ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (τρίτο τμήμα)
της 17ης Ιουλίου 2014 (*)
«Προδικαστική παραπομπή — Άρθρο 99 του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου — Σήματα — Δικαίωμα του δικαιούχου σήματος να εμποδίζει την πρώτη διάθεση στο εμπόριο εντός του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου (ΕΟΧ), χωρίς τη συγκατάθεσή του, προϊόντων που φέρουν το σήμα αυτό»
Στην υπόθεση C‑535/13,
με αντικείμενο αίτηση προδικαστικής αποφάσεως βάσει του άρθρου 267 ΣΛΕΕ, την οποία υπέβαλε το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών (Ελλάδα), με απόφαση της 29ης Αυγούστου 2013, που περιήλθε στο Δικαστήριο στις 10 Οκτωβρίου 2013, στο πλαίσιο της δίκης
Honda Giken Kogyo Kabushiki Kaisha
κατά
Μαρία Πατμανίδη AE,
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ (τρίτο τμήμα),
συγκείμενο από τους M. Ilešič (εισηγητή), πρόεδρο τμήματος, C. G. Fernlund, A. Ó Caoimh, C. Toader και E. Jarašiūnas, δικαστές,
γενικός εισαγγελέας: M. Wathelet
γραμματέας: A. Calot Escobar
έχοντας υπόψη την έγγραφη διαδικασία,
λαμβάνοντας υπόψη τις παρατηρήσεις που υπέβαλαν:
– η Honda Giken Kogyo Kabushiki Kaisha, εκπροσωπούμενη από τους E. Μεταξάκη και M. Κιλιμίρη, δικηγόρους,
– η Μαρία Πατμανίδη AE, εκπροσωπούμενη από τον I. Τσαμούρη, δικηγόρο,
– η Ιταλική Δημοκρατία, εκπροσωπούμενη από την G. Palmieri, επικουρούμενη από τον P. Gentili, avvocato dello Stato,
– η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εκπροσωπούμενη από τον F. W. Bulst και την Ε. Τσερέπα-Lacombe,
λαμβάνοντας υπόψη την απόφαση που έλαβε, αφού άκουσε τον γενικό εισαγγελέα, να αποφανθεί με αιτιολογημένη διάταξη, σύμφωνα με το άρθρο 99 του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου,
εκδίδει την ακόλουθη
Διάταξη
1 Η αίτηση προδικαστικής αποφάσεως αφορά την ερμηνεία του άρθρου 7 της πρώτης οδηγίας 89/104/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 21ης Δεκεμβρίου 1988, για την προσέγγιση των νομοθεσιών των κρατών μελών περί σημάτων (ΕΕ 1989, L 40, σ. 1), όπως τροποποιήθηκε με τη Συμφωνία για τον Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο, της 2ας Μαΐου 1992 (ΕΕ 1994, L 1, σ. 3, στο εξής: οδηγία 89/104), καθώς και του άρθρου 13 του κανονισμού (EK) 40/94 του Συμβουλίου, της 20ής Δεκεμβρίου 1993, για το κοινοτικό σήμα (ΕΕ 1994, L 11, σ. 1).
2 Η αίτηση αυτή υποβλήθηκε στο πλαίσιο διαφοράς μεταξύ της εταιρίας ιαπωνικού δικαίου Honda Giken Kogyo Kabushiki Kaisha (στο εξής: Honda) και της εταιρίας ελληνικού δικαίου Μαρία Πατμανίδη AE, όσον αφορά προϊόντα φέροντα σήματα των οποίων η Honda είναι δικαιούχος και τα οποία εισάγονται, χωρίς τη συγκατάθεση της τελευταίας εταιρίας, στον Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο (ΕΟΧ) από τρίτο κράτος.
Το νομικό πλαίσιο
3 Το άρθρο 5 της οδηγίας 89/104, που επιγράφεται: «Δικαιώματα που παρέχει το σήμα», όριζε στην παράγραφο 1, στοιχείο α΄, τα εξής:
«Το καταχωρισμένο σήμα παρέχει στον δικαιούχο αποκλειστικό δικαίωμα. Ο δικαιούχος δικαιούται να απαγορεύει σε κάθε τρίτο να χρησιμοποιεί στις συναλλαγές, χωρίς τη συγκατάθεσή του:
α) σημείο πανομοιότυπο με το σήμα για προϊόντα ή υπηρεσίες πανομοιότυπες με εκείνες για τις οποίες το σήμα έχει καταχωριστεί».
