskarżonego wyroku;
– wydanie orzeczenia ostatecznego w sprawie i oddalenie skargi oraz
– obciążenie S. Tuerck kosztami postępowania w pierwszej instancji oraz postępowania odwoławczego.
14 W odpowiedzi na odwołanie S. Tuerck wnosi do Trybunału o:
– oddalenie odwołania;
– subsydiarnie, na wypadek uchylenia zaskarżonego wyroku, przekazanie sprawy Sądowi, aby orzekł on w przedmiocie drugiego z podniesionych przed nim zarzutów, oraz
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
W przedmiocie odwołania
15 Na poparcie odwołania Komisja podnosi cztery zarzuty.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia prawa w zakresie określenia podmiotu właściwego do odliczenia aprecjacji wartości kapitałowej przewidzianego w art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego
Argumentacja stron
16 Zdaniem Komisji Sąd naruszył prawo, gdy w pkt 23, 24 zaskarżonego wyroku uznał, że Komisja nie może dokonać „żadnych odliczeń” od wartości kapitałowej przekazanej przez dany krajowy organ administracji, daną krajową organizację lub dany krajowy podmiot (zwane dalej „zainteresowaną instytucją krajową”), w konkretnym wypadku, poprzez zastosowanie mechanizmu wprowadzonego w art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego.
17 Mechanizm ten obejmuje bowiem jej zdaniem dwa kolejne etapy, z których pierwszy polega na obliczeniu zaktualizowanej wartości kapitałowej nabytej przez wnioskującego urzędnika w krajowym systemie emerytalnym oraz na jej przekazaniu do systemu emerytalnego Unii, a drugi – na przekształceniu tej wartości kapitałowej w lata służby podlegające uwzględnieniu w systemie emerytalnym Unii.
18 Tymczasem z orzecznictwa Trybunału wynika, że o ile pierwszy etap podlega wyłącznej kompetencji zainteresowanej instytucji krajowej, o tyle drugi z nich jest regulowany prawem Unii. Ponadto art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego wyraźnie stanowi, że na drugim ze wspomnianych etapów instytucja Unii, której urzędnikiem jest wnioskodawca, jest właściwa do dokonania odliczenia od przekazanej przez zainteresowaną instytucję krajową wartości kapitałowej kwoty stanowiącej aprecjację uprawnień emerytalnych nabytych przez wnioskującego urzędnika, która nastąpiła między datą wniosku o przekazanie a rzeczywistym przekazaniem.
19 S. Tuerck kwestionuje zasadność tej argumentacji.
Ocena Trybunału
20 Artykuł 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego przewiduje w akapicie pierwszym, że urzędnik, który podejmuje służbę w Unii między innymi po zakończeniu służby w administracji rządowej albo w organizacji krajowej lub międzynarodowej, ma prawo, między datą powołania a datą nabycia uprawnień emerytalnych, do wpłacenia na rzecz Unii wartości kapitałowej praw do emerytury nabytych z tytułu takiej działalności, uaktualnionej z datą faktycznego przekazania. Natomiast akapit drugi tego przepisu stanowi, że instytucja Unii, w której wnioskujący urzędnik pełni służbę, powinna dokonać odliczenia od przekazanej wartości kapitałowej kwoty stanowiącej aprecjację rzeczonych uprawnień emerytalnych między dniem złożenia wniosku o przekazanie a dniem rzeczywistego przekazania.
21 Z rzeczonego przepisu wynika, że po przekazaniu przez zainteresowaną instytucję krajową wartości kapitałowej odpowiadającej uprawnieniom emerytalnym nabytym przez wnioskującego urzędnika w dniu złożenia wniosku o przekazanie, uaktualnionej na dzień rzeczywistego przekazania, do instytucji Unii, w której urzędnik ten pełni służbę, instytucja ta jest właściwa do odliczenia od tej wartości kapitałowej wielkości aprecjacji uprawnień emerytalnych, która nastąpiła między dniem złożenia wniosku o przekazanie a dniem rzeczywistego przekazania.
