Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Judecătoria Rădăuţi (Rumunia) w dniu 3 grudnia 2018 r. – OF / PG

(Sprawa C-759/18)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Judecătoria Rădăuţi

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: OF

Strona pozwana: PG

Pytania prejudycjalne

Czy art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 2201/20031 należy interpretować w ten sposób, że bak podniesienia przez pozwaną zarzutu braku jurysdykcji międzynarodowej sądów rumuńskich w zakresie rozpoznania sprawy mającej za przedmiot „rozwód małżonków posiadających nieletnie dziecko” oznacza wyrażenie jej milczącej zgody na rozpoznanie sprawy przez sąd, przed którym wytoczono powództwo, jeżeli strony mają miejsce zwykłego pobytu w innym państwie członkowskim [Unii Europejskiej] (w niniejszej sprawie – Włochy), a pozew o rozwód został złożony przed sądem państwa członkowskiego, którego strony mają obywatelstwo?

Czy art. 3 ust. 1 i art. 17 rozporządzenia (WE) nr 2201/2003 należy interpretować w ten sposób, że sąd z urzędu może lub zobowiązany jest stwierdzić brak jurysdykcji międzynarodowej sądów rumuńskich w przedmiocie „rozwodu małżonków posiadających nieletnie dziecko” przy braku porozumienia między stronami mającymi miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim [Unii Europejskiej] (w niniejszej sprawie – Włochy) co do wyboru sądu właściwego (z konsekwencją w postaci odrzucenia pozwu jako niepodlegającego właściwości sądów rumuńskich), co ma pierwszeństwo przed przepisami art. 915 ust. 2 Codul del procedură civilă (kodeksu postępowania cywilnego), zgodnie z którymi można podnieść zarzut braku wyłącznej właściwości miejscowej Judecătoria Rădăuţi (sądu pierwszej instancji w Rădăuţi) [z tym skutkiem, że jego właściwość w zakresie rozpoznania sprawy zostaje zanegowana i właściwy do rozpoznania sprawy co do istoty jest Judecătoria Sectorului 5 Bucureşti (sąd pierwszej instancji sektora 5 w Bukareszcie, Rumunia)], tym bardziej że te przepisy są mniej korzystne względem przepisu prawa krajowego (art. 915 ust. 2 Codul de procedură civilă)?

Czy wyrażenie zawarte w art. 12 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 2201/2003, a mianowicie „małżonkowie i osoby posiadające odpowiedzialność rodzicielską zaakceptowały właściwość sądów [...] w inny bezsprzeczny sposób w chwili wniesienia powództwa”, należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy strony mające miejsce zwykłego pobytu w innym państwie członkowskim [Unii Europejskiej] (w niniejszej sprawie – Włochy) wybiorą jako sąd właściwy do rozpoznania pozwu o rozwód sąd państwa, którego są obywatelami [Judecătoria Rădăuţi (sąd pierwszej instancji w Rădăuţi)], ten ostatni staje się automatycznie właściwym do orzekania w przedmiocie żądań dotyczących „wykonywania władzy rodzicielskiej, miejsca zamieszkania dziecka oraz wkładu rodziców do wydatków związanych z wykształceniem i wychowaniem dziecka”?

Czy pojęcie „odpowiedzialności rodzicielskiej” w art. 2 pkt 7 i art. 12 rozporządzenia (WE) nr 2201/2003 należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono również pojęcia „władzy rodzicielskiej” przewidziane w art. 483 Codul civil (kodeksu cywilnego), „miejsce stałego zamieszkania dziecka” uregulowane w art. 400 Codul civil i „wkład rodziców w wydatki związane z wykształceniem i wychowaniem dziecka” uregulowane w art. 402 Codul civil?

____________

1 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczące jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylające rozporządzenie (WE) nr1347/2000 (Dz.U. 2003, L 338, s. 1).