WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ (pierwsza izba)

z dnia 7 maja 2013 r.(*)

Służba publiczna – Urzędnicy – Renta inwalidzka – Artykuł 78 akapit piąty regulaminu pracowniczego – Odmowa uznania zawodowego podłoża niepełnosprawności

W sprawie F‑86/11

mającej za przedmiot skargę wniesioną na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a,

Robert McCoy, były urzędnik Komitetu Regionów Unii Europejskiej, zamieszkały w Brukseli (Belgia), reprezentowany przez adwokat L. Levi,

strona skarżąca,

przeciwko

Komitetowi Regionów Unii Europejskiej, reprezentowanemu przez J.C. Cañota Argüellesa, działającego w charakterze pełnomocnika, wspieranego przez adwokata B. Wägenbaura,

strona pozwana,

SĄD DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba),

w składzie: H. Kreppel, prezes, E. Perillo (sprawozdawca) i R. Barents, sędziowie,

sekretarz: J. Tomac, administrator,

uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 16 października 2012 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        Pismem, które wpłynęło do sekretariatu Sądu w dniu 8 września 2011 r. R. McCoy wniósł niniejszą skargę o stwierdzenie nieważności decyzji prezydium Komitetu Regionów Unii Europejskiej z dnia 10 września 2010 r. ze względu na to, że prezydium Komitetu Regionów wydało odmowę uznania zawodowego podłoża choroby powodującej niepełnosprawność skarżącego w rozumieniu art. 78 akapit piąty Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”), oraz o zasądzenie od Komitetu Regionów kwoty 10 000 EUR tytułem zadośćuczynienia krzywdzie, której skarżący w swej ocenie doznał, a także zwrotu całości kosztów postępowania w sprawie orzeczenia niepełnosprawności.

 Ramy prawne

2        Artykuł 53 regulaminu pracowniczego stanowi:

„Urzędnik, wobec którego zgodnie z orzeczeniem komitetu ds. inwalidztwa stosuje się przepisy art. 78, jest z urzędu przenoszony w stan spoczynku ostatniego dnia miesiąca, w którym organ powołujący uznał jego trwałą i pełną niezdolność do pełnienia służby”.

3        Artykuł 59 ust. 4 regulaminu pracowniczego stanowi:

„Organ powołujący może skierować do komisji [komitetu] ds. inwalidztwa sprawę każdego urzędnika, który przebywał na zwolnieniu chorobowym dłużej niż 12 miesięcy w dowolnym okresie trzyletnim”.

4        Artykuł 73 regulaminu pracowniczego stanowi:

„1.      Urzędnik jest ubezpieczony, począwszy od dnia rozpoczęcia służby, od ryzyka choroby zawodowej oraz wypadków, zgodnie z przepisami przyjętymi w drodze wspólnego porozumienia instytucji [Unii Europejskiej] po zasięgnięciu opinii komitetu ds. regulaminu pracowniczego. [...]

2.      Zapewniane są następujące świadczenia:

[...]

b)      w przypadku całkowitej, trwałej niezdolności do pracy [niepełnosprawności]:

wypłata urzędnikowi kwoty równej ośmiokrotnej wysokości rocznego wynagrodzenia podstawowego, obliczonego na podstawie miesięcznych kwot wynagrodzenia otrzymanych w okresie 12 miesięcy przed wypadkiem;

c)      w przypadku częściowej, trwałej niezdolności do pracy [niepełnosprawności]:

wypłata urzędnikowi części kwoty określonej w lit. b) obliczonej zgodnie z tabelą zawartą w przepisach, o których mowa w ust. 1.

Zgodnie z tymi przepisami wypłaty określone powyżej mogą zostać zastąpione rentą.

Świadczenia określone w niniejszym ustępie mogą być wypłacane równolegle ze świadczeniami przewidzianymi w rozdziale 3.

3.      Zwrotowi na warunkach określonych w przepisach, o których mowa w ust. 1, podlegają również następujące koszty: zabiegów lekarskich, lekarstw, hospitalizacji, operacji chirurgicznych, protez, badań radiologicznych, masaży, zabiegów ortopedycznych i klinicznych, transportu medycznego oraz wszelkie podobne koszty poniesione w związku z wypadkiem lub chorobą zawodową.

Zwrotu tego dokonuje się dopiero po skorzystaniu z prawa do zwrotu przewidzianego w art. 72 i tylko w zakresie, w jakim kwota wypłacona urzędnikowi na tej podstawie nie pokrywa poniesionych kosztów”.

5        Artykuł 78 regulaminu pracowniczego stanowi:

„Urzędnik uprawniony jest, na warunkach przewidzianych w art. 13–16 załącznika VIII, do renty inwalidzkiej w przypadku całkowitej i trwałej niezdolności do pełnienia służby [niepełnosprawności], uniemożliwiającej mu wykonywanie obowiązków związanych ze stanowiskiem w jego grupie zaszeregowania.

[...]

Renta inwalidzka jest równa 70% ostatniego wynagrodzenia podstawowego urzędnika. Jednakże nie może być niższa niż wysokość minimum socjalnego.

Renta inwalidzka podlega odprowadzaniu składek na system emerytalny, wyliczonych na podstawie renty.

W przypadku gdy inwalidztwo zostało spowodowane w wyniku wypadku w trakcie lub w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych urzędnika, na skutek choroby zawodowej lub w wyniku aktu poświęcenia dokonanego w interesie publicznym lub narażenia swojego życia dla ratowania innej osoby, renta inwalidzka wynosi nie mniej niż 120% minimum socjalnego. Ponadto w takich przypadkach składki na fundusz emerytalny są w całości wypłacane z budżetu instytucji lub organu określonego w art. 1b [regulaminu pracowniczego]”.

6        Artykuł 7 załącznika II do regulaminu pracowniczego stanowi:

„Komitet ds. inwalidztwa składa się z trzech lekarzy:

–        jednego wyznaczonego przez instytucję, w której dany urzędnik jest zatrudniony,

–        jednego wyznaczonego przez zainteresowanego urzędnika, oraz

–        jednego wyznaczonego w drodze porozumienia przez tych dwóch lekarzy.

Jeżeli zainteresowany urzędnik nie wyznaczy lekarza, wyznacza go wówczas Przewodniczący [prezes] Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W przypadku braku możliwości osiągnięcia porozumienia w sprawie wyznaczenia trzeciego lekarza w terminie dwóch miesięcy od wyznaczenia drugiego lekarza, trzeci lekarz zostaje wyznaczony przez Przewodniczącego [prezesa] Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej na wniosek jednej z zainteresowanych stron”.

7        Artykuł 8 załącznika II do regulaminu pracowniczego stanowi:

„Koszty powstałe w związku z postępowaniem prowadzonym przez komitet ds. inwalidztwa ponosi instytucja, w której zatrudniony jest zainteresowany urzędnik.

W przypadku gdy lekarz wyznaczony przez zainteresowanego urzędnika ma miejsce zamieszkania w innym miejscu niż miejsce zatrudnienia tego urzędnika, urzędnik ten ponosi dodatkowe koszty, jakie pociąga za sobą wyznaczenie tego lekarza, z wyjątkiem wydatków na podróż pierwszą klasą, które są pokrywane przez instytucję”.

8        Artykuł 9 załącznika II do regulaminu pracowniczego stanowi:

„Urzędnik może przedłożyć komitetowi ds. inwalidztwa wszelkie opinie i świadectwa otrzymane od lekarza prowadzącego leczenie lub od innych lekarzy, u których zasięgał porady.

Wnioski komitetu ds. inwalidztwa przekazywane są organowi powołującemu oraz zainteresowanemu urzędnikowi.

Prace komitetu są tajne”.

9        Artykuł 3, zatytułowany „Choroby zawodowe”, wspólnych zasad ubezpieczenia urzędników od ryzyka wypadku i choroby zawodowej, o których mowa w art. 73 ust. 1 regulaminu pracowniczego (zwanych dalej „zasadami ubezpieczenia”) stanowi:

„1.      Choroby wymienione w »europejskim wykazie chorób zawodowych« stanowiącym załącznik do zalecenia [2003/670/WE] Komisji z dnia 19 września 2003 r. [(Dz.U. L 238, s. 28)] wraz z wszelkimi zmianami, uznawane są za choroby zawodowe, jeżeli ubezpieczony był narażony na ryzyko zachorowania na nie podczas pełnienia obowiązków w służbie [Unii Europejskiej].

2.      Za choroby zawodowe uznawane są także wszelkie choroby oraz nasilenie się uprzednio nabytej choroby, niewyszczególnione w wykazie, o którym mowa w ust. 1, jeżeli zostanie dostatecznie wykazane, że dana choroba lub jej nasilenie powstały w trakcie lub w związku z pełnieniem przez ubezpieczonego służby [w Unii Europejskiej]”.

10      Artykuł 16 zasad ubezpieczenia, zatytułowany „Zgłoszenie choroby zawodowej”, stanowi:

„1.      Ubezpieczony, który wnosi o zastosowanie do niego [zasad ubezpieczenia] z tytułu choroby zawodowej, jest zobowiązany do jej zgłoszenia administracji instytucji, której podlega, w rozsądnym terminie od zapadnięcia na chorobę lub od dnia, w którym została ona po raz pierwszy wykryta. [...]

Do zgłoszenia, które musi określać rodzaj choroby, należy dołączyć zaświadczenia lekarskie lub inne załączniki.

W przypadku potwierdzenia choroby wysokość świadczeń określonych w art. 73 ust. 2 regulaminu pracowniczego oblicza się w stosunku do miesięcznego wynagrodzenia wypłacanego w okresie 12 miesięcy przed datą pierwszego wykrycia choroby, lub, w przypadku jej braku, przed datą, w której ubezpieczony po raz pierwszy utracił zdolność do pracy w wyniku choroby albo, w przypadku jej braku, przed datą zgłoszenia.

W przypadku ubezpieczonych, którzy nie pozostają już w służbie instytucji, wysokość świadczenia jest obliczana na podstawie wynagrodzenia otrzymanego w ostatnim roku służby. Wynagrodzenie to jest aktualizowane w dacie, o której mowa w akapicie trzecim.

2. Administracja przeprowadza dochodzenie w celu ustalenia wszystkich szczegółów niezbędnych do określenia rodzaju choroby oraz tego, czy jej powodem był zawód wykonywany przez ubezpieczonego, a także okoliczności jej powstania.

[...]

Po zapoznaniu się ze sprawozdaniem z dochodzenia lekarz lub lekarze wyznaczeni przez instytucje przedstawiają swoje ustalenia, zgodnie z art. 18”.

11      Artykuł 18 zasad ubezpieczenia stanowi:

„Decyzje w sprawie uznania, że zdarzenie miało charakter wypadku, niezależnie od tego, czy zdarzenie można przypisać ryzyku zawodowemu czy niezawodowemu oraz decyzje z tym związane, uznające, że choroba ma charakter zawodowy lub dokonujące oceny stopnia trwałej niezdolności do pracy, podejmowane są przez organ powołujący zgodnie z procedurą określoną w art. 20:

–        na podstawie ustaleń lekarzy wyznaczonych przez instytucje

oraz

–        na wniosek ubezpieczonego, po konsultacji z komisją lekarską, o której mowa w art. 22”.

12      Artykuł 22 zasad ubezpieczenia, dotyczący komisji lekarskiej, stanowi w ust. 3:

„Komisja lekarska bada wspólnie wszystkie dostępne dokumenty, które mogą zostać wykorzystane w ramach oceny i wszystkie decyzje podejmowane są większością głosów. [...] Trzeci lekarz pełni funkcję sekretarza i sporządza sprawozdanie. Komisja lekarska może żądać dodatkowych informacji oraz konsultować się z biegłymi w celu skompletowania informacji lub uzyskania opinii niezbędnych do realizacji zadań komisji.

Komisja lekarska może wydawać opinie medyczne wyłącznie odnośnie do faktów, które przekazano jej do zbadania lub które zostały jej przedstawione.

W przypadku gdy komisja lekarska, której zadania w sprawie ograniczają się do aspektów czysto medycznych, uzna, że ma do czynienia ze sporem prawnym, musi oświadczyć, że nie jest w sprawie właściwa.

Po zakończeniu prowadzonego postępowania komisja lekarska przedstawia swoje wnioski w sprawozdaniu dla organu powołującego oraz urzędnika lub jego następców prawnych.

Na podstawie powyższego sprawozdania organ powołujący zawiadamia ubezpieczonego lub jego następców prawnych o swojej decyzji oraz ustaleniach komisji lekarskiej. Ubezpieczony i jego następcy prawni mogą żądać, by pełne sprawozdanie komisji zostało przekazane wybranemu lekarzowi lub im samym”.