22 Wynika stąd, że artykuł 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego nie upoważnia danej instytucji do dokonania żadnych odliczeń od tej części wartości kapitałowej, która odpowiada samej wysokości uprawnień emerytalnych. W tej kwestii z orzecznictwa przypomnianego przez Sąd w pkt 24 zaskarżonego wyroku wynika nie tylko, że zainteresowana instytucja krajowa jest wyłącznie właściwa do obliczenia tej ostatniej kwoty, ale również – że kwota ta nie może zostać następnie zmieniona lub zakwestionowana przez Komisję (zob. podobnie wyroki: z dnia 9 listopada 1989 r., Bonazzi-Bertottili/Komisja, 75/88, 146/88 i 147/88, niepublikowany, EU:C:1989:410, pkt 17, 20; a także z dnia 5 grudnia 2013 r., Časta, C‑166/12, EU:C:2013:792, pkt 29, 32).
23 Jeżeli chodzi o kwestię, czy – jak twierdzi Komisja – Sąd w zaskarżonym wyroku naruszył art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego, należy stwierdzić, że sąd ten nie stwierdził, bez rozróżnienia, że nie może dokonać „żadnych odliczeń” od wartości kapitałowej przekazanej jej przez zainteresowaną instytucję krajową. W istocie Sąd ograniczył się do stwierdzenia w pkt 23 tego wyroku, że „w przypadku gdy [zainteresowane instytucje krajowe] przekazały [Komisji] wartość uprawnień emerytalnych na dzień wpłynięcia wniosku, organ ten nie może dokonać żadnych odliczeń od tej kwoty, a zatem wyliczenie lat przepracowanych dających uprawnienia emerytalne zostaje dokonane na podstawie całości tej kwoty”.
24 Ze stwierdzenia tego wynika, że „kwotą”, od której Komisja nie może dokonać żadnych odliczeń, nie jest całkowita kwota wartości kapitałowej przekazanej przez zainteresowaną instytucję krajową, lecz jedynie ta część tej wartości kapitałowej, która odpowiada uprawnieniom emerytalnym nabytym przez wnioskującego urzędnika w krajowym systemie emerytalnym na dzień wpłynięcia jego wniosku o przeniesienie.
25 Ponadto w tym samym punkcie zaskarżonego wyroku wprost przypomniano, że Komisja może natomiast odliczyć od całkowitej kwoty przekazanej wartości kapitałowej kwotę odpowiadającą innej części tej wartości kapitałowej, stanowiącej aprecjację uprawnień emerytalnych między datą wpłynięcia wniosku a datą rzeczywistego przeniesienia.
26 Tak więc Sąd nie naruszył prawa, ustalając podmiot właściwy do dokonania odliczenia aprecjacji wartości kapitałowej przewidzianego w art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego.
27 W związku z tym zarzut ten jest bezzasadny i w konsekwencji należy go oddalić.
W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia prawa w zakresie szczegółowych zasad odliczania wartości kapitałowej przewidzianego w art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego oraz w art. 7 ust. 1 OPW
Argumentacja stron
28 Komisja, po pierwsze, podnosi, że Sąd naruszył prawo, gdy w art. 23, 31 i 32 zaskarżonego wyroku przyjął, że jedynie w przypadku, gdy zainteresowana instytucja krajowa nie jest w stanie podać wartości praw emerytalnych nabytych przez urzędnika w chwili wpłynięcia wniosku o przeniesienie, a nie w każdym przypadku, instytucja, w której urzędnik pełni służbę, może dokonać odliczenia aprecjacji wartości kapitałowej przewidzianego w art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego, stosując stopę procentową wynoszącą 3,1%, do której odsyła art. 7 ust. 1 akapit drugi OPW.
29 Po drugie, Sąd naruszył jej zdaniem prawo, gdy w pkt 23, 26–28 i 33 zaskarżonego wyroku uznał, że takie odliczenie powinno nastąpić z uwzględnieniem „podlegającej przeniesieniu” wartości kapitałowej odpowiadającej uprawnieniom emerytalnym nabytym przez tego urzędnika na dzień wpłynięcia jego wniosku o przeniesienie uprawnień. Artykuł 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego wyraźnie bowiem stanowi, że odliczenie to powinno nastąpić w oparciu o kapitał „przekazany” przez zainteresowaną instytucję krajową.
