WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba)
z dnia 29 września 2009 r.
Sprawa F‑114/07
Rainer Wenning
przeciwko
Europejskiemu Urzędowi Policji (Europol)
Służba publiczna – Personel Europolu – Przedłużenie umowy o pracę z pracownikiem Europolu – Artykuł 6 regulaminu pracowniczego Europolu – Sprawozdanie z oceny
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 40 ust. 3 Konwencji na podstawie art. K.3 Traktatu o Unii Europejskiej dotyczącego utworzenia Europejskiego Urzędu Policji (konwencja o Europolu) oraz art. 93 ust. 1 regulaminu pracowniczego Europolu, w której R. Wenning żąda zasadniczo stwierdzenia nieważności decyzji Europolu z dnia 21 grudnia 2006 r. o nieprzedłużeniu z nim umowy, stwierdzenia nieważności sprawozdania z oceny sporządzonego za okres od stycznia do września 2006 r. oraz zasądzenia od Europolu odszkodowania za rzekomo poniesioną szkodę i zadośćuczynienia za rzekomo doznaną krzywdę.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Każda ze stron pokrywa własne koszty.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Pracownicy Europolu – Sprawozdanie z oceny – Sporządzenie – Wytyczne w zakresie oceny personelu Europolu
(regulamin pracowniczy Europolu, art. 6, 28)
2. Urzędnicy – Pracownicy Europolu – Sprawozdanie z oceny – Sporządzenie – Brak wiążącego terminu
(regulamin pracowniczy Europolu, art. 6, 28)
3. Urzędnicy – Ocena – Sprawozdanie z oceny
4. Urzędnicy – Ocena – Sprawozdanie z oceny – Sporządzenie
5. Urzędnicy – Ocena – Sprawozdanie z oceny – Zmiana ocen w stosunku do oceny poprzedniej
6. Urzędnicy – Ocena – Sprawozdanie z oceny – Kontrola sądowa
(regulamin pracowniczy Europolu, art. 6, 28)
7. Urzędnicy – Ocena – Sprawozdanie z oceny – Niezbędna zgodność między uwagami opisowymi a oceną wyrażoną liczbowo
8. Urzędnicy – Pracownicy Europolu – Zatrudnienie – Nieprzedłużenie umowy zawartej na czas określony
(regulamin pracowniczy Europolu, art. 6, art. 94 ust. 1 lit. a))
1. Naruszenia norm proceduralnych, takich jak normy ustanowione w przyjętych przez Europol wytycznych dotyczących postępowania w zakresie rozwoju karier zawodowych i oceny personelu, stanowią istotne nieprawidłowości mogące spowodować nieważność takiego sprawozdania z oceny pracownika, pod warunkiem że wykaże on, iż treść wspomnianego sprawozdania mogła być inna w braku tych naruszeń.
(zob. pkt 97, 102)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑212/97 Hubert przeciwko Komisji, 9 marca 1999 r., RecFP s. I‑A‑41, II‑185, pkt 53
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑34/07 Skareby przeciwko Komisji, 15 grudnia 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑0000, II‑A‑1‑0000, pkt 40, odwołanie w toku przed Sądem Pierwszej Instancji, sprawa T‑91/09 P
2. Ani regulamin pracowniczy Europolu, ani wytyczne dotyczące postępowania w zakresie rozwoju karier zawodowych i oceny personelu nie ustalają dokładnego terminu sporządzenia sprawozdania z oceny pracownika Europolu. Artykuł 28 tego regulaminu pracowniczego stanowi jedynie, że sprawozdanie z oceny sporządza się co najmniej raz do roku. Choć administracja ma bezwzględny obowiązek zadbać o to, by okresowe przygotowanie sprawozdań z oceny odbywało się w terminach przewidzianych w regulaminie pracowniczym, oraz o to, by były one sporządzane w sposób prawidłowy, zarówno z uwagi na zasadę dobrej administracji, jak i w celu ochrony interesów urzędników, to przysługuje jej rozsądny termin sporządzenia sprawozdania z oceny, w braku przepisów poddających przebieg postępowania w sprawie oceny dokładnym terminom. Ponadto żaden przepis omawianego regulaminu pracowniczego czy wytycznych nie zakazuje zobowiązania do osiągnięcia określonego celu przed końcem okresu oceny. Przeciwnie, wspomniane wytyczne, zgodnie z którymi cele powinny być ustalane wraz z terminami, nie stanowią, że termin winien odpowiadać końcowi okresu oceny.