13      Artykuł 25 zasad ubezpieczenia, zatytułowany „Niezależne stosowanie art. 73”, stanowi:

„Uznanie całkowitej lub częściowej trwałej niezdolności do pracy [niepełnosprawności] na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego i [zasad ubezpieczenia], nie stanowi przeszkody dla zastosowania art. 78 regulaminu pracowniczego i odwrotnie”.

 Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu

14      Skarżący pełnił najpierw w Komitecie Regionów, od dnia 1 stycznia 2000 r. do dnia 31 grudnia 2002 r., obowiązki kontrolera finansowego, a następnie od dnia 1 stycznia 2003 r. audytora wewnętrznego.

15      W związku z pełnieniem swoich obowiązków skarżący odnotował nieprawidłowości w zarządzaniu budżetem Komitetu Regionów. Poinformował o nich początkowo administrację i sekretarza generalnego Komitetu Regionów, a następnie komisję kontroli budżetowej Parlamentu Europejskiego (zwaną dalej „Cocobu”), przed którą wystąpił w dniu 19 marca 2003 r.

16      Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF), zawiadomiony przez jednego z posłów i przez członka Cocobu, zbadał sprawę zgłaszanych przez skarżącego nieprawidłowości i w dniu 8 października 2003 r. wydał sprawozdanie z dochodzenia (zwane dalej „sprawozdaniem OLAF‑u”). W ramach swego dochodzenia OLAF przesłuchał skarżącego.

17      Sprawozdanie OLAF‑u stwierdzało, że przy zarządzaniu budżetem Komitetu Regionów popełniono szereg różnych nieprawidłowości i zalecało w szczególności rozważenie wszczęcia dochodzenia dyscyplinarnego wobec niektórych członków personelu, a w szczególności X i Y. OLAF wskazał również, że X ostrzegł skarżącego, iż jeśli nie przestanie on postępować tak, jakby nadal był kontrolerem finansowym Komitetu Regionów, zażąda wszczęcia wobec niego dochodzenia administracyjnego, i że skarżący odczuwał narastającą wrogość ze strony przełożonych.

18      We wnioskach sprawozdania OLAF‑u podkreślono, że generalnie Komitet Regionów usiłował „zniechęcić lub wytrącić z równowagi” skarżącego przy wykonywaniu obowiązków kontrolera finansowego, a potem audytora wewnętrznego, oraz że Komitet Regionów zdawał się lekceważyć przepisy art. 2 ust. 3 decyzji nr 294/99 prezydium Komitetu Regionów z dnia 17 listopada 1999 r. dotyczącej zasad i warunków dochodzeń wewnętrznych w odniesieniu do przeciwdziałania nadużyciom finansowym, korupcji i wszelkim nielegalnym działaniom godzącym w interesy Wspólnoty, zgodnie z którym „urzędnicy lub pracownicy Sekretariatu Generalnego nie mogą być w żadnym przypadku poddawani niesprawiedliwemu lub dyskryminacyjnemu traktowaniu w wyniku przekazania przez nich informacji określonych w akapitach pierwszym i drugim”.

19      W dniu 6 listopada 2003 r. skarżący wystąpił do prezydium Komitetu Regionów jako do organu powołującego z wnioskiem o udzielenie wsparcia na podstawie art. 24 regulaminu pracowniczego, wskazując w szczególności, że z racji wykonywania należących do niego obowiązków kontrolnych poddawany jest mobbingowi, naciskom, próbom zastraszenia i groźbom wszczęcia postępowania dyscyplinarnego ze strony swych przełożonych. Zwracał się w tym wniosku o podjęcie „odpowiednich środków [w celu spowodowania szybkiego] zaprzestania napastowania”, któremu swoim zdaniem był poddany, a także o wszczęcie postępowania administracyjnego i o naprawienie krzywdy, której swoim zdaniem doznał.

20      W dniu 22 grudnia 2003 r. Cocobu przedstawiła sprawozdanie w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok 2001, w którym sekcja VII dotyczy właśnie Komitetu Regionów (zwane dalej „sprawozdaniem Cocobu”). Opierając się w szczególności na sprawozdaniu OLAF‑u, nie tylko „potępiła oficjalne obstrukcyjne działania [którym] [...] byli poddawani kontroler finansowy/audytor wewnętrzny i jego personel ze strony administracji Komitetu [Regionów]”, lecz również stwierdziła, że „oczekuje, iż środki podejmowane w celu przeprowadzenia reformy [planowane przez Komitet Regionów] umożliwią zgłaszanie przypadków oszustw i nieprawidłowości bez ryzyka mobbingu indywidualnego lub ze strony instytucji, jak to miało miejsce w przeszłości”.

21      W świetle sprawozdania OLAF‑u i sprawozdania Cocobu Parlament, w ramach uprawnień nadanych mu w art. 275 WE i 276 WE do udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii, przyjął w dniu 29 stycznia 2004 r. rezolucję „zawierającą uwagi towarzyszące decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok 2001 – Sekcja VII – Komitet Regionów” (zwaną dalej „rezolucją Parlamentu w sprawie absolutorium”). W szczególności w pkt 14, 22 i 24 tej rezolucji Parlament „[potępił], nie przesądzając przy tym o wyniku postępowania wszczętego przez audytora wewnętrznego na podstawie art. 24 regulaminu pracowniczego, oficjalne działania obstrukcyjne, którym [on] i jego personel byli poddani”, a także „mobbing indywidualny lub ze strony instytucji”, któremu skarżący był poddany, oraz „[zażądał,] by audytor wewnętrzny otrzymał od Komitetu Regionów oficjalne przeprosiny”.

22      Pismami z dni 17 lutego i 9 marca 2004 r. prezydium Komitetu Regionów rozpatrzyło odmownie wniosek o udzielenie wsparcia skarżącego, motywując to faktem, że dostarczone przez niego dokumenty nie wykazały, iż zarzucane czyny polegające na mobbingu lub zastraszaniu rzeczywiście miały miejsce. Skarżący nie wniósł zażalenia na odmowę w sprawie wniosku o udzielenie wsparcia.

23      Pismem z dnia 26 kwietnia 2004 r. sekretarz generalny Komitetu Regionów powiadomił skarżącego, że prezydium Komitetu Regionów postanowiło „nie wszczynać wobec niego postępowania dyscyplinarnego”.

24      Skarżący, cierpiący na lęki i depresję, z objawami stresu pourazowego, został skierowany na zwolnienie chorobowe z dniem 28 kwietnia 2004 r. Zwolnienie skarżącego trwało do dnia 31 grudnia 2006 r., a potem od dnia 22 lutego 2007 r. do dnia 30 czerwca 2007 r., kiedy to skarżący został przeniesiony z urzędu w stan spoczynku z powodu niepełnosprawności.

25      Skarżący utrzymuje, że gdy, przebywając na zwolnieniu chorobowym, udał się w dniu 31 sierpnia 2005 r. do Komitetu Regionów po to, by zabrać stamtąd swoje rzeczy osobiste, zemdlał z powodu nieprzyjemnego przyjęcia i został przetransportowany do gabinetu pielęgniarskiego.

26      Stwierdziwszy, że skarżący skumulował przez ostatnie trzy lata okresy zwolnienia chorobowego przekraczające w sumie dwanaście miesięcy, w dniu 22 lutego 2006 r. sekretarz generalny Komitetu Regionów postanowił wszcząć na podstawie art. 59 ust. 4 regulaminu pracowniczego postępowanie w sprawie przeniesienia skarżącego w stan spoczynku z powodu niepełnosprawności i zwrócił się do niego o wyznaczenie lekarza do celów zwołania komitetu ds. inwalidztwa.

27      Komitet ds. inwalidztwa składał się początkowo z dra T., wyznaczonego przez Komitet Regionów, dra Ra., wyznaczonego przez skarżącego i dra Gr., wyznaczonego za porozumieniem obu pierwszych lekarzy. W styczniu 2007 r. skarżący cofnął pełnomocnictwo, którego udzielił drowi Ra. W braku wyznaczenia przez skarżącego lekarza dr Go. został powołany z urzędu przez prezesa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej do reprezentowania skarżącego. Następnie dr Gr. zrezygnował z pełnienia funkcji członka komitetu ds. inwalidztwa i zastąpił go dr O., wyznaczony za porozumieniem dra T. i dra Go.

28      Skarżący powrócił do pracy w dniu 1 stycznia 2007 r. Wskazuje, iż zostały mu przydzielone nowe obowiązki – doradcy sekretarza generalnego Komitetu Regionów. Jego nowy gabinet był odizolowany od innych, jego zadania nie były sprecyzowane i otrzymał zawierające negatywne oceny sprawozdanie z oceny, obejmujące okres, w którym przebywał na zwolnieniu chorobowym. Skarżący pracował do dnia 21 lutego 2007 r., czyli przez około sześć tygodni, a następnie znowu został skierowany na zwolnienie chorobowe.

29      W dniu 27 lutego 2007 r. skarżący zwrócił się do sekretarza generalnego Komitetu Regionów z wnioskiem na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego i art. 16 zasad ubezpieczenia o uznanie zawodowego podłoża swojej choroby. Skarżący zawiadomił ponadto sekretarza generalnego Komitetu Regionów, że skoro komitet ds. inwalidztwa został już wyznaczony w celu orzeczenia w przedmiocie jego niezdolności do pracy w rozumieniu art. 78 regulaminu pracowniczego, zwrócił się do tegoż komitetu ds. inwalidztwa o rozważenie zbadania nie tylko jego niezdolności do pracy, lecz również związku zachodzącego, w odpowiednim przypadku, między niezdolnością do pracy a jego zawodową działalnością.

30      Pismem z dnia 10 kwietnia 2007 r. sekretarz generalny Komitetu Regionów poinformował skarżącego, że jego wniosek złożony na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego został przekazany Komisji Europejskiej działającej jako organ powołujący ad hoc do spraw stosowania art. 73 regulaminu pracowniczego i że jego wniosek o orzeczenie przez zwołany już komitet ds. inwalidztwa również w przedmiocie zawodowego podłoża jego ewentualnej niepełnosprawności został przekazany do tegoż komitetu.

31      Na zakończenie posiedzenia, które odbyło się w dniu 23 maja 2007 r., komitet ds. inwalidztwa doszedł do wniosku, po dwukrotnym zbadaniu skarżącego, że jest on trwale niepełnosprawny w stopniu uznanym za całkowity, co sprawia, że nie jest on zdolny do wykonywania swoich obowiązków (dokument zwany dalej „wnioskami z dnia 23 maja 2007 r. w sprawie orzeczenia niepełnosprawności”). Natomiast co do podłoża niepełnosprawności komitet ds. inwalidztwa stwierdził, że nie ma wystarczających danych, by orzec w przedmiocie zawodowego podłoża niepełnosprawności i że oczekuje, aż administracja dostarczy mu „autentycznych dowodów” umożliwiających wydanie w tej sprawie orzeczenia.

32      Z protokołu ze spotkania komitetu ds. inwalidztwa w dniu 23 maja 2007 r. (zwanego dalej „protokołem z dnia 23 maja 2007 r.”) wynika, że o ile wnioski z dnia 23 maja 2007 r. w sprawie orzeczenia niepełnosprawności zostały przyjęte jednogłośnie, o tyle lekarze nie zgadzali się ze sobą w kwestii diagnozy, gdyż lekarz wyznaczony przez Komitet Regionów, dr T., oraz trzeci lekarz, dr O., uważali, że skarżący cierpi na zaburzenia paranoiczne, zaś lekarz wyznaczony z urzędu do reprezentowania skarżącego, dr Go., w oparciu o raport lekarza ze szpitala, dra V.A. oraz dra Ra., a także test psychologiczny przeprowadzony przez prof. D.M., nie zgadzał się z tą diagnozą.

33      Protokół z dnia 23 maja 2007 r. wskazuje ponadto, że komitet ds. inwalidztwa zamierza wydać rozstrzygnięcie w przedmiocie podłoża niepełnosprawności „po uzyskaniu odpowiedzi na pytania skierowane przez poszczególnych [jego członków] do administracji” i że komitet „potrzebuje również informacji o dochodzeniu służby Komisji Europejskiej, o które wystąpił sekretarz generalny [Komitetu Regionów], na wniosek [skarżącego]”. Innymi słowy, należy uznać, że, jak potwierdzono na rozprawie, komitet ds. inwalidztwa czekał z rozstrzygnięciem w ramach art. 78 regulaminu pracowniczego w przedmiocie zawodowego podłoża niepełnosprawności skarżącego na zakończenie i wynik postępowania wszczętego na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego.

