WYROK SĄDU (czwarta izba)
z dnia 6 września 2013 r.(*)
Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa – Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni jądrowej – Zamrożenie funduszy – Obowiązek uzasadnienia – Prawo do obrony – Prawo do skutecznej ochrony sądowej
W sprawie T‑24/11
Bank Refah Kargaran, z siedzibą w Teheranie (Iran), reprezentowany przez adwokata J.M. Thouvenina,
strona skarżąca,
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej, reprezentowanej przez M. Bishopa i R. Liudvinaviciute‑Cordeiro, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
popieranej przez
Komisję Europejską, reprezentowaną początkowo przez F. Erlbachera i M. Konstantinidisa, a następnie przez A. Bordesa i M. Konstantinidisa, działających w charakterze pełnomocników,
interwenient,
mającej za przedmiot, po pierwsze, żądanie stwierdzenia, że decyzja Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylająca wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39) nie znajduje zastosowania do skarżącego, po drugie, żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1), rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1) oraz rozporządzenia Rady (UE) nr 1263/2012 z dnia 21 grudnia 2012 r. zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 267/2012 (Dz.U. L 356, s. 34), oraz wszystkich przyszłych rozporządzeń, które będą uzupełniać lub zastępować te rozporządzenia do czasu wydania wyroku kończącego postępowanie w instancji, o ile akty te dotyczyć będą skarżącego, po trzecie, żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB (Dz.U. L 281, s. 81), decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413/WPZiB (Dz.U. L 319, s. 71), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 (Dz.U. L 319, s. 11) i decyzji Rady 2012/829/WPZiB z dnia 21 grudnia 2012 r. zmieniającej decyzję 2010/413 (Dz.U. L 356, s. 71), a także wszystkich przyszłych aktów, które będą uzupełniać lub zastępować te akty do czasu wydania wyroku kończącego postępowanie w instancji, o ile akty te będą dotyczyć skarżącego, oraz po czwarte, żądanie stwierdzenia nieważności decyzji zawartych w pismach z dnia 28 października 2010 r. i 5 grudnia 2011 r.,
SĄD (czwarta izba),
w składzie: I. Pelikánová (sprawozdawca), prezes, K. Jürimäe i M. van der Woude, sędziowie,
sekretarz: C. Kristensen, administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 12 marca 2013 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 Skarżący, Bank Refah Kargaran, jest bankiem irańskim.
2 Niniejsza sprawa wpisuje się w ramy środków ograniczających ustanowionych w celu wywarcia nacisku na Iran, aby ten zakończył działania stwarzające zagrożenie rozprzestrzenianiem broni jądrowej i działania związane z rozwojem systemów przenoszenia broni jądrowej (zwane dalej „rozprzestrzenianiem broni jądrowej”).
3 W dniu 26 lipca 2010 r. nazwa skarżącego została umieszczona w wykazie podmiotów zaangażowanych w rozprzestrzenianie broni jądrowej, który znajduje się w załączniku II do decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39).
4 W konsekwencji nazwa skarżącego została również umieszczona w wykazie znajdującym się w załączniku V do rozporządzenia Rady (WE) nr 423/2007 z dnia 19 kwietnia 2007 r. dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 103, s. 1) na mocy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 668/2010 z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie wdrożenia art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 195, s. 25). Skutkiem umieszczenia nazwy skarżącego w wykazie było zamrożenie jego funduszy i zasobów gospodarczych.
5 W decyzji 2010/413 Rada Unii Europejskiej przywołała w odniesieniu do skarżącego następujące względy:
„[Skarżący] przejął bieżące operacje Banku Melli w następstwie nałożenia na ten bank sankcji przez Unię Europejską”.
6 W rozporządzeniu nr 668/2010 przyjęto w odniesieniu do skarżącego następujące uzasadnienie:
„[Skarżący] przejął bieżące operacje Banku Melli w następstwie nałożenia na ten bank sankcji przez Unię Europejską”.
7 Pismem z dnia 27 lipca 2010 r. Rada poinformowała skarżącego o umieszczeniu jego nazwy w wykazach zawartych w załączniku II do decyzji 2010/413 i w załączniku V do rozporządzenia nr 423/2007.
8 Pismem z dnia 8 września 2010 r. skarżący wezwał Radę do ponownego rozpatrzenia umieszczenia jego nazwy w wykazach zawartych w załączniku II do decyzji 2010/413 i w załączniku V do rozporządzenia nr 423/2007.
9 Decyzją 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. zmieniającą decyzję 2010/413 (Dz.U. L 281, s. 81) nazwę skarżącego pozostawiono w wykazie znajdującym się w załączniku II do decyzji 2010/413.
10 W następstwie uchylenia rozporządzenia nr 423/2007 rozporządzeniem Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 281, s. 1) nazwa skarżącego została umieszczona w załączniku VIII do tego ostatniego rozporządzenia. W konsekwencji fundusze i zasoby gospodarcze skarżącego zostały zamrożone na podstawie art. 16 ust. 2 rzeczonego rozporządzenia.
11 Uzasadnienie podane w rozporządzeniu nr 961/2010 jest takie samo jak to przyjęte w decyzji 2010/413.
12 Pismem z dnia 28 października 2010 r. Rada udzieliła odpowiedzi na pismo skarżącego z dnia 8 września 2010 r., wskazując, że po ponownym rozpatrzeniu decyzji postanowiła oddalić wniosek skarżącego o wykreślenie jego nazwy z wykazu zawartego w załączniku II do decyzji 2010/413 oraz z wykazu zawartego w załączniku VIII do rozporządzenia nr 961/2010. Rada uściśliła w tym względzie, że ponieważ akta nie zawierały nowych okoliczności uzasadniających zmianę jej stanowiska, wobec skarżącego należy w dalszym ciągu stosować środki ograniczające przewidziane we wskazanych powyżej aktach.
13 Pismem z dnia 12 stycznia 2011 r. skarżący wezwał Radę do przekazania mu dowodów, na których oparła się ona, decydując się na zastosowanie wobec niego środków ograniczających.