(zob. pkt 98, 99)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑193/03 Piro przeciwko Komisji, 10 maja 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑121, II‑547, pkt 76–78
3. Oceniający w ramach sporządzania sprawozdania z oceny przeprowadza ocenę w ścisłej współpracy z zatwierdzającym, a ten ostatni może w następstwie spotkania, które odbyło się na wniosek ocenianego urzędnika, zmienić albo potwierdzić sprawozdanie.
(zob. pkt 100)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑157/04 De Bry przeciwko Komisji, 12 lipca 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑199, II‑901, pkt 44
4. Samym celem postępowania w sprawie oceny jest podsumowanie wyników pracy i kompetencji zainteresowanego urzędnika z upływem każdego kolejnego z góry określonego terminu. Skoro ocena dotycząca okresu odniesienia jest sporządzona na koniec postępowania opartego na zasadzie kontradyktoryjności, zainteresowany urzędnik nie może podnieść a posteriori braku przedstawienia mu zarzutów tymczasowych w trakcie okresu odniesienia. Nie można zatem wymagać, aby oceny wartościujące przedstawione przez przełożonych w ramach zasięgania opinii zorganizowanego tytułem postępowania w sprawie oceny za dany okres zostały wcześniej przedyskutowane pomiędzy ocenianym urzędnikiem a jego przełożonymi lub były przedmiotem wcześniejszego ostrzeżenia na piśmie w trakcie okresu odniesienia, skoro w ramach postępowania w sprawie oceny są one przedmiotem rzeczywistej debaty opartej na zasadzie kontradyktoryjności.
(zob. pkt 104)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑344/05 P Komisja przeciwko De Bry, 9 listopada 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑10915, pkt 37–45
Sąd Pierwszej Instancji: sprawy połączone T‑155/03, T‑157/03, T‑331/03 Cwik przeciwko Komisji, 13 grudnia 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑411, II‑1865, pkt 142
5. Obowiązek uzasadnienia, w ramach sporządzania sprawozdania z oceny, każdej zmiany w stosunku do oceny wcześniejszej ma umożliwić urzędnikowi poznanie przyczyn zmiany jego klasyfikacji według skali ocen, sprawdzenie, czy podnoszone okoliczności rzeczywiście wystąpiły, a tym samym, sformułowanie, na podstawie prawa do bycia wysłuchanym, uwag odnośnie do uzasadnienia, a sprawozdanie z oceny jest obarczone istotną wadą formalną, jeśli brak uzasadnienia naruszył prawo urzędnika do bycia wysłuchanym.
(zob. pkt 108)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑1/91 Della Pietra przeciwko Komisji, 16 lipca 1992 r., Rec. s. II‑2145, pkt 30; ww. sprawa Hubert przeciwko Komisji, pkt 79; sprawa T‑50/04 Micha przeciwko Komisji, 25 października 2005 r., RecFP s. I‑A‑339, II‑1499, pkt 36
6. Oceniającym przysługuje bardzo szeroki zakres uznania w odniesieniu do ocen pracy osób podlegających ich ocenie. Tym samym kontrola sądowa realizowana przez sądy wspólnotowe w przedmiocie treści sprawozdań z oceny ogranicza się do kontroli ich prawidłowości pod względem proceduralnym, prawidłowości ustaleń faktycznych, a także braku oczywistych błędów w ocenie lub nadużycia władzy. Zadaniem sądu wspólnotowego nie jest bowiem kontrola zasadności dokonanej przez administrację oceny umiejętności zawodowych urzędnika, ponieważ zawiera ona złożone oceny wartościujące, które przez sam swój charakter nie mogą podlegać obiektywnemu sprawdzeniu.
