POSTANOWIENIE PREZESA SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
UNII EUROPEJSKIEJ

z dnia 20 marca 2012 r.

Sprawa F‑2/12 R

Emił Christow

przeciwko

Komisji Europejskiej i

Europejskiej Agencji ds. Leków

Służba publiczna – Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Wniosek o zawieszenie wykonania – Pilny charakter – Brak

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 278 TFUE i art. 157 EWEA oraz art. 279 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której E. Christow żąda zawieszenia wykonania decyzji zarządu Europejskiej Agencji ds. Leków (EMA) z dnia 6 października 2011 r. w sprawie powołania dyrektora zarządzającego EMA.

Orzeczenie: Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony. Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Streszczenie

1.      Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Środki tymczasowe – Przesłanki zastosowania – „Fumus boni iuris” – Pilny charakter – Charakter kumulatywny – Wyważenie wszystkich spornych interesów – Kolejność badania i sposób weryfikacji – Swobodna ocena przysługująca sędziemu orzekającemu w przedmiocie środków tymczasowych

(art. 278 TFUE, 279 TFUE; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 102 § 2, art. 103 § 1)

2.      Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Środki tymczasowe – Przesłanki zastosowania – Pilny charakter – Poważna i nieodwracalna szkoda – Ciężar dowodu – Interes skarżącego w uzyskaniu zarządzenia środka tymczasowego

(art. 278 TFUE, 279 TFUE; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 102 § 2)

1.      Zgodnie z przepisami art. 102 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej we wnioskach dotyczących środków tymczasowych należy wskazać w szczególności okoliczności niecierpiące zwłoki, a także uprawdopodobnić z faktycznego i prawnego punktu widzenia konieczność zastosowania wnioskowanego środka (fumus boni iuris).

Przesłanki pilności i fumus boni iuris mają charakter kumulatywny, dlatego wniosek o zastosowanie środków tymczasowych należy oddalić, jeżeli jedna z tych przesłanek nie jest spełniona. Sędzia rozpatrujący wniosek o zastosowanie środków tymczasowych powinien zestawić również ze sobą wagę poszczególnych wchodzących w grę interesów.

W ramach takiej całościowej analizy sędziemu orzekającemu w przedmiocie środków tymczasowych przysługuje szeroki zakres swobodnej oceny i ma on – w świetle konkretnych okoliczności danego przypadku – swobodę w określeniu sposobu, w jaki różne przesłanki powinny być zbadane, oraz kolejności ich badania, gdyż żaden przepis prawa nie narzuca mu z góry określonego schematu postępowania przy ocenie konieczności zarządzenia środków tymczasowych.

(zob. pkt 11–13)

Odesłanie:

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑52/08 R Plasa przeciwko Komisji, 3 lipca 2008 r., pkt 21, 22 i przytoczone tam orzecznictwo; sprawa F‑104/10 R de Pretis Cagnodo i Trampuz de Pretis Cagnodo przeciwko Komisji, 15 lutego 2011 r., pkt 16

2.      Celem postępowania w przedmiocie zastosowania środków tymczasowych nie jest zagwarantowanie naprawienia szkody, lecz zapewnienie pełnej skuteczności wyroku co do istoty sprawy. Aby cel ten został osiągnięty, żądane środki muszą mieć charakter niecierpiących zwłoki w tym znaczeniu, że zastosowanie tych środków i wywarcie przez nie skutku przed ogłoszeniem wyroku w postępowaniu głównym jest niezbędne dla uniknięcia poważnej i nieodwracalnej szkody dla interesów skarżącego. Ponadto do strony wnoszącej o zastosowanie środków tymczasowych należy wykazanie, że nie może oczekiwać na rozstrzygnięcie sprawy w postępowaniu głównym bez poniesienia szkody tego rodzaju.

Podnoszona poważna i nieodwracalna szkoda może być brana pod uwagę w ramach badania spełnienia przesłanki pilnego charakteru przez sędziego rozpatrującego wniosek o zastosowanie środków tymczasowych tylko w zakresie, w jakim szkoda ta może być wyrządzona interesom strony, która wnosi o zastosowanie środków tymczasowych.

(zob. pkt 15, 18)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa C‑65/99 P(R) Willeme przeciwko Komisji, 25 marca 1999 r., pkt 62

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑173/99 R Elkaïm i Mazuel przeciwko Komisji, 10 września 1999 r., pkt 25; sprawa T‑320/02 R Esch-Leonhardt i in. przeciwko EBC, 19 grudnia 2002 r., pkt 27

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑41/10 R Bermejo Garde przeciwko KESE, 14 lipca 2010 r., pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo