WYROK SĄDU (pierwsza izba)

z dnia 10 kwietnia 2019 r.(*)

Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa – Szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko osobom, grupom i podmiotom w ramach walki z terroryzmem – Zamrożenie środków finansowych – Możliwość zakwalifikowania organu państwa trzeciego jako właściwej władzy w rozumieniu wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB – Podstawa faktyczna decyzji o zamrożeniu środków finansowych – Obowiązek uzasadnienia – Uwierzytelnienie aktów Rady

W sprawie T‑643/16

Al‑Gama’a al – Islamiyya Egypt, reprezentowana przez adwokata L. Glock,

strona skarżąca,

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej, reprezentowanej początkowo przez G. Étienne’a i H. Marcos Fraile, następnie przez H. Marcos Fraile, B. Driessena i V. Piessevaux i wreszcie przez H. Marcos Fraile, B. Driessena, i A. Sikorę‑Kalėdę, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

popieranej przez

Komisję Europejską, reprezentowaną początkowo przez J. Norris‑Usher, L. Havasa, R. Tricota i L. Baumgarta, a następnie przez R. Tricota, C. Zadrę i A. Tizzano, działających w charakterze pełnomocników,

interwenient,

mającej za przedmiot żądanie, na podstawie art. 263 TFUE, stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji Rady (WPZiB) 2016/1136 z dnia 12 lipca 2016 r. w sprawie aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu oraz uchylenia decyzji (WPZiB) 2015/2430 (Dz.U. 2016, L 188, s. 21) i rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2016/1127 z dnia 12 lipca 2016 r. w sprawie wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom, mających na celu zwalczanie terroryzmu, oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2425 (Dz.U. 2016, L 188, s. 1); po drugie, decyzji Rady (WPZiB) 2017/154 z dnia 27 stycznia 2017 r. w sprawie aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu oraz uchylającej decyzję 2016/1136 (Dz.U. 2017, L 23, s. 21) i rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2017/150 z dnia 27 stycznia 2017 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom, mających na celu zwalczanie terroryzmu, oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego 2016/1127 (Dz.U. 2017, L 23, s. 3); po trzecie, decyzji Rady (WPZiB) 2017/1426 z dnia 4 sierpnia 2017 r. dotyczącej aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu oraz uchylającej decyzję 2017/154 (Dz.U. 2017, L 204, s. 95) i rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2017/1420 z dnia 4 sierpnia 2017 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom, mających na celu zwalczanie terroryzmu, oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze 2017/150 (Dz.U. 2017, L 204, s. 3); po czwarte, decyzji Rady (WPZiB) 2018/475 z dnia 21 marca 2018 r. dotyczącej aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu i uchylenia decyzji 2017/1426 (Dz.U. 2018, L 79, s. 26) i rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/468 z dnia 21 marca 2018 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom, mających na celu zwalczanie terroryzmu, oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze 2017/1420 (Dz.U. 2018, L 79, s. 7); i po piąte, decyzji Rady (WPZiB) 2018/1084 z dnia 30 lipca 2018 r. dotyczącej aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu i uchylenia decyzji 2018/475 (Dz.U. 2018, L 194, s. 144) i rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1071 z dnia 30 lipca 2018 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom, mających na celu zwalczanie terroryzmu, oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze 2018/468 (Dz.U. 2018, L 194, s. 23), w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżącej,

SĄD (pierwsza izba),

w składzie: I. Pelikánová, prezes, P. Nihoul (sprawozdawca) i J. Svenningsen, sędziowie,

sekretarz: L. Ramette, administrator,

uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 6 listopada 2018 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu i okoliczności zaszłe po wniesieniu niniejszej skargi

 Rezolucja 1373 (2001) Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych

1        W dniu 28 września 2001 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęła rezolucję nr 1373 (2001) określającą zakrojoną na szeroką skalę strategię walki z terroryzmem, w szczególności walki z finansowaniem terroryzmu. Punkt 1 lit. c) tej rezolucji stanowi między innymi, że wszystkie państwa niezwłocznie zamrożą fundusze i inne aktywa finansowe lub zasoby gospodarcze osób, które popełniają lub usiłują popełnić akty terrorystyczne, ułatwiają ich popełnienie lub w nich uczestniczą, oraz podmiotów należących do tych osób lub przez nie kontrolowanych, a także osób lub podmiotów działających w imieniu lub według poleceń wyżej wspomnianych osób i podmiotów.

2        Rezolucja ta nie zawiera wykazu osób, podmiotów ani grup, wobec których środki te mają być stosowane.

 Prawo Unii Europejskiej

3        W dniu 27 grudnia 2001 r., mając na uwadze konieczność podjęcia przez Unię działań w celu wprowadzenia w życie rezolucji nr 1373 (2001), Rada Unii Europejskiej przyjęła wspólne stanowisko 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu (Dz.U. 2001, L 344, s. 93). W szczególności art. 2 wspólnego stanowiska 2001/931 przewiduje zamrożenie funduszy i innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych osób, grup i podmiotów zaangażowanych w akty terrorystyczne i wymienionych w wykazie zamieszczonym w załączniku do rzeczonego wspólnego stanowiska.

4        W tym samym dniu, w celu wdrożenia na poziomie Unii środków opisanych we wspólnym stanowisku 2001/931, Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom, mających na celu zwalczanie terroryzmu (Dz.U. 2001, L 344, s. 70), a także decyzję 2001/927/WE ustanawiającą wykaz określony w art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 (Dz.U. 2001, L 344, s. 83).

5        W dniu 2 maja 2002 r. nazwa „»Gama’a al-Islamiyya« (»Dżama’a al Islamija«) [alias »Al-Gama’a al-Islamiyya« (»Al Dżama’a al Islamija«)] (»Grupa Islamska« – »GI«)” została umieszczona przez Radę w wykazie załączonym do wspólnego stanowiska 2002/340/WPZiB, uaktualniającym wspólne stanowisko 2001/931 (Dz.U. 2002, L 116, s. 75), oraz w wykazie zawartym w decyzji 2002/334/WE wykonującej art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 i uchylającej decyzję 2001/927 (Dz.U. 2002, L 116, s. 33).

6        Wykazy te zostały zaktualizowane na podstawie art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931 i art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001.

7        W dniu 21 grudnia 2015 r. Rada pozostawiła nazwę skarżącej w tych wykazach na mocy decyzji Rady (WPZiB) 2015/2430 dotyczącej aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931 oraz uchylającej decyzję (WPZiB) 2015/1334 (Dz.U. 2015, L 334, s. 18) i rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2425 dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze (UE) 2015/1325 (Dz.U. 2015, L 334, s. 1).

8        W dniu 22 grudnia 2015 r. Rada opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie dla osób, grup i podmiotów umieszczonych w wykazie przewidzianym w art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 (Dz.U. 2015, C 430, s. 5). Zawiadomienie to informowało owe osoby, grupy i podmioty, że ich nazwiska lub nazwy pozostawiono w wykazach dotyczących zamrożenia funduszy środków finansowych i że mogą one złożyć do Rady wniosek o przedstawienie uzasadnienia wyjaśniającego przyczyny tego pozostawienia.

9        W dniu 20 maja 2016 r. adwokat skarżącej zwrócił się do Rady o przekazanie mu uzasadnienia decyzji o pierwotnym umieszczeniu nazwy jego klientki w wykazach dotyczących zamrożenia środków finansowych, a następnie o pozostawieniu jej nazwy w tych wykazach na mocy rozporządzenia wykonawczego 2015/2425, podając jednocześnie w wątpliwość, czy owe decyzje w rzeczywistości dotyczyły jego klientki.

10      W dniu 26 maja 2016 r. Rada przekazała mu uzasadnienie obejmujące jedenaście powodów, wskazując jednocześnie:

„W załączeniu przesyłamy uzasadnienie wskazujące powody umieszczenia i pozostawienia nazwy Państwa klienta w wykazie załączonym do rozporządzenia [wykonawczego] 2015/2425 […] dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001”.

 Zaskarżone akty

 Akty z lipca 2016 r.

11      W dniu 12 lipca 2016 r. Rada przyjęła, po pierwsze, decyzję (WPZiB) 2016/1136 w sprawie aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931 oraz uchylenia decyzji 2015/2430 (Dz.U. 2016, L 188, s. 21), i po drugie, rozporządzenie wykonawcze (UE) 2016/1127 w sprawie wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego 2015/2425 (Dz.U. 2016, L 188, s. 1) (zwane dalej łącznie „aktami z lipca 2016 r.”). W wykazach załączonych do tych aktów (zwanych dalej „spornymi wykazami z lipca 2016 r.”) nazwę skarżącej pozostawiono.

12      Pismem z dnia 13 lipca 2016 r. Rada przesłała adwokatowi skarżącej uzasadnienie decyzji o pozostawieniu jej nazwy w spornych wykazach z lipca 2016 r., informując jednocześnie o możliwości złożenia wniosku o kontrolę tych wykazów w ramach art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 oraz art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931. W piśmie tym Rada wskazała ponadto, co następuje:

„Rada uznała, że żadne nowe elementy w tej sprawie nie uzasadniają zmiany jej stanowiska. Dlatego też Rada uważa, że powody, które zostały Państwu wcześniej przedstawione pismem z dnia 26 maja 2016 r., są wciąż zasadne”.

13      Jak wynika z uzasadnienia aktów z lipca 2016 r., umieszczenie nazwy skarżącej w spornych wykazach opierało się na czterech decyzjach krajowych.

14      Pierwsza decyzja krajowa to zarządzenie nr 1261 Secretary of State for the Home Department (ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa, zwanego dalej „Home Secretary”) z dnia 29 marca 2001 r. zmieniające UK Terrorism Act 2000 (ustawę Zjednoczonego Królestwa w sprawie terroryzmu z 2000 r.), dotyczące delegalizacji skarżącej, jako organizacji uczestniczącej w aktach terrorystycznych (zwane dalej „decyzją Home Secretary”).

15      Drugą decyzją krajową była decyzja United States Secretary of State (sekretarza stanu Stanów Zjednoczonych) z dnia 8 października 1997 r. uznająca skarżącą, na gruncie Immigration and Nationality Act (ustawy Stanów Zjednoczonych o imigracji i obywatelstwie), za „zagraniczną organizację terrorystyczną” (zwana dalej „decyzją z 1997 r.”).

16      Trzecią decyzję krajową wydał sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych w dniu 31 października 2001 r. na mocy Executive Order 13224 (dekretu prezydenckiego nr 13224) (decyzja zwana dalej „decyzją amerykańską z 2001 r.”).

17      Czwarta decyzja krajowa została zaś wydana w dniu 23 stycznia 1995 r. na mocy Executive Order 12947 (dekretu prezydenckiego nr 12947) (decyzja zwana dalej „decyzją z 1995 r.”).

18      W zasadniczej części uzasadnienia aktów z lipca 2016 r., przede wszystkim Rada stwierdziła, że wspomniane decyzje krajowe stanowią decyzje właściwych władz w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 oraz że pozostają one w mocy. Następnie Rada wskazała, że zbadała, czy dysponuje dowodami przemawiającymi na rzecz usunięcia nazwy skarżącej ze spornych wykazów z lipca 2016 r., lecz nie ustaliła takich dowodów. Wreszcie stwierdziła ona, że powody, które uzasadniały umieszczenie nazwy skarżącej w wykazach dotyczących zamrożenia funduszy, pozostają zasadne, i doszła do wniosku, że nazwa skarżącej powinna pozostać w spornych wykazach z lipca 2016 r.

