WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba)

z dnia 26 czerwca 2008 r.

Sprawa F-54/07

Anne Joseph

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Służba publiczna – Personel kontraktowy – Wniesienie skargi z przekroczeniem terminu – Nieprzewidywalne okoliczności – Zatrudnienie – Artykuły 3a, 3b i 85 WZIP – Czas trwania umowy – Decyzja Komisji z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawie maksymalnego czasu zatrudnienia niestałego personelu w służbach Komisji – Artykuł 12 ogólnych przepisów wykonawczych w sprawie procedur naboru i zatrudniania pracowników kontraktowych w Komisji – Równość traktowania

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której A. Joseph żąda, między innymi, zasadniczo stwierdzenia nieważności decyzji organu upoważnionego do zawierania umów w sprawie ustalenia okresu, na który zawarto z nią umowę o pracę w charakterze pracownika kontraktowego, podpisaną dnia 20 lipca 2006 r., obowiązującą od dnia 16 października 2006 r., na piętnaście miesięcy, a nie na trzy lata, a także w razie potrzeby – stwierdzenia nieważności wyraźnej decyzji o oddaleniu jej zażalenia z dnia 13 lutego 2007 r.

Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Każda ze stron pokrywa własne koszty.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Personel kontraktowy – Zatrudnienie

(warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 3a, art. 85 ust. 1)

2.      Urzędnicy – Personel kontraktowy – Zatrudnienie

(warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 3a, art. 82 ust. 6, art. 85 ust. 1)

3.      Urzędnicy – Personel kontraktowy – Równość traktowania

(warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 3a, art. 82 ust. 5, 6, art. 85 ust. 1)

4.      Urzędnicy – Personel kontraktowy – Zaszeregowanie

(warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 3a)

1.      Ustanawiając w art. 85 ust. 1 warunków zatrudnienia innych pracowników (zwanych dalej „WZIP”) górną granicę pięciu lat, na które można zarówno zawrzeć, jak i przedłużyć umowy pracowników kontraktowych, prawodawca nie zakazał instytucjom zawierania lub przedłużania tego rodzaju umów na podstawie art. 3a WZIP na krótszy okres, o ile zachowany zostanie minimalny czas trwania umowy określony w art. 85 ust. 1 WZIP. Jednakże instytucja nie może – nie naruszając przy tym tego przepisu – ograniczyć w sposób ogólny i bezosobowy, jak w niniejszym przypadku w drodze ogólnych przepisów wykonawczych lub wewnętrznej decyzji o charakterze generalnym, maksymalnego czasu zatrudnienia pracowników kontraktowych, który został już określony przez samego prawodawcę.

(zob. pkt 68, 69, 91, 92)

2.      Ustanawiając górną granicę trzech lat, na które zawiera się lub przedłuża umowę pracownika kontraktowego w rozumieniu art. 3a WZIP, wyłącznie dla sytuacji, gdy dany pracownik nie przystąpił do egzaminów kwalifikacyjnych określonych w art. 5 ogólnych przepisów wykonawczych w sprawie procedur naboru i zatrudniania pracowników kontraktowych w Komisji, Komisja nie naruszyła przepisów dotyczących progów, dolnego i górnego, określonych w art. 85 ust. 1 WZIP. Korzystając bowiem z nadanego instytucjom w art. 82 ust. 6 WZIP upoważnienia do przyjęcia szczegółowych zasad dotyczących procedur naboru personelu kontraktowego w drodze ogólnych przepisów wykonawczych, Komisja wprowadziła w art. 11 i 12 wspomnianych ogólnych przepisów wykonawczych możliwość zatrudniania na podstawie art. 3a lub 3b WZIP w okresie przejściowym, trwającym od dnia 1 listopada 2004 r. do dnia 1 maja 2007 r., pracowników kontraktowych, którzy nie uczestniczyli w postępowaniu w sprawie naboru określonym w art. 5 lub 8 ogólnych przepisów wykonawczych. Komisja może skutecznie i działając w granicach swoich uprawnień na podstawie art. 82 ust. 6 WZIP uwzględnić krótkotrwały okres przejściowy, zwłaszcza do celów ustalenia maksymalnej dopuszczalnej długości umów pracowników kontraktowych w rozumieniu art. 3a WZIP, zawieranych na mocy art. 12 ust. 1 ogólnych przepisów wykonawczych.