30 Sabine Tuerck kwestionuje zasadność tej argumentacji.
Ocena Trybunału
31 Jeżeli chodzi, po pierwsze, o argument dotyczący naruszenia prawa przedstawiony w pkt 28 niniejszego wyroku, należy zauważyć, że art. 7 ust. 1 OPW stanowi w akapicie pierwszym, że kwota podlegająca odliczeniu od kapitału przekazanego przez zainteresowaną instytucję krajową powinna odpowiadać aprecjacji tego kapitału między datą wpłynięcia wniosku o przeniesienie uprawnień a datą rzeczywistego przeniesienia, po czym w akapicie drugim uściśla, że w przypadku gdy zainteresowana instytucja krajowa nie jest w stanie podać wartości uprawnień emerytalnych nabytych przez wnioskującego urzędnika na dzień wpłynięcia wniosku, odliczenie takie jest dokonywane poprzez zastosowanie do przekazanej wartości kapitałowej stopy 3,1% za okres trwający od tego dnia do chwili rzeczywistego przeniesienia.
32 Ze sformułowania tego wyraźnie wynika, że choć zadaniem Komisji jest ustalenie, czy w danym wypadku zainteresowana instytucja krajowa nie jest w stanie podać jej wartości uprawnień emerytalnych nabytych przez wnioskującego urzędnika na dzień wpłynięcia wniosku, to jedynie w sytuacji gdy instytucja ta dojdzie do pozytywnego wniosku w tej kwestii, może ona dokonać przewidzianego odliczenia, stosując ryczałtową stopę wynoszącą 3,1%.
33 W konsekwencji argument dotyczący naruszenia prawa, o którym mowa w pkt 28 niniejszego wyroku, jest bezzasadny.
34 Jeżeli chodzi, po drugie, o argument dotyczący naruszenia prawa, o którym mowa w pkt 29 niniejszego wyroku, należy podkreślić, że zgodnie z art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego odliczenia wspomnianego w tym przepisie należy dokonać na podstawie wartości kapitałowej przekazanej przez zainteresowaną instytucję krajową, jak wskazano w pkt 20 niniejszego wyroku i jak słusznie przypomniała Komisja.
35 Mimo to należy stwierdzić, że w pkt 23 zaskarżonego wyroku Sąd odnosi się do wartości kapitałowej „podlegającej przeniesieniu” na dzień wpłynięcia wniosku o przeniesienie jako do podstawy, której należy użyć nie w celu takiego odliczenia, lecz w celu obliczenia liczby dodatkowych lat służby uprawniających do emerytury podlegających zaliczeniu w systemie emerytalnym Unii w zależności od uprawnień nabytych przez wnioskującego urzędnika w jego krajowym systemie emerytalnym. Zresztą Sąd uściślił w pkt 26–28 i 33 zaskarżonego wyroku, że obliczenie to ma charakter tymczasowy.
36 W związku z tym Komisja niesłusznie zarzuca Sądowi przyjęcie, że odliczenie aprecjacji wartości kapitałowej przewidziane w art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego powinno nastąpić na podstawie „podlegającej przeniesieniu” wartości kapitałowej.
37 Ponadto użycie „podlegającej przeniesieniu” wartości kapitałowej jako podstawy obliczenia liczby dodatkowych lat służby uprawniających do emerytury podlegających zaliczeniu w systemie emerytalnym Unii jest, jak przypomniano w pkt 21 zaskarżonego wyroku, wyraźnie przewidziane w art. 7 ust. 1 akapit pierwszy OPW.
38 Wynika stąd, że argument dotyczący naruszenia prawa, o którym mowa w pkt 29 niniejszego wyroku, jest bezzasadny.
39 Ponieważ żadne z naruszeń prawa podniesionych przez Komisję w ramach niniejszego zarzutu nie zostało wykazane, zarzut ten należy oddalić w całości jako bezzasadny.
W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia prawa polegającego na niezgodności przyjętej przez Sąd wykładni art. 7 ust. 1 OPW z art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego, a także naruszenia obowiązku uzasadnienia i naruszenia prawa w zakresie analizy rozpatrywanego wypadku
Argumentacja stron
40 W odwołaniu Komisja podnosi, po pierwsze, że Sąd w pkt 23, 31 i 32 zaskarżonego wyroku naruszył prawo, interpretując art. 7 ust. 1 OPW w ten sposób, że stopę 3,1%, do której odsyła ten artykuł, stosuje się jedynie w wypadku, gdy zainteresowana instytucja krajowa nie jest w stanie podać jej wartości uprawnień emerytalnych nabytych przez wnioskującego urzędnika w chwili wpłynięcia jego wniosku o przeniesienie, ze względu na niezgodność takiej interpretacji z art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego, który rzeczony przepis wykonuje.