19      Ponadto uzasadnienie aktów z lipca 2016 r. zawierało załącznik A, dotyczący „decyzji właściwej władzy Zjednoczonego Królestwa”, i załącznik B, dotyczący „decyzji właściwych władz Stanów Zjednoczonych”. Każdy z tych załączników zawierał opis przepisów krajowych, na mocy których przyjęto decyzje organów krajowych, przedstawienie definicji pojęć związanych z terroryzmem, jakie wskazano w tych przepisach, opis procedur kontroli wspomnianych decyzji, opis okoliczności faktycznych, na których oparły się te organy, oraz stwierdzenie, że owe okoliczności faktyczne stanowią akty terrorystyczne w rozumieniu art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931.

20      W pkt 16 załącznika A do uzasadnienia aktów z lipca 2016 r. Rada wskazała, że w listopadzie 2013 r. Home Secretary stwierdził na podstawie zgromadzonych dowodów, że „grupa ta była w inny sposób związana z terroryzmem i że w związku z tym jej delegalizacja powinna zostać utrzymana”.

21      W pkt 10 załącznika B do aktów z lipca 2016 r. Rada wskazała, że ostatnia kontrola kwalifikacji skarżącej jako zagranicznej organizacji terrorystycznej w USA została zakończona w dniu 15 grudnia 2010 r. i że rząd USA doszedł do wniosku o konieczności utrzymania tej kwalifikacji. Ponadto w pkt 18 załącznika B Rada odniosła się do „dokumentacji administracyjnej (»administrative records«) Departamentu Stanu dotyczącej Dżama’y al Islamiji z 2010 r. i 2003 r.”.

 Akty ze stycznia 2017 r.

22      W dniu 27 stycznia 2017 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2017/154 w sprawie aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931 oraz uchylającą decyzję 2016/1136 (Dz.U. 2017, L 23, s. 21) i rozporządzenie wykonawcze (UE) 2017/150 dotyczące wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego 2016/1127 (Dz.U. 2017, L 23, s. 3) (zwane dalej łącznie „aktami ze stycznia 2017 r.”). W wykazach załączonych do tych aktów (zwanych dalej „spornymi wykazami ze stycznia 2017 r.”) nazwę skarżącej pozostawiono.

23      Pismem z dnia 30 stycznia 2017 r. Rada przesłała adwokatowi skarżącej uzasadnienie decyzji o pozostawieniu jej nazwy w spornych wykazach z lipca 2017 r., informując jednocześnie o możliwości złożenia wniosku o kontrolę tych wykazów w ramach art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 oraz art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931.

24      Uzasadnienie to było identyczne z uzasadnieniem aktów z lipca 2016 r.

25      Skarżąca nie odpowiedziała na to pismo.

 Akty z sierpnia 2017 r.

26      W dniu 4 sierpnia 2017 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2017/1426 dotyczącą aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931 oraz uchylającą decyzję 2017/154 (Dz.U. 2017, L 204, s. 95) i rozporządzenie wykonawcze (UE) 2017/1420 dotyczące wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 oraz uchylające rozporządzenie wykonawcze 2017/150 (Dz.U. 2017, L 204, s. 3) (zwane dalej łącznie „aktami z sierpnia 2017 r.”). W wykazach załączonych do tych aktów (zwanych dalej „spornymi wykazami z sierpnia 2017 r.”) nazwę skarżącej pozostawiono.

27      Pismem z dnia 7 sierpnia 2017 r. Rada przesłała adwokatowi skarżącej uzasadnienie decyzji o pozostawieniu jej nazwy w spornych wykazach z sierpnia 2017 r., informując jednocześnie o możliwości złożenia wniosku o kontrolę tych wykazów w ramach art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 oraz art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931.

28      Uzasadnienie to było identyczne z uzasadnieniem aktów z lipca 2016 r. i ze stycznia 2017 r.

29      Skarżąca nie odpowiedziała na to pismo.

 Akty z marca 2018 r.

30      W dniu 21 marca 2018 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2018/475 dotyczącą aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931 i uchylenia decyzji 2017/1426 (Dz.U. 2018, L 79, s. 26) i rozporządzenie wykonawcze (UE) 2018/468 dotyczące wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 oraz uchylające rozporządzenie wykonawcze 2017/1420 (Dz.U. 2018, L 79, s. 7) (zwane dalej łącznie „aktami z marca 2018 r.”). W wykazach załączonych do tych aktów (zwanych dalej „spornymi wykazami z marca 2018 r.”) nazwę skarżącej pozostawiono.

31      Pismem z dnia 22 marca 2018 r. Rada przesłała adwokatowi skarżącej uzasadnienie decyzji o pozostawieniu jej nazwy w spornych wykazach z marca 2018 r., informując jednocześnie o możliwości złożenia wniosku o kontrolę tych wykazów w ramach art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 oraz art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931.

32      Uzasadnienie to było identyczne z uzasadnieniem aktów z lipca 2016 r., a także aktów ze stycznia i z sierpnia 2017 r.

33      Skarżąca nie odpowiedziała na to pismo.

 Akty z lipca 2018 r.

34      W dniu 30 lipca 2018 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2018/1084 dotyczącą aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931 i uchylenia decyzji 2018/475 (Dz.U. 2018, L 194, s. 144) i rozporządzenie wykonawcze (UE) 2018/1071 dotyczące wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 oraz uchylające rozporządzenie wykonawcze 2018/468 (Dz.U. 2018, L 194, s. 23) (zwane dalej łącznie „aktami z lipca 2018 r.”). W wykazach załączonych do tych aktów (zwanych dalej „spornymi wykazami z lipca 2018 r.”) nazwę skarżącej pozostawiono.

35      Pismem z dnia 31 lipca 2018 r. Rada przesłała adwokatowi skarżącej uzasadnienie decyzji o pozostawieniu jej nazwy w spornych wykazach z lipca 2018 r., informując jednocześnie o możliwości złożenia wniosku o kontrolę tych wykazów w ramach art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 oraz art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931.

36      Uzasadnienie to było identyczne z uzasadnieniem aktów z lipca 2016 r., a także aktów ze stycznia i z sierpnia 2017 oraz aktów z marca 2018 r., z wyjątkiem kilku różnic formalnych i odniesienia w pkt 16 załącznika B do „prawa do skutecznej ochrony sądowej” w miejsce dotychczasowego „prawa do ochrony sądowej”.

37      Skarżąca nie odpowiedziała na to pismo.

 Przebieg postępowania i żądania stron

38      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 11 września 2016 r. skarżąca wniosła niniejszą skargę, w której wnosi o stwierdzenie nieważności aktów z lipca 2016 r. w zakresie, w jakim akty te jej dotyczą.

39      W dniu 18 października 2016 r. sprawa została przydzielona piątej izbie Sądu.

40      W dniu 2 grudnia 2016 r. prezes piątej izby Sądu postanowił, zgodnie z art. 69 lit. d) regulaminu postępowania przed Sądem, o zawieszeniu sprawy do chwili wydania przez Trybunał orzeczeń kończących postępowanie w sprawach C‑599/14 P, Rada/LTTE, i C‑79/15 P, Rada/Hamas.

41      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 21 grudnia 2016 r. Komisja Europejska złożyła wniosek o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania Rady.

42      Odrębnym pismem, złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 27 marca 2017 r., skarżąca, działając na podstawie art. 86 regulaminu postępowania, dostosowała skargę w celu uwzględnienia aktów ze stycznia 2017 r., w zakresie, w jakim jej dotyczyły.

43      Pismem z dnia 16 sierpnia 2017 r. strony zostały wezwane do przedstawienia uwag dotyczących skutków, jakie należy wywieść w odniesieniu do niniejszej sprawy z wyroków: z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE (C‑599/14 P, EU:C:2017:583); z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/Hamas (C‑79/15 P, EU:C:2017:584).

44      Skarżąca odpowiedziała na to wezwanie w dniu 3 września 2017 r.

45      W dniu 18 września 2017 r. Rada złożyła odpowiedź na skargę, która zawierała ponadto odpowiedź na pismo dostosowujące skargę z dnia 27 marca 2017 r. oraz uwagi, o których mowa w pkt 43 powyżej.

46      Postanowieniem z dnia 26 września 2017 r. prezes piątej izby Sądu dopuścił interwencję Komisji.

47      Odrębnym pismem, złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 3 października 2017 r., skarżąca, działając na podstawie art. 86 regulaminu postępowania, dostosowała skargę w celu uwzględnienia aktów z sierpnia 2017 r.

48      W dniu 12 października 2017 r. Rada, na wezwanie Sądu, odpowiedziała na pismo dostosowujące skargę z dnia 3 października 2017 r.

49      W dniu 8 listopada 2017 r. skarżąca złożyła replikę.

50      W dniu 9 listopada 2017 r. Komisja złożyła uwagi interwenienta.

51      W dniu 28 listopada 2017 r. Rada, na wezwanie Sądu, przedstawiła swoje uwagi w przedmiocie złożonych przez Komisję uwag interwenienta.

52      W dniu 15 stycznia 2018 r. Rada złożyła duplikę.

53      W dniu 13 kwietnia 2018 r., zgodnie z art. 27 ust. 2 regulaminu postępowania, prezes Sądu, ze względu na powiązania istniejące między sprawami, przydzielił niniejszą sprawę innemu sędziemu sprawozdawcy, należącemu do pierwszej izby.

54      Odrębnym pismem, złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 13 maja 2018 r., skarżąca, działając na podstawie art. 86 regulaminu postępowania, dostosowała skargę w celu uwzględnienia aktów z marca 2018 r.

55      Pismami z dnia 4 i 19 czerwca 2018 r. Komisja i Rada, na wezwanie Sądu, przedstawiły odpowiedź na pismo dostosowujące skargę z dnia 13 maja 2018 r.

56      Odrębnym pismem, złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 14 września 2018 r., skarżąca, działając na podstawie art. 86 regulaminu postępowania, dostosowała skargę w celu uwzględnienia aktów z lipca 2018 r.

57      Pismami z dnia 27 września i 17 października 2018 r. Rada i Komisja, na wezwanie Sądu, przedstawiły odpowiedź na pismo dostosowujące skargę z dnia 14 września 2018 r.

58      Na wniosek sędziego sprawozdawcy pierwsza izba Sądu postanowiła o otwarciu ustnego etapu postępowania.

59      Na rozprawie w dniu 6 listopada 2018 r. wysłuchane zostały wystąpienia stron i ich odpowiedzi na pytania Sądu.

60      Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności aktów z lipca 2016 r., ze stycznia i z sierpnia 2017 r. oraz z marca i lipca 2018 r. (zwanych dalej łącznie „zaskarżonymi aktami”), w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej;

–        obciążenie Rady kosztami postępowania w całości.

61      Rada, popierana przez Komisję, wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi jako bezzasadnej;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Co do prawa

62      Skarżąca podnosi osiem zarzutów, dotyczących kolejno:

–        naruszenia art. 1 ust. 5 wspólnego stanowiska 2001/931;

–        naruszenia art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931;

–        błędów w zakresie prawdziwości faktów;

–        błędu w ocenie co do jej charakteru „grupy terrorystycznej”;

–        naruszenia art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931;

–        naruszenia obowiązku uzasadnienia;

–        naruszenia prawa do obrony i prawa do ochrony sądowej;

–        braku uwierzytelnienia przedstawionego uzasadnienia.

