WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba)
z dnia 20 listopada 2007 r.
Sprawa F-120/05
Antonis Kyriazis
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Służba publiczna – Urzędnicy – Wynagrodzenie – Dodatek zagraniczny – Warunki przyznania – Warunki przewidziane w art. 4 ust. 1 lit. a) załącznika VII do regulaminu pracowniczego
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której A. Kyriazis żąda, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 12 października 2005 r. oddalającej jego zażalenie w sprawie przyznania dodatku zagranicznego oraz, po drugie, uznania jego prawa do pobierania tego dodatku z mocą wsteczną od 1 marca 2005 r. i, po trzecie, uznania jego prawa do pobierania tego dodatku w przyszłości.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Każda ze stron pokrywa własne koszty.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Wynagrodzenie – Dodatek zagraniczny – Warunki przyznania
(regulamin pracowniczy urzędników, załącznik VII, art. 4 ust. 1 lit. a))
2. Urzędnicy – Wynagrodzenie – Dodatek zagraniczny – Warunki przyznania
(regulamin pracowniczy urzędników, załącznik VII, art. 4 ust. 1 lit. a))
3. Urzędnicy – Wynagrodzenie – Dodatek zagraniczny – Warunki przyznania
(regulamin pracowniczy urzędników, załącznik VII, art. 4 ust. 1 lit. a))
1. Zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. a) tiret drugie załącznika VII do regulaminu pracowniczego, dodatek zagraniczny jest przyznawany w sytuacji, gdy zainteresowany w okresie pięciu lat kończącym się sześć miesięcy przed wstąpieniem do służby nie posiadał stałego miejsca zamieszkania ani nie prowadził swojej głównej działalności zawodowej w państwie miejsca zatrudnienia. Z tego wynika, że sześciomiesięczny okres przewidziany w tym przepisie w przypadku urzędnika bezpośrednio poprzedza podjęcie służby w tym charakterze.
Za taką wykładnią literalną art. 4 ust. 1 lit. a) drugie tiret załącznika VII do regulaminu pracowniczego przemawia wykładnia teleologiczna tego przepisu. Ten sześciomiesięczny okres powinien być bowiem interpretowany w świetle jego celu, jakim jest uniknięcie tego, by urzędnicy stale zamieszkujący lub prowadzący swoją główną działalność zawodową przez praktycznie cały okres odniesienia w państwie pożądanego miejsca zatrudnienia nie zmienili stałego miejsca zamieszkania czy miejsca prowadzenia głównej działalności zawodowej na jakiś czas przed podjęciem służby. Aby uniknąć takiej sytuacji, sześciomiesięczny okres bezpośrednio poprzedza podjęcie obowiązków służbowych.
Co się tyczy ustalenia okresu odniesienia, całkowity okres pięciu lat niekoniecznie musi mieć charakter ciągły, lecz może być podzielony na różne fazy przy założeniu, że zainteresowany pracował w przeszłości na rzecz państwa lub organizacji międzynarodowej.
(zob. pkt 24, 25, 31)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 201/88 Atala-Palmerini przeciwko Komisji, 10 października 1989 r., Rec. str. 3109, pkt 2, 6
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑60/00 Liaskou przeciwko Radzie, 3 maja 2001 r., RecFP str. I‑A‑107, II‑489, pkt 42, 43, 45, 50; sprawa T‑473/04 Asturias Cuerno przeciwko Komisji, 19 czerwca 2007 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑2‑0000, II‑A‑2‑0000, pkt 72
2. Zwykłe miejsce zamieszkania, o którym mowa w art. 4 ust. 1 lit. a) załącznika VII do regulaminu pracowniczego w odniesieniu do dodatku zagranicznego, oznacza miejsce, w którym zainteresowany ustanowił, z zamiarem nadania mu trwałego charakteru, stały bądź zwykły ośrodek swych interesów życiowych. Dla ustalenia zwykłego miejsca zamieszkania ważne jest uwzględnienie wszystkich okoliczności faktycznych składających się na nie.
