Language of document : ECLI:EU:T:2015:836

WYROK SĄDU (czwarta izba)

z dnia 11 listopada 2015 r.(*)

Dyrektywa 2010/30/UE – Wskazanie poprzez etykietowanie oraz standardowe informacje o produkcie zużycia energii oraz innych zasobów przez produkty związane z energią – Rozporządzenie delegowane (UE) nr 665/2013 – Kompetencje Komisji – Równość traktowania – Obowiązek uzasadnienia

W sprawie T‑544/13

Dyson Ltd, z siedzibą w Malmesbury (Zjednoczone Królestwo), reprezentowana przez F. Carlin, barrister, E. Batchelora oraz M. Healy, solicitors,

strona skarżąca,

przeciwko

Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez E. White’a oraz K. Herrmann, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

mającej za przedmiot żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 665/2013 z dnia 3 maja 2013 r. uzupełniającego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/30/UE w odniesieniu do etykietowania energetycznego odkurzaczy (Dz.U. L 192, s. 1),

SĄD (czwarta izba),

w składzie: M. Prek, prezes, I. Labucka (sprawozdawca) i V. Kreuschitz, sędziowie,

sekretarz: C. Heeren, administrator,

uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 4 lutego 2015 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        Przedmiotem niniejszej skargi jest żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 665/2013 z dnia 3 maja 2013 r. uzupełniającego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/30/UE w odniesieniu do etykietowania energetycznego odkurzaczy (Dz.U. L 192, s. 1, zwanego dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”), podniesione przez skarżącą ‒ Dyson Ltd, spółkę prawa angielskiego zatrudniającą 4,4 tys. osób na całym świecie, która projektuje, wytwarza i sprzedaje w ponad sześćdziesięciu państwach odkurzacze do użytku domowego wyposażone w zbiorniki na kurz niewymagające użycia worków.

 Ramy prawne

2        Zaskarżone rozporządzenie zostało przyjęte przez Komisję Europejską w celu uzupełnienia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/30/UE z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie wskazania poprzez etykietowanie oraz standardowe informacje o produkcie zużycia energii oraz innych zasobów przez produkty związane z energią (Dz.U. L 153, s. 1) w odniesieniu do etykietowania energetycznego odkurzaczy.

 Dyrektywa 2010/30

3        Zgodnie ze swym art. 1 ust. 1 i 2 dyrektywa 2010/30 „ustanawia ramy dla harmonizacji krajowych przepisów dotyczących informacji dla użytkownika końcowego, w szczególności w formie etykiet oraz standardowych informacji o produkcie, dotyczącej zużycia energii i w miarę potrzeb innych podstawowych zasobów podczas użytkowania oraz informacji dodatkowych o niektórych produktach związanych z energią, umożliwiając tym samym użytkownikom końcowym wybór bardziej efektywnych produktów” oraz obejmuje „produkty związane z energią wywierające znaczący bezpośredni lub pośredni wpływ na zużycie energii oraz, w stosownych przypadkach, [na] inny[e] podstawow[e] zasob[y] podczas użytkowania”.

4        Zgodnie z art. 5 lit. a) dyrektywy 2010/30 państwa członkowskie zapewniają, aby „dostawcy wprowadzający na rynek lub oddający do użytku produkty objęte aktem delegowanym załączali etykietę i kartę zgodnie z niniejszą dyrektywą i aktem delegowanym”.

5        Artykuł 10 dyrektywy 2010/30, zatytułowany „Akty delegowane”, stanowi:

„1.      Komisja określa szczegółowe informacje dotyczące etykiety i karty za pomocą aktów delegowanych zgodnie z art. 11, 12 i 13, w odniesieniu do każdego rodzaju produktu zgodnie z niniejszym artykułem.

W przypadku gdy dany produkt spełnia kryteria określone w ust. 2, jest on objęty aktem delegowanym zgodnie z ust. 4.

Przepisy zawarte w aktach delegowanych dotyczące informacji podawanej na etykiecie i w karcie w odniesieniu do zużycia energii i innych podstawowych zasobów podczas użytkowania umożliwiają użytkownikowi końcowemu dokonywanie bardziej świadomych decyzji dotyczących zakupu oraz umożliwiają organom nadzoru rynku sprawdzenie, czy produkty odpowiadają podanym informacjom.

W przypadku gdy akt delegowany ustanawia przepisy w odniesieniu do zarówno do efektywności energetycznej produktu, jak i zużycia przez niego podstawowych zasobów, projekt i treść etykiety akcentują dane dotyczące efektywności energetycznej produktu.

2.      Kryteria, o których mowa w ust. 1, są następujące:

a)      zgodnie z najnowszymi dostępnymi danymi liczbowymi oraz uwzględniając ilości wprowadzone do obrotu w Unii produkty posiadają znaczący potencjał w odniesieniu do oszczędności energii oraz, w stosownych przypadkach, innych podstawowych zasobów;

b)      dostępne na rynku produkty o równorzędnej funkcjonalności wykazują znaczne różnice pod względem stosownych poziomów wydajności;

c)      Komisja bierze pod uwagę stosowne prawodawstwo unijne i samoregulację, jak np. dobrowolne porozumienia, które powinny w założeniu umożliwić osiągnięcie celów politycznych szybciej lub po niższych kosztach niż zostało to przyjęte w obowiązkowych wymogach.

3      Przygotowując projekt atu delegowanego, Komisja:

a)      bierze pod uwagę parametry dotyczące ekologiczności określone w części 1 załącznika I do dyrektywy 2009/125/WE, które zostały określone jako istotne w stosownym środku wykonawczym przyjętym na mocy dyrektywy 2009/125/WE oraz które mają znaczenie dla użytkownika końcowego podczas użytkowania produktu;

b)      ocenia wpływ aktu na środowisko, użytkowników końcowych i producentów, w tym na małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP), w odniesieniu do konkurencyjności, z uwzględnieniem wpływu na rynki poza Unią, innowacyjność, dostęp do rynku oraz koszty i korzyści;

c)      przeprowadza odpowiednie konsultacje z zainteresowanymi stronami;

d)      ustala datę/daty wdrożenia, wszelkie stopniowe lub przejściowe środki lub okresy, uwzględniając w szczególności ewentualny wpływ na MŚP lub na poszczególne grupy produktów wytwarzanych przede wszystkim przez MŚP.

4.      Akty delegowane określają w szczególności:

a)      dokładną definicję typu produktów objętych dyrektywą;

b)      normy i metody pomiaru wykorzystywane w celu uzyskania informacji, o których mowa w art. 1 ust. 1;

c)      szczegóły dokumentacji technicznej wymaganej zgodnie z art. 5;

d)      projekt i treść etykiety, o której mowa w art. 4, które są ujednolicone w największym możliwym stopniu w różnych grupach produktów i są zawsze wyraźnie widoczne i czytelne. Format etykiety w dalszym ciągu oparty jest na klasyfikacji z zastosowaniem liter od A do G; progi klasyfikacji odpowiadają istotnym oszczędnościom energii i kosztów z punktu widzenia użytkownika końcowego.

Do tej klasyfikacji można dodać trzy klasy dodatkowe, jeżeli będzie to konieczne ze względu na postęp techniczny. Będą to klasy A+, A++ i A+++ dla klasy najbardziej efektywnej. Z zasady łączna liczba klas będzie ograniczona do siedmiu, chyba że będą jeszcze reprezentanci większej liczby klas.

