ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

(δεύτερο τμήμα)

της 12ης Μαρτίου 2009

Υπόθεση F-24/07

Virginie Lafleur Tighe

κατά

Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων

«Υπαλληλική υπόθεση – Συμβασιούχοι υπάλληλοι – Πρόσληψη – Κατάταξη σε βαθμό – Πρώην ανεξάρτητοι εμπειρογνώμονες – Επαγγελματική πείρα – Πτυχίο – Πιστοποιητικό ισοτιμίας – Παραδεκτό – Νέο ουσιώδες πραγματικό περιστατικό»

Αντικείμενο: Προσφυγή, ασκηθείσα δυνάμει των άρθρων 236 ΕΚ και 152 EA, με την οποία η V. Lafleur Tighe ζητεί, κατ’ ουσίαν, την ακύρωση της αποφάσεως της αρμόδιας για τη σύναψη των συμβάσεων αρχής περί κατατάξεώς της στον βαθμό 13, κλιμάκιο 1, όπως η απόφαση αυτή προκύπτει από την υπογραφείσα στις 22 Δεκεμβρίου 2005 σύμβαση προσλήψεώς της.

Απόφαση: Η προσφυγή απορρίπτεται. Κάθε διάδικος φέρει τα δικαστικά του έξοδα.

Περίληψη

Υπάλληλοι – Προσφυγή – Προηγούμενη διοικητική ένσταση – Προθεσμίες – Χαρακτήρας δημοσίας τάξεως – Εκπρόθεσμη άσκηση – Έναρξη νέας προθεσμίας – Προϋπόθεση

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρα 90 και 91)

Η σύμβαση που συνάπτει θεσμικό όργανο με υπάλληλο αρχίζει να παράγει τα αποτελέσματά της από της υπογραφής της, από τον χρόνο δε αυτόν αποκτά την ιδιότητα βλαπτικής για τον υπάλληλο πράξεως, υπό τον όρο ότι έχουν καθοριστεί όλα τα στοιχεία της.

Οι προθεσμίες των άρθρων 90 και 91 του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (στο εξής: ΚΥΚ), δεδομένου ότι αποσκοπούν στην ασφάλεια των εννόμων καταστάσεων, είναι δημοσίας τάξεως και δεσμεύουν τους διαδίκους και το δικαιοδοτικό όργανο. Μόνον η συνδρομή νέων και ουσιωδών πραγματικών περιστατικών δικαιολογεί την υποβολή αιτήσεως για την επανεξέταση αποφάσεως, όπως η σχετική με την κατάταξη υπαλλήλου, η οποία δεν αμφισβητήθηκε εντός των προθεσμιών που τάσσουν τα άρθρα 90 και 91 του ΚΥΚ. Για να θεωρείται ένα περιστατικό «νέο», πρέπει τόσο ο προσφεύγων όσο και η διοίκηση να μην ήταν σε θέση να γνωρίζουν το οικείο περιστατικό κατά την έκδοση της προγενέστερης αποφάσεως που κατέστη απρόσβλητη. Για να θεωρείται «ουσιώδες», το οικείο περιστατικό πρέπει να μπορεί να μεταβάλει ουσιωδώς την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο προσφεύγων όταν υπέβαλε την αρχική του αίτηση επί της οποίας εκδόθηκε η προγενέστερη απόφαση που κατέστη απρόσβλητη.

(βλ. σκέψεις 53 και 55 έως 57)

Παραπομπή:

ΔΕΚ: 26 Σεπτεμβρίου 1985, 231/84, Valentini κατά Επιτροπής, Συλλογή 1985, σ. 3027, σκέψη 14

ΠΕΚ: 11 Ιουλίου 1997, T‑16/97, Chauvin κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 1997, σ. I‑A‑237 και II‑681, σκέψη 32· 7 Φεβρουαρίου 2001, T‑186/98, Inpesca κατά Επιτροπής, Συλλογή 2001, σ. II‑557, σκέψεις 50 και 51· 11 Ιουλίου 2002, T‑137/99 και T‑18/00, Martínez Páramo κ.λπ. κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2002, σ. I‑A‑119 και II‑639, σκέψη 56· 14 Φεβρουαρίου 2005, T‑406/03, Ravailhe κατά Επιτροπής των Περιφερειών, Συλλογή Υπ.Υπ. 2005, σ. I‑A‑19 και II‑79, σκέψη 57

ΔΔΔ: 19 Φεβρουαρίου 2008, F‑49/07, R κατά Επιτροπής, η οποία δεν έχει ακόμη δημοσιευθεί στη Συλλογή, σκέψη 79, και κατά της οποίας εκκρεμεί αίτηση αναιρέσεως ενώπιον του Πρωτοδικείου, υπόθεση T‑156/08 P· 10 Ιουλίου 2008, F‑141/07, Maniscalco κατά Επιτροπής, η οποία δεν έχει ακόμη δημοσιευθεί στη Συλλογή, σκέψη 25