63      Sąd uważa za wskazane zbadanie zarzutów pierwszego, drugiego, trzeciego i szóstego, jako że w tym ostatnim skarżąca zarzuca Radzie, że ta nie wskazała w zaskarżonych aktach poważnych dowodów ani poszlak w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, jak też zarzutu ósmego.

64      Zarzut szósty zostanie rozpoznany po rozpoznaniu zarzutu drugiego.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 1 ust. 5 wspólnego stanowiska 2001/931

65      Skarżąca twierdzi, że Rada naruszyła art. 1 ust. 5 wspólnego stanowiska 2001/931, ponieważ nie wskazała przy nazwie skarżącej, w postaci zapisanej w spornych wykazach z lipca 2016 r., ze stycznia i sierpnia 2017 r. oraz z marca i lipca 2018 r. (zwanych dalej „spornymi wykazami”), miejsca, w którym znajduje się jej siedziba, mianowicie Egiptu. Zauważa ona w tym względzie, że z biegiem czasu jej nazwa ulegała w aktach Rady zmianie i że istnieje wiele grup, których nazwa jest podobna do nazwy skarżącej. Nazwy te różnią się jedynie kilkoma literami i we wszystkich przypadkach oznaczają „grupę islamską”. Twierdzi ona, że z powodu tej nieprecyzyjności znalazła się w sytuacji niepewności co do tego, czy była objęta spornymi wykazami.

66      Rada, popierana przez Komisję, kwestionuje zasadność tego zarzutu.

67      Tytułem wstępu należy stwierdzić, że przedmiot skargi ogranicza się do zaskarżonych aktów, a tym samym zarzut może być zbadany tylko w zakresie, w jakim się do nich odnosi.

68      W tym względzie należy stwierdzić, że art. 1 ust. 5 wspólnego stanowiska 2001/931 stanowi, co następuje:

„Rada dąży do zapewnienia, że [by] do nazwisk osób fizycznych lub nazw osób prawnych, grup lub podmiotów wymienionych w załączniku dołączone będą [były] odpowiednie dane szczegółowe w celu umożliwienia skutecznej identyfikacji określonych ludzi, osób prawnych, podmiotów lub organów, ułatwiając w ten sposób uwolnienie od zarzutów osób noszących takie same lub podobne nazwiska”.

69      W niniejszej sprawie Rada w zaskarżonych aktach oznaczyła skarżącą w następujący sposób: „»Gama’a al-Islamiyya« (»Dżama’a al Islamija«) [alias »Al-Gama’a al-Islamiyya« (»Al Dżama’a al Islamija«)] (»Grupa Islamska« – »GI«)”

70      Jak podkreśla skarżąca, nazwa ta nie zawiera wskazania miejsca siedziby jej organizacji.

71      Jednakże informacja ta nie jest wymagana przez przepisy przytoczone w pkt 68 powyżej, gdyż jedynym istniejącym wymogiem jest to, aby nazwa stosowana przez Radę była wystarczająco precyzyjna – w celu uniknięcia pomyłek z organizacjami noszącymi nazwy identyczne lub podobne.

72      W niniejszej sprawie nazwa skarżącej wskazana w zaskarżonych aktach, przytoczona w pkt 69 powyżej, jest wystarczająco szczegółowa, ponieważ różni się, w każdym razie częściowo, od nazw grup i podmiotów, których nazwy mogłyby, jej zdaniem, być mylone z jej nazwą, a mianowicie „Al‑Jamâ’h al‑Islâmiyah”, „Jemaah Islamiyah”, „Al‑Jama’ah Al‑Islamiyah”, „Jamaat al‑Islamiya” i „Jamaa Islamiya”.

73      Nawet przy założeniu, że istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd, jak zauważyła Rada, ryzyko to nie mogło być szkodliwe dla skarżącej, ponieważ mogła się ona zapoznać z zaskarżonymi aktami ze świadomością, że dotyczyły właśnie jej, jak wynika z pism Rady z dnia 13 lipca 2016 r., 30 stycznia i 7 sierpnia 2017 r., a także z dnia 22 marca i 31 lipca 2018 r. (zob. pkt 12, 23, 27, 31 i 35 powyżej) i z pism procesowych, za pomocą których skarżąca wniosła o stwierdzenie ich nieważności.

74      W tych okolicznościach należy oddalić zarzut pierwszy jako bezzasadny.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931

75      Skarżąca zarzuca Radzie, że ta naruszyła art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, uznając decyzję Home Secretary i decyzje amerykańskie z 1995 r., 1997 r. i 2001 r. (zwane dalej łącznie „decyzjami amerykańskimi”) za decyzje podjęte przez właściwe władze w rozumieniu tego przepisu.

76      Decyzja o pozostawieniu nazwiska osoby lub nazwy podmiotu w wykazie osób lub podmiotów, których środki finansowe zostają zamrożone, stanowi w istocie przedłużenie pierwotnej decyzji o umieszczeniu ich w tym wykazie i wymaga z tego względu dalszego istnienia ryzyka uczestniczenia danej osoby lub danego podmiotu w działalności terrorystycznej, jakie zostało początkowo stwierdzone przez Radę w oparciu o decyzję krajową, która służyła za podstawę tej pierwotnej decyzji o umieszczeniu w wykazie (wyroki: z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 61; z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/Hamas, C‑79/15 P, EU:C:2017:584, pkt 39).

77      Zarzut ten jest zatem istotny dla sprawy.

78      Należy zbadać krytyczne uwagi odnoszące się do decyzji organów amerykańskich, a dopiero po nich uwagi, które są wspólne w odniesieniu do decyzji organów amerykańskich i organów Zjednoczonego Królestwa.

 W przedmiocie uwag krytycznych dotyczących decyzji organów amerykańskich

79      Tytułem głównym skarżąca twierdzi, że Rada nie mogła oprzeć zaskarżonych aktów na decyzjach organów amerykańskich, ponieważ Stany Zjednoczone są państwem trzecim, i że co do zasady organy Stanów Zjednoczonych nie są „właściwymi władzami” w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931.

80      W tej kwestii skarżąca twierdzi, że system ustanowiony w art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 opiera się na zaufaniu udzielonym organom krajowym, które z kolei opiera się na zasadzie lojalnej współpracy między Radą a państwami członkowskimi Unii, na dzieleniu wspólnych wartości określonych w traktatach, a także podleganiu wspólnym normom, w tym europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, podpisanej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r., i Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. Organy państw trzecich nie mogą korzystać z tego zaufania.

81      W tym względzie należy wskazać, że według Trybunału pojęcie „właściwej władzy” użyte w art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 nie ogranicza się do organów państw członkowskich, lecz może co do zasady obejmować także organy państw trzecich (wyrok z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 22).

82      Przyjęta przez Trybunał wykładnia jest uzasadniona, po pierwsze, w świetle brzmienia art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, który nie ogranicza pojęcia „właściwych władz” do organów państw członkowskich, oraz po drugie, w świetle celu tego wspólnego stanowiska, które przyjęto w celu wykonania rezolucji nr 1373 (2001) Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych zmierzającej do intensyfikacji walki z terroryzmem na poziomie światowym poprzez systematyczną i ścisłą współpracę wszystkich państw (wyrok z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 23).

83      Posiłkowo, na wypadek gdyby uznano, że organ państwa trzeciego może być właściwą władzą w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, skarżąca twierdzi, że ważność przyjętych przez Radę aktów zależy także od ustaleń, jakich powinna dokonać ta Rada, aby upewnić się w szczególności co do zgodności ustawodawstwa amerykańskiego z zasadą poszanowania prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej.

84      W niniejszym zaś wypadku, zdaniem skarżącej, w uzasadnieniu zaskarżonych aktów Rada ograniczyła się w istocie do opisania procedur kontroli i do wskazania, że istnieje możliwość wniesienia odwołania – bez zbadania, czy prawo do obrony i prawo do skutecznej ochrony sądowej były zagwarantowane.

85      W tym względzie należy stwierdzić, że według Trybunału w przypadku gdy Rada opiera się na decyzji państwa trzeciego, musi ona wpierw zweryfikować, czy decyzja ta została wydana z poszanowaniem prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej (zob. podobnie wyrok z dnia 26 lipca 2017 r., LTTE/Rada, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 31).

86      W uzasadnieniach dotyczących własnych aktów Rada jest zobowiązana do przedstawienia wskazówek pozwalających na stwierdzenie, że dokonała weryfikacji tych elementów (zob. podobnie wyrok z dnia 26 lipca 2017 r., LTTE/Rada, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 31).

87      W tym celu we wspomnianym uzasadnieniu Rada powinna wskazać powody, dla których uważa, że decyzja państwa trzeciego, na której Rada zamierza się oprzeć, została przyjęta z poszanowaniem prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej (wyrok z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 33).

88      Zgodnie z orzecznictwem umieszczane w uzasadnieniach informacje na temat tej oceny mogą być, w stosownych przypadkach, zwięzłe (zob. podobnie wyrok z dnia 26 lipca 2017 r., LTTE/Rada, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 33).

89      To w świetle orzecznictwa przypomnianego w pkt 85–88 powyżej należy rozpatrzyć argumenty podnoszone przez skarżącą w odniesieniu do, po pierwsze, prawa do skutecznej ochrony sądowej, oraz po drugie, zasady poszanowania prawa do obrony.

90      Sąd uważa, że należy zacząć od kwestii drugiej.

91      Skarżąca twierdzi w tym względzie, że w uzasadnieniu zaskarżonych aktów Rada nie przedstawiła informacji dotyczących powodów, dla których stwierdziła w ramach badania, że procedury administracyjne dotyczące określenia organizacji jako organizacji terrorystycznych w Stanach Zjednoczonych gwarantują poszanowanie prawa do obrony.

92      Co więcej, zdaniem skarżącej ustawodawstwo amerykańskie nie wymaga powiadomienia o decyzjach przyjętych przez organy w tej dziedzinie ani nawet ich uzasadnienia. Według niej chociaż art. 219 ustawy Stanów Zjednoczonych o imigracji i obywatelstwie, który stanowi podstawę prawną decyzji amerykańskiej z 1997 r., zawiera wymóg publikacji decyzji w rejestrze federalnym, inaczej jest w przypadku dekretu prezydenckiego nr 13224, który stanowi podstawę prawną decyzji USA z 2001 r. i nie przewiduje żadnych tego rodzaju środków.

93      W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem zasada poszanowania prawa do obrony wymaga, aby adresaci decyzji, które dotyczą w sposób istotny ich interesów, mieli możliwość przedstawienia w sposób użyteczny swojego stanowiska na temat okoliczności uwzględnionych na ich niekorzyść przy wydawaniu spornej decyzji (zob. podobnie wyrok z dnia 26 września 2013 r., Texdata Software, C‑418/11, EU:C:2013:588, pkt 83 i przytoczone tam orzecznictwo).

94      W przypadku środków zmierzających do umieszczenia nazwisk osób lub nazw podmiotów w wykazie dotyczącym zamrożenia środków finansowych owa zasada wymaga poinformowania rzeczonych osób lub podmiotów o tych środkach równocześnie z ich przyjęciem lub bezpośrednio po ich przyjęciu (zob. podobnie wyrok z dnia 21 grudnia 2011 r., Francja/People’s Mojahedin Organization of Iran, C‑27/09 P, EU:C:2011:853, pkt 61).

95      W pkt 16 załącznika B uzasadnienia odnoszącego się do zaskarżonych aktów Rada stwierdza, co następuje:

„Co się tyczy procedur kontroli i opisu dostępnych środków odwoławczych Rada jest zdania, że ustawodawstwo Stanów Zjednoczonych zapewnia poszanowanie prawa do obrony […]”.

