Language of document : ECLI:EU:C:2019:904

POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania)

z dnia 24 października 2019 r.(*)

Odwołanie – Wzór wspólnotowy – Przyjmowanie odwołań do rozpoznania – Artykuł 170b regulaminu postępowania przed Trybunałem – Wniosek niewykazujący istotności danej kwestii dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii – Nieprzyjęcie odwołania do rozpoznania

W sprawie C‑614/19 P

mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 56 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wniesione w dniu 14 sierpnia 2019 r.,

Dr. Ing. h.c. F. Porsche AG, z siedzibą w Stuttgarcie (Niemcy), reprezentowane przez Ch. Klawittera, Rechtsanwalt,

strona wnosząca odwołanie,

w której pozostałymi uczestnikami postępowania są:

Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO),

strona pozwana w pierwszej instancji,

Autec AG, z siedzibą w Norymberdze (Niemcy),

interwenient w pierwszej instancji,

TRYBUNAŁ (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania),

w składzie: R. Silva de Lapuerta, wiceprezes Trybunału, J. Malenovský (sprawozdawca) i F. Biltgen, sędziowie,

sekretarz: A. Calot Escobar,

uwzględniając wniosek sędziego sprawozdawcy i po wysłuchaniu M. Szpunara, rzecznika generalnego,

wydaje następujące

Postanowienie

1        W swoim odwołaniu spółka Dr. Ing. h.c. F. Porsche AG wnosi o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 6 czerwca 2019 r., Porsche/EUIPO – Autec (Samochody osobowe) (T‑210/18, niepublikowanego, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”, EU:T:2019:380), w którym Sąd ten oddalił jej skargę zmierzającą do stwierdzenia nieważności decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 19 stycznia 2018 r. (sprawa R 941/2016‑3), dotyczącej postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru pomiędzy Autec AG a Dr. Ing. h.c. F. Porsche AG.

 W przedmiocie wniosku o przyjęcie odwołania do rozpoznania

2        Na mocy art. 58a akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w przypadku odwołania wniesionego od orzeczenia Sądu dotyczącego decyzji niezależnej izby odwoławczej EUIPO Trybunał decyduje wcześniej o jego przyjęciu do rozpoznania.

3        Na podstawie art. 58a akapit trzeci tego statutu odwołanie przyjmuje się do rozpoznania, w całości lub w części, zgodnie ze szczegółowymi przepisami określonymi w regulaminie postępowania przed Trybunałem, jeżeli występuje w nim kwestia istotna dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii.

4        Zgodnie z brzmieniem art. 170a § 1 regulaminu postępowania w sytuacjach, o których mowa w art. 58a akapit pierwszy wspomnianego statutu, wnoszący odwołanie załącza do niego wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania, w którym wyjaśnia, jaka kwestia istotna dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii występuje w odwołaniu, i który zawiera wszystkie niezbędne elementy, aby umożliwić Trybunałowi rozstrzygnięcie tego wniosku.

5        Zgodnie z art. 170b § 3 tego regulaminu w przedmiocie wniosku o przyjęcie odwołania do rozpoznania Trybunał orzeka postanowieniem z uzasadnieniem.

6        W niniejszej sprawie na poparcie wniosku o przyjęcie odwołania do rozpoznania strona wnosząca je podnosi, że występują w nim kwestie istotne dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii, przytaczając osiem argumentów.

7        W ramach swojego pierwszego argumentu wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi, że błędnie zinterpretował on właściwe orzecznictwo Trybunału, orzekając, że indywidualny charakter wzoru musi wynikać z braku „déjà vu”. Kwestia ustalenia, czy kryterium „déjà vu” ma znaczenie dla oceny indywidualnego charakteru wzoru, jest zaś jej zdaniem istotna dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii.

8        Co się tyczy drugiego argumentu, wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi, że w ramach badania indywidualnego charakteru wzoru błędnie zinterpretował właściwe orzecznictwo Trybunału, wyłączając z analizy mniej znamienne lub mniej wyraźnie zaznaczone cechy. To naruszenie prawa podnosi zatem kwestię istotną dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii.

