Προσφυγή-αγωγή της 16ης Νοεμβρίου 2006 - Salvador Roldán κατά Επιτροπής

(Υπόθεση F-129/06)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα-ενάγουσα: Rocío Salvador Roldán (Βρυξέλλες, Βέλγιο) (εκπρόσωποι: F. Tuytschaever και H. Burez, lawyers)

Καθής-εναγόμενη: Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων

Αιτήματα της προσφεύγουσας-ενάγουσας

Η προσφεύγουσα-ενάγουσα ζητεί από το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης:

να ακυρώσει την απόφαση της Αρμόδιας για τους διορισμούς Αρχής, η οποία εκδόθηκε κατόπιν της από 18ης Αυγούστου 2006 ενστάσεως που υπέβαλε η προσφεύγουσα-ενάγουσα (αριθ. R/320/06)·

να υποχρεώσει την καθής να καταβάλει στην προσφεύγουσα-ενάγουσα τα ποσά που αντιστοιχούν στο επίδομα αποδημίας που δικαιούται, από 1ης Απριλίου 2006, εντόκως, με επιτόκιο 7%, από την ημερομηνία από την οποία οφείλεται το κάθε κονδύλιο μέχρι εξοφλήσεως·

να καταδικάσει την καθής-εναγόμενη στα δικαστικά έξοδα.

Ισχυρισμοί και κύρια επιχειρήματα

Η προσφυγή-αγωγή στηρίζεται σε δύο λόγους:

1) Η προσφεύγουσα-ενάγουσα αμφισβητεί το συμπέρασμα της Επιτροπής σύμφωνα με το οποίο δεν πληροί τις προϋποθέσεις του άρθρου 4, παράγραφος 1, εδάφιο α΄, του παραρτήματος VII του Κανονισμού Υπηρεσιακής Κατάστασης για την καταβολή του επιδόματος αποδημίας. Η προσφεύγουσα-ενάγουσα ισχυρίζεται εσφαλμένως κρίθηκε με την προσβαλλόμενη απόφαση ότι η συνήθης διαμονή της κατά την περίοδο αναφοράς ήταν στο Βέλγιο. Ειδικότερα, κατά την άποψή της, η παροχή από την προσφεύγουσα υπηρεσιών σε νομική εταιρία εδρεύουσα στο Βέλγιο δεν συνεπάγεται ότι είχε αποκτήσει διαρκείς δεσμούς στο κράτος μέλος αυτό.

2) Η προσφεύγουσα-ενάγουσα προβάλλει ότι η προσβαλλόμενη απόφαση πρέπει να ακυρωθεί διότι παραβιάζει την αρχή της μη εισαγωγής διακρίσεων. Πρώτον, προβάλλει ένσταση περί ελλείψεως νομιμότητας της δευτέρας περιπτώσεως του άρθρου 4, παράγραφος 1, εδάφιο α΄, του παραρτήματος VII του Κανονισμού Υπηρεσιακής Κατάστασης. Ισχυρίζεται ότι η διάταξη αυτή διακρίνει μεταξύ, αφενός, υπαλλήλων οι οποίοι άσκησαν, στο ίδιο κράτος μέλος στο οποίο προσλήφθηκαν σε ευρωπαϊκό όργανο, καθήκοντα στην υπηρεσία άλλου κράτους ή διεθνούς οργανισμού και, αφετέρου, υπαλλήλων, όπως η προσφεύγουσα, η κατάσταση των οποίων χαρακτηρίζεται από την έλλειψη διαρκών δεσμών με το κράτος μέλος στο οποίο εργάζονταν πριν προσληφθούν από ευρωπαϊκό όργανο. Δεύτερον, η προσφεύγουσα ισχυρίζεται ότι η Επιτροπή εφάρμοσε την ανωτέρω διάταξη κατά τρόπο εισάγοντα διακρίσεις, στον βαθμό που δεν έλαβε υπόψη τις προσωπικές περιστάσεις της προσφεύγουσας από τις οποίες αποδεικνύεται ότι δεν είχε σκοπό να δημιουργήσει διαρκείς δεσμούς στο Βέλγιο.

____________