96      Wskazane przez Radę w uzasadnieniu zaskarżonych aktów informacje różnią się następnie w zależności od rozpatrywanych decyzji amerykańskich.

97      Po pierwsze, co się tyczy dekretów prezydenta 12947 i 13224, na których oparto decyzje amerykańskie z 1995 r. i 2001 r., przedstawiony przez Radę ogólny opis nie zawiera informacji, które świadczyłyby o tym, że organy amerykańskie mają obowiązek powiadomienia zainteresowanych o uzasadnieniu czy nawet obowiązek opublikowania tych decyzji.

98      Z powyższego wynika, że w wypadku tych dwóch decyzji nie zapewniono poszanowania zasady prawa do obrony i że w konsekwencji, zgodnie z orzecznictwem wspomnianym w pkt 85–88 powyżej, decyzje te nie mogą być podstawą zaskarżonych aktów.

99      Po drugie, co się tyczy decyzji amerykańskiej z 1997 r., prawdą jest, jak wynika z pkt 10 i 11 załącznika B do zaskarżonych aktów, że na podstawie ustawy Stanów Zjednoczonych o imigracji i obywatelstwie decyzje o uznaniu zagranicznych organizacji za organizacje terrorystyczne i decyzje wydawane na wniosek o cofnięcie tej kwalifikacji są publikowane w rejestrze federalnym. Niemniej jednak Rada nie przedstawiła żadnej informacji w kwestii tego, czy w niniejszej sprawie opublikowana decyzja amerykańska z 1997 r. zawierała jakiekolwiek uzasadnienie. Co więcej, z uzasadnienia zaskarżonych aktów nie wynika również, by – poza sentencją rzeczonej decyzji – skarżącej udostępniono w jakikolwiek sposób informację o powodach jej przyjęcia.

100    W tych okolicznościach należy zbadać, czy informacja, że decyzję opublikowano w dzienniku urzędowym państwa trzeciego, wystarcza do stwierdzenia, że Rada, zgodnie z orzecznictwem przywołanym w pkt 85–88 powyżej, dochowała obowiązku zbadania, czy w państwach trzecich, w których przyjęto decyzje stanowiące podstawę zaskarżonych aktów, zapewniono poszanowanie prawa do obrony.

101    W tym celu należy odnieść się do sprawy, w której wydano wyroki z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE (C‑599/14 P, EU:C:2017:583) i z dnia 16 października 2014 r., LTTE/Rada (T‑208/11 i T‑508/11, EU:T:2014:885). W owej sprawie w uzasadnieniu jednego z rozpatrywanych aktów Rada wskazała, że decyzje organów danego państwa trzeciego zostały opublikowane w dzienniku urzędowym tego państwa, bez podania innych informacji (wyrok z dnia 16 października 2014 r., LTTE/Rada, T‑208/11 i T‑508/11, EU:T:2014:885, pkt 145).

102    W wyroku z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE (C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 36, 37) Trybunał – rozpatrując w całości wszystkie informacje dotyczące decyzji organów państwa trzeciego, jakie zawarto w uzasadnieniu rozporządzenia Rady – orzekł, że są one niewystarczające, aby można było stwierdzić, że instytucja w wymagany sposób sprawdziła, czy w tym państwie trzecim zapewniono poszanowanie zasady prawa do obrony.

103    W niniejszej sprawie jednakowy wniosek należy wywieść, z takich samych powodów, w odniesieniu do jedynej informacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonych aktów, zgodnie z którą decyzja amerykańska z 1997 r. została opublikowana w Stanach Zjednoczonych w rejestrze federalnym.

104    Z powyższych względów, i bez potrzeby badania kwestii poszanowania prawa do skutecznej ochrony sądowej, należy stwierdzić, że w niniejszym wypadku uzasadnienie dotyczące decyzji amerykańskich jest niewystarczające, w związku z czym nie mogą one stanowić podstawy zaskarżonych aktów.

105    Ponieważ art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 nie wymaga, by akty Rady opierały się na kilku decyzjach właściwych organów, zaskarżone akty mogły – w odniesieniu do umieszczenia nazwy skarżącej w spornych wykazach – opierać się tylko na decyzji Home Secretary, w związku z czym należy kontynuować badanie skargi, ograniczając je do zaskarżonych aktów jako opartych od początku na tej ostatniej decyzji.

 W przedmiocie uwag krytycznych wspólnych w odniesieniu do decyzji organów Zjednoczonego Królestwa i organów amerykańskich

106    Skarżąca twierdzi, że z trzech powodów decyzje organów amerykańskich i organów Zjednoczonego Królestwa, na których oparto zaskarżone akty, nie stanowią „decyzji właściwych władz” w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931.

107    Powody te zostaną zbadane poniżej w zakresie, w jakim dotyczą decyzji Home Secretary, stosownie do pkt 105 powyżej.

–       W przedmiocie obowiązku uprzywilejowania organów sądowych

108    Skarżąca podnosi, że zgodnie z art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 Rada może oprzeć się na decyzjach administracyjnych jedynie w sytuacji, gdy organy sądowe nie mają żadnej kompetencji w dziedzinie walki z terroryzmem. Taka sytuacja nie ma zaś miejsca w niniejszym wypadku, ponieważ w Zjednoczonym Królestwie organy sądowe mają kompetencje w tej dziedzinie. Rada nie może zatem uwzględnić decyzji Home Secretary w zaskarżonych aktach.

109    Rada, popierana w tym względzie przez Komisję, kwestionuje zasadność tego argumentu.

110    W tym względzie należy wskazać, że zgodnie z orzecznictwem okoliczność, iż decyzja ta stanowi decyzję administracyjną, a nie decyzję organu sądowego, nie jest sama w sobie decydująca, ponieważ samo brzmienie art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 wyraźnie wskazuje, że organ inny niż sądowy również może być uznany za właściwą władzę w rozumieniu tego przepisu (wyroki: z dnia 23 października 2008 r., People’s Mojahedin Organization of Iran/Rada, T‑256/07, EU:T:2008:461, pkt 144, 145; z dnia 16 października 2014 r., LTTE/Rada, T‑208/11 i T‑508/11, EU:T:2014:885, pkt 105).

111    Nawet jeśli art. 1 ust. 4 akapit drugi wspólnego stanowiska 2001/931 uprzywilejowuje decyzje pochodzące od organów sądowych, nie wyklucza on w żaden sposób brania pod uwagę decyzji pochodzących od organów administracyjnych, gdy, po pierwsze, w świetle prawa krajowego organy te faktycznie posiadają kompetencję do wydawania decyzji dotyczących środków ograniczających wobec ugrupowań zaangażowanych w działalność terrorystyczną, oraz po drugie, organy te, mimo że mają status wyłącznie organów administracyjnych, można uważać za „równoważne” organom sądowym (wyrok z dnia 16 października 2014 r., LTTE/Rada, T‑208/11 i T‑508/11, EU:T:2014:885, pkt 107).

112    Zgodnie z orzecznictwem organy administracyjne należy uznać za równoważne organom sądowym, gdy od wydanych przez nie decyzji przysługuje środek odwoławczy do sądu (wyrok z dnia 23 października 2008 r., People’s Mojahedin Organization of Iran/Rada, T‑256/07, EU:T:2008:461, pkt 145).

113    W konsekwencji fakt, że sądy państwa członkowskiego posiadają kompetencję w dziedzinie zwalczania terroryzmu, nie stoi na przeszkodzie temu, aby Rada brała pod uwagę decyzje wydane przez krajowe organy administracyjne, którym zostało powierzone przyjmowanie środków ograniczających w dziedzinie terroryzmu (zob. podobnie wyrok z dnia 16 października 2014 r., LTTE/Rada, T‑208/11 i T‑508/11, EU:T:2014:885, pkt 108).

114    W niniejszym przypadku, jak wynika z informacji przedstawionych przez Radę, decyzje Home Secretary mogą być przedmiotem odwołania do Proscribed Organisations Appeal Commission (komisji odwoławczej ds. zdelegalizowanych organizacji, Zjednoczone Królestwo), która rozstrzyga przy zastosowaniu zasad kontroli sądowej, a każda ze stron może odwołać się od takiej decyzji komisji odwoławczej ds. zdelegalizowanych organizacji do sądu apelacyjnego, jeśli otrzyma zezwolenie od tejże komisji lub, w razie jego braku, od sądu apelacyjnego (zob. podobnie wyrok z dnia 12 grudnia 2006 r., Organisation des Modjahedines du peuple d’Iran/Rada, T‑228/02, EU:T:2006:384, pkt 2).

115    W tych okolicznościach wydaje się, że decyzje Home Secretary mogą być przedmiotem kontroli sądowej, zatem na podstawie orzecznictwa przywołanego w pkt 111 i 112 powyżej wspomniany organ administracyjny musi być uważany za odpowiednik organu sądowego, a więc za właściwą władzę, jak twierdzi Rada, na gruncie art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, zgodnie z orzecznictwem Trybunału, który wielokrotnie wypowiadał się już w tej sprawie (wyroki: z dnia 23 października 2008 r., People’s Mojahedin Organization of Iran/Rada, T‑256/07, EU:T:2008:461, pkt 144; z dnia 16 października 2014 r., LTTE/Rada, T‑208/11 i T‑508/11, EU:T:2014:885, pkt 120–123).

116    Z powyższych rozważań wynika, że nie można stwierdzić nieważności zaskarżonych aktów z tego względu, że w ich uzasadnieniu Rada odniosła się do decyzji Home Secretary, który jest organem administracyjnym.

–       W przedmiocie okoliczności, że decyzja Home Secretary jest tożsama z umieszczeniem w wykazie organizacji terrorystycznych

117    Skarżąca twierdzi, że działanie właściwych organów, do których odniesiono się w zaskarżonych aktach, w tym Home Secretary, jest w praktyce tożsame z umieszczeniem w wykazie organizacji terrorystycznych, po to, aby mogły one podlegać środkom ograniczającym. Ta działalność polegająca na umieszczeniu w wykazie nie jest kompetencją związaną ze stosowaniem sankcji karnych, którą można by porównać ze „wszczęciem dochodzenia lub postępowania” lub też ze „skazaniem” – stanowiącymi kompetencje, jakie powinna posiadać „właściwa władza”, zgodnie z art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931.

118    Rada, popierana w tym względzie przez Komisję, kwestionuje zasadność tego argumentu.

119    W tym względzie należy wskazać, że zgodnie z orzecznictwem wspólne stanowisko 2001/931 nie wymaga, by decyzja właściwych organów wpisywała się w ramy postępowania karnego sensu stricto, pod warunkiem że – mając na względzie cele zamierzone we wspólnym stanowisku 2001/931 w ramach wdrożenia rezolucji nr 1373 (2001) Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych – rozpatrywana procedura krajowa ma za przedmiot walkę z terroryzmem w szerokim rozumieniu (wyrok z dnia 16 października 2014 r., LTTE/Rada, T‑208/11 i T‑508/11, EU:T:2014:885, pkt 113).

120    Podobnie Trybunał stwierdził, że ochrona danych osób nie jest zagrożona, jeżeli decyzja organów krajowych wpisuje się w ramy nie postępowania mającego na celu wymierzenie sankcji karnych, lecz postępowania mającego na celu zastosowanie środków o charakterze prewencyjnym (wyrok z dnia 15 listopada 2012 r., Al‑Aqsa/Rada i Niderlandy/Al-Aqsa, C‑539/10 P i C‑550/10 P, EU:C:2012:711, pkt 70).

