WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba)
z dnia 28 czerwca 2007 r.
Sprawa F‑38/06
Irène Bianchi
przeciwko
Europejskiej Fundacji Kształcenia (ETF)
Służba publiczna – Członkowie personelu tymczasowego – Umowa na czas określony – Nieprzedłużenie – Nienależyte wykonywanie obowiązków – Obowiązek uzasadnienia – Oczywisty błąd w ocenie
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której I. Bianchi żąda stwierdzenia nieważności decyzji ETF z dnia 24 października 2005 r. odmawiającej przedłużenia umowy pracownika tymczasowego na czas określony, a także przyznania jej odszkodowania za szkody poniesione przez nią w wyniku zaskarżonej decyzji.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Każda ze stron pokryje swoje koszty postępowania.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Decyzja mająca wpływ na sytuację administracyjną urzędnika
(regulamin pracowniczy urzędników, art. 26)
2. Urzędnicy – Wewnętrzna wytyczna instytucji
3. Urzędnicy – Członkowie personelu tymczasowego – Zatrudnienie – Przedłużenie umowy zawartej na czas określony
(warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 47 lit. b))
1. Artykuł 26 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego ma na celu zagwarantowanie urzędnikowi prawa do obrony przez zapobieżenie temu, by decyzje wydane przez organ powołujący i wpływające na jego sytuację administracyjną oraz karierę nie miały oparcia w faktach dotyczących jego kompetencji, wydajności czy zachowania, na które nie powołano się w jego aktach osobowych. Z tego wynika, że decyzja oparta na takich faktach jest sprzeczna z gwarancjami regulaminu pracowniczego i należy stwierdzić jej nieważność jako wydanej wskutek postępowania niezgodnego z prawem.
Jednakże sama okoliczność, nawet jeśli zasługująca na naganę, że dokumenty, o których mowa w art. 26 regulaminu pracowniczego, nie zostały włączone do akt osobowych, nie może uzasadniać stwierdzenia nieważności decyzji, jeśli zainteresowany przed wydaniem zaskarżonej decyzji miał możliwość skutecznego przedstawienia swoich uwag na temat faktów opisanych w tych dokumentach i został faktycznie o nich powiadomiony przed upływem terminu do złożenia zażalenia, wobec czego warunki, zgodnie z którymi mógł zapewnić poszanowanie przysługującego mu prawa do obrony, nie różniły się w istotny sposób od sytuacji, w której sporne dokumenty zostałyby włączone do jego akt osobowych.
(zob. pkt 45, 46, 48)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 21/70 Rittweger przeciwko Komisji, 3 lutego 1971 r., Rec. str. 7, pkt 29–41
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑78/92 Perakis przeciwko Parlamentowi, 30 listopada 1993 r., Rec. str. II‑1299, pkt 27; sprawa T‑109/92 Lacruz Bassols przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 9 lutego 1994 r., RecFP str. I‑A‑31, II‑105, pkt 68; sprawa T‑7/01 Pyres przeciwk Komisji, 6 lutego 2003 r., RecFP str. I‑A‑37, II‑239, pkt 70
2. Sam projekt kierowanego do personelu przewodnika instytucji, nad którym prace nie zostały zakończone ani też który nie został oficjalnie przyjęty przez administrację i którego treść ma jedynie charakter wskazówek, nie stanowi decyzji mogącej prowadzić do powstania praw i obowiązków po stronie personelu w nim wskazanego. Okoliczność, że projekt ten był opublikowany na stronie intranetowej administracji i że administracja w praktyce stosowała proponowany w nim termin wypowiedzenia w przypadku rozwiązania stosunku pracy lub nieprzedłużenia umowy członka personelu tymczasowego, nie pozwala stwierdzić, że jest on aktem o charakterze wiążącym dla administracji, mogącym powodować powstanie praw podmiotowych po stronie personelu.
(zob. pkt 80, 81)
3. Właściwy organ korzysta ze znacznego zakresu uznania w kwestii nieprzedłużania umów członków personelu tymczasowego zawartych na czas określony, a kontrola sądu wspólnotowego powinna się ograniczyć do zbadania, czy nie wystąpił oczywisty błąd w ocenie interesu służby czy nadużycie władzy.
W tym względzie na podstawie obowiązku staranności właściwy organ zobowiązany jest – przy rozpatrywaniu sytuacji pracownika – uwzględnić wszystkie okoliczności mogące wpłynąć na jego decyzję, w szczególności interes danego pracownika. Tak jest w przypadku, gdy pracownik może przedstawić swoje interesy w trakcie rozmowy z organem, który wcześniej odpowiadał za wydanie decyzji o nieprzedłużeniu umowy i decyzja ta została podjęta po przeprowadzeniu konsultacji ze służbą, w której zainteresowany był zatrudniony, a także służby, w której zostałby zatrudniony, gdyby jego umowa została przedłużona. Członkowi personelu tymczasowego nie przysługuje bowiem roszczenie o przedłużenie umowy, które stanowi jedynie możliwość uzależnioną od warunku, że takie przedłużenie będzie zgodne z interesem służby.
(zob. pkt 92–94, 96–98)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑298/93 P Klinke przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 29 czerwca 1993 r., Rec. str. I‑3009, pkt 38
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑13/95 Kyrpitsis przeciwko KSE, 18 kwietnia 1996 r., RecFP str. I‑A‑167, II‑503, pkt 52; sprawa T‑223/99 Dejaiffe przeciwko OHIM, 12 grudnia 2000 r., RecFP str. I‑A‑277, II‑1267, pkt 51, 53; sprawa T‑7/01 Pyres przeciwko Komisji, 6 lutego 2003 r., RecFP str. I‑A‑37, II‑239, pkt 51, 64; sprawa T‑258/03 Mausolf przeciwko Europolowi, 1 marca 2005 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑45, II‑189, pkt 49