14 Pismem z dnia 22 lutego 2011 r. w odpowiedzi na to żądanie Rada przekazała skarżącemu kopię przedstawionej przez jedno z państw członkowskich propozycji przyjęcia środków ograniczających.
15 W dniu 29 lipca 2011 r. skarżący ponownie wystąpił do Rady z wnioskiem o wykreślenie jego nazwy z wykazów zawartych w załączniku II do decyzji 2010/413 i w załączniku VIII do rozporządzenia nr 961/2010. Wskazał on w tym względzie na fakt, że dokumenty przekazane mu w dniu 22 lutego 2011 r. nie były wystarczająco szczegółowe.
16 Nazwa skarżącego została pozostawiona w załączniku II do decyzji 2010/413 i w załączniku VIII do rozporządzenia nr 961/2010 również po wejściu w życie decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413 (Dz.U. L 319, s. 71) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia nr 961/2010 (Dz.U. L 319, s. 11).
17 Pismem z dnia 5 grudnia 2011 r. Rada poinformowała skarżącego o pozostawieniu jego nazwy w wykazach zawartych w załączniku II do decyzji 2010/413 i w załączniku VIII do rozporządzenia nr 961/2010. Wskazała ona, że wobec braku nowych okoliczności względy przywołane w powyższych aktach wciąż stanowiły właściwe uzasadnienie.
18 Pismem z dnia 13 stycznia 2012 r. skarżący po raz kolejny przedstawił swoje stanowisko i zażądał przedstawienia mu wszystkich dowodów, na podstawie których Rada przyjęła decyzję 2011/783 i rozporządzenie wykonawcze nr 1245/2011.
19 Rada odpowiedziała na żądanie skarżącego pismem z dnia 21 lutego 2012 r., do którego załączyła trzy dokumenty.
20 Ponieważ rozporządzenie nr 961/2010 zostało uchylone rozporządzeniem Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 88, s. 1), nazwa skarżącego została włączona przez Radę do załącznika IX do tego ostatniego rozporządzenia. Podane uzasadnienie jest takie samo jak to przyjęte w decyzji 2010/413. W rezultacie fundusze i zasoby gospodarcze skarżącego zostały zamrożone na podstawie art. 23 ust. 2 tego ostatniego rozporządzenia.
21 Nazwa skarżącego została pozostawiona w załączniku II do decyzji 2010/413 i w załączniku IX do rozporządzenia nr 267/2012 również po wejściu w życie decyzji Rady 2011/829/WPZiB z dnia 21 grudnia 2012 r. zmieniającej decyzję 2010/413 (Dz.U. L 356, s. 71) oraz rozporządzenia (UE) nr 1263/2012 zmieniającego rozporządzenie nr 267/2012 (Dz.U. L 356, s. 34).
Przebieg postępowania i żądania stron
22 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 19 stycznia 2011 r. skarżący wniósł niniejszą skargę.
23 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 3 maja 2011 r. Komisja Europejska wniosła o dopuszczenie jej do sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania Rady. Postanowieniem z dnia 8 lipca 2011 r. prezes czwartej izby Sądu dopuścił tę interwencję.
24 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 16 lutego 2012 r. skarżący zmienił swoje żądania i uzupełnił swoją argumentację w następstwie przyjęcia decyzji 2011/783 i rozporządzenia wykonawczego nr 1245/2011.
25 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 31 maja 2012 r. skarżący zmienił swoje żądania i uzupełnił swoją argumentację w następstwie przyjęcia rozporządzenia nr 267/2012.
26 Postanowieniem prezesa czwartej izby Sądu z dnia 26 lutego 2013 r., po wysłuchaniu stron, niniejsza sprawa oraz sprawy T‑4/11 i T‑5/11 Export Development Bank of Iran przeciwko Radzie zostały połączone do łącznego rozpoznania na pisemnym etapie postępowania, zgodnie z art. 50 regulaminu postępowania.
27 Na rozprawie w dniu 12 marca 2013 r. Sąd wysłuchał wystąpień stron oraz ich odpowiedzi na pytania Sądu.
28 Na rozprawie skarżący zmienił swoje żądania i uzupełnił argumentację w następstwie przyjęcia decyzji 2012/829 i rozporządzenia nr 1263/2012.
29 Skarżący wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie, że decyzja 2010/413 nie znajduje wobec niego zastosowania;
– stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 961/2010, rozporządzenia nr 267/2012 i rozporządzenia nr 1263/2012, a także wszystkich przyszłych rozporządzeń, które będą uzupełniać lub zastępować te rozporządzenia do czasu wydania wyroku kończącego postępowanie w instancji, o ile akty te będą dotyczyć skarżącego;
– stwierdzenie nieważności art. 16 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia nr 961/2010, a także art. 23 ust. 2 lit. a) i b) oraz art. 23 ust. 4 rozporządzenia nr 267/2012 w zakresie, w jakim przepisy te dotyczą skarżącego;
– stwierdzenie nieważności decyzji 2010/644, decyzji 2011/783, rozporządzenia wykonawczego nr 1245/2011, załącznika IX do rozporządzenia nr 267/2012 oraz decyzji 2012/829, a także wszystkich przyszłych rozporządzeń, które będą uzupełniać lub zastępować te rozporządzenia do czasu wydania wyroku kończącego postępowanie w instancji, w zakresie, w jakim akty te będą dotyczyć skarżącego;
– stwierdzenie nieważności decyzji zawartych w pismach z dnia 28 października 2010 r. i 5 grudnia 2011 r.;
– obciążenie Rady kosztami postępowania.
30 Rada, popierana przez Komisję, wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącego kosztami postępowania.
Co do prawa
W przedmiocie dopuszczalności
W przedmiocie dopuszczalności żądania stwierdzenia nieważności przyszłych aktów
31 Co się tyczy wysuniętego przez skarżącego na rozprawie żądania stwierdzenia nieważności wszystkich przyszłych aktów, które będą uzupełniać lub zastępować zaskarżone akty, należy przypomnieć, że do Sądu można wnosić wyłącznie żądania mające na celu stwierdzenie nieważności aktu obowiązującego i niekorzystnego. O ile zatem pod pewnymi warunkami (zob. pkt 49 poniżej) można zezwolić skarżącemu na przeformułowanie jego żądań w taki sposób, by dotyczyły stwierdzenia nieważności aktów, które w trakcie postępowania zastąpiły początkowo zaskarżone akty, o tyle rozwiązanie to nie może dopuszczać abstrakcyjnej kontroli legalności aktów niepewnych, które jeszcze nie zostały wydane (postanowienie Sądu z dnia 18 września 1996 r. w sprawie T‑22/96 Langdon przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1009, pkt 16; wyrok Sądu z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie T‑228/02 Organisation des Modjahedines du peuple d’Iran przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑4665, pkt 32).