121    W niniejszej sprawie decyzja Home Secretary ustanawia środki delegalizujące organizacje uznawane za terrorystyczne, a tym samym, jak wymaga tego orzecznictwo, jest elementem procedury krajowej mającej na celu, przede wszystkim, zastosowanie wobec skarżącej środków o charakterze prewencyjnym lub represyjnym w ramach walki z terroryzmem (zob. podobnie wyrok z dnia 16 października 2014 r., LTTE/Rada, T‑208/11 i T‑508/11, EU:T:2014:885, pkt 115).

122    Co się tyczy okoliczności, że dane organy prowadzą wykaz osób lub podmiotów zaangażowanych w terroryzm, należy podkreślić, iż nie implikuje to samo w sobie, że organy te nie przeprowadziły indywidualnej oceny każdej z tych osób lub każdego z tych podmiotów przed umieszczeniem w rzeczonych wykazach ani że ocena ta musi być arbitralna lub pozbawiona podstaw (zob. podobnie wyrok z dnia 16 października 2014 r., LTTE/Rada, T‑208/11 i T‑508/11, EU:T:2014:885, pkt 118).

123    Tym, co istotne, nie jest mianowicie to, że działanie odnośnych organów administracyjnych prowadzi do umieszczenia w wykazie osób lub podmiotów zaangażowanych w terroryzm, lecz to, by działanie to było wykonywane w sposób obwarowany dostatecznymi gwarancjami, aby Rada mogła oprzeć się na nim w celu wydania jej własnej decyzji o umieszczeniu w wykazie (zob. podobnie wyrok z dnia 16 października 2014 r., LTTE/Rada, T‑208/11 i T‑508/11, EU:T:2014:885, pkt 118).

124    W konsekwencji skarżąca nie ma racji, gdy podnosi, że stwierdzenie, zgodnie z którym właściwe organy mogą być uprawnienie do sporządzania wykazów, jest co do zasady niezgodne ze wspólnym stanowiskiem 2001/931.

125    Wniosku tego nie mogą podważyć pozostałe argumenty przedstawione przez skarżącą.

126    W pierwszej kolejności skarżąca podnosi, że zgodnie z art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 Rada może uwzględniać jedynie wykazy sporządzone przez Radę Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych.

127    Nie można uwzględnić tego argumentu, ponieważ celem art. 1 ust. 4 akapit pierwszy zdanie ostatnie wspólnego stanowiska 2001/931 jest jedynie przyznanie Radzie dodatkowej możliwości dokonania wpisu w wykazie – obok możliwości dokonania wpisów na podstawie decyzji właściwych organów krajowych.

128    W drugiej kolejności skarżąca podkreśla, że ze względu na to, iż Rada publikuje wykazy sporządzone przez właściwe organy, wykaz sporządzony przez Unię jest w istocie wykazem zawierającym wykazy, co rozszerza w ten sposób na Unię zakres stosowania krajowych środków administracyjnych przyjętych, w danym wypadku, przez organy państw trzecich – bez powiadomienia o tym zainteresowanych osób i bez umożliwienia im skutecznej obrony.

129    W tym względzie należy stwierdzić, że – jak wskazała skarżąca – Rada, identyfikując osoby lub podmioty objęte zamrożeniem środków finansowych, opiera się na stwierdzeniach dokonanych przez właściwe organy.

130    W ramach wspólnego stanowiska 2001/931 wprowadzono szczególne formy współpracy między organami państw członkowskich a instytucjami Unii Europejskiej, skutkujące nałożeniem na Radę wymogu polegania w miarę możliwości na ocenie właściwych organów krajowych (zob. podobnie wyroki: z dnia 23 października 2008 r., People’s Mojahedin Organization of Iran/Rada, T‑256/07, EU:T:2008:461, pkt 133; z dnia 4 grudnia 2008 r., People’s Mojahedin Organization of Iran/Rada, T‑284/08, EU:T:2008:550, pkt 53).

131    Co do zasady Rada nie wypowiada się w przedmiocie przestrzegania praw podstawowych zainteresowanej osoby przez organy państw członkowskich, które to uprawnienie należy do właściwych sądów krajowych (zob. podobnie wyrok z dnia 11 lipca 2007 r., Sison/Rada, T‑47/03, niepublikowany, EU:T:2007:207, pkt 168).

132    Jedynie w drodze wyjątku, gdy skarżąca kwestionuje w oparciu o konkretne dowody okoliczność, że organy państw członkowskich zapewniły poszanowanie praw podstawowych, Sąd powinien zbadać, czy faktycznie zapewniono to poszanowanie [zob. analogicznie wyrok z dnia 25 lipca 2018 r., Minister for Justice and Equality (Nieprawidłowości w systemie sądownictw), C‑216/18 PPU, EU:C:2018:586, pkt 36].

133    Natomiast jeśli chodzi o organy państw trzecich Rada powinna, jak wskazano w pkt 85 i 86 powyżej, z urzędu upewnić się, czy owe gwarancje zostały faktycznie zastosowane, i uzasadnić swoją decyzję w tym względzie.

–       W przedmiocie braku poważnych i wiarogodnych dowodów lub poszlak leżących u podstawy decyzji Home Secretary

134    Skarżąca jest zdania, że ze względu na to, iż Rada oparła się na decyzji administracyjnej, a nie na orzeczeniu sądu, powinna ona była wykazać, iż decyzja ta opiera się „na poważnych i wiarogodnych dowodach lub poszlakach”, zgodnie z wymogami określonymi w art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931.

135    Ponieważ argumentacja ta nie dotyczy kwalifikacji jako „decyzji podjętej przez właściwą władzę” w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, która jest przedmiotem niniejszego zarzutu, zostanie ona przeanalizowana w ramach zarzutów drugiego i szóstego w zakresie, w jakim dotyczą one poważnych i wiarogodnych dowodów lub poszlak w rozumieniu tego przepisu.

136    W świetle wszystkich powyższych rozważań – i z zastrzeżeniem oceny argumentacji wskazanej w pkt 134 powyżej – zarzut drugi należy oddalić jako bezzasadny.

 W przedmiocie zarzutów drugiego i szóstego w zakresie, w jakim dotyczą poważnych i wiarogodnych dowodów lub poszlak w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931

137    W ramach zarzutów drugiego i szóstego skarżąca utrzymuje, że Rada powinna była w uzasadnieniach spornych aktów wskazać „poważne i wiarygodne dowody lub poszlaki”, na których oparto decyzje właściwych organów. W uzasadnieniach tych są co prawda wskazane okoliczności faktyczne, są one jednak sformułowane w sposób ogólnikowy i abstrakcyjny.

138    Jak wynika z pkt 134 powyżej, w ramach zarzutu drugiego skarżąca podnosi ponadto, że Rada nie przedstawiła żadnych dowodów na poparcie faktów wskazanych w zaskarżonych aktach.

139    W świetle wniosku sformułowanego w pkt 105 powyżej zarzut ten należy przeanalizować jedynie w zakresie, w jakim dotyczy on decyzji Home Secretary.

140    W tym względzie należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 1 ust. 4 akapit pierwszy wspólnego stanowiska 2001/931 wykazy dotyczące zamrożenia środków finansowych są sporządzane na podstawie dokładnych informacji lub materiałów zawartych w aktach, które wskazują, że decyzja została podjęta przez właściwy organ w odniesieniu do danych osób i podmiotów, których to dotyczy, bez względu na to, czy dotyczy to wszczęcia dochodzenia lub postępowania w sprawie o akt terrorystyczny, usiłowania popełnienia takiego aktu, uczestniczenia w nim lub ułatwienia dokonania takiego aktu, „opartego na poważnych i wiarogodnych dowodach lub poszlakach”, lub też skazania za takie czyny.

141    Z ogólnej systematyki tego przepisu wynika, że ciążący na Radzie wymóg, aby – przed umieszczeniem nazwiska osoby lub nazwy podmiotu w wykazach osób i podmiotów objętych zamrożeniem środków finansowych na podstawie decyzji wydanych przez właściwe organy – zweryfikować, czy decyzje te opierały się „na poważnych i wiarogodnych dowodach lub poszlakach”, dotyczy tylko decyzji odnoszących się do wszczęcia dochodzenia lub postępowania, lecz nie ma zastosowania do decyzji o zastosowaniu sankcji karnych.

142    Dokonane w ten sposób rozróżnienie pomiędzy dwoma rodzajami decyzji wynika ze stosowania zasady lojalnej współpracy pomiędzy instytucjami i państwami członkowskim, zasady, w jaką wpisuje się przyjmowanie środków ograniczających w zakresie zwalczania terroryzmu i zgodnie z którą Rada powinna oprzeć decyzję o umieszczeniu nazwisk osób lub nazw podmiotów związanych z terroryzmem w wykazach osób i podmiotów objętych zamrożeniem środków finansowych na decyzjach przyjętych przez organy krajowe, których to decyzji nie powinna ona, a nawet nie może podważać.

143    Tak zdefiniowana zasada lojalnej współpracy ma zastosowanie do decyzji krajowych o wymierzeniu sankcji karnych z tym skutkiem, że przed umieszczeniem nazwiska osoby lub nazwy podmiotu w wykazach osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi Rada nie może weryfikować, czy decyzje te opierały się na poważnych i wiarogodnych dowodach lub poszlakach, i w tej kwestii powinna opierać się na ocenie przeprowadzonej przez organ krajowy.

144    Co się tyczy decyzji dotyczących wszczęcia dochodzenia lub postępowania decyzje te wydawane są, zgodnie z naturalnym porządkiem rzeczy, na początku lub w toku jeszcze nie zakończonego postępowania. W celu zapewnienia skuteczności walki z terroryzmem uznano za użyteczne, by Rada mogła oprzeć się na takich decyzjach w celu przyjęcia środków ograniczających, nawet jeśli mają one charakter wyłączne przygotowawczy, jednocześnie przewidując, w celu zapewnienia ochrony osób objętych tymi postępowaniami, że odwołanie się od tych decyzji zostanie poddane przez Radę weryfikacji, czy opierały się one na poważnych i wiarogodnych dowodach lub poszlakach.

145    W niniejszym wypadku decyzja Home Secretary jest ostateczna, w tym rozumieniu, że w następstwie jej wydania nie ma konieczności prowadzenia dochodzenia. Ma ona ponadto na celu delegalizację skarżącej w Zjednoczonym Królestwie, wraz z ustanowieniem odpowiedzialności karnej osób, które będą posiadać bliższe lub dalsze z nią powiązania.

146    W tych okolicznościach decyzja Home Secretary nie jest decyzją o wszczęciu dochodzenia lub postępowania, ale należy ją zrównać z decyzją o zastosowaniu sankcji karnych, w związku z czym – zgodnie z art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 – w uzasadnieniu zaskarżonych aktów Rada nie musiała wskazać poważnych dowodów i poszlak, na których oparto decyzję Home Secretary.

147    W tym względzie okoliczność, że Home Secretary jest organem administracji, jest nieistotna, ponieważ, jak wynika z pkt 114 i 115 powyżej, od przyjmowanych przez Home Secretary decyzji przysługuje środek odwoławczy do sądu i, w konsekwencji, należy uznać Home Secretary za organ równoważny z organem sądowym.

148    W konsekwencji nie można zarzucać Radzie, że w uzasadnieniach spornych aktów nie wskazała „poważnych i wiarygodnych dowodów lub poszlak” stanowiących podstawę decyzji Home Secretary.