34      W drodze decyzji z dnia 11 czerwca 2007 r. prezydium Komitetu Regionów na podstawie art. 53 regulaminu pracowniczego skarżący został przeniesiony w stan spoczynku z powodu niepełnosprawności z dniem 30 czerwca 2007 r.

35      W styczniu 2008 r. w ramach postępowania wszczętego na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego Urząd Administracji i Wypłacania Należności Indywidualnych Komisji (PMO) uznał, że nie ma potrzeby podjęcia dochodzenia administracyjnego, „ponieważ dokumenty włączone do akt sprawy zawierają wystarczające informacje natury administracyjnej, by lekarz [PMO] mógł przeprowadzić analizę”.

36      W drodze decyzji z dnia 9 stycznia 2009 r. PMO uznało zawodowe podłoże choroby skarżącego na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego w oparciu o raporty lekarskie sporządzone lub zlecone przez lekarza PMO, dra J., a mianowicie jego raport z dnia 8 maja 2008 r. i jego opinię z dnia 20 listopada 2008 r. oraz raport dra Ra. z dnia 18 września 2008 r. Ponadto w raporcie lekarza PMO z dnia 8 maja 2008 r. odwoływano się do sześciu innych raportów lekarskich sporządzonych przez dra V.A. i innych lekarzy ze szpitali przedłożonych przez skarżącego, a także do szeregu dokumentów niemających charakteru medycznego, w tym rezolucji Parlamentu w sprawie absolutorium. W raporcie dra Ra. z dnia 18 września 2008 r. powoływano się ponadto na raport z badania psychologicznego sporządzony przez prof. D.M. z dnia 3 września 2008 r.

37      W raporcie z dnia 8 maja 2008 r. lekarz PMO napisał, w świetle dokumentów zawartych w aktach sprawy, że OLAF stwierdził, po pierwsze, zaistnienie malwersacji w Komitecie Regionów i prób odsunięcia skarżącego, co uniemożliwiało mu właściwe wykonywanie pracy kontrolera finansowego, a po drugie, istnienie poważnych konfliktów międzyludzkich między skarżącym a jego przełożonymi. Zgodnie z konkluzją lekarza PMO, z zastrzeżeniem opinii psychiatrycznej, o którą wystąpiono do dra Ra., należało przyjąć w szczególności, że „stopniowo rozwinął się syndrom [...] związany z nagannym zachowaniem w miejscu pracy określonych urzędników Komitetu Regionów”.

38      W opinii z dnia 20 listopada 2008 r. lekarz PMO stwierdził, że skarżący „nie jest już w stanie wykonywać jakiejkolwiek działalności zawodowej w służbach Wspólnot Europejskich, tym bardziej że jego stan z punktu widzenia psychologii klinicznej związany jest z mobbingiem doznawanym w pracy i będącym jego wynikiem [»«]burn-out[«]” i że „[wykazywane przez niego] zaburzenia psychoafektywne pozostają w niewątpliwym bezpośrednim związku przyczynowym z [jego] działalnością zawodową”.

39      Z dniem 8 grudnia 2008 r. PMO powiadomiło komitet ds. inwalidztwa o swej decyzji w sprawie uznania zawodowego podłoża choroby skarżącego na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego. Z akt sprawy wynika, że raport i opinia lekarza PMO, odpowiednio z dni 8 maja i 20 listopada 2008 r., oraz raport dra Ra. z dnia 18 września 2008 r. również zostały przekazane komitetowi ds. inwalidztwa.

40      Pismem z dnia 13 lutego 2009 r. dr Go., członek komitetu ds. inwalidztwa wyznaczony z urzędu dla skarżącego, zwrócił się do dra T., lekarza wyznaczonego przez Komitet Regionów, o wznowienie prac komitetu ds. inwalidztwa.

41      W dniu 20 kwietnia 2009 r. trzeci lekarz, dr O., wyznaczony w drodze porozumienia przez drów T. i Go., przekazał drowi T. szereg pytań, które chciałby, żeby zadano Komitetowi Regionów, dotyczących w szczególności treści sprawozdania OLAF‑u i istnienia rezolucji Parlamentu Europejskiego zawierającej żądanie, by Komitet Regionów przeprosił skarżącego. Pytania te zostały przekazane przez dra T. sekretarzowi generalnemu Komitetu Regionów.

42      Komitet Regionów odpowiedział na pytania zadane przez komitet ds. inwalidztwa, nawiązując do sprawozdania OLAF‑u i sprawozdania z dochodzenia administracyjnego przeprowadzonego przez Komitet Regionów w następstwie sprawozdania OLAF‑u (zwanego dalej „sprawozdaniem z dochodzenia administracyjnego”). Potwierdził również, że Parlament rzeczywiście zażądał w rezolucji w sprawie absolutorium, by Komitet Regionów wystąpił do skarżącego z oficjalnymi przeprosinami.

43      W dniu 2 marca 2010 r. PMO podjęło decyzję, na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego, o ustaleniu na 10% stopnia niepełnosprawności skarżącego spowodowanej chorobą, uznaną za mającą zawodowe podłoże. Wspomnianą decyzję podjęto na podstawie szeregu dodatkowych raportów lekarskich zamówionych przez PMO: raportu z oceny psychologicznej przeprowadzonej w dniu 12 sierpnia 2009 r. przez dra D., wyników badania neuropsychologicznego przeprowadzonego w dniu 17 października 2009 r. przez dra Me., „raportu z badania psychiatrycznego” przeprowadzonego w dniu 3 listopada 2009 r. przez dra Re. oraz opinii lekarza PMO z dnia 11 lutego 2010 r., w których również stwierdzono zaburzenia powstałe w reakcji na konflikt w miejscu pracy. W następstwie raportu sporządzonego przez dra Re. w dniu 3 listopada 2009 r. lekarz PMO opisał chorobę zawodową skarżącego jako „zaburzenia lękowo-depresyjne na tle poważnego konfliktu o charakterze administracyjnym równoważnego z mobbingiem” i ocenił, że wynikający stopień niepełnosprawności wynosi 10%. Wszystkie opinie i raporty lekarskie zostały przekazane komitetowi ds. inwalidztwa.

44      W piśmie z dnia 1 czerwca 2010 r. do sekretarza generalnego Komitetu Regionów dr T., lekarz wyznaczony przez Komitet Regionów, wskazał, że komitet ds. inwalidztwa zebrał się tego dnia i wystąpił o przekazanie sprawozdania OLAF‑u i sprawozdania z dochodzenia administracyjnego, zaznaczając, że komitet podejmie dalsze prace po zapoznaniu się z powyższymi dokumentami.

45      Trzej członkowie komitetu ds. inwalidztwa zebrali się ponownie w dniu 2 lipca 2010 r. Komitet ds. inwalidztwa uznał większością głosów – podpisy pod wnioskami złożyli jedynie dr T. i dr O. – że niepełnosprawność skarżącego nie wynika z choroby zawodowej (decyzja zwana dalej „wnioskami z dnia 2 lipca 2010 r. w sprawie podłoża niepełnosprawności”). Doktor Go., lekarz wyznaczony z urzędu dla skarżącego, podpisał odrębne wnioski, również z datą 2 lipca 2010 r., orzekając, że niepełnosprawność skarżącego wynika z choroby zawodowej.

46      Na posiedzeniu w dniu 10 września 2010 r. prezydium Komitetu Regionów działające w charakterze organu powołującego „zatwierdziło [wnioski z dnia 2 lipca 2010 r. w sprawie podłoża niepełnosprawności], zgodnie z którymi niepełnosprawność [skarżącego] nie wynika z choroby zawodowej w rozumieniu art. 78 [akapit piąty] regulaminu pracowniczego”. Decyzję tę (zwaną dalej „decyzją z dnia 10 września 2010 r.” lub „zaskarżoną decyzją”) doręczono skarżącemu pismem z dnia 12 października 2010 r., które otrzymał w dniu 22 października 2010 r.

47      W podsumowującym raporcie lekarskim na temat podłoża choroby powodującej niepełnosprawność skarżącego, przekazanym przez dra T. drowi Go. pismem z dnia 16 września 2010 r. (zwanym dalej „raportem komitetu ds. inwalidztwa”), dr T. i dr O. wyjaśnili, że na posiedzeniu w dniu 1 czerwca 2010 r. komitet ds. inwalidztwa zapoznał się z odpowiedziami na pytania zadane Komitetowi Regionów i opiniami wydanymi przez lekarza PMO w dniach 20 listopada 2008 r. i 11 lutego 2010 r. i że „analiza [tych] dokumentów [wykazała], że przyjęcie [przez PMO] zawodowego podłoża [nastąpiło] wyłącznie w oparciu o wypowiedzi pacjenta”. Ponadto raport komitetu ds. inwalidztwa wskazuje, że „przy badaniu psychologicznym [za pomocą] testów w celu zobiektywizowania objawów wszystkie skale kliniczne [były] znacznie powyżej normy [; że] zachodził podejrzany nadmiar braku szczerości”, i wyjaśnia, że „historia psychopatologii [skarżącego] jest znacznie wcześniejsza niż jego praca na stanowisku audytora wewnętrznego”. W raporcie komitetu ds. inwalidztwa mowa jest również o tym, że na posiedzeniu w dniu 2 lipca 2010 r. komitet ds. inwalidztwa zbadał sprawozdanie OLAF‑u i uznał, że nie zawiera ono „żadnych opisów gróźb, zastraszania lub mobbingu w stosunku do [skarżącego]”. Wreszcie zgodnie z raportem komitetu ds. inwalidztwa „w trakcie wewnętrznego dochodzenia administracyjnego prowadzonego [przez Komitet Regionów skarżący] nie podał żadnego przykładu czynów, których miał być [...] ofiarą”.

48      Ostatni ustęp raportu komitetu ds. inwalidztwa wskazuje wreszcie, że „o ile [dr Go.] twierdzi, że jest przekonany o tym, iż niepełnosprawność ma podłoże zawodowe, o tyle [drzy T. i O.], mimo wysiłków dokładanych w poszukiwaniu prawdy, nie znajdują dowodów, z zastrzeżeniem tego, co może wynikać z późniejszych dyskusji, by podążyć w tym samym co on kierunku”.

49      Dr Go., wyznaczony z urzędu do reprezentowania skarżącego w komitecie ds. inwalidztwa, uznał z kolei w raporcie z dnia 13 września 2010 r. (zwanym dalej „raportem dra Go.”), przekazanym drom T. i O. w październiku, że niepełnosprawność skarżącego ma podłoże zawodowe. W szczególności w raporcie tym dr Go. przypomniał, że „art. 78 [regulaminu pracowniczego] stanowi formę »zabezpieczenia społecznego« urzędnika, [który] nie musi wykazać odpowiedzialności pracodawcy, by mu ono przysługiwało” i przytoczył w szczególności fragmenty sprawozdania OLAF‑u i rezolucji Parlamentu w sprawie absolutorium, a także liczne raporty lekarskie zawarte w aktach sprawy, uznając, że nawet jeśli te raporty lekarskie „nie mają waloru mocy wiążącej”, to mają „bezdyskusyjnie [walor] informacyjny”. Zaś wszystkie te opinie lekarskie, których należy posłuchać, wskazują zdaniem dra Go., że problemy zdrowotne skarżącego zostały spowodowane mobbingiem i naciskami, którym był poddawany w miejscu pracy.

50      Pismem z dnia 21 stycznia 2011 r. skarżący złożył zażalenie na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego na decyzję z dnia 10 września 2010 r. W zażaleniu skarżący wystąpił również na podstawie art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego o przyznanie mu 10 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę i o zwrot wszystkich kosztów postępowania w sprawie orzeczenia niepełnosprawności.

51      W drodze decyzji z dnia 20 maja 2011 r., otrzymanej przez skarżącego w dniu 1 czerwca 2011 r., organ powołujący oddalił zażalenie (zwanej dalej „decyzją oddalającą zażalenie”).

 Przebieg postępowania i żądania stron

52      Pismem z dnia 26 lipca 2012 r. sekretariat Sądu poinformował skarżącego, że Sąd zamierza objąć go z urzędu anonimowością. Skarżący odpowiedział w dniu 16 sierpnia 2012 r., że nie życzy sobie wyłączenia jawności swego nazwiska.

53      Skarżący wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 10 września 2010 r. w zakresie, w jakim organ powołujący odmówił uznania na podstawie art. 78 akapit piąty regulaminu pracowniczego zawodowego podłoża choroby, z której wynika jego niepełnosprawność;

–        w razie potrzeby – stwierdzenie nieważności decyzji oddalającej zażalenie;

–        zasądzenie od Komitetu Regionów kwoty 10 000 EUR tytułem zadośćuczynienia krzywdzie;

–        zasądzenie od Komitetu Regionów zwrotu wszystkich kosztów związanych z postępowaniem w sprawie orzeczenia niepełnosprawności, poczynając od dnia jego wszczęcia, łącznie z kosztami związanymi z zażaleniem;

–        obciążenie Komitetu Regionów kosztami postępowania.