Gama barw zawiera nie więcej niż siedem różnych barw od ciemnozielonej do czerwonej. Jedynie barwa przypisana najwyższej klasie będzie zawsze ciemnozielona. Jeżeli będzie więcej niż siedem klas, jedynie barwa czerwona może się powtarzać.

Klasyfikacja jest poddawana przeglądowi, szczególnie jeżeli znaczna część produktów obecnych na rynku wewnętrznym osiągnie dwie najwyższe klasy efektywności energetycznej i kiedy możliwe będzie osiągnięcie dodatkowych oszczędności poprzez dalsze zróżnicowanie produktów.

Szczegółowe kryteria ewentualnej reklasyfikacji produktów są, w stosownych przypadkach, określane indywidualnie w odnośnym akcie delegowanym;

e)      […]

f)      treść oraz, w stosownych przypadkach, format, a także inne szczegóły dotyczące karty lub inne informacje określone w art. 4 i [art.] 5 lit. c). Informacje na etykiecie są również umieszczane na karcie;

g)      szczegółową treść etykiety do celów reklamy, w tym, w stosownych przypadkach, klasę energetyczną i inne stosowne poziomy wydajności danego produktu w czytelnej i widocznej formie;

h)      w stosownych przypadkach – okres obowiązywania klasyfikacji etykiet(-y) zgodnie z lit. d);

i)      poziom rzetelności deklaracji zawartych na etykiecie i kartach;

j)      datę oceny i ewentualnych zmian aktu delegowanego, z uwzględnieniem tempa postępu technicznego.

6        Artykuł 11 dyrektywy 2010/30, zatytułowany „Wykonywanie przekazanych uprawnień”, stanowi, co następuje:

„1.      Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 10, powierza się Komisji na okres pięciu lat, który rozpoczyna się dnia 19 czerwca 2010 r. Komisja przedkłada sprawozdanie na temat przekazanych uprawnień nie później niż w terminie sześciu miesięcy przed końcem tego pięcioletniego okresu. Przekazanie uprawnień jest automatycznie przedłużone na identyczny okres, chyba że Parlament Europejski lub Rada odwołają je zgodnie z art. 12.

2.      Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja powiadamia o tym równocześnie Parlament Europejski i Radę.

[…]”.

 Zaskarżone rozporządzenie

7        W celu uzupełninia dyrektywy 2010/30 w odniesieniu do etykietowania energetycznego odkurzaczy Komisja przyjęła w dniu 3 maja 2013 r. zaskarżone rozporządzenie.

8        Zgodnie z jej art. 1 ust. 1 zaskarżone rozporządzenie „ustanawia wymogi dotyczące etykietowania i dostarczania dodatkowych informacji o produktach w odniesieniu do zasilanych z sieci odkurzaczy elektrycznych, w tym odkurzaczy hybrydowych”.

9        Artykuł 3 zaskarżonego rozporządzenia, zatytułowany „Obowiązki dostawców i harmonogram”, stanowi:

„1.      Dostawcy dopilnowują, aby od dnia 1 września 2014 r.:

a)      każdy odkurzacz był dostarczany wraz z drukowaną etykietą uwzględniającą format oraz informacje określone w załączniku II;

b)      karta produktu określona w załączniku III była dostępna;

c)      dokumentacja techniczna określona w załączniku IV była udostępniana na żądanie organom państw członkowskich oraz Komisji;

d)      każda reklama konkretnego modelu odkurzacza uwzględniała klasę efektywności energetycznej, jeżeli reklama przedstawia informacje na temat zużycia energii lub ceny;

e)      wszelkie techniczne materiały promocyjne dotyczące konkretnego modelu odkurzacza, które opisują jego szczegółowe parametry techniczne, uwzględniały klasę efektywności energetycznej tego modelu.

2.      Format etykiety określonej w załączniku II stosuje się zgodnie z następującym harmonogramem:

a)      dla odkurzaczy wprowadzanych do obrotu od dnia 1 września 2014 r. etykiety są zgodne z etykietą 1 w załączniku II;

b)      dla odkurzaczy wprowadzanych do obrotu od dnia 1 września 2017 r. etykiety są zgodne z etykietą 2 w załączniku II”.

10      Artykuł 5 zaskarżonego rozporządzenia, zatytułowany „Metody pomiaru”, precyzuje, że „informacje, które należy dostarczyć na podstawie art. 3 i 4, uzyskuje się przy zastosowaniu rzetelnych, dokładnych i odtwarzalnych metod pomiarów i obliczeń, z uwzględnieniem uznanych najnowocześniejszych metod pomiarów i obliczeń zgodnie z załącznikiem  VI”.

11      Artykuł 7 zaskarżonego rozporządzenia, zatytułowany „Zmiany”, stanowi:

„Przed upływem pięciu lat od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia Komisja dokonuje jego przeglądu w kontekście postępu technicznego. Przegląd obejmuje w szczególności ocenę dopuszczalnych odchyleń na potrzeby weryfikacji określonych w załączniku VII, możliwość objęcia zakresem niniejszego rozporządzenia pełnowymiarowych odkurzaczy akumulatorowych oraz możliwość stosowania metod pomiaru rocznego zużycia energii, wskaźnika zbierania kurzu i reemisji kurzu przy zbiorniku częściowo zapełnionym, a nie pustym”.

12      Punkt 1 załącznika VI do zaskarżonego rozporządzenia uściśla:

„Do celów zgodności i weryfikacji zgodności z wymogami niniejszego rozporządzenia pomiarów i obliczeń dokonuje się przy użyciu wiarygodnych, dokładnych i odtwarzalnych metod uwzględniających powszechnie uznane najnowocześniejsze metody pomiarowe i obliczeniowe, w tym zharmonizowane normy, których numery referencyjne zostały opublikowane w tym celu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Muszą one odpowiadać definicjom technicznym, warunkom, równaniom i parametrom określonym w niniejszym załączniku”.

13      Zaskarżone rozporządzenie zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 13 lipca 2013 r.

 Przebieg postępowania i żądania stron

14      W skardze złożonej w sekretariacie Sądu w dniu 7 października 2013 r. skarżąca wniosła do Sądu o stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia.

15      W odrębnym piśmie, które wpłynęło do sekretariatu Sądu tego samego dnia, skarżąca wniosła o rozpoznanie sprawy w trybie przyspieszonym na podstawie art. 76 a § 1 regulaminu postępowania przed Sądem z dnia 2 maja 1991 r.

16      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 31 października 2013 r. Komisja przedstawiła uwagi w przedmiocie wniosku skarżącej o rozpoznanie sprawy w trybie przyśpieszonym.

17      W dniu 26 listopada 2013 r. wniosek skarżącej o rozpoznanie sprawy w trybie przyśpieszonym został oddalony.

18      Na podstawie sprawozdania sędziego sprawozdawcy Sąd postanowił w dniu 21 listopada 2014 r. o otwarciu pisemnego etapu postępowania.

19      Na rozprawie w dniu 4 lutego 2015 r. wysłuchane zostały wystąpienia stron i ich odpowiedzi na ustne pytania Sądu.

20      W swej skardze skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania.

21      Komisja wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Co do prawa

22      Na poparcie skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty. Pierwszy zarzut został oparty na braku uprawnień po stronie Komisji, drugi na braku uzasadnienia, trzeci natomiast na naruszeniu zasady równego traktowania.