9        Jeśli chodzi o trzeci argument, wnosząca odwołanie twierdzi, że wbrew stanowisku przyjętemu przez Sąd badanie indywidualnego charakteru wzoru wymaga zgodnie z art. 6 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 2002, L 3, s. 1) ustalenia najpierw całościowego wrażenia wywieranego przez jeden wzór, a następnie całościowego wrażenia, jakie wywiera drugi wzór. Stanowisko Sądu podważa zatem spójność i jedność prawa Unii.

10      W ramach czwartego argumentu wnosząca odwołanie twierdzi w istocie, że Sąd nie uwzględnił orzecznictwa Trybunału, zgodnie z którym na właścicielu wcześniejszego wzoru spoczywa obowiązek wykazania i udowodnienia, że wzór, w odniesieniu do którego domaga się unieważnienia prawa, był już zawarty we wcześniejszym wzorze, i to w całości. Wspomniana rozbieżność dotycząca oceny Sądu podważa zatem zdaniem wnoszącej odwołanie jedność i spójność prawa Unii.

11      Co się tyczy piątego argumentu, wnosząca odwołanie utrzymuje w istocie, że pewne ustalenia Sądu uniemożliwiłyby właścicielowi zakwestionowanego wzoru przedłożenie dowodu, że poza zbieżnościami wynikającymi z odnośnych widoków częściowych istnieje wiele różnic pomiędzy kolidującymi ze sobą wzorami, które skutkują znacząco odmiennym wrażeniem całościowym.

12      Co się tyczy szóstego argumentu, wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd dopuścił się naruszenia prawa poprzez określenie poinformowanego użytkownika w sposób niezależny od konkretnych wzorów lub produktów oraz bez uwzględnienia rzeczywistych cech właściwego rynku. Kwestia ustalenia, czy takie podejście jest prawidłowe, czy nie, dotyczy jedności oraz spójności prawa Unii.

13      Poprzez swój siódmy argument wnosząca odwołanie twierdzi, że poinformowany użytkownik podejmuje decyzję co do wyboru pomiędzy jednym a drugim wzorem w zależności od stopnia poinformowania i uwagi. Z tego względu wnosząca odwołanie zastanawia się, czy w niniejszym przypadku można wziąć pod uwagę pojazdy zmechanizowane w ogólności w celu stwierdzenia indywidualnego charakteru według oznaczenia produktu reprezentowanego przez rozpatrywany wzór, czy też należy, przynajmniej w odniesieniu do pojazdów zmechanizowanych, które w stosownych przypadkach są dostępne na rynku od dziesięcioleci, zdefiniować węziej poinformowanego użytkownika, a to w odniesieniu do rzeczywistych cech właściwego rynku. Według wnoszącej odwołanie wydaje się, że Trybunał nie miał jeszcze sposobności wypowiedzieć się w przedmiocie takiej kwestii, a w konsekwencji dotyczy ona rozwoju prawa Unii.

14      W ramach ósmego i ostatniego argumentu wnosząca odwołanie, opierając się na zielonej księdze Komisji Europejskiej w sprawie ochrony prawnej wzorów przemysłowych, podnosi, że swoboda twórcy, którą zgodnie z art. 6 rozporządzenia nr 6/2002 należy brać pod uwagę przy ocenie indywidualnego charakteru, może także zostać pomniejszona przez „ograniczenia handlowe”, jak również „stanowcze wymagania klientów”, co oznacza w stosownych przypadkach, że niewielkie różnice między wzorami w odniesieniu do form już znanych mogą być wystarczające dla uzasadnienia indywidualnego charakteru wzoru. Zdaniem zaś wnoszącej odwołanie Trybunał nie wypowiedział się jeszcze w przedmiocie takiej kwestii, wobec czego jest ona istotna dla rozwoju prawa Unii.

15      Na wstępie należy stwierdzić, że to na wnoszącej odwołanie spoczywa ciężar wykazania, że kwestie podnoszone w odwołaniu są istotne dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii (postanowienie z dnia 16 września 2019 r., Kiku/CPVO, C‑444/19 P, niepublikowane, EU:C:2019:746, pkt 11).