41 Po drugie, Sąd naruszył jej zdaniem prawo w pkt 26–30 i 33 zaskarżonego wyroku, gdy wskazał, że w rozpoznawanej sprawie DRV był w stanie podać Komisji wartość uprawnień emerytalnych nabytych przez S. Tuerck na dzień wpłynięcia jej wniosku o przeniesienie tych uprawnień, nie przedstawiając jednak dostatecznych wyjaśnień w tej kwestii.
42 W replice Komisja dodaje w tym względzie, że – inaczej niż wskazano w pkt 33 zaskarżonego wyroku – Sąd nie mógł oprzeć się na umowie zawartej przez Komisję z Republiką Federalną Niemiec w 1994 r. Umowa ta przestała bowiem obowiązywać, zanim została wydana sporna decyzja.
43 Sabine Tuerck kwestionuje całokształt tej argumentacji.
Ocena Trybunału
44 Jeżeli chodzi, po pierwsze, o argument dotyczący naruszenia prawa, o którym mowa w pkt 40 niniejszego wyroku, należy zauważyć, że art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego sam nie określa szczegółowych zasad wykonywania ustanowionej w nim reguły odliczenia, lecz przewiduje przyjęcie w tym celu przepisów wykonawczych przez każdą z instytucji Unii.
45 Artykuł 7 ust. 1 OPW wprowadza takie szczegółowe zasady wykonania w odniesieniu do Komisji.
46 W tych okolicznościach przyjętą przez Sąd w pkt 23, 31 i 32 zaskarżonego wyroku wykładnię art. 7 ust. 1 OPW można by uważać za niezgodną z art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego wyłącznie w sytuacji, gdyby wykładnia ta mogła stanowić przeszkodę dla wykonania reguły odliczenia przewidzianej w rzeczonym art. 11, a przynajmniej je utrudnić.
47 Tymczasem zastosowanie wskazanej w art. 7 ust. 1 akapit drugi OPW stopy 3,1% umożliwia właśnie Komisji przezwyciężenie przeszkody, jaką stanowi sytuacja, gdy zainteresowana instytucja krajowa nie jest w stanie podać jej wartości uprawnień emerytalnych nabytych przez wnioskującego urzędnika na dzień wpłynięcia jego wniosku o przeniesienie tych uprawnień. W braku bowiem tego przepisu Komisja nie mogłaby w takiej sytuacji wykonać obowiązku ciążącego na niej na mocy art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego.
48 W związku z tym nie można uznać, że Sąd dokonał wykładni art. 7 ust. 1 OPW w sposób niezgodny z art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego.
49 Jeżeli chodzi, po drugie, o argument dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia, przytoczony w pkt 41 niniejszego wyroku, należy stwierdzić, że Komisja w żadnym czasie nie uzasadniała spornej decyzji przed Sądem ani nawet przed Trybunałem okolicznością, że DRV nie był w stanie podać jej wartości uprawnień emerytalnych nabytych przez S. Tuerck. Stanowisko Komisji wynikające z pkt 18 i 32 zaskarżonego wyroku, które to punkty nie zostały zakwestionowane w ramach odwołania, polegało bowiem na twierdzeniu, że stopa 3,1%, do której odsyła art. 7 ust. 1 akapit drugi OPW, powinna być stosowana generalnie we wszystkich procedurach przenoszenia uprawnień emerytalnych, a konkretniej w niniejszej sprawie.
50 Ponieważ Komisja utrzymywała w ten sposób przed Sądem, że przedmiotowa stopa ma zastosowanie w każdych okolicznościach, a zatem – w sposób dorozumiany, lecz nieunikniony – że brak informacji, o którym mowa w art. 7 ust. 1 akapit drugi OPW, nie ma w tym względzie znaczenia, nie ma ona podstaw, by zarzucać Sądowi, że niedostatecznie uzasadnił on swą analizę przestrzegania takiego warunku w tej konkretnej sprawie.