32 W konsekwencji należy odrzucić jako niedopuszczalne żądania mające na celu stwierdzenie nieważności wszystkich przyszłych aktów, które będą uzupełniać lub zastępować akty zaskarżone w ramach niniejszej skargi.
W przedmiocie dopuszczalności wysuniętych przez skarżącego żądań drugiego i trzeciego
33 W swych żądaniach drugim i trzecim skarżący wnosi do Sądu, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 961/2010, rozporządzenia nr 267/2012 i rozporządzenia nr 1263/2012, a po drugie, o stwierdzenie nieważności art. 16 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia nr 961/2010, a także art. 23 ust. 2 lit. a) i b) oraz art. 23 ust. 4 rozporządzenia nr 267/2012 w zakresie, w jakim powyższe akty i przepisy dotyczą skarżącego.
34 Zgodnie z art. 263 akapit czwarty TFUE każda osoba fizyczna lub prawna może wnieść, na warunkach przewidzianych w akapitach pierwszym i drugim tego postanowienia, skargę na akty, których jest adresatem lub które dotyczą jej bezpośrednio i indywidualnie, oraz na akty regulacyjne, które dotyczą jej bezpośrednio i nie wymagają środków wykonawczych.
35 Tymczasem, po pierwsze, jeśli chodzi o żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia nr 961/2010 i rozporządzenia nr 267/2012 w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącego, z orzecznictwa wynika, że rozporządzenia te przypominają zarazem akty o charakterze generalnym, ponieważ zabraniają adresatom określonym w sposób ogólny i abstrakcyjny w szczególności udostępniania środków finansowych i zasobów gospodarczych osobom i podmiotom wymienionym w wykazach zawartych w załącznikach do tych aktów, oraz zbiór indywidualnych decyzji stosowanych wobec takich osób i podmiotów (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 3 września 2008 r. w sprawach połączonych C‑402/05 P i C‑415/05 P Kadi i Al Barakaat International Foundation przeciwko Radzie i Komisji, Zb.Orz. s. I‑6351, pkt 241–244). Należy ponadto przypomnieć, że w przypadku aktów przyjmowanych na podstawie postanowień dotyczących wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, takich jak rozporządzenie nr 961/2010 i rozporządzenie nr 267/2012, ich indywidualny charakter umożliwia zgodnie z art. 275 akapit drugi TFUE i z art. 263 akapit czwarty TFUE dostęp do sądu Unii.
36 Z powyższego wynika, że skarżący, którego nazwa figuruje w załączniku VIII do rozporządzenia nr 961/2010 i w załączniku IX do rozporządzenia nr 267/2012, może żądać stwierdzenia nieważności tych dwóch rozporządzeń w zakresie, w jakim akty te go dotyczą.
37 Po drugie, co się tyczy żądania stwierdzenia nieważności art. 16 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia nr 961/2010, a także art. 23 ust. 2 lit. a) i b) oraz art. 23 ust. 4 rozporządzenia nr 267/2012 w zakresie, w jakim przepisy te dotyczą skarżącego, należy stwierdzić na wstępie, że żądanie to nie może być interpretowane jako zarzut bezprawności tych przepisów, ponieważ skarżący nie ogranicza się do podniesienia ich niezgodności z prawem, lecz wyraźnie domaga się stwierdzenia ich nieważności.
38 Następnie, wciąż w odniesieniu do tego samego żądania, należy zauważyć, że w niniejszym przypadku nie została spełniona żadna z trzech hipotez wskazanych w art. 263 akapit czwarty TFUE i przypomnianych w pkt 34 powyżej.
39 Primo, skarżący nie jest adresatem rzeczonych przepisów.
40 Secundo, rozporządzenia te dotyczą wprawdzie skarżącego w sposób bezpośredni i indywidualny, ponieważ jego nazwa widnieje w wykazach zawierających nazwy osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi, jednak stwierdzenie to nie może odnosić się do przepisów, których stwierdzenia nieważności domaga się konkretnie skarżący, ponieważ owe przepisy mają zastosowanie do kategorii podmiotów określonych w sposób ogólny i abstrakcyjny, a mianowicie albo do osób i podmiotów zdefiniowanych w art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 961/2010 oraz w art. 23 ust. 2 i 4 rozporządzenia nr 267/2012, albo do ogółu podmiotów gospodarczych, które mogą utrzymywać stosunki handlowe ze wspomnianymi osobami i podmiotami lub z Iranem. W konsekwencji wspomniane przepisy mają względem skarżącego charakter generalny.
41 Tertio, bez potrzeby ustalania, czy wspomniane przepisy stanowią akty regulacyjne w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE, należy stwierdzić, że zawierają one przepisy wykonawcze. Aby bowiem przewidziane w tych przepisach środki ograniczające mogły znaleźć zastosowanie do określonych jednostek, nazwy tych ostatnich muszą być umieszczone lub utrzymane w wykazach zawartych w załączniku do wspomnianych rozporządzeń, co wynika z art. 36 ust. 2 rozporządzenia nr 961/2010, jeżeli chodzi o ograniczenia przewidziane w art. 16 ust. 2 tego rozporządzenia, i z art. 46 ust. 2 rozporządzenia nr 267/2012, jeżeli chodzi o ograniczenia przewidziane w art. 23 ust. 2 tego rozporządzenia. W niniejszym przypadku tego rodzaju przepisy wykonawcze zostały przyjęte względem skarżącego w postaci kilku odrębnych aktów, na podstawie których nazwa skarżącego została umieszczona lub utrzymana, w następstwie ponownego rozpatrzenia, w wykazach zawartych w załączniku VIII do rozporządzenia nr 961/2010 i w załączniku IX do rozporządzenia nr 267/2012.
