ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

(πρώτο τμήμα)

της 25ης Οκτωβρίου 2012

Υπόθεση F‑50/09 DEP

Livio Missir mamachi di Lusignano

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Διαδικασία — Καθορισμός των δικαστικών εξόδων — Φόρος προστιθέμενης αξίας»

Αντικείμενο: Aίτηση καθορισμού των αποδοτέων εξόδων, βάσει του άρθρου 92 του Κανονισμού Διαδικασίας, την οποία υπέβαλε ο L. Missir Mamachi di Lusignano ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης στην υπόθεση F‑50/09, Missir Mamachi di Lusignano κατά Επιτροπής, δυνάμει του άρθρου 92, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας.

Απόφαση: Το ποσό των εξόδων που πρέπει να αποδοθούν στον αιτούντα εκ μέρους της Επιτροπής στο πλαίσιο της υποθέσεως F‑50/09 ανέρχεται σε 44 259,25 ευρώ.

Περίληψη

1.      Ένδικη διαδικασία — Δικαστικά έξοδα — Καθορισμός των εξόδων — Αποδοτέα έξοδα — Συμμετοχή περισσοτέρων δικηγόρων — Δεν ασκεί επιρροή — Εκτίμηση βάσει κυρίως του συνολικού αριθμού των αντικειμενικά αναγκαίων για τη διαδικασία ωρών εργασίας

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 91, στοιχείο β΄)

2.      Ένδικη διαδικασία — Δικαστικά έξοδα — Καθορισμός των εξόδων — Αποδοτέα έξοδα — Έννοια — Φόρος προστιθέμενης αξίας — Εμπίπτει στην περίπτωση μη υποκειμένου στον φόρο

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 91, στοιχείο β΄)

1.      Όσον αφορά την εκτίμηση, για τον υπολογισμό των αποδοτέων εξόδων, του όγκου εργασίας στο πλαίσιο διαδικασίας ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, απόκειται στον δικαστή να λάβει κυρίως υπόψη τον συνολικό αριθμό ωρών εργασίας που δύνανται να θεωρηθούν ως αντικειμενικά αναγκαίες για τη διαδικασία αυτή, ανεξαρτήτως του αριθμού των δικηγόρων μεταξύ των οποίων κατανεμήθηκαν οι παρασχεθείσες υπηρεσίες.

(βλ. σκέψεις 21 και 26)

Παραπομπή:

ΔΔΔΕΕ: 26 Απριλίου 2010, F‑7/08 DEP, Schönberger κατά Κοινοβουλίου, σκέψη 29

2.      Δεν είναι δυνατόν να αποδοθεί σε μη υποκείμενο στον φόρο προστιθέμενης αξίας αιτούντα φόρος προστιθέμενης αξίας επί των υπηρεσιών που του χρέωσαν οι δικηγόροι του. Επομένως, ο φόρος προστιθέμενης αξίας επί των αμοιβών που κρίθηκαν απαραίτητες αποτελεί, όσον αφορά τον αιτούντα, έξοδα στα οποία υποβλήθηκε ο διάδικος λόγω της δίκης κατά την έννοια του άρθρου 91, στοιχείο β΄, του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης.

(βλ. Σκέψη 31)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ: 8 Ιουλίου 2004, T‑7/98 DEP, T‑208/98 DEP και T‑109/99 DEP, De Nicola κατά ΕΤΕπ, σκέψη 37