54      Komitet Regionów wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi jako bezzasadnej;

–        obciążenie skarżącego kosztami postępowania.

 Co do prawa

1.     Przedmiot skargi

55      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem żądanie stwierdzenia nieważności formalnie skierowane przeciwko decyzji w sprawie oddalenia zażalenia skutkuje, w przypadku gdy decyzja jest pozbawiona autonomicznej treści, zaskarżeniem do Sądu aktu, na który zażalenie zostało złożone (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 17 stycznia 1989 r. w sprawie 293/87 Vainker przeciwko Parlamentowi, pkt 8).

56      W niniejszym przypadku decyzja o oddaleniu zażalenia utrzymuje w mocy zaskarżoną decyzję, podając jej szczegółowe uzasadnienie. W takiej sytuacji należy zbadać zgodność z prawem pierwotnego aktu, biorąc pod uwagę uzasadnienie znajdujące się w decyzji oddalającej zażalenie, gdyż jej uzasadnienie powinno pokrywać się z uzasadnieniem tego aktu (wyrok Sądu z dnia 18 kwietnia 2012 r. w sprawie F‑50/11 Buxton przeciwko Parlamentowi, pkt 21 i przytoczone tam orzecznictwo).

57      W związku z powyższym żądanie stwierdzenia nieważności decyzji oddalającej zażalenie nie ma autonomicznej treści i należy uznać, że skarga skierowana jest przeciwko zaskarżonej decyzji, której uzasadnienie doprecyzowane zostało w decyzji oddalającej zażalenie (zob. podobnie wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 10 czerwca 2004 r. w sprawie T‑258/01 Eveillard przeciwko Komisji, pkt 31, 32).

2.     W przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności

58      Na poparcie żądania stwierdzenia nieważności skarżący podnosi trzy zarzuty:

–        zarzut pierwszy, dotyczący nieprzestrzegania procedury i naruszenia kolegialności;

–        zarzut drugi, dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia, oczywistego błędu w ocenie, naruszenia art. 78 akapit piąty regulaminu pracowniczego i zakresu upoważnienia komitetu ds. inwalidztwa, a także niewłaściwego zastosowania pojęcia choroby zawodowej;

–        zarzut trzeci, dotyczący naruszenia obowiązku staranności, nadużycia władzy i nieprawidłowości postępowania.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego nieprzestrzegania procedury i naruszenia kolegialności

 Argumenty stron

59      Skarżący utrzymuje, że organ powołujący wydał w dniu 10 września 2010 r. rozstrzygnięcie na podstawie wniosków z dnia 2 lipca 2010 r. w sprawie podłoża niepełnosprawności, które nie były ostateczne i były obarczone nieprawidłowością, ponieważ wydano je przed raportem komitetu ds. inwalidztwa oraz dra Go. Rzeczone raporty zostały wydane, podpisane, a następnie doręczone odpowiednio w dniu 16 września 2010 r. i w październiku 2010 r., czyli po wydaniu zaskarżonej decyzji w dniu 10 września 2010 r. Wynika z tego, że naruszono kolegialność prac komitetu ds. inwalidztwa.

60      Komitet Regionów uważa, że komitet ds. inwalidztwa prowadził prace kolegialnie, a każdy z jego członków miał sposobność przedstawienia swego punktu widzenia. Ponadto skarżący nie przeczy temu, że między trzema lekarzami miała miejsce wymiana zdań na posiedzeniach komitetu ds. inwalidztwa w dniach 1 czerwca i 2 lipca 2010 r. Żadna norma prawna nie zabrania zresztą tego, by lekarze sporządzili swe raporty, w razie potrzeby, po przekazaniu swoich wniosków organowi powołującemu.

 Ocena Sądu

61      Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że komitet ds. inwalidztwa powinien prowadzić prace kolegialnie, a każdy z jego członków powinien mieć możliwość przedstawienia swego punktu widzenia (zob. podobnie wyroki Sądu Pierwszej Instancji: z dnia 22 listopada 1990 r. w sprawie T‑54/89 V. przeciwko Parlamentowi, pkt 34; a także z dnia 27 lutego 2003 r. w sprawie T‑20/00 Camacho-Fernandes przeciwko Komisji, pkt 45 i nast.).

62      W niniejszym przypadku z akt sprawy wynika, że trzej członkowie komitetu ds. inwalidztwa, drzy T., Go. i O., zebrali się w dniach 1 czerwca i 2 lipca 2010 r. i że dyskutowali i wymieniali poglądy na temat podłoża niepełnosprawności skarżącego. Doktor Go., przedstawiciel skarżącego, potwierdził ponadto w swoim raporcie, że mógł wyrazić swą opinię na posiedzeniach komitetu ds. inwalidztwa, przy czym sprecyzował, że „zdecydowanie podtrzymywał swoją pozytywną opinię”.

63      Tak więc członkowie komitetu ds. inwalidztwa, po uzyskaniu dostępu do pełnej dokumentacji lekarskiej i pozamedycznej w aktach skarżącego, a w szczególności do sprawozdania OLAF‑u i rezolucji w sprawie absolutorium Parlamentu, mogli wyrazić swój punkt widzenia na temat podłoża niepełnosprawności skarżącego, i w związku z tym komitet ds. inwalidztwa prowadził prace kolegialnie.

64      Ponadto stwierdzenia tego nie podważa sam tylko fakt, że raporty komitetu ds. inwalidztwa i dra Go. zostały sporządzone i przekazane po przyjęciu przez komitet ds. inwalidztwa wniosków z dnia 2 lipca 2010 r. w sprawie podłoża niepełnosprawności. Lekarze tworzący komitet ds. inwalidztwa mogą bowiem jak najbardziej wypracować wnioski w następstwie kolegialnych dyskusji ustnych, a raport, w razie potrzeby, sporządzić potem, gdyż nie jest on zasadniczą przesłanką ważności narad tego rodzaju komitetu (zob. analogicznie wyroki Trybunału: z dnia 10 grudnia 1987 r., w sprawie 277/84 Jänsch przeciwko Komisji; z dnia 19 czerwca 1992 r. w sprawie C‑18/91 P V. przeciwko Parlamentowi, pkt 20).

65      Ponadto z art. 9 załącznika II do regulaminu pracowniczego wynika, że organowi powołującemu i zainteresowanemu urzędnikowi należy przekazać wnioski komitetu ds. inwalidztwa. Natomiast prace komitetu ds. inwalidztwa są tajne ze względu na swój charakter, treść i implikacje natury medycznej, i ani organ powołujący, ani zainteresowany urzędnik nie powinni otrzymywać o nich informacji (zob. podobnie wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 3 czerwca 1997 r. w sprawie T‑196/95 H przeciwko Komisji, pkt 95; wyrok Sądu z dnia 6 listopada 2012 r. w sprawie F‑41/06 RENV Marcuccio przeciwko Komisji, pkt 151, odwołanie do Sądu Unii Europejskiej w toku, sprawa T‑20/13 P). Tymczasem podsumowujący raport lekarski, który komitet ds. inwalidztwa sporządza na poparcie swoich wniosków, stanowi część jego „prac” i nie przekazuje się go więc ani organowi powołującemu, ani bezpośrednio zainteresowanemu urzędnikowi. Ten raport lekarski znajduje się w dokumentacji medycznej danego urzędnika, do której ma on wgląd zgodnie z art. 26a regulaminu pracowniczego.

66      Należy zatem odróżnić wnioski komitetu ds. inwalidztwa, które należy koniecznie przekazać organowi powołującemu przed wydaniem przez niego decyzji, od analiz i rozważań natury medycznej, zawartych ewentualnie w raporcie lub raportach podsumowujących komitetu ds. inwalidztwa lub niektórych jego członków, włączonych do dokumentacji medycznej zainteresowanego urzędnika, których nie przekazuje się jednak organowi powołującemu.

67      Z powyższego wynika, że komitet ds. inwalidztwa, zwołany w ramach postępowania w sprawie uznania, na podstawie art. 78 akapit piąty regulaminu pracowniczego, zawodowego podłoża niepełnosprawności zainteresowanego, nie ma obowiązku sporządzenia dla organu powołującego, przed wydaniem przez ten ostatni decyzji administracyjnej, podsumowującego raportu lekarskiego dotyczącego swoich prac, gdyż organ powołujący tak czy inaczej nie może mieć wglądu w ten raport, objęty tajnością prac komitetu ds. inwalidztwa.

68      W niniejszym przypadku po drugim posiedzeniu, które odbyło się w Brukseli (Belgia) w dniu 2 lipca 2010 r. przy udziale trzech członków komitetu ds. inwalidztwa, jedynie drzy T. i O. podpisali w tym samym dniu wnioski w sprawie podłoża niepełnosprawności, w których wskazano, że niepełnosprawność skarżącego nie wynika z choroby zawodowej. Doktor Go., przedstawiciel skarżącego, który nie podzielał tych wniosków, również w dniu 2 lipca 2010 r. podpisał więc odrębne wnioski (zob. pkt 45 niniejszego wyroku). Bezsporny jest fakt, że wnioski z dnia 2 lipca 2010 r. w sprawie podłoża niepełnosprawności zostały przekazane organowi powołującemu, który zatwierdził je w drodze decyzji z dnia 10 września 2010 r. Okoliczność, że następnie raport komitetu ds. inwalidztwa oraz raport dra Go zostały sporządzone i przekazane, odpowiednio, pierwszy z nich do dra Go., a drugi do dwóch pozostałych członków komitetu ds. inwalidztwa, po wydaniu decyzji z dnia 10 września 2010 r., nie powoduje, że decyzja ta jest nieprawidłowa ze względu na nieprzestrzeganie zasady kolegialności. Jak stwierdzono w pkt 63 niniejszego wyroku, członkowie komitetu ds. inwalidztwa mieli sposobność wyrażenia swego punktu widzenia podczas całego postępowania w ramach komitetu ds. inwalidztwa, a w każdym razie na jego ostatnim posiedzeniu w dniu 2 lipca 2010 r., na którego zakończenie drzy T. i O. przyjęli ze swej strony dwoma głosami z trzech wnioski z dnia 2 lipca 2010 r. w sprawie podłoża niepełnosprawności, które jako jedyne należało przekazać organowi powołującemu.

69      Zarzut pierwszy należy zatem oddalić jako bezzasadny.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia obowiązku uzasadnienia, oczywistego błędu w ocenie, naruszenia art. 78 akapit piąty regulaminu pracowniczego i zakresu upoważnienia komitetu ds. inwalidztwa, a także niewłaściwego zastosowania pojęcia choroby zawodowej

70      Drugi zarzut składa się w istocie z czterech odrębnych części. W pierwszej części zarzutu skarżący podnosi naruszenie obowiązku uzasadnienia. W drugiej zarzuca komisji lekarskiej oczywiste pominięcie dowodów z akt administracyjnych i dokumentacji medycznej. W trzeciej podnosi naruszenie zakresu upoważnienia komitetu ds. inwalidztwa. W czwartej zarzuca komitetowi ds. inwalidztwa, że niewłaściwie zastosował pojęcie choroby zawodowej.

 W przedmiocie pierwszej części zarzutu drugiego, dotyczącej naruszenia obowiązku uzasadnienia

–       Argument stron

71      Skarżący utrzymuje, że komitet ds. inwalidztwa powinien w ramach uznania przysługującego mu w kwestiach medycznych uzasadnić swą opinię w taki sposób, by można było zweryfikować, że istnieje zrozumiały związek między jego ustaleniami natury medycznej a wnioskami. Ten obowiązek uzasadnienia jest szczególnie istotny, gdy zachodzą rozbieżności między opinią komitetu ds. inwalidztwa a niektórymi z wcześniejszych raportów lekarskich.

72      W niniejszym przypadku komitet ds. inwalidztwa powinien był wyjaśnić, dlaczego zaproponował rozstrzygnięcie przeciwne do racji o charakterze medycznym przedstawionych przez lekarzy ekspertów, z którymi się konsultowano na wniosek PMO w ramach postępowania wszczętego przez nie na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego, zwłaszcza że komitet zaczekał na zakończenie tego postępowania, zanim nie wydał właśnie rozstrzygnięcia w sprawie podłoża niepełnosprawności skarżącego.