149    Ponieważ okoliczności te nie muszą być wskazane, a fortiori nie muszą być udowodnione.

150    Zarzuty drugi i szósty w zakresie, w jakim dotyczą poważnych i wiarogodnych dowodów lub poszlak w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, należy zatem oddalić.

 W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego błędnej oceny prawdziwości faktów

151    Skarżąca kwestionuje fakty przedstawione przez Radę w uzasadnieniach spornych aktów, ponieważ są one opisane w sposób zbyt nieprecyzyjny, nie zostały wykazane i miały miejsce zbyt dawno, aby mogły uzasadniać decyzję o pozostawieniu jej nazwy w spornych wykazach.

152    Zarzut trzeci należy zbadać wyłącznie w zakresie, w jakim dotyczy okoliczności faktycznych, na podstawie których Rada pozostawiła nazwę skarżącej w spornych wykazach. Jak bowiem wynika z analizy poprzedniego zarzutu, okoliczności faktyczne, na których opiera się decyzja Home Secretary, nie musiały zostać wskazane w zaskarżonych aktach.

153    Co się tyczy pozostawienia nazwy skarżącej w spornych wykazach, Rada wskazała w pkt 7 uzasadnienia zaskarżonych aktów, że w niniejszej sprawie decyzje właściwych organów, na których opierała się przy pierwotnym umieszczeniu, nadal obowiązywały.

154    Z orzecznictwa wynika, że w przypadku upływu znacznego okresu czasu od wydania decyzji krajowej, która służyła za podstawę pierwotnego umieszczeniu w wykazie i przyjęcia aktów prawnych służących do pozostawienia danego wpisu w wykazie, Rada nie może stwierdzić dalszego istnienia ryzyka uczestniczenia danej osoby lub danego podmiotu w działalności terrorystycznej jedynie na podstawie pozostawania rzeczonej decyzji w mocy, lecz musi dokonać zaktualizowanej oceny sytuacji przy uwzględnieniu najnowszych okoliczności faktycznych świadczących o utrzymywaniu się tego ryzyka (zob. podobnie wyroki: z dnia 26 lipca 2017 r., LTTE/Rada, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 54, 55; z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/Hamas, C‑79/15 P, EU:C:2017:584, pkt 32, 33).

155    Z orzecznictwa przytoczonego w pkt 154 powyżej wynika również, że najnowsze okoliczności faktycznych leżące u podstaw decyzji o pozostawieniu nazwiska danej osoby lub nazwy podmiotu w wykazach dotyczących zamrożenia funduszy mogą pochodzić ze źródeł innych niż decyzje krajowe przyjęte przez właściwe organy (zob. podobnie wyroki: z dnia 26 lipca 2017 r., LTTE/Rada, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 72; z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/Hamas, C‑79/15 P, EU:C:2017:584, pkt 50).

156    W niniejszym przypadku pierwotna decyzja Home Secretary pochodzi z 2001 r., podczas gdy zaskarżone akty zostały wydane w okresie od lipca 2016 r. do lipca 2018 r.

157    Uwzględniając długość okresu dzielącego pierwotną decyzję Home Secretary od zaskarżonych aktów, wynoszącego od 15 do 17 lat, Rada nie mogła zgodnie z orzecznictwem przywołanym w pkt 154 powyżej jedynie stwierdzić, że decyzja Home Secretary pozostawała w mocy, bez wskazania nowszych informacji potwierdzających, że ryzyko uczestniczenia skarżącej w działalności terrorystycznej nadal się utrzymuje.

158    W odniesieniu do tych elementów w pierwszej kolejności Rada wskazała w pkt 16 załącznika A do uzasadnienia zaskarżonych aktów, w związku z procedurą kontroli, która odbyła się w 2013 r. w Zjednoczonym Królestwie:

„W listopadzie 2013 r. Home Secretary stwierdził na podstawie dostępnych dowodów, że grupa ta była w inny sposób związana z terroryzmem, ponieważ posiadała broń i pozostawała zdeterminowana, aby stosując przemoc osiągnąć cel w postaci powstania państwa islamskiego […]”.

159    Zdaniem skarżącej okoliczność ta jest zbyt nieprecyzyjna, aby mogła uzasadniać pozostawienie jej nazwy w spornych wykazach.

160    W tym względzie należy zauważyć, że w odniesieniu do późniejszych decyzji o zamrożeniu środków finansowych Trybunał uznał, że sąd Unii jest zobowiązany zweryfikować w szczególności, po pierwsze, poszanowanie obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 296 TFUE, a po drugie, to, czy powody te są wykazane (wyroki: z dnia 26 lipca 2017 r., LTTE/Rada, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 70; z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/Hamas, C‑79/15 P, EU:C:2017:584, pkt 48).

161    Co się tyczy obowiązku uzasadnienia, należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem uzasadnienie, jakiego wymaga art. 296 TFUE, powinno w sposób jasny i jednoznaczny przedstawiać tok rozumowania instytucji, która wydała akt, tak aby umożliwić zainteresowanym zaznajomienie się z względami uzasadniającymi nałożenie danych środków, a właściwemu sądowi dokonanie jego kontroli (zob. wyrok z dnia 15 listopada 2012 r., Rada/Bamba, C‑417/11 P, EU:C:2012:718, pkt 50 i przytoczone tam orzecznictwo).

162    Uzasadnienie nie musi wyszczególniać wszystkich istotnych okoliczności faktycznych i prawnych, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu jest wystarczające, powinna nie tylko opierać się na jego brzmieniu, lecz uwzględniać także okoliczności jego wydania oraz całość przepisów prawa regulujących daną dziedzinę (wyroki: z dnia 15 listopada 2012 r., Rada/Bamba, C‑417/11 P, EU:C:2012:718, pkt 53; z dnia 14 października 2009 r., Bank Melli Iran/Rada, T‑390/08, EU:T:2009:401, pkt 82).

163    W szczególności akt niekorzystny jest wystarczająco uzasadniony, jeżeli został wydany w okolicznościach znanych zainteresowanemu, umożliwiających mu zrozumienie treści przyjętego względem niego środka (wyroki: z dnia 15 listopada 2012 r., Rada/Bamba, C‑417/11 P, EU:C:2012:718, pkt 54; z dnia 14 października 2009 r., Bank Melli Iran/Rada, T‑390/08, EU:T:2009:401, pkt 82).

164    W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że wskazując w pkt 16 załącznika A do uzasadnienia zaskarżonych aktów, że „[skarżąca] posiadała broń i pozostawała zdeterminowana, aby stosując przemoc osiągnąć cel w postaci powstania państwa islamskiego”, Rada nie dopełniła określonego powyżej obowiązku uzasadnienia.

165    Po pierwsze bowiem, Rada ogranicza się w takiej deklaracji do wskazania, w sposób ogólny, faktu posiadania broni, bez określenia czasu ani miejsca. Po drugie, przypisuje skarżącej zamiar, który nie stanowił faktu dowiedzionego lub chociaż dającego się dowieść.

166    W tych okolicznościach skarżąca w związku z tym faktem nie ma możliwości określenia, chociażby z pomocą kontekstu, co jest jej zarzucane, a Sąd jest w sytuacji, w której z tego samego powodu nie może sprawować kontroli wymaganej przez Trybunał.

167    Uzasadnienie to nie spełnia zatem warunków określonych w orzecznictwie przypomnianym w pkt 160–163 powyżej.

168    W drugiej kolejności – Rada w pkt 18 załącznika B do uzasadnienia zaskarżonych aktów wymienia okoliczności faktyczne zaczerpnięte z „dokumentacji administracyjnej (»administrative records«) Departamentu Stanu dotyczącej Dżama’y al Islamiji z 2010 r. i 2003 r.”, wskazując w pkt 10 tego samego załącznika, że ostatni przegląd kwalifikacji skarżącej jako zagranicznej organizacji terrorystycznej został zakończony w dniu 15 grudnia 2010 r.

169    Rzeczone okoliczności faktyczne są następujące:

–        „[skarżąca] przyznała się do przeprowadzenia w czerwcu 1995 r. próby zamordowania prezydenta Egiptu Hosniego Mubaraka”;

–        „w 1997 r. [skarżąca] zaatakowała turystów w Luksorze (Egipt), w wyniku czego zginęło 58 osób”;

–        „w biuletynie z 2006 r. [Federal Bureau of Investigation (FBI, federalne biuro śledcze, Stany Zjednoczone Ameryki)] ostrzegło władze, że Rahman, kierownik [skarżącej], wezwał do ataków odwetowych w przypadku jego śmierci w więzieniu. W biuletynie tym przytoczono ostatnią wolę i testament Rahmana ogłoszone podczas konferencji Al‑Kaidy w 1998 r.”.

170    Jak wynika z orzecznictwa przywołanego w pkt 154 i 155 powyżej, tego rodzaju okoliczności mogą uzasadniać pozostawienie nazwy skarżącej w wykazie dotyczącym zamrożenia środków finansowych, przy czym ich źródło jest bez znaczenia, gdyż zasadniczą kwestią jest to, by Rada dysponowała wystarczająco aktualnymi informacjami, aby uzasadnić swoje stanowisko.

171    Wśród tych okoliczności dwie pierwsze są wcześniejsze od decyzji Home Secretary, stanowiącej podstawę pierwotnego umieszczenia skarżącej w wykazie. Nie mogą one zatem być brane pod uwagę w celu uzasadnienia jej pozostawienia w wykazie.

172    W odniesieniu do trzeciej okoliczności skarżąca podnosi, że jest ona wskazana w sposób zbyt niedokładny, a w szczególności że osoba zwana Rahmanem nie jest jasno zidentyfikowana. Skarżąca dodaje, że oświadczeń tej osoby nie można przypisać jej organizacji oraz że okoliczność ta, podobnie jak inne wymienione w zaskarżonych aktach, miała miejsce zbyt dawno temu.

173    W tym względzie należy przypomnieć, że wymóg uzasadnienia spoczywający na Radzie należy oceniać w świetle kontekstu, w którym został wydany zaskarżony akt, i wiedzy, jaką skarżąca może mieć o tym kontekście. W niniejszej sprawie powszechnie wiadomo, że Omar Abdel Rahman był przywódcą skarżącej, został umieszczony w więzieniu w Stanach Zjednoczonych w 1993 r. w następstwie zamachów na terytorium USA i pozostał tam aż do śmierci w 2017 r.

174    Uwzględniając ten znany kontekst, należy stwierdzić, że rzeczona okoliczność faktyczna została opisana w sposób wystarczająco precyzyjny, aby spełnić obowiązek uzasadnienia.

175    W szczególności osobę zwaną Rahmanem można było łatwo zidentyfikować, a ze względu na jego sytuację przypisanie skarżącej oświadczenia tej osoby nie było nierozsądne.

176    Owa okoliczność faktyczna jest jednak niewystarczająca, aby samodzielnie uzasadniać pozostawienie nazwiska skarżącej w spornych wykazach.

177    Konferencja prasowa, podczas której ogłoszono ostatnią wolę Rahmana, miała bowiem miejsce w 1998 r., a zatem przed decyzją Home Secretary, która została przyjęta w 2001 r. Co się tyczy biuletynu FBI – został on rozpowszechniony w roku 2006, czyli dziesięć lat przed przyjęciem zaskarżonych aktów.

178    Powyższa analiza jest kwestionowana przez Radę, której zdaniem Sąd nie może sprawować kontroli opisanej w pkt 160 powyżej w odniesieniu do okoliczności wymienionych w uzasadnieniu zaskarżonych aktów, ponieważ wynikają one z decyzji podjętych przez właściwe organy krajowe w ramach kontroli decyzji podejmowanych przez te organy przy dokonywaniu pierwotnego umieszczenia skarżącej w wykazach.

