Language of document : ECLI:EU:F:2009:161

ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ (πρώτο τμήμα)

της 30ής Νοεμβρίου 2009

Υπόθεση F-86/08

Dietrich Voslamber

κατά

Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων

«Υπαλληλική υπόθεση – Υπάλληλοι – Κοινωνική ασφάλιση – Κοινό σύστημα υγειονομικής ασφαλίσεως – Σύζυγος πρώην υπαλλήλου – Δέσμια αρμοδιότητα – Άρθρο 13 της ρυθμίσεως περί υγειονομικής ασφαλίσεως»

Αντικείμενο: Προσφυγή, ασκηθείσα δυνάμει των άρθρων 236 ΕΚ και 152 ΕΑ, με την οποία ο D. Voslamber ζητεί, μεταξύ άλλων, την ακύρωση της αποφάσεως της Επιτροπής, της 9ης Ιουλίου 2008, περί απορρίψεως της διοικητικής ενστάσεως που υπέβαλε κατά της αποφάσεως της 17ης Ιανουαρίου 2008 με την οποία απορρίφθηκε η αίτηση του για παροχή κύριας ασφαλίσεως ασθενείας στη σύζυγό του σύμφωνα με το κοινό σύστημα υγειονομικής ασφαλίσεως των υπαλλήλων των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.

Απόφαση: Η προσφυγή απορρίπτεται. Το αίτημα που υπέβαλε η Επιτροπή δυνάμει του άρθρου 94, στοιχείο α΄, του Κανονισμού Διαδικασίας απορρίπτεται. Η Επιτροπή φέρει, εκτός από τα δικαστικά της έξοδα, και τα δύο τρίτα των δικαστικών εξόδων του προσφεύγοντος. Ο προσφεύγων φέρει το ένα τρίτο των δικαστικών του εξόδων.

Περίληψη

1.      Διαδικασία – Εισαγωγικό δικόγραφο – Απαιτήσεις ως προς τον τύπο – Συνοπτική έκθεση των προβαλλόμενων ισχυρισμών – Νομικοί ισχυρισμοί μη εκτιθέμενοι στο δικόγραφο της προσφυγής – Παραπομπή στο σύνολο των παραρτημάτων – Απαράδεκτο

(Οργανισμός του Δικαστηρίου, άρθρο 21· Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 35 § 1, στοιχείο ε΄)

2.      Υπάλληλοι – Εσωτερική οδηγία θεσμικού οργάνου – Έννομα αποτελέσματα – Όρια

(Ρύθμιση περί υγειονομικής ασφαλίσεως, άρθρο 13)

3.      Υπάλληλοι – Κοινωνική ασφάλιση – Υγειονομική ασφάλιση – Παροχή κύριας ασφαλίσεως υγείας σε σύζυγο του υπαλλήλου από το κοινό σύστημα υγειονομικής ασφαλίσεως – Προϋποθέσεις

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 72· ρύθμιση για την υγειονομική ασφάλιση, άρθρο 13)

1.      Κατά τα άρθρα 21 του Οργανισμού του Δικαστηρίου και 35, παράγραφος 1, στοιχείο ε΄, του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, το δικόγραφο της προσφυγής πρέπει να περιέχει τους ισχυρισμούς και τα προβαλλόμενα πραγματικά και νομικά επιχειρήματα. Τα στοιχεία αυτά πρέπει να εκτίθενται κατά τρόπο αρκούντως σαφή και ακριβή, προκειμένου να μπορεί ο μεν καθού να προετοιμάσει την άμυνά του, το δε Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης να αποφανθεί επί της προσφυγής, ενδεχομένως χωρίς οποιαδήποτε άλλη πληροφορία. Χάριν της ασφάλειας δικαίου και της ορθής απονομής της δικαιοσύνης, πρέπει, για να είναι μια προσφυγή παραδεκτή, τα βασικά πραγματικά και νομικά στοιχεία επί των οποίων αυτή στηρίζεται να προκύπτουν, τουλάχιστον συνοπτικώς, αλλά κατά τρόπο λογικώς συνεπή και κατανοητό, από το κείμενο του ίδιου του δικογράφου της προσφυγής. Μολονότι το κύριο μέρος του δικογράφου της προσφυγής μπορεί να θεμελιωθεί και να συμπληρωθεί, όσον αφορά συγκεκριμένα σημεία, με παραπομπές σε αποσπάσματα συνημμένων σ’ αυτό εγγράφων, η γενική παραπομπή σε άλλα έγγραφα, έστω και συνημμένα στο δικόγραφο της προσφυγής, δεν μπορεί να αντισταθμίσει την έλλειψη ουσιωδών στοιχείων νομικής επιχειρηματολογίας τα οποία, σύμφωνα με τις προαναφερθείσες διατάξεις, πρέπει να περιλαμβάνονται στο δικόγραφο της προσφυγής. Δεν εναπόκειται, εξάλλου, στο Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης να αναζητεί και να εντοπίζει στα παραρτήματα τους ισχυρισμούς και τα επιχειρήματα που θα μπορούσε να θεωρήσει ως έρεισμα της προσφυγής, δεδομένου ότι τα παραρτήματα επιτελούν λειτουργία αμιγώς αποδεικτική και διευκρινιστική.

