WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ

(pierwsza izba)

z dnia 13 lutego 2007 r.

Sprawa F‑62/06

Daniela Guarneri

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Urzędnicy – Wynagrodzenie – Dodatki rodzinne – Dodatek na dziecko pozostające na utrzymaniu – Norma zapobiegająca kumulacji mająca zastosowanie do świadczeń krajowych

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której D. Guarneri żąda stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 5 sierpnia 2005 r. dokonującej, poprzez zastosowanie art. 67 ust. 2 regulaminu pracowniczego, odliczenia belgijskiej renty dla sierot od dodatku rodzinnego pobieranego przez skarżącą oraz decyzji organu powołującego z dnia 14 lutego 2006 r. oddalającej zażalenie skarżącej na zaskarżoną decyzję z dnia 5 sierpnia 2005 r.

Orzeczenie: Stwierdza się nieważność decyzji Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 5 sierpnia 2005 r. w zakresie, w jakim dokonuje ona odliczenia kwoty belgijskiego świadczenia dla sierot otrzymywanego przez D. Guarneri od wypłacanego jej dodatku na dziecko pozostające na utrzymaniu. W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona. Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona kosztami postępowania. Rada Unii Europejskiej, występująca w charakterze interwenienta, pokryje własne koszty postępowania.

Streszczenie

Urzędnicy – Wynagrodzenie – Dodatki rodzinne – Dodatek na dziecko pozostające na utrzymaniu

(regulamin pracowniczy urzędników, art. 67 ust. 2)

Jedynie świadczenia, które są porównywalne i które realizują ten sam cel, są świadczeniami podobnego rodzaju w rozumieniu przepisu zapobiegającego kumulacji z art. 67 ust. 2 regulaminu pracowniczego w zakresie dodatków rodzinnych. Decydującym kryterium dla kwalifikacji dodatku podobnego rodzaju jest cel realizowany przez dane dodatki.

Belgijskie świadczenie dla sierot nie realizuje takiego samego celu co dodatek na dziecko pozostające na utrzymaniu przewidziany w art. 67 ust. 1 lit. b) regulaminu pracowniczego. Świadczenie belgijskie ma bowiem na celu nie tyle rekompensatę zwykłych kosztów związanych z utrzymaniem i wykształceniem dzieci, co wyrównanie rodzicowi żyjącemu kosztów szczególnych, spowodowanych przez śmierć drugiego rodzica, który za życia łożył na ich utrzymanie i wykształcenie. Świadczenie to służy również zabezpieczeniu potrzeb szczególnych osieroconych dzieci i stanowi pomoc finansową dla osoby, która nagle sama musi utrzymać rodzinę. Przyznanie tego świadczenia jest następstwem nie tyle rzeczywistego ponoszenia kosztów utrzymania dziecka, co odrębnej okoliczności, która związana jest z materializacją się ryzyka śmierci jednego z rodziców dziecka.

(zob. pkt 34, 42, 45, 46)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 106/76 Deboeck przeciwko Komisji, 13 października 1977 r., Rec. s. 1623, pkt 16; sprawa 14/77 Emer przeciwko Komisji, 13 października 1977 r., Rec. s. 1683, pkt 15

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑147/95 Pavan przeciwko Parlamentowi, 11 czerwca 1996 r., RecFP s. I‑A‑291, II‑861, pkt 41; sprawa T‑33/04, Weißenfels przeciwko Parlamentowi, 25 stycznia 2006 r., Zb.Orz.SP s. I-A-2-1 i II-A-2-1, pkt 47