23      Sąd uznaje, że należy w pierwszej kolejności zbadać zarzut pierwszy, następnie zarzut trzeci, a na końcu zarzut drugi.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego braku uprawnień po stronie Komisji

24      W ramach zarzutu pierwszego skarżąca twierdzi, że zaskarżone rozporządzenie jest niezgodne z prawem z tego względu, iż Komisja działała poza granicami uprawnień przyznanych jej na mocy dyrektywy.

25      Zarzut pierwszy składa się z dwóch części.

26      W pierwszej części zarzutu pierwszego skarżąca twierdzi w szczególności, że zaskarżone rozporządzenie wprowadza konsumentów w błąd co do efektywności energetycznej odkurzaczy.

27      W drugiej części ‒ skarżąca zarzuca Komisji, iż nie wprowadziła ona w zaskarżonym rozporządzeniu obowiązku informowania o workach i filtrach jako podstawowych zasobach zużywanych podczas użytkowania urządzenia.

 W przedmiocie dopuszczalności zarzutu pierwszego

28      Nie kwestionując formalnie dopuszczalności zarzutu pierwszego, Komisja podnosi kwestię jego dopuszczalności poprzez zwrócenie uwagi, iż mimo że skarżąca powołuje się na brak uprawnień Komisji w odniesieniu do art. 10 ust. 1 dyrektywy 2010/30, w rzeczywistości podnosi ona niezgodność zaskarżonego rozporządzenia z tym przepisem. Nie twierdzi ona bowiem, że zaskarżone rozporządzenie nakłada obowiązki lub ustala wymogi czy warunki, które wykraczają poza to, czego Komisja może wymagać lub co może przewidywać, lecz ogranicza się do zacytowania fragmentu art. 10 ust. 1 dyrektywy 2010/30, aby potwierdzić, że metoda pomiaru efektywności energetycznej powinna była zostać określona na podstawie testów przeprowadzonych ze zbiornikiem zapełnionym oraz powinna była przewidywać wymogi dotyczące worków i filtrów jako podstawowych zasobów.

29      Jej zdaniem skarżąca kwestionuje zatem dokonaną przez Komisję ocenę okoliczności faktycznych i jej decyzje reglamentacyjne w ramach wykonywania mandatu nadanego jej na mocy dyrektywy. Komisja pozostawia jednak ocenie Sądu to, czy na tej podstawie zarzut pierwszy powinien zostać uznany za niedopuszczalny z tego względu, iż narusza wymogi przewidziane w art. 44 § 1 lit. c) regulaminu postępowania przed Sądem z dnia 2 maja 1991 r.

30      Ponieważ Komisja podnosi przed Sądem kwestię oceny dopuszczalności zarzutu pierwszego, mimo iż nie kwestionuje przy tym wyraźnie jego dopuszczalności, należy zbadać jego dopuszczalność przed ewentualnym przystąpieniem do oceny jego zasadności.

31      Komisja utrzymuje zasadniczo, że w zakresie, w jakim zarzut pierwszy nie zmierza do dokonania oceny uprawnień Komisji, ale oceny materialnej zgodności z prawem zaskarżonego rozporządzenia, zarzut ten niekoniecznie spełnia przesłanki z art. 44 ust. 1 lit. c) regulaminu postępowania przed Sądem z dnia 2 maja 1991 r.

32      W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z tym przepisem w jego nowym brzmieniu z art. 76 lit. d) regulaminu postępowania przed Sądem skarga „zawiera […] przedmiot sporu, podnoszone zarzuty i argumenty, a także zwięzłe omówienie tych zarzutów”.

33      W niniejszym przypadku należy stwierdzić, że skarga spełnia przesłanki art. 76 lit. d) regulaminu postępowania przed Sądem w nowym brzmieniu.

34      Nie może być bowiem na poważnie kwestionowany fakt, że skarżąca zarówno sprecyzowała, i to bez dwuznaczności, przedmiot sporu w pkt 2 skargi, jak i to, że przedstawiła, przynajmniej w sposób skrótowy, zarzuty przywołane na poparcie skargi w jej pkt 66‒102, w tym zarzut pierwszy, dotyczący braku uprawnień Komisji, o którym mowa w pkt 66‒84 skargi, niezależnie od skuteczności argumentów przywołanych na poparcie tego zarzutu i sposobu, w jaki został sformułowany w skardze, gdyż fakt, iż argument jest bezskuteczny, nie ma żadnego wypływu na dopuszczalność zarzutu, na poparcie którego jest przytaczany.

35      Tym samym w zakresie, w jakim zarzut pierwszy skargi dotyczy braku uprawnień Komisji, jest on dopuszczalny w świetle przesłanek z art. 76 lit. d) regulaminu postępowania przed Sądem w nowym brzmieniu.

 W przedmiocie istoty zarzutu pierwszego

36      Na wstępie należy wskazać, iż z pism procesowych skarżącej w postępowaniu przed Sądem wynika jasno, że w zarzucie pierwszym nie tyle podnosi ona brak uprawnienia Komisji do przyjęcia rozporządzenia delegowanego, ile kwestionuje ona raczej jego wykonanie.

37      Sąd uznaje zatem, że skarżąca w zarzucie pierwszym podnosi, iż przyjmując zaskarżone rozporządzenie, Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie.

–       Rozważania wstępne dotyczące ograniczenia zakresu kontroli sądowej oraz celów dyrektywy 2010/30

38      Tytułem wstępu należy w pierwszej kolejności przypomnieć, że sądy Unii Europejskiej uznały szeroki zakres uznania przysługujący władzom Unii w ramach wykonywania przyznanych im kompetencji w dziedzinach zakładających konieczność podejmowania decyzji natury politycznej, gospodarczej i społecznej oraz wymagających od nich dokonywania kompleksowych ocen. Niemniej nawet dysponując takimi uprawnieniami, władze Unii są zobowiązane oprzeć swój wybór na kryteriach obiektywnych i dostosowanych do celu, jaki realizują dane przepisy, uwzględniając wszystkie okoliczności faktyczne, jak i dane techniczne oraz naukowe dostępne w momencie przyjęcia danego aktu (zob. wyrok z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie Arcelor Atlantique et Lorraine i in., pkt 57, 58 i przytoczone tam orzecznictwo).

39      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w przypadku gdy władze Unii dysponują szerokim zakresem swobodnego uznania dotyczącego w szczególności oceny złożonych okoliczności faktycznych o charakterze naukowym i technicznym w celu określenia rodzaju i zakresu stosowania przyjmowanych przez nie środków, kontrola sądu Unii musi ograniczać się do zbadania, czy skorzystanie z takiego uprawnienia nie jest dotknięte oczywistym błędem, nie stanowi nadużycia władzy lub też czy władze te w sposób oczywisty nie przekroczyły granic ich uprawnień dyskrecjonalnych (wyrok z dnia 21 lipca 2011 r. w sprawie Etimine, C‑15/10, Zb.Orz. EU:C:2011:504, pkt 60).