73      Zdaniem skarżącego raport komitetu ds. inwalidztwa nie zawiera żadnego uzasadnienia ani wyjaśnienia powodów, dla których komitet przyjął, tym bardziej bez przeprowadzenia jakiegokolwiek badania klinicznego z prawdziwego zdarzenia dotyczącego jego przypadku, rozstrzygnięcie odmienne od decyzji PMO z dnia 9 stycznia 2009 r. w sprawie uznania zawodowego podłoża choroby na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego i wszystkich innych raportów lekarskich, wykazujących jednomyślność lekarzy w kwestii zawodowego podłoża niepełnosprawności skarżącego.

74      Stwierdzenie figurujące w raporcie komitetu ds. inwalidztwa, zgodnie z którym „przyjęcie zawodowego podłoża [w ramach uznania zawodowego podłoża choroby na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego] [nastąpiło] wyłącznie w oparciu o wypowiedzi pacjenta”, nie wystarczy, by uzasadnić wnioski z dnia 2 lipca 2010 r. w sprawie podłoża niepełnosprawności, wykluczające zawodowe podłoże niepełnosprawności skarżącego. Ostatecznie więc opinia wydana przez komitet ds. inwalidztwa, zgodnie z którą niepełnosprawność skarżącego nie wynika z choroby zawodowej, jest niezrozumiała.

75      Komitet Regionów podnosi, że nie jest wymagane, by raport komitetu ds. inwalidztwa był wzorowo zredagowany z formalnego punktu widzenia. Wystarczy, by wykazywał zrozumiały związek między ustaleniami natury medycznej a wnioskami, do których doszedł komitet ds. inwalidztwa.

76      Uznanie trwałej niepełnosprawności, nawet całkowitej, na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego w niczym nie przesądza o zastosowaniu art. 78 regulaminu pracowniczego, a zatem nie może być mowy o żadnej sprzeczności między wnioskami przyjętymi w ramach postępowania z art. 73 regulaminu pracowniczego a wnioskami przyjętymi w ramach art. 78 regulaminu pracowniczego.

77      Wreszcie zdaniem Komitetu Regionów komitet ds. inwalidztwa wyjaśnił w każdym razie, dlaczego przyjął rozstrzygnięcie odmienne od decyzji PMO z dnia 2 stycznia 2009 r. w sprawie uznania zawodowego podłoża choroby na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego, wskazując, że przyczyny niepełnosprawności leżą nie w warunkach pracy skarżącego, lecz gdzie indziej,. Komitet Regionów odnosi się do fragmentów szeregu raportów lekarskich i do raportu komitetu ds. inwalidztwa, w którym mowa jest o strukturze osobowości skarżącego, gdzie wyszczególniono, że „przy badaniu psychologicznym [za pomocą] testów w celu zobiektywizowania objawów wszystkie skale kliniczne [były] znacznie powyżej normy [; że] zachodził podejrzany nadmiar braku szczerości”. Oceny zawarte w tych różnych fragmentach obrazują zrozumiały związek między ustaleniami natury medycznej a wnioskami komitetu ds. inwalidztwa.

–       Ocena Sądu

78      Na wstępie należy przypomnieć, że celem przepisów regulaminu pracowniczego dotyczących komitetu ds. inwalidztwa jest zlecenie ekspertom w dziedzinie medycyny dokonania ostatecznej oceny wszelkich kwestii natury medycznej, czego nie mógłby dokonać żaden organ powołujący z racji swego wewnętrznego składu administracyjnego. Kontrola sądowa nie może obejmować opinii ściśle lekarskich, które należy uznać za ostateczne, jeśli zostały wydane w sposób zgodny z przepisami. Natomiast kontrola sądowa może obejmować zgodność z przepisami składu i sposobu działania komitetu ds. inwalidztwa, jak również zgodność z przepisami opinii, jakie wydaje. W tym zakresie Sąd jest właściwy w zakresie zbadania, czy opinia zawiera uzasadnienie umożliwiające ocenę względów, na których zostały oparte zawarte w niej wnioski, oraz czy istnieje zrozumiały związek pomiędzy ustaleniami lekarskimi zawartymi w opinii a wnioskami, do jakich dochodzi komitet ds. inwalidztwa (wyroki Sądu Pierwszej Instancji: z dnia 27 lutego 1992 r. w sprawie T‑165/89 Plug przeciwko Komisji, pkt 75; z dnia 23 listopada 2004 r. w sprawie T‑376/02 O przeciwko Komisji, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo).

79      Na podstawie tego utrwalonego orzecznictwa należy po pierwsze stwierdzić w stosunku do niniejszego przypadku, że wnioski z dnia 2 lipca 2010 r. w sprawie podłoża niepełnosprawności, zatwierdzone przez organ powołujący w decyzji z dnia 10 września 2010 r., ograniczają się do stwierdzenia, że niepełnosprawność skarżącego „nie wynika z choroby zawodowej”, bez podania jakiegokolwiek wyjaśnienia uzasadniającego to twierdzenie.

80      Jednak zgodnie z orzecznictwem, jeżeli administracja w odpowiedzi na zażalenie podała wyraźne uzasadnienie swej decyzji, dotyczące indywidualnego przypadku, takie uzasadnienie uważa się za zbieżne z decyzją odmowną i należy je zatem uważać za istotne informacje przy ocenie zgodności tej decyzji z prawem (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 9 grudnia 2009 r. w sprawie T‑377/08 P Komisja przeciwko Birkhoffowi, pkt 55, 56 i przytoczone tam orzecznictwo).

81      W niniejszym przypadku organ powołujący wskazał w decyzji oddalającej zażalenie, po pierwsze, że „musi przestrzegać ustaleń natury medycznej [...], chyba że wykryje wady formalne lub niezrozumiały związek między wnioskami komitetu a danymi medycznymi, które doprowadziły do tych wniosków”. Po drugie, organ powołujący uważa, że „wystarczający charakter uzasadnienia należy oceniać w świetle okoliczności danej sprawy, a więc nie tylko w świetle jego brzmienia, lecz również kontekstu faktycznego i prawnego towarzyszącego wydaniu aktu, treści aktu i charakteru podnoszonego uzasadnienia”. Po trzecie, organ powołujący uważa, że „to, czy choroba [, z której wynika niepełnosprawność,] ma podłoże w takich czy innych okolicznościach faktycznych jest kwestią naukową, a nie administracyjną czy prawną”.

82      Po ustaleniu powyższych przesłanek w decyzji oddalającej zażalenie organ powołujący wskazał, że zwrócił się do dra T. o „potwierdzenie, że wnioski komitetu ds. inwalidztwa [rzeczywiście były] poparte danymi medycznymi i administracyjnymi [wchodzącymi] w skład dokumentacji medycznej”. Dlatego też organ powołujący uważał, zgodnie z brzmieniem decyzji oddalającej zażalenie, że „upewnił się, [...] iż komitet ds. inwalidztwa starannie wyjaśnił w swoim raporcie powody, dla których uznał, z punku widzenia medycyny, że nie można rozważać uznania, nawet w części, zawodowego podłoża niepełnosprawności [skarżącego] na podstawie art. 78 [ust.] 5 regulaminu pracowniczego”. Decyzja oddalająca zażalenie wskazuje ponadto, że dr T. odpowiedział organowi powołującemu, w nieokreślonym czasie, że „wnioski komitetu ds. inwalidztwa [, zgodnie z którymi niepełnosprawność] nie wynika z choroby zawodowej [, były] poparte danymi medycznymi i administracyjnymi [wchodzącymi] w skład dokumentacji medycznej zainteresowanego, a mianowicie: badaniem klinicznym przypadku i historii choroby [skarżącego]; osobistymi opiniami lekarzy; badaniem raportów lekarskich, wyników badań i specjalistycznych testów; analizą urzędowych dokumentów administracyjnych”.

83      Niemniej pomimo odpowiedzi udzielonej organowi powołującemu przez dra T., o której, jak właśnie przypomniano, mowa jest w decyzji oddalającej zażalenie, stwierdzić należy, że wszystkie dane medyczne i – może z jednym wyjątkiem – wszystkie dokumenty administracyjne wspomniane przez dra T. potwierdzają z racji swej treści tezę przeciwną, zgodnie z którą choroba, z której wynika niepełnosprawność skarżącego, ma podłoże zawodowe.

84      W tym względzie wskazać można trzy ustalenia faktyczne pozwalające uzasadnić taki wniosek.

85      Przede wszystkim przypomnieć należy, że gdy komitet ds. inwalidztwa bada złożone kwestie o charakterze medycznym dotyczące związku przyczynowego między dolegliwościami, na jakie cierpi zainteresowany, a wykonywaną przez niego działalnością zawodową w instytucji, komitet powinien między innymi wskazać informacje zawarte w dokumentacji, na których się opiera, a w przypadku znacznych rozbieżności także podać powody, dla których jego orzeczenie odbiega od niektórych poprzednich, korzystniejszych dla zainteresowanego, raportów lekarskich (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 15 grudnia 1999 r. w sprawie T‑300/97 Latino przeciwko Komisji, pkt 77, 78; wyrok Sądu z dnia 11 maja 2011 r. w sprawie F‑53/09 J przeciwko Komisji, pkt 92 i przytoczone tam orzecznictwo).

86      Ponadto, chociaż komitet ds. inwalidztwa, do którego skierowano sprawę na podstawie art. 78 regulaminu pracowniczego, może dojść do wniosków innych niż komisja lekarska zwołana na mocy art. 73 regulaminu pracowniczego (ww. wyrok w sprawie J przeciwko Komisji, pkt 56–61), niemniej jeżeli, jak w niniejszym przypadku, komitet ds. inwalidztwa rozpatrujący przypadek zainteresowanego chciał zaczekać na wynik postępowania prowadzonego na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego, powinien on wyjaśnić powody, które sprawiły, że przyjął rozstrzygnięcie odbiegające od oceny zawartej w raportach lekarskich, które umożliwiły uznanie zawodowego podłoża choroby na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego i wskazać te powody w sposób jasny i zrozumiały (zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 14 września 2010 r. w sprawie F‑79/09 AE przeciwko Komisji, pkt 66, 67, 72), bądź to w swoich wnioskach przekazanych organowi powołującemu, bądź w opracowanym ewentualnie następnie podsumowującym raporcie lekarskim.

87      W niniejszym przypadku – i jest to pierwsze z trzech ustaleń faktycznych pozwalających twierdzić, że dane medyczne i dokumenty administracyjne wspomniane przez dra T. potwierdzają tezę, że choroba, z której wynika niepełnosprawność skarżącego, ma podłoże zawodowe – z akt przedłożonych Sądowi wynika, że raporty lekarskie analizowane w ramach postępowania wszczętego na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego, którymi dysponował komitet ds. inwalidztwa w chwili wydania przez siebie wniosków z dnia 2 lipca 2010 r. w sprawie podłoża niepełnosprawności, czyli przynajmniej dziesięć raportów lekarskich (a mianowicie raporty szpitalne z dnia 16 stycznia 2006 r., raport prof. D.M. z dnia 16 października 2006 r., raport dra Ra. z dnia 26 października 2006 r., raport lekarza PMO z dnia 8 maja 2008 r., raport dra Ra. z dnia 18 września 2008 r., opinia lekarza PMO z dnia 20 listopada 2008 r., raport dra D z dnia 12 sierpnia 2009 r., raport dra Me. z dnia 17 października 2009 r., raport dra Re. z dnia 3 listopada 2009 r. i opinia lekarza PMO z dnia 11 lutego 2010 r.) wskazywały, by przytoczyć dla przykładu tylko niektóre fragmenty, że skarżący znosił umyślne i zorganizowane wykluczenie, złe traktowanie, konflikt zawodowy, który wywołał „burn-out”, ciężkie psychicznie warunki pracy, frustracje i poważny konflikt natury administracyjnej równoważny z mobbingiem.

88      Tymczasem w odniesieniu do ustaleń zawartych we wspomnianych w poprzednim punkcie raportach lekarskich należy zauważyć, że komitet ds. inwalidztwa w swoim raporcie stwierdził, po pierwsze, iż w opiniach lekarza PMO z dni 20 listopada 2008 r. i 11 lutego 2010 r. „oparto przyjęcie zawodowego podłoża choroby” na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego wyłącznie na „wypowiedziach pacjenta”, a po drugie, że „przy badaniu psychologicznym [za pomocą] testów w celu zobiektywizowania objawów wszystkie skale kliniczne [były] znacznie powyżej normy [; że] zachodził podejrzany nadmiar braku szczerości”.