42 W konsekwencji skarżącemu nie przysługuje legitymacja do domagania się stwierdzenia nieważności art. 16 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia nr 961/2010 i art. 23 ust. 2 i 4 rozporządzenia nr 267/2012.
43 Na powyższe stwierdzenia nie ma wpływu fakt, że skarżący domaga się stwierdzenia nieważności tych przepisów jedynie w zakresie, w jakim go one dotyczą. Okoliczność bowiem, że zostały one zastosowane wobec skarżącego, nie zmienia ich natury prawnej jako aktu o charakterze generalnym.
44 Po trzecie, co się tyczy rozporządzenia nr 1263/2012, należy wskazać, że wprowadza ono do rozporządzenia nr 267/2012 dodatkowe środki ograniczające względem Iranu, bez wprowadzania jednak zmian do załącznika IX do tego ostatniego rozporządzenia i bez przeprowadzania przez Radę przeglądu tego załącznika. O ile owe dodatkowe środki mogą zwiększyć stopień, w jakim skarżący odczuwa umieszczenie jego nazwy w wykazach osób i podmiotów, wobec których zastosowano środki ograniczające, o tyle mają one charakter generalny, podobnie jak art. 16 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia nr 961/2010 oraz art. 23 ust. 2 lit. a) i b), a także art. 23 ust. 4 rozporządzenia nr 267/2012. W rezultacie skarżącemu nie przysługuje legitymacja do domagania się stwierdzenia nieważności rozporządzenia nr 1263/2012.
45 Z powyższego wynika, że wysunięte przez skarżącego żądanie trzecie należy odrzucić jako niedopuszczalne w zakresie, w jakim odnosi się ono do rozporządzenia nr 1263/2012.
W przedmiocie dostosowania żądań przez skarżącego
46 Jak wynika z pkt 9, 10 i 20 powyżej, już po wniesieniu niniejszej skargi wykaz znajdujący się w załączniku II do decyzji 2010/413 został zastąpiony nowym wykazem, opublikowanym w decyzji 2010/644, zaś rozporządzenie nr 423/2007, zmienione rozporządzeniem wykonawczym nr 668/2010, zostało uchylone i zastąpione rozporządzeniem nr 961/2010, które następnie samo zostało uchylone i zastąpione rozporządzeniem nr 267/2012. Ponadto w motywach decyzji 2011/783 i rozporządzenia wykonawczego nr 1245/2011 Rada wyraźnie stwierdziła, że dokonała pełnego przeglądu wykazu znajdującego się w załączniku II do decyzji 2010/413 i w załączniku VIII do rozporządzenia nr 961/2010, w następstwie którego doszła do wniosku, że wymienione w nim osoby, podmioty i organy, w tym skarżący, powinny pozostać objęte środkami ograniczającymi. Skarżący dostosował swoje początkowe żądania w ten sposób, by żądanie stwierdzenia nieważności objęło także, poza decyzją 2010/644, decyzję 2011/783, rozporządzenie wykonawcze nr 1245/2011, załącznik IX do rozporządzenia nr 267/2012 i decyzję 2012/829. Rada i Komisja zakwestionowały jedynie zmianę dotyczącą ostatniego z tych aktów.
47 W tym względzie należy przypomnieć, że w przypadku gdy dana decyzja lub dane rozporządzenie dotyczące jednostki bezpośrednio i indywidualnie zostają w toku postępowania zastąpione przez inny akt mający ten sam przedmiot, należy to uważać za nową okoliczność umożliwiającą skarżącemu dostosowanie przedstawionych żądań i zarzutów. Zobowiązanie skarżącego do wniesienia nowej skargi byłoby w istocie sprzeczne z zasadami prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości oraz ekonomii procesowej. Ponadto niesłuszne byłoby umożliwienie danej instytucji dokonania zmiany w zaskarżonym akcie lub zastąpienia go innym w celu ustosunkowania się do zarzutów podniesionych w skardze na ten akt, wniesionej do sądu Unii, oraz powoływania się w toku postępowania na tę zmianę lub ten akt zastępujący w celu pozbawienia drugiej strony postępowania możliwości rozszerzenia początkowych żądań i zarzutów wobec tego późniejszego aktu lub przedstawienia uzupełniających żądań i zarzutów wobec niego (zob. analogicznie wyrok Sądu z dnia 23 października 2008 r. w sprawie T‑256/07 People’s Mojahedin Organization of Iran przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II–3019, pkt 46 i przytoczone tam orzecznictwo).
48 Te same uwagi odnoszą się do aktów – takich jak decyzja 2011/783 i rozporządzenie wykonawcze nr 1245/2011 – na mocy których postanowiono, że dana decyzja lub dane rozporządzenie, w następstwie przeglądu dokonanego zgodnie z ustanowionymi w nich wymogami, nadal powinny bezpośrednio i indywidualnie znajdować zastosowanie do określonych jednostek.
49 W niniejszej sprawie należy więc przyjąć, że skarżący ma prawo żądać stwierdzenia nieważności również decyzji 2011/783 i rozporządzenia wykonawczego nr 1245/2011, na podstawie których umieszczono i utrzymano jego nazwę w wykazach osób objętych środkami zamrożenia funduszy, takich jak załączone do rozporządzenia nr 961/2010, a także zawartych w załączniku IX do rozporządzenia nr 267/2012 w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżącego (zob. podobnie i analogicznie ww. w pkt 47 wyrok w sprawie People’s Mojahedin Organization of Iran przeciwko Radzie, pkt 47).
50 Natomiast decyzja 2012/829 nie zastępuje wcześniejszego aktu dotyczącego skarżącego bezpośrednio i indywidualnie i nie została przyjęta w następstwie dokonania pełnego przeglądu wykazów osób objętych środkami ograniczającymi. W istocie decyzja ta zawiera jedynie przepisy dotyczące instytucji finansowych mających siedzibę na obszarze Unii i przewiduje dodanie niektórych podmiotów do wykazu osób objętych środkami ograniczającymi, zawartego w załączniku II do decyzji 2010/413. W konsekwencji nie dotyczy ona skarżącego ani bezpośrednio, ani indywidualnie, a temu ostatniemu nie przysługuje legitymacja, co podniosła na rozprawie Rada, do formułowania żądań mających na celu stwierdzenie nieważności tego aktu.