40      W drugiej kolejności, odnosząc się do celów dyrektywy 2010/30, na wstępie trzeba podkreślić, iż z motywów 4 i 5 tej dyrektywy wynika, że zmierza ona do „[p]opraw[y] efektywności produktów związanych z energią poprzez bardziej świadome wybory konsumentów” oraz że „[u]dostępnianie rzetelnych, stosownych i porównywalnych informacji dotyczących zużycia energii przez produkty związane z energią powinno wpływać na wybór przez użytkowników końcowych tych produktów, które zużywają w trakcie ich użytkowania mniej energii i innych podstawowych zasobów lub pośrednim rezultatem ich użytkowania jest mniejsze zużycie energii lub tych zasobów”, z tym skutkiem, iż po pierwsze, „zachęc[a się] tym samym producentów do podejmowania kroków w zakresie ograniczania zużycia energii i innych podstawowych zasobów przez produkty przez nich wytwarzane”, a po drugie, „[p]owinno to również wpłynąć pośrednio na wydajne korzystanie z tych produktów”, co z kolei winno „przyczynić się do osiągnięcia unijnego celu w zakresie efektywności energetycznej na poziomie 20%”.

41      Następnie z motywu 13 dyrektywy 2010/30 wynika, że „użytkowanie produktów związanych z energią ma bezpośredni lub pośredni wpływ na zużycie różnorodnych form energii, wśród których największą rolę odgrywają energia elektryczna i gaz”, dyrektywa 2010/30 „[…] powinna zatem obejmować produkty związane z energią mające bezpośredni lub pośredni wpływ na zużycie wszelkich form energii podczas użytkowania”.

42      Wreszcie motyw 14 dyrektywy 2010/30 stanowi, że „[p]rodukty związane z energią, które mają znaczny bezpośredni lub pośredni wpływ na zużycie energii lub, w stosownych przypadkach, zużycie podstawowych zasobów w czasie ich użytkowania i dla których istnieją odpowiednie możliwości zwiększenia wydajności, powinny zostać objęte aktem delegowanym, w przypadku gdy dostarczenie informacji poprzez etykietowanie może zachęcić użytkowników końcowych do zakupu bardziej efektywnych produktów”.

43      To w świetle przytoczonych motywów dyrektywy należy ocenić zasadność pierwszego zarzutu w zakresie, w jakim dotyczy on zasadniczo oczywistych błędów w ocenie.

–       W przedmiocie części pierwszej zarzutu pierwszego

44      W ramach części pierwszej zarzutu pierwszego skarżąca twierdzi, że stosowanie zaskarżonego rozporządzenia, które wymaga przeprowadzenia testów odkurzaczy przy pustym zbiorniku, może doprowadzić, po pierwsze, do uzyskania niedokładnych informacji, po drugie, do pominięcia wśród danych o produkcie danych dotyczących jego wydajności energetycznej „podczas użytkowania”, po trzecie, może nie zachęcać producentów do inwestycji w celu poprawy wydajności energetycznej odkurzaczy, a po czwarte, do etykietowania, które nie pozwoli osiągnąć obniżenia zużycia energii, ale przeciwnie, może pociągnąć za sobą wzrost jej zużycia.

45      W pierwszej kolejności skarżąca zarzuca Komisji co do zasady wprowadzenie konsumentów w błąd co do zużycia energii przez odkurzacze, ponieważ wydajność sprzątania będzie poddawana pomiarom wyłącznie w czasie testów przeprowadzanych przy pustym zbiorniku na kurz.

46      Oczywiście nie sposób wykluczyć, że moc ssąca odkurzacza z zapełnionym zbiornikiem na kurz, a tym samym jego wydajność energetyczna, która z tego wynika, zostaną obniżone z powodu nagromadzenia kurzu.

47      Niemniej nie można zarzucać Komisji, że nie wymagała przeprowadzenia testów ze zbiornikiem zapełnionym, jeżeli w ramach szerokiego zakresu uznania, jakim dysponuje, mogła uznać, iż tego typu testy nie były jeszcze rzetelne, dokładne i odtwarzalne.

48      Poza tym niezależnie od szerokiego zakresu uznania, z jakiego korzysta Komisja w zakresie opracowywania testów, należy wskazać, że odnosząc się do powtarzalności testów przeprowadzonych z zapełnionym zbiornikiem, Komisja zwraca uwagę na fakt, iż nie przeprowadza się testów „obiegowych” pomiędzy laboratoriami, które pozwoliłyby na określenie takiej powtarzalności.

49      W tym względzie, pomimo że skarżąca podnosi wiele argumentów, by wykazać rzetelność i dokładność testu przeprowadzonego przy zbiorniku zapełnionym, powtarzalność wspomnianego testu pozostawia jednak wciąż wiele wątpliwości.

50      Jak słusznie zwraca uwagę Komisja, spowodowanie powtarzalności testów wymaga bowiem w praktyce, by przeprowadzane były tak zwane testy „obiegowe” pomiędzy laboratoriami, które miałby na celu zapewnienie niezmienności rezultatów uzyskanych w wyniku przeprowadzania powtarzalnych testów w różnych laboratoriach na tej samej próbce.

51      Tymczasem należy stwierdzić, że skarżąca podaje przykład tylko jednego testu laboratoryjnego, który w jej opinii pozwala zaświadczyć o jego powtarzalności, w związku z czym powtarzalność testu przeprowadzonego z zapełnionym zbiornikiem nie jest wystarczająco potwierdzona, aby móc stwierdzić, iż Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie.

52      Ponadto wbrew temu, co twierdzi skarżąca, przeprowadzano pomiędzy laboratoriami testy „obiegowe” dotyczące pustych zbiorników, jak wynika z analizy skutków dokonanej przez Komisję przed przyjęciem zaskarżonego rozporządzenia, wobec czego ich powtarzalność jest potwierdzona.

53      W związku z tym nie można orzec w ramach ograniczonej kontroli sądowej, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, preferując test przeprowadzany ze zbiornikiem pustym wobec testu przeprowadzanego przy zbiorniku zapełnionym.

54      Tym samym zarzut skarżącej dotyczący zasadniczo oczywistych błędów w ocenie w odniesieniu do obowiązku przeprowadzania testów z pustym zbiornikiem winien zostać oddalony.

55      W drugiej kolejności skarżąca zasadniczo zarzuca Komisji, iż ta nie wymagała informacji o wydajności energetycznej odkurzaczy w trakcie ich użytkowania, podczas gdy testy przeprowadzone przy pustym zbiorniku nie pozwalały zaświadczyć o wydajności energetycznej odkurzacza w rzeczywistych warunkach użytkowania.

56      W tym względzie należy rzeczywiście przypomnieć, że zgodnie z motywami 2, 5, 13, 14 i 19 dyrektywy 2010/30 jej art. 1 ust. 1 przewiduje informowanie użytkowników końcowych o zużyciu energii i w miarę potrzeb innych podstawowych zasobów „podczas użytkowania”, a art. 1 ust. 2 ma zastosowanie do produktów związanych z energią wywierających znaczący bezpośredni lub pośredni wpływ na zużycie energii oraz, w stosownych przypadkach, na inne podstawowe zasoby „podczas użytkowania” [zob. również art. 2 lit. a), c), e) i f), art. 3 ust. 1 lit. b) i art. 4 lit. a) dyrektywy 2010/30].

57      Również art. 10 ust. 1 akapit trzeci dyrektywy 2010/30 odnosi się do przepisów zawartych w aktach delegowanych dotyczących informacji podawanych na etykiecie i w karcie produktu o zużyciu energii i innych podstawowych zasobów „podczas użytkowania”.