51 W każdym razie należy stwierdzić, że zaskarżony wyrok jest w tej kwestii uzasadniony w sposób wymagany prawem. W pkt 26–30 tego wyroku Sąd szczegółowo bowiem wyjaśnił, że nie było tak, że DRV nie był w stanie podać Komisji wartości uprawnień emerytalnych nabytych przez S. Tuerck na dzień wpłynięcia jej wniosku o przeniesienie uprawnień, lecz przeciwnie – przekazała Komisji zarówno informacje dotyczące zarówno tej wartości, jak i wielkości aprecjacji uprawnień zainteresowanej między tą datą a datą rzeczywistego przeniesienia wartości kapitałowej. W pkt 33 rzeczonego wyroku Sąd wyjaśnił również powody, dla których uznał te informacje za precyzyjne i wiarygodne.
52 Po trzecie i ostatnie, jeżeli chodzi o przedstawiony w pkt 42 niniejszego wyroku argument, w którym Komisja kwestionuje zasadność pkt 33 zaskarżonego wyroku, należy zauważyć, że zgodnie z art. 127 § 1 regulaminu postępowania przed Trybunałem w toku postępowania nie można podnosić nowych zarzutów, chyba że opierają się one na okolicznościach faktycznych lub prawnych ujawnionych w jego trakcie.
53 Z tej przyczyny zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału takie zarzuty należy uznać za niedopuszczalne, chyba że stanowią one rozszerzenie zarzutów podniesionych w piśmie wszczynającym postępowanie i są z nimi ściśle związane (wyrok z dnia 20 grudnia 2017 r., Hiszpania/Rada C‑521/15, EU:C:2017:982, pkt 141 i przytoczone tam orzecznictwo).
54 Tymczasem w niniejszej sprawie Komisja opiera swój argument na samym brzmieniu zaskarżonego wyroku, a nie na okolicznościach prawnych i faktycznych ujawnionych w trakcie postępowania przed Trybunałem.
55 Ponadto nie można uznać, że argument ten stanowi rozszerzenie ujętego w odwołaniu argumentu dotyczącego naruszenia obowiązku uzasadnienia ani że jest on z nim ściśle związany.
56 Jak bowiem wynika z utrwalonego orzecznictwa, podważenie uzasadnienia aktu, co wchodzi w zakres naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, oraz zakwestionowanie zasadności tego aktu, co dotyczy materialnej zgodności z prawem, są dwoma odrębnymi zarzutami, które można podnieść w skardze o stwierdzenie nieważności lub w odwołaniu (wyroki: z dnia 2 kwietnia 1998 r., Komisja/Sytraval i Brink’s France, C‑367/95 P, EU:C:1998:154, pkt 67; a także z dnia 28 lipca 2011 r., Mediaset/Komisja, C‑403/10 P, niepublikowany, EU:C:2011:533, pkt 111).
57 W związku z tym wspomniany argument jest niedopuszczalny.
58 Wynika stąd, że omawiany zarzut należy w części oddalić jako bezzasadny, a w części odrzucić jako niedopuszczalny.
W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego, po pierwsze, naruszenia prawa oraz, po drugie, naruszenia obowiązku uzasadnienia, w zakresie w jakim Sąd przyjął istnienie bezpodstawnego wzbogacenia
Argumentacja stron
59 Komisja podnosi, że Sąd naruszył prawo, uznając w pkt 32 zaskarżonego wyroku, że fakt umożliwienia jej dokonania odliczenia poprzez zastosowanie stopy procentowej do wartości kapitałowej przekazanej przez zainteresowaną instytucję krajową spowodował bezpodstawne wzbogacenie ze szkodą dla wnioskującego urzędnika. Jej zdaniem bowiem, wbrew stanowisku Sądu, to właśnie zastosowanie odliczenia przewidzianego w art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego ma na celu uniknięcie bezpodstawnego wzbogacenia po stronie zainteresowanego urzędnika, poprzez zapewnienie, że przeniesienie uprawnień emerytalnych nabytych w krajowym systemie emerytalnym do systemu emerytalnego Unii dotyczy jedynie wartości uprawnień emerytalnych nabytych przez zainteresowanego na dzień wpłynięcia jego wniosku o ich przeniesienie, z wyłączeniem wartości aprecjacji tych uprawnień między tym dniem a dniem rzeczywistego przeniesienia tej wartości kapitałowej.