Co do istoty
51 W żądaniu czwartym – w zakresie, w jakim jest ono dopuszczalne (zob. pkt 32 powyżej) – skarżący wnosi do Sądu zasadniczo o stwierdzenie nieważności aktów dotyczących umieszczenia go w wykazie osób, wobec których zastosowano środki w postaci zamrożenia funduszy. Ponadto w żądaniu drugim – w zakresie, w jakim jest ono dopuszczalne (zob. pkt 32 i 44 powyżej) – skarżący występuje do Sądu o stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 961/2010 i rozporządzenia nr 267/2012 w stopniu, w jakim akty te go dotyczą. Tymczasem z uwag przedstawionych w pkt 35 powyżej wynika, że akty te dotyczą skarżącego wyłącznie o tyle, o ile jego nazwa została wymieniona, odpowiednio, w załącznikach VIII i IX do tych rozporządzeń. W tych okolicznościach należy stwierdzić, że żądanie drugie pokrywa się w istocie z żądaniem czwartym.
52 Wreszcie piąte żądanie skarżącego dotyczy stwierdzenia nieważności decyzji zawartych jego zdaniem w pismach z dnia 28 października 2010 r. i 5 grudnia 2011 r. Ponieważ są to pisma, za pośrednictwem których skarżący został poinformowany o utrzymaniu jego nazwy w wykazach osób objętych środkami w postaci zamrożenia funduszy w następstwie przyjęcia, odpowiednio, decyzji 2010/644 i rozporządzenia nr 961/2010 oraz decyzji 2011/783 i rozporządzenia wykonawczego nr 1245/2011, a zatem nie zawierają one odrębnej decyzji, należy stwierdzić, że żądanie piąte pokrywa się w rzeczywistości z żądaniem czwartym.
53 W związku z powyższym skarżący podnosi pięć zarzutów, z których pierwszy dotyczy naruszenia art. 215 TFUE, drugi – naruszenia obowiązku uzasadnienia, prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej, trzeci – naruszeń prawa i błędów w ocenie, czwarty – naruszenia zasady proporcjonalności i prawa do poszanowania własności, a piąty – naruszenia zasady równego traktowania.
54 Rada i Komisja kwestionują zasadność zarzutów podnoszonych przez skarżącego. Wskazują też ponadto, że skarżący – jako emanacja państwowości irańskiej – nie może korzystać z ochrony i gwarancji wynikających z praw podstawowych.
55 Sąd stwierdza, że należy zacząć od rozpatrzenia zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia obowiązku uzasadnienia, prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej. Jednakże na wstępie należy rozważyć, czy skarżący może powoływać się na ochronę i gwarancje wynikające z praw podstawowych.
W przedmiocie możliwości powoływania się przez skarżącego na ochronę i gwarancje wynikające z praw podstawowych
56 Rada i Komisja podnoszą, że na gruncie prawa Unii osoby prawne, które są emanacją państwowości krajów trzecich, nie mogą korzystać z ochrony i gwarancji wynikających z praw podstawowych. Ponieważ w opinii Rady i Komisji skarżący stanowi emanację państwowości irańskiej, powyższa reguła znajduje do niego zastosowanie.
57 W tym względzie należy zauważyć, że ani Karta praw podstawowych Unii Europejskiej (Dz.U. 2010, C 83, s. 389), ani traktaty nie zawierają postanowień wyłączających osoby prawne stanowiące emanację państwowości danego kraju z możliwości korzystania z ochrony, jaką gwarantują im prawa podstawowe. Wprost przeciwnie – postanowienia karty, które są istotne w kontekście podnoszonych przez skarżącego zarzutów, w szczególności jej art. 17, 41 i 47, gwarantują prawa „każdej osobie”, a więc również osobom prawnym takim jak skarżący.
58 Niemniej jednak Rada i Komisja powołują się w tym kontekście na art. 34 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, podpisanej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r. (zwanej dalej „EKPC”), która uznaje za niedopuszczalne skargi wnoszone do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka przez organizacje rządowe.
59 Otóż, po pierwsze, art. 34 EKPC jest postanowieniem o charakterze proceduralnym, które nie znajduje zastosowania do postępowań toczących się przed sądami Unii. Po drugie, zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka celem tego postanowienia jest uniknięcie sytuacji, w których państwo będące stroną EKPC odgrywałoby przed tym Trybunałem jednocześnie rolę skarżącego i pozwanego (zob. podobnie wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 13 grudnia 2007 r. w sprawie Compagnie de navigation de la République islamique d’Iran przeciwko Turcji, Recueil des arrêts et décisions, 2007‑V, § 81). Tego rodzaju sytuacja nie ma natomiast miejsca w niniejszej sprawie.
60 Rada i Komisja podnoszą też, że zasada, na którą się powołują, znajduje uzasadnienie w okoliczności, iż państwo, które jest gwarantem poszanowania praw podstawowych na swoim terytorium, jako takie samo nie może korzystać z tych praw.
61 Jednak nawet gdyby założyć, że takowe uzasadnienie znajduje zastosowanie w sytuacji wewnętrznej, okoliczność, iż państwo jest gwarantem poszanowania praw podstawowych na swoim terytorium, pozostaje bez wpływu na zakres praw, które przysługują osobom prawnym stanowiącym emanację tego państwa na terytorium państw trzecich.
62 W świetle powyższych uwag należy uznać, że prawo Unii nie zawiera regulacji zakazujących osobom prawnym będącym emanacją państwowości kraju trzeciego powoływania się na swoją korzyść na ochronę i gwarancje wynikające z praw podstawowych. A zatem prawa te mogą być podnoszone przez wspomniane osoby przed sądami Unii, pod warunkiem jednak, że odnoszą się one do nich jako do osób prawnych.