58      Jeśli sposoby pomiaru wydajności energetycznej odkurzaczy są opracowywane na podstawie testów przeprowadzanych z pustym zbiornikiem na kurz, nie jest oczywiście wykluczone, że odkurzacz nie był używany przed przeprowadzeniem testu.

59      Niemniej argumentacja skarżącej w tym zakresie opiera się na zbyt szerokiej interpretacji wyrażenia „podczas użytkowania”, ponieważ trudno sobie wyobrazić testowanie wydajności energetycznej odkurzacza bez przystąpienia do jego użytkowania, choćby po raz pierwszy.

60      Dlatego zarzut skarżącej odnoszący się w istocie do oczywistego błędu w ocenie dotyczącego braku informacji o wydajności odkurzacza „podczas użytkowania” należy oddalić.

61      W trzeciej kolejności skarżąca twierdzi zasadniczo, że zaskarżone rozporządzenie jest niezgodne z prawem, ponieważ nie zachęca producentów odkurzaczy do podejmowania najlepszych decyzji projektowych w kierunku poprawy ich wydajności energetycznej.

62      W tym względzie należy przypomnieć, że art. 7 zaskarżonego rozporządzenia przewiduje, że przed upływem pięciu lat od jego wejścia w życie Komisja dokona jego przeglądu w kontekście postępu technicznego oraz że przegląd ten obejmie w szczególności możliwość stosowania metod pomiaru przy zbiorniku częściowo zapełnionym, a nie pustym.

63      Wobec tego aby oddalić ten zarzut, wystarczy rozważyć, że wbrew temu, co twierdzi skarżąca, producenci odkurzaczy workowych będą musieli w świetle art. 7 zaskarżonego rozporządzenia wziąć pod uwagę możliwe zmiany w przyszłości.

64      Tym samym nie sposób zgodzić się z tezą, jakoby zaskarżone rozporządzenie nie zachęcało producentów odkurzaczy do podejmowania najlepszych decyzji projektowych w kierunku poprawy ich wydajności energetycznej.

65      W związku z tym zarzut skarżącej odnoszący się zasadniczo do oczywistego błędu w ocenie dotyczącego braku zachęty producentów do poprawy wydajności energetycznej odkurzaczy również należy oddalić.

66      W czwartej i ostatniej kolejności skarżąca zasadniczo zarzuca Komisji przewidzenie w zaskarżonym rozporządzeniu obowiązku udzielenia informacji, które nie pozwolą osiągnąć celu polegającego na obniżenia zużycia energii, ale przeciwnie, mogą pociągnąć za sobą wzrost jej zużycia.

67      Aby oddalić niniejszy zarzut, wystarczy odnotować fakt, iż opiera się on na skrajnie spekulatywnych danych, które nie mogą obciążyć zaskarżonego rozporządzenia oczywistym błędem w ocenie.

68      W konsekwencji zarzut skarżącej odnoszący się zasadniczo do oczywistego błędu w ocenie dotyczącego obowiązków udzielenia informacji, które nie pozwolą osiągnąć celu polegającego na obniżeniu zużycia energii, ale przeciwnie, mogą pociągnąć za sobą wzrost jej zużycia, należy również oddalić.

69      Należy zatem oddalić część pierwszą zarzutu pierwszego, w zakresie, w jakim dotyczy ona zasadniczo oczywistych błędów w ocenie.

70      Tym samym należy oddalić część pierwszą zarzutu pierwszego.

–       W przedmiocie części drugiej zarzutu pierwszego

71      W ramach części drugiej zarzutu pierwszego skarżąca zarzuca Komisji, iż nie przewidziała obowiązku informowania o użytkowaniu elementów podlegających zużyciu, mimo że była do tego zobowiązana na mocy art. 10 ust. 1 dyrektywy 2010/30.

72      W ramach części drugiej zarzutu pierwszego skarżąca twierdzi zasadniczo, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, nie przewidując żadnego obowiązku udzielenia informacji o użytkowaniu elementów podlegających zużyciu, mianowicie worków pyłowych i filtrów, podczas gdy z jednej strony była zobowiązana ująć dostarczane konsumentom informacje o podstawowych zasobach podlegających zużyciu podczas użytkowania, a z drugiej strony worki pyłowe i filtry stanowią podstawowe zasoby podlegające zużyciu podczas użytkowania.

73      W tym względzie należy przypomnieć, iż z art. 1 ust. 2 dyrektywy 2010/30 wynika rzeczywiście, że „obejmuje [ona] produkty związane z energią wywierające znaczący bezpośredni lub pośredni wpływ na zużycie energii oraz, w stosownych przypadkach, na inn[e] podstawow[e] zasob[y] podczas użytkowania”.

74      Pozostaje jednak faktem, iż zgodnie z brzmieniem art. 2 lit. c) dyrektywy 2010/30 „inne podstawowe zasoby” oznaczają „wodę, chemikalia lub jakiekolwiek inne substancje zużywane przez produkt podczas normalnego użytkowania”.

75      Nie sposób zatem w sposób poważny podtrzymywać tezy, że elementy podlegające zużyciu, mianowicie worki pyłowe i filtry, należy uwzględnić podobnie jak wodę, chemikalia lub jakiekolwiek inne substancje w rozumieniu art. 2 lit. c) dyrektywy 2010/30.

76      W ten sposób zarzut skarżącej odnoszący się zasadniczo do oczywistego błędu w ocenie dotyczącego braku informacji o elementach podlegających zużyciu należy oddalić.

77      W konsekwencji należy oddalić część drugą zarzutu pierwszego, a tym samym w całości zarzut pierwszy.

 W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia zasady równego traktowania

78      W ramach trzeciego zarzutu skargi skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła zasadę równego traktowania.

79      Według skarżącej Komisja naruszyła zasadę równego traktowania, faworyzując odkurzacze workowe względem odkurzaczy bezworkowych lub odkurzaczy opartych na technologii cyklonowej, ponieważ utrata mocy ssącej z powodu zanieczyszczenia – cecha, która dotyczyła w szczególności odkurzaczy workowych – nie może być wykryta podczas testów przeprowadzonych „bez kurzu”. Ponadto testy te nie pozwalały stwierdzić innowacji wprowadzonych przez producentów odkurzaczy bezworkowych i odkurzaczy opartych na technologii cyklonowej, spośród których część nie ulegała zanieczyszczeniu, zachowując jednolitą moc ssącą podczas użytkowania.

80      W zaskarżonym rozporządzeniu Komisja przewidziała w celu pomiaru wydajności sprzątania odkurzaczy jednakowy – tak dla odkurzaczy opartych na technologii cyklonowej, jak i dla odkurzaczy workowych – test przy „pustym zbiorniku”, bez uwzględnienia faktu, że w przeciwieństwie do odkurzaczy opartych na technologii cyklonowej odkurzacze workowe nie powinny być testowane przy „pustym zbiorniku”, skoro z założenia mają wypełniać się kurzem w miarę użytkowania.

81      Podczas gdy odkurzacze posługujące się technologią cyklonową są skonstruowane specjalnie, aby zaradzić pogorszeniu się wydajności energetycznej wynikającej z faktu nagromadzenia kurzu, wydajność energetyczna odkurzaczy workowych spada z powodu zapchania porów worka przez nagromadzony kurz, a tej różnicy test przy „pustym zbiorniku” wymagany zaskarżonym rozporządzeniem nie może odzwierciedlić.