4 Το άρθρο 5, παράγραφος 3, της οδηγίας αυτής όριζε ότι μπορεί ιδίως να απαγορεύεται:
«α) η επίθεση του σημείου επί των προϊόντων ή της συσκευασίας τους·
β) η προσφορά των προϊόντων ή η εμπορία ή η κατοχή τους προς εμπορία ή η προσφορά ή παροχή υπηρεσιών υπό το σημείο·
γ) η εισαγωγή ή η εξαγωγή των προϊόντων υπό το σημείο·
[...]»
5 Το γράμμα του άρθρου 9, παράγραφος 1, στοιχεία α΄ και β΄, του κανονισμού 40/94 αντιστοιχούσε κατ’ ουσίαν προς εκείνο του άρθρου 5, παράγραφος 1, της οδηγίας 89/104. Το άρθρο 9, παράγραφος 2, του κανονισμού αυτού αντιστοιχούσε προς το άρθρο 5, παράγραφος 3, της οδηγίας αυτής.
6 Το άρθρο 7 της οδηγίας 89/104, όπως ίσχυε αρχικά, επιγραφόταν «Όρια του δικαιώματος που παρέχει το σήμα» και προέβλεπε στην παράγραφο 1 τα εξής:
«Το δικαίωμα που παρέχει το σήμα δεν επιτρέπει στον δικαιούχο να απαγορεύει τη χρήση του σήματος για προϊόντα που έχουν διατεθεί υπό το σήμα αυτό στο εμπόριο μέσα στην Κοινότητα από τον ίδιο τον δικαιούχο ή με τη συγκατάθεσή του.»
7 Σύμφωνα με το άρθρο 65, παράγραφος 2, της Συμφωνίας για τον Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο, σε συνδυασμό με το παράρτημα XVII, σημείο 4, της συμφωνίας αυτής, το άρθρο 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 89/104, όπως είχε αρχικώς, τροποποιήθηκε για τους σκοπούς της εν λόγω συμφωνίας, οπότε η έκφραση «μέσα στην Κοινότητα» αντικαταστάθηκε από τις λέξεις «στην αγορά ενός από τα συμβαλλόμενα μέρη».
8 Κατά το άρθρο 13, παράγραφος 1, του κανονισμού 40/94, «[τ]ο δικαίωμα που παρέχει το κοινοτικό σήμα δεν επιτρέπει στον δικαιούχο του να απαγορεύει τη χρήση του σήματος για προϊόντα που έχουν διατεθεί υπό το σήμα αυτό στο εμπόριο μέσα στην [Ευρωπαϊκή Ένωση] από τον ίδιο τον δικαιούχο ή με τη συγκατάθεσή του».
9 Η οδηγία 89/104 καταργήθηκε με την οδηγία 2008/95/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 22ας Οκτωβρίου 2008, για την προσέγγιση των νομοθεσιών των κρατών μελών περί σημάτων (ΕΕ L 299, σ. 25), που τέθηκε σε ισχύ στις 28 Νοεμβρίου 2008. Το κείμενο των άρθρων 5 και 7 της οδηγίας 2008/95 αντιστοιχεί κατ’ ουσίαν προς εκείνο των άρθρων 5 και 7 της οδηγίας 89/104.
10 Ο κανονισμός 40/94 καταργήθηκε με τον κανονισμό (ΕΚ) 207/2009 του Συμβουλίου, της 26ης Φεβρουαρίου 2009, για το κοινοτικό σήμα (ΕΕ L 78, σ. 1), που τέθηκε σε ισχύ στις 13 Απριλίου 2009. Το κείμενο των άρθρων 9 και 13 του κανονισμού 207/2009 αντιστοιχεί κατ’ ουσίαν προς εκείνο των άρθρων 9 και 13 του κανονισμού 40/94.
Η διαφορά της κύριας δίκης και το προδικαστικό ερώτημα
11 Η Honda κατασκευάζει και εμπορεύεται μηχανοκίνητα οχήματα και κινητήρες. Είναι δικαιούχος εθνικών και κοινοτικών σημάτων για τα προϊόντα αυτά.