179    Zdaniem Rady rzeczone decyzje kontrole należy utożsamić z decyzjami, o których mowa w art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, z czego wynika, że okoliczności faktyczne, na których opierają się te decyzje, nie powinny być badane przez Sąd pod kątem ich uzasadnienia i prawdziwości, nawet jeśli są one kwestionowane.

180    Argument ten jest błędny pod względem faktycznym i prawnym.

181    W pierwszej kolejności, co się tyczy okoliczności faktycznych wymienionych w pkt 16 załącznika A do uzasadnienia zaskarżonych aktów, należy przede wszystkim stwierdzić, że w kontekście pytań zadanych przez Sąd Rada wskazała, iż w listopadzie 2013 r. decyzja Home Secretary była przedmiotem kontroli przeprowadzonej przez międzyresortową grupę ds. kontroli delegalizacji. Jednakże w trakcie rozprawy Rada przyznała w sposób formalny, że kontrola ta nie spowodowała przyjęcia przez organy Zjednoczonego Królestwa konkretnego aktu, który można by przedstawić przed Sądem. W związku z tym nie istnieje żadna decyzja, którą można by utożsamić z decyzją właściwej władzy w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931.

182    Ponadto, co się tyczy okoliczności wymienionych w pkt 18 załącznika B do uzasadnienia zaskarżonych aktów, należy stwierdzić, że nie wykazano w sposób niewątpliwy istnienia konkretnego związku z decyzją dotyczącą kontroli wydaną w Stanach Zjednoczonych. W rzeczonym pkt 18 opisano bowiem jedynie okoliczności faktyczne stwierdzone w „administrative records”, bez doprecyzowania ich statusu w świetle kontroli, o której mowa w pkt 10 tego załącznika, a data przypisana jednemu z owych „records” nie odpowiada dacie wyżej wymienionej kontroli.

183    Ponadto należy przypomnieć, że decyzje amerykańskie wskazane przez Radę w zaskarżonych aktach nie mogą służyć za podstawę tych ostatnich, ponieważ instytucja ta nie zbadała w uzasadnieniu, czy wymogi dotyczące przestrzegania prawa do obrony zostały spełnione zgodnie z orzecznictwem Trybunału.

184    Z tych różnych elementów wynika, że Rada nie może w tej sytuacji powoływać się na decyzje krajowe dotyczące kontroli, które spełniałyby warunki określone w art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931.

185    W drugiej kolejności – nawet gdyby kontrola decyzji właściwych organów, które posłużyły jako podstawa pierwotnego umieszczenia w wykazie, była przedmiotem decyzji spełniających warunki art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, należy stwierdzić, że w każdym wypadku decyzje takie stanowiłyby podstawę nie pierwszego umieszczenia w wykazie w rozumieniu tego przepisu, ale decyzji o pozostawieniu w wykazie w rozumieniu art. 1 ust. 6 tego wspólnego stanowiska.

186    Trybunał orzekł, że w ramach skargi wniesionej na decyzję o pozostawieniu w wykazach zainteresowana osoba lub zainteresowany podmiot mogą zakwestionować wszystkie okoliczności, na jakich Rada opiera się w celu uzasadnienia dalszego istnienia ryzyka uczestniczenia przez nie w działalności terrorystycznej, niezależnie od kwestii, czy okoliczności te wskazano w decyzji krajowej przyjętej przez właściwy organ lub w innym źródle (wyroki: z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 71; z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/Hamas, C‑79/15 P, EU:C:2017:584, pkt 49).

187    Okoliczność, że fakty opisane w punkcie 16 załącznika A i pkt 18 załącznika B do uzasadnienia zaskarżonych aktów leżały u podstaw decyzji organów krajowych spełniających warunki art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, nie niweczy zatem prawa skarżącej do kwestionowania ich uzasadnienia i prawdziwości ani spoczywającego na Sądzie obowiązku dokonania ich kontroli, zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 160 powyżej.

188    Tak więc w pkt 161–177 powyżej należało zbadać uzasadnienie i prawdziwości okoliczności faktycznych przytoczonych przez Radę w celu pozostawienia nazwy skarżącej w wykazach dotyczących zamrożenia środków finansowych, nawet jeżeli pochodzą one z krajowej decyzji dotyczącej kontroli.

189    W wyniku tej analizy należy stwierdzić w niniejszej sprawie, że okoliczności faktyczne przedstawione przez Radę w uzasadnieniach spornych aktów nie pozwalają uzasadnić pozostawienia nazwy skarżącej w spornych wykazach.

190    Należy zatem stwierdzić, że zarzut trzeci jest zasadny.

191    Sąd uważa jednak, że należy kontynuować analizę poprzez zbadanie zarzutu ósmego.

 W przedmiocie zarzutu ósmego, dotyczącego braku uwierzytelnienia przedstawionego uzasadnienia zaskarżonych aktów

192    W skardze skarżąca stwierdza, że uzasadnienia spornych aktów, które przekazano jej adwokatowi w pismach Rady z dni 26 maja i 13 lipca 2016 r., 30 stycznia i 7 sierpnia 2017 r. oraz 22 marca i 31 lipca 2018 r., nie były podpisane przez przewodniczącego tej instytucji i w związku z tym nie zostały uwierzytelnione, jak tego wymaga art. 15 regulaminu wewnętrznego tej instytucji, przyjęty decyzją 2009/937/UE z dnia 1 grudnia 2009 r. (Dz.U. 2009, L 325, s. 35).

193    Skarżąca twierdzi, że w braku takiego uwierzytelnienia nie może być pewna, że uzasadnienia, które zostały jej przedstawione, odpowiadają w pełni przyjętym przez Radę i że zostały przytoczone w całości bez zmian po ich wydaniu.

194    W tym względzie skarżąca zauważa, że wszystkie uzasadnienia, które zostały jej przekazane pismem z dnia 26 maja 2016 r., były opatrzone datą 24 maja 2016 r., co oznacza, że zostały poddane zmianom, w każdym razie w odniesieniu do ich daty, ponieważ zostały one przyjęte w różnym czasie, przy czym nie można określić, czy była to jedyna zmiana, której uległy.

195    Na wstępie należy stwierdzić, że omawiany zarzut jest w pełni istotny tylko w zakresie, w jakim dotyczy uzasadnienia zaskarżonych aktów. W związku z tym uzasadnienia przedstawione w piśmie z dnia 26 maja 2016 r., które odnoszą się do wcześniejszych aktów, nie mogą zostać skutecznie uwzględnione.

196    Co do istoty należy przypomnieć, że art. 297 ust. 2 akapit pierwszy TFUE stanowi, co następuje:

„Akty o charakterze nieustawodawczym przyjęte w formie rozporządzeń, dyrektyw oraz decyzji, w przypadku gdy te ostatnie nie wskazują adresata, są podpisywane przez przewodniczącego instytucji, która je przyjęła”.

197    Ponadto art. 15 regulaminu wewnętrznego Rady stanowi:

„Teksty aktów przyjętych przez Parlament Europejski i Radę zgodnie ze zwykłą procedurą prawodawczą, a także teksty aktów przyjętych przez Radę, są podpisywane przez przewodniczącego urzędującego w momencie przyjęcia tych aktów oraz przez Sekretarza Generalnego. Sekretarz Generalny może upoważnić dyrektorów generalnych Sekretariatu Generalnego do podpisywania aktów”.

198    W wyroku z dnia 15 czerwca 1994 r., Komisja/BASF i in. (C‑137/92 P, EU:C:1994:247, pkt 75), przytoczonym przez skarżącą, Trybunał orzekł w odniesieniu do decyzji przyjętej przez Komisję, że uwierzytelnienie przewidziane przez regulamin wewnętrzny tej instytucji nie może być uważane za zwykłą formalność do celów archiwalnych, gdyż służy ono zapewnieniu pewności prawnej poprzez utrwalenie w językach autentycznych tekstu przyjętego przez kolegium.

199    Zdaniem Trybunału uwierzytelnianie przewidziane przez regulamin wewnętrzny Komisji pozwala na zweryfikowanie pełnej zgodności, w przypadku jej zakwestionowania, tekstów doręczonych lub opublikowanych z tekstem przyjętym przez instytucję, a zatem również z wolą jego autora (zob. wyrok z dnia 15 czerwca 1994 r., Komisja/BASF i in., C‑137/92 P, EU:C:1994:247, pkt 75).

200    Wynika stąd, zdaniem Trybunału, że uwierzytelnienie wymagane przez regulamin wewnętrzny Komisji stanowi w rozumieniu art. 263 TFUE istotny wymóg proceduralny, którego naruszenie może stanowić przedmiot skargi o stwierdzenie nieważności (zob. wyrok z dnia 15 czerwca 1994 r., Komisja/BASF i in., C‑137/92 P, EU:C:1994:247, pkt 76).

201    Zasady te, ustanowione w wyroku z dnia 15 czerwca 1994 r., Komisja/BASF i in. (C‑137/92 P, EU:C:1994:247, pkt 75, 76) w odniesieniu do aktów Komisji, powinny zostać zastosowane do aktów Rady.

202    W istocie bowiem, podobnie jak w przypadku aktów Komisji, zasada pewności prawa wymaga, aby osoby trzecie posiadały możliwość zweryfikowania, czy akty Rady, które są publikowane lub doręczane, odpowiadają tym, które zostały przyjęte.

203    Jest tak nawet mimo tego, że w przeciwieństwie do Komisji Rada nie stanowi kolegium. W wyroku z dnia 15 czerwca 1994 r., Komisja/BASF i in., C‑137/92 P, EU:C:1994:247) Trybunał uzasadnił obowiązek uwierzytelniania aktów w szczególności potrzebą zapewnienia pewności prawa poprzez umożliwienie zweryfikowania pełnej zgodności tekstów doręczonych lub opublikowanych z tekstem przyjętym przez instytucję – w przypadku jej zakwestionowania. Zasada pewności prawa jest zaś ogólną zasadą prawa mającą zastosowanie do wszystkich instytucji bez względu na ich charakter, zwłaszcza gdy, jak ma to miejsce w niniejszym przypadku, przyjmują ona akty mające na celu wywołanie skutków w sferze prawnej osób prawnych lub fizycznych.

204    Ponadto, podobnie jak w przypadku Komisji, akty Rady, w szczególności na mocy art. 215 TFUE, podlegają zasadzie głosowania większościowego, a zatem ważne jest, aby istniała możliwość sprawdzenia, czy zasada ta została zachowana.

205    W niniejszej sprawie bezsporne jest, że uzasadnienia spornych aktów, które zostały przekazane skarżącej, nie są podpisane, lecz stanowią same w sobie maszynopisy dokumentów pozbawione nagłówka, bez żadnej wzmianki, nawet daty, pozwalającej je zidentyfikować jako akty wydane przez Radę i określić datę ich przyjęcia.