82      Wynika z tego zdaniem skarżącej, że zaskarżone rozporządzenie faworyzuje odkurzacze workowe względem odkurzaczy opartych na technologii cyklonowej.

83      Komisja twierdzi, że zaskarżone rozporządzenie nie wymaga, by testować odkurzacze z pustym zbiornikiem, ale wymaga zwyczajnie stosowania rzetelnych, dokładnych i odtwarzalnych metod pomiarów i obliczeń, z uwzględnieniem powszechnie uznanych za najnowocześniejsze metod pomiarów i obliczeń, podczas gdy tego rodzaju metody nie istnieją jeszcze w odniesieniu do odkurzaczy ze zbiornikami zapełnionymi kurzem.

84      Komisji uważa, że nie mogła czekać, aż pojawią się takie metody, aby przyjąć rozporządzenie dotyczące etykietowania energetycznego odkurzaczy, ponieważ w przeciwnym razie prawdopodobne byłoby, że nigdy nie byłaby w stanie wydać przepisów wykonawczych w tej dziedzinie, skoro zawsze będą istnieli producenci twierdzący, iż właściwa wartość ich innowacji technologicznych nie została uwzględniona przez istniejące metody testowania oraz że tym samym są oni poszkodowani skutkiem ich stosowania.

85      Należy zatem uznać, iż w zarzucie trzecim skargi skarżąca twierdzi zasadniczo, że zaskarżone rozporządzenie narusza zasadę równego traktowania, traktując sytuacje odmienne w sposób podobny, jeśli chodzi o metody pomiarowe wydajności sprzątania odkurzaczy.

86      Ocena zasadności zarzutu trzeciego wymaga zatem odpowiedzi na pytanie, czy stosowanie jednakowej metody, niezależnie od szczegółowych warunków, w celu dokonania pomiaru wydajności sprzątania odkurzaczy workowych, bezworkowych i opartych na technologii cyklonowej przewidzianej w zaskarżonym rozporządzeniu narusza zasadę równego traktowania.

87      Tytułem wstępu należy wskazać, że zaskarżone rozporządzenie stanowi akt delegowany dyrektywy 2010/30, która w art. 1 ustanawia ramy dla harmonizacji krajowych przepisów dotyczących informacji dla użytkownika końcowego, w szczególności w formie etykiet oraz standardowych informacji o produkcie, dotyczącej zużycia energii i w miarę potrzeb innych podstawowych zasobów podczas użytkowania oraz informacji dodatkowych o niektórych produktach związanych z energią, umożliwiając tym samym użytkownikom końcowym wybór bardziej efektywnych produktów.

88      W tym celu art. 10 ust. 1 dyrektywy 2010/30 przewiduje, że Komisja określa szczegółowe informacje dotyczące etykiety w aktach delegowanych. Zgodnie z akapitem trzecim tego ustępu przepisy zawarte w aktach delegowanych dotyczące informacji podawanej na etykiecie w odniesieniu do zużycia energii i innych podstawowych zasobów podczas użytkowania umożliwiają użytkownikowi końcowemu dokonywanie bardziej świadomych decyzji dotyczących zakupu.

89      Artykuł 10 ust. 4 lit. b) dyrektywy 2010/30 przewiduje również, że akt delegowany określa w szczególności normy i metody pomiaru wykorzystywane w celu uzyskania informacji, o których mowa w art. 1 ust. 1 tej dyrektywy.

90      Zaskarżone rozporządzenie, jako akt delegowany, przewiduje w art. 5, że informacje, które należy dostarczyć, uzyskuje się przy zastosowaniu rzetelnych, dokładnych i odtwarzalnych metod pomiarów i obliczeń, z uwzględnieniem uznanych najnowocześniejszych metod pomiarów i obliczeń zgodnie z załącznikiem VI do tego rozporządzenia.

91      Otóż w niniejszej sprawie jest bezsporne, że wspomniane metody są jednakowe i nie dokonują rozróżnienia w zależności od rodzaju odkurzacza, w szczególności według tego, czy chodzi o odkurzacz workowy czy bezworkowy.

92      W konsekwencji należy zbadać, czy Komisja naruszyła w zaskarżonym rozporządzeniu zasadę równego traktowania poprzez przewidzenie jednakowego testu pomiaru wydajności sprzątania odkurzaczy bezworkowych, takich jak produkowane przez skarżącą, oraz odkurzaczy workowych.

93      W tym względzie należy przypomnieć, że Komisja jest zobowiązana do przestrzegania ogólnych zasad prawa, wśród których figuruje zasada równego traktowania, tak jak interpretują ją sądy Unii, i że zgodnie z tą zasadą Komisja nie może traktować porównywalnych sytuacji w odmienny sposób, a sytuacji odmiennych w sposób jednakowy, chyba że takie traktowanie jest obiektywnie uzasadnione (wyroki: z dnia 29 marca 2012 r., Komisja/Estonia, C‑505/09 P, Zb.Orz., EU:C:2012:179, pkt 64; z dnia 19 listopada 2009 r., Denka International/Komisja, T‑334/07, Zb.Orz., EU:T:2009:453, pkt 169; z dnia 7 marca 2013 r., Polska /Komisja, T‑370/11, Zb.Orz., EU:T:2013:113, pkt 30).

94      Te same wymagania spoczywają na Komisji, kiedy działa ona w ramach aktu delegowanego na podstawie kompetencji przyznanej jej w dyrektywie, jak w niniejszym wypadku.

95      W ramach niniejszej sprawy należy stwierdzić w pierwszej kolejności, że Komisja nie kwestionuje zastosowania jednakowej metody pomiaru wydajności energetycznej odkurzaczy w odniesieniu do odkurzaczy workowych i bezworkowych.

96      W drugiej kolejności należy również stwierdzić, że Komisja nie kwestionuje też różnic na płaszczyźnie technologicznej, które dzielą odkurzacze workowe od bezworkowych.

97      Komisja nie kwestionuje bowiem, że odkurzacze bezworkowe to odkurzacze stosujące technikę cyklonową, to znaczy technikę mechanicznego oddzielania cząstek zawieszonych w cieczy, gdyż ta technika pozwala oddzielić kurz od powietrza dzięki sile odśrodkowej (oddalanie materii od środka rotacji), kurz gromadzi się więc w sztywnym pojemniku, wobec czego nie ma już potrzeby stosowania ani filtra centralnego, ani worka, ponieważ powietrze wiruje tak szybko, że kurz jest stale wyrzucany z prądu powietrza.

98      Komisja nie kwestionuje też, że w odkurzaczach workowych kurz odkłada się w worku, wobec czego pory worku zatykają się wraz z wypełnianiem się worka, i że w konsekwencji moc ssąca odkurzacza może zmniejszyć się z powodu słabszej cyrkulacji powietrza.

99      Komisja przyznaje również wyraźnie, że „ładunek kurzu może wpływać na efektywność”.

100    Komisja przyznaje też, że istnieją obiektywne różnice między odkurzaczami bezworkowymi a workowymi.

101    W trzeciej kolejności Komisja kwestionuje jednak metodę, na której opierają się różne wyniki przedstawione przez skarżącą, które mają potwierdzać utratę ssania odkurzaczy workowych, gdyż metoda ta nie jest ani rzetelna, ani dokładna, ani odtwarzalna.