16      Poza tym, jak wynika z art. 58a akapit trzeci statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w związku z art. 170b § 4 regulaminu postępowania przed Trybunałem, wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania musi zawierać wszystkie elementy niezbędne dla umożliwienia Trybunałowi rozstrzygnięcia w przedmiocie przyjęcia odwołania do rozpoznania oraz określenia w przypadku częściowego przyjęcia tego odwołania zarzutów lub części odwołania, których powinna dotyczyć odpowiedź na odwołanie. Jako że mechanizm wstępnego przyjmowania odwołań do rozpoznania, przewidziany w art. 58a tego statutu, ma bowiem na celu ograniczenie kontroli sprawowanej przez Trybunał do kwestii istotnych dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii, jedynie zarzuty podnoszące takie kwestie i wykazane przez wnoszącego odwołanie mogą podlegać badaniu przez Trybunał w ramach procedury odwoławczej (postanowienie z dnia 10 października 2019 r., KID-Systeme/EUIPO, C‑577/19 P, niepublikowane, EU:C:2019:854, pkt 12 i przytoczone tam orzecznictwo).

17      I tak, wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania musi w każdym razie w sposób jasny i precyzyjny wskazywać zarzuty, na których odwołanie się opiera, z taką samą precyzją i jasnością określać kwestię prawną podnoszoną w każdym zarzucie, uściślić, czy ta kwestia jest istotna dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii, i podać w sposób konkretny powody, dla których wspomniana kwestia jest istotna w świetle przywołanego kryterium. Co się tyczy w szczególności zarzutów odwołania, wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania musi określać przepis prawa Unii lub orzecznictwo, które mogły zostać naruszone przez zaskarżony wyrok, przedstawiać w sposób zwięzły naruszenie, którego miał się dopuścić Sąd, i wskazywać, w jakiej mierze wpłynęło ono na rozstrzygnięcie zawarte w zaskarżonym wyroku (postanowienie z dnia 10 października 2019 r., KID-Systeme/EUIPO, C‑577/19 P, niepublikowane, EU:C:2019:854, pkt 13 i przytoczone tam orzecznictwo). W razie gdy przywołane naruszenie prawa wynika z naruszenia orzecznictwa, wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania musi przedstawiać w sposób zwięzły, lecz jasny i precyzyjny, po pierwsze, gdzie występuje zarzucana sprzeczność, poprzez wskazanie zarówno punktów zakwestionowanego wyroku lub postanowienia, które wnoszący odwołanie podważa, jak i punktów orzeczenia Trybunału lub Sądu, które jakoby nie zostały uwzględnione, a po drugie, konkretne powody, dla których taka sprzeczność podnosi kwestię istotną dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii (zob. podobnie postanowienie z dnia 7 października 2019 r., L’Oréal/EUIPO, C‑586/19 P, niepublikowane, EU:C:2019:845, pkt 16).

18      Wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania, który nie zawiera elementów wyszczególnionych w poprzednim punkcie niniejszego postanowienia, od samego początku nie pozwala bowiem na wykazanie, że w odwołaniu występuje kwestia istotna dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii uzasadniająca jego przyjęcie do rozpoznania (postanowienie z dnia 10 października 2019 r., KID-Systeme/EUIPO, C‑577/19 P, niepublikowane, EU:C:2019:854, pkt 14).

19      W tym względzie, co się tyczy w pierwszej kolejności argumentów przywołanych w pkt 7, 8 i 10 niniejszego postanowienia, według których Sąd odstąpił od zastosowania właściwego orzecznictwa Trybunału, należy podkreślić, że biorąc pod uwagę ciężar dowodu spoczywający na składającym wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania, taka argumentacja nie jest sama w sobie wystarczająca do ustalenia, że we wniesionym odwołaniu występuje kwestia istotna dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii, jako że wnioskodawca musi spełnić w tym celu wszystkie wymogi wskazane w pkt 17 niniejszego postanowienia (zob. podobnie postanowienie z dnia 7 października 2019 r., L’Oréal/EUIPO, C‑586/19 P, niepublikowane, EU:C:2019:845, pkt 16). Natomiast w niniejszym przypadku wnosząca odwołanie, nie spełniwszy tych wymogów, ogranicza się do twierdzenia, że Sąd naruszył właściwe orzecznictwo Trybunału.

