ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

(πρώτο τμήμα)

της 25ης Νοεμβρίου 2009

Υπόθεση F-5/09

Ayo Soerensen Ferraresi

κατά

Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων

«Υπαλληλική υπόθεση – Υπάλληλοι – Αγωγή αποζημιώσεως – Παραδεκτό – Διοικητική ένσταση – Βλαπτική πράξη»

Αντικείμενο: Προσφυγή-αγωγή, ασκηθείσα δυνάμει των άρθρων 236 ΕΚ και 152 ΕΑ, με την οποία η Α. Soerensen Ferraresi ζητεί να υποχρεωθεί η Επιτροπή σε ικανοποίηση της ηθικής βλάβης και αποζημίωση για τη σωματική βλάβη και υλική ζημία που υπέστη τo ύψος των οποίων δύναται να εκτιμηθεί από ορκωτό πραγματογνώμονα ή κατά δίκαιη κρίση.

Απόφαση: Η προσφυγή-αγωγή απορρίπτεται ως προδήλως απαράδεκτη. Η προσφεύγουσα-ενάγουσα καταδικάζεται στα δικαστικά έξοδα.

Περίληψη

1.      Διαδικασία – Παραδεκτό της προσφυγής-αγωγής – Προβολή ενστάσεως απαραδέκτου

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρα 76 και 78)

2.      Υπάλληλοι – Προσφυγή – Αίτημα αποζημιώσεως προς αποκατάσταση της ζημίας που προκλήθηκε από συμπεριφορά μη έχουσα τον χαρακτήρα αποφάσεως

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρα 90 και 91)

3.      Υπάλληλοι – Προσφυγή – Προθεσμίες – Αίτημα αποζημιώσεως απευθυνόμενο σε θεσμικό όργανο – Τήρηση ευλόγου προθεσμίας

(Οργανισμός του Δικαστηρίου, άρθρο 46· Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 90 § 1)

4.      Υπάλληλοι – Προσφυγή – Προσφυγή ακυρώσεως που δεν ασκήθηκε εμπροθέσμως – Αγωγή αποζημιώσεως – Νέα έναρξη των προθεσμιών που προβλέπονται στα άρθρα 90 και 91 ΚΥΚ – Δεν υφίσταται

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρα 90 και 91)

5.      Υπάλληλοι – Προσφυγή – Αγωγή αποζημιώσεως – Αυτοτέλεια σε σχέση με την προσφυγή ακυρώσεως

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρα 90 και 91)

1.      Ακόμα και επί ασκήσεως ενστάσεως απαραδέκτου με χωριστό δικόγραφο από τον καθού επί τη βάσει του άρθρου 78 του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης (στο εξής: Δικαστήριο ΔΔ) και υποβολής προτάσεων από τον προσφεύγοντα, το Δικαστήριο ΔΔ παραμένει ελεύθερο να εκδώσει διάταξη κατ’ εφαρμογήν του άρθρου 76 του ως άνω Κανονισμού, εάν η προσφυγή είναι προδήλως απαράδεκτη.

(βλ. σκέψη 14)

Παραπομπή:

ΔΔΔ: 30 Οκτωβρίου 2008, F‑48/08 και F‑48/08 AJ, Ortega Serrano κατά Επιτροπής, δεν έχει δημοσιευθεί ακόμη στη Συλλογή, σκέψη 23, κατά της οποίας εκκρεμεί αίτηση αναιρέσεως ασκηθείσας ενώπιον του Πρωτοδικείου, υπόθεση T‑583/08 P

2.      Η ηθική παρενόχληση αποτελεί συμπεριφορά που δεν έχει τον χαρακτήρα αποφάσεως. Απόκειται, επομένως, στον υπάλληλο που επιθυμεί αποκατάσταση της ζημίας που υπέστη από τη μη συνιστούσα απόφαση συμπεριφορά αυτή να υποβάλει την αίτηση του άρθρου 90, παράγραφος 1, του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (στο εξής: ΚΥΚ). Μόνον η ρητή ή η σιωπηρή απόρριψη αυτής της αιτήσεως συνιστά βλαπτική απόφαση κατά της οποίας ο ενδιαφερόμενος μπορεί να στραφεί με ένσταση και μόνο μετά τη ρητή ή σιωπηρή απόρριψη της ενστάσεως αυτής χωρεί αγωγή περί αποζημιώσεως ενώπιον του Δικαστηρίου ΔΔ.