89      Jednak twierdzenie, że uznanie zawodowego podłoża choroby skarżącego przez PMO oparte było na „wypowiedziach pacjenta”, zakładając nawet, że jest ono uzasadnione, nie pozwala zrozumieć, dlaczego komitet ds. inwalidztwa przyjął swoje rozstrzygnięcie odbiegające od dziesięciu wcześniejszych raportów lekarskich, a zwłaszcza na czym oparł swe twierdzenie, wbrew raportom lekarskim i administracyjnym, którymi dysponował, że niepełnosprawność skarżącego nie miała podłoża zawodowego (zob. podobnie wyroki Sądu Pierwszej Instancji: z dnia 15 grudnia 1999 r. w sprawie T‑27/98 Nardone przeciwko Komisji, pkt 95–98; a także z dnia 27 czerwca 2000 r. w sprawie T‑47/97 Plug przeciwko Komisji, pkt 117, 118).

90      Ponadto stwierdzenie, iż „przy badaniu psychologicznym [za pomocą] testów w celu zobiektywizowania objawów wszystkie skale kliniczne [były] znacznie powyżej normy” i że „zachodził podejrzany nadmiar braku szczerości” jest niejednoznaczne i mało zrozumiałe.

91      Jeśli należałoby z niego wnioskować, że zdaniem autorów raportu komitetu ds. inwalidztwa skarżący kłamał lub wyolbrzymiał swoje objawy i w ten sposób udało mu się zmylić czujność szeregu specjalistów i zafałszować wyniki licznych testów psychologicznych, to należałoby stwierdzić, że tego rodzaju twierdzenie i tak nie tłumaczy, dlaczego komitet ds. inwalidztwa doszedł do wniosku, że niepełnosprawność nie może mieć choćby częściowo zawodowego podłoża (zob. podobnie ww. wyroki: z dnia 27 lutego 1992 r. w sprawie Plug przeciwko Komisji, pkt 81; w sprawie O przeciwko Komisji, pkt 70, 73; w sprawie J przeciwko Komisji, pkt 93). W każdym razie, jeżeli to zdanie ma takie znaczenie, to jest ono sprzeczne z protokołem z dnia 23 maja 2007 r., zgodnie z którym „szczegółowe aspekty [osobowości skarżącego] ukazują się w [testach psychologicznych w drodze testów w celu zobiektywizowania objawów; skale kłamstwa wskazują na jego szczerą współpracę [;] podwyższone skale objawów stanowią szczególne wskazanie w zakresie psychozy”.

92      Jeżeli natomiast należałoby wnioskować z omawianego stwierdzenia, że zdaniem komitetu ds. inwalidztwa wyniki testów psychologicznych przeprowadzonych na skarżącym nie są wiarygodne, to wówczas należałoby zauważyć, że wobec faktu istnienia dziesięciu wcześniejszych raportów lekarskich i licznych zbieżnych urzędowych dokumentów, o które ponadto wyraźnie występował komitet ds. inwalidztwa, zanim mógł orzec w przedmiocie zawodowego podłoża niepełnosprawności skarżącego, komitet ds. inwalidztwa powinien upewnić się, że posiada wszelkie niezbędne dane w celu wypełnienia swego zadania, a w szczególności zażądać przeprowadzenia nowych testów psychologicznych (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Latino przeciwko Komisji, pkt 70). Tymczasem komitet ds. inwalidztwa nie zażądał żadnych dodatkowych testów psychologicznych.

93      Twierdzenie komitetu ds. inwalidztwa, iż „zachodził podejrzany nadmiar braku szczerości”, pozostaje więc niejednoznaczne, mało zrozumiałe i wewnętrznie sprzeczne, i z tego względu nie umożliwia Sądowi zweryfikowania istnienia zrozumiałego związku między ustaleniami natury medycznej komitetu ds. inwalidztwa a jego wnioskami, ani też oceny względów, na których oparł on swe wnioski.

94      Ponadto co do zawartego w raporcie komitetu ds. inwalidztwa stwierdzenia, że „historia psychopatologii [skarżącego] jest znacznie wcześniejsza niż jego praca na stanowisku audytora wewnętrznego” należy wskazać – i to jest drugie z trzech ustaleń faktycznych pozwalających twierdzić, że dane medyczne i dokumenty administracyjne wspomniane przez dra T. w odpowiedzi, której udzielił organowi powołującemu, potwierdzają tezę, że choroba, z której wynika niepełnosprawność skarżącego, ma podłoże zawodowe – że takie stwierdzenie padło, lecz nie towarzyszyła mu jakakolwiek analiza ani żaden wniosek, i że w każdym razie nie jest ono wystarczające, by wyjaśnić, dlaczego znaczna liczba analiz lekarskich i okoliczności faktycznych przedstawionych w raportach lekarskich i administracyjnych nie była w stanie uzasadnić, w całości lub w części, zawodowego podłoża niepełnosprawności skarżącego.

95      Jeżeli z kolei omawiane zdanie należało rozumieć tak, że skarżący cierpiał już na poważną chorobę przed objęciem stanowiska audytora wewnętrznego, samo to stwierdzenie nie wystarczy, by przy badaniu podłoża niepełnosprawności skarżącego nie brać pod uwagę zawodowego podłoża choroby w rozumieniu art. 78 regulaminu pracowniczego, gdyż choroba zawodowa może polegać na nasileniu się choroby o innym podłożu, która pojawiła się wcześniej (ww. wyrok w sprawie O przeciwko Komisji, pkt 67, 68).

96      Jeśli zaś chodzi o trzecie ustalenie faktyczne, komitet ds. inwalidztwa przytacza fragment rezolucji Parlamentu w sprawie absolutorium, zawierający właśnie zarzuty „mobbingu indywidualnego i ze strony instytucji”, któremu skarżący był poddany, lecz nie przedstawia żadnej jego analizy ani nie wyciąga żadnych wniosków. Tymczasem w przypadku takim jak niniejszy, w którym stwierdzony został konflikt zawodowy między skarżącym a jego przełożonymi, a także istnienie wrogiego skarżącemu środowiska pracy, nie tylko w dziesięciu raportach lekarskich, lecz również w trzech urzędowych dokumentach pochodzących z instytucji lub zewnętrznych organów kontrolnych, takich jak rezolucja w sprawie absolutorium Parlamentu, sprawozdanie Cocobu i sprawozdanie OLAF‑u – i to w sytuacji, gdy zazwyczaj trudno jest przedstawić materiał dowodowy na piśmie w celu wykazania złego traktowania ze strony przełożonych – komitet ds. inwalidztwa powinien był jasno i precyzyjnie uzasadnić swą decyzję o tym, by nie uwzględnić wskazanych powyżej dowodów, co w niniejszym przypadku nie nastąpiło.

97      Ostatecznie z powyższego wynika, że, po pierwsze, komitet ds. inwalidztwa nie wyjaśnił w sposób zgodny z wymogami sztuki prawniczej powodów, które skłoniły go do rozstrzygnięcia wbrew wcześniejszym raportom lekarskim jasno zaświadczającym o zawodowym podłożu choroby skarżącego, a po drugie, że nie udzielił też wystarczających wyjaśnień, dlaczego podłoże niepełnosprawności skarżącego nie mogło być choćby w części zawodowe. W tym względzie komitet ds. inwalidztwa nie podał w szczególności żadnego wyjaśnienia faktu, że nie uwzględnił rezolucji Parlamentu w sprawie absolutorium, która przecież jasno mówi o poważnym konflikcie zawodowym i „mobbingu” wobec skarżącego.

98      Stąd też w braku wykazania zrozumiałego związku między ustaleniami natury medycznej komitetu ds. inwalidztwa a wnioskami z dnia 2 lipca 2010 r. w sprawie podłoża niepełnosprawności, raport komitetu ds. inwalidztwa zawiera w tym względzie niewystarczające uzasadnienie, mające wpływ na wspomniane wnioski, przekazane organowi powołującemu, oraz na zaskarżoną decyzję. Należy zatem uwzględnić pierwszą część drugiego zarzutu.

 W przedmiocie drugiej części zarzutu drugiego, dotyczącej oczywistego błędu w ocenie

–       Argumenty stron

99      Skarżący uważa, że ocena zawarta w raporcie komitetu ds. inwalidztwa, iż „przyjęcie zawodowego podłoża [w ramach uznania zawodowego podłoża choroby na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego] [nastąpiło] wyłącznie w oparciu o wypowiedzi pacjenta” jest oczywiście błędna. Przeciwnie, opinie lekarza PMO oparte są na raportach lekarskich i urzędowych dokumentach.

100    Ponadto twierdzenia komitetu ds. inwalidztwa, że skarżący nie był „w stanie jasno wytłumaczyć OLAF‑owi, jakim rodzajom nacisków wydawało mu się, że był poddawany”, są oczywiście błędne. Podobnie oświadczenia komitetu ds. inwalidztwa, że „po zbadaniu sprawozdania OLAF‑u [...] członkowie komitetu ds. inwalidztwa [stwierdzili], że nie zawiera ono żadnych opisów gróźb, zastraszania lub mobbingu w stosunku do [skarżącego]” oraz że „w trakcie wewnętrznego dochodzenia administracyjnego [...] [skarżący] nie podał żadnego przykładu czynów, których miał być [...] ofiarą mimo wyraźnych nalegań prowadzących dochodzenie” są oczywiście niezgodne z materiałem dowodowym z akt administracyjnych i dokumentacji medycznej. Sprawozdanie OLAF‑u nie ograniczało się do powtórzenia oświadczeń skarżącego, lecz stwierdzało dopuszczenie się wobec niego czynów polegających na mobbingu i zastraszaniu. Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie absolutorium, będąca aktem o wiążących skutkach prawnych, nakazywała Komitetowi Regionów oficjalne przeproszenie skarżącego i chronienie go przed mobbingiem. Parlament przeprowadził bowiem własne dochodzenie, dzięki działalności Cocobu, i zbadał sprawę. Skarżący podkreśla, że taka rezolucja stanowi przynajmniej jeden z dowodów na nieprawidłowe i bardzo konfliktowe warunki, w których pracował.

101    Komitet Regionów podnosi, że sprawozdanie OLAF‑u nie miało na celu stwierdzenia mobbingu wobec skarżącego, lecz przeprowadzenie dochodzenia dotyczącego ewentualnych nieprawidłowości finansowych na szkodę budżetu Unii. Fragmenty sprawozdania OLAF‑u przytoczone przez skarżącego nie wykazują stosowania wobec niego zastraszania i mobbingu. Jest to ogólna krytyka postawy Komitetu Regionów wobec pełnienia zadań kontrolera finansowego i braku wsparcia skarżącego przez Komitet Regionów.

102    Komitet Regionów utrzymuje, że rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie absolutorium nie ma charakteru wiążącego i nie może dostarczyć konkretnych, precyzyjnych i zbieżnych wyjaśnień w sprawie związku między chorobą zawodową a niepełnosprawnością. Komitet Regionów przyznaje jednak, że rezolucja Parlamentu w sprawie absolutorium zawiera wyraźną krytykę dotyczącą braku poszanowania instytucjonalnej roli kontrolera finansowego.

–       Ocena Sądu

103    Należy przede wszystkim przypomnieć, że, zważywszy na ograniczony zakres kontroli sądowej sprawowanej przez Sąd, jeśli chodzi o opinie lekarskie w ścisłym znaczeniu, zarzut dotyczący oczywistego błędu w ocenie, którym miałaby być obarczona opinia komitetu ds. inwalidztwa, nie może zostać uwzględniony (wyrok Sądu z dnia 14 września 2011 r. w sprawie F‑47/10 Hecq przeciwko Komisji, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo).

104    Mając tę zasadę w pamięci, należy zauważyć, że z raportu komitetu ds. inwalidztwa wynika, iż po „zapoznaniu się z [opiniami dra J., lekarza] PMO z dni 20 [listopada] 2008 r. i [...] 11 lutego 2010 r., stwierdzającymi [na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego] istnienie choroby zawodowej z trwałą niepełnosprawnością w stopniu wynoszącym 10%”, komitet ds. inwalidztwa uznał, że „analiza [tych] dokumentów wykazała, że przyjęcie zawodowego podłoża nastąpiło wyłącznie w oparciu o wypowiedzi pacjenta”, w których „okoliczności faktyczne zostały przedstawione w sposób subiektywny i korzystny dla [jego] wizerunku”.

105    Tymczasem uznanie, iż przyjęcie przez PMO zawodowego podłoża choroby nastąpiło wyłącznie „w oparciu o wypowiedzi pacjenta”, nie jest w rozumieniu orzecznictwa opinią lekarską w ścisłym znaczeniu i może tym samym podlegać kontroli sądowej w zakresie swego zakresu w aspekcie administracyjnym (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Hecq przeciwko Komisji, pkt 96, 99, 112).

106    W tym względzie w opiniach lekarza PMO z dni 20 listopada 2008 r. i 11 lutego 2010 r. bezdyskusyjnie nie oparto uznania zawodowego podłoża choroby na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego wyłącznie na słowach skarżącego. W opiniach tych oparto natomiast uznanie zawodowego podłoża choroby, po pierwsze, na całym szeregu raportów lekarskich, a po drugie, na urzędowych dokumentach zawartych w aktach skarżącego.