(zob. pkt 74, 75, 94)

3.      Choć zgodnie z art. 85 ust. 1 WZIP umowa o pracę w charakterze pracowników kontraktowych, o których mowa w art. 3a WZIP, może zostać zawarta na czas określony wynoszący co najmniej trzy miesiące, a maksymalnie pięć lat, natomiast art. 12 ust. 1 ogólnych przepisów wykonawczych w sprawie procedur naboru i zatrudniania pracowników kontraktowych w Komisji ogranicza dopuszczalny czas trwania umów pracowników kontraktowych, którzy nie uczestniczyli w postępowaniu w sprawie naboru określonym w art. 5 lub 8 ogólnych przepisów wykonawczych, to różnicę tę można uzasadnić staraniem instytucji, by umożliwić już zatrudnionym w jej strukturach pracownikom, którzy nie byli początkowo ograniczeni „zasadą sześciu lat”, a których umowa została przedłużona, skuteczny udział w postępowaniach w sprawie naboru organizowanych przez Europejski Urząd Doboru Kadr (EPSO), przy czym całkowity czas trwania umowy początkowej i umowy przedłużonej nie może w każdym razie przekraczać trzech lat. Tym samym pracownicy kontraktowi, którym zaproponowano umowę po raz pierwszy, oraz ci, których umowa ulega przedłużeniu, nie znajdują się w porównywalnej sytuacji, i dlatego mogą być odmiennie traktowani w zakresie czasu trwania ich umów o pracę.

Ponadto okoliczność, że art. 85 ust. 1 WZIP nie czyni rozróżnienia co do czasu trwania przedmiotowych umów w zależności od tego, czy zainteresowany przeszedł pomyślnie egzaminy kwalifikacyjne organizowane w celu zatrudnienia go w charakterze pracownika kontraktowego, nie może mieć wpływu na ważność art. 12 ust. 1 ogólnych przepisów wykonawczych. Skoro bowiem WZIP same przewidują w art. 82 ust. 5 możliwość organizowania tego rodzaju postępowań w sprawie naboru, osoby, które przeszły pomyślnie egzaminy kwalifikacyjne, nie są w sytuacji porównywalnej z sytuacją osób, które nie uczestniczyły w tych postępowaniach. Ponadto Komisji przysługuje szeroki zakres uznania przy ustalaniu ogólnych zasad postępowania w sprawie naboru pracowników kontraktowych zgodnie z art. 82 ust. 6 WZIP, a szczególnie w zakresie stosowania art. 85 ust. 1 WZIP, jeśli chodzi o ustalanie czasu trwania umów pracowników kontraktowych w ramach wskazanych w nim granic.

(zob. pkt 79–81)

4.      Zgodnie z art. 3a ust. 1 WZIP pracownika kontraktowego zatrudnia się „w instytucji” „w celu wykonywania pomocniczych prac fizycznych i administracyjnych” [lit. a)], podczas gdy ograniczenie to nie obowiązuje w przypadku zatrudnienia pracownika „w przedstawicielstwach i delegacjach [delegaturach] instytucji Wspólnoty” [lit. d)]. Zatem przydzielenie istotnych zadań pracownikowi kontraktowemu zatrudnionemu na podstawie art. 3a WZIP, który ma wykonywać swoje obowiązki w delegaturze instytucji, zwłaszcza jeżeli zainteresowany został zaszeregowany do najwyższej grupy funkcyjnej, nie powinno być tak wyjątkowe, jak w przypadku pracownika kontraktowego zatrudnionego w instytucji. Jednak sama tylko okoliczność, że dany pracownik został zaszeregowany do grupy funkcyjnej IV, nie jest wystarczającą przesłanką do stwierdzenia, że wykonywane przez niego zadania mają istotny charakter. W braku jakichkolwiek innych wskazówek kwestia ta wymaga zbadania in concreto.

(zob. pkt 87, 88)