(βλ. σκέψεις 22, 26 και 27)

Παραπομπή:

ΠΕΚ: 25 Σεπτεμβρίου 1991, T‑5/90, Marcato κατά Επιτροπής, Συλλογή 1991, σ. II‑731, σκέψεις 49 και 50· 28 Ιουνίου 1996, T‑500/93, Y κατά Δικαστηρίου, Συλλογή Υπ.Υπ. 1996, σ. I‑A‑335 και II‑977, σκέψεις 64 και 66

ΔΔΔ: 1 Φεβρουαρίου 2007, F‑42/05, Rossi Ferreras κατά Επιτροπής, δεν έχει δημοσιευθεί ακόμη στη Συλλογή, σκέψεις 58 έως 61

3.      Καίτοι το άρθρο 90, παράγραφος 1, του ΚΥΚ δεν θέτει προθεσμία για την άσκηση αγωγής αποζημιώσεως, αυτή θα πρέπει, όταν στρέφεται κατά συμπεριφοράς που δεν έχει τον χαρακτήρα αποφάσεως, να ασκηθεί εντός ευλόγου προθεσμίας από τη στιγμή κατά την οποία ο ενδιαφερόμενος έλαβε γνώση της καταστάσεως την οποία καταγγέλλει. Συγκεκριμένα, η τήρηση ευλόγου προθεσμίας απαιτείται σε όλες τις περιπτώσεις στις οποίες, ελλείψει σχετικής ρυθμίσεως, θα αντέβαινε προς τις αρχές της ασφαλείας δικαίου ή της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης να μπορούν τα θεσμικά όργανα της Ένωσης και τα φυσικά ή νομικά πρόσωπα να ενεργούν χωρίς κανένα χρονικό όριο, διακυβεύοντας έτσι, μεταξύ άλλων, τη σταθερότητα κεκτημένων νομικών καταστάσεων. Όσον αφορά τις αγωγές αποζημιώσεως που ενδέχεται να έχουν ως αποτέλεσμα την επιβολή χρηματικής επιβάρυνσης στην Ένωση, η τήρηση ευλόγου προθεσμίας για την υποβολή αιτήσεως περί αποζημιώσεως δικαιολογείται για λόγους προστασίας των δημοσίων οικονομικών, συγκεκριμενοποιούμενους, όσον αφορά τις αξιώσεις στο πεδίο της εξωσυμβατικής ευθύνης, στην πενταετή προθεσμία παραγραφής που τάσσει το άρθρο 46 του Οργανισμού του Δικαστηρίου.

Ο εύλογος χαρακτήρας της προθεσμίας πρέπει να εκτιμάται σε συνάρτηση με τις περιστάσεις που χαρακτηρίζουν κάθε υπόθεση και, ειδικότερα, με τα συμφέροντα του ενδιαφερομένου που διακυβεύονται στη δίκη, την περιπλοκότητα της υποθέσεως και τη συμπεριφορά των διαδίκων.

(βλ. σκέψεις 35, 37 και 38)

Παραπομπή:

ΠΕΚ: 5 Οκτωβρίου 2004, T‑45/01, Sanders κ.λπ. κατά Επιτροπής, Συλλογή 2004, σ. II‑3315, σκέψεις 59 και 67 in fine· 5 Οκτωβρίου 2004, T‑144/02, Eagle κ.λπ. κατά Επιτροπής, Συλλογή 2004, σ. II‑3381, σκέψεις 65 και 66

ΔΔΔ: 4 Νοεμβρίου 2008, F‑87/07, Marcuccio κατά Επιτροπής, δεν έχει δημοσιευθεί ακόμη στη Συλλογή, σκέψη 27, κατά της οποίας εκκρεμεί αίτηση αναιρέσεως ενώπιον του Πρωτοδικείου, υπόθεση T‑16/09 P

4.      Υπάλληλος ο οποίος παρέλειψε να ασκήσει, εντός των προθεσμιών που τάσσουν τα άρθρα 90 και 91 του ΚΥΚ, προσφυγή ακυρώσεως βλαπτικής γι’ αυτόν πράξεως δεν μπορεί, μέσω της αγωγής αποκαταστάσεως της ζημίας που προκλήθηκε από την πράξη, να θεραπεύσει την παράλειψη αυτή και να επιτύχει, κατά τον τρόπο αυτό, την έναρξη νέων προθεσμιών για την άσκηση προσφυγής.

(βλ. σκέψη 27)

5.      Δεδομένης της αυτοτέλειας της αγωγής αποζημιώσεως σε σχέση με την προσφυγή ακυρώσεως ο υπάλληλος δύναται να ασκήσει με χωριστό δικόγραφο αγωγή αποζημιώσεως για ζημία οφειλόμενη στον παράνομο χαρακτήρα της βλαπτικής για αυτόν πράξεως, εάν έχει ήδη ασκηθεί εμπροθέσμως προσφυγή ακυρώσεως της πράξεως. Εάν επιλέξει αυτήν τη δικαστική οδό, τότε ο υπάλληλος θα πρέπει να ασκήσει την αγωγή αποζημιώσεως εντός ευλόγου προθεσμίας.

(βλ. σκέψη 36)

Παραπομπή:

ΔΔΔ: 1 Φεβρουαρίου 2007, F‑125/05, Τσαρνάβας κατά Επιτροπής, δεν έχει δημοσιευθεί ακόμη στη Συλλογή, σκέψεις 76 έως 78