Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Niderlandy) w dniu 15 lutego 2019 r. – X, przy udziale: College van burgemeester en wethouders van gemeente Purmerend, Tamoil Nederland BV

(Sprawa C-120/19)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: X

Przy udziale: College van burgemeester en wethouders van gemeente Purmerend, Tamoil Nederland BV

Pytania prejudycjalne

1.    a)    Czy art. 5 ust. 1 dyrektywy 2008/68/WE1 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie ujęciu w zezwoleniu na stację paliw LPG takiego wymogu, który określa, że ta konkretna stacja paliw LPG może być zaopatrywana wyłącznie przez cysterny LPG wyposażone w odporne na ciepło pokrycia, podczas gdy zobowiązanie to nie zostało bezpośrednio nałożone na jednego lub więcej użytkowników cystern LPG?

b)    Czy dla odpowiedzi na pytanie pierwsze znaczenie ma fakt, że państwo członkowskie zawarło z organizacjami uczestników rynku z branży LPG (między innymi użytkowników stacji paliw LPG, producentów, sprzedawców i przewoźników LPG) umowę w formie „Safety Deal hittewerende bekleding op LPG-autogastankwagens”, w której strony zobowiązały się stosować odporne na ciepło pokrycia, i że w związku z powyższym państwo członkowskie wydało okólnik „Circulaire effectafstanden externe veiligheid LPG-tankstations voor besluiten met gevolgen voor de effecten van een ongeval”, w którym przyjęto dodatkowo politykę w zakresie ryzyka, która opiera się na założeniu, że stacje LPG będą zaopatrywane przy pomocy cystern wyposażonych w odporne na ciepło pokrycia?

2.    a)    W przypadku kiedy sąd krajowy dokonuje oceny decyzji wykonawczej zmierzającej do przymusowego wykonania wymogu pozwolenia, od którego nie przysługuje prawny środek zaskarżenia, a który jest sprzeczny z prawem Unii:

czy prawo Unii, a ściślej mówiąc, orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości dotyczące krajowej autonomii proceduralnej, dopuszcza, aby sąd krajowy zakładał zgodność z prawem takiego wymogu zezwolenia, chyba że jest on oczywiście sprzeczny z prawem wyższego rzędu, w tym prawem Unii? Jeśli tak, to czy prawo Unii stawia w przypadku takiego wyjątku (dodatkowe) wymogi;

czy też prawo Unii, również z uwzględnieniem wyroków Trybunału Sprawiedliwości w sprawach Ciola (C-224/97, ECLI:EU:C:1999:212) i Man Sugar (C-274/04, ECLI:EU:C:2006:233), zobowiązuje sąd krajowy do niestosowania takiego wymogu zezwolenia z uwagi na sprzeczność z prawem Unii?

b)    Czy dla odpowiedzi na pytanie drugie lit. a) ma znaczenie kwestia tego, czy decyzja wykonawcza stanowi sankcję odszkodowawczą (remedy), czy też sankcję karną (criminal charge)?

____________

1 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 września 2008 r. w sprawie transportu lądowego towarów niebezpiecznych (Dz.U. 2008, L 260, s. 13).