Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) w dniu 18 stycznia 2019 r. – AT / Pensionsversicherungsanstalt
(Sprawa C-32/19)
Język postępowania: niemiecki
Sąd odsyłający
Oberster Gerichtshof
Strony w postępowaniu głównym
Strona powodowa: AT
Strona pozwana: Pensionsversicherungsanstalt
Pytania prejudycjalne
Czy art. 17 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG1 należy interpretować w ten sposób, że pracownicy, którzy w momencie zakończenia pracy osiągnęli wiek, ustanowiony prawem państwa zatrudnienia, uprawniający do emerytury, musieli pracować co najmniej przez poprzednie dwanaście miesięcy i zamieszkiwać w państwie zatrudnienia nieprzerwanie przez okres przekraczający trzy lata, aby nabyć prawo stałego pobytu przed upływem okresu pięciu lat?
W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze:
Czy na podstawie art. 17 ust. 1 lit. a) przypadek pierwszy dyrektywy 2004/38/WE pracownikom najemnym przysługuje prawo stałego pobytu, jeżeli podejmują pracę w innym państwie członkowskim w momencie, w którym można przewidzieć, że do osiągnięcia ustawowego wieku emerytalnego będą ją mogli wykonywać stosunkowo krótko, a ze względu na niskie dochody po zakończeniu pracy będą w każdym razie zdani na korzystanie z systemu pomocy społecznej przyjmującego państwa członkowskiego?
____________
1 Dz.U. 2004, L 158, s. 77.