W obliczu odmowy przyznania dodatku zagranicznego do urzędnika należy wykazanie, że spełnia warunki przewidziane w regulaminie pracowniczym dla potrzeb korzystania z tego dodatku, oraz przedstawienie wszystkich środków dowodowych w tym celu. W tym względzie i w kontekście wszystkich okoliczności faktycznych składających się na pojęcie zwykłego miejsca zamieszkania w państwie członkowskim, w którym osoba była zatrudniona podczas okresu odniesienia, pobyty w innym państwie członkowskim celem przygotowania w nim ponownego osiedlenia i znalezienia pracy ani inne dowody świadczące o związkach z tym państwem, o charakterze zwykłych związków istniejących pomiędzy urzędnikiem a jego ojczyzną, nie są wystarczające.
(zob. pkt 47, 48, 53, 56, 58, 59)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 188/83 Witte przeciwko Parlamentowi, 9 października 1984 r., Rec. str. 3465, pkt 5, 9, 11; sprawa C‑452/93 P Magdalena Fernández przeciwko Komisji, 15 września 1994 r., Rec. str. I‑4295, pkt 22
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑90/92 Magdalena Fernández przeciwko Komisji, 28 września 1993 r., Rec. str. II‑971, pkt 30; ww. sprawa Liaskou przeciwko Radzie, pkt 62–64; sprawa T‑251/02 E przeciwko Komisji, 13 grudnia 2004 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑359, II‑1643, pkt 61; sprawa T‑283/03 Recalde Langarica przeciwko Komisji, 13 września 2005 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑235, II‑1075, pkt 142; sprawa T‑368/03 De Bustamante Tello przeciwko Radzie, 25 października 2005 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑321, II‑1439, pkt 60, 62 i przytoczone tam orzecznictwo; sprawa T‑259/04 Koistinen przeciwko Komisji, 27 września 2006 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑2‑177, II‑A‑2‑879, pkt 34; sprawa T‑324/04 F przeciwko Komisji, 16 maja 2007 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑2‑0000, II‑A‑2‑0000, pkt 63, 87
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑129/06 Salvador Roldán przeciwko Komisji, 26 września 2007 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑1‑0000, II‑A‑1‑0000, pkt 59 i przytoczone tam orzecznictwo
3. Odstępstwo w zakresie przyznania dodatku zagranicznego, przewidziane w art. 4 ust. 1 lit. a) tiret drugie zdanie ostatnie załącznika VII do regulaminu pracowniczego, nie może ograniczać się wyłącznie do osób należących do personelu innego państwa czy organizacji międzynarodowej, ponieważ dotyczy ono wszystkich „sytuacji wynikających z pracy wykonywanej dla innego państwa lub organizacji międzynarodowej”. Jednak tylko sytuacje obejmujące bezpośredni węzeł prawny pomiędzy zainteresowanym a rozpatrywanymi organizacją czy państwem stanowią sytuacje wchodzące w zakres pojęcia pracy wykonywanej na rzecz organizacji międzynarodowej w rozumieniu tego przepisu.
Wystąpienie prywatnej spółki spoza instytucji wspólnotowej w charakterze pośrednika nie pozwala na stwierdzenie istnienia bezpośredniego węzła prawnego pomiędzy pracownikiem a instytucją wspólnotową.
(zob. pkt 74, 75, 77, 78)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑72/94 Diamantaras przeciwko Komisji, 14 grudnia 1995 r., RecFP str. I‑A‑285, II‑865, pkt 52; ww. sprawa Liaskou przeciwko Radzie, pkt 50; sprawa T‑127/00 Nevin przeciwko Komisji, 22 września 2002 r., RecFP str. I‑A‑149, II‑781, pkt 51; ww. sprawa Asturias Cuerno przeciwko Komisji, pkt 45, 48–52