ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ (πρώτο τμήμα)

της 20ής Απριλίου 2007

Υπόθεση F-13/07

L

κατά

Ευρωπαϊκού Οργανισμού Αξιολόγησης Φαρμακευτικών Προϊόντων (ΕΜΕΑ)

«Υπάλληλοι – Αναπηρία – Επιτροπή αναπηρίας – Άρνηση συγκλήσεως – Προδήλως απαράδεκτο»

Αντικείμενο: Προσφυγή ασκηθείσα δυνάμει των άρθρων 236 ΕΚ και 152 ΕΑ, με την οποία ο L ζητεί την ακύρωση της αποφάσεως του ΕΜΕΑ της 31ης Μαρτίου 2006 με την οποία απορρίφθηκε αίτησή του περί συγκλήσεως επιτροπής αναπηρίας, καθώς και, εφόσον παραστεί ανάγκη, της αποφάσεως της 25ης Οκτωβρίου 2006 με την οποία απορρίφθηκε η διοικητική ένστασή του κατά της αποφάσεως αυτής.

Απόφαση: Η προσφυγή απορρίπτεται ως προδήλως απαράδεκτη. Κάθε διάδικος φέρει τα δικαστικά του έξοδα.

Περίληψη

1.      Διαδικασία – Απόφαση υπό τη μορφή αιτιολογημένης διατάξεως – Προϋποθέσεις

(Κανονισμός Διαδικασίας του Πρωτοδικείου, άρθρο 111· απόφαση 2004/752 του Συμβουλίου, άρθρο 3 § 4)

2.      Υπάλληλοι – Προσφυγή – Προηγούμενη διοικητική ένσταση – Προθεσμίες

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 90 § 2)

1.      Το προδήλως απαράδεκτο που προβλέπει το άρθρο 111 του Κανονισμού Διαδικασίας του Πρωτοδικείου δεν διαπιστώνεται μόνο στις περιπτώσεις στις οποίες η παράβαση των κανόνων περί παραδεκτού είναι τόσο προφανής και κατάφωρη ώστε είναι αδύνατη η επίκληση οποιουδήποτε σοβαρού επιχειρήματος υπέρ του παραδεκτού, αλλά και στις περιπτώσεις στις οποίες, σύμφωνα με τη δικογραφία, η σύνθεση του δικαστηρίου, κρίνοντας ότι τα στοιχεία της δικογραφίας καθιστούν αρκούντως σαφή την υπόθεση, έχει πειστεί πλήρως για το απαράδεκτο της προσφυγής, ιδίως λόγω της μη τηρήσεως των επιταγών που απορρέουν από πάγια νομολογία, και εκτιμά, κατά τα λοιπά, ότι η διεξαγωγή επ’ ακροατηρίου συζητήσεως δεν θα παρείχε κανένα απολύτως νέο στοιχείο για την επίλυση της διαφοράς. Στην περίπτωση αυτή, η απόρριψη της προσφυγής μέσω διατάξεως δεν συμβάλλει απλώς στην οικονομία της δίκης, αλλά απαλλάσσει επίσης τους διαδίκους από τα έξοδα που συνεπάγεται η διεξαγωγή επ’ ακροατηρίου συζητήσεως.

(βλ. σκέψεις 20 και 21)

Παραπομπή:

ΔΔΔ: 27 Μαρτίου 2007, F‑87/06, Manté κατά Συμβουλίου, που δεν έχει δημοσιευθεί ακόμη στη Συλλογή, σκέψη 16

2.      Με την κοινοποίηση διοικητικής αποφάσεως σε πρόσωπο που δύναται να εκπροσωπήσει τον/την υπάλληλο, όπως ο/η σύζυγός του, αρχίζει να τρέχει η τρίμηνη προθεσμία υποβολής διοικητικής ενστάσεως που προβλέπει το άρθρο 90, παράγραφος 2, του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων. Δεν ασκεί επιρροή επί του σημείου αυτού η ημερομηνία κατά την οποία ο υπάλληλος λαμβάνει πράγματι γνώση της αποφάσεως, η οποία εξαρτάται από τυχαίες περιστάσεις, ιδιωτικής φύσεως και ανεξάρτητες της επιμέλειας που επέδειξε η διοίκηση κατά την κοινοποίηση της αποφάσεως, τις οποίες η διοίκηση δεν μπορεί να αποδείξει.

(βλ. σκέψεις 30 και 32)

Παραπομπή:

ΠΕΚ: 3 Ιουνίου 1997, T‑196/95, H κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 1997, σ. I‑A‑133 και II‑403, σκέψεις 32 έως 35