12 Η Honda ενήγαγε τη Μαρία Πατμανίδη ΑΕ ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών. Η εναγόμενη εισάγει και πωλεί στην Ελλάδα, χωρίς τη συγκατάθεση της Honda, γνήσια προϊόντα της τελευταίας, κατασκευαζόμενα στην Ταϊλάνδη και προοριζόμενα να διατεθούν στο εμπόριο στην Ασία. Υποστηρίζεται ότι η εν λόγω παράλληλη εισαγωγή προσβάλλει το αποκλειστικό δικαίωμα της Honda, ως δικαιούχου των εθνικών και κοινοτικών σημάτων που φέρουν τα εν λόγω προϊόντα. Η Honda επικαλείται, συναφώς, τη νομολογία του Δικαστηρίου, όπως αυτή προκύπτει από την απόφαση Silhouette International Schmied (C‑355/96, EU:C:1998:374), κατά την οποία ο δικαιούχος σήματος καταχωρισμένου εντός κράτους μέλους έχει το δικαίωμα να εμποδίζει την πρώτη διάθεση στο εμπόριο, εντός του ΕΟΧ, προϊόντων που φέρουν το σήμα αυτό.
13 Το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών δεν αποκλείει το ενδεχόμενο η νομολογία αυτή να πρέπει να μην ακολουθηθεί αυστηρά λαμβανομένων υπόψη των άρθρων 101 ΣΛΕΕ και 102 ΣΛΕΕ. Κατά το ως άνω δικαστήριο, τα άρθρα αυτά ενδεχομένως επιβάλλουν μια πιο ευέλικτη στάση όσον αφορά τις παράλληλες εισαγωγές, ιδίως όταν οι εισαγωγές από τρίτα κράτη χωρίς τη συγκατάθεση του δικαιούχου του σήματος οδηγούν σε συμπίεση τιμών προς όφελος του καταναλωτή.
14 Κατά το δικαστήριο αυτό, η εν λόγω νομολογία θα ήταν επίσης σκόπιμο να μην ακολουθηθεί αυστηρά, λαμβανομένης υπόψη της Γενικής Συμφωνίας Δασμών και Εμπορίου του 1994 (στο εξής: Συμφωνία GATT του 1994) και της Συμφωνίας για τα Δικαιώματα Πνευματικής [Διανοητικής] Ιδιοκτησίας στον Τομέα του Εμπορίου (Agreement on Trade-Related Aspects of Intellectual Property Rights, Including Trade in Counterfeit Goods, στο εξής: Συμφωνίας TRIPS), που αποτελούν, αντιστοίχως, το παράρτημα 1 A και το παράρτημα 1 Γ της Συμφωνίας για την ίδρυση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ), που υπογράφηκε στο Μαρακές στις 15 Απριλίου 1994 και εγκρίθηκε με την απόφαση 94/800/ΕΚ του Συμβουλίου, της 22ας Δεκεμβρίου 1994, σχετικά με την εξ ονόματος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας σύναψη των συμφωνιών που απέρρευσαν από τις πολυμερείς διαπραγματεύσεις του Γύρου της Ουρουγουάης (1986-1994) (ΕΕ L 336, σ. 1, στο εξής: Συμφωνία ΠΟΕ).