60 Ponadto, odnośnie do uzasadnienia zaskarżonego wyroku, Sąd zdaniem Komisji nie ustosunkował się do jej argumentu, że kwota przekraczająca zastosowanie stopy 3,1%, do której odnosi się art. 7 ust. 1 OPW, jest w każdym konkretnym przypadku zwracana wnioskującemu urzędnikowi.
61 Sabine Tuerck kwestionuje zasadność tej argumentacji.
Ocena Trybunału
62 Jeżeli chodzi, po pierwsze, o argument dotyczący naruszenia prawa, o którym mowa w pkt 59 niniejszego wyroku, należy stwierdzić, że Sąd w pkt 32 zaskarżonego wyroku uznał, że fakt umożliwienia Komisji dokonania odliczenia przewidzianego w art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego poprzez zastosowanie stopy procentowej do wartości kapitałowej przekazanej przez zainteresowaną instytucję krajową mógł prowadzić do bezpodstawnego wzbogacenia ze szkodą dla wnioskującego urzędnika, w sytuacji – takiej jak w niniejszej sprawie – gdy Komisja otrzymała informację o dokładnej wartości uprawnień emerytalnych zainteresowanego, a zatem była w stanie działać zgodnie z art. 7 ust. 1 akapit pierwszy OPW.
63 Dalej, nawet jeżeli ryczałtowe zastosowanie stopy procentowej nie skutkuje automatycznie w takiej sytuacji bezpodstawnym wzbogaceniem, może jednak nieodłącznie prowadzić do stworzenia ryzyka bezpodstawnego wzbogacenia, ponieważ jest możliwe, że spowoduje ono dokonanie przez Komisję odliczenia od wartości przekazanej przez zainteresowaną instytucję krajową kwoty wyższej niż rzeczywista aprecjacja uprawnień emerytalnych nabytych przez wnioskującego urzędnika i w ten sposób przejęcie części tych uprawnień emerytalnych.
64 Wobec istnienia takiego ryzyka nie sposób stwierdzić, że Sąd naruszył prawo, dokonując stwierdzenia wspomnianego w pkt 59 niniejszego wyroku.
65 Jeżeli chodzi, po drugie, o przedstawiony w pkt 60 niniejszego wyroku argument dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia, należy zauważyć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem obowiązek ten nie oznacza konieczności ustosunkowania się przez Sąd do każdego z argumentów stron, lecz jedynie konieczność uzasadnienia orzeczenia w taki sposób, by umożliwić stronom poznanie uzasadniających je powodów, a Trybunałowi przeprowadzenie jego kontroli w wypadku odwołania (wyroki: z dnia 9 września 2008 r., FIAMM i in./Rada i Komisja, C‑120/06 P i C‑121/06 P, EU:C:2008:476, pkt 96, a także z dnia 6 września 2012 r., Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej/Komisja, C‑422/11 P i C‑423/11 P, EU:C:2012:553, pkt 48).
66 W niniejszej sprawie rozważana przez Sąd hipoteza bezpodstawnego wzbogacenia oznacza, co wynika z pkt 63 niniejszego wyroku, że rzeczywista wartość aprecjacji uprawnień emerytalnych nabytych przez danego urzędnika byłaby niższa od wartości wynikającej z ryczałtowego zastosowania stopy 3,1%, o którym mówi Komisja.
67 Argument tej instytucji odsyła zaś do odwrotnej sytuacji, w której otrzymana kwota przekraczałaby zastosowanie tej stopy procentowej, a zatem nie ma żadnego związku z rozumowaniem Sądu. Nie sposób zatem zarzucić Sądowi, ze nie zajął stanowiska w przedmiocie tego argumentu.
68 Należy zatem oddalić ten zarzut jako bezzasadny.
69 W konsekwencji odwołanie należy oddalić w całości.
W przedmiocie kosztów
70 Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 tego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
71 W niniejszym przypadku, ponieważ Komisja przegrała sprawę, należy obciążyć ją kosztami postępowania zgodnie z żądaniem S. Tuerck.
Z powyższych względów Trybunał (ósma izba) orzeka, co następuje:
1) Odwołanie zostaje oddalone.
2) Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.
Podpisy