(βλ. σκέψη 37)

Παραπομπή:

ΠΕΚ: 8 Δεκεμβρίου 2005, T‑91/04, Just κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2005, σ. I‑A‑395 και II‑1801, σκέψη 35

2.      Δεν επιτρέπεται να τίθενται κανόνες αντίθετοι προς υπερκείμενες διατάξεις όπως αυτές του Οργανισμού και των εφαρμοστικών του ρυθμίσεων, ή προς τις γενικές αρχές του δικαίου με εσωτερικές οδηγίες του θεσμικού οργάνου. Επομένως, η ερμηνεία «βάσει διοικητικών πληροφοριών» της έννοιας του εισοδήματος επαγγελματικής προελεύσεως δεν δύναται να είναι διαφορετική από εκείνη την οποία υιοθετεί το άρθρο 13 της ρυθμίσεως περί υγειονομικής ασφαλίσεως των υπαλλήλων.

(βλ. σκέψη 53)

Παραπομπή:

ΠΕΚ: 25 Οκτωβρίου 2005, T‑43/04, Fardoom και Reinard κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2005, σ. I‑A‑329 και II‑1465, σκέψεις 35 και 36

3.      Κατά την παράγραφο 3 των διοικητικών πληροφοριών του 2007 σχετικά με την εφαρμογή του άρθρου 13 της κοινής ρυθμίσεως περί υγειονομικής ασφαλίσεως των υπαλλήλων των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, με την οποία προσδιορίζονται οι προϋποθέσεις εφαρμογής του εν λόγω άρθρου 13, η κατ’ εξαίρεση παροχή κύριας ασφαλίσεως σε σύζυγο υπαλλήλου σύμφωνα με το κοινό σύστημα υγειονομικής ασφαλίσεως που ισχύει στα θεσμικά όργανα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων υπόκειται σε μία από τις ακόλουθες προϋποθέσεις: πρώτον, ο/η σύζυγος πρέπει να μη μπορεί να υπαχθεί σε άλλο σύστημα υγειονομικής ασφαλίσεως· δεύτερον, το ύψος των ασφαλίστρων για υγειονομική ασφάλιση του ενδιαφερομένου πρέπει να υπερβαίνει το 20 % του επαγγελματικής προελεύσεως φορολογητέου εισοδήματός του.

Θεσμικό όργανο υποπίπτει σε πλάνη περί το δίκαιο οσάκις, στο πλαίσιο αιτήσεως του υπαλλήλου για την παροχή κύριας ασφαλίσεως ασθενείας στη σύζυγό του σύμφωνα με το κοινό σύστημα υγειονομικής ασφαλίσεως, αρνείται να θεωρήσει ως εισόδημα επαγγελματικής προελεύσεως τις συντάξεις γήρατος της συζύγου του υπαλλήλου, καίτοι το άρθρο 13 της κοινής ρυθμίσεως περί υγειονομικής ασφαλίσεως των υπαλλήλων των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων ορίζει ρητώς ότι οι συντάξεις γήρατος συνιστούν εισόδημα επαγγελματικής προελεύσεως.

Εντούτοις, ο υπάλληλος προβάλλει αλυσιτελώς λόγο ακυρώσεως της αποφάσεως σε περίπτωση που η διοίκηση δεν είχε διακριτική ευχέρεια και ήταν υποχρεωμένη να ενεργήσει όπως ενήργησε. Συναφώς, η Επιτροπή υποχρεούται, κατ’ εφαρμογήν του άρθρου 13 της κοινής ρυθμίσεως, να απορρίψει την αίτηση υπαλλήλου για την παροχή κύριας ασφαλίσεως ασθενείας στη σύζυγό του σύμφωνα με το κοινό σύστημα υγειονομικής ασφαλίσεως των υπαλλήλων των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων όταν η σύζυγος του υπαλλήλου δεν πληροί καμία από τις δύο προϋποθέσεις που θέτει η παράγραφος 3 των εν λόγω διοικητικών πληροφοριών, και τούτο ανεξαρτήτως της ερμηνείας που δίδεται στη δεύτερη προϋπόθεση.

(βλ. σκέψεις 52, 54, 55, 60, 75 και 76)

Παραπομπή:

ΔΕΚ: 20 Μαΐου 1987, 432/85, Σουνά κατά Επιτροπής, Συλλογή 1987, σ. 2229, σκέψη 20

ΔΔΔ: 17 Ιουνίου 2008, F‑97/07, De Fays κατά Επιτροπής, που δεν έχει δημοσιευθεί ακόμη στη Συλλογή, σκέψεις 70 και 71