15 Υπό τις συνθήκες αυτές, το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών αποφάσισε να αναστείλει τη διαδικασία και να υποβάλει στο Δικαστήριο το ακόλουθο προδικαστικό ερώτημα:
«Πώς διαμορφώνεται το εύρος εφαρμογής των διατάξεων των άρθρων 7 της [οδηγίας 89/104 (που επαναλαμβάνονται στο άρθρο 7 της οδηγίας 2008/95)] και [εκείνων] του άρθρου 13 του [κανονισμού 40/94 (που επαναλαμβάνονται στο άρθρο 13 του κανονισμού 207/2009)], αναφορικά με το δικαίωμα του δικαιούχου σήματος να απαγορεύει την παράλληλη εισαγωγή προϊόντων του στο έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΕΟΧ, που παρήχθησαν ή διατέθηκαν για πρώτη φορά στην αγορά σε χώρα εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΕΟΧ, ιδίως όταν πρόκειται για προϊόντα στα οποία υπάρχει μεγάλο περιθώριο κέρδους και συμπίεσης τιμών, γεγονός που διαπιστώνεται και από μεγάλες διακυμάνσεις της τιμολογιακής πολιτικής, και/ή όπου οι παράλληλες εισαγωγές μπορούν να οδηγήσουν σε μεγάλες μειώσεις τιμών στον τελικό καταναλωτή προς όφελος αυτού και του ανταγωνισμού, όπως τα ανταλλακτικά μηχανοκίνητων οχημάτων παντός τύπου, υπό το φως και την επίδραση μεμονωμένα και συνδυαστικά:
α) των διατάξεων των άρθρων 101 [ΣΛΕΕ και] 102 ΣΛΕΕ·
β) των διατάξεων των άρθρων I, XI [παράγραφος] 1, ΙΙΙ [παράγραφος] 4, και XX, στοιχείο δ΄, και εν γένει του Δικαίου της Συμφωνίας GΑΤΤ του 1994, και
γ) των άρθρων I και [Χ]XIV της Συμφωνίας GΑΤΤ του 1994, και ειδικότερα [επεκτείνουν τα τελευταία] την εφαρμογή των διατάξεων του άρθρου 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 2008/95/[…] και [εκείνων] του άρθρου 13, παράγραφος 1, του κανονισμού […] 207/2009 σε προϊόντα που διατίθενται στο εμπόριο σε κράτη μέλη της Συμφωνίας GΑΤΤ του 1994, [και] […] τίθενται ζητήματα αμοιβαιότητας μεταξύ αυτών;»
Επί του προδικαστικού ερωτήματος
16 Πρέπει να σημειωθεί, πρώτον, ότι η αίτηση προδικαστικής αποφάσεως αναφέρεται κυρίως στην οδηγία 89/104 και στον κανονισμό 40/94 και ότι το Δικαστήριο θα απαντήσει, κατά συνέπεια, στο υποβαλλόμενο ερώτημα αναφερόμενο στη νομοθεσία αυτή. Σε περίπτωση που το αιτούν δικαστήριο διαπιστώσει ότι, λαμβανομένου υπόψη του χρόνου των πραγματικών περιστατικών της κύριας δίκης, η διαφορά της οποίας έχει επιληφθεί εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής της οδηγίας 2008/95 και σε εκείνο του κανονισμού 207/2009, η απάντηση που δίδεται με την παρούσα διάταξη θα μπορεί να ισχύσει αναλόγως και για αυτές τις νομοθετικές πράξεις. Πράγματι, στις κρίσιμες διατάξεις της οδηγίας 2008/95 και του κανονισμού 207/2009 δεν έχει επέλθει καμία ουσιώδης τροποποίηση όσον αφορά το γράμμα, τη γενική αλληλουχία ή τον σκοπό τους, σε σχέση με τις αντίστοιχες διατάξεις της οδηγίας 89/104 και εκείνες του κανονισμού 40/94.
17 Για τον ίδιο λόγο, η νομολογία περί των κρισίμων διατάξεων της οδηγίας 89/104 και του κανονισμού 40/94 εξακολουθεί να ισχύει για τις αντίστοιχες διατάξεις της οδηγίας 2008/95 και του κανονισμού 207/2009.
18 Πρέπει να σημειωθεί, δεύτερον, ότι, δυνάμει του άρθρου 99 του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου, όταν η απάντηση σε ερώτημα που υποβάλλεται με αίτηση προδικαστικής αποφάσεως μπορεί να συναχθεί σαφώς από τη νομολογία, το Δικαστήριο, κατόπιν προτάσεως του εισηγητή δικαστή και αφού ακούσει τον γενικό εισαγγελέα, μπορεί οποτεδήποτε να αποφανθεί με αιτιολογημένη διάταξη.
19 Η διάταξη αυτή πρέπει να εφαρμοστεί στο πλαίσιο της παρούσας αιτήσεως προδικαστικής αποφάσεως.