102    Zdaniem Komisji jedynie test ustalony w zaskarżonym rozporządzeniu może wykazać wydajność sprzątania odkurzaczy, a testy zalecane przez skarżącą nie są ani rzetelne, ani dokładne, ani odtwarzalne, mając na uwadze dane techniczne i naukowe dostępne w chwili przyjęcia zaskarżonego rozporządzenia, wobec czego jednakowe traktowanie odkurzaczy bezworkowych i workowych jest uzasadnione.

103    Tymczasem zgodnie z orzecznictwem jednakowe traktowanie odmiennych sytuacji jest uzasadnione, tylko jeżeli jest oparte na obiektywnym i odpowiednim kryterium (zob. podobnie ww. w pkt 38 wyrok Arcelor Atlantique et Lorraine i in., EU:C:2008:728, pkt 47).

104    Należy zatem zbadać, czy uzasadnienia przedstawione przez Komisję są obiektywne i odpowiednie względem celów realizowanych przez dyrektywę 2010/30.

105    W niniejszym wypadku skarżąca potwierdza, iż celem skontrolowania wydajności sprzątania odkurzaczy możliwe są do przeprowadzenia testy prowadzone z zapełnionym zbiornikiem i podnosi w tym kontekście, że jedna z norm Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego Elektrotechniki (Cenelec) przewiduje już pełną i sprawdzona metodę testowania wydajności sprzątania z zapełnionym zbiornikiem i że wszystkie krajowe stowarzyszenia konsumentów i podmioty oceniające stosują którąś z form testu prowadzonego z zapełnionym zbiornikiem.

106    Nie wypowiadając się w ramach zarzutu drugiego w przedmiocie testów prowadzonych z zapełnionym zbiornikiem, Komisja podważa takie testy i odsyła do art. 7 zaskarżonego rozporządzenia, zgodnie z którym w ramach przeglądu tego rozporządzenia w przyszłości uwzględniona zostanie ewentualna możliwość wprowadzenia metod pomiaru i obliczeń rzetelnych, dokładnych i odtwarzalnych przy zbiorniku raczej zapełnionym niż pustym.

107    W tym względzie należy przypomnieć, że sądy Unii Europejskiej uznały szeroki zakres uznania przysługujący władzom Unii w ramach wykonywania przyznanych im kompetencji w dziedzinach zakładających konieczność podejmowania decyzji natury politycznej, gospodarczej i społecznej oraz wymagających od nich dokonywania kompleksowych ocen, ale że nawet dysponując takimi uprawnieniami, władze Unii są zobowiązane oprzeć swój wybór na kryteriach obiektywnych i dostosowanych do celu, jaki realizują dane przepisy, uwzględniając tak wszystkie okoliczności faktyczne, jak i dane techniczne oraz naukowe dostępne w chwili przyjęcia danego aktu (zob. ww. w pkt 38 wyrok Arcelor Atlantique et Lorraine i in., EU:C:2008:728, pkt 57, 58 i przytoczone orzecznictwo).

108    Tymczasem w niniejszym wypadku Komisja, wykonując swoje uprawnienia dyskrecjonalne celem przyjęcia zaskarżonego rozporządzenia, powinna była oprzeć swój wybór metody pomiaru efektywności energetycznej na obiektywnych kryteriach zgodnie z celami realizowanymi przez dyrektywę 2010/30, a mianowicie celem dostarczenia konsumentom rzetelnych i ujednoliconych informacji, tak by mogli dokonać wyboru produktów o najlepszej wydajności.

109    W tym względzie, jak zaznaczono w pkt 70–75 niniejszego wyroku, same testy prowadzone przy częściowo zapełnionym zbiorniku nie były przedmiotem testów „obiegowych” pomiędzy laboratoriami, wobec czego ich powtarzalność mogła zostać zakwestionowana.

110    W konsekwencji okoliczność, że testy zalecane przez skarżącą nie spełniają równocześnie kryteriów rzetelności, dokładności i powtarzalności, stanowi obiektywny powód uzasadniający jednakowe traktowanie odkurzaczy stosujących różne technologie, a mianowicie odkurzaczy workowych i bezworkowych.

111    Dlatego też należy oddalić zarzut trzeci.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego braku uzasadnienia

112    W drugim zarzucie skarżąca utrzymuje, że Komisja naruszyła obowiązek uzasadnienia spoczywający na niej na mocy art. 296 TFUE.

113    Zdaniem skarżącej zaskarżone rozporządzenie nie wyjaśnia wystarczająco, a wręcz w ogóle, dlaczego stan „postępu technicznego nie pozwala na przetestowanie efektywności energetycznej i wydajności sprzątania odkurzacza, kiedy zbiornik jest zapełniony kurzem, i dlaczego Komisja odłożyła w art. 7 zaskarżonego rozporządzenia zbadanie tej techniki testowania na pięć lat.

114    Ani zaskarżone rozporządzenie, ani motywy jego propozycji, ani prace przygotowujące nie dostarczają wystarczających wyjaśnień w tym względzie.

115    Ponadto ocena Komisji dotycząca testów prowadzonych przy zapełnionym zbiorniku jest trudno zrozumiała w świetle ogólnego kontekstu i genezy zaskarżonego rozporządzenia, gdyż skarżąca twierdzi, że jest stałą praktyką w całej Unii testowanie wydajności sprzątania odkurzaczy z zapełnionym zbiornikiem na kurz, ponieważ tę praktykę uważa się za odzwierciedlającą wydajność urządzenia w rzeczywistych warunkach stosowania, jak wynika to z normy Cenelec i wszystkich testów praktykowanych przez stowarzyszenia konsumentów i podmioty oceniające i jak zaznaczyły zainteresowane strony, w tym skarżąca, w toku procesu konsultacji poprzedzającego przyjęcie zaskarżonego rozporządzenia.

116    Komisja twierdzi, że drugi zarzut skargi potwierdza niezrozumienie przez skarżącą zaskarżonego rozporządzenia, gdyż nie zakazuje ono prób na zbiorniku „zapełnionym kurzem”, lecz zaleca po prostu zastosowanie „rzetelnych, dokładnych i odtwarzalnych metod pomiarów i obliczeń, z uwzględnieniem uznanych najnowocześniejszych metod pomiarów i obliczeń’, podczas gdy nie istnieje żadna „rzetelna, dokładna i odtwarzalna metoda pomiarów i obliczeń” dla prób na zbiorniku „zapełnionym kurzem”, wobec czego Komisja nie była zobowiązana wskazywać powodów, dla których nie przewidziała obowiązku przeprowadzenia prób na takim zbiorniku.

117    W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem uzasadnienie, jakiego wymaga art. 296 TFUE, powinno być dostosowane do charakteru aktu i przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie instytucji, która akt wydała, pozwalając zainteresowanym poznać podstawy podjętej decyzji, a właściwemu sądowi dokonać jej kontroli (zob. wyrok z dnia 24 listopada 2005 r., Włochy/Komisja, C‑138/03, C‑324/03 i C‑431/03, Zb.Orz., EU:C:2005:714, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo).

