WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
UNII EUROPEJSKIEJ
(trzecia izba)
z dnia 24 kwietnia 2013 r.
Sprawa F‑73/11
CB
przeciwko
Komisji Europejskiej
Służba publiczna – Urzędnicy – Konkurs otwarty – Ogłoszenie o konkursie EPSO/AD/181/10 – Niedopuszczenie do etapu oceny zintegrowanej
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której CB żąda stwierdzenia nieważności decyzji komisji konkursu otwartego EPSO/AD/181/10 o niedopuszczeniu do etapu oceny zintegrowanej tego konkursu, doręczonej pismem Europejskiego Urzędu Doboru Kadr (EPSO) z dnia 20 sierpnia 2010 r. i potwierdzonej po ponownym rozpatrzeniu sprawy.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Komisja pokrywa własne koszty i zostaje obciążona połową kosztów poniesionych przez CB. CB pokrywa połowę własnych kosztów.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Konkurs – Konkurs w oparciu o świadectwa posiadanych kwalifikacji oraz egzaminy – Warunki dopuszczenia – Przedłożone dyplomy i potwierdzone doświadczenie zawodowe – Ocena komisji konkursowej – Kontrola sądowa – Granice
(regulamin pracowniczy, art. 27, załącznik III, art. 5)
2. Urzędnicy – Konkurs – Organizacja – Warunki dopuszczenia i zasady – Uznanie przysługujące organowi powołującemu – Konkurs z dużą liczbą uczestników – Posłużenie się testami preselekcyjnymi – Weryfikacja spełnienia warunków dopuszczenia ustalonych w ogłoszeniu o konkursie – Decyzja o wykluczeniu podjęta po przeprowadzeniu testów preselekcyjnych – Dopuszczalność
(regulamin pracowniczy, załącznik III, art. 4, 5)
3. Urzędnicy – Konkurs – Ocena przydatności kandydatów – Zasady uwzględnienia liczby publikacji
(regulamin pracowniczy, załącznik III, art. 5)
1. Ogłoszenie o konkursie może ograniczać się do powtórzenia – bez dokładnego określenia poziomu wymaganego doświadczenia na stanowisko do obsadzenia – ogólnej formuły i pozostawić w rezultacie komisji konkursowej odpowiedzialność za ocenę w każdym poszczególnym przypadku, czy przedłożone świadectwa posiadanych kwalifikacji i dyplomy, podobnie jak doświadczenie zawodowe przedstawione przez każdego kandydata, odpowiadają wymogom regulaminu pracowniczego i tym samym ogłoszenia o konkursie, jeżeli chodzi o wykonywanie obowiązków mieszczących się w zakresie kategorii określonej w tym ogłoszeniu.
W tym względzie komisji konkursowej przysługują uprawnienia dyskrecjonalne w ocenie wcześniejszego doświadczenia zawodowego kandydatów, zarówno jeśli chodzi o jego charakter i długość, jak i mniej lub bardziej ścisły związek, jaki może przedstawiać z wymogami stanowiska do obsadzenia. W ramach kontroli zgodności z prawem sąd Unii powinien ograniczyć się do zbadania, czy korzystanie przez komisję konkursową z uprawnień dyskrecjonalnych nie było dotknięte oczywistym błędem w ocenie.
Co się tyczy ogłoszenia o konkursie, w którym stwierdzono, że doświadczenie zawodowe w obszarze negocjacji na poziomie międzynarodowym stanowiłoby atut przy wyborze kandydatów, biorąc pod uwagę charakter obowiązków na stanowiskach do obsadzenia określonych w tym ogłoszeniu o konkursie, w szczególności, jeśli obowiązki te mogą obejmować udział w negocjacjach między Unią a państwami trzecimi czy organizacjami międzynarodowymi, komisja konkursowa może w ramach swego szerokiego zakresu uznania zinterpretować ten atut w ten sposób, że dotyczy on wyłącznie negocjacji w sektorze publicznym, nie naruszając przy tym ogłoszenia o konkursie. W tym względzie okoliczności, że uwzględniano jedynie taki rodzaj doświadczenia, nie można zakwalifikować jako oczywistego błędu w ocenie.
Ponadto, komisja konkursowa nie może uwzględnić dwukrotnie tej samej pracy kandydata w ramach wyboru kandydatów. Komisja konkursowa usiłuje bowiem wyłonić kandydatów posiadających najwyższe kompetencje, co oznacza między innymi, że posiadają oni możliwie największe doświadczenie. Tymczasem w wypadku, gdyby został wyłoniony kandydat, którego tę samą pracę zaliczono by co najmniej dwukrotnie, a wykluczeni zostaliby kandydaci posiadający większe doświadczenie, których praca zostałaby zaliczona wyłącznie raz, to taka sytuacja byłaby w efekcie sprzeczna z celem art. 27 regulaminu pracowniczego.
(zob. pkt 42–44, 52, 63, 74)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 44/71 Marcato przeciwko Komisji, 14 czerwca 1972 r., pkt 14; sprawa 225/87 Belardinelli i in. przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 12 lipca 1989 r., pkt 13, 14
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑237/95 Carbajo Ferrero przeciwko Parlamentowi, 12 czerwca 1997 r., pkt 48; sprawa T‑214/99 Carrasco Benítez przeciwko Komisji, 21 listopada 2000 r., pkt 70; sprawa T‑332/01 Pujals Gomis przeciwko Komisji, 28 listopada 2002 r., pkt 39, 40; sprawa T‑293/03 Giulietti przeciwko Komisji, 31 stycznia 2006 r., pkt 64, 65
2. Organowi powołującemu przysługuje szeroki zakres uznania w ustalaniu warunków oraz sposobów organizacji konkursu, a zadaniem sądu Unii nie jest krytykowanie jego wyboru, z wyjątkiem sytuacji, w której nie przestrzegano granic takiego uznania.
W ramach tego szerokiego zakresu uznania wspomniany organ może przy organizowaniu konkursu otwartego przewidzieć w ogłoszeniu o konkursie wstępny etap dokonywanej przez komisję konkursową preselekcji kandydatów w celu wyłonienia tylko tych z nich, którzy posiadają w danej dziedzinie wymagane kwalifikacje do udziału w konkursie, aby sprostać wymaganiom racjonalnej organizacji konkursu zgodnie z zasadą dobrej administracji.
W tym kontekście procedura polegająca – w szczególności w postępowaniach konkursowych charakteryzujących się dużą liczbą uczestników – na ustalaniu dopiero po testach preselekcyjnych, czy kandydaci spełniają szczegółowe przesłanki dopuszczenia do konkursu, jest zgodna z art. 4, 5 załącznika III do regulaminu pracowniczego oraz z interesem instytucji, zgodnie z którym w egzaminach konkursowych uczestniczą jedynie kandydaci spełniający te przesłanki, a także jest zgodna z zasadą dobrej administracji.
(zob. pkt 81–83)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑207/02 Falcone przeciwko Komisji, 26 października 2004 r., pkt 38–40
3. Jeśli chodzi o przyznawanie kandydatom punktów przez komisję konkursową w świetle ich publikacji, to w wypadku, gdy komisja konkursowa może przyznać maksymalnie cztery punkty, nie może istnieć matematyczna zgodność między z jednej strony liczbą stron i liczbą publikacji a liczbą przyznanych przez komisję konkursową punktów z drugiej strony.
(zob. pkt 94)