20 Πράγματι, το αιτούν δικαστήριο ερωτά κατά βάση αν το αποκλειστικό δικαίωμα του δικαιούχου σήματος, που προβλέπεται στα άρθρα 5 της οδηγίας 89/104 και 9 του κανονισμού 40/94 και περιορίζεται από τον κανόνα της εξαντλήσεως ο οποίος ορίζεται στα άρθρα 7 της οδηγίας 89/104 και 13 του κανονισμού 40/94, έχει την έννοια ότι ο δικαιούχος αυτός μπορεί να εμποδίζει την πρώτη διάθεση στο εμπόριο εντός του ΕΟΧ ή εντός της Ένωσης, χωρίς τη συγκατάθεσή του, αυθεντικών προϊόντων που φέρουν το σήμα αυτό και που κατασκευάστηκαν ή έχουν ήδη διατεθεί μια πρώτη φορά στο εμπόριο εντός τρίτου κράτους.
21 Συναφώς, το Δικαστήριο έχει ήδη κρίνει, με τη σκέψη 26 της αποφάσεως Silhouette International Schmied (EU:C:1998:374), ότι η οδηγία 89/104 δεν μπορεί να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι αφήνει στα κράτη μέλη τη δυνατότητα να προβλέπουν, με την εθνική τους νομοθεσία, την εξάντληση των δικαιωμάτων που παρέχει το σήμα για προϊόντα που διατίθενται στο εμπόριο εντός τρίτων χωρών.
22 Με μεταγενέστερες αποφάσεις το Δικαστήριο έκρινε και πάλι ότι το αποτέλεσμα της οδηγίας 89/104 είναι να περιορίζει την εξάντληση του δικαιώματος που παρέχεται στον δικαιούχο του σήματος μόνο στις περιπτώσεις όπου τα προϊόντα έχουν ήδη διατεθεί στο εμπόριο εντός του ΕΟΧ από τον δικαιούχο αυτόν ή με τη συγκατάθεσή του (βλ., επ’ αυτού, αποφάσεις Zino Davidoff και Levi Strauss, C‑414/99 έως C‑416/99, EU:C:2001:617, σκέψη 33· Van Doren + Q, C‑244/00, EU:C:2003:204, σκέψη 26, καθώς και Peak Holding, C‑16/03, EU:C:2004:759, σκέψη 36).
23 Συγκεκριμένα, ο κανόνας που τίθεται με τα άρθρα 5 της οδηγίας 89/104 και 9 του κανονισμού 40/94 παρέχει στον δικαιούχο του σήματος αποκλειστικό δικαίωμα δυνάμει του οποίου αυτός έχει τη δυνατότητα να απαγορεύει σε κάθε τρίτο να εισάγει προϊόντα που φέρουν το σήμα του, να τα προσφέρει, να τα εμπορεύεται ή να τα κατέχει προς τον σκοπό αυτόν, ενώ τα άρθρα 7 της οδηγίας αυτής και 13 του κανονισμού αυτού προβλέπουν εξαίρεση από τον εν λόγω κανόνα, ορίζοντας ότι το δικαίωμα του δικαιούχου εξαντλείται όταν τα προϊόντα έχουν διατεθεί στο εμπόριο εντός του ΕΟΧ —ή, σε περίπτωση κοινοτικού σήματος, εντός της Ένωσης— από τον ίδιο τον δικαιούχο ή με τη συγκατάθεσή του (απόφαση L’Oréal κ.λπ., C‑324/09, EU:C:2011:474, σκέψη 59 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία).
24 Όταν τα προϊόντα ουδέποτε έχουν διατεθεί στο εμπόριο εντός του ΕΟΧ από τον δικαιούχο του σήματος ή με τη συγκατάθεση του τελευταίου, η εξαίρεση την οποία προβλέπουν τα άρθρα 7 της οδηγίας 89/104 και 13 του κανονισμού 40/94 δεν μπορεί να έχει εφαρμογή. Συναφώς, το Δικαστήριο έχει κρίνει επανειλημμένα ότι είναι ουσιώδες ο δικαιούχος καταχωρισμένου εντός κράτους μέλους σήματος να μπορεί να ελέγχει την πρώτη διάθεση στο εμπόριο εντός του ΕΟΧ προϊόντων που φέρουν το σήμα αυτό (απόφαση L’Oréal κ.λπ., EU:C:2011:474, σκέψη 60 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία).
