WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba)
z dnia 29 września 2011 r.
Sprawa F‑9/07
Pilar Angé Serrano
przeciwko
Parlamentowi Europejskiemu
Służba publiczna – Urzędnicy – Przejście do wyższej kategorii na podstawie dawnego regulaminu pracowniczego – Przepisy przejściowe dotyczące zaszeregowania do grupy na dzień 1 maja 2004 r. – Decyzja prezydium Parlamentu Europejskiego z dnia 13 lutego 2006 r. – Zmiana zaszeregowania na podstawie wynagrodzenia urzędników uprawnionych do dodatku wyrównawczego – Mający zastosowanie mnożnik – Utrata punktów awansu – Żądanie odszkodowawcze
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i art. 152 EWEA, w której P. Angé Serrano żąda stwierdzenia nieważności decyzji Parlamentu z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie zmiany jej zaszeregowania na grupę B*6 stopień 8 od dnia 1 maja 2004 r., a także zasądzenia od Parlamentu na jej rzecz odszkodowania za szkodę i zadośćuczynienia za krzywdę.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Każda ze stron pokrywa własne koszty. Rada, interwenient, pokrywa własne koszty.
Streszczenie
1. Postępowanie – Powaga rzeczy osądzonej – Zakres
2. Urzędnicy – Kariera zawodowa – Wprowadzenie nowej struktury rozporządzeniem nr 723/2004 – Naruszenie zasady równego traktowania – Brak
(art. 336 TFUE; regulamin pracowniczy, załącznik XIII, art. 2, 10; rozporządzenie Rady nr 723/2004)
3. Urzędnicy – Obowiązek staranności ciążący na administracji – Zakres – Granice
1. Dla zapewnienia stabilności prawa i stosunków prawnych, jak też prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości istotne jest, aby orzeczenia sądowe, które stały się prawomocne po wyczerpaniu przysługujących środków odwoławczych lub po upływie przewidzianych dla tych środków terminów, były niepodważalne.
Powaga rzeczy osądzonej, którą ma wyrok, może stanowić przeszkodę dla dopuszczalności skargi, jeżeli został on wydany w sprawie toczącej się między tymi samymi stronami, mającej ten sam przedmiot i opartej na tej samej podstawie. Powaga rzeczy osądzonej dotyczy jednak jedynie tych okoliczności faktycznych i prawnych, które zostały faktycznie lub z konieczności rozstrzygnięte przez dane orzeczenie sądu.
(zob. pkt 41–43)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑281/89 Włochy przeciwko Komisji, 19 lutego 1991 r., pkt 14; sprawa C‑224/01 Köbler, 30 września 2003 r., pkt 38; sprawa C‑277/95 P Lenz przeciwko Komisji, 28 listopada 1996 r., pkt 50; sprawa C‑234/04 Kapferer, 16 marca 2006 r., pkt 20
Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑66/01 Imperial Chemical Industries przeciwko Komisji, 25 czerwca 2010 r., pkt 196, 197 i przytoczone tam orzecznictwo
2. Urzędnicy, którzy przeszli konkurs wewnętrzny na wyższą kategorię na podstawie dawnego regulaminu pracowniczego, nie znajdują się w takiej samej sytuacji prawnej i faktycznej jak urzędnicy, którzy takiego konkursu nie przeszli. Pierwsi z nich nabyli, zgodnie z przepisami regulaminu pracowniczego, lepsze perspektywy rozwoju kariery niż ci drudzy, co zostało uwzględnione w przepisach przejściowych załącznika XIII do regulaminu pracowniczego.
Zatem skoro prawodawca, przyjmując nowy regulamin pracowniczy, przekształcił całą obowiązującą wówczas strukturę zatrudnienia, nie mógł być zobowiązany do identycznego odtworzenia hierarchii grup zaszeregowania dawnego regulaminu pracowniczego, gdyż w przeciwnym razie naruszone zostałoby jego prawo do dokonywania takich zmian w regulaminie pracowniczym. W tym kontekście porównanie szczebli hierarchii sprzed reformy regulaminu pracowniczego i po niej nie jest samo w sobie decydujące dla oceny zgodności nowego regulaminu pracowniczego z zasadą równego traktowania.
Nowy regulamin pracowniczy dokonuje rozróżnienia pomiędzy karierą zawodową urzędników należących pod rządami dawnego regulaminu pracowniczego do różnych grup zaszeregowania w hierarchii i zapewnia laureatom konkursu na wyższą kategorię odmienne perspektywy rozwoju kariery od perspektyw urzędników, którzy nie przeszli tego samego konkursu. W szczególności system przejściowy, a zwłaszcza art. 10 ust. 1 i 2 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego zapewnia – poprzez zasadę blokowania rozwoju kariery i zasadę ustalania odsetka awansów w zakresie różnych grup zaszeregowania – lepsze perspektywy rozwoju kariery zawodowej urzędnikom mającym wyższe grupy zaszeregowania pod rządami dawnego regulaminu pracowniczego, a tym samym urzędnikom, którzy awansowali w ramach grup zaszeregowania wskutek przejścia konkursu na wyższą kategorię.
(zob. pkt 64, 66, 67)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑47/05 Angé Serrano, 18 września 2008 r., pkt 145–147
3. Obowiązek staranności oraz zasada dobrej administracji wymagają w szczególności, by podejmując decyzję w sprawie sytuacji urzędnika, właściwy organ brał pod uwagę wszystkie okoliczności mogące przesądzać o tej decyzji, przy czym powinien mieć na względzie nie tylko interes służby, ale również interes danego urzędnika.
Wspomniany obowiązek staranności w żadnym razie nie może zobowiązywać organu administracji do działania wbrew mającym zastosowanie przepisom. Nie może w szczególności doprowadzić do tego, by administracja nadała przepisowi prawa Unii skutek przeciwny do jasnego i precyzyjnego brzmienia tego przepisu. Skarżący nie może więc powoływać się na zasadę staranności w celu uzyskania korzyści, których regulamin pracowniczy nie pozwala mu przyznać.
(zob. pkt 88, 89)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑14/03 Di Marzio przeciwko Komisji, 2 marca 2004 r., pkt 99, 100 i przytoczone tam orzecznictwo