63 W każdym razie Rada i Komisja nie przedstawiły informacji świadczących o tym, że skarżący istotnie jest emanacją państwowości irańskiej, czyli podmiotem uczestniczącym w sprawowaniu władztwa publicznego lub świadczącym usługi publiczne pod nadzorem władz (zob. podobnie ww. w pkt 59 wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w sprawie Compagnie de navigation de la République islamique d’Iran przeciwko Turcji, § 79).
64 W tym względzie Rada twierdzi, że skarżący stanowi de facto własność państwa lub rządu irańskiego i pozostaje pod ich kontrolą w tym sensie, że zgromadzenie ogólne tego banku składa się z poszczególnych członków rządu irańskiego. Ponadto zdaniem Rady skarżący świadczy usługi publiczne pod kontrolą władz irańskich, ponieważ ma na celu promowanie irańskiego handlu zewnętrznego w ramach współpracy z krajami rozwijającymi się. Dodatkowo świadczenie usług bankowych ma zasadnicze znaczenie dla działalności gospodarczej i społeczeństwa w ogóle.
65 Tymczasem ani fakt, że państwo irańskie posiada większościowe udziały w kapitale skarżącego, ani fakt, że usługi bankowe świadczone przez ten bank są nieodzowne dla funkcjonowania gospodarki danego państwa, nie nadaje tym usługom cechy usług publicznych ani nie oznacza, że skarżący brał udział w sprawowaniu władztwa publicznego.
66 Z powyższych względów należy stwierdzić, że skarżący może powoływać się na swoją korzyść na ochronę i gwarancje wynikające z praw podstawowych.
W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia obowiązku uzasadnienia, prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej
67 W tym względzie skarżący podnosi, po pierwsze, że nie został wysłuchany przed umieszczeniem jego nazwy w wykazie zawartym w załączniku VIII do rozporządzenia nr 961/2010, po drugie, że przedstawione uzasadnienie jest niewystarczające, i po trzecie, że mimo wcześniej składanych wniosków uzyskał on dostęp do akt Rady dopiero po upływie terminu do wniesienia skargi.
68 Co się tyczy w szczególności uzasadnienia, skarżący podnosi zasadniczo, że nie jest w stanie pojąć, na jakiej podstawie został umieszczony w wykazach osób objętych środkami w postaci zamrożenia funduszy, że brak dotyczący niewystarczającego charakteru uzasadnienia nie został usunięty w następnie przekazanych dokumentach oraz że skierowane do niego przez Radę pismo z dnia 5 grudnia 2011 r. stanowiło typowy wzorzec tego rodzaju korespondencji.
69 Rada, popierana przez Komisję, nie zgadza się z tymi argumentami.
70 W pierwszej kolejności należy rozpatrzyć argument dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia.
71 W tym względzie należy przypomnieć, że obowiązek uzasadnienia niekorzystnego aktu, przewidziany w art. 296 akapit drugi TFUE, a w kontekście rozpatrywanego przypadku szczególnie w art. 24 ust. 3 decyzji 2010/413, w art. 15 ust. 3 rozporządzenia nr 423/2007, w art. 36 ust. 3 rozporządzenia nr 961/2010 i w art. 46 ust. 3 rozporządzenia nr 267/2012, ma za zadanie, po pierwsze, dostarczyć zainteresowanemu wskazówek wystarczających do ustalenia, czy akt jest zasadny lub, ewentualnie, czy nie zawiera wady umożliwiającej zakwestionowanie jego ważności przed sądem Unii, a po drugie, zapewnić temu sądowi możliwość kontroli zgodności z prawem tego aktu. W ten sposób uregulowany obowiązek uzasadnienia stanowi istotną zasadę prawa Unii, od której odstępstwo możliwe jest wyłącznie z nadrzędnych względów. W związku z powyższym uzasadnienie powinno co do zasady być przekazane zainteresowanemu w tym samym czasie co niekorzystny dla niego akt prawny, przy czym jego brak nie może zostać usunięty w ten sposób, że zainteresowany dowie się o uzasadnieniu aktu w trakcie postępowania przed sądem Unii (zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 14 października 2009 r. w sprawie T‑390/08 Bank Melli Iran przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑3967, pkt 80 i przytoczone tam orzecznictwo).
72 W rezultacie, o ile względy nadrzędne dotyczące bezpieczeństwa lub utrzymywania stosunków międzynarodowych Unii lub jej państw członkowskich nie stoją na przeszkodzie informowaniu zainteresowanych o niektórych okolicznościach, Rada jest zobowiązana podać do wiadomości podmiotu objętego środkami ograniczającymi szczególne i konkretne powody, dla których uważa, że konieczne było ich przyjęcie. Powinna ona zatem wskazać okoliczności faktyczne i prawne, od których zależy prawne uzasadnienie danych środków, oraz względy, które skłoniły ją do ich przyjęcia (zob. podobnie ww. w pkt 71 wyrok w sprawie Bank Melli Iran przeciwko Radzie, pkt 81 i przytoczone tam orzecznictwo).
73 Ponadto uzasadnienie powinno być dostosowane do charakteru danego aktu i do kontekstu, w jakim został on przyjęty. Wymóg uzasadnienia należy oceniać w odniesieniu do konkretnej sytuacji, w szczególności do treści aktu, charakteru powołanych argumentów, a także interesu, jaki w uzyskaniu informacji mogą mieć adresaci aktu lub inne osoby, których dotyczy on bezpośrednio i indywidualnie. Nie jest konieczne, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne okoliczności faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu jest wystarczające, winna nie tylko opierać się na jego brzmieniu, ale także uwzględniać kontekst, w jakim został on przyjęty, jak również całość przepisów prawa regulujących daną dziedzinę. W szczególności akt niekorzystny jest wystarczająco uzasadniony, jeżeli został wydany w okolicznościach znanych zainteresowanemu, pozwalając mu na zrozumienie treści przyjętego względem niego środka (zob. ww. w pkt 71 wyrok w sprawie Bank Melli Iran przeciwko Radzie, pkt 82 i przytoczone tam orzecznictwo).