20      W nawiązaniu w drugiej kolejności do argumentów widniejących w pkt 9, 11 i 12 niniejszego postanowienia, dotyczących naruszeń prawa, których miał się dopuścić Sąd, należy zauważyć, że rozpatrywany wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania jest obarczony brakiem precyzji w odniesieniu do przepisów prawa Unii lub orzecznictwa, które zdaniem wnoszącej odwołanie zostały naruszone przez Sąd, gdy dopuścił się on naruszeń prawa, na które powołano się w ramach argumentów przywołanych w pkt 11 i 12. W każdym razie okoliczność, że w odwołaniu podniesiono pewne kwestie prawne specyficzne dla wyroku objętego odwołaniem, sama w sobie nie pozwala na uznanie, że Trybunał musi przyjąć to odwołanie do rozpoznania. Wnoszący odwołanie musi bowiem wykazać, że niezależnie od kwestii prawnych, które podnosi w odwołaniu, występuje w nim jedna lub więcej kwestii istotnych dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii, przy czym zakres tego kryterium wykracza poza ramy wyroku objętego odwołaniem i, ostatecznie, poza ramy wniesionego odwołania (zob. podobnie postanowienie z dnia 7 października 2019 r., L’Oréal/EUIPO, C‑586/19 P, niepublikowane, EU:C:2019:845, pkt 11, 12). Natomiast z rozpatrywanego wniosku nie wynika, by to zostało wykazane.

21      Co się tyczy w trzeciej i ostatniej kolejności argumentacji zawartej w pkt 13 i 14 niniejszego postanowienia, zgodnie z którą w odwołaniu występują nowe kwestie w świetle orzecznictwa Trybunału, należy stwierdzić, że rozpatrywany wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania jest obarczony brakiem precyzji również w odniesieniu do przepisów prawa Unii lub orzecznictwa Trybunału, które zdaniem wnoszącej odwołanie zostały naruszone przez Sąd, gdy orzekł on, że należy wziąć pod uwagę pojazdy zmechanizowane w ogólności w celu stwierdzenia indywidualnego charakteru według oznaczenia produktu reprezentowanego przez wzór. Ponadto okoliczność, że dana kwestia prawna nie stanowiła przedmiotu badania Trybunału, nie oznacza mimo wszystko, że nieuchronnie cechuje ją istotność dla rozwoju prawa Unii, jako że wnoszący odwołanie jest w każdym przypadku zobowiązany wykazać taką istotność poprzez przedstawienie ścisłych wskazówek nie tylko w przedmiocie nowego charakteru tej kwestii, ale również w przedmiocie powodów, dla których wspomniana kwestia jest istotna w odniesieniu do takiego rozwoju (postanowienie z dnia 30 września 2019 r., All Star/EUIPO, C‑461/19 P, niepublikowane, EU:C:2019:797, pkt 16). W niniejszej sprawie wnosząca odwołanie ogranicza się zaś do twierdzenia, że znaczenie kwestii prawnych przywołanych w ramach omawianej argumentacji zasadza się na rozwoju prawa Unii, i odnosi się w tym względzie do braku orzecznictwa Trybunału, jednak bez przytoczenia jakiejkolwiek dalszej wskazówki w tym zakresie.

22      Wynika stąd, że wnosząca odwołanie, na której spoczywał ciężar wykazania, że kwestie występujące w odwołaniu są istotne dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii, nie przedstawiła dowodu w tym zakresie.

23      W związku z powyższym odwołania nie należy przyjmować do rozpoznania.

 W przedmiocie kosztów

24      Zgodnie z art. 137 regulaminu postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości, który znajduje zastosowanie do postępowania odwoławczego na mocy art. 184 § 1 tego regulaminu, Trybunał orzeka o kosztach w postanowieniu kończącym postępowanie.

25      Ponieważ niniejsze postanowienie zostało wydane przed doręczeniem odwołania pozostałym uczestnikom postępowania, a w konsekwencji, zanim mogli oni ponieść koszty, należy orzec, że wnosząca odwołanie ponosi własne koszty.

Z powyższych względów Trybunał (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania) postanawia, co następuje:

1)      Odwołanie nie zostaje przyjęte do rozpoznania.

2)      Dr. Ing. h.c. F. Porsche AG ponosi własne koszty.

Podpisy


*      Język postępowania: niemiecki.