107    Tym samym, przede wszystkim, opinia lekarza PMO z dnia 20 listopada 2008 r., w której uznano istnienie choroby zawodowej, została wydana na podstawie raportu tego lekarza z dnia 8 maja 2008 r. i opinii psychiatrycznej sporządzonej na jego wniosek przez dra Ra. w dniu 18 września 2008 r., mającej właśnie na celu „zobiektywizowanie [...] sytuacji psychologicznej” skarżącego i „potwierdzenie, czy obecną sytuację [łączy] rzeczywiście związek przyczynowy z działalnością zawodową”. Ponadto w sprawozdaniu z dnia 8 maja 2008 r. lekarz PMO odnosi się do sześciu innych raportów lekarskich zawartych w aktach skarżącego. Jeśli chodzi o opinię lekarza PMO z dnia 11 lutego 2010 r., oparta jest ona na raporcie z oceny psychologicznej przeprowadzonej w dniu 12 sierpnia 2009 r. przez dra D., wynikach badania neuropsychologicznego przeprowadzonego w dniu 17 października 2009 r. przez dra Me., i raporcie z badania psychiatrycznego przeprowadzonego w dniu 3 listopada 2009 r. przez dra Re., w których stwierdzono zaburzenia powstałe w reakcji na konflikt w miejscu pracy.

108    W odniesieniu do tej ostatniej kwestii w raporcie z dnia 8 maja 2008 r. lekarz PMO nawiązuje również do rezolucji Parlamentu w sprawie absolutorium, z której przytacza liczne fragmenty, dotyczące właśnie poważnego konfliktu zawodowego i zachowania Komitetu Regionów wobec skarżącego. Podobnie w raporcie z oceny psychologicznej z dnia 12 sierpnia 2009 r. dr D. wskazuje w szczególności, że do celów sporządzenia przez siebie raportu zapoznał się z fragmentami rezolucji Parlamentu w sprawie absolutorium i sprawozdania OLAF‑u.

109    Zaś jakkolwiek postępowanie wszczęte na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego, mające na celu ustalenie zawodowego podłoża choroby skarżącego, jest odrębne pod względem prawnym od postępowania wszczętego na podstawie art. 78 regulaminu pracowniczego w celu ustalenia zawodowego podłoża niepełnosprawności tegoż, niemniej okoliczności faktyczne leżące u podstaw obu tych postępowań są takie same, a w każdym razie okoliczności dotyczące podłoża choroby z konieczności stanowią część okoliczności leżących u podstaw ewentualnej niepełnosprawności.

110    Dlatego też twierdzenie, iż przyjęcie zawodowego podłoża choroby na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego oparte było faktycznie „wyłącznie na wypowiedziach pacjenta”, stanowiących fundament raportu komitetu ds. inwalidztwa, jest obarczone oczywistym błędem w ocenie.

111    Ponadto w odniesieniu do dokumentacji niemającej charakteru medycznego zawartej w aktach skarżącego, tj. do sprawozdania OLAF‑u, rezolucji Parlamentu w sprawie absolutorium, a także sprawozdania Cocobu, tylko w sprawozdaniu z dochodzenia administracyjnego nie ma mowy o konfliktowych stosunkach między skarżącym a jego przełożonymi, ani o faktach pozwalających wykazać, że skarżący był poddawany złemu traktowaniu, a wręcz mobbingowi. Jednak dochodzenie administracyjne, z którego sprawozdanie przytacza komitet ds. inwalidztwa w swoim własnym raporcie, miało na celu sprawdzenie, w następstwie takiego zalecenia OLAF‑u, czy spełnione są przesłanki wszczęcia postępowania dyscyplinarnego wobec szeregu członków personelu Komitetu Regionów, przede wszystkim przeciwko dawnemu sekretarzowi generalnemu. Cel takiego dochodzenia nie polegał więc na sprawdzeniu, czy skarżący był ofiarą mobbingu w rozumieniu regulaminu pracowniczego.

112    Należy też wskazać, że w celu odejścia od konkluzji sprawozdania OLAF‑u komitet ds. inwalidztwa twierdzi, że „po zapoznaniu się z nim wynika, że [skarżący] nie był w stanie jasno wytłumaczyć OLAF‑owi, jakim rodzajom nacisków wydawało mu się, że był poddawany”. Tymczasem praktycznie takie samo stwierdzenie znajduje się w sprawozdaniu z dochodzenia administracyjnego, w którym mowa jest o tym, że „[skarżący] nie był w stanie jasno wytłumaczyć, jakim rodzajom nacisków miałby być poddawany”, a nie w sprawozdaniu OLAF‑u. Stwierdzenie to odnosi się bowiem do rozmowy, jaką ze skarżącym odbył nowy sekretarz generalny Komitetu Regionów w dniu 28 stycznia 2004 r. w ramach dochodzenia administracyjnego. Skarżący odmówił zresztą podpisania protokołu z tej rozmowy, uznając go za nieważny i niebyły, i poczynił uwagę, że w tym względzie ustalenia sprawozdania z dochodzenia administracyjnego dotyczące okoliczności faktycznych nie są zgodne z tymi ze sprawozdania OLAF‑u.

113    Zatem komitet ds. inwalidztwa nie mógł, nie popełniając przy tym w swym sprawozdaniu oczywistego błędu w ocenie, oświadczyć, że „[skarżący] nie był w stanie jasno wytłumaczyć OLAF‑owi, jakim rodzajom nacisków był poddawany” oraz że „w trakcie wewnętrznego dochodzenia administracyjnego [skarżący] nie podał żadnego przykładu czynów, których miał być [...] ofiarą, mimo wyraźnych nalegań prowadzących dochodzenie”, skoro jest bezsprzeczne, że w swym sprawozdaniu OLAF stwierdził, iż Komitet Regionów usiłował zniechęcić lub wytrącić z równowagi skarżącego i że Parlament w rezolucji w sprawie absolutorium posunął się wręcz do nakazania Komitetowi Regionów przeproszenia skarżącego właśnie za swoje zachowanie względem niego.

114    Zatem raport komitetu ds. inwalidztwa w zakresie uwzględnienia rezolucji Parlamentu w sprawie absolutorium i sprawozdania OLAF‑u, o który to dokument sam wystąpił do organu powołującego przed zajęciem ostatecznego stanowiska w sprawie podłoża niepełnosprawności skarżącego, zawiera oczywisty błąd w ocenie.

115    W związku z powyższym należy także uwzględnić drugą część zarzutu drugiego.

 W przedmiocie trzeciej części zarzutu drugiego, dotyczącej naruszenia zakresu upoważnienia komitetu ds. inwalidztwa

–       Argumenty stron

116    Skarżący utrzymuje, że komitet ds. inwalidztwa powinien był zbadać całość jego warunków pracy, w tym te, które mogły spowodować mobbing w medycznym znaczeniu, przy czym niekoniecznie musiał stwierdzić, w znaczeniu prawnym i na warunkach określonych w art. 12a ust. 3 regulaminu pracowniczego, istnienie mobbingu.

117    Skarżący wskazuje również, że prace komitetu ds. inwalidztwa miały charakter medyczny, przez co komitet ten powinien orzec w przedmiocie bezpośredniego związku między pełnieniem obowiązków a stanem zdrowia urzędnika. Ekspertom z zakresu medycyny przysługuje wyłączna swoboda oceny, która nie może podlegać ograniczeniom z racji wyników dochodzenia administracyjnego objętego zakresem art. 24 regulaminu pracowniczego. Sprawozdanie z dochodzenia administracyjnego stanowi jeden z elementów, który lekarze mogą wziąć pod uwagę w ramach dokonywania swobodnej oceny, lecz ich kompetencje nie są z tej racji ograniczone.

118    Komitet Regionów przypomina, że w braku zakwestionowania decyzji odmownej w sprawie wniosku o udzielenie wsparcia złożonego na podstawie art. 24 regulaminu pracowniczego wspomniana decyzja odmowna stała się ostateczna. Komitet Regionów utrzymuje więc, że skarżący nie mógł powoływać się na kwalifikację prawną mobbingu w ramach postępowania w sprawie uznania zawodowego podłoża niepełnosprawności na podstawie art. 78 akapit piąty regulaminu pracowniczego, skoro w żadnym momencie mobbing nie został uznany z prawnego punktu widzenia.

–       Ocena Sądu

119    O ile można rozumieć, że w trzeciej części drugiego zarzutu chodzi o to, że komitet ds. inwalidztwa nie przestrzegał swego zakresu upoważnienia w odniesieniu do badania podłoża niepełnosprawności skarżącego, należy po pierwsze przypomnieć, że komitet ds. inwalidztwa w ramach swego zakresu upoważnienia powinien wydawać opinie lekarskie, a nie opinie o charakterze prawnym, w przedmiocie zawodowego podłoża niepełnosprawności. Komitet ds. inwalidztwa powinien więc badać, czy z punktu widzenia medycyny niepełnosprawność skarżącego wynika z choroby zawodowej, której podłoże stanowiły warunki pracy skarżącego (wyrok Trybunału z dnia 21 stycznia 1987 r. w sprawie 76/84 Rienzi przeciwko Komisji, pkt 9, 12). Z tego punktu widzenia należy zatem stwierdzić, że komitet ds. inwalidztwa wykonał w ścisłym znaczeniu powierzone mu zadanie, gdyż we wnioskach z dnia 2 lipca 2010 r. w sprawie podłoża niepełnosprawności stwierdził, co prawda bez dalszych wyjaśnień, że niepełnosprawność skarżącego „nie wynika z choroby zawodowej” (zob. pkt 45 niniejszego wyroku).

120    Ponadto żadne dane zawarte w aktach nie wskazują, by komitet ds. inwalidztwa wydawał opinie natury prawnej na temat stanu faktycznego lub okoliczności związanych z podłożem niepełnosprawności skarżącego.

121    Należy zatem oddalić trzecią część zarzutu drugiego.

 W przedmiocie czwartej części zarzutu drugiego, dotyczącej niewłaściwego zastosowania pojęcia choroby zawodowej oraz naruszenia art. 78 akapit piąty regulaminu pracowniczego

–       Argumenty stron

122    Skarżący utrzymuje, że chociaż procedury i cele określone w art. 73 i 78 regulaminu pracowniczego są odmienne, a eksperci z zakresu medycyny mogą dojść do różnych wniosków, gdyż mamy do czynienia z niezależnymi postępowaniami, w szczególności w odniesieniu do kwestii zawodowego podłoża choroby, niemniej „choroba zawodowa” zdefiniowana jest w ten sam sposób w ramach obu przepisów. Wynika z tego, że komitet ds. inwalidztwa był związany tą definicją.

123    Komitet Regionów wyjaśnia, że nie przeczy, iż zgodnie z orzecznictwem definicja pojęcia „choroby zawodowej” jest taka sama do celów postępowań z art. 73 regulaminu pracowniczego i z art. 78 regulaminu pracowniczego. Skarżący nie wykazał jednak, że strona pozwana postąpiła wbrew temu identycznemu charakterowi definicji. Ponadto zdaniem Komitetu Regionów obydwa postępowania są różne, przez co mogą prowadzić do odrębnych, niezależnych od siebie decyzji.

–       Ocena Sądu

124    Należy przypomnieć po pierwsze, że pojęcie „choroby zawodowej” użyte w art. 73 i 78 regulaminu pracowniczego pochodzi z art. 3 zasad ubezpieczenia, a po drugie, że pojęcie to nie może mieć różnej treści w zależności od tego, czy stosuje się art. 73 regulaminu pracowniczego, czy art. 78 regulaminu pracowniczego, nawet jeśli każdy z tych przepisów regulaminu pracowniczego dotyczy innego systemu, mającego własne cechy szczególne. Nie oznacza to jednak, że komisja lekarska, o której mowa w przepisach ubezpieczeniowych, jest związana ocenami komitetu ds. inwalidztwa zwołanego zgodnie z art. 78 regulaminu pracowniczego i odwrotnie. Obydwa postępowania mogą zgodnie z prawem prowadzić do rozbieżnych wyników z zakresu medycyny względem tego samego stanu faktycznego, w szczególności gdy chodzi o zawodowe podłoże choroby, na którą cierpi jeden i ten sam urzędnik (ww. wyrok w sprawie J przeciwko Komisji, pkt 54–56).

125    W związku z tym samo wykazanie rozbieżności między wnioskami wydanymi na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego a wnioskami komitetu ds. inwalidztwa nie wystarczy, by wykazać niewłaściwe zastosowanie pojęcia choroby zawodowej (ww. wyrok w sprawie J przeciwko Komisji, pkt 61).