74 Już na wstępie należy zauważyć, że aby ocenić, czy dochowano obowiązku uzasadnienia, konieczne jest uwzględnienie – oprócz powodów podanych w zaskarżonych aktach – wniosku dotyczącego przyjęcia środków ograniczających, który Rada przekazała skarżącemu.
75 Z jednej strony bowiem z przekazanego skarżącemu wspomnianego powyżej wniosku wynika, że został on przedłożony delegacjom państw członkowskich w ramach procedury przyjmowania środków ograniczających, którymi objęty został skarżący, i że stanowi on w konsekwencji jedną z podstaw, na których owe środki zostały oparte.
76 Z drugiej strony prawdą jest, że wniosek ten został podany do wiadomości skarżącego zarówno po przyjęciu decyzji 2010/644 i rozporządzenia nr 961/2010, jak i po wniesieniu przez skarżącego niniejszej skargi. W rezultacie ów wniosek nie może skutecznie uzupełniać uzasadnienia decyzji 2010/644 i rozporządzenia nr 961/2010. Niemniej jednak może on zostać uwzględniony w ramach oceny zgodności z prawem późniejszych aktów, a konkretnie decyzji 2011/783, rozporządzenia wykonawczego nr 1245/2011 i rozporządzenia nr 267/2012.
77 Co się tyczy skarżącego, zaskarżone akty zawierają jeden tylko powód, zgodnie z którym skarżący przejął bieżące operacje Banku Melli w następstwie nałożenia na ten ostatni bank sankcji przez Unię.
78 Wniosek dotyczący przyjęcia środków ograniczających przekazany w dniu 22 lutego 2011 r. przejmuje uzasadnienie przywołane w zaskarżonych aktach.
79 Wreszcie w skierowanym do skarżącego piśmie z dnia 5 grudnia 2011 r. ograniczono się do wskazania, że po ponownym rozpatrzeniu Rada zdecydowała się na dalsze stosowanie wobec skarżącego środków ograniczających przewidzianych w decyzji 2010/413 i w rozporządzeniu nr 961/2010, ponieważ nie pojawiły się żadne nowe elementy, które uzasadniałyby zmianę jej stanowiska, w związku z czym powody umieszczenia skarżącego w wykazach zawartych w załącznikach do tych dwóch aktów pozostawały aktualne.
80 W tym względzie należy stwierdzić, że jedyny powód przywołany przez Radę nie jest wystarczająco konkretny, ponieważ nie wyjaśnia, co oznacza „przejęcie” w odniesieniu do operacji bankowych, ani które z operacji prowadzonych przez Bank Melli zostały przejęte przez skarżącego, ani też kto był stroną trzecią mającą ostatecznie odnieść korzyści z omawianych operacji. Ponadto skierowane do skarżącego pismo z dnia 5 grudnia 2011 r. nie zawiera żadnych dodatkowych informacji, które mogłyby uzasadniać nałożone na niego środki.
81 Jeżeli chodzi o termin „przejęcie” bieżących operacji bankowych, Rada wskazała na rozprawie w odpowiedzi na pytanie Sądu, że termin ten odnosi się do przejęcia tych operacji Banku Melli, które zostały zablokowane w następstwie wprowadzenia środków ograniczających, w ramach złożonych transakcji, które mogły dotyczyć całokształtu czynności wykonywanych przez bank w ramach długofalowych operacji, takich jak akredytywy czy finansowanie. Otóż należy stwierdzić, że powyższe wskazania mają charakter równie ogólny jak te zawarte w jedynym przywołanym powodzie i nie dostarczają żadnych bardziej szczegółowych wyjaśnień co do konkretnego charakteru usług świadczonych przez skarżącego. Należy zauważyć w tym względzie, że akredytywy czy finansowanie zostały przywołane jedynie tytułem przykładu, a Rada nie wskazała żadnej konkretnej operacji, którą skarżący przeprowadził po „przejęciu” operacji Banku Melli.
82 W tych okolicznościach należy stwierdzić, że Rada naruszyła obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 akapit drugi TFUE, w art. 24 ust. 3 decyzji 2010/413, w art. 15 ust. 3 rozporządzenia nr 423/2007, w art. 36 ust. 3 rozporządzenia nr 961/2010 i w art. 46 ust. 3 rozporządzenia nr 267/2012, a także obowiązek poinformowania skarżącego jako podmiotu zainteresowanego o zarzucanych mu okolicznościach związanych z powołanym powodem wprowadzenia wobec niego środków w postaci zamrożenia funduszy.
83 Stąd też na uwzględnienie zasługuje aspekt zarzutu drugiego odnoszący się do naruszenia obowiązku uzasadnienia. Sama ta konstatacja uzasadnia stwierdzenie nieważności zaskarżonych aktów w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącego.
84 W świetle powyższego należy stwierdzić nieważność aktów dotyczących umieszczenia i utrzymania nazwy skarżącego w wykazach osób objętych środkami w postaci zamrożenia funduszy, i to bez potrzeby rozpatrzenia pozostałych argumentów przytoczonych na poparcie wysuwanych przez skarżącego żądań czwartego i piątego.
85 Zważywszy, że stwierdzono nieważność umieszczenia nazwy skarżącego w wykazach załączonych do zaskarżonych aktów, również decyzja 2010/413 nie może go dotyczyć. W konsekwencji nie ma potrzeby orzekać w przedmiocie pierwszego żądania skarżącego przytoczonego w pkt 29 powyżej ani rozstrzygać o przeszkodzie procesowej podniesionej wobec tego żądania przez Radę.
W przedmiocie skutków temporalnych stwierdzenia nieważności zaskarżonych aktów
86 Co się tyczy skutków temporalnych stwierdzenia nieważności aktów, na podstawie których umieszczono i utrzymano nazwę skarżącego w wykazie osób objętych środkami w postaci zamrożenia funduszy, na wstępie należy zauważyć, że załącznik VIII do rozporządzenia nr 961/2010, zwłaszcza w brzmieniu nadanym rozporządzeniem wykonawczym nr 1245/2011, nie wywołuje już skutków prawnych w następstwie uchylenia tego ostatniego rozporządzenia przez rozporządzenie nr 267/2012. W konsekwencji stwierdzenie nieważności umieszczenia nazwy skarżącego w wykazie zawartym w załączniku VIII do rozporządzenia nr 961/2010, zwłaszcza w brzmieniu nadanym rozporządzeniem wykonawczym nr 1245/2011 w zakresie dotyczącym skarżącego, obejmuje wyłącznie skutki wywoływane wobec skarżącego przez wspomniane umieszczenie w okresie między wejściem w życie tego rozporządzenia a jego uchyleniem.