(zob. pkt 111, 117)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑53/99 Progoulis przeciwko Komisji, 9 grudnia 1999 r., RecFP s. I‑A‑255, II‑1249, pkt 27, 29; sprawa T‑187/01 Mellone przeciwko Komisji, 12 czerwca 2002 r., RecFP s. I‑A‑81, II‑389, pkt 51; sprawa T‑96/04 Cwik przeciwko Komisji, 25 października 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑343, II‑1523, pkt 41
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑42/05 Rossi Ferreras przeciwko Komisji, 1 lutego 2007 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑0000, II‑A‑1‑0000, pkt 33
7. Uwagi o charakterze opisowym zawarte w sprawozdaniu z oceny mają na celu uzasadnienie dokonanej w sprawozdaniu klasyfikacji według skali ocen. Uwagi opisowe służą za podstawę dla sporządzenia ogólnej oceny i pozwalają urzędnikowi zrozumieć poszczególne otrzymane przez niego oceny. W konsekwencji, w świetle ich zasadniczej roli przy sporządzaniu sprawozdania z oceny, uwagi opisowe winny być spójne z przyznanymi ocenami w taki sposób, że wystawianie ocen winno stanowić przełożenie tych uwag na oceny wyrażone liczbowo lub według przyjętej skali ocen. Z uwagi na szeroki zakres uznania przysługujący oceniającym w odniesieniu do ocen pracy osób podlegających ich ocenie ewentualny brak spójności w takim sprawozdaniu z oceny nie może jednak uzasadniać stwierdzenia nieważności tego sprawozdania, chyba że jest ona oczywista.
(zob. pkt 132)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: ww. sprawa Cwik przeciwko Komisji, 13 grudnia 2005 r., pkt 80
8. Administracja nie ma co do zasady obowiązku uzasadniania aktu, mocą którego nie przedłuża umowy o pracę zawartej na czas określony, gdy upływa okres, na który została ona zawarta. Od samego rozpoczęcia stosunku umownego każda ze stron umowy winna godzić się z ewentualnością, że druga strona skorzysta w dniu wygaśnięcia umowy z prawa powołania się na jej warunki w takiej postaci, w jakiej zostały uzgodnione, czyli, że umowa zakończy się w przewidzianej dacie. W braku prawa do uzyskania przedłużenia umowy na czas określony administracja niekoniecznie musi zatem uzasadniać, dlaczego nalega na utrzymanie początkowo ustalonej daty wygaśnięcia umowy.
Jednak Europol, w drodze decyzji swego dyrektora wydanej w dniu 8 grudnia 2006 r. w przedmiocie wykonania art. 6 regulaminu pracowniczego Europolu, która zawiera postanowienia dotyczące przedłużania umów w ramach Europolu, wprowadził specjalny system, mający gwarantować przejrzystość procedur przedłużania umów. Poprzez przyjęcie tego specjalnego systemu Europol uściślił kryteria, które zamierza stosować w ramach korzystania z zakresu uznania w obszarze przedłużania umów o pracę. Wynika z tego samoograniczenie tego uznania, ponieważ Europol jest zobowiązany do zastosowania się do zasad postępowania, które sam sobie narzucił.
Wynika stąd, że pracownik Europolu, posiadający umowę na czas określony, ma prawo do tego, by Europol przeanalizował uważnie i obiektywnie, czy pracownik spełnia wymogi przewidziane w celu przedłużenia jego umowy. W razie odmowy przedłużenia umowy ma on uzasadniony interes w poznaniu uzasadnienia odzwierciedlającego taką uważną i obiektywną analizę.
(zob. pkt 142–147)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑143/03 Smit przeciwko Europolowi, 1 marca 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑39, II‑171, pkt 26–28, 30, 32; sprawa T‑258/03 Mausolf przeciwko Europolowi, 1 marca 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑45, II‑189, pkt 21–23, 25, 27