POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
UNII EUROPEJSKIEJ
(druga izba)
z dnia 28 czerwca 2013 r.
Sprawa F‑44/11
Luigi Marcuccio
przeciwko
Komisji Europejskiej
Służba publiczna – Artykuł 34 §§ 1, 6 regulaminu postępowania – Skarga złożona faksem w terminie do jej wniesienia przedłużonym o termin dziesięciu dni uwzględniający odległość – Skarga złożona listownie w ciągu dziesięciu dni –– Brak identyczności między jedną a drugą – Wniesienie skargi po terminie
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której L. Marcuccio żąda w szczególności uznania przez Sąd za nieistniejącą lub stwierdzenia nieważności odmownej decyzji Komisji Europejskiej w sprawie jego wniosku z dnia 6 marca 2010 r. oraz decyzji oddalającej jego zażalenie z dnia 3 września 2010 r. oraz przyznania mu odszkodowania za szkody, które rzekomo poniósł z racji wysłania przez jednego z lekarzy orzeczników służby medycznej Komisji pisma do jego lekarza prowadzącego w dniu 8 marca 2004 r. Listowne złożenie oryginału skargi poprzedziło wysłanie do sekretariatu Sądu w dniu 13 kwietnia 2011 r. za pośrednictwem faksu dokumentu przedstawionego jako odpis oryginału skargi wysłanego pocztą.
Orzeczenie: Skarga zostaje w części odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna, a w części oddalona jako oczywiście bezzasadna. L. Marcuccio pokrywa własne koszty oraz zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Akty administracji – Domniemanie ważności – Akt nieistniejący – Pojęcie – Oddalenie wniosku o odszkodowanie urzędnika podnoszącego rzekome przewinienie lekarza orzecznika instytucji polegające na wysłaniu określonych informacji lekarzowi prowadzącemu tego urzędnika oraz brak uzasadnienia decyzji odmownej – Wyłączenie
(art. 288 TFUE)
2. Postępowanie sądowe – Skarga wszczynająca postępowanie – Wymogi formalne – Skarga złożona faksem w terminie do jej wniesienia – Odręczny podpis adwokata różniący się od podpisu widniejącego na przesłanym pocztą oryginale skargi – Konsekwencje – Pominięcie daty otrzymania faksu przy ocenie dochowania terminu do wniesienia skargi
(regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 34 §§ 1, 6; regulamin pracowniczy, art. 91 ust. 3)
1. Akty instytucji Unii korzystają zasadniczo z domniemania zgodności z prawem i tym samym wywołują skutki prawne także w przypadku wadliwości do czasu stwierdzenia ich nieważności lub ich uchylenia. Jednakże w drodze wyjątku od tej zasady akty dotknięte wadą, której waga jest tak oczywista, że nie może być tolerowana przez porządek prawny Unii, należy uznać za niewywołujące żadnego skutku prawnego. Powaga skutków związanych z uznaniem aktu instytucji Unii za nieistniejący wymaga, by takie stwierdzenie było ograniczone do skrajnych sytuacji.
Za skrajną sytuację nie można uznać naruszenia prawa do poszanowania życia prywatnego, poufności, zasad deontologicznych, którymi rządzi się zawód lekarza, a także obowiązku uzasadnienia.
Należy więc odrzucić jako oczywiście niedopuszczalny wniosek urzędnika o uznanie za nieistniejącą dorozumianej decyzji odmownej Komisji w sprawie jego wniosku o odszkodowanie za szkody rzekomo wyrządzone faktem wysłania przez jednego z lekarzy orzeczników służby medycznej Komisji pisma do jego lekarza prowadzącego, jeżeli, po pierwsze, obaj lekarze zasiadają w komitecie ds. inwalidztwa odpowiedzialnym za zbadanie sprawy tego urzędnika, a po drugie, prośba o informacje, z którą zwrócił się lekarz orzecznik, wpisuje się właśnie w ramy rozpatrywania sprawy niepełnosprawności tego urzędnika. Lekarz orzecznik, zwracając się – wyłącznie w celu wypełnienia powierzonego mu zadania – o tego rodzaju informacje, działa w ramach służby, w granicach swoich uprawnień i bez zdradzania obowiązującej go tajemnicy lekarskiej. W związku z tym lekarz orzecznik nie narusza żadnej obowiązującej w jego zawodzie zasady deontologicznej.
Ponadto okoliczność, że lekarz orzecznik poinformował lekarza prowadzącego urzędnika, że adres służbowy tegoż uległ zmianie, nie stanowi naruszenia poszanowania życia prywatnego ani obowiązku poufności, gdyż informacja ta była podana w decyzji o przeniesieniu urzędnika z urzędu w interesie służby, która została mu przekazana oraz opublikowana, przynajmniej wewnątrz instytucji. Wreszcie decyzji odmownej w sprawie wniosku o odszkodowanie w każdym razie nie można postrzegać jako nieistniejącej tylko dlatego, że nie została uzasadniona.
(zob. pkt 23, 26–29)
Odesłanie:
Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑9/09 P Marcuccio przeciwko Komisji, 24 listopada 2010 r., pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo
2. W ramach postępowań w sprawach z zakresu służby publicznej Unii do celów prawidłowego złożenia wszelkich dokumentów procesowych przepisy art. 34 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, a w szczególności jego §§ 1, 6, zezwalającego na wniesienie skargi za pośrednictwem faksu, wymagają od osoby reprezentującej daną stronę złożenia odręcznego podpisu na oryginale dokumentu procesowego, zanim zostanie on przesłany faksem, oraz złożenia tego samego oryginału w sekretariacie Sądu najpóźniej w ciągu dziesięciu dni.
W tych okolicznościach, jeżeli wstecznie okazuje się, że na oryginale pisma procesowego, który fizycznie został złożony w sekretariacie w terminie dziesięciu dni następujących po jego przesłaniu do sekretariatu za pośrednictwem faksu, nie widnieje ten sam odręczny podpis co na dokumencie przesłanym za pośrednictwem faksu, należy stwierdzić, że do sekretariatu Sądu wpłynęły dwa różne pisma procesowe, nawet jeśli podpis został złożony przez tę samą osobę. Ponieważ do Sądu nie należy sprawdzanie, czy oba pisma zgadzają się co do słowa, oczywiste jest bowiem, że gdy podpis na jednym z dokumentów nie jest identyczny z podpisem na drugim z nich, przekazany faksem dokument nie stanowi kopii oryginału pisma złożonego listownie.
Ponadto, jeżeli przekazanie pisma przesłanego za pośrednictwem faksu nie spełnia wymogów pewności prawa ustanowionych w art. 34 regulaminu postępowania, data przekazania dokumentu przesłanego za pośrednictwem faksu nie może być brana pod uwagę przy ocenie dochowania terminu do wniesienia skargi.
(zob. pkt 36, 37, 39)