87 Następnie, jeżeli chodzi o załącznik IX do rozporządzenia nr 267/2012, przypomnienia wymaga, że zgodnie z art. 60 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, na zasadzie odstępstwa od art. 280 TFUE, orzeczenia Sądu, w których zostaje stwierdzona nieważność rozporządzenia, stają się skuteczne z dniem upływu terminu na wniesienie odwołania, o którym mowa w art. 56 akapit pierwszy tego statutu, lub jeżeli odwołanie zostało wniesione w tym terminie – z dniem jego oddalenia. Rada dysponuje więc terminem dwóch miesięcy, przedłużonym o termin dziesięciu dni uwzględniający odległość, licząc od dnia poinformowania o niniejszym wyroku, aby naprawić stwierdzone naruszenie poprzez przyjęcie, w razie potrzeby, nowych środków ograniczających wobec skarżącego.
88 Ryzyko poważnego i nieodwracalnego naruszenia skuteczności środków ograniczających nałożonych rozporządzeniem nr 267/2012 nie wydaje się w niniejszym przypadku – po uwzględnieniu znaczącego wpływu tych środków na prawa i wolności skarżącego – wystarczająco wysokie, aby uzasadnić utrzymanie w mocy skutków tego rozporządzenia wobec niego w czasie przekraczającym termin wskazany w art. 60 akapit drugi statutu Trybunału (zob. analogicznie wyrok Sądu z dnia 16 września 2011 r. w sprawie T‑316/11 Kadio Morokro przeciwko Radzie, niepublikowany w Zbiorze, pkt 38).
89 Wreszcie w odniesieniu do skutków temporalnych stwierdzenia nieważności umieszczenia nazwy skarżącego w wykazie zamieszczonym w załączniku II do decyzji 2010/413, w brzmieniu nadanym decyzją 2010/644 i następnie decyzją 2011/783, należy przypomnieć, że zgodnie z art. 264 akapit drugi TFUE Sąd może, jeśli uzna to za niezbędne, wskazać, jakie skutki aktu, o którego nieważności orzekł, powinny być uważane za ostateczne.
90 W niniejszym przypadku określenie różnych dat obowiązywania w odniesieniu do stwierdzenia nieważności umieszczenia nazwy skarżącego w wykazie zawartym w załączniku IX do rozporządzenia nr 267/2012 i w załączniku II do decyzji 2010/413, zmienionej decyzją 2010/644 i następnie decyzją 2011/783, mogłoby doprowadzić do poważnego naruszenia pewności prawa, gdyż w drodze tych dwóch aktów zastosowano wobec skarżącego takie same środki. Skutki załącznika II do decyzji 2010/413, zmienionej decyzją 2010/644 i następnie decyzją 2011/783, muszą więc zostać utrzymane w mocy wobec skarżącego do czasu, gdy skuteczne stanie się stwierdzenie nieważności umieszczenia nazwy skarżącego w wykazie zawartym w załączniku IX do rozporządzenia nr 267/2012 (zob. analogicznie ww. w pkt 88 wyrok w sprawie Kadio Morokro przeciwko Radzie, pkt 39).
W przedmiocie kosztów
91 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponadto zgodnie z art. 87 § 6 regulaminu postępowania w przypadku umorzenia postępowania rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów zależy od uznania Sądu. Ponieważ w niniejszym wypadku Rada zasadniczo przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem skarżącego – obciążyć ją kosztami.
92 Zgodnie z art. 87 § 4 akapit pierwszy regulaminu postępowania przed Sądem instytucje, które przystąpiły do sprawy w charakterze interwenienta, pokrywają własne koszty. Komisja pokrywa zatem własne koszty.
Z powyższych względów
SĄD (czwarta izba)
orzeka, co następuje:
1) W zakresie dotyczącym Banku Refah Kargaran stwierdza się nieważność:
– załącznika II do decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB, zmienionej decyzją Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. i następnie decyzją Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r.;
– decyzji 2010/644;
– załącznika VIII do rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007, zmienionego rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącym wykonania rozporządzenia nr 961/2010;
– decyzji 2011/783;
– rozporządzenia wykonawczego nr 1245/2011;
– załącznika IX do rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie nr 961/2010.
2) Skutki wywoływane przez załącznik II do decyzji 2010/413, zmienionej decyzją 2010/644 i następnie decyzją 2011/783, w stosunku do Banku Refah Kargaran zostają utrzymane w mocy do czasu, gdy skuteczne stanie się stwierdzenie nieważności załącznika IX rozporządzenia nr 267/2012 w zakresie dotyczącym Banku Refah Kargaran.
3) Postępowanie w przedmiocie żądania stwierdzenia, że decyzja 2010/413 nie znajduje zastosowania do Banku Refah Kargaran, zostaje umorzone.
4) W pozostałym zakresie skarga zostaje w części odrzucona i w części oddalona.
5) Rada Unii Europejskiej pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Bank Refah Kargaran.
6) Komisja Europejska pokrywa własne koszty.
Pelikánová | Jürimäe | van der Woude |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 6 września 2013 r.
Podpisy
Spis treści
Okoliczności powstania sporu
Przebieg postępowania i żądania stron
Co do prawa
W przedmiocie dopuszczalności
W przedmiocie dopuszczalności żądania stwierdzenia nieważności przyszłych aktów
W przedmiocie dopuszczalności wysuniętych przez skarżącego żądań drugiego i trzeciego
W przedmiocie dostosowania żądań przez skarżącego
Co do istoty
W przedmiocie możliwości powoływania się przez skarżącego na ochronę i gwarancje wynikające z praw podstawowych
W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia obowiązku uzasadnienia, prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej
W przedmiocie skutków temporalnych stwierdzenia nieważności zaskarżonych aktów
W przedmiocie kosztów