118    Wymóg ten należy oceniać w odniesieniu do okoliczności danej sprawy, w szczególności do treści aktu, charakteru podniesionych argumentów, a także interesu, jaki w uzyskaniu wyjaśnień mogą mieć adresaci aktu lub inne osoby, których dotyczy on bezpośrednio i indywidualnie. Nie jest wymagane, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne elementy faktyczne i prawne, ponieważ kwestia, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi art. 296 TFUE, powinna być oceniana w świetle nie tylko jego treści, ale również jego kontekstu i całości przepisów prawnych regulujących daną dziedzinę (zob. ww. w pkt 117 wyrok Włochy/Komisja, EU:C:2005:714, pkt 55 i przytoczone tam orzecznictwo).

119    W świetle tych rozważań należy ustalić, czy uzasadnienie zaskarżonego rozporządzenia jest wystarczające, jeśli chodzi o wybór metod przyjętych w nim środków.

120    Należy zaznaczyć, że istota uzasadnienia zaskarżonego rozporządzenia w tym względzie zawarta jest w art. 7 zaskarżonego rozporządzenia, zatytułowanym „Zmiany”, który stanowi:

„Przed upływem pięciu lat od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia Komisja dokonuje jego przeglądu w kontekście postępu technicznego. Przegląd obejmuje w szczególności […] możliwość stosowania metod pomiaru rocznego zużycia energii, wskaźnika zbierania kurzu i reemisji kurzu przy zbiorniku częściowo zapełnionym, a nie pustym”.

121    Wynika z tego, że art. 7 zaskarżonego rozporządzenia nie wyjaśnia w sposób wyraźny i szczegółowy konkretnych powodów, dla których Komisja wybrała przyjęte metody środków.

122    Niemniej co się tyczy aktu o charakterze normatywnym, jak w niniejszym wypadku, uzasadnienie może się ograniczać do wskazania, po pierwsze, całościowej sytuacji, która doprowadziła do jego przyjęcia, a po drugie, ogólnych celów, jakim ma on służyć (wyroki: z dnia 3 lipca 1985 r., Abrias i in./Komisja, 3/83, Zb.Orz., EU:C:1985:284, pkt 30; z dnia 10 marca 2005 r., Hiszpania/Rada, C‑342/03, Zb.Orz., EU:C:2005:151, pkt 55).

123    Ponadto jeżeli z aktu o charakterze generalnym, jak w niniejszym wypadku, wynikają zasadnicze cele, do których osiągnięcia zmierza instytucja, żądanie szczegółowego uzasadnienia każdej decyzji technicznej byłoby nadmierne (zob. wyrok z dnia 7 września 2006 r., Hiszpania/Rada, C‑310/04, Zb.Orz., EU:C:2006:521, pkt 59 i przytoczone tam orzecznictwo).

124    Otóż cel realizowany przez Komisję poprzez zaskarżone rozporządzenie wynika z motywu 4 tego rozporządzenia, zgodnie z którym „[i]nformacje zamieszczone na etykiecie powinny być uzyskane przy zastosowaniu rzetelnych, dokładnych i odtwarzalnych procedur pomiarowych z uwzględnieniem uznanych najnowocześniejszych metod pomiarowych, w tym, jeżeli są dostępne, zharmonizowanych norm przyjętych przez europejskie organizacje normalizacyjne wymienione w załączniku I do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1025/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie normalizacji europejskiej”.

125    Podobnie art. 5 zaskarżonego rozporządzenia, zatytułowany „Metody pomiaru”, przewiduje, że „informacje, które należy dostarczyć […], uzyskuje się przy zastosowaniu rzetelnych, dokładnych i odtwarzalnych metod pomiarów i obliczeń, z uwzględnieniem uznanych najnowocześniejszych metod pomiarów i obliczeń zgodnie z załącznikiem VI”.

126    Punkt 1 załącznika VI do zaskarżonego rozporządzenia przejmuje tę treść, precyzując, że „[d]o celów zgodności i weryfikacji zgodności z wymogami niniejszego rozporządzenia pomiarów i obliczeń dokonuje się przy użyciu wiarygodnych, dokładnych i odtwarzalnych metod uwzględniających powszechnie uznane najnowocześniejsze metody pomiarowe i obliczeniowe, w tym zharmonizowane normy, których numery referencyjne zostały opublikowane w tym celu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej”, i że „[m]uszą one odpowiadać definicjom technicznym, warunkom, równaniom i parametrom określonym w niniejszym załączniku”.

127    Komisja wystarczająco uzasadniła zatem zaskarżone rozporządzenie w odniesieniu do wyboru metod przyjętych w nim środków.

128    Z art. 7 w związku z art. 5, motywem 4 i pkt 1 załącznika VI do zaskarżonego rozporządzenia mogłoby wynikać, że Komisja przyjęła metody pomiaru oparte na testach przeprowadzanych ze zbiornikiem pustym, a nie testach przeprowadzanych przy zbiorniku zapełnionym, z powodu nieistnienia – przy uwzględnieniu stanu wiedzy technicznej – rzetelnych, dokładnych i powtarzalnych zdaniem Komisji metod pomiaru z uwzględnieniem uznanych najnowocześniejszych metod pomiarowych celem przyjęcia środków opartych na testach prowadzonych przy zapełnionym zbiorniku, nie narzucając jednak wyraźnie jednego testu, a odrzucając inny.

129    Z tych samych powodów Komisja nie była zobowiązana wyjaśnić szerzej, dlaczego ze względu na stan postępu technicznego odsunęła w art. 7 zaskarżonego rozporządzenia o pięć lat badanie testów efektywności energetycznej i wydajności sprzątania odkurzacza z zapełnionym zbiornikiem.

130    Jak wynika poza tym z badania zarzutów pierwszego i trzeciego, uzasadnienie zaskarżonego rozporządzenia w tym względzie pozwoliło tym samym skarżącej na zapoznanie się z rozumowaniem Komisji w sposób umożliwiający jej poznanie uzasadnienia przyjętego środka, a Sądowi przeprowadzenie kontroli.

131    Oceny tej nie może podważyć argumentacja skarżącej dotycząca prac przygotowawczych, czy to jeżeli chodzi o uwagi zainteresowanych stron, w tym skarżącej w toku procesu konsultacji, czy też o uzasadnienie propozycji, która doprowadziła do przyjęcia zaskarżonego rozporządzenia.

132    Aby oddalić tę argumentację, wystarczy bowiem zaznaczyć, że nie jest ona skierowana przeciwko aktom, które poprzedziły jego przyjęcie, wobec czego aktów tych nie można uwzględnić do celów oceny w niniejszej sprawie zewnętrznej legalności zaskarżonego rozporządzenia.

133    Skarżąca nie może też skutecznie powoływać się na normę Cenelec i jednolitość praktyki testowania, nawet jeżeli uznać ją za utrwaloną, stowarzyszeń konsumentów i podmiotów oceniających.

134    Te argumenty odnoszą się bowiem legalności zaskarżonego rozporządzenia co do istoty, a nie jego legalności zewnętrznej, wobec czego nie mogą one wspierać zarzutu drugiego, dotyczącego braku uzasadnienia.

135    W konsekwencji należy oddalić zarzut drugi i tym samym skargę w całości.

 W przedmiocie kosztów

136    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy zgodnie z żądaniem Komisji obciążyć ją jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Komisję.

Z powyższych względów

SĄD (czwarta izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Dyson Ldt zostaje obciążona kosztami.

Prek

Labucka

Kreuschitz

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 11 listopada 2015 r.

Podpisy


* Język postępowania: angielski.