25 Τα άρθρα 101 ΣΛΕΕ και 102 ΣΛΕΕ, καθαυτά, δεν επηρεάζουν το περιεχόμενο των κανόνων που υπενθυμίζονται ανωτέρω. Όταν, όπως εν προκειμένω, ο δικαιούχος σήματος εμποδίζει την εισαγωγή χωρίς τη συγκατάθεσή του, από τρίτο κράτος, προϊόντων που φέρουν το σήμα αυτό, η ενέργειά του αυτή, εξεταζόμενη μεμονωμένα, δεν μπορεί να λογίζεται ως «συμφωνία» ή «εναρμονισμένη πρακτική» ικανή να «επηρεάσει το εμπόριο μεταξύ κρατών μελών» και έχουσα «ως αντικείμενο ή ως αποτέλεσμα την παρεμπόδιση, τον περιορισμό ή τη νόθευση του ανταγωνισμού εντός της εσωτερικής αγοράς», υπό την έννοια του άρθρου 101 ΣΛΕΕ, ή ως «καταχρηστική εκμετάλλευση», υπό την έννοια του άρθρου 102 ΣΛΕΕ.
26 Όσον αφορά, τέλος, τη Συμφωνία GATT του 1994 και τη Συμφωνία TRIPs, που αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της Συμφωνίας ΠΟΕ, αρκεί να σημειωθεί ότι τα συμβαλλόμενα σε αυτές μέρη δεν ρύθμισαν το ζήτημα της εξαντλήσεως των δικαιωμάτων της διανοητικής ιδιοκτησίας, όπως προκύπτει, ειδικότερα, από το άρθρο 6 της Συμφωνίας TRIPs, κατά το οποίο, «[σ]το πλαίσιο των διαδικασιών επίλυσης των διαφορών βάσει της παρούσας συμφωνίας, [...] καμία διάταξη της παρούσας συμφωνίας δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιηθεί για ρύθμιση του θέματος της εξάντλησης των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας». Υπό τις συνθήκες αυτές, η οδηγία 89/104 και ο κανονισμός 40/94 δεν μπορούν βασίμως να ερμηνεύονται βάσει της συμφωνίας ΠΟΕ όσον αφορά την εξάντληση του αποκλειστικού δικαιώματος το οποίο παρέχει το σήμα.
27 Λαμβανομένων υπόψη των ανωτέρω σκέψεων, στο υποβαλλόμενο ερώτημα πρέπει να δοθεί η απάντηση ότι τα άρθρα 5 και 7 της οδηγίας 89/104, καθώς και τα άρθρα 9 και 13 του κανονισμού 40/94 έχουν την έννοια ότι ο δικαιούχος σήματος μπορεί να αντιτίθεται στην πρώτη διάθεση στο εμπόριο εντός του ΕΟΧ ή εντός της Ένωσης, χωρίς τη συγκατάθεσή του, αυθεντικών προϊόντων που φέρουν το σήμα αυτό.
Επί των δικαστικών εξόδων
28 Δεδομένου ότι η παρούσα διαδικασία έχει ως προς τους διαδίκους της κύριας δίκης τον χαρακτήρα παρεμπίπτοντος που ανέκυψε ενώπιον του αιτούντος δικαστηρίου, σ’ αυτό εναπόκειται να αποφανθεί επί των δικαστικών εξόδων. Τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκαν όσοι υπέβαλαν παρατηρήσεις στο Δικαστήριο, πλην των ως άνω διαδίκων, δεν αποδίδονται.
Για τους λόγους αυτούς, το Δικαστήριο (τρίτο τμήμα) αποφαίνεται:
Τα άρθρα 5 και 7 της πρώτης οδηγίας 89/104/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 21ης Δεκεμβρίου 1988, για την προσέγγιση των νομοθεσιών των κρατών μελών περί σημάτων, όπως τροποποιήθηκε με τη Συμφωνία για τον Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο, της 2ας Μαΐου 1992, καθώς και τα άρθρα 9 και 13 του κανονισμού (EK) 40/94 του Συμβουλίου, της 20ής Δεκεμβρίου 1993, για το κοινοτικό σήμα, έχουν την έννοια ότι ο δικαιούχος σήματος μπορεί να αντιτίθεται στην πρώτη διάθεση στο εμπόριο εντός του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου ή εντός της Ένωσης, χωρίς τη συγκατάθεσή του, αυθεντικών προϊόντων που φέρουν το σήμα αυτό.
(υπογραφές)