206    W odpowiedzi na skargę Rada wyjaśniła, że uzasadnienia przedstawione skarżącej zostały zaczerpnięte z pism skierowanych do Komitetu Stałych Przedstawicieli (Coreper) przed zatwierdzeniem zaskarżonych aktów przez Radę zgodnie z obowiązującą procedurą. Rada przedstawiła ponadto załącznik B 25, w którym znajdowały się:

–        pismo 10272/16 przekazane Coreperowi w dniu 17 czerwca 2016 r., w którego załączniku znajduje się uzasadnienie dotyczące aktów z lipca 2016 r.;

–        wstępny porządek obrad 2591. posiedzenia Coreperu w dniach 21 i 22 czerwca 2016 r.; w pkt 25 porządku obrad Coreperu w dniu 21 czerwca 2016 r. znajdowały się wśród punktów I projekty aktów z lipca 2016 r. wraz z odniesieniem do noty 10272/16 oraz innych dokumentów;

–        wstępny porządek obrad 3480. posiedzenia Rady w dniu 12 lipca 2016 r. dotyczący punktów A; w pkt 21 tego porządku obrad znalazły się odniesienia do projektów aktów z lipca 2016 r. wraz z odniesieniem do noty 10272/16 i dokumentów wymienionych w porządku obrad Coreperu oraz do innych dokumentów.

207    W ramach środka organizacji postępowania Sąd w dniu 29 czerwca 2018 r. zwrócił się do Rady o przekazanie mu zaskarżonych aktów podpisanych zgodnie z art. 297 ust. 2 akapit pierwszy TFUE i art. 15 jej regulaminu wewnętrznego.

208    W dniu 20 lipca 2018 r. Rada przekazała Sądowi zaskarżone akty, opatrzone datą i podpisane przez przewodniczącego i sekretarza generalnego, przy czym akty te nie zawierają jednak uzasadnienia.

209    Podsumowując – Rada przyznała na rozprawie, że uzasadnienia zaskarżonych aktów nie zostały podpisane przez jej przewodniczącego i sekretarza generalnego.

210    Wydaje się zatem, że w chwili przyjęcia zaskarżonych aktów został naruszony istotny wymóg proceduralny, a zatem należy stwierdzić nieważność zaskarżonych aktów.

211    Analiza ta jest kwestionowana przez Radę.

212    W pierwszej kolejności Rada wskazuje, że akty zostały podpisane zgodnie z regulaminem wewnętrznym, a podpisu brakuje jedynie na uzasadnieniach. Ponieważ w odniesieniu do aktów formalności zostały spełnione, nie można stwierdzić ich nieważności.

213    W tym względzie należy wskazać, że argument podniesiony przez Radę dokonuje rozdzielenia aktów i ich uzasadnienia, które jest niemożliwe do zaakceptowania.

214    Zgodnie z art. 296 TFUE akty przyjęte przez Radę są uzasadniane, ponieważ postanowienie to wymaga, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, aby dana instytucja przedstawiła powody, które skłoniły ją do ich przyjęcia, celem umożliwienia zainteresowanym zaznajomienia się z względami uzasadniającymi podjęcie danych środków, a właściwemu sądowi dokonania ich kontroli (zob. podobnie wyrok z dnia 15 listopada 2012 r., Rada/Bamba, C‑417/11 P, EU:C:2012:718, pkt 50 i przytoczone tam orzecznictwo).

215    Część normatywną aktu można interpretować wyłącznie w świetle jego uzasadnienia, podobnie jak jego zakres. Ponieważ część normatywna i uzasadnienie stanowią nierozerwalną całość (wyroki: z dnia 15 czerwca 1994 r., Komisja/BASF i in., C‑137/92 P, EU:C:1994:247, pkt 67; z dnia 18 stycznia 2005 r., Confédération Nationale du Crédit Mutuel/Komisja, T‑93/02, EU:T:2005:11, pkt 124), instytucja ma obowiązek przyjąć jednocześnie jedno i drugie.

216    W świetle tych rozważań przy stosowaniu przepisów wymagających uwierzytelnienia aktu nie można dokonywać rozróżnienia pomiędzy jego uzasadnieniem a częścią normatywną. W przypadku gdy tak jak w niniejszej sprawie akt i uzasadnienie zawarte są w oddzielnych dokumentach, oba muszą być uwierzytelnione, jak wymagają tego owe przepisy, przy czym obecność podpisu pod jednym z nich nie może pociągać za sobą domniemania, wzruszalnego czy niewzruszalnego, że drugie z nich zostało również uwierzytelnione.

217    W drugiej kolejności Rada podnosi, że w niniejszej sprawie stan faktyczny różni się od sprawy, która doprowadziła do wydania wyroku z dnia 15 czerwca 1994 r., Komisja/BASF i in. (C‑137/92 P, EU:C:1994:247), ponieważ w niniejszej sprawie zaskarżone akty i dotyczące ich uzasadnienia zostały przyjęte w całości przez zainteresowaną instytucję.

218    W tym względzie należy wskazać, że zgodnie z orzecznictwem naruszenie istotnego wymogu proceduralnego spowodowane jest już samym brakiem uwierzytelnienia aktu, bez konieczności wykazania, że akt jest dotknięty inną wadą lub że brak uwierzytelnienia przyniósł uszczerbek podmiotowi, który się na niego powołuje (wyroki: z dnia 6 kwietnia 2000 r., Komisja/ICI, C‑286/95 P, EU:C:2000:188, pkt 42; z dnia 6 kwietnia 2000 r., Komisja/Solvay, C‑287/95 P i C‑288/95 P, EU:C:2000:189, pkt 46).

219    Ponieważ w niniejszym przypadku uzasadnienie nie zostało uwierzytelnione, istotny wymóg proceduralny nie został spełniony, co musi prowadzić do stwierdzenia nieważności zaskarżonych aktów, bez konieczności badania, czy dokumenty przedstawione skarżącej są w pełni zgodne z przyjętymi przez Radę.

220    W trzeciej kolejności Rada utrzymuje, że orzecznictwo wymaga od niej oddzielenia w ramach wspólnego stanowiska 2001/931 uzasadnień od aktów jako takich. Jeżeli chodzi o środki ograniczające przyjęte przez Radę, obecna sytuacja – w której zostały podpisane akty, lecz uzasadnienia już nie – jest wynikiem orzecznictwa, w związku z czym nie można jej w tej kwestii postawić żadnego zarzutu, a w konsekwencji nie można stwierdzić nieważności tych aktów.

221    W tym względzie należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 296 akapit drugi TFUE, wszystkie akty muszą być uzasadnione, a jak zauważono w pkt 215 powyżej, część normatywna i uzasadnienie decyzji stanowią nierozerwalną całość.

222    Prawdą jest, że ze względu na to, iż opublikowanie w sposób szczegółowy zarzutów przyjętych wobec odnośnych osób i podmiotów mogłoby stać w sprzeczności z nadrzędnymi względami leżącymi w ogólnym interesie i zaszkodzić ich uzasadnionym interesom, założono, że publikacja w Dzienniku Urzędowym części normatywnej i ogólnego uzasadnienia środków zamrożenia funduszy jest wystarczająca, przy czym szczegółowe i konkretne uzasadnienie tej decyzji powinno zostać sformalizowane i podane do wiadomości zainteresowanych w inny odpowiedni sposób (zob. podobnie wyrok z dnia 12 grudnia 2006 r., Organisation des Modjahedines du peuple d’Iran/Rada, T‑228/02, EU:T:2006:384, pkt 147).

223    Jednakże tolerancja ta dotyczy tylko publikacji aktów, a nie aktów samych w sobie, a co za tym idzie przewidzianego w art. 15 regulaminu wewnętrznego obowiązku Rady ich podpisania.

224    W czwartej kolejności Rada podnosi, że procedura jej funkcjonowania pozwala w tym przypadku na zweryfikowanie w sposób inny niż za pomocą podpisu, że uzasadnienia przesłane adwokatowi skarżącej odpowiadały tym, które zostały przyjęte.

225    Rada uważa, że wykazała prawdziwość tego twierdzenia, gdy w dniu 5 października 2018 r., w odpowiedzi na pytania, które zostały jej postawione przez Sąd, prześledziła procedurę zastosowaną przez nią w celu przyjęcia aktów z lipca 2016 r. i przedstawiła szereg dokumentów dotyczących tych aktów, z czego wywodzi, że uzasadnienia przekazane skarżącej odpowiadały tym, które zostały przez nią zatwierdzone.

226    Z argumentacji tej wynika, zdaniem Rady, że instytucje mogą ustanowić alternatywę dla podpisu, jeśli uznają to za niezbędne lub użyteczne.

227    Tego rodzaju argument nie może zostać uwzględniony.

228    Skoro traktat i regulamin wewnętrzny instytucji wymagają od niej spełnienia formalności określonych w szczególnym kontekście, instytucja ta nie może zastąpić tego wymogu praktykami nieprzewidzianymi w przepisach mających do niego zastosowanie. Ponieważ instytucje działają w służbie unii prawa, żadna z nich nie może ignorować przepisów, które mają do nich zastosowanie.

229    W każdym wypadku Rada nie wykazała, że osoba trzecia może zweryfikować zgodność przesłanych jej uzasadnień z tymi, które przyjęła Rada.

230    W świetle powyższych rozważań należy uwzględnić zarzuty trzeci i ósmy oraz stwierdzić nieważność zaskarżonych aktów w zakresie, w jakim dotyczą skarżącej, bez konieczności rozpatrywania zarzutów czwartego, piątego i siódmego oraz tych części zarzutu szóstego, które nie dotyczą poważnych i wiarogodnych dowodów lub poszlak w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931.

 W przedmiocie kosztów

231    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

232    Ponieważ Rada przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem skarżącej – obciążyć ją jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez skarżącą.

233    Ponadto zgodnie art. 138 § 1 regulaminu postępowania instytucje interweniujące w sprawie pokrywają własne koszty.

234    Komisja pokryje zatem własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (pierwsza izba)

orzeka, co następuje:

1)      Stwierdza się nieważność decyzji Rady (WPZiB) 2016/1136 z dnia 12 lipca 2016 r. w sprawie aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu oraz uchylenia decyzji (WPZiB) 2015/2430; rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2016/1127 z dnia 12 lipca 2016 r. w sprawie wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom, mających na celu zwalczanie terroryzmu, oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2425; decyzji Rady (WPZiB) 2017/154 z dnia 27 stycznia 2017 r. w sprawie aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu oraz uchylającej decyzję 2016/1136; rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2017/150 z dnia 27 stycznia 2017 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom, mających na celu zwalczanie terroryzmu, oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego 2016/1127; decyzji Rady (WPZiB) 2017/1426 z dnia 4 sierpnia 2017 r. dotyczącej aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu oraz uchylającej decyzję 2017/154; rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2017/1420 z dnia 4 sierpnia 2017 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom, mających na celu zwalczanie terroryzmu, oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze 2017/150; decyzji Rady (WPZiB) 2018/475 z dnia 21 marca 2018 r. dotyczącej aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu i uchylenia decyzji 2017/1426; rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/468 z dnia 21 marca 2018 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom, mających na celu zwalczanie terroryzmu, oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze 2017/1420; decyzji Rady (WPZiB) 2018/1084 z dnia 30 lipca 2018 r. dotyczącej aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu i uchylenia decyzji 2018/475; oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1071 z dnia 30 lipca 2018 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom, mających na celu zwalczanie terroryzmu, oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze 2018/468, w zakresie, w jakim akty te dotyczą organizacji „»Gama’a al-Islamiyya« (»Dżama’a al Islamija«) [alias »Al-Gama’a al-Islamiyya« (»Al Dżama’a al Islamija«)] (»Grupa Islamska« – »GI«)”.

2)      Rada Unii Europejskiej pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Dżama’ę al Islamiję Egipt.

3)      Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

Pelikánová Nihoul Svenningsen

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 10 kwietnia 2019 r.

Podpisy

*      Język postępowania: francuski.