126    Ponieważ na poparcie zarzutu dotyczącego niewłaściwego zastosowania pojęcia choroby zawodowej skarżący podniósł w istocie tylko rozbieżność między wnioskami wydanymi na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego a wnioskami komitetu ds. inwalidztwa, czwartą część zarzutu drugiego należy oddalić.

 W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia obowiązku staranności, nadużycia władzy i nieprawidłowości postępowania

 Argumenty stron

127    Skarżący utrzymuje, że postępowanie zakończone wydaniem zaskarżonej decyzji było nieprawidłowe po pierwsze ze względu na niezachowanie rozsądnego terminu między przyjęciem przez komitet ds. inwalidztwa wniosków z dnia 23 maja 2007 r. w sprawie orzeczenia niepełnosprawności a wydaniem przez organ powołujący, w dniu 10 września 2010 r., zaskarżonej decyzji. Komitet ds. inwalidztwa nie miał żadnego powodu, by czekać na decyzję dotyczącą stopnia niepełnosprawności na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego, wydaną przez PMO w dniu 2 marca 2010 r., skoro decyzja dotycząca zawodowego podłoża choroby na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego została wydana przez PMO w dniu 9 stycznia 2009 r.

128    Po drugie, postępowanie prowadzone przez komitet ds. inwalidztwa było nieprawidłowe ze względu na działania podejmowane przez dra T. w ramach postępowania w sprawie uznania zawodowego podłoża choroby na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego, które to działania miały na celu spowodowanie, by nie uznano zawodowego podłoża choroby skarżącego. Takie zachowanie dowodzi stronniczości i braku bezstronności ze strony dra T. w ramach prac komitetu ds. inwalidztwa.

129    Po trzecie, trzeci lekarz, dr O., skierował do dra T. pytania, dla Komitetu Regionów, dotyczące aspektów sprawy, na których poparcie skarżący chciał przedstawić dokumenty już od czasu ich pierwszego spotkania, a z którymi dr O. odmówił zapoznania się. Przedstawione pytania były ponadto tendencyjne.

130    Skarżący utrzymuje wreszcie, że organ powołujący nie wykazał w stosunku do niego żadnej staranności. Gdy organ powołujący został powiadomiony o nieprawidłowościach postępowania toczącego się przed komitetem ds. inwalidztwa, takich jak te opisane w pkt 127–129 niniejszego wyroku, nie podjął on interwencji, a nawet przyczynił się do tych nieprawidłowości.

131    Z tych samych względów organ powołujący nadużył władzy.

132    Komitet Regionów uważa z kolei, że skarżący sam istotnie przyczynił się do czasu trwania postępowania, który w każdym razie nie przekraczał rozsądnych granic. Komitet ds. inwalidztwa miał słuszne prawo zaczekać na zakończenie postępowania wszczętego na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego, zmierzającego do ustalenia stopnia niepełnosprawności, który został ustalony w marcu 2010 r. Ponadto ewentualna przewlekłość nie ma wpływu na treść opinii komitetu ds. inwalidztwa.

133    Komitet Regionów uważa ponadto, że postępowanie w sprawie uznania choroby zawodowej na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego nie wchodzi w zakres niniejszego sporu i że nic nie wskazuje na to, że dr T. popełnił nieprawidłowości w ramach prac komitetu ds. inwalidztwa.

134    Wreszcie dr O. skorzystał jedynie z przysługującego każdemu członkowi komitetu ds. inwalidztwa prawa poproszenia o dodatkowe informacje.

 Ocena Sądu

135    W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że obowiązek przestrzegania rozsądnego terminu w przypadku prowadzenia postępowań administracyjnych stanowi ogólną zasadę prawa Unii, której poszanowanie gwarantuje sąd i która jest ujęta jako jeden z aspektów prawa do dobrej administracji w art. 41 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (wyroki: Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 kwietnia 2006 r. w sprawie T‑394/03 Angeletti przeciwko Komisji, pkt 162 i Sądu Unii Europejskiej z dnia 6 grudnia 2012 r. w sprawie T‑390/10 P Füller-Tomlinson przeciwko Parlamentowi, pkt 115).

136    Jednakże naruszenie zasady przestrzegania rozsądnego terminu, o ile nawet zostanie wykazane, nie uzasadnia stwierdzenia nieważności decyzji z powodu nieprawidłowości proceduralnych. Ewentualna przewlekłość w rozpatrywaniu wniosku skarżącego o uznanie zawodowego podłoża choroby na podstawie art. 78 regulaminu pracowniczego nie może zasadniczo mieć wpływu na samą treść opinii komitetu ds. inwalidztwa ani na treść wydanej przez organ powołujący decyzji końcowej. Taka przewlekłość nie może bowiem, poza wyjątkowymi sytuacjami, zmienić dokonanej przez komitet ds. inwalidztwa oceny co do zawodowego podłoża niepełnosprawności na podstawie art. 78 regulaminu pracowniczego (ww. wyrok w sprawie J przeciwko Komisji, pkt 113–116 i przytoczone tam orzecznictwo). O ile rzeczywiście czas trwania postępowania lekarskiego może wpływać na ocenę tego, jak poważne jest schorzenie i jego konsekwencji, oraz utrudnić zbadanie jego przyczyn (ww. wyrok w sprawie AE przeciwko Komisji, pkt 102), o tyle w niniejszej sprawie nie wykazano ani nawet nie podnoszono, że przewlekłość postępowania miała wpływ na merytoryczne informacje, w świetle których komitet ds. inwalidztwa wydał swe wnioski. Nadmierny upływ czasu, o ile nawet zostałby stwierdzony, nie wpływa więc na zgodność z prawem wniosków komitetu ds. inwalidztwa, ani, co za tym idzie, zaskarżonej decyzji.

137    Należy zatem oddalić zarzut dotyczący nieprzestrzegania rozsądnego terminu, który został podniesiony jedynie na poparcie żądania stwierdzenia nieważności.

138    W drugiej kolejności żadne informacje zawarte w aktach sprawy nie wskazują na to, by działania dra T. miały na celu spowodowanie, by nie uznano zawodowego podłoża choroby skarżącego na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego.

139    W trzeciej kolejności, choć rzeczywiście z dokumentów zawartych w aktach wynika, że na pierwszym spotkaniu ze skarżącym dr O. nie chciał zapoznać się z pewnymi dokumentami urzędowymi, które skarżący zamierzał przedłożyć komitetowi ds. inwalidztwa, w szczególności ze sprawozdaniem OLAF‑u i rezolucją Parlamentu w sprawie absolutorium, sama ta okoliczność nie powoduje nieprawidłowości postępowania. Wystarczy zauważyć, że z raportu komitetu ds. inwalidztwa wynika, iż ostatecznie zapoznał się on ze sprawozdaniem OLAF‑u i rezolucją Parlamentu w sprawie absolutorium. Co do pytań stawianych przez dra O. Komitetowi Regionów, nic nie wskazuje na to, że były one tendencyjne.

140    W końcu należy też stwierdzić, że zarzuty dotyczące, po pierwsze, naruszenia obowiązku staranności, a po drugie, nadużycia władzy opierają się na tej samej argumentacji jak te, które zostały oddalone w ramach badania pierwszej części niniejszego zarzutu, a także w ramach badania zarzutu pierwszego, a zatem należy je oddalić jako bezzasadne.

141    W związku z tym zarzut trzeci, dotyczący naruszenia obowiązku staranności, nadużycia władzy i nieprawidłowości proceduralnych należy oddalić jako bezzasadny.

142    Z powyższego wynika, że części pierwsza i druga zarzutu drugiego zostały uwzględnione. Należy zatem stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji.

3.     W przedmiocie żądania naprawienia krzywdy

 Argumenty stron

143    Skarżący utrzymuje, że podnoszone naruszenia prawa stanowią zawinione działanie ze strony Komitetu Regionów i że zważywszy na wyjątkowe okoliczności niniejszego przypadku, wynikająca z nich krzywda nie może zostać naprawiona w drodze stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji. Kariera zawodowa skarżącego została bowiem nagle przerwana z powodu stworzonych przez Komitet Regionów warunków pracy, a ten mimo to uparcie odmawiał uznania zawodowego podłoża niepełnosprawności. Raport komitetu ds. inwalidztwa nie jest bezstronny, a dr T., członek wyznaczony przez Komitet Regionów do komitetu ds. inwalidztwa, zachowywał się niewłaściwie.

144    Komitet Regionów przypomina, że decyzja odmowna w sprawie wniosku o udzielenie wsparcia na podstawie art. 24 regulaminu pracowniczego nie została zakwestionowana w terminie i przez to stała się ostateczna. Ponadto komitet ds. inwalidztwa nie wykazał stronniczości, a jego prace przebiegły prawidłowo.

 Ocena Sądu

145    Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem stwierdzenie nieważności aktu obarczonego wadą niezgodności z prawem może samo w sobie stanowić stosowne i co do zasady wystarczające naprawienie każdej krzywdy, jaką taki akt mógł spowodować, chyba że strona skarżąca wykaże, iż doznała krzywdy dającej się oddzielić od niezgodności z prawem stanowiącej podstawę stwierdzenia nieważności i niemożliwej do naprawienia w pełni przez stwierdzenie nieważności aktu (wyrok Sądu z dnia 14 lipca 2011 r. w sprawie F‑98/07 Petrilli przeciwko Komisji, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo).

146    Skarżący nie wykazał w niniejszym przypadku, że doznał krzywdy dającej się oddzielić od niezgodności z prawem stanowiącej podstawę stwierdzenia nieważności i niemożliwej do naprawienia w pełni przez stwierdzenie nieważności, w związku z czym należy oddalić jego żądanie zadośćuczynienia.

4.     W przedmiocie żądania zwrotu kosztów związanych z postępowaniem w sprawie orzeczenia niepełnosprawności i zażaleniem

 Argumenty stron

147    Skarżący żąda zwrotu kosztów związanych z postępowaniem w sprawie orzeczenia niepełnosprawności, w tym tych związanych z zażaleniem, które nie są pokrywane na podstawie regulaminu pracowniczego. Chodzi tu o koszty materiałów piśmienniczych i fotokopii, koszty połączeń telefonicznych, przesyłek pocztowych i faksów, a także koszty podróży w celu pobytu w szpitalu w Anglii. Skarżący ocenia te koszty na kwotę 5000 EUR.

148    Komitet Regionów uważa, że takie koszty nie podlegają zwrotowi.

 Ocena Sądu

149    Należy wskazać, że rzeczywisty charakter podnoszonych kosztów nie został wykazany i że tym bardziej nie wykazano, iż tego rodzaju koszty wynikały z niezgodności z prawem zaskarżonej decyzji.

150    Zakładając, na potrzeby dyskusji, że poprzez to żądanie skarżący pragnie zakwestionować decyzję organu powołującego zawartą w decyzji oddalającej zażalenie w sprawie odmowy zwrotu kosztów związanych z postępowaniem w sprawie orzeczenia niepełnosprawności i zażaleniem, należy wskazać, że na taką decyzję odmowną nie złożono zażalenia w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego.

151    Wynika z tego, że to żądanie należy oddalić.

 W przedmiocie kosztów

152    Zgodnie z art. 87 § 1 regulaminu postępowania, z zastrzeżeniem odmiennych przepisów rozdziału ósmego tytułu drugiego tego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Na podstawie art. 87 § 2, jeżeli wymagają tego względy słuszności, Sąd może zdecydować, że strona przegrywająca sprawę zostanie obciążona tylko częścią kosztów, a nawet że nie zostanie nimi obciążona w ogóle.

153    Ze wskazanych powyżej powodów wynika, że Komitet Regionów jest w istocie stroną przegrywającą sprawę. Ponadto skarżący wyraźnie wniósł o obciążenie Komitetu Regionów kosztami. Ponieważ okoliczności sprawy nie uzasadniają w niniejszym przypadku zastosowania przepisów art. 87 § 2 regulaminu postępowania, należy obciążyć Komitet Regionów jego własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez skarżącego.

Z powyższych względów

SĄD DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba)

orzeka, co następuje:

1)      Stwierdza się nieważność odmownej decyzji prezydium Komitetu Regionów Unii Europejskiej z dnia 10 września 2010 r. w sprawie uznania zawodowego podłoża choroby powodującej niepełnosprawność R. McCoya w rozumieniu art. 78 akapit piąty regulaminu pracowniczego.

2)      W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)      Komitet Regionów Unii Europejskiej pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez R. McCoya.

Kreppel Perillo Barents

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 7 maja 2013 r.

Sekretarz        Prezes

W. Hakenberg        H. Kreppel

* Język postępowania: francuski.